Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Asesor WSA Joanna Kruszewska-Grońska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 stycznia 2018 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi P. W. na uchwałę Naczelnej Rady Aptekarskiej z dnia [...] września 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia 1. uchyla zaskarżoną uchwałę oraz utrzymaną nią w mocy uchwałę nr [...] z dnia [...] czerwca 2016 r.; 2. zasądza od Naczelnej Rady Aptekarskiej na rzecz skarżącej – P. W. kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Prezydium Naczelnej Rady Aptekarskiej, działające w imieniu Naczelnej Rady Aptekarskiej uchwałą Nr [...] z dnia [...] września 2016 r., na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 10 oraz art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1429), dalej u.i.a., art. 138 § 1 i art. 218 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23), dalej k.p.a. § 1 pkt 1 lit. b uchwały Naczelnej Rady Aptekarskiej z dnia 3 lutego 2016 r. Nr VI/9/2012 w sprawie upoważnienia Prezydium Naczelnej Rady Aptekarskiej do załatwiania spraw w imieniu Naczelnej Rady Aptekarskiej, utrzymało w mocy uchwałę nr [...] Prezydium [...] Okręgowej Rady Aptekarskiej w [...] z dnia [...] maja 2016 r., która to uchwałą odmówiono wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że mgr farm. P. W. (skarżąca, opiniowana) daje rękojmię należytego prowadzenia apteki o nazwie "[...]", położonej w [...] przy ul. [...], jako jej kierownik, w pkt 2 stwierdzono, że P. W. nie daje rękojmię prawidłowego prowadzenia apteki, utrzymało w mocy zaskarżona uchwałę.

Do wydania uchwał doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym: Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2016 r., mgr farm. P. W., wystąpiła o potwierdzenie posiadania rękojmi należytego prowadzenia apteki o nazwie "[...]", mieszczącej się w [...] przy ul. [...]. Uchwałą Nr [...] Prezydium [...] Okręgowej Izby Aptekarskiej w [...] z dnia [...] czerwca 2016 r., odmówiło wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że mgr farm. P. W. daje rękojmię należytego prowadzenia apteki o nazwie "[...]", położonej w [...] przy ul. [...], jako jej kierownik w uchwale wskazano również, że

P. W. nie daje rękojmi prawidłowego prowadzenia apteki.

Prezydium PKOIA w [...] ustaliło, że mgr farm. P. W. spełnia wymogi formalne z art. 88 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. prawa farmaceutycznego, dalej p.f. (wymóg stażu pracy w aptece) oraz nie toczyło się wobec niej postępowanie dyscyplinarne.

Jednakże wskazano, iż w trakcie przeprowadzonej rozmowy z opiniowaną, stwierdzono, że opiniowana naruszała przepisy prawa farmaceutycznego zakazujące reklamy aptek oraz ich działalności czym naruszyła przepis art. 94a ust. 1 prawa farmaceutycznego.

Wskazano na treść sformułowanego przepisu art. 94a ust. 1 prawa farmaceutycznego, który stanowi, że "Zabroniona jest reklama aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności". Wskazano, iż jedynym wyjątkiem od zakazu reklamy apteki jest norma zawarta w ust. 1 zdanie drugie w/w artykułu, która dopuszcza informację o lokalizacji i godzinach pracy apteki.

W ocenie Prezydium PKOIA w [...] opiniowana naruszyła zakaz reklamowy apteki w następujących formach:

1) w oknach prowadzonej przez nią apteki [...] w [...] przy ul. [...] zamieszczane były plakaty z cenami leków (obecnie z ceną leku Ortanol);

2) przed apteką dostępny był plakat wskazujący na ceny obowiązujące w aptece, tzw. "potykacz";

3) w aptece stosowany jest program lojalnościowy Dr Max polegający na wydawaniu kart i realizacji bonów. Opiniowana w trakcie rozmowy w Izbie potwierdziła, że wydawane przez nią bony na następny zakup są przez aptekę realizowane.

W ocenie Prezydium PKOIA w [...] nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż prowadzona wcześniej przez opiniowaną apteka ma inne oznaczenie niż wynika to z udzielonego jej zezwolenia. Zezwolenia udzielono bowiem na aptekę ogólnodostępną "[...]", zaś szyld apteki wskazuje na nazwę Dr Max.

