Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn – spr. Protokolant starszy asystent sędziego Malwina Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 listopada 2018 r. sprawy ze skargi W. Ł. i S. Ł. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia gleboznawczej klasyfikacji gruntów I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji ; II. zasądza od D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 714 zł (słownie: siedemset czternaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] (nr [...]) D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (dalej jako organ odwoławczy, organ II instancji) utrzymał w mocy decyzję Starosty O. z dnia [...] (nr [...]) odmawiającą S. Ł. i W. Ł. ustalenia gleboznawczej klasyfikacji gruntów oznaczonych jako działki nr [...] i [...],[...], obręb R., położonych w mieście O.

Decyzję wydano w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Wnioskiem z dnia 31 VII 2015 r. S. Ł. I W. Ł. (dalej jako "skarżący") złożyli wniosek o aktualizację klasyfikacji gruntów działek nr [...] i [...],[...], obręb R., położonych w mieście O. Skarżący kilkakrotnie zmieniali propozycję dotyczącą osoby klasyfikatora. Pismem z dnia 1 III 2017 r. skarżący poinformowali, że grunt jest od wielu lat w całości wykorzystywany jako grunt orny, na który pobierane są dopłaty bezpośrednie z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, a ponadto jakość upraw jest niska, pomimo stosowania zabiegów agrotechnicznych ze względu na uwilgotnienie gruntu.

Na wniosek skarżących organ I instancji upoważnił ostatecznie klasyfikatora A. R. do przeprowadzenia gleboznawczej klasyfikacji przedmiotowych działek. Klasyfikator przedłożył projekt ustalenia klasyfikacji przyjęty do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w którym zaproponowano zmienić dotychczasowy kontur klasyfikacyjny na działce nr [...] z ŁIII na kontur klasyfikacyjny RIVa-F-x, natomiast na działce nr [...] z konturu klasyfikacyjnego ŁIII na RIVa-D-x oraz z konturu klasyfikacyjnego RIIIb na RIVa-F-x. Z treści protokołu w sprawie wykonania gleboznawczej klasyfikacji gruntów działek objętych wnioskiem wynika, że przedmiotowy obszar jest w całości gruntem ornym, a co kilka lat w ramach płodozmiany jest odłogowany. Poza podstawowymi zabiegami agrotechnicznymi nie są prowadzone na gruncie czynności antropogeniczne, które mogłyby wpłynąć na budowę profilu glebowego.

W dniu 6 XII 2017 r. organ I instancji przeprowadził wizję w terenie, podczas której stwierdzono, że od strony drogi dojazdowej do osiedla mieszkaniowego R. przedmiotowy grunt jest częściowo utwardzony kruszywem. Ponadto działki są odłogowane, zaobserwowano stoiska wody w obszarze rozległym w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki. Stwierdzono ponadto, że na działce usytuowane są trzy tablice reklamowe nietrwale związane z gruntem.

Według oświadczenia skarżących z dnia 7 XII 2017 r. część utwardzona przy drodze jest pozostałością po byłym autokomisie oraz po działalności firmy budującej rondo i ul. K.

Z akt sprawy wynika, że w dniu 11 XII 1998 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w O. wydał decyzję, którą utrzymał w mocy rodzaj użytku rolnego oraz jego wartość bonitacyjną według aktualnego stanu określonego w operacie ewidencji gruntów. W uzasadnieniu wskazano, że w wyniku przeprowadzonych w tamtym okresie badań gleboznawczych stwierdzono na działce nr [...], podobnie jak na części działek nr [...] i [...], że teren jest przekształcony i zdewastowany (nawieziony gruz, żużel, teren utwardzony, rozpoczęta budowa). Na pozostałej części działek nr [...] oraz [...] ze względu na wysoki poziom wody gruntowej i położenie działki w zagłębieniu terenu należy utrzymać dotychczasowy użytek rolny i jego klasę bonitacyjną ŁIII.

Ponadto, w dniu 29 V 2000 r. Starosta Powiatu O. wydał decyzję, którą zezwolił na trwałe wyłączenie z produkcji rolniczej gruntu o powierzchni 0,1381 ha w ŁIII i PsIII z działki nr [...], powierzchni 0,0675 ha w ŁIII i powierzchni 0,0375 ha w RIIIb z działki nr [...], powierzchni 0,31 ha w ŁIII z działki nr [...],[...], obręb R. w O. – wytworzonego z gleb pochodzenia mineralnego. W aktach sprawy znajduje się nadto dokumentacja pomiarowo-klasyfikacyjna oraz mapy ewidencji gruntów sporządzone w latach 1961-1981.

