drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, *Oddalono skargę, I SA/Wr 164/16 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2016-09-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Wr 164/16 - Wyrok WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2016-09-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-02-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Henryka Łysikowska /przewodniczący/
Jadwiga Danuta Mróz
Zbigniew Łoboda /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
*Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 849 art. 1a ust. 1 pkt 3
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Henryka Łysikowska, Sędziowie sędzia WSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca), sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant starszy specjalista Katarzyna Motyl, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 września 2016 r. przy udziale sprawy ze skargi A w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 9.12.2015 r. (nr SKO/41/P-182/2015) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta L. z dnia 26.08.2015 r. (nr FB.P.3120.J2.9.2010.2015) mocą której określono Gminnej Spółdzielni "A. " z/s w R. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 99.959 zł.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 14.05.2014 r. organ podatkowy wszczął wobec podatnika (prowadzącego działalność gospodarczą) z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r. Wszczęte postępowanie służyć miało weryfikacji prawidłowości opodatkowania przez podatnika według stawek właściwych dla tzw. budynków pozostałych powierzchni dwóch pomieszczeń, tj. poddasza (175 m2) przy ul. [...] 1 oraz piwnicy (255 m2) Domu Handlowego przy ul. [...] w L. , które podatnik uznał za wyłączone z działalności gospodarczej z uwagi na względy techniczne w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 716 z późn. zm.; dalej w skrócie: "u.p.o.l.").

Po przeprowadzeniu postępowania podatkowego, w toku którego dokonano (w dniu 1.10.2014 r.) oględzin poddasza oraz piwnicy organ podatkowy pierwszej instancji uznał, że stan tych pomieszczeń nie spełnia warunku nieprzemijalności i trwałości złego stanu technicznego a zatem, pomieszczenia te należało opodatkować według stawek związanych z działalnością gospodarczą.

Powyższe ustalenia znalazły odzwierciedlenie w powołanej na początku decyzji Burmistrza Gminy i Miasta L. z dnia 26.08.2015 r.

W odwołaniu od tej decyzji Gminna Spółdzielnia "A. " zarzuciła, że w stosunku do obu pomieszczeń zachodzi przesłanka trwałego i nieprzemijającego złego stanu technicznego nieruchomości.

W przypadku piwnicy Domu Handlowego stan ten spowodowany jest powodzią jaka miała miejsce w 2010 r., zaś zły stan techniczny poddasza budynku przy ul. [...] 1 wyjaśniają, znajdujące się w posiadaniu Urzędu Miasta i Gminy L. , operaty szacunkowe.

Dodała strona, że istnienie związku pomiędzy wystąpieniem siły wyższej jaką jest powódź a spełnieniem przesłanki z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. znalazło akceptację w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. decyzją z dnia 9.12.2015 r. zaskarżoną decyzję organu podatkowego pierwszej instancji utrzymało w mocy.

Analizując przesłankę względów technicznych w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. organ odwoławczy zwrócił uwagę, że przesłankę tę należy rozumieć jako trwałe wyłączenie nieruchomości z możliwości prowadzenia w niej jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wyjaśnił, że użyte w treści art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. sformułowanie – "nie są i nie mogą być wykorzystywane" wskazuje na niemożliwość wykorzystania przez przedsiębiorcę danej nieruchomości także w przyszłości.

W odniesieniu do poddasza organ odwoławczy zwrócił uwagę, że zakres prac wykonanych przez najemcę (co przewidywały postanowienia umowy najmu oraz których przeprowadzenie potwierdziła wizja lokalna przeprowadzona przez Komisję Wynajmującą w dniu 8.06.2011 r.) doprowadził do choćby częściowej używalności poddasza co przesądza o tym, że niewykorzystywanie tego pomieszczenia we wcześniejszym okresie nie miało charakteru trwałego i obiektywnie niezależnego od podatnika. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że taki stan rzeczy potwierdziły dokonane w dniu 1.10.2014 r. oględziny tego pomieszczenia, z których wynika, że pomimo zagrodzenia wejścia na poddasze taśmą z napisem "wstęp wzbroniony ze względu na stan techniczny" pomieszczenie to jest wykorzystywane albowiem składowane są tam różne przedmioty.

