Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 22 czerwca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Sędzia WSA Robert Adamczewski, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 czerwca 2020 roku sprawy ze skargi P. S. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] roku, nr [...] w przedmiocie wyjaśnienia wątpliwości uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] roku, nr [...]. Ak.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia [...] roku, nr [...], po rozpatrzeniu zażalenia P.S., utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] roku, nr [...], w sprawie wyjaśnienia wątpliwości strony co do treści postanowienia z dnia [...] roku, nr [...] w sprawie zobowiązania do uiszczenia zaliczki.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się w sposób następujący:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia [...] roku, nr [...], nałożył na P.S. obowiązek dostarczenia - w terminie do dnia 31 maja 2019 roku – sporządzonych przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia, trzech egzemplarzy następujących dokumentów:

1. inwentaryzacji zagospodarowania terenu (składającej się z części opisowej i graficznej sporządzonej na kopii aktualnej mapy zasadniczej);

2. inwentaryzacji budowlanej wraz z orzeczeniem technicznym o stanie budynku i prawidłowości robót budowlanych;

3. projektu budowlanego ewentualnych zmian i przeróbek w celu doprowadzenia obiektu do zgodności z przepisami techniczno-budowlanymi, dotyczących rozbudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie szeregowej zlokalizowanego na terenie nieruchomości w Ł. przy ul A nr 18 (działka nr ewid. 70/261, obr. [...]).

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 roku Prawo budowlane (Dz. U. nr 38, poz. 229 ze zm.) w zw. z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1202 ze zm.).

Następnie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia [...], nr [...], nakazał P.S. wpłacenie na konto organu, w terminie 14 dni od daty doręczenia postanowienia, kwoty 3 690 zł tytułem zaliczki na poczet wykonania dokumentacji wynikającej z postanowienia z dnia [...] roku, nr [...]. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 262 § 1 i 2 oraz art. 263 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 roku, poz. 2096 ze zm., dalej jako: "K.p.a.") w zw. z art. 81c ust. 2 i 4 Prawa budowlanego z 1994 roku.

P.S. złożył wniosek o wyjaśnienie istotnych wątpliwości co do treści postanowienia z dnia [...], nr [...] wskazując, iż postanowienie z dnia [...] roku zostało wydane w sprawie wszczętej przez organ administracji z urzędu. Tymczasem, w postępowaniach wszczętych z urzędu stosowanie art. 262 K.p.a. jest wyłączone.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia [...] roku, nr [...]– na podstawie art. 113 § 2 K.p.a. – wyjaśnił wątpliwości strony co do treści postanowienia z dnia [...] roku wskazując, że podstawą prawną do nałożenia zaliczki na poczet wykonania obowiązku oprócz przepisu art. 262 K.p.a. stanowi przepis art. 56 ust. 3 Prawa budowlanego z 1974 roku. Przepis ten wskazuje, że w razie niedostarczenia w wyznaczonym terminie żądanych ekspertyz, właściwy terenowy organ może zlecić wykonanie tych ekspertyz na koszt inwestora, właściciela lub zarządcy obiektu, wykonawcy robót budowlanych albo producenta materiałów budowlanych. Z powyższego przepisu wynika uprawnienie organu do zlecenia wykonania dokumentacji na koszt właściciela nieruchomości.

Kwestionując powyższe postanowienie zażalenie wniósł P.S., który nie zgadzając się z jego treścią zarzucił, iż postanowienie nie wyjaśnia wątpliwości co do treści postanowienia, których dotyczy art. 113 § 2 K.p.a.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, przywołanym na wstępie postanowieniem, po rozpoznaniu zażalenia, utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania i dokonawszy wykładni przepisu art. 113 § 2 K.p.a. wskazał następnie, iż P.S. powziął wątpliwość co do zasadności zastosowania w sprawie art. 262 K.p.a. W ocenie organu drugiej instancji, przepisy art. 262 § 1 pkt 2, art. 263 i art. 264 K.p.a. określają zasady rozdziału kosztów postępowania administracyjnego pomiędzy stronę a organ. Na ich gruncie zasadą jest ponoszenie kosztów postępowania administracyjnego przez organ - w takich granicach, w jakich wypełnia on swoje ustawowe obowiązki. Jednakże zgodnie z art. 262 § 1 K.p.a., stronę obciążają te koszty, które wynikły z jej winy (pkt 1), a także zostały poniesione w interesie lub na żądanie strony, a nie wynikają z ustawowego obowiązku organów prowadzących postępowanie (pkt 2). Wykładnia art. 262 § 1 K.p.a. powinna być wąska, bowiem omawiane uregulowanie prawne jest istotnym wyjątkiem od zasady, że koszty postępowania ponosi organ.

