Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 10 lipca 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, , Protokolant Referent stażysta Aleksandra Banasiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lipca 2018 roku sprawy ze skargi L. K. na decyzję Rektora [...] w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Rektora [...] w Ł. z dnia [...], nr [...]; 2. zasądza od Rektora [...] w Ł. na rzecz L. K. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS

Pismem z dnia [...], znak: [...], opatrzonym tytułem "Odpowiedź na wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy" Rektor [...] w Ł., uznał za bezzasadny wniosek L. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej.

W pierwszej kolejności organ wskazał, że, zdaniem wnioskodawcy, odmowa udzielenia niektórych informacji, wskazanych we wniosku z dnia 10 listopada 2017 r., którą Rektor [...] przekazał w piśmie z dnia [...], została wydana z naruszeniem art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) oraz art. 10 w zw. z art. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm.) – powoływanej jako: "u.d.i.p.".

Jednakże, w ocenie organu, złożony wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie zawiera szczegółowego uzasadnienia, w jaki sposób Rektor [...] miałby naruszyć wskazane przepisy, a w szczególności w jaki sposób uchybienia te wpłynęły na treść pisma z dnia [...], uzupełnionego dnia [...].

Organ podniósł, że zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. W piśmie z dnia [...] roku Rektor [...] wskazał, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów, wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Rozumując a contrario do art. 5 ust. 2 u.d.i.p. należy zatem uznać, że informacją publiczną nie będą te informacje, które nie mają związku z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Zdaniem organu, informacje dotyczące wykształcenia osoby pełniącej funkcję publiczną stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Niezależnie od tego, czy przepisy prawa wymagają posiadania wyższego wykształcenia przez osobę piastującą funkcję organu władzy publicznej, to informacja co do wykształcenia takiej osoby nie ma charakteru ściśle osobistego, lecz podlega udostępnieniu jako informacja publiczna na temat kompetencji osoby, sprawującej funkcję publiczną, w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) u.d.i.p. W tym zatem zakresie złożony wniosek podlegał uwzględnieniu.

W ocenie organu, nie sposób jednak uznać, że prawo do informacji publicznej stanowi nieograniczoną formę źródła informacji na temat danej osoby, która akurat w chwili obecnej pełni funkcję publiczną. Wobec powyższego należy wskazać, iż żądanie wskazania pozostałych informacji wymienionych we wniosku nie mogło zostać spełnione. Nie stanowią one bowiem informacji publicznej, skoro nie pozostają w jakimkolwiek związku z wykonywanym przez daną osobę zadaniem publicznym. Przebieg toku studiów, uzyskiwanie ocen z poszczególnych przedmiotów na nich realizowanych czy sporządzenie pracy dyplomowej stanowią elementy potrzebne do skutecznego zakończenia studiów. Sam przebieg zdobywania wykształcenia przez studenta podlega autonomicznym regulacjom dotyczącym konkretnej uczelni i nie wypełnia dyspozycji wskazanego przepisu.

Dalej organ wyjaśnił, że art. 5 ust. 2 u.d.i.p. stanowi ustawowe rozwinięcie art. 31 ust. 3 Konstytucji, który stanowi, iż ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Rozwinięcie oraz doprecyzowanie tych pojęć zostało natomiast dokonane przez Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn. K 51/07), stwierdzono, że: "obywatelskie prawo dostępu do informacji (...) nie ma charakteru absolutnego i może zostać ograniczone przez ustawę ze względu na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa państwa. Wszelkie ograniczenia stanowią jednak wyjątki, które wymagają uzasadnienia na gruncie obowiązującej Konstytucji i muszą się mieścić w granicach ingerencji władzy publicznej w sferę praw konstytucyjnych, wyznaczonych przez art. 31 ust. 3 Konstytucji. Prawo do informacji może ponadto niejednokrotnie stać w kolizji z prawem do prywatności oraz autonomią informacyjną, zagwarantowanymi w art. 47 Konstytucji". Tożsame stanowisko Trybunał wyraził w wyroku z dnia 20 marca 2006 r. ( sygn. akt K 17/05), na które powołuje się cytowany przez wnioskodawcę we wniosku z dnia 10 listopada 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 listopada 2015 roku (II SAB/Wa 739/15).

