Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Andrzej Siwek (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Sylwia Rosińska- Czaykowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2019 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego W. S. kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...], Wojewoda [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018, poz. 2906 ze zm., dalej: "k.p.a.") w zw. z art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm., dalej: "Prawo budowlane"), po rozpatrzeniu odwołania W. S. od decyzji Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia W. S. pozwolenia na przebudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejącego budynku inwentarskiego na budynek mieszkalny jednorodzinny zlokalizowany na działkach o nr ew. [...] i [...] obręb [...] gmina [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 25 września 2017 r. W. S.(dalej jako: "inwestor", "skarżący") wystąpił do Starosty [...] o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejącego budynku inwentarskiego na budynek mieszkalny jednorodzinny zlokalizowany na działkach o nr ew. [...] i [...] obręb [...] gmina [...].

Po zawiadomieniu stron pismem z dnia 19 października 2017 r. o wszczęciu postępowania, Starosta [...], działając na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, postanowieniem z dnia 19 października 2017 r. nr [...] nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia braków formalnych i usunięcia nieprawidłowości w projekcie budowlanym.

Zgodnie z treścią postanowienia inwestor był zobowiązany m.in.:

- doprowadzić projekt do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Działka znajduje się na terenie (MN) o funkcji mieszkaniowej - domy jednorodzinne wolnostojące;

- uzupełnić opinię techniczną o zapis, że w razie konieczności należy wykonać ekspertyzę przed lub w trakcie wykonywania robót (§ 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego oraz § 206 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W dniu 6 listopada 2017 r. pełnomocnik inwestora wypożyczył 3 egzemplarze projektu budowlanego w celu uzupełnienia.

W dniu 18 grudnia 2017 r. inwestor przedłożył w Starostwie [...] 3 egzemplarze uzupełnionego projektu budowlanego oraz pismo przewodnie, w którym odniósł się do stwierdzonych w ww. postanowieniu nieprawidłowości. Podniósł, że doprowadzono budynek do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Budynek odsunięto od sąsiedniego o 3 cm, tym samym czyniąc go wolnostojącym, suwerennym i samodzielnym obiektem budowlanym, nie wykorzystującym w swojej konstrukcji jakichkolwiek elementów innego obiektu budowlanego i jako całość stanowi samodzielną konstrukcję. Inwestor przywołał treść wyroku WSA w Kielcach z dnia 6 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Ke 185/13, wyroku WSA w Poznaniu z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Po 637/10 oraz wyroku NSA z dnia 5 czerwca 2014 r. sygn. akt II OSK 23/13, wskazując, że budynek wolnostojący to budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, gdy między poszczególnymi elementami konstrukcyjnymi, takimi jak fundament, ściany nośne, więźba dachowa, istnieje wolna przestrzeń i żaden z tych elementów nie jest konstrukcyjnie ani funkcjonalnie powiązany z drugim obiektem budowlanym.

Ponadto inwestor wskazał, że uzupełniono opinię techniczną o zapis, że w razie konieczności należy wykonać ekspertyzę przed lub w trakcie wykonywania robót budowlanych (str. 38 projektu).

Pismem z dnia 29 grudnia 2017 r. organ I instancji poinformowano inwestora o przesłankach zależnych od strony, które nie zostały na dzień wysłania informacji spełnione lub wykazane, co mogłoby skutkować wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem strony oraz wyznaczono 7-dniowy termin do ich spełnienia. Wskazano m.in., że nadal brak jest doprowadzenia projektu do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – działka znajduje się na terenie (MN) o funkcji mieszkaniowej – domy jednorodzinne wolnostojące.

W dniu 11 stycznia 2018 r. inwestor ponownie przedłożył 3 egzemplarze uzupełnionego projektu budowlanego, natomiast w piśmie przewodnim podniósł ponownie, że w jego ocenie projekt doprowadzono do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] Starosta [...], na podstawie art. 82 ust. 2, art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, oraz art. 104 k.p.a., odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia W. S. pozwolenia na budowę we wnioskowanym zakresie.

