Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędziowie Sędzia WSA Cezary Kosterna, Sędzia WSA Marek Wroczyński (sprawozdawca), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 stycznia 2021 r. w Radomiu sprawy ze skargi S. Ł. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w W. z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za nieprzestrzeganie obowiązku kwarantanny 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia [...] kwietnia 2020 r. nr [...]; 2) zasądza od [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w W. na rzecz skarżącego S. Ł. kwotę [...] (jeden [...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Syg. akt VIII SA/Wa 492/20

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2020 roku [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego ( DZ.U z 2020 roku, poz. 256 ze zm. dalej kpa), art. 15 zzzn ust.1 ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID -19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych( DZ.U z 2020 roku, poz. 374 ze zm. dalej ustawa), po rozpatrzeniu odwołania S. Ł.z dnia [...] kwietnia 2020 roku od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. nr [...] z dnia [...] kwietnia 2020 roku wymierzającej S. Ł. karę pieniężną w kwocie 5 000 zł za naruszenie nakazu przemieszczania się w odległości nie mniejszej niż 2 m od siebie – uchylił decyzję organu pierwszej instancji w części dotyczącej kwalifikacji czynu za który wymierzono karę tj. za nieprzestrzeganie w dniu [...] kwietnia 2020 roku nakazu przemieszczania się w odległości nie mniejszej niż 2 m od siebie i orzekł o wymierzeniu kary w związku z naruszeniem w dniu [...] kwietnia 2020 roku obowiązku kwarantanny.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i ocena prawna.

W dniu [...] kwietnia 2020 roku funkcjonariusz Komisariatu Policji w S. ustalił, że S. Ł. odbywający obowiązkową kwarantannę w S.przy P.[...] spotkał się ze swoim sąsiadem w furtce prowadzącej do swojej posesji, gdzie nie zachowując bezpiecznego dystansu 2 m spożywali razem alkohol, co wynika ze sporządzonych notatek policjanta z dnia 3 kwietnia 2020 roku.

Organ pierwszej instancji po przeprowadzeniu postępowania działając na podstawie art. 46 b pkt 12, art. 48a ust.1 pkt 1, ust.3 i 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi ( DZ.U z 2019 roku poz. 1239 ze zm. dalej ustawa o zapobieganiu) i § 18 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem epidemii( DZ.U z 2020 roku, poz. 566 dalej rozporządzenie) wydał w dniu [...] kwietnia 2020 roku decyzję o wymierzeniu stronie postępowania kary pieniężnej w wysokości 5000 zł za nieprzestrzeganie w dniu [...] kwietnia 2020 roku nakazu przemieszczania się w odległości nie mniejszej niż 2 m od siebie.

Odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji złożył S. Ł..

Organ odwoławczy wskazał iż skarżący zgodnie z decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. nr [...] z dnia [...] marca 2020 roku został objęty obowiązkową kwarantanną trwającą od 27 marca do 9 kwietnia 2020 roku w związku z kontaktem z osoba podejrzaną o zakażenie koronawirusem SARS-CoV -2. Zgodnie z art. 2 ust.12 ustawy o zapobieganiu kwarantanna oznacza odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych.

Skarżący jak wynika z notatki sporządzonej przez funkcjonariusza policji spożywał z sąsiadem alkohol stojąc w furtce prowadzącej do posesji i nie zachowywał bezpiecznego dystansu 2 m. Zatem skarżący nie opuścił miejsca kwarantanny jednak jak sam przyznaje w tym dniu w furtce spotkał się z sąsiadem w furtce prowadzącej do jego posesji i tym samym złamał obowiązujące przepisy prawa narażając na niebezpieczeństwo zdrowie i życie innych osób.

Zgodnie z art. 15zzzn ust.1 i 2 ustawy w razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID -19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa organ nakłada naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł. Stwierdzenie naruszenia tego obowiązku może nastąpić w szczególności na podstawie ustaleń policji, innych służb państwowych lub innych uprawnionych podmiotów.

W ocenie organu odwoławczego nałożenie kary w wysokości 5000 zł jest właściwe ze względu na naruszenie obowiązujących przepisów prawa, a co zatem idzie stworzenie zagrożenia zdrowia i życia osób postronnych wskutek niekontrolowanego rozprzestrzeniania się wirusa SARS –CoV -2. Świadome lekceważenie wprowadzonych zakazów i ograniczeń wydanych w związku z epidemią , z zwłaszcza zasad nałożonej kwarantanny, co niewątpliwie miało miejsce w niniejszym przypadku, niweczy wysiłki całego państwa, a w szczególności pozostałych obywateli narażających zdrowie i życie w celu rozprzestrzeniania się epidemii.