Odwołując się do treści pisma podatnika z dnia 17.06.2011 r. organ odwoławczy zauważył, że ograniczona swoboda użytkowania poddasza uzależniona jest jedynie od podjęcia przez podatnika określonych prac remontowych (jak: kompleksowa wymiana podłogi na strychu, pokrycie blachą dachu wielospadowego, poprawa klatki schodowej), których przeprowadzenie także zdaniem podatnika umożliwi włączenie tej części budynku do pełnej działalności gospodarczej.

Jednocześnie, nawiązując do przedstawionych na etapie postępowania odwoławczego dokumentów (operatu szacunkowego z dnia 26.10.1995 r. oraz operatu inwentaryzacyjnego z dnia 19.01.2006 r.) organ odwoławczy stwierdził, że ich treść nie podważa prawidłowości ustaleń organu podatkowego pierwszej instancji

co do tego, że przeprowadzone w obrębie poddasza prace remontowe przywróciły możliwość gospodarczego wykorzystania tego pomieszczenia.

Przesłanki względów technicznych organ odwoławczy nie stwierdził także w przypadku pomieszczenia piwnicznego. Podkreślił, że podobnie jak w przypadku poddasza, przeprowadzone w tym pomieszczeniu prace remontowe i zabezpieczające umożliwiły użytkowanie co najmniej części piwnicy, co potwierdziły oględziny tego pomieszczenia. Powyższe, zdaniem organu odwoławczego, dowodzi tego, że przeszkody w korzystaniu z tego pomieszczenia miały charakter przemijający i zależny jedynie od woli podatnika. Co do tej ostatniej przesłanki organ odwoławczy odwołał się do pisma podatnika z dnia 11.07.2011 r. z którego wynikało, że prace w tym pomieszczeniu były wykonywane sukcesywnie ze względu na brak środków finansowych na gruntowny i natychmiastowy remont, modernizację i adaptację części piwnicznej na działalność handlowo-magazynową Zwrócił także uwagę organ podatkowy, że w deklaracji na podatek na 2012 r. podatnik wykazał sporne pomieszczenie jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gminna Spółdzielnia "A. " wnosząc o uchylenie decyzji podatkowych obu instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, zarzuciła naruszenie:

1) art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez błędną wykładnię tego przepisu, skutkującą opodatkowaniem poddasza o powierzchni 175 m2 oraz piwnicy o powierzchni 255 m2 przy zastosowaniu stawek właściwych dla działalności gospodarczej, pomimo że pomieszczenia te ze względów technicznych o jakich mowa w tym przepisie nie mogły być wykorzystywane w roku podatkowym za który został naliczony podatek do działalności gospodarczej;

2) § 1 pkt 9 uchwały nr XLIV/307/09Rady Miejskiej Gminy L. z dnia 26.11.2009 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości, poprzez błędne jego niezastosowanie i zastosowanie do opodatkowania stawki przewidzianej dla działalności gospodarczej;

3) art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 613 ze zm.; dalej w skrócie: "O.p.") oraz art. 187 § 1 O.p. poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, a w efekcie błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, polegające na przyjęciu, że przedmiotowy budynek w całości może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, pomimo, że względy techniczne przeczą takiej możliwości;

4) art. 191 O.p. przez pominięcie okoliczności wskazujących na spełnienie przez podatnika wszelkich przesłanek do zastosowania niższej stawki podatkowej, a w konsekwencji błędne uznanie, że w sprawie zaszły podstawy do opodatkowania spornych pomieszczeń według stawki właściwej dla przedmiotów opodatkowania związanych z działalnością gospodarczą;

5) art. 197 § 1 O.p. w zw. z art. 187 § 1 O.p. przez pominięcie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w sprawie;

6) art. 233 § 1 pkt 1 O.p. poprzez utrzymanie w mocy przez organ odwoławczy decyzji organu pierwszej instancji, podczas gdy zaszły przesłanki do jej uchylenia.

W rozwinięciu tych zarzutów strona skarżąca podniosła, że fakt posiadania budynku przez przedsiębiorcę nie wyklucza zastosowania niższych stawek podatkowych do tej części budynku, która nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. W kontekście tym podniosła, że należące do skarżącej budynki przy ul. [...] 1 oraz przy ul. [...] w L. stanowią przedmiot najmu, ale tylko w części wykorzystywane są do działalności gospodarczej. Faktyczne niewykorzystanie poddasza budynku przy ul. [...] 1 oraz piwnicy Domu Handlowego przy ul. [...] spowodowane są właśnie względami technicznymi, które mają charakter obiektywny i trwały. Tymi obiektywnymi okolicznościami natury technicznej są w przypadku poddasza względy konstrukcyjne oraz związane z nimi położenie budynku. Z powodu tych okoliczności, poddasze nie może i prawdopodobnie nigdy nie będzie mogło zostać przywrócone do takiego stanu, aby można tam prowadzić działalność gospodarczą.