Organ wyjaśnił, że cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Prywatność jest pojęciem szerokim, niepoddającym się wyczerpującej definicji. Niewątpliwie jednak prawo do prywatności ma charakter wolnościowy, gdyż zapewnia jednostce swobodę dysponowania informacjami na własny temat. Często ujmuje się je też jako prawo do bycia pozostawionym w spokoju. Nikt nie chce bowiem, aby bez istotnego uzasadnienia ingerowano w jego życie. Ochronie podlega przy tym nie tylko prawo do poszanowania życia rodzinnego, osobistego, czci i dobrego imienia, ale i nienaruszalność mieszkania, informacje o stanie zdrowia, sytuacji finansowej, czy np. tajemnica korespondencji. Ochrona ta nie obejmuje jednak działalności publicznej osoby, ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.

W ocenie organu, złożony przez wnioskodawcę wniosek z dnia 10 listopada 2017 r. dotyczy jednak kwestii ingerującej w sferę prywatności studenta i z tego powodu nie podlega on uwzględnieniu w całości. O ile sam fakt ukończenia danego kierunku studiów może stanowić przedmiot informacji publicznej, o tyle informacja o przebiegu tych studiów pozostaje w gestii studenta, który ma wyłączne prawo decydowania o tym, które z tych informacji mogą zostać upublicznione. Żądanie udostępnienia tych informacji stanowi zatem nieproporcjonalną formę ingerencji w życie prywatne człowieka.

Odwołując się do treści art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) u.d.i.p. organ podkreślił, że wyrazem posiadanych kompetencji przez daną osobę jest posiadanie wykształcenia wyższego. Wnioskodawca został poinformowany, iż A. A. ukończył studia wyższe w [...]. Jest to jednak informacja, która związana jest działalnością samej uczelni. Rzekomo naruszony przepis dotyczy organów, w których dana osoba sprawuje określone funkcje. A. A. nie pełni funkcji w [...]. Wydaje się zatem, że stawiany zarzut należałoby raczej postawić podmiotowi, w którym A. A. pełni określoną funkcję, a więc Ministerstwu Infrastruktury i Budownictwa - nie zaś do [...]. Zdaniem Rektora [...], nie mogło dojść do naruszenia przez niego wskazanego przepisu, skoro nie on jest adresatem normy wskazanej przez ten przepis.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 10 w zw. z art. 2 u.d.i.p., organ wskazał, że celem ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest zaspokajanie indywidualnych prywatnych potrzeb," w postaci uzyskiwania informacji, dotyczących nie przeznaczonych dla celów handlowych, edukacyjnych, zawodowych czy też na potrzeby toczących się postępowań sądowych". Ustawa o dostępie do informacji publicznej ma służyć uniwersalnemu dobru powszechnemu związanemu z funkcjonowaniem publicznych instytucji. Fakt sprawowania przez osobę funkcji publicznej nie może uzasadniać żądania nieograniczonego dostępu do informacji dotyczących jego życia. W złożonym wniosku z dnia 10 listopada 2017 roku nie wskazano na istnienie adekwatnego ścisłego związku między żądanymi informacjami o osobie a pełnieniem przez tę osobę funkcji publicznej. Powyższe uzasadnia danie prymatu dyspozycji art. 51 ust. 1 i art. 47 Konstytucji przed art. 61 ust. 1 ustawy zasadniczej.

Organ stwierdził, że przedstawienie żądanych informacji ingerowałoby w sferę prywatności studenta, jak również mogłoby prowadzić do nieuprawnionego wkroczenia w szeroką autonomię, która przysługuje uczelni wyższej. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 2183), uczelnia jest autonomiczna we wszystkich obszarach swojego działania na zasadach określonych w ustawie. Może zatem, w granicach prawa, swobodnie kreować sposób kształcenia studentów. Istotnym faktem z perspektywy każdego obywatela jest bowiem informacja czy osoba pełniąca funkcję publiczną posiada stosowne kompetencje - czego wyrazem jest posiadanie konkretnego wykształcenia. Rozszerzenie zakresu pojęcia kompetencji także o szczegółowy opis przebiegu studiów studenta mogłoby prowadzić do całkowicie nieuzasadnionej, nieprzewidzianej ustawowo, formy sprawowania kontroli nad autonomicznymi działaniami uczelni.