Organ I instancji, przytaczając treść art. 35 ust. 1 pkt 2 i pkt 3, ust. 3 Prawa budowlanego, wskazał, że inwestor nie uzupełnił wszystkich nieprawidłowości w dokumentacji, których obowiązek usunięcia nałożono w postanowieniu nr [...] z dnia [...] października 2017 r. Inwestor zobowiązany był doprowadzić projekt do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (uchwała Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2002 r.), zgodnie z którym działki objęte wnioskiem znajdują się na terenie (MN), dla którego w § 6 ust. 1 i 2 plan ustala rozwój funkcji mieszkaniowej - domów jednorodzinnych wolnostojących oraz zakazuje zabudowy mieszkaniowej szeregowej. W celu spełnienia ww. przepisów zaprojektowano odsunięcie się ścianą zewnętrzną od sąsiedniego budynku na działce nr ew. [...] o 5 cm.

Organ wskazał, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jak również w powszechnie obowiązujących aktach prawnych, brak jest definicji budynku wolnostojącego, dlatego rozstrzygniecie oparto o orzecznictwo sądowe. Organ, przytaczając fragment wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wr 145/13 wskazał, że w myśl ww. wyroku, aby budynek mógł zostać uznany za wolno stojący, musi być zachowany wolny dostęp do wszystkich ścian zewnętrznych. Powyższe założenie przyjął lokalny prawodawca przy wyznaczaniu wzorców zagospodarowania przestrzennego zawierając w planie miejscowym rozróżnienie dopuszczające na ternie (MN) rozwój funkcji mieszkaniowej w postaci domów jednorodzinnych wolnostojących oraz zakazu zabudowy mieszkaniowej szeregowej. 

Planowana przebudowa, nadbudowa i zmiana sposobu użytkowania istniejącego budynku inwentarskiego (będącego, zgodnie z potocznym znaczeniem, w zabudowie szeregowej) na budynek mieszkalny jednorodzinny, pomimo odsunięcia się ścianą zewnętrzną od sąsiedniego budynku o 5 cm, a więc bez zapewnienia swobodnego dostępu, w ocenie organu narusza ww. ustalenia planu.

Skarżący pismem z dnia 26 lutego 2018 r. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Ponownie wskazał, że projektowany budynek jest zgodny z definicją budynku mieszkalnego jednorodzinnego wynikającego z art. 3 ust. 2a ustawy – Prawo budowlane. Budynek powstaje w wyniku zmiany przeznaczenia dwóch parterowych obiektów inwentarskich. Nie jest więc w jakikolwiek sposób połączony z innymi budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi. Nie można w tym przypadku mówić o jakiejkolwiek innej formie zabudowy, niż wolnostojący budynek mieszkalny jednorodzinny. Projektowany budynek nie spełnia wymagań dotyczących budynków mieszkalnych bliźniaczych, czy też – zakazanej w planie – zabudowy mieszkaniowej szeregowej. Ponownie wskazał na potwierdzające powyższe twierdzenia orzecznictwo sądów administracyjnych.

Decyzją Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] utrzymano w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że przedmiotowa inwestycja usytuowana jest w strefie zabudowy mieszkaniowo jednorodzinnej oznaczonej symbolem MN.

Zgodnie z zapisem § 6 pkt 1 i 2 Plan określa przeznaczenie terenów mieszkaniowych jednorodzinnych (MN):

1) Dla terenów MN plan ustala rozwój funkcji mieszkaniowych - domów jednorodzinnych wolnostojących.

2) Dla terenów MN plan zakazuje lokalizowania wolnostojących budynków usługowych, zabudowy mieszkaniowej szeregowej, atrialnej i wielorodzinnej oraz obiektów i urządzeń uciążliwych, chyba, że ustalenia szczegółowe stanowią inaczej.