Z wypisu i wyrysu z aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego w rejonie ulic D., W., Ł. i rzeki O. w O. zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej O. nr [...] z [...] wynika, że działka nr [...] położona jest na terenach oznaczonych symbolami: [...],[...] (tereny rolne), [...] (tereny wód śródlądowych), [...] (tereny usług), [...] (tereny obsługi komunikacji) oraz [...] (tereny dróg transportu rolnego), zaś działka nr [...] na terenach oznaczonych symbolami: [...] (tereny rolne), [...] (teren wód śródlądowych), [...] (tereny usług) oraz [...] (tereny obsługi komunikacji).

Organ I instancji zwrócił się do klasyfikatora gruntów o wyjaśnienie, dlaczego pomimo wyłączenia części działek z rolniczego użytkowania (teren utwardzony kruszywem), klasyfikacją objęto całą powierzchnię działek. Klasyfikator wyjaśniając tę kwestię powołała się na załącznik nr 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 29 III 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. 2016 r., poz. 1034, ze zm.) – dalej jako "rozporządzenie w sprawie ewidencji", zgodnie z którym do gruntów ornych zalicza się m. in. grunty zajęte pod urządzenia i budowle wspomagające produkcję rolniczą lub ogrodniczą i położone poza działką siedliskową. Ponadto wyjaśniono, że utwardzony grunt służy do pozostawienia urządzeń niezbędnych do prowadzenia działalności rolniczej, czyli wspomaga produkcję rolniczą i nie przekracza 100 m2 w związku z powyższym został zaliczony w operacie klasyfikacyjnym jako grunt orny.

Pismem z dnia 13 II 2018 r. Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie (dalej: PGWWP) poinformowało organ I instancji, że na działkach nr [...] oraz [...],[...], obręb R., m. O. występuje rów melioracyjny zarurowany (R-1) oraz otwarty (R-4), załączając do pisma mapę z zaznaczonym przebiegiem obu rowów. W piśmie wyjaśniono również, że PGWWP nie wydawało zgody na likwidację rowu otwartego R-4.

W dniu 23 II 2018 r. organ I instancji wydał decyzję, którą odmówił skarżącym ustalenia gleboznawczej klasyfikacji gruntów terenu działek o nr [...] i [...] z uwagi na to, że utwardzona część gruntu straciła charakter rolny i nie spełnia wymogów załącznika nr 6 do rozporządzenia w sprawie ewidencji. Swoje rozstrzygnięcie oparł na art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2101 z późn. zm.) – dalej jako "Pr.g.i k." - podkreślając, że gleboznawczą klasyfikacją gruntów objęte są wyłącznie grunty rolne i leśne, które w ramach czynności klasyfikacyjnych zalicza się do odpowiedniego rodzaju użytku gruntowego, a następnie ustala się jego klasę bonitacyjną. Organ podkreślił, że na terenie działek objętych wnioskiem znajduje się obszar utwardzony, pokryty kruszywem oraz dwa rowy melioracyjne – otwarty i zarurowany. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał ponadto, że wyłączenie gruntów z produkcji rolniczej nastąpiło wskutek utwardzenia części terenu działek kruszywem, a ponadto przerwa w rolniczym użytkowaniu tych obiektów jest dłuższa niż 5 lat. Organ powołał się w tym zakresie na art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, zgodnie z którym przez wyłączenie gruntów z produkcji rozumie się rozpoczęcie innego niż rolnicze lub leśne użytkowanie gruntów. Organ podkreślił, że od co najmniej 2011 r. utwardzona część działki nie jest poddawana stałej uprawie mechanicznej mającej na celu produkcję rolniczą i ogrodniczą, nie będąc zarazem utrzymywaną w stanie ugoru lub odłogu. W konsekwencji organ uznał, że dokumentacja geodezyjna sporządzona przez klasyfikatora jest wadliwa, zaś klasyfikator powinien odmówić klasyfikacji.

Decyzją z dnia [...] organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Z uwagi na stan faktyczny nieruchomości – utwardzenie części gruntu kruszywem – w ocenie organu odwoławczego teren nie może być zaliczony do gruntów ornych, również jako zajętych pod urządzenia i budowle wspomagające produkcję rolniczą lub ogrodniczą i położone poza działką siedliskową. Z uwagi na treść art. 20 ust. 3 Pr.g.i k. organ odwoławczy uznał, że działki nie mogą zostać objęte gleboznawczą klasyfikacją gruntów. W ocenie organu odwoławczego operat klasyfikacyjny nie określa należycie zasięgu użytków rolnych i przewiduje nieuzasadnione obniżenie klasy gruntu. Organ zaznaczył, że zmiany w jakości gleby są procesem bardzo powolnym i niezauważalnym na przestrzeni kilkudziesięciu lat, zaś zmiany w obowiązującej klasyfikacji gruntów dokonywane są tylko wyjątkowo.