Odnosząc się do kwestii podnoszonych w odwołaniu organ wskazywał, iż organ pierwszej instancji błędnie wskazał podstawę ukarania. Skarżący nie przemieszczał się ale pozostawał w bezpośrednim kontakcie z sąsiadem.

Zdaniem organu nie ma podstaw by podważać dokument urzędowy sporządzony przez funkcjonariusza policji i podpisany przez komendanta komisariatu policji w S.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego, iż uniemożliwiono mu zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz wniesienia uwag organ wyjaśniał, iż organ pierwszej instancji poinformował stronę o odstąpieniu od zasady zawartej w art. 10 § 1 kpa z uwagi iż załatwienie sprawy nie cierpiało zwłoki oraz ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego odstąpiono od wymogów związanych z zapewnieniem stronie czynnego udziału w postępowaniu, o czym sporządzono adnotację urzędową w aktach sprawy zgodni z wymogiem z art. 10 § 2 i 3 kpa.

Odnośnie zgodności przepisów prawa z Konstytucją RP organ wyjaśniał, że nie jest właściwy do rozpatrywania tej kwestii.

Dokumentacja medyczna skarżącego dołączona w odwołaniu nie miała wpływu na meritum sprawy.

Skargę na decyzję organu odwoławczego wniósł S. Ł..

Zaskarżonej decyzji zarzucał naruszenie:

- art. 47 w związku z art. 52 ust.1 -3 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie przez organ i nałożenie na skarżącego administracyjnej kary pieniężnej w sytuacji gdy odwołujący się w dniu zdarzenia korzystał z konstytucyjnych praw do ochrony życia prywatnego oraz przemieszczania się;

- art. 15 zzzn ust.1 i 2 ustawy poprzez przyjęcie, iż skarżący naruszył obowiązek kwarantanny w sytuacji gdy skarżący stosował się przez cały czas do obowiązku przebywania w izolacji, zaś celem zagwarantowania podstawowych artykułów spożywczych był zmuszony do skorzystania z pomocy sąsiada w zakresie zrobienia zakupów spożywczych albowiem nie mógł wychodzić poza teren swojej nieruchomości wobec nałożonej kwarantanny z jednoczesnym wskazaniem, iż skarżący pozostawał w grupie ryzyka w związku z przebytą chorobą nowotworową;

- naruszenie art. 46b pkt 12 ustawy o zapobieganiu w związku z § 18 ust.1 pkt 1 rozporządzenia poprzez błędne przyjęcie przez organ, iż zachowanie skarżącego stanowiło naruszenie zasad bezpieczeństwa i lekceważenie zasad ustalonych w społeczeństwie, mających zapobiegać rozprzestrzenianiu się wirusa COVID – SARS -19 na terenie RP w sytuacji gdy zachowanie to nie stanowiło naruszenia jakichkolwiek zasad bezpieczeństwa sanitarnego, zaś skarżący stosował się do nałożonego obowiązku pozostawania w kwarantannie domowej;

- naruszenie art. 107 § 3 kpa poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji z jakich przyczyn nałożył na skarżącego administracyjną karę pieniężną, co w konsekwencji spowodowało brak możliwości poznania intencji którymi kierował się organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji oraz brak możliwości jej kontroli.

- naruszenie art. 107 § 1 pkt 4 i 6 kpa poprzez oparcie zaskarżonej decyzji na nieistniejącej podstawie prawnej z jednoczesnym powoływaniem się przez organ w treści decyzji na nieistniejący przepis prawa materialnego, stanowiący podstawę wydania zaskarżonej decyzji;

- naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 2 kpa poprzez dokonanie przez organ niepełnej i dowolnej oceny materiału dowodowego, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji, co przejawiało się w:

- błędnym ustaleniu, iż skarżący w dniu zdarzenia – w dniu [...]kwietnia 2020 roku naruszył zasady kwarantanny w sytuacji gdy skarżący odbierał przez furtkę swojej posesji niezbędne zakupy zrobione przez sąsiada, zaś w momencie odbierania zakupów zachował co najmniej 3 metrowy odstęp od sąsiada dowożącego zakupy;

- błędnym przyjęciu przez organ, iż skarżący nie utrzymał wymaganej odległości 2 metrów od drugiej osoby;

- błędnym przyjęciu, ze skarżący nie stosował się do zasad nałożonej na niego kwarantanny w sytuacji gdy przebywał na swojej nieruchomości oraz zachowywał bezpieczna odległość od osoby, która mu dowoziła zakupy spożywcze;