W sprawie organ powiatowy postanowieniem z dnia [...] roku – na podstawie art. 56 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 roku – nałożył na P.S. obowiązek dostarczenia, w określonym terminie, sporządzonych przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia określonych dokumentów. Zgodnie z treścią art. 56 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 roku, właściwy organ przy wykonywaniu zadań określonych ustawą może żądać od inwestora inwentaryzacji i dostarczenia technicznych ekspertyz dotyczących projektu, materiałów, robót, a także stanu technicznego obiektu budowlanego oraz określić termin ich dostarczenia. Koszty ekspertyzy ponosi inwestor (art. 56 ust. 2 Prawa budowlanego z 1974 roku). W razie niedostarczenia w wyznaczonym terminie żądanych ekspertyz lub dostarczenia ekspertyz niedostatecznie wyjaśniających sprawę będącą przedmiotem ekspertyzy, właściwy organ może zlecić wykonanie tych ekspertyz na koszt inwestora (art. 56 ust. 3 Prawa budowlanego z 1974 roku).

W obliczu niewypełnienia przez zobowiązanego nałożonego postanowieniem z dnia [...] roku obowiązku, organ powiatowy wydał, w trybie art. 262 § 2 oraz 263 § 2 K.p.a. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 Prawa budowlanego z 1974 roku, postanowienie o nakazie wpłacenia ustalonej kwoty tytułem zaliczki na poczet wykonania obowiązku wynikającego z ww. postanowienia.

W kontestowanym w zażaleniu postanowieniu organ powiatowy – w ocenie organu wojewódzkiego – odniósł się do wniosku P.S. i w ten sposób wyjaśnił wątpliwości zgodnie z dyspozycja art. 113 § 2 K.p.a.

Odnosząc się do treści zażalenia organ stwierdził, iż nie miało ono wpływu na rozstrzygnięcie.

W skierowanej do sądu administracyjnego skardze P.S. wniósł o uchylenie postanowienia [...]

Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego i umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. zarzucając:

1. naruszenie art. 7, art. 35 § 1, art. 75, art. 77 § 1, art. 262 § 2 K.p.a., art. 56 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 roku;

2. zaniechanie ponownego wyjaśniającego rozpoznania zarzutów skarżącego zgodnie z art. 138 § 1 i § 2 K.p.a., bez dokonania merytorycznej oceny bezprzedmiotowości postępowania organu I instancji;

3. naruszenie zasady res iudicata;

4. skierowanie postanowienia do osoby nie będącej stroną w sprawie;

5. wydanie przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego postanowienia z dnia [...] roku bez ważnej podstawy prawnej, naruszając zasadę lex retro non agit.

Wskazane zarzuty – zdaniem autora skargi – potwierdzają nieważność wydanych postanowień na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, pkt 3, pkt 4 i pkt 7 w zw. z art. 126 K.p.a.

W motywach skargi jej autor opisał przebieg postępowania prowadzonego przez organ nadzoru budowlanego w sprawie rozbudowy płyty części tarasu od strony ogrodu przy budynku mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie szeregowej. Wspomniane postanowienie organ zakończył ostatecznie decyzją nr [...] z dnia [...] roku, zatem – zdaniem skarżącego – wszczynanie nowego postępowania przez powiatowy organ nadzoru w dniu [...] roku jest rażącym łamaniem prawa, bowiem sprawa została już rozstrzygnięta i zakończona decyzją. Rozstrzyganie przez organ administracji tożsamej sprawy kilkakrotnie, kolejnymi decyzjami dotyczącymi tego samego przedmiotu, tego samego stanu prawnego, jest rażącym naruszeniem art. 16 K.p.a. oraz stanowi naruszenie zasady res iudicata. Ponadto, powiatowy organ administracji prowadzi postępowanie przez 10 lat, zatem – zdaniem skarżącego – pozostaje w bezczynności, która ma charakter rażący.