W skardze na powyższą decyzję organu II instancji skarżący wnieśli o jej uchylenie w całości, uchylenie decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania zarzucając skarżonej decyzji naruszenie:

1. art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 6, art. 7, art. 8 oraz art. 11 ustawy z dnia 14 VI 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej: kpa), polegające na nierozpatrzeniu całego materiału dowodowego oraz błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

2. § 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2012 r. w sprawie gleboznawczej klasyfikacji gruntów (Dz. U. poz. 1246) dalej jako "Rozporządzenie", przez błędną wykładnię skutkującą uznaniem, że zachowanie ważności przez klasyfikację przeprowadzoną na podstawie dotychczasowych przepisów tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 4 VI 1956 r. automatycznie przesądza o bezzasadności dokonania ponownej gleboznawczej klasyfikacji gruntów na wniosek;

3. art. 84 § 1, w tym w związku z art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 w związku z art. 140 kpa; poprzez wadliwą i niedopuszczalną ocenę operatu gleboznawczej klasyfikacji gruntów sporządzonego przez klasyfikatora w toku postępowania,

4. art. 6, art. 7, art. 8, art. 107 § 3 w zw. z art. 140 kpa w zw. z § 3, § 5 ust. 2, § 7 ust. 1 pkt. 1-3 i pkt. 7-8 ust. 3 Rozporządzenia poprzez pominięcie w uzasadnieniu skarżonej decyzji, że organ I instancji nie miał kompetencji do kwestionowania prawidłowości wykonania operatu gleboznawczej klasyfikacji gruntu, gdyż organ miał kompetencje do oceny operatu jedynie pod względem zgodności z przepisami prawa, zaś przyjęcie operatu do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oznaczało, że został on już skontrolowany przez właściwy do tego organ,

5. pkt 3 załącznika 6 do rozporządzenia w sprawie ewidencji w zw. z art. 20 ust. 3 Pr. g. i k. w zw. z § 7 ust. 1 pkt 2 i 7 Rozporządzenia przez błędną ich wykładnię skutkującą uznaniem, iż utwardzona kruszywem część działek nr 38/14 i 39/14 o łącznej powierzchni mniejszej niż 100 m2 przesądza o nienależytym określeniu przez klasyfikatora zasięgu użytków rolnych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania.

Organ administracji publicznej w ramach postępowania administracyjnego zobowiązany jest do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, co expressis verbis wynika z art. 77 § 1 kpa. Obowiązek ten służy realizacji – wynikającej z art. 7 kpa - zasady prawdy obiektywnej, nakazującej organowi podejmowanie wszelkich kroków niezbędnych w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Dotyczy to w takim samym zakresie elementów przedmiotowych jak i podmiotowych sprawy administracyjnej. Wszelkie zaś dowody istotnych okoliczności sprawy muszą zostać utrwalone w aktach. Tylko pod takim warunkiem możliwa jest weryfikacja zupełności i prawidłowości ustaleń organu.

O ile sposób przeprowadzenia czynności dowodowych uregulowany został przepisami kpa, o tyle zakres okoliczności istotnych w sprawie wyznaczany jest oczywiście normami prawa materialnego. Dlatego organ powinien mieć na względzie właśnie przepisy prawa materialnego, ilekroć wyznacza zakres ustaleń koniecznych do rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej.

Zasadniczą podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 20 ust. 3 Pr.g.i k w zw. z § 3 i 5 Rozporządzenia.

Zgodnie z art. 20 ust. 3 Pr.g.ik, grunty rolne i leśne obejmuje się gleboznawczą klasyfikacją gruntów, przeprowadzaną w sposób jednolity dla całego kraju, na podstawie urzędowej tabeli klas gruntów. Należy przy tym zaznaczyć, że pod pojęciem "gleboznawczej klasyfikacji gruntów" rozumie się podział gleb na klasy bonitacyjne ze względu na ich jakość produkcyjną, ustaloną na podstawie cech genetycznych gleb (art. 2 pkt 12 Pr.g.ik).

Stosownie do § 3 Rozporządzenia, klasyfikację przeprowadza starosta z urzędu albo na wniosek właściciela gruntów podlegających klasyfikacji albo innego władającego takimi gruntami wykazanego w ewidencji gruntów i budynków.

