Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2020 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 17 lutego 2020 r., Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Gminy z 27 września 2019 r., nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej A Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwotę 517 (pięćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

A. wniosła skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 17 lutego 2020 r. na mocy której uchylono w całości decyzję Burmistrza Gminy z 27 września 2019 r. o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego i umorzono postępowanie pierwszej instancji.

Zaskarżona decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

A., reprezentowana przez pełnomocnika, złożyła wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym dla inwestycji polegającej na budowie wieży telefonii komórkowej wraz z wewnętrzną linią zasilającą na terenie działki nr [..] obręb M., gmina Ż.

Burmistrz Gminy wezwał Spółkę w trybie art. 64 § 2 k.p.a. do usunięcia braków wniosku, tj. dostarczenia postanowienia stwierdzającego obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Ponadto, poinformowano, że wobec nieuzupełnienia wniosku o ostateczną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wskazującą obowiązek lub brak obowiązku sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko na wezwanie z 26 sierpnia 2019 r. nie ma możliwości wydania pozytywnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla planowanego przedsięwzięcia. W odpowiedzi inwestor wyjaśnił, że został złożony wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w związku z czym wnosi o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia prawomocnym rozstrzygnięciem ww. postanowienia wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, które stanowi zagadnienie wstępne dla niniejszego postępowania.

Decyzją z 27 września 2019 r., nr [...], Burmistrz Gminy odmówił inwestorowi ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. W uzasadnieniu wskazano, że wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzji ustalającej lokalizacje celu publicznego, którą niewątpliwie należy ocenić jako inwestycję mogąca potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (lub do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko). Organ stwierdził, że w przypadku występowania z wnioskiem o ustalenie celu publicznego i decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, gdzie właściwym jest ten sam organ, do zawieszenia postępowania dojść nie może, gdyż brak jest spełnienia przesłanek pozwalających na zawieszenie postępowania z uwagi na to, że postępowania w obu sprawach są prowadzone przez ten sam organ. Burmistrz uznał, że wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach - zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko - winno nastąpić przed wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu. Organ podniósł, że zgłoszona przez stronę konieczność uzyskania decyzji środowiskowej nie stanowi przesłanki do zawieszenia z urzędu postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.

Ponadto, organ zauważył, że wniosek Spółki z 9 sierpnia 2019 r. jest tożsamy z wnioskiem tego samego inwestora z 23 kwietnia 2014 r., po rozpatrzeniu którego wydano decyzję z 25 czerwca 2014 r. ustalającą lokalizację celu publicznego o znaczeniu lokalnym, polegającą na budowie wieży telekomunikacyjnej, stalowej wysokości 41 m n.p.t. z przeznaczeniem na instalacje telekomunikacyjne do celów świadczenia usług telekomunikacyjnych na terenie działki nr [..] położonej w miejscowości M., gmina Ż. Zatem wniosek w przedmiotowej sprawie dotyczy sprawy już rozstrzygniętej ostateczną decyzją, co stanowi przeszkodę do wydania kolejnej decyzji administracyjnej w tej samej sprawie.

Po rozpoznaniu odwołania inwestora decyzją z 17 lutego 2020 r., sygn. SKO [..], Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji. W uzasadnieniu wskazano, że w aktach sprawy znajduje się postanowienie Starosty z 19 lutego 2019 r., z którego wynika, że w związku z ponownym rozpatrzeniem sprawy zakończonym ostateczną decyzją Starosty zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę dla inwestycji "budowa stacji bazowej telefonii komórkowej - wieże stalowe o całkowitej konstrukcji 41 m n.p.t. oraz budowa wewnętrznej linii zasilającej stację na działce nr [..] w miejscowości M., gmina Ż.", utrzymaną w mocy decyzją Wojewody z 13 kwietnia 2015 r., uchyloną prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 9 marca 2016 r. sygn. akt II SA/Gd 361/15 - organ ten po ponownym rozpatrzeniu wniosku w tej sprawie nałożył na wnioskodawcę obowiązek uzupełnienia dokumentacji technicznej poprzez dostarczenie prawomocnej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz prawomocnej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wobec wskazanego postanowienia inwestor złożył wniosek o zawieszenie postępowania, a w odpowiedzi Burmistrz wezwał inwestora do dostarczenia ostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, wskazującej obowiązek lub brak potrzeby sporządzania raportu oddziaływania na środowisko dla wnioskowanej inwestycji.

