Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Rząsa (spr.), Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Golat, sędzia WSA Anita Wielopolska, Protokolant spec. Piotr Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2019 r. sprawy ze skargi R. C. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w jej części tekstowej i graficznej w odniesieniu do działki ew. nr [...] z obrębu [...] położonej przy ul. [...] w [...] w zakresie terenów [...], [...] oraz [...], w części nieobjętej punktem 1 sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 lipca 2009 r. (sygn. akt IV SA/WA 539/09) oraz punktem 1 sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 czerwca 2010 r. (sygn. akt IV SA/Wa 670/10); II. zasądza od Miasta [...] na rzecz skarżącego R. C. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Rady [...] (dalej: "Rada" lub "organ") z dnia [...] października 2008 r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu pod [...] – część I (dalej: "Uchwała" lub "Plan Miejscowy"). Uchwała ta została zaskarżona w części przez R.C. (dalej: "skarżący").

II. W skardze z 18 lutego 2019 r., poprzedzonej stosowanym wezwaniem z 28 stycznia 2019 r., skarżący reprezentowany przez adwokata wniósł o stwierdzenie nieważności Uchwały w części, tj.:

- § 4 ust. 22;

- §4 ust. 23;

- § 5 ust. 2 pkt 1 lit. a;

- § 5 ust. 2 pkt 1 lit. c, wyraz "alei pieszo jezdnych - KPJ";

- § 7 ust. 1 pkt 1 wyraz "KDW,KPJ";

- § 7 ust. 1 pkt 2 wyrazy "drogach wewnętrznych", "alejach pieszo-jezdnych""KDW, KP)"-,

- § 16 ust. 3 pkt 2;

- § 17 ust. 2 pkt 4 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych – KPJ";

- § 17 ust. 3 pkt 6 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych - KPJ";

- § 17 ust. 4 pkt 5 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych – KPJ";

- § 17 ust. 5 pkt 2 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych – KPJ";

- § 17 ust. 6 pkt 3 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych – KPJ";

- § 17 ust. 7 pkt 2 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych – KPJ";

- § 17 ust. 8 pkt 3 wyrazy "dróg wewnętrznych – KDW", "alei pieszo-jezdnych – KPJ";

- § 29;

- § 34 ust. 5

w odniesieniu do stanowiącej własność skarżącego działki ewidencyjnej nr [...] położonej przez ul. [...] w [...] . Skarżący zarzucił naruszenie:

- przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945; dalej: "u.p.z.p.") poprzez nieuwzględnienie w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawa własności nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...] , składającej się z działki ewidencyjnej nr [...] ;

- przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 3 u.p.z.p. poprzez ustalenie przeznaczenia terenu w sposób naruszający interes prywatny, nieuzasadniony szczególnym interesem publicznym;

- przepisów prawa materialnego, tj. art. 140 k.c. poprzez nieuzasadnione zasadami współżycia społecznego ograniczenie prawa właściciela nieruchomości do korzystania oraz rozporządzania nią zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem;

- interesu prawnego skarżącego jako właściciela nieruchomości położonej na obszarze objętym zaskarżoną uchwałą w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu skargi podniesiono w szczególności, że w konsekwencji złożenia skargi przez poprzednika prawnego skarżącego wydany został wyrok przez WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r. (IV SA/Wa 539/09), uchylony następnie w części wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2010 r. (II OSK 1959/09), a po ponownym rozpoznaniu sprawy - wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 czerwca 2010 r. (IV SA/Wa 670/10). Orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie stwierdzały nieważność następujących przepisów uchwały, odnoszących się do przedmiotowej nieruchomości:

- § 4 ust. 18 od pkt 1 do pkt 11;

- § 10 ust. 1;

- § 14 ust. 6 pkt 3;

- § 16 ust. 1 pkt 1; -§16 ust. 3 pkt 3;

- § 35 ust. 6.