W związku z powyższym Prezydium PKOIA w [...] wskazało, iż nie można uznać, żeby mgr farm. P. W. dawała rękojmię na tle szczególnego statusu osoby zaufania publicznego jaką jest kierownik apteki i nie daje rękojmi prawidłowego prowadzenia apteki co determinuje negatywną opinię co do prawidłowego pełnienia funkcji kierownika.

Pismem z dnia [...] lipca 2016 r. ww. skarżąca wniosła zażalenie.

Prezydium NRA w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały na wstępie podało, że istnieją dwa tryby postępowania w przedmiocie stwierdzania rękojmi należytego prowadzenia apteki przez kandydata na stanowisko kierownika apteki. Jedne tryb z wniosku wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego w ramach postępowania administracyjnego w sprawie o wydanie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej lub o zmianę zezwolenia, łączącego się z zatrudnieniem kierownika apteki (art. 99 ust. 4a ustawy Prawo farmaceutyczne), drugi zaś z wniosku samego zainteresowanego farmaceuty (§ 8 uchwały NRA z dnia 27 czerwca 2007 r. nr IV/125/2007). Zgodnie z § 8 ust. 1 uchwały NRA z dnia 27 czerwca 2007 r. nr IV/125/2007 ORA po rozpoznaniu wniosku farmaceuty zajmuje stanowisko w trybie art. 217 k.p.a. tj. albo wydaje zaświadczenie zgodnie z żądaniem farmaceuty, albo odmawia wydania takiego zaświadczenia. W ramach takiego postępowania bada czy w odniesieniu do farmaceuty nie zachodzą negatywne przesłanki, które mogą świadczyć o braku dawania przez niego rękojmi należytego prowadzenia apteki, przy tym katalog przykładowych przesłanek wskazano w § 4 uchwały NRA z dnia 27 czerwca 2007 r. nr IV/125/2007.

Następnie organ przywołał brzmienie art. 88 ust. 1 i ust. 5 pkt 1 ustawy Prawo farmaceutyczne i uznał, że żaden farmaceuta nie może należycie prowadzić apteki ogólnodostępnej jako jej kierownik, gdy apteka, w której pełni funkcję kierownika, prowadzi reklamę placówki poprzez eksponowanie plakatów reklamowych w oknach apteki, a także stosowania programów lojalnościowych. Podnosząc, że zawód farmaceuty jest zawodem zaufania publicznego, nad prawidłowością wykonywania którego nadzór sprawują organy samorządu aptekarskiego podano, że prawidłowe kierowanie apteką jest nierozerwalnie związane z przestrzeganiem przepisów prawa, w tym m.in. ustawy Prawo farmaceutyczne i zawartego w niej zakazu z art. 94a, tj. zakazu reklamy aptek i ich działalności.

Mając powyższe na uwadze Prezydium NRA stwierdziło, że skarżąca jako osoba kierująca już apteką "[...]", odpowiedzialna za jej prawidłowe prowadzenie, naruszyła zasady prawidłowego wykonywania zawodu farmaceuty poprzez udział w reklamie i tym samym nie daje rękojmi należytego prowadzenia kolejnej apteki tj. "[...]".

Skarżąca z zachowaniem terminu zaskarżyła uchwałę Prezydium NRA do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając jej naruszenie: — mające istotny wpływ na prawidłowość wydanego w sprawie orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.a. i art. 218 § 2 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a., poprzez dowolne, autorytarne przyjęcie, iż podczas pełnienia obowiązków kierownika w aptece przy ul. [...] w [...] Skarżąca naruszyła zakaz reklamy aptek, bez oparcia się w tym zakresie na jakichkolwiek formalnych dowodach, przy zignorowaniu obowiązku dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy oraz przy braku stosownej decyzji wydanej przez uprawniony organ, stwierdzającej istnienie takiego naruszenia, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania uchwały,

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 4 ust. 1 w zw. z art. 2b ust. 1 Ustawy o Izbach Aptekarskich oraz art. 99 ust. 4a w zw. z art. 88 ust. 1 i 2 Ustawy Prawo Farmaceutyczne przez oparcie rozstrzygnięcia, iż farmaceuta nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki, na okolicznościach niedotyczących samego farmaceuty, dotyczących zaś okoliczności wobec niego zewnętrznych, w tym zwłaszcza dotyczących apteki, którą farmaceuta dopiero ma poprowadzić, podczas gdy rękojmia należytego prowadzenia apteki wynika z właściwości osobistych farmaceuty, takich jak cechy charakteru, postawa i przebieg dotychczasowej kariery - te zaś w realiach sprawy jednoznacznie wskazują, iż Skarżąca daje rękojmie należytego prowadzenia apteki.