Zgodnie zaś z § 5 Rozporządzenia, przeprowadzenie klasyfikacji obejmuje:

1) analizę niezbędnych materiałów stanowiących państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny;

2) przeprowadzenie czynności klasyfikacyjnych w terenie;

3) sporządzenie projektu ustalenia klasyfikacji;

4) rozpatrzenie zastrzeżeń do projektu klasyfikacji;

5) wydanie decyzji o ustaleniu klasyfikacji;

przy czym czynności, o których mowa w pkt 1-3, przeprowadza osoba upoważniona przez starostę, zwana "klasyfikatorem".

W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że wyznaczony przez organ I instancji klasyfikator sporządził projekt ustalenia klasyfikacji, jednak organy obu instancji odmówiły ustalenia klasyfikacji wskazując na wadliwość projektu. W ocenie organów klasyfikator nie uwzględnił, że na przedmiotowym obszarze znajduje się teren utwardzony kruszywem, co sugeruje wyłączenie gruntu z produkcji rolnej, a więc nie mógł być on w części utwardzonej oznaczony jako grunt orny (symbol użytku R).

W ocenie Sądu organy pominęły, że w świetle obowiązujących przepisów samo utwardzenie części gruntu rolnego nie rozstrzyga automatycznie o niemożności ewidencyjnego zaliczenia go do gruntu ornego, a już na pewno nie jest równoznaczne z wyłączeniem gruntu z produkcji rolnej, jakkolwiek ta druga okoliczność w ogóle nie powinna być rozpatrywana w niniejszej sprawie. Rolą organu w niniejszej sprawie było bowiem dokonanie weryfikacji prawidłowości przedłożonego przez klasyfikatora operatu klasyfikacyjnego przez pryzmat przepisów z zakresu geodezji i kartografii, a nie przepisów z zakresu ochrony gruntów rolnych.

Jak zaś wynika z rozporządzenia w sprawie ewidencji istnieje możliwość zaliczenia gruntu o powierzchni mniejszej niż 0,01 ha o niejednoznacznym charakterze użytkowym do przyległego użytku gruntowego, występującego w granicach nieruchomości, najbardziej zbliżonego pod względem cech opisanych w tabeli stanowiącej załącznik nr 6 do powołanego rozporządzenia (zob. pkt 3 załącznika nr 6 do rozporządzenia w sprawie ewidencji). Powoływał się na tę okoliczność klasyfikator w swych wyjaśnieniach składanych przed organem I instancji, a także strony w odwołaniu (akta administracyjne, k. 112, 171).

Pomimo tego organy w ogóle nie przeprowadziły ustaleń i nie dokonały ocen w powyższym zakresie, mimo że powierzchnia utwardzenia gruntu ma w tym przypadku istotne znaczenie. Ani w toku oględzin, ani też w ramach późniejszych czynności dowodowych organy nie ustaliły powierzchni wyłożonej kruszywem, co nie pozwala na ocenę sprawy z pozycji opisanej wyżej reguły dotyczącej zaliczania gruntów do poszczególnych użytków gruntowych. Organ jedynie stwierdził, że okoliczności sprawy nie dają podstaw do uznania, że teren utwardzony służy urządzeniom lub budowlom wspomagającym produkcję rolniczą. Sąd zwraca jednak uwagę, że ustalenie tego rodzaju wcale nie wykluczało możliwości zastosowania reguły z pkt. 3 załącznika nr 6 do rozporządzenia w sprawie ewidencji. Jeśli okazałoby się prawdziwe oświadczenie klasyfikatora oraz skarżących, że problemowy obszar nie przekracza powierzchni 100 m2, organy powinny uwzględnić ten fakt przy weryfikacji prawidłowości projektu ustalenia klasyfikacji. Należałoby bowiem wówczas rozstrzygnąć, czy wobec nieznacznej powierzchni utwardzenia (mniejszej niż 0,01 ha) w stosunku do powierzchni całej klasyfikowanej nieruchomości (0,8337 ha) klasyfikator nie był uprawniony do przypisania gruntom także w części utwardzonej charakteru użytków ornych R na zasadzie określonej w pkt. 3 załącznika nr 6 do rozporządzenia w sprawie ewidencji.

Jakkolwiek nie mają racji skarżący twierdząc, iż sam fakt przyjęcia operatu do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego wyklucza możliwość dokonania przez organ negatywnej oceny jego prawidłowości w ramach postępowania w sprawie ustalenia klasyfikacji gleboznawczej, to jednak ocena dokonywana przez organ musi opierać się na ustaleniach obejmujących wszystkie istotne okoliczności sprawy oraz na całościowej analizie regulacji prawnych mających zastosowanie w sprawie.