Kolegium podniosło, że znajdujące się w aktach sprawy rozstrzygnięcia dotyczące pozwolenia na budowę dla inwestycji dokonane przez Starostę pozwoliły w znacznym zakresie poprzez swoje szerokie uzasadnienia poznać rzeczywisty stan faktyczny sprawy w zakresie decyzji Burmistrza Gminy z 25 czerwca 2014 r., która miała przymiot ostateczności, gdyż stała się m.in. podstawą wydanego pozwolenia na budowę z 19 listopada 2014 r. Przyjęto, że postanowienie Starosty z 19 lutego 2019 r. oraz decyzja Starosty z 24 września 2019 r. pozwalają przyjąć, że ostateczna decyzja Burmistrza Gminy z 25 czerwca 2014 r. wydana została na inny wniosek i została wykorzystana (po uzyskaniu prawomocności) w celu zrealizowania prawomocnej decyzji Starosty z 19 listopada 2014 r. Zatem decyzja Burmistrza z 2014 r. nie może być uznana przez ten organ za decyzję tożsamą z decyzją, której żąda inwestor. Zdaniem Kolegium, tożsamość tę wyklucza także informacja zawarta w ww. decyzji Starosty i w odwołaniu pełnomocnika inwestora, że ma nastąpić techniczna modernizacja stacji bazowej i mają być zmienione parametry antenowe w stosunku do poprzedniego wniosku inwestora z 2014 r.

Kolegium wskazało, że jak wynika z zebranego materiału stacja bazowa telefonii komórkowej na działce nr [..] w M. Gmina Ż., została przez inwestora przeznaczona do modernizacji. Jednakże zakres tej modernizacji nie został wyjaśniony. Z postanowienia Starosty z 19 lutego 2019 r., wyroków WSA w Gdańsku z 9 marca 2016 r. sygn. akt SA/Gd 231/15 i NSA z 4 lipca 2018 r. sygn. akt II OSK 1959/16 oraz ze sporządzonej przez niezależnych ekspertów opinii technicznej i prawnej wynika, że inwestycja modernizacyjna wymaga uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Stosownie zaś do ww. art. 72 ust. 2 pkt 3 ustawy, wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Co więcej, decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji o których mowa w ust. 1, a więc do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W kwestii zawieszenia postępowania o ustalenie warunków zabudowy (ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego) po jego wszczęciu ze względu na konieczność uzyskania decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Kolegium stwierdziło, że w sprawie nie istnieje zagadnienie wstępne, skoro przepisy art. 72 ust. 2 pkt 3 i art. 72 ust. 3 ww. ustawy tę kwestię rozstrzygają, jako przepisy odrębne.

W skardze na powyższą decyzję inwestor zarzucił naruszenie:

1) art. 138 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. poprzez błędne zastosowanie polegające na uchyleniu decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania przed organem I instancji, pomimo że organ II instancji został zawiadomiony o zakończeniu postępowania środowiskowego prawomocnym postanowieniem Burmistrza Gminy z 8 października 2019 r., w którym organ ochrony środowiska odmówił wszczęcia postępowania w wyniku stwierdzenia, że przedmiotowa inwestycja nie wymaga wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;

2) art. 138 § 2 k.p.a. poprzez niezastosowanie, podczas gdy wobec zakończenia postępowania środowiskowego prawomocnym postanowieniem Burmistrza Gminy z 8 października 2019 r., konieczne było uchylenie decyzji organu I instancji ze wskazaniem, że konieczne jest dalsze prowadzenie postępowania w sprawie, z uwzględnieniem pozostałych wytycznych organu II instancji wynikających ze skarżonej decyzji, w tym m.in. w zakresie braku tożsamości inwestycji z pierwotnym jej kształtem, a zatwierdzonym decyzją Burmistrza Gminy z 25 czerwca 2014 r. - których to wskazań skarżąca nie kwestionuje;