Skarżący we wniosku o rektyfikację postanowienia nr [...] domagał się wyjaśnienia – na podstawie art. 113 § 2 K.p.a. – uzasadnienia (podstawy prawnej) obciążenia go kosztami postępowania sprawy wszczętej z urzędu. Zarówno postanowienie organu pierwszej instancji, jak i zaskarżone postanowienie organu odwoławczego, nie zawierają żadnych racjonalnych argumentów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa, bowiem zasadą w postępowaniu administracyjnym jest, że koszty postępowania ponosi organ prowadzący postępowanie, co wynika z obowiązków dowodowych organu (art. 7,art. 75, art. 77 § 1 K.p.a.) oraz ze ściśle określonych przypadków, kiedy koszty postępowania obciążają stronę (art. 262 § 1 K.p.a.). W demokratycznym państwie prawa nie można nakładać żadnych obowiązków w sposób dorozumiały, a jedynie w sposób jednoznaczny, nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do charakteru i rozmiaru nakładanego obowiązku i ta uwaga odnosi się także do obowiązku ponoszenia kosztów postępowania administracyjnego.

Sięgając do treści art. 61 § 2 K.p.a. skarżący podkreślił, iż nie udzielał żadnej zgody w zakresie wszczęcia postępowania. Organ odwoławczy nie wyjaśnia rażących rozbieżności w poglądach prezentowanych w zaskarżonym postanowieniu z utrwalonym stanowiskiem judykatury zaprezentowanym w zażaleniu oraz utrwalonym poglądem piśmiennictwa prawniczego co do rozstrzygnięcia o rozdziale kosztów postępowania na podstawie art. 262 § 1 i § 2 K.p.a. Nadto winien wyjaśnić istotne wątpliwości co do treści postanowienia w przedmiocie racjonalnego i logicznego uzasadnienia obciążenia skarżącego kosztami postępowania. Tymczasem, organ odwoławczy w wyniku ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy na podstawie art. 138 § 1 i § 2 K.p.a. winien usunąć naruszenie prawa przez organ powiatowy w postanowieniu z dnia 26 sierpnia 2019 roku. Ustawa nie ma mocy wstecznej (chyba że wynika to z jej brzmienia), co stanowi, iż przywołany w ww. postanowieniu przepis art. 81c ust. 2 i 4 Prawa budowlanego z 1994 roku nie znajduje zastosowania do stosunków i sytuacji prawnych, które istniały przed wejściem w życie tych norm. Jeżeli organ odwoławczy nie usuwa naruszeń prawa popełnionych przez organ pierwszej instancji to utrzymując w mocy bez zmian naruszających prawo rozstrzygnięcie tego organu, wydaje decyzje również naruszająca prawo.

Z tych powodów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz umorzenie postępowania w całości z uwagi na rażące naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zaprezentowane w motywach kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, choć nie z powodów wskazanych w jej uzasadnieniu.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 119 pkt 3 oraz art. 120 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 roku, poz. 2325 ze zm., dalej jako: "P.p.s.a."), jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów. Oznacza to, że w przypadku skarg na tego rodzaju postanowienia, skierowanie ich do rozpoznania w przywołanym trybie nie zostało uzależnione od stosownego wniosku strony w tym zakresie. Mając na uwadze powyższe, na tej właśnie podstawie, Sąd rozpoznał przedmiotową skargę w trybie uproszczonym.

W przedmiotowej sprawie skarżący zwrócił się – w trybie art. 113 § 2 K.p.a. - o wyjaśnienie wątpliwości co do treści postanowienia z dnia [...] roku w sprawie zobowiązania skarżącego do wpłacenia na konto organu, w terminie 14 dni, kwoty 3 690 zł tytułem zaliczki na poczet wykonania dokumentacji. Istota wspomnianych wątpliwości sprowadzała się do wyjaśnienia czy przepis art. 262 K.p.a. mógł stanowić podstawę do nałożenia na skarżącego obowiązku uiszczenia zaliczki na poczet kosztów postępowania. Wątpliwości co do treści postanowienia wyjaśnił Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w postanowieniu z dnia [...] roku. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Rozstrzygnięcia organów obu instancji zapadły na podstawie art. 113 § 2 K.p.a., stanowiącym, że "organ, który wydał decyzję, wyjaśnia w drodze postanowienia na żądanie organu egzekucyjnego lub strony wątpliwości co do treści decyzji".

