Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sukcesywna sprzedaż przedmiotów składających sie na prywatną kolekcję antyków, które nie zostały nabyte w celu ich odsprzedaży, związana z zamiarem zbycia całej kolekcji, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 lipca 2014 r. sprawy ze skargi M. Z. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2. stwierdza, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącego M. Z. kwotę 440 zł (słownie: czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

M. Z. (dalej jako Skarżący, Wnioskodawca) zwrócił się do Ministra Finansów o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego

w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych

w zakresie opodatkowania sprzedaży kolekcji antyków.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu wskazał, że posiada kolekcję antyków,

na którą składają się liczne wiekowe ruchomości, a w szczególności: stare meble, porcelana, sztućce, obrazy, stare pieniądze, odznaczenia, książki, zegary i ich elementy, lampy naftowe i ich elementy, grafiki, platery i srebra, brązy (w tym figury z brązu), rzeźby wykonane z różnych materiałów, pióra wieczne, znaczki czy mapy. Przedmioty należące do kolekcji nabywał w okresie ostatnich 30 lat na rynkach, giełdach i targach staroci oraz nieliczne na Internecie i nie dysponuje dowodami zakupu tych przedmiotów.

Wnioskodawca podkreślił, że wszystkie przedmioty, objęte kolekcją, nabywał w ramach realizacji swojego "hobby", którym było gromadzenie wiekowych przedmiotów o wartości kolekcjonerskiej. Nabywanie, ani następnie posiadanie przedmiotowych ruchomości, nie było powiązane z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Żaden z przedmiotów należących do kolekcji nie był nabywany w zamiarze jego dalszej odsprzedaży. Przeciwnie, jego zamiarem było zgromadzenie jak największej i jak najokazalszej kolekcji antyków. Cel w istocie został zrealizowany, gdyż wnioskodawca zgromadził około 3.000 (trzech tysięcy) przedmiotów.

Skarżący wskazał również, że ze względu na pogorszenie się sytuacji finansowej oraz zamiar zmiany miejsca zamieszkania postanowił zbyć zgromadzoną kolekcję w całości. Jego zamiarem było zbycie całości kolekcji w ten sposób, że, jeśli znaleziony zostanie potencjalny nabywca całości kolekcji, kolekcja zbyta zostanie

w całości (jednorazowo na rzecz jednego podmiotu), albo, jeśli powyższe będzie niemożliwe, nastąpi sukcesywna sprzedaż poszczególnych przedmiotów ze zbioru na rzecz różnych podmiotów, tj. sprzedaż poszczególnych przedmiotów osobno, kolejno, jeden po drugim, aż do dokonania sprzedaży ostatniego ze zgromadzonych przedmiotów. Wnioskodawca dopuścił także możliwość sprzedaży kolekcji antyków

za pośrednictwem portali i aukcji internetowych, za pośrednictwem galerii oraz organizowanych giełd staroci.

W związku z powyższym Skarżący sformułował następujące pytanie:

Czy wyprzedaż kolekcji antyków będzie stanowiła czynność podlegającą podatkowo dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyprzedaż kolekcji przedmiotów ruchomych, w sposób wskazany powyżej, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym

od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że w opisanym zdarzeniu przyszłym nie powstanie przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomych ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 8 lit. d) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.) – dalej: "u.p.d.o.f.". Zbycie ruchomości nastąpi bowiem najwcześniej po upływie trzech lat od nabycia ostatniej z nich, nadto zbycie nie będzie następowało w wykonaniu działalności gospodarczej.

W interpretacji indywidualnej z [...] lutego 2014 r. znak [...], działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w B. stwierdził, że stanowisko zawarte we wniosku jest nieprawidłowe.