3) art. 2 i 7 ustawy zasadniczej z dnia 2 kwietnia 1997 roku Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ("Konstytucja RP’') w zw. art. 6 k.p.a., 7 k.p.a., 8 k.p.a. poprzez niedziałanie przez SKO w niniejszym postępowaniu w granicach i na podstawie przepisów prawa oraz nieprowadzanie niniejszego postępowania w taki sposób, by budziło to zaufanie jego uczestników do organów władzy publicznej;

4) art. 72 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o

ocenach oddziaływania na środowisko (dalej jako u.u.i.ś.) poprzez uznanie za konieczne uprzednie uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla inwestycji, pomimo że postępowanie o wydanie takiej decyzji zakończyło się prawomocnym postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania z jednoznacznym wskazaniem, że przedmiotowa inwestycja nie wymaga wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;

5) art. 52 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez uzależnienie wydania decyzji od spełnienia warunku, który jak wynika z prawomocnego rozstrzygnięcia organu ochrony środowiska, nie jest przewidziany przepisami odrębnymi.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu, powołując się na orzecznictwo wskazano, że ocena, czy inwestor ma obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, należy do organu właściwego do wydania decyzji o warunkach zabudowy, a decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach ma charakter rozstrzygnięcia wstępnego względem przyszłego zezwolenia na realizację konkretnego przedsięwzięcia inwestycyjnego i pełni wobec niego funkcję prejudycjalną. Zdaniem skarżącej, Kolegium nie uwzględniło powyższej kwestii a w pełni zasadny i konieczny był wniosek o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania środowiskowego. Skarżąca przychyliła się do stanowiska Kolegium, że organ II instancji trafnie uznał, że nie ma tożsamości sprawy z tą zakończoną decyzją Burmistrza Gminy z 25 czerwca 2014 r., jako że obecny wniosek dotyczy wydania decyzji lokalizacyjnej dla stacji bazowej o zmienionych parametrach.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium wniosło o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Kontrolowana sprawa dotyczy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego obejmującej "istniejącą wieżę telefonii komórkowej wraz z zewnętrzna linią zasilającą" na działce nr [..] w miejscowości M. (por. wniosek inwestora z 9 sierpnia 2019 r. – k. 1 i nast. akt administracyjnych). W rubryce dotyczącej gabarytów projektowanych obiektów budowlanych wpisano "wieża o wysokości 44 m n.p.t.". W następstwie rozpoznania ww. wniosku organ I instancji odmówił ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym, polegającego na budowie wieży telefonii komórkowej (..) na terenie działki nr [..] w M., gmina Ż., uznając że wniosek inwestora z 9 sierpnia 2019 r. jest tożsamy z jego wnioskiem z 23 kwietnia 2014 r. W odniesieniu do tego ostatniego wniosku wydana została zaś ostateczna decyzja tego organu z 25 czerwca 2014 r. o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, polegającej na budowie stacji telefonii komórkowej (wieża stalowa o wysokości 41 m n.p.t.) wraz z wewnętrzną linii zasilającą na działce nr [..] w M. W tej sytuacji, w ocenie organu I instancji, zaszła przeszkoda wykluczająca możliwość ponownego orzeczenia merytorycznego w tej samej sprawie, co skutkowało wydaniem decyzji odmownej. Z kolei, organ odwoławczy, w następstwie rozpoznania odwołania inwestora od ww. decyzji organu I instancji, wykluczył tożsamość wniosków inwestora z 9 sierpnia 2019 r. i z 23 kwietnia 2014 r., a tym samym tożsamość spraw administracyjnych, jednak uznał, że inwestor nie przedłożył wymaganej przepisami prawa w odniesieniu do planowanej inwestycji decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, co stanowiło z kolei formalną przeszkodę do wszczęcia postępowania przez organ I instancji i uzasadniało odmowę jego wszczęcia na podstawie art. 61a k.p.a. W konsekwencji, Kolegium na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. uchyliło zaskarżoną decyzję i umorzyło postępowanie przed organem I instancji.