Reasumując Rektor [...] w Ł. uznał, że wniosek o ponowne rozpatrzenie niniejszej sprawy w całości nie może zostać uwzględniony.

Na ostateczną decyzję Rektora [...] w Ł. skargę do sądu administracyjnego złożył L. K., zarzucając naruszenie art. 2 ust. 1 oraz 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że informacje objęte wnioskiem z [...] r. podlegały szczególnej ochronie ze względu na prawo prywatności osoby fizycznej, a tym samym prawo do informacji publicznej podległo ograniczeniu.

Pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, że wnioskiem z dnia 10 listopada 2017 r., L. K. zwrócił się do [...] w Ł. o udostępnienie szeregu informacji dotyczących A. A. - posła na Sejm [...] kadencji, obecnego [...], a obejmujących przebieg studiów wyżej wymienionego oraz treść złożonej przez niego pracy magisterskiej. W odpowiedzi, pismem z [...], Rektor [...] w Ł. odmówił udzielenia wnioskowanej informacji, powołując się na ograniczenie prawa do informacji publicznej przez prawo do prywatności osób fizycznych, wskazując jednocześnie, że odnośnie do osób publicznych udostępnieniu podlegają tylko te informacje, które dotyczą działań lub zachowań wiążących się ściśle z działalnością publiczną. Wnioskodawca, działając zgodnie z pouczeniem oferowanym przez Rektora, wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy wskazując, że skarżona decyzja jako sprzeczna z art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) oraz art. 10 w zw. z art. 2 u.d.i.p., powinna zostać zmieniona.

Pełnomocnik skarżącego stwierdził, że Rektor [...] w Ł., jakkolwiek przedstawia słuszny pogląd dotyczący definicji informacji publicznej, to nieprawidłowo ustala krąg jej desygnatów. Z jednej bowiem strony stwierdza, że informację publiczną stanowią informacje dotyczące wykształcenia osoby pełniącej funkcję publiczną, ale z drugiej podnosi, że nie są nią już te informacje, które dotyczą przebiegu edukacji takiej osoby. Tym samym Rektor nie zauważa, że uzyskana w taki sposób informacja publiczna jest niepełna, może być niewystarczająca i nie realizować celów dla których została udzielona. Powyższe dziwi tym bardziej, że organ ten przyjmuje jednocześnie pogląd stanowiący o tym, że niezależnie od tego czy przepisy prawa wymagają posiadania wyższego wykształcenia, to informacja o wykształceniu osoby piastującej funkcję organu władzy publicznej nie ma charakteru ściśle osobistego i podlega udostępnieniu jako informacja publiczna na temat kompetencji osoby sprawującej funkcję publiczną, w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d u.d.i.p.

Nadto, zdaniem pełnomocnika skarżącego, z przytoczonych przez Rektora orzeczeń, m.in. wyroków sądów administracyjnych wynika, że udostępnienie informacji o wykształceniu osoby pełniącej funkcję publiczną jest nieodzowne dla realizacji idei państwa obywatelskiego oraz obywatelskiej kontroli pełnienia funkcji publicznych. Dalej stwierdza się, że informacje takie mogą mieć wpływ na prawne i faktyczne aspekty kontroli dokonywanej przez obywateli, ponieważ te zależą istotnie od stanu wiedzy i rozeznania obywateli co do kompetencji osób pełniących funkcje publiczne.