Mając na uwadze tak postawione zarzuty, wnosiła o:

1. uchylenie zaskarżonej uchwały w całości,

2. w oparciu o art. 135 p.p.s.a., uchylenie również uchwały organu I instancji w całości,

3. zobowiązanie przez Sąd organu I instancji - na podstawie art. 145a § 1 ppsa - do wydania w określonym przez Sąd terminie postanowienia w przedmiocie wydania mgr farm. P. W. zaświadczenia o dawaniu rękojmi należytego prowadzenia apteki,

4. rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym w oparciu o przepis art. 119 pkt 1 ppsa;

5. dopuszczenie przez Sąd - w oparciu o art. 106 §3 ppsa — uzupełniającego dowodu z dokumentu - postanowienia Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej [...] Okręgowej Izby Aptekarskiej w [...] z dnia [...] września 2016 roku, sygn. [...] - na okoliczność ustalenia, czy będąc kierownikiem apteki przy ul. [...] w [...] Skarżąca dopuściła się działań mogących budzić zastrzeżenia co do zgodności z zasadami etyki zawodu farmaceuty,

6. zasądzenie na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi rozwinęła poszczególne jej zarzuty.

W odpowiedzi na skargę Prezydium NRA wniosło o oddalenie skargi jako niezasadnej podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu skarżonej uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, j.t. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369; dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że zasługuje ona na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy organy samorządu aptekarskiego prawidłowo postąpiły odmawiając skarżącej wydania, na jej wniosek, zaświadczenia potwierdzającego, że daje rękojmię należytego prowadzenia apteki "[...]" przy ul. [...] w [...]. W konsekwencji zasadnicze i decydujące znaczenia mają zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez organy samorządu aptekarskiego przepisów art. 4 ust. 1 w zw. z art. 2b ust. 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (j.t. Dz.U. z 2014 r., poz.1429) dalej u.i.a. oraz art. 88 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 2142), dalej jako p.f. ustanawiających zasadę domniemania dawania rękojmi należytego prowadzenia apteki przez każdego farmaceutę posiadającego prawo wykonywania zawodu i spełniającego warunki formalne z art. 88 ust. 2 p.f.

Zdaniem skarżącej organy bezzasadnie odmówił jej wydania przedmiotowego zaświadczenia, oparcie rozstrzygnięcia, iż farmaceuta nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki, na okolicznościach niedotyczących samego farmaceuty, dotyczących zaś okoliczności wobec niego zewnętrznych, w tym zwłaszcza dotyczących apteki, którą farmaceuta poprowadził, podczas gdy rękojmia należytego prowadzenia apteki wynika z właściwości osobistych farmaceuty, takich jak cechy charakteru, postawa i przebieg dotychczasowej kariery.