W ocenie sądu, rozstrzygnięcia organów obu instancji w okolicznościach niniejszej sprawy są przedwczesne i oparte na nieprawidłowo ustalonym w sprawie stanie faktycznym, wymagającym przede wszystkim porównania wniosków inwestora z 9 sierpnia 2019 r. oraz z 23 kwietnia 2014 r., oraz - stosownie do wniosków wynikających z tej analizy – doprecyzowania aktualnego wniosku inwestora oraz uwzględnienia okoliczności wynikających z wydanego przez Burmistrza postanowienia z 8 października 2019 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Materialnoprawną podstawą wydanych w sprawie decyzji jest ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm., zwana dalej u.p.z.p., w brzmieniu z daty podjęcia zaskarżonej decyzji). Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przepis art. 52 ust. 1 u.p.z.p. stanowi, że ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora.

Bezsporna w niniejszej sprawie jest kwestia braku obowiązywania na terenie objętym inwestycją miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co uzasadniało konieczność uzyskania uwarunkowań planistycznych poprzez określenie ich w akcie indywidulano – konkretnym, jakim jest decyzja administracyjna.

Kwalifikacja przedsięwzięcia objętego wnioskiem Spółki jako inwestycji celu publicznego i w konsekwencji zastosowania trybu określonego w art. 50-58 u.p.z.p., nie budzi zastrzeżeń sądu. Zgodnie z definicją inwestycji celu publicznego, zawartą w art. 2 pkt 5 u.p.z.p., należy przez to rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny) bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Stosownie zaś do art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1990 ze zm.), zwanej dalej u.g.n., celem publicznym jest m. in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, drogi rowerowe i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji. Spełnienie tych dwóch wyżej wskazanych warunków przesądza, że mamy do czynienia z inwestycją celu publicznego, a do określenia warunków tego przedsięwzięcia właściwe jest wydanie decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego.

Prawidłowo zatem organy procedowały, stosując art. 50 i następne u.p.z.p. Zgodnie z art. 52 ust. 2 u.p.z.p. wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać m.in. określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na właściwej mapie oraz charakterystykę inwestycji. Inwestor we wniosku z 9 sierpnia 2019 r. wskazał, że planowana inwestycja dotyczy "istniejącej" wieży telefonii komórkowej wraz z zewnętrzną linią zasilającą na działce nr [...] w M.

Zgodnie z art. 53 ust. 3 u.p.z.p. w postępowaniu zmierzającym do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego organ obowiązany jest przeprowadzić odpowiednie postępowanie dowodowe, a w tym analizę warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, które wynikają z odrębnych przepisów, oraz analizę stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Wydanie decyzji wiąże się z dokonaniem analizy dwóch elementów - po pierwsze, jest to analiza zasad zagospodarowania terenu wynikająca z przepisów odrębnych, a więc zbadanie zgodności zamierzenia inwestycyjnego z prawem materialnym administracyjnym oraz z unormowaniami dotyczącymi charakteru samej inwestycji, a po drugie, jest to analiza stanu faktycznego i prawnego dotycząca nieruchomości, na której planuje się realizację inwestycji. Analiza ta obejmuje m.in. ustalenie osób rzeczywiście władających gruntem i aktualnego stanu zagospodarowania i zabudowy nieruchomości. W dalszej kolejności, zgodnie z art. 53 ust. 4 u.p.z.p., decyzje o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaje się po uzgodnieniu ze specjalistycznymi organami, do kompetencji których należą szczegółowe zagadnienia z zakresu prawa publicznego.