W przekonaniu wnioskodawcy, informacje dotyczące przebiegu edukacji każdego posła na Sejm, a w przypadku A. A. - posła pełniącego również funkcję [...], podlegają udostępnieniu w drodze dostępu do informacji publicznej. Osoba taka jak A.A., niezależnie od tego czy wymagają tego przepisy prawa, powinna posiadać odpowiednie kwalifikacje, o których wiedza i możliwość ich sprawdzenia powinna być dostępna dla każdego potencjalnego wyborcy. Ta szczególna rola jaką pełnią posłowie, a w zwłaszcza kierownicy poszczególnych resortów w rządzie, powoduje, że konieczne jest zapewnienie mechanizmu społecznej kontroli kwalifikacji jakie posiadają te osoby, w tym poprzez uzyskiwanie informacji publicznej dotyczącej nie tylko posiadanego wykształcenia, ale także wyników osiąganych w trakcie studiów i złożonej pracy dyplomowej. Nieudostępnienie bowiem takich informacji może powodować, że powstają uzasadnione wątpliwości co do kompetencji danej osoby, pomimo że faktycznie okazuje się określonym tytułem zawodowym.

Pełnomocnik skarżącego podniósł, że na zasadność stanowiska skarżącego wskazuje m.in. analiza uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 24 października 2017 r., sygn. akt II SAB/Op 128/17.

W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zobowiązanie Rektora [...] w Ł. do udostępnienia wnioskowanych informacji oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów wywołanych niniejszą skargą, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę Rektor [...] w Ł. przedstawił stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że 10 listopada 2017 r. do Rektora [...] (dalej jako Rektor [...]) wpłynęło pismo złożone przez pełnomocnika L. K. dotyczące udostępnienia przez Rektora [...] szeregu informacji dotyczących wykształcenia posiadanego przez jednego ze studentów uczelni wskutek zakończenia przez niego edukacji w tej jednostce. Pismem z [...] Rektor [...] częściowo uwzględnił wniosek, przekazując w szczególności informacje dotyczące uzyskanego przez A. A. wykształcenia wyższego. Wskazano, że w tej części wnioskodawca i tak posiadał wnioskowane informacje, wskutek ich wcześniejszego pozyskania od podmiotów trzecich.

W pozostałym zakresie wniosek nie podlegał uwzględnieniu wobec faktu, iż żądane przez wnioskodawcę informacje nie stanowiły informacji publicznej. Przebieg samych studiów nie dotyczy bowiem sprawy publicznej tylko sfery prywatnej A. A..

Pismem z 15 grudnia 2017 r. wnioskodawca wniósł szereg pism do Rektora [...]: wniosek o uzupełnienie pisma z [...], odwołanie od tej "decyzji", wniosek o jej ponowne rozpatrzenie, skargę do sądu oraz skargę na bezczynność organu.

[...] Rektor [...], uwzględniając stanowisko zawarte w piśmie zatytułowanym "wniosek o uzupełnienie decyzji" dokonał uzupełnienia pisma Rektora [...] z dnia [...] o informację co do prawa wniesienia środka odwoławczego w postaci wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Od tego pisma wnioskodawca, dnia 22 stycznia 2018 r. wniósł do [...] następujące pisma: wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, odwołanie od decyzji z dnia [...], ponaglenie na bezczynność Rektora [...] oraz kolejną skargę do WSA.

Pismami z [...] Rektor [...] odrzucił pismo zatytułowane odwołanie od decyzji, odrębnym pismem odrzucił pismo zawierające ponaglenie, kolejnym pismem rozpoznał zgłoszony wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaś złożoną skargę przekazał do właściwego sądu.

[...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 36/18 odrzucił skargę wniesioną przez wnioskodawcę na decyzję odmawiającą udostępnienia informacji publicznej. Zdaniem Sądu termin, do wniesienia tej skargi nie rozpoczął jeszcze swojego biegu z uwagi na uzupełnienie decyzji przez Rektora [...] pismem z dnia [...].