W sferze faktu należy przypomnieć, co wynika z akt sprawy i nie było kwestionowane, że skarżąca była kierownikiem apteki "[...]" w [...] przy ul. [...]. Bezsporne jest również, że skarżąca będąc kierownikiem apteki "[...]", nie była jednocześnie podmiotem ją prowadzącym, ale osobą w niej zatrudnioną. Organy odmawiając skarżącej wydania wnioskowanego zaświadczenia wskazały, że prowadzono niedozwoloną reklamę apteki "[...]" poprzez umieszczanie w oknach apteki plakatów z cenami leków, dostępność plakatów wskazujący na ceny obowiązujące w aptece, tzw. "potykacz"; stosowanie w aptece programu lojalnościowego Dr Max. Z postanowienia Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Okręgowej Izby Aptekarskiej w [...] (załączone do skargi) wynika, że w zakresie podejrzenia o popełnienie powyższego przewinienia zawodowego skarżącej, polegającego na reklamie apteki, wszczęte wobec niej postępowanie wyjaśniające zostało umorzone. Rzecznik Dyscyplinarny wskazał, że w sprawie nie ma dowodów potwierdzających powiązanie skarżącej, jako kierownika ww. apteki, z prowadzoną przez przedsiębiorcę ją prowadzącego akcją promocyjną tej apteki. Na marginesie Sąd zauważa, że z dokumentów zgromadzonych w tym postępowaniu nie wynika jakoby w stosunku do ww. sp. z o.o., która prowadzi aptekę, gdzie skarżąca jest zatrudniona jako kierownik, toczyło się jakiekolwiek postępowanie w przedmiocie naruszenia zakazu z art. 94a p.f.

Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 4 u.i.a. prawo wykonywania zawodu farmaceuty w odniesieniu do obywatela polskiego oraz cudzoziemca przyznaje okręgowa rada aptekarska właściwa ze względu na zamierzone miejsce wykonywania zawodu farmaceuty, a w odniesieniu do obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej - Naczelna Rada Aptekarska, w przypadku gdy osoba ta (oprócz innych warunków wymienionych w cytowanym przepisie) wykazuje nienaganną postawę etyczną i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu farmaceuty, w szczególności nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu.

W myśl art. 88 ust. 2 p.f. kierownikiem apteki może być farmaceuta, o którym mowa w ust. 1, który ma co najmniej 5-letni staż, pracy w aptece lub 3-letni staż pracy w aptece, w przypadku gdy posiada specjalizację z zakresu farmacji aptecznej. Zgodnie natomiast z art. 99 ust. 4a p.f. podmiot prowadzący aptekę jest obowiązany zatrudnić osobę odpowiedzialną za prowadzenie apteki, o której mowa w art. 88 ust. 2, dającą rękojmię należytego prowadzenia apteki.

Biorąc pod uwagę cytowane wyżej przepisy oraz stan faktyczny wynikający z akt administracyjnych, zdaniem Sądu błędny był tok rozumowania zarówno Prezydium NRA, jak i Prezydium ORA, że farmaceuta nie może dawać rękojmi należytego prowadzenia apteki w sytuacji, gdy podejmuje się pracy jako kierownik w aptece, która uczestniczy w zakazanej reklamie.

Po pierwsze godzi się zauważyć, że z uzasadnień skarżonych uchwał nie wynika jakoby organy samorządu aptekarskiego miały jakiekolwiek zastrzeżenia do poziomu wiedzy merytorycznej skarżącej, czy też jej kwalifikacji zawodowych. Podstawą odmowy wydania skarżącej żądanego przez nią zaświadczenia dot. apteki [...] przy ul. [...] w [...], było wyłącznie podejrzenie, niepotwierdzone żadnymi dowodami, że podmiot prowadzący aptekę [...] prowadził jej niedozwoloną reklamę i skarżąca jako kierownik tej apteki musiała o tym mieć wiedzę, a w konsekwencji nie daje ona rękojmi należytego prowadzenia drugiej apteki.

Mając na uwadze powyższe Sąd w pierwszym rzędzie zauważa, że kwestia ewentualnego łamania zakazu reklamy apteki "[...]" nie była - bo zgodnie z obowiązującymi przepisami nie mogła być, przedmiotem niniejszej sprawy, tj. o wydanie na żądanie skarżącej zaświadczenia. Takie postępowanie wszcząć wyłącznie może wojewódzki inspektor farmaceutyczny (art. 94a ust. 3 p.f.) i jest ono odrębnym postępowaniem. Nie mniej Sąd zauważa, że owo postępowanie, przewidziane w art. 94a ust. 3 p.f., może mieć wpływ na postępowanie w przedmiocie wydania zaświadczenia potwierdzającego, że farmaceuta, jako kierownik daje/nie daje rękojmię należytego prowadzenia apteki, jednakże tylko w przypadku, gdy ów farmaceuta jest jednocześnie podmiotem prowadzącym daną aptekę. Tak sytuacja jednakże w niniejszej sprawie miejsca nie ma. Tym samym ewentualne wszczęcie przez właściwy organy (wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego) postępowania administracyjnego w przedmiocie naruszenia przez ww. spółkę z o.o. zakazu reklamy apteki "[...]" pozostawałoby bez wpływu na rozstrzygnięcie, czy skarżąca, jako kierownik apteki "[...]", daje rękojmię należytego jej prowadzenia. Dlatego też Sąd uznał, że zarzuty podnoszone przez organy w tym zakresie (ewentualnego naruszania zakazu reklamy apteki "[...]") musiały zostać pominięte, jako bezprzedmiotowe w tej sprawie.