Organ wskazał, że na gruncie u.p.d.o.f., biorąc pod uwagę treść art. 10 ust. 1 pkt 8, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie innych rzeczy (w tym rzeczy ruchomych) stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie i nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Organ stwierdził, że kwestią istotną dla zakwalifikowania planowanych przez Wnioskodawcę przychodów do odpowiedniego źródła przychodów jest ocena, czy sprzedaż kolekcji antyków będzie nosiła znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej. Treść definicji zawartej w art. 5a pkt 6 ustawy daje podstawę, by przyjąć, iż dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły. Wobec powyższego, w celu zakwalifikowania określonych działań do działalności gospodarczej należy ocenić zamiar, okoliczności i cel tych działań. Przy tym kwalifikacja aktywności podatnika, jako pozarolniczej działalności gospodarczej, następuje bez względu na to, czy podmiot prowadzący taką działalność faktu jej prowadzenia nie zgłosił do ewidencji, ani też nie zgłosił obowiązku podatkowego z tego tytułu, istotne jest bowiem tutaj podejmowanie faktycznych działań o wskazanych w ustawie podatkowej cechach uzasadniających obiektywne kwalifikowanie jej, jako działalności gospodarczej. Nie można oczywiście utożsamiać zarobkowego charakteru działalności gospodarczej z faktycznym osiąganiem dochodów z tej działalności, albowiem działalność gospodarcza często związana jest

z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów.

W ocenie Ministra Finansów z punktu widzenia kwalifikowania określonej działalności, jako działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., istotne jest więc to, że celem osoby ją prowadzącej jest osiągnięcie zysku. Działalność ma cechy działalności zarobkowej, gdy potencjalnie umożliwia generowanie zysku, jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu, a ponadto jest tak prowadzona i ukierunkowana, że jest w stanie zyski te faktycznie przynosić. Element ciągłości świadczy zaś o względnie stałym zamiarze wykonywania działalności gospodarczej, co nie wyklucza możliwości prowadzenia jej tylko sezonowo lub

do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu.

Organ wskazał, że analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia,

że w sytuacji, gdy kolekcja zostanie zbyta jednorazowo w całości na rzecz jednego podmiotu, można uznać, że transakcja ta nie będzie nosiła cech czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej (zorganizowanie i ciągłość). Jednakże w sytuacji, gdy poszczególne przedmioty będą zbywane na rzecz różnych podmiotów wskazać należy, że jakkolwiek gromadzenie i posiadanie kolekcji może być uznane

za działanie w zakresie sfery prywatnej, o tyle sukcesywne, stałe, regularne i ciągłe ich zbywanie - potencjalnie na przestrzeni wielu miesięcy lub lat na rzecz kilku tysięcy nabywców - będzie nosiło cechy uczestnictwa w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Wnioskodawca dopuszcza sprzedaż za pośrednictwem portali, aukcji internetowych, galerii oraz organizowanych giełd staroci, a więc w sposób zorganizowany i nastawiony na zysk tak, aby dotrzeć do jak najszerszego kręgu odbiorców. Dodatkowo,

w związku ze sprzedażą za pośrednictwem portali oraz aukcji internetowych, Wnioskodawca będzie musiał dokonywać szeregu czynności związanych

z pakowaniem i wysyłką to warów. Podjęcie decyzji o sukcesywnej sprzedaży poszczególnych przedmiotów ze zbioru, kolejno, jeden po drugim, aż do dokonania sprzedaży ostatniego z nich, spowoduje, że transakcje nie będą miały charakteru jednostkowego, czy incydentalnego.

W ocenie Ministra Finansów, planowana przez Wnioskodawcę wyprzedaż kolekcji antyków należy zakwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. (pozarolnicza działalność gospodarcza). Uzyskany w ten sposób dochód będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych bez względu na upływ terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten nie ma bowiem w niniejszej sprawie zastosowania. Powyższej kwalifikacji nie zmienia fakt, że nabycie i posiadanie opisanych we wniosku przedmiotów nie było związane, z prowadzeniem działalności gospodarczej czy też, że stanowiły one jego prywatny majątek.