2 marca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w sprawie o sygn. akt II SAB/Łd 5/18, oddalił skargę na bezczynność organu wniesioną przez wnioskodawcę w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

20 marca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 157/18, odrzucił skargę wniesioną przez wnioskodawcę w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Jednocześnie sąd wskazał, że wskutek rozpoznania przez Rektora [...] wniosku Wnioskodawcy z dnia 22 stycznia 2018 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy (która została ponownie rozpatrzona pismem z dnia [...]) może stanowić ewentualny przedmiot zaskarżenia do WSA, bowiem dopiero ta decyzja wyczerpuje środki zaskarżenia dostępne stronie.

Organ zaznaczył w tym miejscu, że razem z niniejszą skargą do Rektora [...] wpłynęła odrębna skarga, dotycząca odrzucenia odwołania złożonego przez wnioskodawcę od pisma z [...].

Rektor [...] oświadczył dalej, że w całości podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia [...] Wnioskodawca otrzymał informacje wskazane we wniosku razem z ww. pismem w części, w której ich przekazanie było uprawnione. Jak wskazano, złożona skarga nie zawiera szczegółowego uzasadnienia, w jaki sposób Rektor [...] miałby naruszyć wskazane w niej przepisy, a w szczególności w jaki sposób uchybienia te wpłynęły na treść pisma z dnia [...] lub [...].

Organ ponowieni podkreślił, że wyrazem posiadanych kompetencji przez daną osobę jest posiadanie wykształcenia wyższego. Wnioskodawca został poinformowany, iż A. A. ukończył studia wyższe w [...]. Jest to jednak informacja, która związana jest działalnością samej uczelni. Rzekomo naruszony przepis dotyczy organów, w których dana osoba sprawuje określone funkcje. A. A. nie pełni funkcji w [...]. Wydaje się zatem, że stawiany zarzut należałoby raczej postawić podmiotowi, w którym A. A. pełni określoną funkcję, a więc [...] - nie zaś Rektorowi [...]. Zasadność powyższego zapatrywania wynika również z treści samej skargi, która w tym zakresie pozostaje wewnętrznie sprzeczna.

Na koniec organ zaznaczył, że wnioskodawca powołuje się na wyrok WSA w Opolu (sygn. akt II SAB/Op 128/17), z którego treści wprost wynika, iż przedmiotem przekazania informacji publicznej mogą być dane dotyczące posiadanego wykształcenia przez osobę pełniącą funkcję publiczną, nie zaś całego przebiegu jego studiów. W tym zakresie wnioskodawca żądaną informację już posiada, co czyni wniesioną skargę nieuzasadnioną.

W związku z tym Rektor [...] w Ł.wniósł o oddalenie skargi.

Na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) – w skrócie: "p.p.s.a." – organ wniósł ponadto o zawieszenie postępowania wywołanego niniejszą skargą, wobec złożenia wraz z nią odrębnej skargi na pismo Rektora [...] z [...], którym odrzucono złożone przez L. K.odwołanie od pisma Rektora [...] z [...], do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia tej skargi przez tutejszy Sąd.

Zdaniem Rektora [...], złożenie odwołania przez wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie było niedopuszczalne. Jednakże w przypadku niepodzielenia przez Sąd rozpoznający odrębną skargę dotyczącą tej kwestii, wniesienie przedmiotowej skargi okazałoby się niedopuszczalne, skoro dotyczyłaby ona wówczas orzeczenia nieostatecznego, od którego przysługuje stronie odrębny środek zaskarżenia. Rozstrzygnięcie tej kwestii w odrębnym postępowaniu sądowoadministracyjnym ma zatem znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, wobec czego złożony wniosek o zawieszenie przedmiotowego postępowanie jest zasadny.

Nadto organ wniósł o załączenie do niniejszej sprawy akt spraw o sygnaturach akt: II SA/Łd 36/18, II SAB/Łd 5/18 oraz II SA/Łd 157/18, gdyż znajdują się w nich wszystkie pisma, które dotychczas zostały złożone przez wnioskodawcę wraz ze stosownymi odpowiedziami Rektora [...] oraz dowody nadań oraz doręczeń tych pism drugiej stronie.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2018r. pełnomocnik skarżącego poinformował o wypowiedzeniu pełnomocnictwa procesowego przez skarżącego i związanej z tym konieczności kierowania korespondencji sądowej bezpośrednio na adres skarżącego.