Odnośnie do piwnicy Domu Handlowego skarżąca podkreśliła, że zły stan techniczny tego pomieszczenia spowodowany jest uszkodzeniami piwnicy wskutek wybuchu (w 1998 r.), a następnie, powodzi jaka miała miejsce w 2010 r.

W ocenie strony, przesłankę trwałości względów technicznych w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. należy oceniać z punktu widzenia tego roku podatkowego, którego dotyczy postępowanie. Wskazując na powyższe zarzuciła strona, że oględziny na które powołuje się organ podatkowy obrazują stan nieruchomości na moment ich przeprowadzenia (1.10.2014 r.), nie przedstawiają natomiast stanu nieruchomości jaki był w poprzednich latach podatkowych.

Zdaniem strony, o spełnieniu przesłanki względów technicznych w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. tak odnośnie do poddasza, jak i piwnicy dowodzi dokumentacja stanu technicznego nieruchomości, sporządzona wcześniej aniżeli miały miejsce oględziny organu podatkowego.

Zwróciła uwagę skarżąca, że zły stan poddasza został stwierdzony w operacie szacunkowym z 1995 r. oraz w sporządzonym w 2006 r. operacie inwentaryzacyjnym. Znalazł potwierdzenie także w postanowieniach umowy najmu z dnia 12.12.2008 r. z których wynika, że umowa ta obejmowała najem jedynie 125 m2 powierzchni magazynów na parterze, jednoznacznie wyłączając poddasze o powierzchni 175 m2 z dopuszczalności prowadzenia tam działalności gospodarczej. Skarżąca zwróciła uwagę, że także kolejna umowa najmu, tj. z dnia 1.08.2012 r. wyłączała poddasze z działalności gospodarczej, a celem wykonania przez najemcę prac remontowych w tym pomieszczeniu było zabezpieczenie budynku przed dalszym rozkładem i umożliwienie prowadzania działalności gospodarczej na parterze. Zdaniem strony, gdyby tego rodzaju prace nie zostały podjęte, to cały budynek nie nadawałby się do jakiegokolwiek wykorzystania (stropy groziły zawaleniem), co wynika z operatu inwentaryzacyjnego z 2006 r.

Jak podniosła, składowanie w tym pomieszczeniu przedmiotów następuje bez wiedzy podatnika oraz wbrew wyraźnemu zakazowi i wbrew wyłączeniu tej części budynku (umową najmu) z działalności gospodarczej.

Kwestionując ustalenia organu podatkowego odnośnie do stanu technicznego pomieszczenia piwnicznego w Domu Handlowym przy ul. [...] strona zarzuciła, że wskutek wybuchu do jakiego doszło w 1998 r. nastąpiło "rozsunięcie dźwigarów" i poważne uszkodzenie konstrukcji nośnej, uszczerbienie krawędzi płyt i słupów nośnych oraz ubytek posadzki betonowej. Zwróciła uwagę, że zabezpieczenie powyższych uszkodzeń wprawdzie umożliwiło prowadzenie działalności gospodarczej w tym budynku, jednakże wyłącznie na parterze. Podkreśliła, że w toku okresowej kontroli stanu technicznego budynku w dniu 12.05.2006 r. inż. Z. M. wskazał jednoznacznie na brak możliwości eksploatacji piwnicy. Wskazała, że do dodatkowych uszkodzeń tego pomieszczenia doszło na skutek powodzi jaka miała miejsce w 2010 r.

Zdaniem strony, przeprowadzona przez organy podatkowe wykładnia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w istocie czyni ten przepis martwym, albowiem hipotetycznie, zawsze możliwe jest wykonanie takich prac i robót, które doprowadzą budynek do stanu używalności na cele działalności gospodarczej. Wskazując na powyższe strona wyraziła pogląd, że cechy trwałości stanu technicznego nie można utożsamiać z przesłanką nieodwracalności.