W dniu [...] lutego 2014 r. (data wpływu) Skarżący wezwał organ od usunięcia naruszenia prawa, zaś Minister Finansów w dniu [...] kwietnia 2014 r. stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Białymstoku Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji indywidualnej i zarzucił jej naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 5 a pkt 6 u.p.d.o.f., poprzez ich wadliwe zastosowanie, polegające na zaniechaniu uznania,

że zbycie ruchomości, których dotyczył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie nie będzie następowało w wykonaniu działalności gospodarczej oraz zbycie przedmiotowych ruchomości nastąpi najwcześniej po upływie pół roku

od daty nabycia przez Skarżącego ostatniej z przedmiotowych ruchomości, co wyłącza objęcie przychodu ze sprzedaży takich ruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w następstwie wadliwe uznanie, że zbycie przedmiotów, należących

do zgromadzonej przez Skarżącego kolekcji antyków będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Skarżącego organ wadliwie zastosował przepis art. 10 ust. 1 pkt 8

lit. d) oraz art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., gdyż w niniejszym stanie faktycznym nie będzie zachodziła żadna z podstawowych przesłanek opodatkowania podatkiem dochodowym przychodu ze sprzedaży przedmiotów ruchomych należących do zgromadzonej kolekcji. Mianowicie, sprzedaż ta (podobnie jak uprzednio dokonane nabycie tych ruchomości) nie zostanie przez Skarżącego dokonana w wykonywaniu działalności gospodarczej oraz nastąpi po upływie pół roku licząc od daty, w której nastąpiło nabycie ostatniej z ruchomości. Ponadto Skarżący wskazał, że organ pominął, że, dla dopuszczalności uznania określonych czynności (na przykład w zakresie handlu)

za dokonywane w ramach działalności gospodarczej, wymaga by były one dokonywane we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły. Wskazuje się, że dla celów fiskalnych nie jest bowiem aż tak istotny, jak dla prawa gospodarczego (handlowego), charakter i branża działalności, ale fakt stałego i profesjonalnego wykonywania określonego rodzaju powtarzalnych czynności (działalności) w sposób zarobkowy. Skarżący podkreśla w szczególności, że ustawodawca nie traktuje jako działalności gospodarczej takiej działalności, która ma charakter przypadkowy i nie jest zorganizowana, chociaż przynosi zarobek.

Ponadto, zdaniem Skarżącego, organ pominął fakt, że zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym oznacza prowadzenie działalności w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń w sposób ciągły. W świetle powyższego dla oceny, czy działania, których dotyczył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dokonywane będą w ramach działalności gospodarczej, czy poza tą działalnością, znaczenie ma jedynie okoliczność, czy w świetle okoliczności stanu faktycznego zgodnie z zamiarem realizowanym przez podmiot dokonujący sprzedaży antyków, ta sprzedaż stanowi działanie incydentalne - jednorazowe, polegające na wyzbyciu się posiadanych już przedmiotów, czy raczej stanowi ciągłe, profesjonalnie zorganizowane działanie podmiotu, zajmującego się sprzedażą antyków - a więc podmiotu prowadzącego antykwaryczną działalność gospodarczą - nabywającego w ramach swojej działalności antyki w celu ich dalszej odsprzedaży

i następnie sprzedającego je.

Skarżący stwierdził, że organ pominął również fakt, że dla kwalifikacji przedstawionego stanu faktycznego pod kątem obowiązku w zakresie podatku dochodowego istotne znaczenie ma przyczyna zbycia kolekcji antyków. W niniejszej sytuacji zbycie kolekcji nie ma charakteru czynności uprzednio planowanej (nie było planowane ani w dacie nabywania pierwszych przedmiotów, ani później w toku powiększania posiadanej już kolekcji), ale przyczyna zamiaru zbycia kolekcji zaistniała w istocie przypadkowo - jest nią zaś, co organ w całości pominął, pogorszenie się sytuacji finansowej Skarżącego oraz związane z tym powzięcie przez niego zamiaru zmiany miejsca jego zamieszkania. Gdyby nie te właśnie przyczyny, w szczególności pogorszenie się jego sytuacji finansowej, Skarżący nie rozważałby nawet sprzedaży zgromadzonych antyków, ale gromadził je dalej, powiększając pokaźną już kolekcję.