- błędnym przyjęciu przez organ, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie daje podstawy do przyjęcia, iż skarżący swoim zachowaniem naruszył zasady odbywania kwarantanny oraz nakaz zachowania co najmniej 2 metrowej odległości od drugiej osoby w sytuacji gdy materiał dowodowy pozostaje niepełny, niekompletny i zebrany pod z góry założonym kierunkiem zmierzającym do bezpodstawnego ukarania skarżącego;

- zignorowanie faktu, iż skarżący z uwagi na swój stan zdrowia spowodowany chorobą nowotworową oraz leczeniem onkologicznym pozostawał w grupie ryzyka zachorowania na wirusa Sars Covid -19 i tym samym nie mógł samodzielnie udać się po zakupy spożywcze w dniu zdarzenia, tym samym był zmuszony do skorzystania z pomocy sąsiada z jednoczesnym nieuwzględnieniem przez organ, iż skarżący nie mógł opuszczać miejsca swojego zamieszkania;

- naruszenia art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 kpa poprzez oparcie zaskarżonej decyzji na niepełnym materiale dowodowym, wobec nieuwzględnienia wniosku dowodowego składanego na etapie odwołania od decyzji w przedmiocie przesłuchania skarżącego oraz dwóch naocznych świadków zdarzenia z dnia [...] kwietnia 2020 roku, którzy dysponowali istotnymi informacjami w zakresie przebiegu przedmiotowego zdarzenia.

Z uwagi na powyższe skarżący wnosił o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji jako wydanej bez podstawy prawnej oraz umorzenie postępowania w całości;

Względnie uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji i od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazywał, iż zaskarżona decyzja pozostaje niezgodna z przepisami rangi konstytucyjnej tj. z dyspozycją art. 47 i art. 52 ust.1 - 3 Konstytucji RP.

Należy wskazać, iż organ wbrew konstytucyjnemu prawu skarżącego do ochrony życia prywatnego oraz wolności przemieszczania się nałożył na niego dotkliwą karę finansową, która pozostaje nieadekwatna do działania skarżącego, które nie było nakierowane na kontakt towarzyski z drugą osobą, a jedynie na odbiór zakupów spożywczych, które dostarczał skarżącemu jego sąsiad.

Odnosząc się do naruszenia przepisu art. 15 zzzn ust.1 i 2 ustawy o zapobieganiu, to należy zauważyć, że we wskazanej ustawie taki przepis nie istnieje. Istnieje przepis art. 15 ust.1 i 2 dotyczy on składu i zadań zespołu kontroli szpitalnej.

Oparcie podstawy wydanej decyzji na przepisie nieistniejącym stanowi o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa.

Nadto skarżący wskazywał, iż organ błędnie ustalił stan faktyczny w sprawie w zakresie odległości pomiędzy skarżącym a jego sąsiadem. Wbrew twierdzeniom organu – tylko w oparciu o notatkę policyjną, odległość między nim a jego sąsiadem podczas odbierania zakupów nie wynosiła mniej niż 2 metry.

Organ wiedząc, iż przedmiotowa okoliczność jest sporna nie dopuścił wniosku dowodowego skarżącego z zeznań świadków, którzy byli bezpośrednimi świadkami tej sytuacji czym istotnie naruszył przepisy postępowania.

Nadto zdaniem skarżącego organ w uzasadnieniu decyzji nie wskazał z jakich przyczyn nałożył na skarżącego tak drastyczną karę pieniężną, co powoduje brak możliwości poznania intencji którymi kierował się organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Pismem procesowym z dnia 11 stycznia 2021 roku skarżący uzupełnił wniesioną skargę wskazując na zapadły przed WSA w Opolu wyrok z dnia 27 października 2020 roku, syg. akt II SA/Op 219/20 i argumentację zawartą we wskazanym wyroku.

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie, podtrzymując zaprezentowaną dotychczas argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności). Ocenie Sądu podlegają zatem zgodność aktów administracyjnych (w tym przypadku decyzji), zarówno z przepisami prawa materialnego, jak i procesowego. Kontrola sądów administracyjnych ogranicza się więc do zbadania, czy organy administracji w toku rozpoznawanej sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik. Ocena ta dokonywana jest według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji, sąd każdorazowo obowiązany jest w pierwszej kolejności zbadać, czy postępowanie administracyjne zostało prawidłowo przeprowadzone w sprawie przez właściwe organy administracji publicznej. Obowiązany jest przy tym ocenić, czy w sprawie został prawidłowo ustalony stan faktyczny, czy stronie skarżącej organy zapewniły możliwość uczestniczenia w postępowaniu, a także czy organy dokonały prawidłowej wykładni mających zastosowanie w sprawie przepisów materialnoprawnych.