Uchwała w obowiązującym brzmieniu w dalszym ciągu powoduje jednak naruszenie interesu prawnego skarżącego, a to ze względu na pozostawienie w mocy innych przepisów odnoszących się do nieruchomości ograniczających prawo jej własności. Skarżący podkreślił, że oddalenie skargi w sprawie IV SA/Wa 539/19 dotyczyło wyłącznie poszerzenia ul. [...] , oznaczonej na rysunku planu symbolem 16 KDD. Poprzednio orzekające sądy nie wypowiadały się o jednostkach redakcyjnych Uchwały, które nie zostały wówczas wskazane w petitum skargi. Część drogi o oznaczeniu 7 KDW, która przebiega na części przedmiotowej działki, a także przecinająca ją droga o oznaczeniu 6 KPJ, uznane zostały przez orzekający w sprawie WSA w Warszawie za nieuzasadnione ograniczenie sposobu wykonywania przez skarżącego prawa własności, jako że szerokość drogi 7 KDW określona została ponad ustawowe minimum, zaś droga 6 KPJ, wobec istnienia innych ciągów komunikacyjnych, nie była zasadnym obciążeniem nieruchomości. Orzeczenia WSA w Warszawie nie objęły swoim zakresem wszystkich przepisów odnoszących się do wspomnianych dróg, a również ograniczających prawo własności skarżącego. Przede wszystkim do nieruchomości w dalszym ciągu znajduje zastosowanie § 4 ust. 22 i 23 zaskarżonej uchwały, ustalający przeznaczenie terenów o kategorii KDW i KPJ oraz ograniczający lokalizacje na nich części obiektów budowlanych. Ponadto, nadal w mocy pozostają § 7 wprowadzający ograniczenia w zakresie grodzenia terenów tych kategorii, § 16 regulujący układ chodników oraz § 17 w zakresie określającym rezerwy systemu infrastruktury terenów m.in. dla sieci wodociągowych, ciepłowniczych oraz gazowych. Ponadto, w mocy pozostaje § 34 ust. 5 określający ogólne przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu oznaczonego jako 7 KDW. Oznacza to, że znajduje on zastosowanie do części nieruchomości, zaklasyfikowanej do tej kategorii w sposób przekraczający władztwo planistyczne organu. Wspomniane wyżej wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego stwierdziły nieważność § 4 ust. 18 zaskarżonej uchwały. Przepisy te ustalały przeznaczenie części nieruchomości na tereny oznaczone jako J1 ZP - tereny zieleni urządzonej. Takie określenie przeznaczenia nieruchomości zostało uznane przez Sąd za przejaw przekroczenia uprawnień organu w decydowaniu o przeznaczeniu terenu, z jednej strony bowiem stanowiło daleko idącą ingerencję w korzystanie z nieruchomości oraz wykonywanie prawa własności, z drugiej zaś nie znajdowało uzasadnienia w zasadach i wartościach o których mowa w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Dalej skarżący podniósł, że w obecnym kształcie uchwały odnoszącym się do nieruchomości nadal dochodzi do przekroczenia przez organ jego uprawnień. Pozostałe w mocy postanowienia uchwały odnoszące się do terenów oznaczonych jako J1ZP, a to § 29, znajdą swoje zastosowanie do przedmiotowej nieruchomości. Określa on m.in. minimalną powierzchnie biologicznie czynną dla działki na poziomie 90% oraz szereg pozostałych uregulowań, warunków zagospodarowania oraz warunków zabudowy. Zaklasyfikowanie części nieruchomości jako teren kategorii J1ZP jednoznacznie stanowiło przekroczenie przez organ granic władztwa planistycznego, co zostało stwierdzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Przekroczenie to należy uznać za w dalszym ciągu aktualne ze względu na pozostałe w mocy postanowienia uchwały. Restrykcyjne warunki zabudowy terenów oznaczonych jako J1ZP powodują, że nieruchomość ta traci swoje gospodarcze znaczenie, jako że jakiekolwiek przedsięwzięcie inwestycyjne doznawać będzie ograniczenia ze względu na wspomniany już § 29 zaskarżonej uchwały. Stwierdzenie nieważności § 4 ust. 18 uchwały miało przywrócić skarżącemu możliwości rozporządzania przedmiotową nieruchomością, podczas gdy aktualne jej brzmienie powoduje, że wspomniane orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego tracą swoje znaczenie. Pomimo orzeczenia nieważności w odniesieniu do nieruchomości niektórych przepisów zaskarżonej uchwały, bez zmian pozostała nieprzekraczalna linia zabudowy uwidoczniona na graficznym załączniku nr 1 do uchwały. Uzasadnienie dla kształtu jaki został jej nadany, a to przebiegu wzdłuż wspomnianych dróg 6 KPJ oraz 7 KDW stanowiło pierwotne przeznaczenie terenów które składały się na przedmiotową nieruchomość. Co zostało podkreślone powyżej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w jednoznaczny sposób orzekł o przekroczeniu władztwa planistycznego organu w odniesieniu do: przeznaczenia części nieruchomości jako terenu J1 ZP, ustanowienia na nieruchomości drogi wewnętrznej 6 KPJ oraz ustalonej szerokości drogi oznaczonej jako 7 KDW. Stąd też wciąż obowiązująca nieprzekraczalna linia zabudowy nie przystaje do stanu prawnego obowiązującego po uprawomocnieniu się orzeczeń wydanych w sprawach IV SA/Wa 539/09 oraz IV SA/Wa 670/10. Brak jest wytłumaczenia dla dalszego podziału nieruchomości linią zabudowy wzdłuż drogi 6 KPJ, której kształt przedstawiony na załączniku graficznym nie jest aktualny. Sposób dysponowania nieruchomością w zakresie zabudowy nie powinien być w dalszym ciągu różnicowany przez obostrzenia terenu oznaczonego jako J1 ZP ze względu na wskazane wyżej okoliczności, jednocześnie ewentualne przedsięwzięcie inwestycyjne dotyczące nieruchomości jest nadal uniemożliwiane, przez obowiązującą nieprzekraczalną linię zabudowy. Stąd też niezbędnym jest stwierdzenie nieważności również § 5 ust. 2 pkt. 1 lit. a oraz lit. c w odniesieniu do nieruchomości, które to przepisy ustalają opisaną wyżej nieprzekraczalną linię zabudowy. Zdaniem skarżącego, obowiązujące obecnie brzmienie zaskarżonej uchwały odnoszące się do nieruchomości przy ul. [...] w[...] cechuje się jej wewnętrzną sprzecznością. Z jednej strony bowiem orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie prowadzić miały do umożliwienia skarżącemu korzystania z nieruchomości zgodnie z przysługującym mu prawem własności. Pozostawione w mocy przepisy uchwały w dalszym ciągu prowadzą jednak do ograniczenia skarżącego w jego prawie, niweczą zamierzenia inwestycyjne planowane na nieruchomości w tym samym stopniu, co unieważnione orzeczeniami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego poprzednio obowiązujące przepisy. Stąd też żądanie skargi w przedmiocie unieważnienia wymienionych wyżej przepisów zaskarżonej uchwały jest uzasadnione i jawi się jako niezbędne dla przywrócenia skarżącemu prawa własności w kształcie, jaki gwarantowany jest przez wspomniane uprzednio uregulowania Konstytucji RP oraz Kodeksu cywilnego.

