Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt I SA/Kr 670/07 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2007r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia NSA Józef Gach (spr), Sędzia WSA Ewa Długosz-Ślusarczyk, Asesor WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant Katarzyna Dydaś, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2007r., sprawy ze skargi "K" Sp. z o.o. w K., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia [...] nr [...], w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2004r., - s k a r g ę o d d a l a -

Zaskarżoną decyzją - po rozpoznaniu odwołania - utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...]., nr [...], którą "K" Sp. z o.o. w K., zwanej dalej "Spółką", określono podatek dochodowy za 2004 r. w wysokości 10 942 zł.

Decyzje te zapadły w następującym stanie faktycznym:

W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono przez pracowników organu I instancji, że Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które zostały wniesione do niej przez R. K. w formie aportu na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego. W związku z tym wartość początkowa tych środków zgodnie z art. 16 g ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2000 r., nr 54, poz. 564 ze zm.), dalej zwanej "u.p.d.o.p.", w brzmieniu obowiązującym do 2002 r., nie mogła być wyższa od nominalnej wartości udziałów, która wynosiła 80 000 zł. Natomiast Spółka tę wartość określiła na poziomie 411 469 zł 68 gr i przez to zawyżyła dokonane w 2004 r. odpisy amortyzacyjne.

Z powyższym stanowiskiem Spółka nie zgodziła się i w skardze na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...], wniosła o jej uchylenie wraz z poprzedzającą decyzją organu I instancji z powodu naruszenia:

1) przepisów prawa materialnego tj. art. 15 i 16 u.p.d.o.p.

2) przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej określanej skrótem "O.p.") dotyczących oceny zebranych dowodów oraz pominięcie w uzasadnieniu decyzji oceny dowodów mających znaczenie na dokonane rozstrzygnięcie.

Z motywów skargi wynika, iż środki trwałe o wartości 411 469 zł 68 gr zostały wniesione do Spółki jako aport (80 000 zł) oraz w zamian za przejęcie niespłaconych przez R. K. i jego żonę kredytów zaciągniętych na ich nabycie (331 469 zł 68 gr). W związku z tym podstawa obliczenia odpisów amortyzacyjnych mogła być ustalona nie tylko w oparciu o art. 16g ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., lecz również o art. 16g ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Przepis ten stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczas zajmowane stanowisko.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Prawem tym jest art. 16 a ust. 1 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2001 r. stanowiący, że "amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi".

Z przepisu tego wynika, że aby amortyzować środki trwałe, to muszą one stanowić własność podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Gdy chodzi o środki trwałe o wartości początkowej 331 469 zł, to skarżąca Spółka nie nabyła ich własności. Zgodnie z art. 210 Kodeksu spółek handlowych (ksh) w umowie między spółką a członkiem zarządu oraz w sporze z nim Spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Z akt sprawy podatkowej nie wynika, aby umowa o przejęcie długu w zamian za przeniesienie własności części środków trwałych o wartości 331 469 zł 68 gr została zawarta zgodnie z tym przepisem. Umowę tę na co wskazuje protokół zgromadzenia wspólników z dnia 28.02.2002 r. zawarli dłużnicy R. K. i jego żona M. oraz zgromadzenie wspólników składające się z tych samych osób. Jedna z nich, tj. R. K., była wówczas prezesem zarządu spółki. Zatem umowa ta jako sprzeczna z art. 210 KSH była nieważna z mocy art. 58 kodeksu cywilnego. Nieważność ta w rozpoznawanej sprawie rozciągała się przy tym na całą umowę o przejęcie długu w zamian za przeniesienie własności części środków trwałych o wartości 331 469 zł 68 gr. Zgodnie bowiem z art. 370 kc gdy kilka osób zaciąga zobowiązanie dotyczące ich majątku wspólnego (tak jak w rozpoznawanej sprawie, gdyż między małżonkami M. i R. K. istniała wspólność majątkowa małżeńska, a kredyt dotyczył tego majątku), to każdy z nich odpowiada za to zobowiązanie solidarnie. W tej odpowiedzialności mieści się odpowiedzialność za cały dług (art. 366 kc). Przepis art. 210 ksh ma zaś na celu wyłączenie możliwości reprezentacji Spółki przez zarząd w umowach, w których drugą stroną jest członek zarządu, ma na celu wyeliminowanie istnienia wówczas konfliktu interesów między członkiem zarządu (osobą fizyczną) z jednej strony a Spółką z o.o. (osobą prawną) z drugiej strony. W przypadku odpowiedzialności solidarnej członka zarządu za cały dług (tak jak w rozpoznanej sprawie) konflikt tego rodzaju dotyczy więc całej umowy o przejęcie długu.

Można jednak podnieść, że skoro umowę między Spółką a członkiem zarządu może zawrzeć pełnomocnik powołany przez zgromadzenie wspólników, to tym bardziej może to uczynić mocodawca. Stanowisko to nie jest również trafne, gdyż mocodawcą w rozpoznanej sprawie był członek zarządu i jego małżonek. Nadal więc istniał konflikt interesów, o którym była mowa wyżej.

Natomiast nie można się zgodzić ze stanowiskiem organów podatkowych, iż przedmiotem aportu były wszystkie środki trwałe. Zgodnie z art. 199a §1 O.p. "organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności". Przepis ten zawiera dyrektywy wykładni czynności cywilno - prawnych w celu poznania rzeczywistej woli stron tej czynności. Ustawodawca podatkowy podobnie jak to uczyniono na gruncie art. 65§2 kc nakazał uwzględnić w pierwszej kolejności zamiar stron i cel czynności prawnej. Komentowany przepis, poprzez wymaganie badania zgodnego zamiaru stron i celu umowy, ogranicza w istotny sposób możliwość werbalnej interpretacji umowy. Natomiast organy podatkowe oparły swoje stanowisko tylko na werbalnej interpretacji załącznika nr 4a/2002 do protokołu ze zgromadzenia wspólników z dnia 28.02.2002 r., a pominęły taki załącznik o nr 4. Nadto nie zwrócił uwagę na to, że treść tych załączników nie zawsze odpowiada przebiegowi zgromadzenia wspólników, który został uwidoczniony w samym protokole.

W każdym razie z dokumentów tych wynika, że celem działania stron było przeniesienie wszystkich środków trwałych nie tylko za aport lecz również za przejęcie kredytu zaciągniętego przez jedną ze stron na nabycie tych środków.

Z tego względu Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.