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2018r. pełnomocnik organu, wnosząc o oddalenie skargi, podniósł, iż nie jest mu wiadome, jakiej treści oświadczenie zostało przez A. A. złożone wraz z pracą magisterską odnośnie udostępnienia treści pracy na podstawie zarządzenia Rektora w sprawie zasad dyplomowania na Wydziale [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, choć nie z powodu zarzutów, podniesionych dla jej uzasadnienia.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 2188.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2).

Stosownie do art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) – powoływanej dalej jako: "p.p.s.a." – sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla zaskarżony akt w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność orzeczenia w całości lub części. Stwierdzenie wydania aktu z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach. W razie nieuwzględnienia skargi sad skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

W myśl art. 134 § 1 i art. 135 p.p.s.a., rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, a ponadto może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia aktów organów administracji, konieczne było wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno decyzji zaskarżonej jak i poprzedzającej ją decyzji Rektora z dnia [...] naruszają one prawo w stopniu wskazanym w przywołanych wyżej przepisach.

W pierwszej kolejności rozważania wymagała wszakże kwestia formy załatwienia sprawy oraz związanych z tym środków prawnych, przysługujących wnioskodawcy.

Zgodnie bowiem z treścią art. 17 u.d.i.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, nie będących organami władzy publicznej o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji odpowiednie zastosowanie znajduje przepis art. 16 tejże ustawy przewidujący, iż odmowa udostępnienia informacji oraz umorzenie postępowania następuje w drodze decyzji (ust.1). Do decyzji stosuje się natomiast przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, przy czym uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji (ust.2 pkt 2). W odniesieniu do rozstrzygnięć podmiotów nie będących organami władzy publicznej, wnioskodawca może wystąpić o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania (art. 17 ust.2)

Biorąc pod uwagę powyższą regulację, kluczowa stała się odpowiedź na pytanie, czy Rektor [...] jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej i czy podmiot ten klasyfikowany być winien jako inny od organów władzy publicznej. [...] z siedzibą w Ł. jest niepubliczną szkołą wyższą, funkcjonującą na podstawie pozwolenia Ministra Edukacji Narodowej. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 lipca 2005r. o szkolnictwie wyższym (tekst jednolity Dz.U. z 2017r., poz. 2183), powoływanej dalej również jako u.s.w., które zastosowanie znajdują również do szkół niepublicznych, uczelnie wyższe stanowią integralną część narodowego systemu edukacji i nauki (art. 4 ust. 3 u.s.w.), co oznacza, iż jako podmiot niepubliczny wykonuje zadania publiczne, należąc tym samym do kategorii podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Nie będąc przeto organem władzy publicznej, lecz należąc do kategorii podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, Rektor [...] obowiązany był do załatwienia wniosku L. K. w trybie przepisów tejże ustawy, przy czy w odniesieniu do odmowy udostępnienia informacji publicznej zastosowanie winien znaleźć art.16 stosowany odpowiednio na podstawie art. 17 ust. 1 u.d.i.p. z modyfikacją, dotyczącą sposobu zaskarżenia rozstrzygnięcia wydanego przez ten podmiot.

Oznacza to, że prawidłową formą rozstrzygnięcia wniosku w przypadku odmowy udostępnienia informacji publicznej winna być decyzja, od której wnioskodawcy przysługuje środek zaskarżenia w postaci wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Powyższa konstatacja, częściowo już zresztą przesądzona w prawomocnym postanowieniu tutejszego Sądu z dnia 20 marca 2018r., sygn. akt II SA/Łd 157/18 oznacza, iż brak było podstaw do zawieszania postępowania w niniejszej sprawie do czasu prawomocnego rozpoznania skargi w sprawie niedopuszczalności odwołania od decyzji Rektora z dnia [...] Wszelkie zaś wydane przez tutejszy Sąd rozstrzygnięcia, dotyczące wniosku L. K. (w przedmiocie bezczynności, niedopuszczalności skargi na decyzję z dnia [...]) znane były Sądowi z urzędu, nie było zatem potrzeby załączania akt tychże spraw do sprawy niniejszej.