Należy zauważyć, że postępowanie administracyjne jest zorganizowanym procesem stosowania prawa, który obejmuje następujące etapy:

a) ustalenie, jak norma obowiązuje w znaczeniu dostatecznie określonym na potrzeby rozstrzygnięcia;

b) uznanie za udowodniony fakt na podstawie określonych materiałów i w oparciu o przyjętą teorię dowodów;

c) subsumpcja faktu uznanego za udowodniony, pod stosowaną normę prawną;

d)wiążące ustalenie konsekwencji prawnych faktu uznanego za udowodniony na podstawie stosowanej normy.

W ocenie Sądu biorąc pod uwagę wyżej przedstawione kryteria należy uznać, iż przedmiotowa skarga zasługuje na uwzględnienie z uwagi na naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu przeprowadzone w sprawie przez organy administracji publicznej postępowanie wyjaśniające nie dawało podstaw do uznania, iż skarżący w dniu [...] kwietnia 2020 roku naruszył zasady kwarantanny domowej nałożonej na niego przez organ inspekcji sanitarnej.

Sąd dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji przeprowadza ocenę zgodności decyzji z prawem. W szczególności istotne jest ustalenie, czy w postępowaniu przed organami administracyjnymi zostały dostatecznie i w sposób prawidłowy wyjaśnione okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenie, iż okoliczności te nie zostały w zostały w sposób prawidłowy wyjaśnione uniemożliwia dokonanie oceny, czy zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, w szczególności, czy nastąpiło naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy( por. wyrok NSA z dnia 10 lutego 1981 roku, syg. akt S.A. 910/80, ONSA 1981, nr 1, poz. 7).

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit.c) p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę jeżeli doszło do naruszenia innych przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przez możliwość istotnego wpływania na wynik sprawy należy rozumieć prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa na treść orzeczenia( por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 4 lipca 2019 roku, III SA/Kr 438/19). Skutecznym zarzutem naruszenia prawa procesowego może być tylko ten, który wskazuje na istnienie istotnego wpływu naruszenia na rozstrzygnięcie, bo art. 145 § 1 pkt 1 lit.c) p.p.s.a odwołuje się do tej przesłanki. Zatem nie każde naruszenie przepisów postępowania może być skutecznym zarzutem kasacyjnym, ale tylko takie które miało istotny wpływ. Jednak ten wpływ musi wykazać strona, a nie Sąd ( wyrok NSA z 10 października 2019 roku, II GSK 2763/17).

W stosunku do skarżącego została wydana przez Powiatowego Państwowego Inspektora Sanitarnego w R. w dniu [...] marca 2020 roku decyzja, nr [...] na mocy której został on objęty obowiązkową kwarantanną do dnia 9 kwietnia 2020 roku w miejscu swojego zamieszkania w miejscowości S. przy ulicy P. [...].

Tak więc w związku z tym, iż w obrocie prawnym w dniu [...] kwietnia 2020 roku pozostawała wyżej powołana decyzja, to skarżący miał obowiązek stosowania się do jej zasad.

Jednocześnie należy zauważyć, iż organ wydając decyzję z [...] marca 2020 roku o nałożeniu obowiązku poddania się kwarantannie przez S. Ł. jako podstawę materialnoprawną wskazywał przepisy art. 33 ust.1 i 3, art. 34 ust. 2 ustawy o zapobieganiu według stanu prawnego obowiązującego na dzień 1 kwietnia 2020 roku.

Przywołany przez organ odwoławczy przepis art. 15 zzzn ust. 2 ustawy dopuszcza stwierdzenie naruszenia obowiązku między innymi kwarantanny na podstawie ustaleń Policji, innych służb państwowych lub innych uprawnionych podmiotów ale zdaniem Sądu, nie oznacza to, że notatka policyjna ma walor dowodu urzędowego, którego nie można podważać w trybie art. 75 i nast. kpa.

Przepis art. 37 ust.1 ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej( DZ.U z 2019 roku, poz. 59) w postępowaniu wskazuje, że przed jej organami stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Przywołany powyżej przepis art. 75 kpa nakazuje jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. W rozpatrywanej sprawie organy nie przesłuchały ani funkcjonariuszy policji, ani sąsiada, który przywiózł skarżącemu żywność, nie przeprowadziły dowodów z zeznań świadków wnioskowanych przez skarżącego, którzy mieli być bezpośrednimi obserwatorami zdarzenia z [...] kwietnia 2020 roku, ani nie wysłuchały samego skarżącego. W konsekwencji należy uznać, iż wobec kwestionowania przekroczenia zasad odbywania kwarantanny przez skarżącego oparcie się tylko na notatce policyjnej z pominięciem innych dowodów stanowi naruszenie wskazywanych w skardze zasad postepowania określonych w przepisach art. 7, art. 77 § 1, art. 80 kpa.