W ocenie strony, skoro znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja nie była wystarczająca dla organów podatkowych by przyznać rację skarżącej w zakresie sposobu opodatkowania spornych pomieszczeń, to w sprawie należało powołać biegłego z zakresu budownictwa, który jednoznacznie wskazałby, czy w danym roku podatkowym przedmiot opodatkowania nie mógł być wykorzystywany na prowadzenie działalności ze względów technicznych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. wniosło o jej oddalenie.

Obecna na rozprawie w dniu 15.09.2016 r. w charakterze pełnomocnika główna księgowa skarżącej Spółdzielni oświadczyła, że cała piwnica pod Domem Handlowym w L. jest wynajmowana dla spółki "B." za niewielką opłatą 3 zł za m2.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Kwestie sporne w sprawie dotyczą sposobu opodatkowania przez skarżącą, prowadzącą działalność gospodarczą, poddasza i piwnicy znajdujących się w dwóch budynkach stanowiących własność skarżącej.

Zdaniem skarżącej Spółdzielni, sporne pomieszczenia powinny zostać opodatkowane według stawek właściwych dla tzw. budynków pozostałych z uwagi na tzw. względy techniczne w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 in fine u.p.o.l.

Nie zgadzając się z tym stanowiskiem organy podatkowe uznały, że w sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o jakim mowa w końcowej części tego przepisu, albowiem przeszkody z powodu których sporne pomieszczenia nie były wykorzystywane przez skarżącą do działalności gospodarczej nie miały charakteru trwałego i obiektywnie niezależnego od podatnika.

W ocenie Sądu, organy podatkowe dokonały prawidłowej wykładni przesłanki względów technicznych w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. (w brzmieniu sprzed nowelizacji, która weszła w życie 1 stycznia 2016 r.) i trafnie stwierdziły, że w sprawie nie może znaleźć zastosowania wyłączenie o jakim mowa w ww. przepisie, skoro na skutek prac remontowych jakie zostały przeprowadzone w spornych pomieszczeniach została przywrócona chociażby częściowo funkcja użytkowa tych pomieszczeń.

W orzecznictwie sądowym utrwalone jest stanowisko, że do uznania danego obiektu za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest konieczne wykorzystywanie nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, wystarczający jest już bowiem sam fakt jej posiadania przez przedsiębiorcę. Jednocześnie wskazuje się, że z przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wynika, że nie są uważane za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jedynie takie przedmioty opodatkowania znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy, które do prowadzenia tej działalności nie są i nie mogą być wykorzystywane ze względów technicznych rozumianych jako okoliczności obiektywne, trwałe, nieusuwalne, niezależne od przedsiębiorcy. Na zasadzie przeciwieństwa wskazuje się, że faktyczne, okresowe niewykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej nie stanowi wystarczającej okoliczności do uznania, że nie jest ona związana z prowadzeniem działalności gospodarczej ze względów technicznych. Te ostatnie nie mogą być bowiem ograniczane wyłącznie do roku podatkowego, za który deklarowany jest podatek od nieruchomości (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19.07.2016 r., sygn. akt II FSK 1947/14; dostępny na stronie - http://orzeczenia.nsa.gov.pl; dalej w skrócie: "CBOSA").

Podobne stanowisko prezentowane jest w literaturze, gdzie zwraca się uwagę na to, że wyłączenie przedmiotów opodatkowania z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej występuje wówczas, gdy przedmiot opodatkowania nie może nadawać się do prowadzenia działalności gospodarczej przez konkretnego przedsiębiorcę i jednocześnie nie mógłby być wykorzystywany przez inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą o innym charakterze.

Prezentowany kierunek wykładni art. 2 ust. 1 pkt 1-3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Sąd w pełni podziela za szczególnie trafny uznając zwłaszcza pogląd (powołany także w zaskarżonej decyzji), że niemożność wykorzystania danego budynku do działalności gospodarczej "ze względów technicznych" oznacza sytuację, w której istniejąca w danym roku podatkowym zabudowa jest w takim stanie technicznym, że nie może być wykorzystywana (nie nadaje się) do prowadzenia działalności gospodarczej nawet po realizacji prac remontowych (odtworzeniowych) oraz adaptacyjnych, których efektem nie jest powstanie nowego budynku (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.05.2014 r., sygn. akt II FSK 1283/12, dostępny na stronie CBOSA). Wystąpienie "względów technicznych" należy więc rozumieć w ten sposób, że w stosunku do przedmiotu opodatkowania powstał stan braku możliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej i sytuacja ta jest nieodwracalna.

