Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędziowie Sędzia NSA Szczepan Prax, Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Gliwicach, na podstawie art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1412) orzekł, że wobec A. J. brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej – obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonego podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonego jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz, wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych ( Dz.U. z 2013 r. poz. 1367).

[...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. , decyzją z dnia [...]r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 235¹ Kodeksu pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666) oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1367) w wyniku rozpatrzenia odwołania A. J. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu przedstawił sprawozdanie z dotychczasowego postępowania i ponadto wskazał, że skarżący pracował w warunkach narażenia na hałas w latach od 1987 do 1999 w "A" (obecnie "A" Oddział Zagospodarowania Mienia w T. ) jako ślusarz na powierzchni, ślusarz-maszynista lokomotywy spalinowej na powierzchni, w latach od 1999 do nadal w "B" Sp. z o.o. w G. jako kierowca lokomotywy wąskotorowej, starszy kierowca lokomotywy wąskotorowej, specjalista pracownik transportowy, starszy hakowy urządzeń dźwigowych. Organ wskazał, że skarżący w latach 1987-2014 pracował w warunkach narażenia na hałas okresowo przekraczający dopuszczalne normy, a zatem w warunkach stwarzających ryzyko uszkodzenia narządu słuchu. Od 2014 roku z powodu przeciwwskazań do pracy w hałasie ponadnormatywnym, został przeniesiony na stanowisko pracownik transportowy, starszy hakowy urządzeń dźwigowych, gdzie według pomiarów porównawczych przy pracach związanych z ręcznymi pracami transportowymi, poziom hałasu wynosił: 72,7 - 77,2 dB. Organ wskazał, że lekarze specjaliści Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. - Poradnia Chorób Zawodowych w S. , w orzeczeniu z dnia [...] r. nr [...] orzekli o braku podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej narządu słuchu wym. w poz. 21 wykazu chorób zawodowych. Organ dodał, że przeprowadzona diagnostyka audiologiczna obejmująca audiometrię progową tonalną, audiometrię nadprogową typu SISI i audiometrię impedancyjną wykazała u wyżej wymienionego obustronny niedosłuch odbiorczy w zakresie tonów wysokich. Przesunięcie progu słuchu określone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1, 2, 3 kHz wynosiło w UP 15 dB, w UL 22 dB. Podkreślił, że lekarze specjaliści WOMP w S. orzekli, iż aktualnie stwierdzone trwałe podwyższenie progu słuchu, nie spełniające kryterium podwyższenia progu słuchu o wielkości co najmniej 45dB w uchu lepiej słyszącym, nie uzasadnia rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu. Następnie organ podniósł, że skarżący był badany w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. , gdzie lekarze specjaliści, na podstawie obserwacji klinicznej w dniach 13.06.2016 r. - 17.06.2016 r., w orzeczeniu lekarskim z dnia 19.07.2016 r. również nie znaleźli podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu wym. w poz. 21 wykazu chorób zawodowych. W oparciu o przeprowadzone badanie lekarskie, analizę dokumentacji medycznej oraz wyniki przeprowadzonej diagnostyki audiologicznej rozpoznano obustronny niedosłuch czuciowo-nerwowy z obustronnymi zaburzeniami drożności trąbki słuchowej. Podwyższenie progu słuchu obliczone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, 3 kHz wyniosło w kolejnych badaniach: dla ucha prawego - 16dB, 15dB, dla ucha lewego - 21dB, 22dB. W audiometrii tonalnej przebieg krzywych progowych jest typowy dla niedosłuchu odbiorczego obustronnie. Diagnostykę audiologiczną poszerzono o badanie odpowiedzi elektrycznych (ABR). Uzyskano obustronnie morfologię zapisu, latencje i interlatencje fal w granicach normy. Lekarze orzecznicy na podstawie przeprowadzonej diagnostyki audiologicznej stwierdzili u skarżącego stan narządu słuchu nie spełniający określonych w obowiązującym wykazie chorób zawodowych kryteriów diagnostyczno-orzeczniczych zawodowego obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem ze względu na wielkość ubytków słuchu - obustronnie poniżej 45dB. Organ podniósł, że opinie kompetentnych placówek diagnostycznych są spójne i merytorycznie uzasadnione. Ponadto wskazał, że niewielkie różnice w średnich ubytkach słuchu wynikają z tego, iż badanie audiometryczne jest badaniem subiektywnym, wymagającym współpracy z badanym. Ponadto dodał, że skarżący, poinformowany pismem z dnia 06.10.2016 r. w trybie art. 10 Kpa o prawie do zajęcia stanowiska wobec całości dowodów i żądań zawartych w aktach sprawy przed wydaniem decyzji - pismem z dnia 12.10.2016 r. oświadczył, iż nie zgadza się z decyzją o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Organ podkreślił, że nie kwestionuje istnienia narażenia skarżącego na hałas stwarzający ryzyko uszkodzenia słuchu oraz nie podważa okresu jego trwania. Jednakże stwierdzone trwałe podwyższenie progu słuchu, obustronnie nie spełniające kryterium podwyższenia progu słuchu o wielkości conajmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami, nie uzasadnia rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu.