Należy przyznać rację skarżącemu, iż odstąpienie od stosowania zasad z art. 10 kpa było nieuzasadnione. Skarżący od samego początku kwestionował, iż doszło przez niego do naruszenia zasad pozostawania w kwarantannie. Co prawda zgodnie z art. 10 § 2 kpa organy mogą odstąpić od zasady określonej w § 1 art. 10 kpa gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego lub niepowetowaną szkodę materialną. Taka sytuacja zdaniem Sądu nie miała miejsce w niniejszej sprawie. Samo wymierzenie kary administracyjnej w żadnym stopniu nie powodowało zagrożeń wskazywanych powyżej.

Należy odnotować orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2016 roku, TK 24/15 gdzie sąd konstytucyjny wskazywał, że ,, wymóg zapewnienia obywatelom rzetelnej procedury administracyjnej wywodzony z art. 2 Konstytucji RP zobowiązuje ustawodawcę m.in. do takiego zorganizowania procedury, aby w jej ramach organ administracji mógł dokładnie wyjaśnić stan faktyczny i załatwić sprawę z uwzględnieniem, w tym również – w razie potrzeby - z wyważeniem kolidujących ze sobą dóbr, wartości i interesów ‘’. Temu służą powoływane przepisy art. 7, art. 77 § 1, art. 75, art. 10 kpa.

Następnie należy wskazać, iż organ odwoławczy uchylając zaskarżoną decyzję i orzekając co istoty sprawy na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa nie może nigdy rozstrzygać w oparciu o inny przepis prawa materialnego, niż przyjęty przez organ pierwszej instancji w uchylonej decyzji. W przeciwnym przypadku, zmianie ulega przedmiot postępowania administracyjnego, a decyzja tak wydana narusza zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wynikającą z art. 15 kpa w związku z art. 78 Konstytucji RP( por. wyrok NSA z 9 kwietnia 2013 roku, syg. akt II OSK 2369/11).

W niniejszej sprawie organ pierwszej instancji jako przepisy prawa materialnego powołał przepisy art. 46b pkt 12, art. 48a ust.1 pkt 1, ust.3 pkt 1, ust.4 ustawy o zapobieganiu, a organ odwoławczy wydając decyzję reformatoryjną przywołał przepis prawa materialnego – art. 15 zzzn ust.1 ustawy o zapobieganiu.

W ocenie sądu zarzut skargi, iż zaskarżona decyzja została oparta na normie prawa materialnego, która nie istnieje, nie znajduje usprawiedliwionych podstaw. Faktycznie organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji wskazywał na przepis art. 15 zzzn ust. 1 i 2 ustawy o zapobieganiu, ale to jest ewidentny błąd redakcyjny ponieważ w komparycji tej decyzji powołuje prawidłową podstawę art. 15 zzzn ust.1 ustawy. W tej sytuacji nie można uchybienia organu klasyfikować jako naruszenia prawa materialnego, którego skutkiem jest nieważność decyzji( art. 156 § 1 pkt 2 kpa).

W ocenie sądu również zaskarżona decyzja nie narusza wskazywanych w skardze norm konstytucyjnych – 47 w związku z art. 52 ust. 1 -3 Konstytucji RP. Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 roku na podstawie art. 46 ust.2 i 4 ustawy o zapobieganiu wprowadzono stan epidemii, który z uwagi na zagrożenie epidemiczne w kraju wprowadzał pewne ograniczenia, między innymi obowiązek poddania się kwarantannie.

W ocenie sądu z uwagi na to, iż doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy i nie ustalono w sposób niewadliwy czy skarżący naruszył swoim zachowaniem w dniu [...] kwietnia 2020 roku nałożony nań obowiązek kwarantanny dlatego zaistniały podstawy eliminacji zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji z obrotu prawnego.

Organ rozpoznając sprawę ponownie przeprowadzi w pełnym zakresie postępowanie wyjaśniające przeprowadzając dowody, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Z tych też względów biorąc za podstawę art. 145 § 1 pkt 1 li.c) p.p.s.a. orzeczono jak na wstępie.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. zwracając uiszczony wpis oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z normami obowiązującymi.