Faktem jest natomiast, że żadne z pism Rektora, zawierających stanowisko o odmowie udostępnienia informacji formalnie nie zostało przezeń nazwane "decyzją". Zarówno pismo z dnia [...] jak i z dnia [...] posiadają wszakże wszystkie jej cechy, wymagane przez art. 107 § 1 k.p.a. (oznaczenie organu, datę wydania, oznaczenie stron, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne oraz podpis osoby uprawnionej), winny być zatem traktowane jak decyzje administracyjne. Treść, a nie forma, przesądza bowiem o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną. Jeżeli więc określona sprawa podlega załatwieniu w drodze decyzji, to za decyzję należy uznać pismo organu, rozstrzygającego tę sprawę zawierające co najmniej oznaczenie tego organu, oznaczenie adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie oraz podpis upoważnionego pracownika organu, gdyż wówczas spełnia ono podstawowe, niezbędne warunki decyzji wymienione w art. 107 § 1 k.p.a. (por. np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2014r., sygn. akt II GSK 1683/14, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Tym samym więc ocenie zgodności z prawem podlegały decyzje wydane przez Rektora [...], częściowo odmawiające L. K. udostępnienia informacji publicznej, o które wnioskował w dniu 10 listopada 2017r.

Wspomniany wniosek dotyczył informacji, odnoszących się do studenta uczelni A. A. i opiewał za żądanie wskazania:

1. w którym roku został przyjęty na studia i na jakim kierunku?

2. Jak długo przebiegał tok jego studiów (od momentu rozpoczęcia do złożenia egzaminu dyplomowego)?

3. Czy jego tok studiów był przedłużany lub skracany, a jeżeli tak to z jakiego powodu?

4. Jakie wyniki osiągał w trakcie studiów (z podaniem do jakich egzaminów przystąpił, nazwisk egzaminatorów, w jakich datach i z jakim wynikiem je złożył)?

5. Jaki był tytuł jego pracy magisterskiej?

6. Kto był promotorem jego pracy magisterskiej?

7. Kto był recenzentem jego pracy magisterskiej?

8. Z jakim wynikiem złożył pracę magisterską?

Wnioskodawca wnosił również o udostępnienie do wglądu oryginału lub kopii pracy magisterskiej, którą A. A. obronił na [...] w Ł..

Pismem z dnia [...] udostępniono informację dotyczącą daty rozpoczęcia i zakończenia studiów I i II stopnia przez A. A. oraz kierunku studiów. W pozostałym zakresie odmówiono żądanej informacji, z powołaniem się z jednej strony na okoliczność, iż żądanie w tej części nie ma charakteru informacji publicznej, z drugiej na ochronę prywatności osoby fizycznej. Odnosząc się do tej kwestii wskazać natomiast należy, że informacja związana z tokiem, charakterem i organizacją studiów, prowadzonych przez [...] jest informacją publiczną nie dlatego, że dotyczy A. A. pełniącego obecnie funkcje publiczne, lecz dlatego, że ma związek z funkcjonowaniem podmiotu, realizującego zadania publiczne, jakim jest, jak wyżej wskazano, edukacja i nauka publiczna. Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna. Ta zaś określona jest w art. 1 ust. 1 jako każda informacja o sprawach publicznych. Informacją publiczną będzie zatem nie tylko każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, ale także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów, wykonujących funkcje publiczne. (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 16 grudnia 2014r., sygn. akt II SAB/Ol 157/14, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Konstrukcja powołanego przepisu nie narusza, przywoływanej w zaskarżonej decyzji zasady autonomii uczelni, bowiem po pierwsze autonomia ta dotyczy sfer określonych w ustawie (art. 4 ust. 1 u.s.w.), po wtóre nie może być rozumiana jako dowolność postępowania organów uczelni. To czy dana informacja będzie podlegać udostępnieniu, czy też jej udostępnienie będzie wyłączone z uwagi na ochronę prywatności osoby fizycznej na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., nie zmienia charakteru tej informacji. W rozpoznawanej sprawie wniosek dotyczył przebiegu studiów A. A., przy czym prócz uzyskiwanych przezeń wyników, obejmował również daty zdawanych egzaminów, nazwiska egzaminatorów, nazwiska promotora i recenzenta pracy magisterskiej, tytuł i treść pracy magisterskiej. Nie zostało wskazane z jakiego powodu organ wszystkie te informacje powiązał ze sferą prywatności osoby fizycznej. W ocenie Sądu natomiast, nazwiska pracowników naukowych, wykonujących w uczelni wyższej określone obowiązki (egzaminatorów, recenzentów, promotorów) nie mają związku ze sferą prywatności studenta, w ramach edukacji którego obowiązki te są realizowane.