Zamiast powyższego w decyzjach zawarto rozważania dotyczące wyłączenia gruntów z produkcji rolniczej, degradacji oraz rekultywacji terenu, przy czym organ nie wyjaśnia, czemu służą powyższe rozważania oraz jakie konsekwencje prawne lub faktyczne organ z nich wyprowadza w sprawie ustalenia klasyfikacji gleboznawczej. Nadmienić tylko należy, że mowa tu o gruncie, który w świetle aktualnego planu miejscowego jest w większości przeznaczony na cele usługowe, zaś decyzją Starosty O. z [...] zezwolono na trwałe wyłączenie gruntów z produkcji rolniczej.

Organ odwoławczy podniósł również kwestię ewentualnych konsekwencji obniżenia klasy gruntu z I-III na IV-VI, tj. możliwości pominięcia wymogów określonych w ustawie o ochronie gruntów rolnych i leśnych przy rozpoczęciu nierolniczego użytkowania gruntu oraz powołał się na wcześniejszy operat klasyfikacyjny z 13 XI 1998 r., nie wskazując, jakie znaczenie kwestia ta ma na gruncie rozpoznawanej sprawy. Zaznaczyć trzeba, że obowiązkiem klasyfikatora jest wskazanie w projekcie ustalenia klasyfikacji takiej klasy bonitacyjnej gruntu, jaką ustalił w trakcie badań profilu glebowego oraz takiego rodzaju użytku, jaki występuje aktualnie. Rację mają skarżący, że kwestionowanie prawidłowości ustaleń klasyfikatora w zakresie klasy bonitacyjnej gruntu wymaga już badań gleboznawczych, a więc pozyskania przez organ opinii osoby posiadającej wiedzę specjalistyczną, zaś takiego dowodu organ nie przeprowadził. Nie wystarczy w tym zakresie samo twierdzenie organu, że zmiany w jakości gleby są procesem bardzo powolnym i niezauważalnym na przestrzeni kilkudziesięciu lat, zaś zmiany w obowiązującej klasyfikacji gruntów dokonywane są tylko wyjątkowo. Nie ma w tym zakresie znaczenia również przepis z § 12 Rozporządzenia, na co słusznie zwracają uwagę skarżący. Przepis ten - zgodnie z którym klasyfikacja przeprowadzona na podstawie dotychczasowych przepisów zachowuje ważność - ma jedynie charakter przepisu przejściowego regulującego kwestie intertemporalne w celu utrzymania w mocy dotychczasowej klasyfikacji, do czasu jej ewentualnej zmiany w określonym zakresie z urzędu lub na wniosek. Nie podważa on, a już z pewnością nie wyklucza, możliwości przeprowadzenia klasyfikacji gleboznawczej służącej wykazaniu stanu aktualnego.

W konsekwencji stwierdzić należało, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 77 § 1 kpa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a tym samym Sąd zobligowany był do jej uchylenia na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c p.p.s.a. Sąd, działając na zasadzie art. 135 p.p.s.a. uchylił również decyzję organu I instancji, mając na uwadze, że obciążona jest ona tożsamym uchybieniem.

W ponownie prowadzonym postępowaniu ustalona zostanie przede wszystkim powierzchnia utwardzenia gruntu kruszywem. Jeśli nie przekracza ona powierzchni 0,01 ha, organ dokona oceny przedłożonego przez klasyfikatora projektu ustalenia klasyfikacji przez pryzmat określonych w rozporządzeniu w sprawie ewidencji reguł dotyczących zaliczania gruntów do poszczególnych użytków gruntowych (w tym reguły z pkt. 3 załącznika nr 6). W przypadku krytycznej oceny w tym zakresie, organ wskaże i uzasadni, jaki rodzaj użytku powinien być w takim razie w okolicznościach sprawy przyjęty, dając stronom możliwość przedłożenia kolejnego projektu ustalenia klasyfikacji na zasadzie art. 79a § 1 kpa. Organ uwzględni również, że w przypadku wątpliwości co do rzetelności ustaleń klasyfikatora w zakresie klasy bonitacyjnej gruntów, skuteczne podważenie tych ustaleń będzie wymagało przeprowadzenia dowodu mającego rangę opinii biegłego (ewentualnie ponownego przeprowadzenia klasyfikacji) potwierdzającego, że aktualna klasa bonitacyjna gruntu jest inna od wskazanej w ocenianym operacie klasyfikacyjnym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżących kwotę 714 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na które składa się wpis sądowy od skargi w kwocie 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 480 zł. Wynagrodzenie pełnomocnika skarżących zostało ustalone w oparciu o § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 X 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).