W skardze wniesionej od powyższej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżący podniósł, że utracił słuch pracując w warunkach szkodliwych. Podkreślił, że przez 26 lat pracował na lokomotywach wąskotorowych z końca lat 60 tych. Dodał, że od 1994 r. żadna z lokomotyw będących na stanie "A" nie przechodziła napraw rewizyjnych, które powinny odbywać się co dwa lata, ani napraw głównych w zakładach naprawczych.

Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należało, iż sądy administracyjne zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Na podstawie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016 r., poz. 718 ze zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla zaskarżoną decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi; naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zaskarżonym rozstrzygnięciem organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] r. o odmowie stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej narządu słuchu wymienionej w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1367), zwanego dalej również rozporządzeniem w sprawie chorób zawodowych.

Podkreślenia zatem wymagało, że materialnoprawne przesłanki stwierdzenia choroby zawodowej określa definicja sformułowana w art. 235¹ Kodeksu pracy, zgodnie z którą, za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Dla stwierdzenia choroby zawodowej konieczne jest zatem zrealizowanie dwóch warunków: rozpoznanie choroby wymienionej w wykazie chorób zawodowych, stanowiącym załącznik do cytowanego wyżej rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych oraz stwierdzenie – przynajmniej z wysokim prawdopodobieństwem - że została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy.

W rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły łącznie przesłanki określone w cytowanym wyżej art. 235¹ K.p. Nie został bowiem rozpoznany u skarżącego obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz, wymieniony w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych.

W tym zakresie organ odwoławczy podniósł bowiem, że lekarze specjaliści Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. - Poradni Chorób Zawodowych w S. , w orzeczeniu z dnia [...] r. orzekli o braku podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej narządu słuchu, gdyż po przeprowadzeniu diagnostyki audiologicznej, stwierdzili, że przesunięcie progu słuchu określone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1, 2, 3 kHz wynosiło w UP 15 dB, w UL 22 dB.

Zgodne z wnioskami zawartymi w powyższym orzeczeniu lekarskim było zatem stwierdzenie przez organ odwoławczy, że występujące u skarżącego trwałe podwyższenie progu słuchu nie spełniające kryterium podwyższenia progu słuchu o wielkości co najmniej 45dB w uchu lepiej słyszącym, nie uzasadnia rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu.

Ponadto – dla potwierdzenia powyższej oceny - organ odwoławczy podniósł, że lekarze specjaliści Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (IMPiZŚ), w orzeczeniu z dnia 19 lipca 2016 r. również nie stwierdzili podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej, bowiem w wyniku badań audiologicznych ustalili, iż stan jego narządu słuchu nie spełnia określonego w wykazie chorób zawodowych kryterium wielkości ubytku słuchu, wynoszącego conajmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym.

W ramach oceny powyższego orzeczenia lekarskiego, organ odwoławczy podkreślił, że orzeczenie to zostało sporządzone na podstawie obserwacji klinicznej w dniach od 13 czerwca 2016 r. do 17 czerwca 2016 r.

Prawidłowo zatem organy obydwu instancji przyjęły, że okoliczności sprawy nie uzasadniają wydania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że nie ma podstaw do rozstrzygania wbrew wnioskom zawartym w orzeczeniach lekarskich, które w sposób jednoznaczny wykluczają rozpoznanie choroby wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych.

Orzeczenia lekarskie obydwu jednostek orzeczniczych, zgodnie potwierdzają brak podstaw do rozpoznania obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo – nerwowego spowodowanego hałasem.

W podsumowaniu wskazać więc należało, że na podstawie prawidłowej oceny orzeczeń lekarskich obydwu jednostek medycznych, organ odwoławczy – jak i organ I instancji - zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego - przeprowadził ustalenia w rozpoznawanej sprawie i w oparciu o te ustalenia wydał rozstrzygnięcie.

W wyniku przeprowadzenia kontroli zaskarżonej decyzji pod względem zgodności z prawem Sąd - na podstawie art. 134 § 1 P.p.s.a., nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi – stwierdził zatem, że przy wydaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego ani też nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a wobec tego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się zaś do argumentacji skargi podnieść należało, że w niniejszej sprawie niewątpliwe było wystąpienie narażenia zawodowego, jednakże – jak już była o tym mowa wyżej - dla stwierdzenia choroby zawodowej konieczne jest zrealizowanie obydwu warunków wymienionych w art. 235¹ Kodeksu pracy, a więc – oprócz zaistnienia narażenia zawodowego - konieczne jest rozpoznanie choroby wymienionej w wykazie chorób zawodowych, stanowiącym załącznik do cytowanego wyżej rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych

W konsekwencji – na podstawie art. 151 P.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach skargę oddalił.