Jak natomiast wynika z ogólnie dostępnej uchwały Rady Wydziału [...] [...] z dnia [...] w sprawie zasad dyplomowania na Wydziale [...] [...] (dostępnej na stronie internetowej [...]), każdej składanej pracy dyplomowej towarzyszyć winno m.in. oświadczenie studenta o wyrażeniu zgody lub nie na udostępnianie zawartości pracy. Treści owego oświadczenia, podobnie jak stanowiska A. A. co do pozostałych zagadnień, które mogłyby ewentualnie być objęte ochroną prywatności (jak np. wyniki egzaminów) organy nie przedstawiły. Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, nie ma podstaw do przyjęcia, że stwierdzenie wystąpienia "ochrony prywatności" automatycznie przesądza odmowę udostępnienia informacji publicznej, jeżeli osoba fizyczna nie rezygnuje z przysługującego jej prawa. Rezygnacja wyklucza ograniczenie i pozwala na pełne udostępnienie informacji, natomiast brak rezygnacji determinuje konieczność ustalenia w konkretnej sprawie granic, w jakich może być realizowane prawo dostępu do informacji publicznej. (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2017r., sygn. akt I OSK 3046/15, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Zatem rozważanie związku żądanej informacji z pełnioną przez A. A. funkcją publiczną, winno być poprzedzone stanowiskiem samego zaineresowanego, co do rezygnacji lub nie z przysługującego mu prawa.

Wskazać przy tym należy, że cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje jednak działalności publicznej osoby oraz sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się z pełnioną funkcją publiczną. W tym kontekście nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że odbywane przez A. A. studia, co najmniej w części obejmowały okres pełnienia przez niego funkcji publicznych. Okoliczności tej organ nie rozważył, choć żądana informacja dotyczyła m.in. terminów zdawanych egzaminów, w tym tych, które przypadały w okresie urzędowania A. A..

Biorąc pod uwagę powyższe, wobec tego, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Rektora z dnia [...] naruszają wskazane wyżej przepisy prawa, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c p.p.s.a. orzeczono o ich uchyleniu.

Po myśli art. 200 p.p.s.a. zasądzono natomiast na rzecz skarżącego zwrot poniesionych przezeń kosztów postępowania, na które składały się uiszczony wpis sądowy od skargi (200,-zł.), wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem (480,-zł.) oraz opłata od pełnomocnictwa (17,-zł.). Jakkolwiek bowiem w toku postępowania sądowoadministracyjnego skarżący zrezygnował z zastępstwa adwokackiego, skarga została sporządzona i wniesienia przez adwokata, reprezentującego skarżącego w toku czynności poprzedzających rozprawę. To zaś, w ocenie Sądu, uzasadnia przyznanie kosztów zastępstwa na podstawie art. 205 § 2 p.p.s.a., bowiem wyczerpuje znamiona pojęcia "reprezentowania", o którym mowa we wskazanym przepisie.

Rozpoznając sprawę ponownie, organ uwzględni sformułowane wyżej poglądy prawne oraz wskazania co do dalszego postępowania w przypadku podejmowania rozstrzygnięcia na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 u.d.i.p.

a.tp.