W obowiązujących przepisach prawa nie określono definicji budynku wolnostojącego, tym samym przyjąć należy potoczną definicję znaczeniową tego słowa. W sensie techniczno-budowlanym budynkiem wolnostojącym jest budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, tym samym pomiędzy poszczególnymi elementami konstrukcyjnymi obiektu (fundamentami, ścianami nośnymi, więźbą dachową itp.) istnieje wolna przestrzeń powietrzna i żaden z tych elementów obiektu budowlanego nie jest związany z elementami konstrukcyjnymi drugiego obiektu budowlanego. Jest to zatem budynek, usytuowany w sposób wolny, czyli nieuzależniony w żaden sposób od innego obiektu budowlanego z uwagi na miejsce swej lokalizacji. Nie jest zatem trwale związany z innym budynkiem konstrukcyjnie, nie jest połączony przegrodami, instalacjami, a także nie przylegający bocznymi ścianami do sąsiedniego budynku, umożliwiając w ten sposób dostęp do wszystkich jego ścian. Budynek wolnostojący musi być samodzielny z punktu widzenia funkcjonalno-użytkowo-technicznego.

W ocenie organu odwoławczego planowanie zachowania 3 cm odstępu od budynku zlokalizowanego na działce o nr ew. 845/8 nie spełnia założeń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie zakazu realizacji zabudowy mieszkaniowej wolno stojącej. Powyższa lokalizacja spowoduje, iż brak będzie dostępu do jednej ściany budynku od strony zewnętrznej i nie będzie możliwości wykonywania bieżącej konserwacji. Nie można więc uznać, że w wyniku zamierzonych robót budowlanych spełniony zostanie wymóg utrzymania charakteru zabudowy jako wolnostojącej. Odmowa udzielenia pozwolenia na budowę jest zasadna z uwagi na niezgodność przedmiotowej inwestycji z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto zdaniem organu w aktach sprawy brak jest ekspertyzy technicznej. W postanowieniu z dnia [...] października 2017 r. nr [...] Starosta [...] wskazał, iż należy uzupełnić opinię techniczną o zapis, że w razie konieczności należy wykonać ekspertyzę przed lub w takcie wykonania robót. Zgodnie z § 206 ust 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015, poz. 1422 z późn. zm.) w przypadku rozbudowy, nadbudowy, przebudowy oraz zmiany przeznaczenia budynku powinny być poprzedzone ekspertyzą techniczną stanu konstrukcji i elementów budynku, z uwzględnieniem stanu podłoża gruntowego. W związku z powyższym ekspertyza winna znajdować się w projekcie budowlanym.

Powyższa decyzja Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez W. S., który zarzucił jej niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz oparcie rozstrzygnięcia na ogólnikowych stwierdzeniach nieadekwatnych do okoliczności, jak również brak należytego uzasadnienia decyzji, wyjaśniającego motywy rozstrzygnięcia w odniesieniu do rzeczywistych okoliczności sprawy, czyli naruszenie postanowień art. 7 i art. 107 § 3 k.p.a. 

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący powtórzył argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji I instancji. Dodatkowo podkreślił, że znajdujący się na sąsiedniej działce (nr ewid. [...]) budynek nie jest budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, lecz parterową komórką gospodarczą, nie można zatem mówić o kontynuacji zabudowy mieszkaniowej szeregowej na działkach nr ewid. [...] i [...].

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; zwana dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że zasługuje ona na uwzględnienie.

Wskazać należy, że art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego stanowi, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza m.in. zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (pkt 1) oraz zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi (pkt 2).

Z kolei przepis art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego przewiduje, że w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.

W przedmiotowej sprawie W. S. wystąpił do Starosty [...] o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejącego budynku inwentarskiego na budynek mieszkalny jednorodzinny zlokalizowany na działkach o nr ew. [...] i [...] obręb [...] gmina [...]. Wydanym na postawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego postanowieniem z dnia [...] października 2017 r. Starosta [...] nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia braków formalnych i usunięcia nieprawidłowości w projekcie budowlanym poprzez doprowadzenie projektu do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (warunek wynikający z ww. art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy), albowiem działka znajduje się na terenie (MN) o funkcji mieszkaniowej - domy jednorodzinne wolnostojące. Skarżący wykonując wezwanie uzupełnił projekt budowlany poprzez odsunięcie ściany zewnętrznej o 3 cm od parterowego budynku inwentarskiego znajdującego się na działce nr [...].

