Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6532 Sprawy budżetowe jednostek samorządu terytorialnego, Oświata Administracyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżone postanowienie, I SA/Łd 687/19 - Wyrok WSA w Łodzi z 2020-02-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
I SA/Łd 687/19 - Wyrok WSA w Łodzi
|
|
|||
|
2019-09-24 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi | |||
|
Paweł Janicki /przewodniczący/ Paweł Kowalski /sprawozdawca/ Wiktor Jarzębowski |
|||
|
6532 Sprawy budżetowe jednostek samorządu terytorialnego | |||
|
Oświata Administracyjne postępowanie |
|||
|
Samorządowe Kolegium Odwoławcze | |||
|
Uchylono zaskarżone postanowienie | |||
|
Dz.U. 2020 poz 256 art. 104 art, 107 art. 127 par. 1 art. 134 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - t.j. Dz.U. 2017 poz 2203 art. 31a ust. 1 art. 33 Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Janicki Sędziowie: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędzia WSA Paweł Kowalski (spr.) Protokolant: Sekretarz sądowy Anna Jaworska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2020 r. sprawy ze skargi D. G. prowadzącego Centrum Kształcenia Ustawicznego nr 1 I Szkoły Policealnej dla Dorosłych w P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] 2019 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności odwołania od pisma odmawiającego wypłaty dotacji uchyla zaskarżone postanowienie. |
||||
Uzasadnienie
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., postanowieniem z [...] r. stwierdziło niedopuszczalność odwołania wniesionego przez D. G. od pisma z [...] r. znak [...], wydanego z upoważnienia Prezydenta Miasta P. pełniącego funkcję Starosty przez Kierownika Referatu Edukacji, odmawiającego wypłaty dotacji. Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z 27 maja 2019 r., złożonym na podstawie art. 31 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych D.G. - Dyrektor [...] Szkoły Policealnej dla Dorosłych, zwrócił się z prośbą o "wypłatę dotacji do kwalifikacyjnych kursów zawodowych w sesji 191 styczeń - luty 2019". Pismem z [...] r. odmówiono wnioskującemu wypłaty dotacji z uwagi na nieterminowe złożenie wniosku. Wskazano, iż w art. 31a ust. 1, art. 31b oraz art. 33 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2203 ze zm.) zostały określone warunki uprawniające do ubiegania się o wnioskowaną dotację, a także warunki jej przekazania. Organ dodał, że z przedłożonego wniosku wynika, że 10 słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych ukończyło je oraz przystąpiło i zdało egzamin zawodowy. Wnioskodawca udokumentował fakt zdania egzaminów zawodowych poprzez złożenie właściwego zaświadczenia z Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Ł. Ponadto wnioskodawca spełnił warunki określone w art. 33 ust. 1 pkt 1) i pkt 2) ww. ustawy, tj. złożył wniosek o planowanej liczbie słuchaczy, a także sprawozdanie do systemu informacji oświatowej w roku poprzedzającym rok jej udzielenia. Organ prowadzący szkołę nie jednak dopełnił warunku przekazania dotacji określonego w art. 33 ust. 1 pkt 4), tj. złożył przedmiotowy wniosek po upływie 30 dni od ogłoszenia przez Okręgową Komisję Egzaminacyjną wyników egzaminów zawodowych, które nastąpiło 22 marca 2019 r. dla sesji egzaminacyjnej styczeń - luty 2019. Termin złożenia przedmiotowego wniosku minął 23 kwietnia 2019 r. jako najbliższy roboczy dzień po 21 kwietnia (niedziela). Organ prowadzący szkołę, nie zgadzając się z uzasadnieniem odmowy wypłaty dotacji, w dniu 21 czerwca 2019 r. skierował do Prezydenta Miasta P. ponowne pismo, w którym polemizuje z twierdzeniami organu zawartymi w ww. piśmie z dnia [...] r. i wnosi o przyznanie dotacji. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu wskazanego na wstępie postanowienia z [...] r. wyjaśniło, że w przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, że nie była ona załatwiona w drodze decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 k.p.a.. "Odwołanie" wniesiono od pisma z [...] r. znak [...] wydanego z upoważnienia Prezydenta Miasta P. pełniącego funkcję Starosty przez Kierownika Referatu Edukacji odmawiającego wypłaty dotacji. Dalej organ wyjaśnił, że stosownie do § 1 art. 104 Kpa, organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Zawarte w tym przepisie stwierdzenie, że załatwienie sprawy następuje w drodze decyzji, odnosi się tylko do sytuacji, gdy przepis prawa obowiązującego nakazuje załatwić sprawę w tej formie. Jak wynika z orzecznictwa, podstawą prawną decyzji administracyjnej (art. 104 Kpa) jest przepis prawa, powierzający organowi administracji publicznej załatwienie sprawy w tej formie prawnej, zaś w omawianym przypadku brak takiego przepisu. Organ powołując się na treść art. 31a i art. 47 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych zauważył, że udzielanie dotacji oświatowej nie następuje w formie decyzji administracyjnych, wydawanych w trybie postępowania administracyjnego. Czynności organów administracyjnych podejmowane na podstawie przepisów ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, dotyczące przyznania lub odmowy przyznania dotacji, a także ustalenia wysokości dotacji dla placówek niepublicznych, są czynnościami z zakresu administracji publicznej, dotyczącymi uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Zatem w ocenie organu wspomniane wyżej pismo Prezydenta Miasta P. pełniącego funkcję Starosty z [...] r. nie jest decyzją administracyjną. Tym samym pismo D. G. z dnia 21 czerwca 2019 r., jako że dotyczy sprawy, która nie była załatwiona w drodze decyzji administracyjnej, nie może być uznane za odwołanie w rozumieniu przepisów k.p.a. i nie może skutecznie uruchomić postępowania odwoławczego, a zatem jest niedopuszczalne. Skargę na powyższe postanowienie wniósł D.G. Skarga nie zawiera zarzutów ani uzasadnienia. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje: Skarga podlega uwzględnieniu, chociaż z innych powodów niż w niej wskazanych. Rozpoznając niniejszą sprawę sąd nie mógł ocenić zgodności z prawem pisma Prezydenta Miasta P. z dnia [...] r., ponieważ przedmiotem zaskarżenia jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. wydane na podstawie art. 134 k.p.a. stwierdzające niedopuszczalność odwołania skarżącego od wydanego przez organ pierwszej instancji od tego pisma, którym organ nie uwzględnił wniosku skarżącego o wypłatę dotacji należnej na słuchaczy kwalifikacyjnych kursów zawodowych. Uprawnienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz zakres kontroli zgodności z prawem zaskarżonego aktu opisuje art.134 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art.57a. Oceniając prawidłowość powyższego stanowiska organu należy w pierwszej kolejności przywołać treść przepisu art. 134 k.p.a., który stanowi, że organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania, a postanowienie w tej sprawie jest ostateczne. Instytucję procesową niedopuszczalności odwołania, o której mowa w tym przepisie należy rozpatrywać w kontekście wymagań stawianych odwołaniu przez przepisy kodeksu i przepisy szczególne. Trafnie zauważa Kolegium ,że przyczyny niedopuszczalności odwołania mogą mieć zarówno charakter przedmiotowy, jak i podmiotowy. Do przyczyn przedmiotowych zalicza się m.in. przypadek wniesienia odwołania od aktu nie mającego charakteru decyzji administracyjnej, bowiem stosownie do art. 127 § 1 k.p.a., odwołanie służy od wydanej w pierwszej instancji decyzji administracyjnej. Według Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosek skarżącego z 27 maja 2019 r. o wypłatę dotacji do kwalifikacyjnych kursów zawodowych został załatwiony przez Prezydenta Miasta P. w drodze czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a, co oznacza, że czynność taka nie stanowi decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a.), a więc nie może być zaskarżona odwołaniem, które jest wobec tego niedopuszczalne. Uzasadnieniem dla takiego stanowiska organu odwoławczego jest przepis art. 47 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, zgodnie z którym czynności podejmowane przez organ dotujący, o którym mowa w art. 15 - 21, art.25, art. 26, art. 28 - 32 i art. 40 - 41a, w celu ustalenia lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15 - 21, art. 25, art. 26, art. 28 - 32 i art. 40 - 41a, stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art.3 § 2 pkt.4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W ocenie sądu stanowisko to jest błędne. O ile przedmiotowa dotacja mieści się w katalogu zawartym w art. 47 