W opinii Skarżącego, organ wydając zaskarżoną interpretację podatkową, pominął w całości przyczyny konieczności wyzbycia się przez kolekcji antyków, jak również fakt, że wyzbycie się kolekcji antyków winno być traktowane jako jeden, jednorazowy i incydentalny akt - nawet, jeśli potencjalnie może zostać on podzielony

go na szereg drobniejszych transakcji oraz okoliczność, że wszystkie przedmioty należące do kolekcji były nabywane w ramach zarządu prywatnym majątkiem Skarżącego, bez zamiaru ich dalszej odsprzedaży. Organ oparł się przy tym

na okolicznościach dotyczących technicznej strony transakcji, niemających istotnego znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia w sprawie, pomijając te okoliczności przywołanego przez Skarżącego stanu faktycznego, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. W szczególności organ pominął fakt, że kolekcja antyków liczy około 3.000 przedmiotów, a więc "zbiór rzeczy", którego jednorazowa sprzedaż na rzecz jednego podmiotu może być utrudniona, nie tylko z uwagi na trudności techniczne, ale również na wysoką cenę. Stanowisko organu w odniesieniu do takich licznych

i wartościowych zbiorów przedmiotów powoduje sytuację, w której (według interpretacji organu) nie byłoby możliwe dokonanie sprzedaży takiego zbioru w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a jedynie w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, co w istocie czyni przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 5 a pkt 6 u.p.d.o.f. niemożliwym w praktyce do zastosowania do sprzedaży prywatnych zbiorów wartościowych przedmiotów.

W odpowiedzi na skargę, organ interpretacyjny wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

Kwestią sporną w sprawie jest ocena, czy sukcesywna sprzedaż przez Skarżącego kolekcji antyków będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej określone w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., a w konsekwencji, czy winna być zakwalifikowana do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, czy też mając na uwadze treść do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Sądu stanowisko Ministra Finansów wyrażone w zaskarżonej interpretacji uznające wskazane działania Skarżącego za działalność gospodarczą jest nieprawidłowe.

Oceniając powyższe zagadnienie w pierwszej kolejności należy wskazać,

że zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest m.in.: pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3) oraz odpłatne zbycie rzeczy (pkt 8).

W tym ostatnim przypadku źródłem przychodów jest odpłatne zbycie,

z zastrzeżeniem ust. 2: (a) nieruchomości lub ich części oraz udziału

w nieruchomości; (b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej; (c) prawa wieczystego użytkowania gruntów; (d) innych rzeczy - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane

w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych

w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego,

w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) u.p.d.o.f. wynika zatem, że dany przychód z tytułu zbycia innych rzeczy niż nieruchomości może zostać zaliczony do określonej tam kategorii, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że przedmioty, które mają podlegać sprzedaży zostały nabyte co najmniej 3 lata wcześniej, stąd nie spełniona jest przesłanka dotycząca okresu posiadania ruchomości. Ocenie podlegał natomiast drugi z warunków, tj. czy odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej. Jeżeli odpłatne zbycie nie będzie następować

w wykonaniu działalności gospodarczej uzyskane przychody nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli natomiast zbycie to będzie następować w wykonaniu działalności gospodarczej, to uzyskane przychody winny być opodatkowane jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej – art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Definicję "działalności gospodarczej" sformułowano w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

(a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, (b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, (c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - powadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wskazana definicja pozwala na wyróżnienie kilku elementów tworzących

to pojęcie, a mianowicie jest to działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Zarobkowy charakter działalności oznacza, że działalność ta jest nastawiona na osiągnięcie zysku, dochodu, co odróżnia ją od działalności społecznej.

Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie tej działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny, uporządkowany.

O zorganizowanym charakterze działalności zarobkowej może świadczyć ponadto wyodrębnienie istnienia pewnych składników materialnych i niematerialnych służących prowadzeniu tej działalności, czy też przyjęcie przez dany podmiot określonej formy organizacyjno-prawnej i dopełnienie wymogu rejestracji w ewidencji działalności gospodarczej, choć tych okoliczności nie należy uważać za element decydujący o zorganizowanym charakterze prowadzonych działań.