III. W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu tego pisma Rada obszernie omówiła przebieg procedury planistycznej oraz przyczyny, dla których część działki skarżącego została przeznaczona pod drogi wewnętrzne (7KDW), aleje pieszo-jezdne (6KPJ) oraz zieleni urządzonej (J1 ZP). W końcowej części odpowiedzi na skargę, z ostrożności procesowej, Rada zwróciła na niedopuszczalność uwzględniania żądania Skarżącego w sposób określony w skardze. Rada przypomniała, że na mocy wskazanych wyżej wyroków WSA w Warszawie unieważnione zapisy ustaleń ogólnych uchwały dotyczą: zieleni urządzonej (ZP), wyznaczenia ulic (KD), alei pieszo-jezdnych (KPJ), zakazu wprowadzania grodzeń - dla obszaru bezpośredniej ochrony stoku [...] oraz z ustaleń szczegółowych dotyczą alei pieszo-jednej (6KP-J). Unieważnione zapisy dotyczą tylko działki skarżącego. Niniejsza Skarga dotyczy kolejnych zapisów ustaleń uchwały - z ustaleń ogólnych dotyczy: terenów dróg wewnętrznych (KDW), alei pieszo-jezdnych (KP-J), obowiązujących i nieprzekraczalnych linii zabudowy, odległości od linii zabudowy, zakazu ogrodzeń terenów komunikacji (KDW, KPJ), ustaleń dot. chodników w liniach rozgraniczających dróg wewnętrznych KDW, rezerw dla sieci wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, gazowych elektroenergetycznych, teletechnicznych, urządzeń do zbierania i segregacji odpadów w liniach rozgraniczających dróg wewnętrznych KDW i w alei pieszo-jezdnych KPJ. W odniesieniu do ustaleń szczegółowych niniejsza skarga dotyczy: terenów J1ZP, J3 MNE oraz drogi wewnętrznej 7KDW. Należy zaznaczyć, że w konsekwencji wyżej przywołanych wyroków sąd uznał za zasadne wszystkie podniesione przez Skarżącego zarzuty za wyjątkiem ustaleń dot. istniejącej drogi dojazdowej 16KDD (ul. [...] ) natomiast w aktualnie złożonej skardze skarżący skarży kolejne zapisy uchwały. Należy podkreślić, że skarżący dąży tym samym do zaskarżenia wszystkich cząstkowych, enumeratywnie wymienionych, ustaleń planu miejscowego w odniesieniu do własnej nieruchomości czyli unieważnienia zapisów dot. zieleni urządzonej (ZP), alei pieszo-jednej (6KP-J), drogi wewnętrznej 7KDW, ustaleń dot. obowiązującej i nieprzekraczalnej linii zabudowy a także ustaleń szczegółowych dla jednostki J1ZP oraz jednostki J3MNE, gdzie w planie obowiązującym ustala się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną ekstensywną. Przyjęcie zarzutów skarżącego oznaczałoby w konsekwencji, że na przedmiotowej nieruchomości z powodu braku ustaleń planistycznych w zakresie szczegółowego zagospodarowania terenu mogłaby powstać dowolna zabudowa o całkowicie innej funkcji i odmiennych parametrach niż przewidziane w planie miejscowym, która bez uregulowań planu miejscowego mogłaby zaburzyć parametry wysokości i intensywności zabudowy otaczającej, wprowadzając dysharmonię i dysonans przestrzenny tego rejonu. W związku z powyższym w celu wyeliminowania niekorzystnych zjawisk w krajobrazie oraz zagospodarowania przedmiotowej nieruchomości zgodnie z wymogami wysoko cenionej wartości ładu przestrzennego zasadne jest utrzymanie ustaleń obowiązującego planu miejscowego. Wobec powyższego wówczas stwierdzona powinna zostać nieważność całego planu miejscowego w odniesieniu do działki skarżącego.