Odnosząc powyższe do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zwłaszcza protokołu oględzin jakie miały miejsce w dniu 1.10.2014 r. (oraz dokumentacji zdjęciowej) zgodzić się należy z organami podatkowymi, że wyłączenie spornych pomieszczeń z działalności gospodarczej (co nie było kwestionowane) nie mogło wynikać z przeszkód o charakterze względów technicznych w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. skoro na skutek podjętych prac remontowych udało się przywrócić, przynajmniej częściowo, użytkową funkcję obu pomieszczeń.

Z nie budzących wątpliwości ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie wynika, że pomieszczenie poddasza jest obecnie wykorzystywane jako miejsce składowania różnych przedmiotów (szafy, stołu, krzeseł, łóżka). Bez znaczenia pozostaje tu okoliczność tego, czy przedmioty te są składowane za wiedzą i przyzwoleniem podatnika czy też nie. Istotną jest bowiem tylko ta okoliczność, że przeprowadzone w obrębie tego pomieszczenia prace remontowe pozwoliły na choćby częściowe odtworzenie jego funkcji użytkowej. Warto w tym miejscu jednocześnie odnotować, że treść pisma skarżącej z dnia 17.06.2011 r. (data wpływu do organu) zatytułowanego "Wyjaśnienie dotyczące zmiany deklaracji podatku od nieruchomości na 2011 r. złożonej w dniu 14 stycznia 2011 r." uzasadnia przypuszczenie, że także w ocenie skarżącej prace remontowe jakie miały zostać przeprowadzone w tym pomieszczeniu (zgodnie z postanowieniami umowy najmu z dnia 12.12.2008 r.) miały na celu właśnie przywrócenie stanu użytkowalności poddasza choćby w ograniczonym zakresie. Co więcej, wykonanie tych prac doprowadziło w istocie do przywrócenia, jakkolwiek w ograniczonym zakresie, funkcji użytkowej tego poddasza, co wedle dalszej treści pisma skarżącej z dnia 17.06.2011 r. zostało potwierdzone przez Komisję Wynajmującej w toku wizji lokalnej jaka miała miejsce w dniu 8.06.2011 r. Powyższe jednocześnie przeczy argumentacji skargi, że przeprowadzone prace remontowe miały na celu jedynie zabezpieczenie budynku przed dalszym rozkładem i umożliwienie prowadzenia działalności gospodarczej na parterze budynku.

Wykonany w 2011 r. remont oraz obecne, ustalone na podstawie oględzin z 2014 r., faktyczne użytkowanie poddasza niezbicie dowodzi, że poddasze nigdy nie było w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. trwale wyłączone z możliwości gospodarczego wykorzystania. W tych okolicznościach, bez znaczenia pozostają opisy stanu technicznego tej nieruchomości zawarte w operatach z 1995 i 2006 roku. Możliwość wykorzystania powierzchni poddasza warunkowana była bowiem wyłącznie decyzją strony o przeprowadzeniu remontu (a ściślej, zawarciu z najemcą umowy zobowiązującej tego ostatniego do wykonania remontu w określonym zakresie).

Podobnie należało ocenić stan techniczny pomieszczenia piwnicznego w Domu Handlowym przy ul. [...], które na skutek podjętych prac remontowych także odzyskało częściowo swoje funkcje użytkowe. Ze znajdującego się w aktach sprawy protokołu oględzin oraz dokumentacji zdjęciowej wynika, że obecnie stan tego pomieszczenia jest dobry a samo pomieszczenie skarżąca wynajmuje jako magazyn dla dyskontu sieci C.. Fakt wynajmu tego pomieszczenia potwierdzony został także na rozprawie w dniu 15.09.2016 r. przez główną księgową Spółdzielni – M. A.