Celem orzeczenia wydanego w trybie art. 113 § 2 K.p.a. jest wyjaśnienie wątpliwości co do treści decyzji (lub postanowienia na podstawie art. 126 K.p.a.), która może zawierać w odczuciu strony niejasności interpretacyjne. Wyjaśnienie wątpliwości co do treści decyzji konieczne jest wtedy, gdy jest ona niejednoznaczna lub dotknięta zawiłością utrudniającą ustalenie sensu rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2019 roku, sygn. II GSK 5166/16; wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 czerwca 2007 roku, sygn. VI SA/Wa 548/07; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z poglądami judykatury, celem instytucji wyjaśnienia wątpliwości jest usunięcie niejasności co do treści decyzji, w szczególności wtedy, gdy jest ona niejednoznaczna na skutek użytych w niej ogólnych sformułowań lub zastosowanych skrótów, względnie dotknięta zawiłością utrudniającą ustalenie sensu rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2014 roku, sygn. I OSK 935/13). Zatem wyjaśnienie wątpliwości nie może prowadzić do nowej oceny stanu faktycznego lub prawnego, ani też uzupełniać merytorycznie rozstrzygnięcie, a także dokonywać jego interpretacji z zastosowaniem zasad wykładni prawa, poprzez jego uzupełnienie lub dokonanie wyjaśnienia zagadnień w niej poruszonych. Niejednoznaczność bądź też zawiłość treści decyzji jest konsekwencją zastosowanych w niej niejasnych wyrażeń, sformułowań lub skrótów. Zakres wyjaśnienia wyznaczony jest zakresem rozstrzygnięcia i jego uzasadnienia, którego wyjaśnienie to ma dotyczyć. Organ nie ma prawa czynić wyjaśnień poza granicami wydanego rozstrzygnięcia, gdyż narusza w ten sposób tożsamość sprawy w sensie przedmiotowym i podmiotowym (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2010 roku, sygn. VII SA/Wa 1259/10). Organ nie może też udzielać stronom odpowiedzi na pytania stawiane we wniosku o wyjaśnienie decyzji, które wychodzą poza jej treść i zakres oraz nie dotyczą wątpliwości co do treści decyzji. Wykładnia dokonywana w trybie art. 113 § 2 K.p.a. nie może bowiem prowadzić do uzupełnienia poprzedniego rozstrzygnięcia. Organ nie jest też powołany do interpretacji treści decyzji z zastosowaniem zasad wykładni prawa, tylko do wyjaśnienia jak rozumiał własną decyzję. Ponadto instytucja uregulowana w art. 113 § 2 K.p.a. nie może być wykorzystywana w celu kwestionowania samej zasadności decyzji będącej przedmiotem wyjaśnienia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2017 roku, sygn. VI SA/Wa 15/16 oraz z dnia 24 kwietnia 2018 roku, sygn. I SA/Wa 493/18).

Ustalenia faktyczne przyjęte jako przesłanki wydanej decyzji (lub postanowienia), podobnie jak nieprawidłowa subsumcja, błędna wykładnia czy też niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego mogą być zwalczane w trybie odwoławczym bądź też w trybie nadzoru. Nie może być natomiast wykorzystywany do tego celu tryb rektyfikacyjny (por. wyrok NSA z dnia 6 marca 2012 roku, sygn. II OSK 2531/10; wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2003 roku, sygn. III SA 622/01).

W postępowaniu w trybie art. 113 § 2 K.p.a. organ ma zatem tylko obowiązek określić żądanie strony i dokonać jego konfrontacji z treścią wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, którego wyjaśnienia domaga się strona, zmierzając do oceny, czy decyzja zawiera niejasności. Wyjaśnienie wątpliwości co do treści decyzji nie może natomiast stanowić konkurencji, ani alternatywy dla określenia praw i obowiązków strony na podstawie prawa materialnego, bądź też dokonywać ustaleń poza treścią decyzji. Na drodze stosowania instytucji wyjaśnienia treści decyzji nie można osiągnąć uzupełnienia treści decyzji czy też jej poprawienia, nie można zmieniać decyzji, nie można dokonywać nowej oceny stanu faktycznego lub prawnego. Merytoryczna zmiana decyzji może być osiągnięta wyłącznie w trybie odwoławczym ewentualnie w jednym z trybów nadzoru (por. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2018 roku, sygn. II OSK 240/17), zaś instytucja "wyjaśnienia treści decyzji" ma służyć jednoznacznemu określeniu woli organu wyrażanej w decyzji. Jeśli wola ta w sposób jednoznaczny wynika z rozstrzygnięcia (decyzji lub postanowienia), wyjaśnienie jego treści jest zbędne. Innymi słowy, obowiązek udzielenia wyjaśnień powstaje wówczas, jeśli wątpliwości obiektywnie istnieją (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 czerwca 2017 roku, sygn. II SA/Wa 553/17).