Sąd stoi na stanowisku, że istnieje domniemanie dawania rękojmi należytego prowadzenia apteki przez każdego farmaceutę posiadającego prawo wykonywania zawodu i spełniającego warunki formalne wskazane w art. 88 ust. 2 p.f., które może być obalone wyłącznie przez orzeczenie sądu dyscyplinarnego. Dopiero prawomocny wyrok sądu dyscyplinarnego mógłby stanowić podstawę do uznania, że dana osoba nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki. Ze sprawy nie wynika, aby skarżąca kiedykolwiek była karana dyscyplinarnie. Podejrzenie zaś, jakie miały wobec skarżącej organy samorządu aptekarskiego, które stało się asumptem do wydania "decyzji odmownej", nie potwierdziło się, gdyż wszczęte przez Rzecznika Dyscyplinarnego postępowanie wyjaśniające zostało umorzone z uwagi na brak dowodów pozwalających na powiązanie osoby skarżącej z prowadzoną przez ww. sp. z o.o. promocją apteki "[...]".

W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, że skoro skarżąca, jako farmaceuta, spełnia wszelkie ustawowe wymagania należytego wykonywania zawodu, to organy samorządu aptekarskiego nie miały podstaw do przyjęcia, że nie daje ona rękojmi, aby pełnić funkcję kierownika apteki "[...]". Nie ma w sprawie żadnego dowodu na to, że w odniesieniu do osoby skarżącej występują negatywne przesłanki potwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu powszechnego, aptekarskiego, bądź innym dokumentem urzędowym, które uzasadniałyby wątpliwości organów samorządowych, co do jej postawy z punktu widzenia zasad etyki deontologii zawodu farmaceuty.

Z uwagi na brzmienie rozstrzygnięcia uchwały Prezydium ORA Sąd zauważa także, że niniejsze postępowanie zostało wszczęte przez skarżącą żądaniem o wydanie zaświadczenia, że daje ona rękojmię należytego prowadzenia apteki. Przedmiotem tego postępowania w żadnym razie nie była kwestia opinii o skarżącej jako kandydatce na kierownika apteki, podejmowana w oparciu o art. 106 k.p.a. Zatem Prezydium ORA w niniejszej sprawie nie miało prawa do wydania uchwały w zakresie negatywnej opinii o skarżącej, wskazując przy tym - w sposób błędny, jako jej podstawę art. 219 k.p.a.

Rozpoznając ponownie sprawę organ powinien przeprowadzić raz jeszcze postępowanie dowodowe i stwierdziwszy, że brak jest w tej sprawie jakichkolwiek dowodów obalających domniemanie dawania przez skarżącą rękojmi należytego prowadzenia przez nią apteki, zobowiązany jest - zgodnie z zasadą legalizmu i normą art. 217 k.p.a., wydać zaświadczenie o żądanej treści. Rozpoznając ponownie sprawę organ będzie miał również na względzie, że sposób rozstrzygnięcia wniosku skarżącej przez organ I instancji, a mianowicie połączenie w jednej uchwale negatywnego zaopiniowania wniosku w przedmiocie rękojmi na prowadzenie apteki ogólnodostępnej oraz postanowienia o nie wydaniu stosownego zaświadczenia, nie był prawidłowy. Takie działanie można odczytywać jako błędne połączenie dwóch trybów postępowania; opinii z art. 106 k.p.a., do wydania w której nie było w niniejszej sprawie podstaw, oraz trybu wydania zaświadczenia z art. 217 i nast. k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że przy wydawaniu zaskarżonych uchwał doszło do naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego. W konsekwencji - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.