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że na przedmiotowym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy [...] obszaru "[...]" część I obejmująca fragmenty osiedla [...] wsi G. i wsi N.uchwalony uchwałą Rady Gminy [...] nr [...] w dniu [...] czerwca 2002 r. Przedmiotowa inwestycja usytuowana jest w strefie zabudowy mieszkaniowo jednorodzinnej oznaczonej symbolem MN.

Zgodnie z zapisem § 6 pkt 1 i 2 plan zagospodarowania przestrzennego określa przeznaczenie terenów mieszkaniowych jednorodzinnych (MN)w sposób następujący:

1) Dla terenów MN plan ustala rozwój funkcji mieszkaniowych - domów jednorodzinnych wolnostojących.

2) Dla terenów MN plan zakazuje lokalizowania wolnostojących budynków usługowych, zabudowy mieszkaniowej szeregowej, atrialnej i wielorodzinnej oraz obiektów i urządzeń uciążliwych, chyba, że ustalenia szczegółowe stanowią inaczej.

Sporne jest natomiast, czy projektowany budynek stanowi dom jednorodzinny wolnostojący. Organy podnoszą, że aby budynek mógł zostać uznany za wolno stojący, musi być zachowany wolny dostęp do wszystkich ścian zewnętrznych i musi istnieć możliwość konserwacji wszystkich ścian zewnętrznych. Organ I instancji na potwierdzenie swojego stanowiska przytoczył wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wr 145/13. Natomiast skarżący, przytaczając szereg wyroków sądów administracyjnych, wskazuje, że budynek wolnostojący to budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość i żaden z jego elementów nie jest konstrukcyjnie ani funkcjonalnie powiązany z drugim obiektem budowlanym.

Podkreślić należy, że w myśl art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całego budynku.

Powyższy przepis nie zawiera definicji budynku mieszalnego jednorodzinnego wolno stojącego. Sądowi znane jest, że w orzecznictwie zarysowały się dwie różne linie orzecznicze dotyczące pojęcia budynku wolno stojącego, przytoczone odpowiednio przez organy oraz skarżącego. Sąd w składzie orzekającym w tej sprawie podziela pogląd zawarty w wyrokach sądów administracyjnych przytoczonych przez skarżącego, że przez budynek wolnostojący należy rozumieć budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, gdy pomiędzy poszczególnymi elementami budynku, takimi jak fundament, ściany nośne więźba dachowa, istnieje wolna przestrzeń i żaden z tych elementów nie jest konstrukcyjnie ani funkcjonalnie powiązany z drugim obiektem budowlanym (vide: wyrok WSA w Kielcach z dnia 6 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Ke 185/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Po 637/10, wyrok WSA w Rzeszowie z dn. 15 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Rz 784/10 oraz wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2014 r. sygn. akt II OSK 23/13, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Zdaniem Sądu, powyższa wykładnia pojęcia budynku wolno stojącego jest prawidłowa, natomiast wskazywana przez organy konieczność wolnego dostępu do wszystkich ścian zewnętrznych i możliwość konserwacji wszystkich ścian zewnętrznych nie wynika z brzmienia art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego.

Tym samym, projektowany budynek, poprzez odsunięcie jego ściany zewnętrznej o 3 cm od ściany zewnętrznej budynku inwentarskiego położonego na działce nr ewid. [...], spełnia założenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie zakazu realizacji zabudowy mieszkaniowej wolno stojącej.

Należy zgodzić się ze skarżącym, że znajdujący się na sąsiedniej działce (nr ewid. [...]) budynek nie jest budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, lecz parterowym budynkiem inwentarskim (komórką gospodarczą), analogiczne parterowe budynki inwentarskie znajdują się na kolejnych działkach, nie można zatem mówić o kontynuacji zabudowy mieszkaniowej szeregowej na działkach nr ewid. [...] i [...].