W okolicznościach niniejszej sprawy analiza uwarunkowań wynikających z ww. przepisów prawa musiała zostać poprzedzone pogłębioną analizą treści wniosku inwestora z 9 sierpnia 2019 r., gdyż zakreślał on przedmiot postępowania właściwego organu. Ponadto, jak wynika z akt sprawy, był to kolejny wniosek tego samego inwestora w zakresie lokalizacji inwestycji celu publicznego w odniesieniu do tego samego terenu inwestycyjnego, tj. działki nr [..] w M., gmina Ż. Organ I instancji zupełnie bezkrytycznie uznał, że wniosek z 9 sierpnia 2019 r. jest tożsamy z wnioskiem inwestora z 23 kwietnia 2014 r., choć z treści tego pierwszego wniosku wynikało wyraźnie, że inwestycja jest związana z "istniejącą" wieżą telefonii komórkowej. Inne też były gabaryty obiektu budowlanego, tj. wieży – we wniosku z 23 kwietnia 2014 r. – 41 m n.p.t., zaś we wniosku z 9 sierpnia 2019 r. – 44 m n.p.t. W ocenie sądu, w takich okolicznościach, wobec oczywistych wątpliwości co do zbieżności zamierzeń inwestycyjnych wynikających z obu wymienionych wyżej wniosków, należało wezwać inwestora do doprecyzowania jego obecnego zamierzenia inwestycyjnego, w szczególności poprzez jednoznaczne wyjaśnienie relacji, w jakiej pozostaje ono do zamierzenia objętego wnioskiem z 23 kwietnia 2014 r. Materiał dowodowy pozostający w dyspozycji sądu w ramach kontroli objętej skargą prowadzi raczej do wniosku, że prawidłowe jest stanowisko organu odwoławczego o braku tożsamości zamierzeń inwestycyjnych, wynikających z ww., wniosków, a w konsekwencji – braku tożsamości spraw administracyjnych. Bez wątpienia zarazem, w ocenie sądu, kwestia ta wymaga doprecyzowania i jednoznacznego ustalenia przez organy orzekające w sprawie. Niemniej jednak, powyższe oznacza, że decyzja organu I instancji, jako naruszająca art. 7 w zw. z art. 77 i 50 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a., była wadliwa i podjęta w oparciu o niepełny materiał dowodowy istotny dla sprawy.

W ocenie sądu, nie przesądza to jednak o prawidłowości decyzji organu odwoławczego, mimo że dostrzegł uchybienie organu I instancji. Bowiem organ ten dopuścił się z kolei innych naruszeń prawa. Jak wskazano powyżej, powodem uchylenia decyzji przez organ odwoławczy i umorzenia postępowania była wadliwość formalna wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegająca na braku dołączenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla tego przedsięwzięcia. W ocenie sądu, powyższe stanowisko organu odwoławczego również jest wadliwe. Abstrahując od tego, czy brak załączenia decyzji środowiskowej do wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej stanowi brak formalny, czy też jest to brak materialny, wskazać należy, że Kolegium bez wątpienia przeoczyło, że inwestor do odwołania załączył postanowienie Burmistrza z 8 października 2019 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla istniejącej bazy stacji telefonii komórkowej wraz z wewnętrzną linią zasilająca na terenie działki nr [..] w miejscowości M., gmina Ż. z wniosku A. Podstawą prawną tego postanowienia był art. 61a k.p.a., a z treści uzasadnienia wynikało jednoznacznie, że opisana w sentencji inwestycja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a więc nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W tej sytuacji, błędne jest stanowisko organu odwoławczego, według którego brak decyzji środowiskowej uzasadniał odmowę wszczęcia postępowania lokalizacyjnego. Inwestor bowiem przedłożył postanowienie właściwego organu, z którego wynikało, że dla tego przedsięwzięcia nie jest wymagane uzyskanie decyzji środowiskowej, w ten sposób dopełniając wymogu wynikającego z art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o (t. j. z 2020 r., poz. 293 ze zm.), z którego wynika, że wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie u.p.z.p. (taki charakter ma również decyzja lokalizacyjna). Przedwcześnie zatem organ odwoławczy uznał, że zachodzi podstawa do odmowy wszczęcia postępowania, tym bardziej w sytuacji, gdy nie został doprecyzowany zakres zamierzenia inwestycyjnego inwestora, wynikający z jego wniosku z 9 sierpnia 2019 r. i jego relacja do jego poprzedniego zamierzenia, wynikającego z wniosku z 23 kwietnia 2014 r., a zarazem do przedsięwzięcia opisanego w postanowieniu Burmistrza z 8 października 2019 r. o braku potrzeby ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji inwestycji.