Wykonywanie działalności w sposób ciągły to prowadzenie jej w sposób stały, nie okazjonalny. Ciągłość działania wiąże się z jej planowanym charakterem

i realizacją poszczególnych zamierzeń.

Działanie we własnym imieniu oznacza, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów,

a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

Wykładnia art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. pozwala na stwierdzenie, że ustawodawca przyjął uniwersalną definicję pozarolniczej działalności gospodarczej, uznając,

że prowadzenie działalności gospodarczej (i osiąganie przychodów z tej działalności) to pewien stan obiektywny. Dla uzyskiwania przychodów z tego źródła nie jest konieczne, aby podatnik miał status przedsiębiorcy, nie jest konieczna rejestracja tej działalności w sposób przewidziany w przepisach odrębnych, dotyczących wymogów formalnych, jakie winna spełnić osoba prowadząca działalność gospodarczą. Nie

ma także znaczenia subiektywne przekonanie podatnika, iż przychody z jego aktywności są przypisane do innego źródła przychodu (por. wyroki NSA: z 22 lipca 2008 r., II FSK 733/07, z 16 kwietnia 2009 r., II FSK 28/08).

Niewątpliwie granica pozwalająca oddzielić przychody kwalifikowane, jako przychody z odpłatnego zbycia ruchomości (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) u.p.d.o.f.),

od przychodów ze zbycia ruchomości w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.) ma charakter płynny. W każdym przypadku o właściwej kwalifikacji przychodu decydować musi całokształt ustaleń faktycznych, w tym dotyczących zjawisk poprzedzających i towarzyszących zbyciu składników majątkowych.

Wpływ na ocenę czynności podatnika mogą mieć takie okoliczności, jak: przedział czasowy między datą nabycia, a odpłatnego zbycia rzeczy (innych praw majątkowych), częstotliwość transakcji, forma nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które są następnie przedmiotem odpłatnego zbycia (np. w przypadku nabycia w drodze spadku określonych składników majątkowych istotnego znaczenia nabiera ustalenie, jakie działania przed zbyciem, w stosunku do przedmiotu sprzedaży poczynił spadkobierca), cechy indywidualne przedmiotu zbycia (podatnik może np. wyzbywać się gromadzonej latami kolekcji dzieł sztuki i w takim przypadku zasadniczo nie ma podstaw do różnicowania dla celów podatkowych jego działań

w sytuacji, w której dokonano sprzedaży takiego zbioru w całości, od sprzedaży partiami, stosownie do możliwości rynkowych), sposób faktycznego wykorzystywania przez podatnika rzeczy lub prawa majątkowego przed zbyciem (np. dla zaspokojenia osobistych potrzeb mieszkaniowych albo dla celów o których mowa w art. 10 ust. 3 u.p.d.o.f.), działania jakie przed zbyciem rzeczy lub praw majątkowych podjął

w odniesieniu do nich podatnik (np. o charakterze inwestycyjnym), sposób organizacji sprzedaży, np. przez stworzenie profesjonalnej struktury handlowej

i in. Błędne jest natomiast automatyczne wiązanie z działalnością gospodarczą takich działań podatnika, jak jednostkowe zlecenie sprzedaży rzeczy profesjonalnej agencji, czy też poszukiwanie przezeń nabywcy za pomocą Internetu. Takie zachowania,

w szczególności w XXI wieku, nie wykraczają poza normalny zarząd własnymi sprawami majątkowymi. Natomiast obowiązkiem organu jest ustalenie, czy

w konkretnych przypadkach doszło do wyzbycia się składników majątku osobistego, czy też aktywność podatnika spełnia warunki uznania jej za działalność gospodarczą (por. wyrok NSA z 30 stycznia 2014 r., II FSK 867/12).

