Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant st. ref. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi B.S.A. z siedzibą w B., Francja na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji oddala skargę

Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] marca 2011 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] grudnia 2009 r. odmawiającą dokonania zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy SOBIESKI, zgłoszony w dniu [...] marca 1994 r. pod numerem [...] przez F. z siedzibą w [...] Francji, (obecnie: B. S.A.; dalej: spółka, skarżąca).

Do wydania powyższych decyzji doszło w następujących okolicznościach faktycznych oraz stanie prawnym.

Spółka F. z Francji zgłosiła do Urzędu Patentowego w dniu [...] marca 1994 r. słowny znak towarowy "SOBIESKI" przeznaczony do oznaczania takich towarów jak "napoje alkoholowe z wyjątkiem piwa" (klasa 33), pod numerem [...]. Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] marca 1997 r. odmówił udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy powołując się na dyspozycję art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz.17 z późn. zm.) tj. podobieństwo do zarejestrowanego z wcześniejszym pierwszeństwem od dn. [...].10.1992 r. pod numerem [...] słowno-graficznego znaku towarowego "A SOBIESKI POLISH VODKA". Zgłaszająca złożyła odwołanie od powyższej decyzji, które następnie cofnęła, co skutkowało umorzeniem postępowania odwoławczego.

W dniu [...].12.2005 r. spółka B. SA. (poprzednio: F.) złożyła na podstawie art. 154 § 1 kpa wniosek o zmianę decyzji z dnia [...] marca 1997 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy SOBIESKI zgłoszony pod numerem [...]. We wniosku tym spółka podniosła okoliczność zbycia na rzecz B. S.A. z Francji praw do znaku towarowego [...] "SOBIESKI POLISH VODKA", który był znakiem uniemożliwiającym rejestrację oznaczenia o numerze [...]. Wskazany w uzasadnieniu decyzji odmownej potencjalny konflikt interesów pomiędzy uprawnionymi do przeciwstawionych znaków oraz ryzyko wprowadzenia w błąd potencjalnych nabywców zostało w ocenie spółki wyeliminowane, ponieważ podmiot uprawniony do obu wskazanych znaków jest obecnie ten sam. Ponadto uzasadniła swój wniosek potrzebą ochrony interesu społecznego, w szczególności dobra konsumentów oraz słusznego interesu spółki B. SA. w okolicznościach wynikłych na tle udzielenia prawa ochronnego na rzecz Br. SA. na trzy słowno-graficzne znaki towarowe "Jan III Sobieski SJ" mimo istnienia wcześniejszego prawa ochronnego [...] na znak SOBIESKI POLISH VODKA, udzielonego dla takich samych towarów. Wnioskodawczyni zarzuciła Urzędowi, iż nie respektuje konstytucyjnych zasad państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP) tj. pewności prawa i równego traktowania podmiotów przy jego stosowaniu (art. 32 Konstytucji RP).

Urząd Patentowy RP odmówił dokonania wnioskowanej zmiany decyzji. Przytoczył treść art. 154 kpa, który stanowi, iż decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Orzecznictwo wypracowane na gruncie analizy art. 154 kpa stoi na stanowisku, iż postępowanie prowadzone na w tym trybie jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem nie jest ponowne merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz jedynie weryfikacja wydanej decyzji ostatecznej, poprzez badanie, czy zachodzą przesłanki określone w tym przepisie. Jako przesłanki prawne warunkujące zmianę decyzji w tym trybie organ wskazał:

1) istnienie decyzji ostatecznej,

2) okoliczność, iż za jej uchyleniem lub zmianą przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony.

Zdaniem organu, w sytuacji, w której decyzja z [...] marca 1997 roku o odmowie rejestracji znaku słownego "Sobieski" jest niewątpliwie decyzją ostateczną, analizy wymagała wyłącznie przesłanka słusznego interesu strony oraz interesu społecznego. Organ podkreślił, iż decyzje wydawane w trybie art. 154 kpa mają charakter uznaniowy, co oznacza, że do organu należy ocena, czy w konkretnej sytuacji interes społeczny lub słuszny interes strony przemawia za wzruszeniem decyzji ostatecznej. Wymagania interesu społecznego lub słusznego interesu strony muszą być ustalone w konkretnej sprawie i muszą uzyskać zindywidualizowaną treść, wynikającą ze stanu faktycznego i prawnego sprawy. Interes strony powinien być "słuszny" w rozumieniu obiektywnym tj. usprawiedliwiony okolicznościami sprawy i akceptowany w świetle obowiązującego porządku prawnego, również z punktu widzenia interesu społecznego.

Spółka swój słuszny interes uzasadniła zagrożeniem interesu społecznego w wyniku udzielenia praw ochronnych nr [...],[...] i [...]. Polega ono na tym, że zachodzi możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów oznaczonych znakami towarowymi objętymi ww. prawami ochronnymi wobec istnienia wcześniejszego prawa ochronnego nr [...] oraz wobec obecności na rynku krajowym oraz na rynkach zagranicznych od roku 1998 napojów alkoholowych oznaczonych znakiem "SOBIESKI" pochodzących od firmy B. SA.