Zdaniem Sądu organy, dokonując nieprawidłowej wykładni pojęcia budynku wolno stojącego, naruszyły art. 3 ust. 2a Prawa budowlanego, a odmawiając zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejącego budynku inwentarskiego na budynek mieszkalny jednorodzinny na podstawie powyższej błędnej wykładni – naruszyły art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego

Bezzasadny jest także zarzut organu, zawarty w decyzji II instancji, że w aktach sprawy brak jest ekspertyzy technicznej, która w świetle § 206 ust 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, powinna znajdować w projekcie budowlanym. Podkreślić należy, że w wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego postanowieniu z dnia [...] października 2017 r. nr [...] Starosta [...] wskazał, iż należy uzupełnić opinię techniczną o zapis, że w razie konieczności należy wykonać ekspertyzę przed lub w takcie wykonania robót. Skarżący wykonał powyższe wezwanie, umieszczając taki zapis na str. 38 projektu. Jak wyżej wskazano, w myśl art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. W niniejszej sprawie skarżący nie został wezwany przez organ I instancji do dołączenia ekspertyzy technicznej do projektu budowlanego, tym samym brak przedmiotowej ekspertyzy nie może stanowić przesłanki do wydania w trybie art. 35 ust. 3 ww. ustawy decyzji odmawiającej zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Tym samym organ odwoławczy naruszył art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyjaśnia, że organ administracji publicznej zobowiązany jest działać zgodnie z prawem (art. 6 k.p.a.) i rozstrzygać sprawę dopiero po należytym ustaleniu stanu faktycznego (art. 7 k.p.a.) w oparciu o zebrane i właściwie rozpatrzone dowody (art. 77 § 1 k.p.a.). Jeżeli organ, dysponując dowodem – w tym także dostarczonym przez stronę postepowania – odmawia mu wiarygodności lub mocy dowodowej to – zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. – zobowiązany jest w uzasadnieniu decyzji wyjaśnić, czemu tak czyni.

Ani organ I, ani organ II instancji nie odniosły się w sposób prawem wymagany do twierdzeń skarżącego, przedstawianych konsekwentnie podczas postępowania administracyjnego (pismo z 18 grudnia 2017 r., pismo z 11 stycznia 2018 r., odwołanie od decyzji I instancji), iż przedmiotowy projekt budowlany jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, albowiem budynek odsunięto od sąsiedniego o 3 cm, tym samym czyniąc go wolnostojącym, domem mieszkalnym. Organy arbitralnie podnosiły, że aby budynek mógł zostać uznany za wolno stojący, musi być zachowany wolny dostęp do wszystkich ścian zewnętrznych. Ponadto, podnosząc wynikający z planu zagospodarowania przestrzennego zakaz lokalizowania na przedmiotowym terenie MN zabudowy mieszkaniowej szeregowej, organy nie zbadały charakteru zabudowy na sąsiedniej działce nr ewid. [...], a tym nie ustaliły, czy można zatem mówić o kontynuacji zabudowy mieszkaniowej szeregowej na działkach nr ewid. [...] i [...]. Tym samym organy naruszyły ww. art. 6, 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a.

Rozpatrując na nowo wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę organ I instancji związany będzie oceną prawną wyrażoną w uzasadnieniu niniejszego wyroku i wyda odpowiednie rozstrzygnięcie, mając na względzie zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ponadto organ zbada, zgodnie z art. 7 w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., charakter zabudowy na sąsiedniej działce nr ewid. [...] celem ustalenia, czy projektowany budynek nie narusza wynikającego z planu zagospodarowania przestrzennego zakazu lokalizowania na przedmiotowym terenie zabudowy mieszkaniowej szeregowej. Swoje rozstrzygnięcie organ uzasadni w sposób odpowiadający art. 107 § 3 k.p.a., odnosząc się do twierdzeń skarżącego dotyczących zgodności projektu budowlanego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) p.p.s.a., Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji. O zwrocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 powołanej ustawy.