III. Na rozprawie 13 września 2019 r. pełnomocnik skarżącego, w odpowiedzi na pytania członków składu orzekającego, wyjaśnił, że skarga nie obejmuje terenu J3MNE. Sprecyzował żądanie skargi wskazując, że wnosi o stwierdzenie nieważności Uchwały (w jej części tekstowej i graficznej) w odniesieniu do działki nr 43 odnoszących się do terenów J1ZP, 7KDW oraz 6 KPJ w części, w jakiej postanowienia Uchwały nie zostały wyeliminowane ma mocy wyroków WSA w Warszawie z 2009 i 2010 r. Pełnomocnicy Rady wnieśli o oddalenie skargi, przy czym zwrócili uwagę, że w skardze wniesiono o stwierdzenie nieważności całego § 29, który dotyczy wszystkich terenów J.

IV. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

IV.1. Skarga, w wersji zmodyfikowanej na rozprawie 13 września 2019 r., zasługuje w całości na uwzględnienie.

IV.2. W sprawie nie budzi wątpliwości możliwość ponownego orzekania w sprawie pomimo częściowego oddalenia skargi wyrokiem WSA w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r. (IV SA/Wa 539/09). Otóż z uzasadnienia tego wyroku (s. 12) jednoznacznie wynika, że oddalenie skargi dotyczyło wyłącznie poszerzenia ulicy [...] (kwestia ta jest bezsporna miedzy stronami). Formuła sentencji wyroku WSA w Warszawie z 16 lipca 2009 r., w części uwzględniającej skargę, nie obejmowała co prawda terenu J1ZP (wbrew brzemieniu uzasadnienia wyroku – s. 11), ale ta wada wyroku sądu I instancji została wyeliminowana przez NSA na mocy wyroku z 9 lutego 2010 r. (II OSK 1959/09). Trafnie podniesiono przy tym w skardze, że WSA w Warszawie orzekając w 2009 i 2010 r. wyrokował wyłącznie w przedmiocie postanowień części tekstowej Uchwały wskazanych w skardze z 9 marca 2009 r. Reasumując, zakres żądania w niniejszej sprawie oraz przedmiot rozstrzygnięcia jest inny niż w sprawie zainicjowanej skargą w sprawie w sprawie IV SA/Wa 539/09. Tym samym nie zachodzą negatywne przesłanki procesowe związane z powagą rzeczy osądzonej (art. 58 § 1 pkt 4 w zw. z art. 171 p.p.s.a. w zw. z art. 101 ust. 2 ustawy 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – Dz.U. z 2019, poz. 506).