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych (art. 31 a i b ustawy), o tyle czynność organu (odmowa przyznania dotacji) nie jest czynnością podjętą "w celu ustalenia lub przekazania dotacji", podstawą odmowy był przepis art. 33 ust.1 pkt 4 ustawy zgodnie z którym, organ prowadzący szkołę udokumentuje uzyskanie certyfikatu kwalifikacji zawodowej w zakresie danej kwalifikacji przez słuchacza kwalifikacyjnego kursu zawodowego w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia wyników egzaminu zawodowego przez okręgową komisję egzaminacyjną; na wniosek organu prowadzącego szkołę okręgowa komisja egzaminacyjna wydaje niezwłocznie zaświadczenie o uzyskaniu certyfikatu kwalifikacji zawodowej w zakresie danej kwalifikacji przez słuchacza kwalifikacyjnego kursu zawodowego – w przypadku dotacji, o których mowa w art. 31 ust. 1a i art. 31a ust. 1. Przepis art. 47 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych w zamkniętym katalogu tam zawartym nie wymienia art. 33 ust.1 pkt 4 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych. W piśmie z [...]r., organ pierwszej instancji wskazał, że prowadzący szkołę (skarżący) nie dopełnił obowiązku przekazania wniosku w terminie 30 dni od ogłoszenia przez Okręgową Komisję Egzaminacyjną wyników egzaminów, które nastąpiło w dniu 22 marca 2019 r., zatem termin złożenia wniosku upłynął w dniu 23 kwietnia 2019 r., a wniosek skarżącego datowany jest na 27 maja 2019 r. Taka była faktyczna, negatywna przyczyna rozstrzygnięcia wniosku skarżącego o przyznanie dotacji. Zdaniem składu orzekającego czynność polegająca na odmowie przekazania dotacji w ogóle nie stanowi aktu i czynności z zakresu administracji, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się powszechnie, że za akty i czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a uznaje się te, które: - w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami administracyjnymi, - mają charakter indywidualny, co wynika z ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą, - podejmowane są na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego, - są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się jednostronnością działania, - są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną ( B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art.3 § 1 pkt.4 P.p.s.a., ZNSA 2006 nr.2 s.18-19 ) W niniejszej sprawie nastąpiła autorytatywna konkretyzacja przepisów prawa, niebędąca jedynie potwierdzeniem uprawnień lub obowiązków. Niezależnie więc od tego, że przepis art. 47 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych nie wymienia art. 33 tej ustawy, odmowa przyznania dotacji nie jest czynnością podjętą w celu przyznania lub ustalenia wysokości dotacji, to nie jest także inną czynnością, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi odmowa wypłacenia dotacji wobec bezskutecznego upływu 30 dniowego terminu, w oparciu o przepis art. 33 ust.1 pkt 4 ustawy i finansowaniu zadań oświatowych stanowi decyzję administracyjną. Odniesienie się do spornego zagadnienia wymaga w pierwszej kolejności wskazania, że warunki przyznawania dotacji związanych z kwalifikacyjnymi kursami zawodowymi ustawodawca określił w art. 31 a ust. 1 i art. 33 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tekst jednolity Dz. U. z 2020, poz. 17), warunkując uprawnienie do tej dotacji między innymi od zdania egzaminu przez słuchacza kwalifikacyjnych kursów zawodowych oraz udokumentowania tego faktu przez organ prowadzący takie kursy certyfikatem kwalifikacji zawodowej, który ma obowiązek przedstawić w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia wyników egzaminu. Zdaniem sądu analiza przytoczonych przepisów w kontekście konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawego oraz zasady prawa do sądu i sprawiedliwego procesu, a także z uwzględnieniem celów cytowanej ustawy – niezakłóconego finansowania zadań oświatowych, prowadzi do wniosku, że w przypadku o którym mowa w art. 33 ust.1 pkt 4, mamy do czynienia z decyzją administracyjną rozstrzygającą wniosek o przyznanie dotacji. Przepis art. 104 § 1 k.p.a. stanowi, że organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Kodeks postępowania administracyjnego nie definiuje wprost pojęcia "decyzja", niemniej jednak w art. 107 