W rozpoznawanej sprawie, wniosek skarżącego o dokonanie wykładni postanowienia organu nadzoru budowlanego w istocie stanowił polemikę z rozstrzygnięciem tegoż organu. Wszak skarżący we wniosku z dnia 20 września 2019 roku poddał w wątpliwość, czy przepis art. 262 K.p.a. może stanowić podstawę prawną nałożenia na niego w sprawie obowiązku uiszczenia zaliczki. Natomiast organ w kontestowanym postanowieniu w istocie dokonał wykładni postanowienia (jego podstawy prawnej) wyjaśniając, że podstawę prawną do nałożenia na skarżącego obowiązku uiszczenia zaliczki stanowił, oprócz przepisu art. 262 K.p.a., także przepis art. 56 ust. 3 Prawa budowlanego z 1974 roku. Wykładnia to jednak co innego niż wyjaśnienie wątpliwości. W trybie art. 113 § 2 K.p.a. organ uprawniony był jedynie do wyjaśnienia wątpliwości, a nie dokonania wykładni. W ocenie Sądu, w sprawie zatem nie było podstaw do dokonania wykładni postanowienia w trybie art. 113 § 2 K.p.a., bowiem skarżący w treści wniosku o wyjaśnienie wątpliwości nie wykazał na czym miała polegać – w jego ocenie – wątpliwość. W sprawie tryb określony w art. 113 § 2 K.p.a. został potraktowany jako instancja odwoławcza, co jest niedopuszczalne. Także organ w motywach postanowienia wyjaśniającego po raz kolejny podjął polemikę z poglądami skarżącego uznając, że nie są one uzasadnione.

Tymczasem, jak wskazano wcześniej, nie jest dopuszczalne, aby w trybie art. 113 § 2 K.p.a. dokonywać interpretacji przepisów prawa, gdyż wówczas mielibyśmy do czynienia z wykładnią prawa, a nie z wyjaśnieniem treści decyzji. Określony przepisem art. 113 § 2 K.p.a. zakres działania organu jest ograniczony wyłącznie do wyjaśniania wątpliwości co do znaczenia zawiłych lub niejednoznacznych sformułowań zawartych w osnowie decyzji (lub postanowienia) i po części w jej uzasadnieniu, ale tylko wówczas gdy jest to konieczne do odkodowania treści jej sentencji. Ustalenia faktyczne przyjęte jako przesłanki wydanego rozstrzygnięcia, podobnie jak nieprawidłowa subsumcja, błędna wykładnia czy też niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego, mogą być zwalczane w trybie odwoławczym bądź też w trybie nadzoru. Wyjaśnienie treści decyzji lub postanowienia nie może być bowiem wykorzystywane przez stronę w celu kwestionowania zasadności rozstrzygnięcia organu

Wątpliwości Sądu zwrócił także sposób sformułowania postanowienia organu pierwszej instancji. Pomijając wskazaną powyżej okoliczność, iż w sprawie nie było podstaw do zastosowania art. 113 § 2 K.p.a., Sąd ocenił, że sposób sformułowania postanowienia w sprawie wyjaśnienia wątpliwości nie był prawidłowy. Zdaniem składu orzekającego, wyjaśnienie wątpliwości powinno być dokonane w sentencji postanowienia, a jego uzasadnienie ma służyć jedynie umotywowaniu samego wyjaśnienia, które już zawarte zostało w sentencji. Wyjaśnienie wątpliwości dokonane wyłącznie w uzasadnieniu jest nieczytelne, niejako zagubione w treści uzasadnienia.

Końcowo odnosząc się do zarzutów odwołania należy wyjaśnić, że wszelkie argumenty zmierzające do zakwestionowania prowadzenia przez organ nadzoru budowlanego postanowienia w sprawie rozbudowy tarasu wykraczają poza przedmiot postępowania. Z tego także powodu poza zainteresowaniem składu orzekającego pozostają wszelkie zarzuty skierowane przeciwko postanowieniu zobowiązującemu do złożenia dokumentacji, czy postanowieniu nakładającemu na skarżącego obowiązek uiszczenia zaliczki. Przypominając należy podkreślić, że przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w trybie art. 113 § 2 K.p.a., stąd przedmiotem uwagi Sądu są tylko kwestie związane z wydaniem tegoż postanowienia.

Konkludując Sąd orzekł jak w wyroku na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" w zw. z art. 135 i art. 119 pkt 3 P.p.s.a. uznawszy, że w sprawie doszło do naruszenia art. 113 § 2 K.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na rozstrzygnięcie.

IB