Niewątpliwie w opisanym we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia

ze sprzedażą majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celu odsprzedaży (w celach handlowych). Okoliczność ta jest niesporna. Przedmioty

te miały włącznie zaspokajać osobiste potrzeby Skarżącego związane z realizacją jego "hobby". Zamiar ich zbycia wynika zaś z sytuacji osobistej, w jakiej znalazł się Skarżący. Już to stwierdzenie powoduje, że w sprawie musiałyby być spełnione szczególne przesłanki, aby można było uznać działania Skarżącego za następujące w ramach działalności gospodarczej. Takie przesłanki jednak nie wystąpiły.

W ocenie Sądu przy ocenie charakteru sprzedaży zgromadzonej przez Skarżącego kolekcji nie może decydować liczba i zakres transakcji. Jak wskazał Skarżący, zamierza on dokonać jednorazowego zbycia całej kolekcji. Jeżeli jednak będzie to niemożliwe, nastąpi sukcesywna sprzedaż poszczególnych przedmiotów. Skarżący chce zatem wyzbyć się zgromadzonej kolekcji, a sposób w jaki to nastąpi uzależniony jest tylko od tego, czy znajdzie się potencjalny nabywca, który będzie gotów tę kolekcję zakupić.

Zdaniem Sądu działania Skarżącego będą miały charakter okazjonalny, incydentalny, a nie stały. Cecha stałości nie wynika bowiem z samej liczby zbywanych przedmiotów, ale ciągłego dokonywania określonych czynności. Tymczasem działania Skarżącego wiążą się ze sprzedażą określonej liczby przedmiotów wchodzących w skład kolekcji. Jest to zatem w istocie sprzedaż jednorazowa poszczególnych przedmiotów i wyzbycie się ich z osobistego majątku. Jej przebieg zależy od możliwości sprzedaży kolekcji, a nie jest wynikiem planowego charakteru działań i woli ich realizacji w sposób ciągły. Działania te ustaną bowiem wraz ze zbyciem całej kolekcji.

Błędem jest też doszukiwanie się elementów profesjonalizmu i zorganizowania w możliwości podejmowania przez Skarżącego takich działań, jak sprzedaż

za pośrednictwem portali oraz aukcji internetowych. Takie zachowania, niewątpliwie nie wykraczają poza normalny zarząd własnymi sprawami majątkowymi,

są powszechnie uznawane za "zwykły" sposób sprzedaży zbędnych przedmiotów. Mając na uwadze charakter przedmiotów, które mają podlegać zbyciu, także korzystanie z galerii i giełd staroci nie czyni działań Skarżącego działalnością zawodowego handlowca. Konieczność pakowania przedmiotów i ich wysyłki jest zaś wyłącznie konsekwencją zawierania transakcji na odległość, a nie charakteru prowadzonej działalności.

Z przedstawionego opisu nie wynika, aby w związku ze sprzedażą elementów kolekcji Skarżący podejmował działania, które przekraczałyby zarząd majątkiem prywatnym. W szczególności nie wskazano, że zamierza on podejmować działania przygotowawcze o charakterze inwestycyjnym, czy też działania marketingowe

w celu sprzedaży przedmiotów.

W ocenie Sądu organ nie wskazał okoliczności, które pozwalałyby przyjąć,

że czynności Skarżącego przybierają formę zawodową (profesjonalną),

a w konsekwencji zorganizowaną, a tym samym wykraczają poza sprzedaż rzeczy pochodzących z majątku prywatnego.

Reasumując, zdaniem Sądu, zasadne jest stanowisko Skarżącego, że zbycie ruchomości wchodzących w skład zgromadzonej przez niego kolekcji prywatnej nie stanowi działalności gospodarczej i w związku z tym, że zostanie dokonane

po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji skarżona interpretacji indywidualna została wydana z naruszeniem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) w zw. z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.

Mając na względzie powyższe uwagi, Sąd orzekł o uchyleniu zaskarżonej interpretacji na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r.

poz. 270 ze zm.). O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 i 3 tej ustawy oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) i § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości

z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

Rozpoznając ponownie sprawę organ winien uwzględnić przedstawioną

w niniejszym orzeczeniu wykładnię art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) w zw. z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.