k.p.a. wymienia elementy formalne decyzji. Decyzja jest rodzajem aktu administracyjnego, stanowiącym oparte na przepisach prawa zewnętrzne, władcze i jednostronne oświadczenie woli organu administracji, określające sytuację prawną konkretnego podmiotu w określonej sprawie, który wydany został w trybie kodeksu postępowania administracyjnego i który odpowiada wymogom formy określonym w art. 107 k.p.a. O tym, czy dany akt jest decyzją czy nie, przesądza nie jego nazwa, lecz charakter sprawy, treść przepisu będącego podstawą działania organu. Nie zawsze bowiem określa się w przepisach prawa wydawane rozstrzygnięcia mianem decyzji administracyjnej, a nazwa nadana rozstrzygnięciu nie jest koniecznym warunkiem jego kwalifikacji. Przepisy prawa mogą nie wskazywać wyraźnie decyzyjnej formy załatwienia sprawy. Istotnym jest zatem, aby istniała norma prawa materialnego, która określała sprawę administracyjną i organ właściwy do władczego i zewnętrznego rozstrzygnięcia o prawach lub obowiązkach podmiotu w indywidualnej sprawie, choćby dla rozstrzygnięcia takiego przepis nie wyznaczał expressis verbis formy załatwienia sprawy w postaci decyzji administracyjnej (zob. wyrok WSA w Warszawie z 17 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 232/13, dostępny na stronie Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych). W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że w przypadkach, gdy ustawodawca upoważnił organ administracji do rozstrzygnięcia indywidualnej sprawy jednostki, natomiast nie wskazał wyraźnie formy prawnej działania organu, należy kierować się tzw. domniemaniem rozstrzygnięcia sprawy w formie decyzji administracyjnej. Domniemanie załatwienia sprawy w drodze decyzji należy stosować w sytuacji, kiedy z normy prawa materialnego, stanowiącej podstawę jej wydania, można w sposób nie budzący wątpliwości wyprowadzić w drodze konkretyzacji normy prawnej, uprawnienia lub obowiązku jednostki, dla którego nie została przewidziana wprost forma działania organu w drodze decyzji administracyjnej (zob. uchwała 7 sędziów NSA z 24 maja 2012 r., sygn. akt II GPS 1/12, CBOSA). Choć prawo materialne administracyjne, konstytuując normy stanowiące podstawę do podejmowania rozstrzygnięć w sprawach indywidualnych, nie daje wielokrotnie odpowiedzi na pytanie, czy rozstrzygnięcie to ma mieć formę decyzji administracyjnej, mając na względzie ochronę praw jednostki, jaką uzyskuje ona w przypadku sformalizowanego postępowania administracyjnego, należy przyjąć, że w takich wątpliwych sytuacjach mamy do czynienia z decyzją administracyjną w rozumieniu art. 1 pkt 1 k.p.a. ( zob. wyrok WSA w Gliwicach z 17 stycznia 2013 r., sygn. akt IV SA/Gl 232/12, CBOSA). Niezależnie od tego za decyzyjną formą załatwienia sprawy administracyjnej przemawia, wynikające z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), prawo jednostki do procesu oraz do sprawiedliwości proceduralnej. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego i Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że prawo do procesu ma podstawowe znaczenie dla interpretacji przepisów prawa materialnego w kwestii formy rozstrzygnięcia sprawy, w kierunku przyjęcia zasady załatwiania spraw jednostki w formie decyzji administracyjnej, gdy przepis prawa materialnego nie przyjmuje expressis verbis innej formy załatwienia sprawy, że obywatel ma prawo do tego, by jego oparte na prawie materialnym wnioski i roszczenia były rozpatrywane w ramach przewidzianej prawem procedury, że nie jest zgodne z zasadami konstytucyjnymi takie postępowanie organów wykonujących administrację publiczną, w którym wnioski obywateli załatwiane są poza procedurą, a także że zasada demokratycznego państwa prawnego wymaga, aby wszelkie postępowania prowadzone przez organy władzy publicznej w celu rozstrzygnięcia spraw indywidualnych odpowiadały standardom sprawiedliwości proceduralnej, a więc gwarantowały stronom i uczestnikom postępowania m.in. prawo do przedstawiania i obrony swoich racji, oraz zaskarżania rozstrzygnięć wydanych w pierwszej instancji, zagwarantowane art. 78 Konstytucji RP (zob. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2012 r., sygn. akt II GPS 1/12; uchwała NSA z dnia 23 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1185/04; wyrok TK z dnia 14 czerwca 2006 r., sygn. akt K 53/05, - dostępne na stronie CBOSA). Skoro więc działania władcze organów powinny być wykonywane w takich formach, które stwarzają jednostce możliwość obrony jej interesów w postępowaniu gwarantującym zachowanie standardów procesowych, a zachowanie takich standardów najpełniej gwarantuje decyzyjna forma rozstrzygania sprawy administracyjne, zaś brak jest ich w razie przyjęcia innej (niż decyzja) formy konkretyzacji praw lub obowiązków jednostki, to tym samym koniecznym jest, w świetle wskazanych wyżej praw jednostki wywodzonych z zasady demokratycznego państwa prawa, aby w sytuacji, gdy ustawa nie wskazuje wyraźnie formy prawnej działania organu, lecz wynika z niej kompetencja organu do rozstrzygnięcia indywidualnej sprawy administracyjnej jednostki, obowiązywała decyzyjna forma rozstrzygnięcia takiej sprawy. Domniemanie załatwienia sprawy administracyjnej w formie decyzji administracyjnej jest uzasadnione również w świetle konstytucyjnego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), gdyż w przypadku, gdyby rozstrzygnięcie organu administracji było podejmowane poza jakąkolwiek procedurą, możliwość skontrolowania przez sąd administracyjny legalności takiego rozstrzygnięcia by de facto nie istniała. (por. WSA w Bydgoszczy w wyroku z 3 grudnia 2013 r., II Sa/Bd 643/13, CBOSA). W świetle poczynionych uwag stwierdzić należy, że kierowane do strony pismo o sposobie rozpatrzenia wniosku o przyznanie dotacji, o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy jako akt władczy i jednostronny organu, rozstrzygający o publicznym uprawnieniu jednostki, spełnia przesłanki konieczne do uznania go za decyzję administracyjną. Zatem pomimo, że wskazany przepis wyraźnie nie stanowi, iż rozstrzygnięcie to ma charakter decyzji, to jednak domniemanie decyzyjnej formy załatwienia sprawy administracyjnej oraz prawa do sądu i sprawiedliwego procesu osoby ubiegającej się o przekazanie dotacji, każe opowiedzieć się za decyzyjną postacią rozpatrzenia wniosku o przyznanie dotacji. Uprawnienie skarżącego do uzyskania dotacji wynika bowiem z przytoczonych na wstępie rozważań przepisów ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, zaś kompetencja orzekającego w sprawie organu do jednostronnego i władczego wypowiedzenie się w kwestii tego uprawnienie wprost z art. 33 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy. W takich okolicznościach nie można dopuścić do sytuacji, aby w demokratycznym państwie prawnym, wniosek skarżącego o przyznanie dotacji, mający znacznie dla realizacji jego praw, byłby rozpatrywany poza procedurą, co zaistnieje w przypadku braku formy decyzji rozstrzygnięcia takiego wniosku. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w art. 107 k.p.a. zostały określone niezbędne elementy decyzji, do których między innymi należą: oznaczenie organu administracji państwowej, data wydania decyzji, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, uzasadnienie faktyczne i prawne, podpis osoby upoważnionej do wydania decyzji. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 1981 r. SA 1163/81 (OSPiKA 1982 z. 9-10 poz. 169), wyjaśnił, że pisma zawierające rozstrzygnięcia w sprawie załatwianej w drodze decyzji są decyzjami , pomimo nieposiadania w pełni formy przewidzianej w art. 107 § 1 k.p.a., jeśli tylko zawierają minimum elementów niezbędnych dla zakwalifikowania ich jako decyzje. Do takich konstytutywnych elementów należy zaliczyć: oznaczenie organu administracji państwowej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji. Wszystkie te niezbędne elementy pozwalające uznać pismo za decyzję administracyjną posiada pismo z dnia [...]r. skierowane do skarżącego. Konkludując powyższe rozważania, stwierdzić należy ,że w sprawie miało miejsce istotne naruszenie art. 134 k.p.a., na skutek potraktowania rozstrzygnięcia organu I instancji jako czynności z zakresu administracji publicznej (art.3 § 2 pkt.4 p.p.s.a ), a nie decyzji administracyjnej, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z tych względów zarzuty skargi przedstawiają się jako zasadne, co obligowało Wojewódzki Sąd Administracyjny do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego postanowienia na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz.2325). dc |