Jak wynika z treści art. 56 u.p.z.p. nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi. Przepis art. 1 ust. 2 u.p.z.p. nie może stanowić wyłącznej podstawy odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Powyższe oznacza, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest decyzją związaną. Potwierdzeniem tego jest również treść art. 52 ust. 3 u.p.z.p., w myśl którego nie można uzależnić wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego od zobowiązania się wnioskodawcy do spełnienia nieprzewidzianych odrębnymi przepisami świadczeń lub warunków. Nie może być takim warunkiem zobowiązanie do przedłożenia decyzji środowiskowej w sytuacji, gdy inwestor przedkłada postanowienie właściwego organu ochrony środowiska o odmowie wszczęcia postępowania zmierzającego do wydania tej decyzji. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie jest decyzją uznaniową, lecz jej ustalenia są zależne od regulacji prawnych dotyczących projektowanego zamierzenia inwestycyjnego i obszaru, na którym takie zamierzenie ma być zlokalizowane. Decyzja ta stanowi prawnie określoną formę oceny dopuszczalności lokalizacji inwestycji w danym miejscu, w świetle powszechnie obowiązującego prawa. Oczywiście, decyzja taka może być wydana wyłącznie na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego, którego najistotniejszym elementem jest jasno sformułowany i nie nasuwający wątpliwości wniosek, definiujący zamierzenie inwestycyjne inwestora i wykluczający zbieżność z jego innymi zamierzeniami, wynikającymi z uprzednio wydanych ostatecznych decyzji właściwych organów.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), uchylił zaskarżona decyzję oraz poprzedzającą ja decyzję Burmistrza z 27 września 2019 r. O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącej kwotę 517 zł tytułem ich zwrotu. Na koszy te składa się uiszczony wpis od skargi oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa udzielonego pracownikowi skarżącej Spółki, reprezentującej ją przed sądem.

Orzekając ponownie, organy doprecyzują przedmiot wniosku skarżącej z 9 sierpnia 2019 r. oraz jego relację do inwestycji, objętej wnioskiem skarżącej z 23 kwietnia 2014 r. Zwrócić przy tym należy uwagę, że Starosta w decyzji z 24 września 2019 r. odmówił skarżącej zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej (wieża stalowa o całkowitej wysokości konstrukcji – 41 mn.p.t.) wraz z wewnętrzną linią zasilająca stację na działce nr [..] w miejscowości M., gmina Ż. W tej sytuacji, ustalenie rzeczywistego zamiaru inwestora, wynikającego z jego wniosku z 9 sierpnia 2019 r., nabiera znaczenia nie tylko z punktu widzenia formalnego, ale i faktycznego. Jeśli bowiem, jak deklaruje inwestor, jego zamiarem jest obecnie modernizacja istniejącej wieży telefonii komórkowej, to wieża ta faktycznie musi istnieć. Organy zbadają także, czy postanowienie Burmistrza z 8 października 2019 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowanych dotyczy inwestycji objętej wnioskiem inwestora z 9 sierpnia 2019 r. Jeśli bowiem ustalą, że tak jest, wówczas należy uznać, że wymóg przedłożenia decyzji środowiskowej został przez inwestora dopełniony, co uzasadnia dalsze merytoryczne procedowanie w sprawie wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym w związku z intensyfikacją rozwoju epidemii i wprowadzeniem dodatkowych ograniczeń, nakazów i zakazów związanych z objęciem miasta G. obszarem czerwonym, o którym mowa w § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1758 ze zm.), a także na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) i § 1 pkt 1 i 2 zarządzenia nr 49/2020 Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 października 2020 r. w sprawie odwołania rozpraw oraz wstrzymania przyjmowania interesantów i ograniczenia obsad kadrowych w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gdańsku w związku z istotnym zagrożeniem zakażenia wirusem SARS-CoV-2, uznając że w takich okolicznościach rozpoznanie sprawy na rozprawie wiązałoby się z istotnym zagrożeniem zdrowia przedstawicieli organu i skarżącej, a także jej pełnomocnika i uczestniczki postępowania, a zarazem sprawa – ze względu na zebrany materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny – może zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym bez uszczuplenia praw procesowych ww. podmiotów, zgodnie z zasadą szybkości postępowania. Jednocześnie, brak jest możliwości przeprowadzenia rozprawy z równoczesnym przekazem obrazu i dźwięku na odległość. Dopuszczalność orzekania na posiedzeniu niejawnym ze względu na okoliczności związane z zarządzeniem stanu pandemii COVID-19 potwierdza uchwała składu 7 Sędziów NSA z 30 listopada 2020 r., sygn. II OSP 6/19 (www.nsa.gov.pl).