IV.3. W następnej kolejności należy stwierdzić, że w realiach niniejszej sprawy występuje wyjątkowa sytuacja, w której w związku z wydaniem w sprawie dwóch wyroków WSA w Warszawie z 2009 i 2010 r. doszło do wewnętrznej sprzeczności Planu Miejscowego. Otóż w odniesieniu do działki [...] wyeliminowane zostały, kluczowe dla terenów J1ZP, 7KDW oraz 6 KPJ fragmenty części tekstowej Uchwały, nie ingerując jednak równocześnie w część graficzną tej uchwały oraz pozostawiając niektóre postanowienia części tekstowej tej uchwały odnoszące się do wspomnianych terenów. Przykładowo, w odniesieniu do terenu J1ZP, na mocy wyroku WSA w Warszawie z 8 czerwca 2010 r., wyeliminowano § 4 ust. 18 od punktu 1 do 9 oraz punktu 11 Uchwały. Oznacza to, że w części tekstowej brak jest tak fundamentalnego parametru planu miejscowego, jak przeznaczenie terenu. Tymczasem przeznaczenie zieleń urządzona wciąż znajduje się w części graficznej Uchwały i takie przeznaczenie terenu zostało przyjęte również w wypisie i wyrysie z Planu Miejscowego z 10 czerwca 2019 r. (zob. akta administracyjne). Podobnie w części graficznej wciąż uwidocznione są, w odniesieniu do działki nr 43, tereny o przeznaczeniu 7KDW oraz 6 KPJ wraz z liniami rozgraniczającymi. Tymczasem w wyroku WSA w Warszawie z 16 lipca 2009 r. stwierdzono nieważność § 10 ust. 1 Uchwały wyznaczającego układ miejsc i przestrzeni publicznych obejmujący m. in. tereny ulic - KD, alei pieszo-jezdnych – KPJ oraz zieleni urządzonej – ZP. Podobnie wyeliminowano § 16 ust. 1 pkt 1 Uchwały określający zasady przebudowy, modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji, w tym terenów KDW i KPJ. Sąd stwierdził wówczas również nieważność § 36 ust. 6 Uchwały dotyczącego przeznaczenia i zasada zagospodarowania terenu 6KPJ. Równocześnie nie stwierdzono nieważności § 34 ust. 5 Uchwały dotyczącego przeznaczenia i zasada zagospodarowania terenu 7 KDW, chociaż z uzasadnienia wyroku z 16 lipca 2009 r. (s. 12) jednoznacznie wynika, że w skardze zasadnie zarzucono nieuzasadnione potrzebami interesu publicznego poszerzenie istniejącej drogi wewnętrznej o symbolu 7 KDW. Reasumując, rację ma skarżący, że pomimo jednoznacznych ocen prawnych wyrażonych w prawomocnych wyrokach WSA w Warszawie, gdzie podzielono zarzuty dotyczące bezprawności przeznaczenia części działki skarżącego pod tereny J1ZP, 7KDW oraz 6 KPJ, postanowienia Uchwały w części graficznej odnoszące się do tych terenów wciąż obowiązują (co potwierdza m. in. wspominany już wypis i wyrys z planu miejscowego oraz brzmienie sentencji tych wyroków), a nadto w części tekstowej Uchwały znajdują się w dalszym ciągu postanowienia odnoszące się do tych terenów. Trzeba podkreślić, że część graficzna planu miejscowego, będąca swoistym elementem tego aktu prawa miejscowego, jest hierarchicznie równoważna części tekstowej planu miejscowego (por. np. wyrok NSA z 12 września 2017 r., II OSK 2896/15, CBOSA). Zaistniała zatem wewnętrzna sprzeczność aktu prawa miejscowego, co uzasadnia stwierdzenie jego nieważności w relewantnej części (por. np. wyrok NSA z 21 listopada 2018 r., II OSK 288/18, CBOSA). Stan wewnętrznej sprzeczności aktu prawa miejscowego narusza w szczególności zasadę pewności prawa (w tym zasadę poprawnej legislacji), będącą jedną z podstawowych reguł demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Stąd też Sąd uznał za zasadne, zmodyfikowane podczas rozprawy, żądanie skargi, zgodne z resztą w istocie ze stanowiskiem Rady (zgłoszonym jako ewentualne z ostrożności procesowej w końcowej części odpowiedzi na skargę). Innymi słowy, w razie uprawomocnienia się niniejszego wyroku, Uchwała przestanie obowiązywać w odniesieniu do części działki nr 43 przeznaczonej dotychczas w planie miejscowym pod tereny J1ZP, 7KDW oraz 6 KPJ. Równocześnie, kierując się procesową zasadą samodzielności (samowystarczalności) sentencji, tzn. zakres rozstrzygnięcia winien być możliwy do jednoznacznego ustalenia w oparciu o treść sentencji, bez potrzeby sięgania do treści uzasadnienia, Sąd, dla uniknięcia wątpliwości co do relacji niniejszego wyroku do dwóch poprzednich wyroków WSA w Warszawie z 2009 i 2010 r., wskazał wyraźnie w sentencji, że stwierdzenie nieważności Uchwały nie dotyczy materii prawomocnie rozstrzygniętej już w punkcie 1 sentencji wyroku WSA w Warszawie z 16 lipca 2009 r. (sygn. akt IV SA/WA 539/09) oraz w punkcie 1 sentencji wyroku WSA w Warszawie z 8 czerwca 2010 r. (sygn. akt IV SA/Wa 670/10.