Trzeba także zwrócić uwagę na to, że w deklaracji na podatek od nieruchomości na 2012 r. (złożonej w dniu 16.01.2012 r.) powierzchnię piwnicy (255 m2) skarżąca zadeklarowała do opodatkowania jako związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W sumie więc za zasadne uznać należało stanowisko organów podatkowych co do tego, że w przypadku obu spornych pomieszczeń zastosowanie winna znaleźć stawka podatku właściwa dla przedmiotów opodatkowania związanych z działalnością gospodarczą. Bez znaczenia dla kwestii podatkowych uznać należało fakt jedynie częściowej a tym samym ograniczonej możliwości wykorzystywania obu spornych pomieszczeń. Majątkowy charakter podatku od nieruchomości wyraża się w tym, że ustawodawca, opodatkowując określone stany faktyczne, koncentruje się na samej własności lub posiadaniu określonych przedmiotów opodatkowania (gruntów, budynków lub budowli). W swej konstrukcji, podatek ten nie nawiązuje do efektów ekonomicznych, co oznacza, że z punktu widzenia podatkowoprawnego stanu faktycznego (podstawy opodatkowania i stawki podatkowej) nie jest ważna okoliczność jak intensywnie wykorzystywana jest powierzchnia gruntu, czy budynku oraz jakie (oraz czy w ogóle) przynosi to efekty finansowe (por. R. Mastalski w glosie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1992 r., sygn. akt III AZP 25/92, opubl. w OSP 1994, nr 1, s. 35 i 36).

Sąd nie stwierdził także w sprawie naruszenia przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, na jakie powołuje się strona w skardze. Zasady procesowe, objęte zarzutami skarżącej, unormowane są w Dziale IV o.p. zatytułowanym "Postępowanie podatkowe". W myśl art. 122 O.p., w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Przepis ten ustanawia zasadę prawdy obiektywnej, oznaczającą, że prawidłową decyzję organ podatkowy może podjąć tylko wówczas, gdy rozporządza całokształtem materiału dowodowego pozwalającym mu na dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. Dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy organ dokonuje poprzez przepisy o postępowaniu dowodowym, w tym art. 187 § 1 O.p. (obowiązek zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego). W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie postępowanie podatkowe zostało przeprowadzone z zachowaniem obowiązujących zasad, a decyzja organu podatkowego zawiera wszystkie niezbędne elementy, w tym wyczerpujące uzasadnienie faktyczne. Cały materiał dowodowy został wyczerpująco zebrany i rozpoznany, zaś jego ocena nie przekroczyła granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. w art. 191 O.p.

Nie naruszył także organ art. 197 § 1 O.p. w zw. z art. 187 § 1 O.p. przez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z opinii biegłego na okoliczność stanu technicznego budynku. Zgodnie z art. 197 O.p. w przypadku gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ podatkowy może powołać na biegłego osobę dysponującą takimi wiadomościami, w celu wydania opinii (§ 1). Powołanie na biegłego następuje z urzędu, jeżeli opinii biegłego wymagają przepisy prawa podatkowego (§ 2). Nieprzeprowadzenie przez organy podatkowe dowodu z opinii biegłego na podstawie art. 197 § 1 O.p. nie świadczy w żaden sposób o naruszeniu zasad postępowania dowodowego. Zgodnie z tym przepisem: w przypadku gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ podatkowy może przeprowadzić tego rodzaju dowód w postępowaniu. Użyte w tym przepisie słowo "może" oznacza pozostawienie organowi swobody w korzystaniu z tego środka dowodowego. Granice korzystania z tej swobody wyznacza zasada prawdy obiektywnej, gdyż z niej wypływa obowiązek organu podjęcia wszelkich czynności mających na celu ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego sprawy podatkowej. Organ podatkowy obowiązany jest wykorzystać ten środek dowodowy w sprawie o zawiłym stanie faktycznym, który można wyjaśnić dopiero wtedy, gdy dysponuje się specjalnymi wiadomościami (tak też wyrok NSA z dnia 10 marca 2015 r., sygn. II FSK 395/13, opubl. w CBOSA).

W zaistniałym stanie faktycznym, zdaniem Sądu, nie było potrzeby zasięgania opinii biegłego. W sprawie nie wystąpiły bowiem okoliczności, których nie da się rozpatrzeć bez posiadania wiadomości specjalnych. Dowody znajdujące się w aktach sprawy (operaty szacunkowe, pisma wyjaśniające strony oraz protokół oględzin) stanowią wystarczającą podstawę do ustalenia stanu technicznego obiektu. Natomiast czy ów stan techniczny dopowiada definicji "względów technicznych" w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., stanowi ocenę prawną, którą organy stosujące prawo mają obowiązek dokonać samodzielnie.

Wynika z tego, że nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia art. 233 O.p. zawierający wyliczenie rodzajów decyzji organu, ponieważ organ odwoławczy prawidłowo utrzymał w mocy decyzję organu niższej instancji. Z powyższych względów Sąd rozpoznający niniejszą sprawę działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę jako nieuzasadnioną w całości oddalił.



Powered by SoftProdukt