IV.4. Odnosząc się do odpowiedzi na skargę należy jeszcze wskazać, że szeroko uzasadnione argumenty dotyczące zasadności przeznaczenia części działki nr [...] pod tereny J1ZP, 7KDW oraz 6 KPJ nie mogły być uwzględnione w niniejszym postępowaniu. Otóż w obrocie prawnym pozostają dwa prawomocne wyroki WSA w Warszawie oparte na jednoznacznych ocenach prawnych, że takie przeznaczenie części działki skarżącego nastąpiło z naruszeniem prawa. Co więcej, NSA wyrokiem z 9 lutego 2010 r. (II OSK 1959/09) oddalił skargę kasacyjną Miasta [...] , opartą na takich właśnie twierdzeniach, jak zostały zawarte w odpowiedzi na skargę (k. 82 – 89 akt sprawy IV SA/Wa 670/10). Formułowanie obecnie przez Sąd odmiennych ocen, niż te zawarte w powyższych orzeczeniach NSA i WSA w Warszawie, godziłoby w zasadę prawomocności materialnej i zasadę powagi rzeczy osądzonej (art. 170 i 171 p.p.s.a.). Raz jeszcze przy tym trzeba zaznaczyć, że podstawowym powodem uwzględnienia skargi w niniejszej sprawie była konieczność usunięcia wewnętrznej sprzeczności w treści Planu Miejscowego. Równocześnie należy wskazać, odnosząc się do twierdzeń pełnomocnika organu zgłoszonych podczas rozprawy, że Sąd w niniejszej sprawie nie może formułować ocen co do tego, jaki będzie wpływ wyroku na inne sprawy sądowoadministracyjne, jakie zostały wszczęte lub mogą być zainicjowane w odniesieniu do terenów sąsiednich wobec działki skarżącego i dotyczących m. in. terenów przeznaczonych pod park. Wynika to już z faktu odrębności każdej z takich spraw (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Dlatego tylko na marginesie (obiter dicta) można zauważyć, że wspomniane wyżej orzeczenia NSA i WSA zostały wydane przed dodaniem punktu 9c do art. 6 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018, poz. 2204 ze zm., zob. art. 39 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji – Dz. U. z 2018, poz. 1398). Zgodnie z tym przepisem, celami publicznymi w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami są m. in. wydzielanie gruntów pod publicznie dostępne samorządowe: ciągi piesze, place, parki, promenady lub bulwary, a także ich urządzanie, w tym budowa lub przebudowa. Tymczasem analiza uzasadnień wyroków wydanych w sprawach II OSK 1959/09 oraz IV SA/WA 539/09 oraz IV SA/Wa 670/10 wskazuje, że właśnie brak w przepisach prawa kwalifikacji ciągów pieszych oraz parków jako cele publiczne był jednym z głównych argumentów na rzecz uwzględnienia skargi poprzednika prawnego skarżącego. W orzecznictwie wyjaśniono przy tym, że wspomniana zmiana art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami (podobnie jak dodanie w 2014 r. do art. 6 pkt 1 tej ustawy celu publicznego w postaci budowy dróg rowerowych) nie pozostaje bez znaczenia dla oceny legalności planów miejscowych uchwalonych przed nowelizacją (zob. np. wyrok NSA z 24 listopada 2016 r., II OSK 1565/16 oraz wyrok NSA z 1 czerwca 2016 r., II OSK 2345/14, CBOSA).

IV.5. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. Na koszty te składa się wpis od skargi (300 zł), wynagrodzenie adwokata (480 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

IV.6. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.