Urząd przywołał pogląd doktryny, zgodnie z którym termin "interes społeczny" nie jest zdefiniowany ustawowo, jest to pojęcie nieokreślone, któremu treść nadaje organ orzekający (M. W. "Pojęcie interesu społecznego w prawie administracyjnym", Warszawa 1986). Z utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego natomiast wynika (wyrok NSA z dnia 11 czerwca 1982 r., SA 820/81-ONSA 1981 nr 1, poz. 57, wyrok NSA z dnia 12 listopada 1981 r., I SA 2279/81 - OSPiKA 1982 z.9-10 poz. 171), że zakres swobody organu administracyjnego w zakresie uznania jest ograniczony, m.in. istnieniem zasad ogólnych kpa, w tym zasady art. 7 kpa. Zgodnie z art. 7 kpa organ administracji publicznej zobowiązany jest do czuwania nad przestrzeganiem prawa i podjęcia kroków zmierzających do ustalenia stanu faktycznego umożliwiającego rozstrzygniecie sprawy zgodnie z interesem społecznym i słusznym interesem obywateli. Słuszny interes obywateli to nie tylko interes strony postępowania, ale również interes innych uczestników postępowania przed Urzędem Patentowym, w tym przypadku tych, którzy dokonali zgłoszeń znaków towarowych po wydaniu decyzji odmownej z dnia [...] marca 1997 r. Zgłaszająca, wycofując odwołanie, zrezygnowała z przysługującego mu środka odwoławczego, co doprowadziło do ostatecznego zakończenia postępowania w sprawie i umożliwiło innym podmiotom ubieganie się o ochronę znaków towarowych. W związku z tym uzyskały ochronę znaki towarowe JAN III SOBIESKI JS ([...],[...],[...]) na rzecz Br. S.A.

Zmiana decyzji, o którą ubiega się spółka, doprowadziłaby do niedopuszczalnej sytuacji, w której Urząd podważyłby podstawy udzielonych praw ochronnych, co spowodowałoby naruszenie zasady trwałości decyzji administracyjnych.

Ponadto Urząd stwierdził, iż ocena dopuszczalności udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy dokonywana jest indywidualnie, z uwzględnieniem wszystkich czynników przedmiotowo istotnych w konkretnej sprawie. Przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 listopada 2000 r. (V SA 271/2000, niepubl.), w którym wyrażony został pogląd, iż "prawo wszystkich do równego traktowania przez władze publiczne chronione jest przez art. 32 ust. 1 Konstytucji. Jest to jeden z fundamentów państwa prawnego. Nie wyklucza to konieczności uwzględniania okoliczności konkretnego przypadku, jako że równość nie jest tym samym co identyczność". Zasada równego traktowania winna być postrzegana w szerokim kontekście, ze szczególnym uwzględnieniem zasady praworządności. Zgodnie tą z zasadą organ administracji publicznej obowiązany jest działać na podstawie prawa i w granicach przez prawo zakreślonych.

Jak wskazał UP, decyzje o udzieleniu prawa ochronnego na znaki towarowe JAN III SOBIESKI JS ([...],[...],[...]) mogły zostać zaskarżone w trybie postępowania spornego. Skorzystano z takiego środka prawnego składając sprzeciw wobec udzielonego prawa ochronnego na powyższe znaki towarowe. Obecnie toczy się postępowanie w trybie spornym, które określi stan prawny we wskazanych sprawach.

W dniu [...] marca 2010 r. zgłaszająca tj. B. S.A. Francja, złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, wnosząc o uchylenie decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. i dokonanie wnioskowanej zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. Zgłaszająca wniosła ponadto o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej celem złożenia dodatkowych wyjaśnień, mogących okazać się niezbędnymi dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Spółka podniosła, iż Urząd Patentowy, powołując się na art. 7 k.p.a. tj. zasadę czuwania nad przestrzeganiem prawa, błędnie ocenił, iż na skutek wycofania odwołania od decyzji z dnia [...] marca 1997 r., firma B. SA umożliwiła innym podmiotom ubieganie się o ochronę znaków towarowych zawierających element "SOBIESKI". Spółka nie podzieliła również argumentów Urzędu, iż zmiana decyzji z dnia [...] marca 1997 r. doprowadziłaby do niedopuszczalnej sytuacji podważenia podstawy udzielonych praw ochronnych, a tym samym naruszałaby zasadę trwałości decyzji administracyjnych. Jej zdaniem udzielenie praw ochronnych na późniejsze, niż przedmiotowe oznaczenie [...], znaki towarowe za numerami [...],[...],[...], na rzecz innego podmiotu, przy jednoczesnym istnieniu wcześniejszego prawa ochronnego [...], pozwoliło sądzić, iż nastąpiła zmiana interpretacji przepisów obowiązujących w dacie dokonania zgłoszenia [...], a zatem zaszły okoliczności uzasadniające zmianę decyzji z dnia [...] marca 1997 r.

Spółka zwróciła również uwagę, iż prawa ochronne [...],[...],[...] zostały udzielone na rzecz firmy tytoniowej tj. Br. S.A., pomimo zakazu wynikającego z art. 6 obowiązującej w tym czasie ustawy prawo o znakach towarowych z dnia 31 stycznia 1985 r. Stanowi to przesłankę uznania, iż zasada trwałości decyzji administracyjnych w sprawie rejestracji w/w znaków towarowych, nie powinna stanowić wyższej racji niż uznanie słusznego interesu B. S.A. Urząd nie powinien zatem bronić zasady trwałości decyzji o rejestracji znaków [...],[...],[...], gdyż rejestracje powyższe pomijają interes społeczny rozumiany jako interes konsumentów, którzy mogą uważać, iż produkty oznaczone znakiem z elementem słownym SOBIESKI pochodzą zawsze z tego samego źródła.

Urząd Patentowy w postępowaniu toczącym się na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie podzielił argumentów skarżącej, podtrzymując dotychczasowe poglądy prawne oraz argumentację zawartą w decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. o odmowie dokonania wnioskowanej zmiany decyzji. Podkreślił, iż nie można traktować trybu zmiany decyzji określonego w art. 154 kpa jako służącego do ponownego rozpatrzenia sprawy zakończonej już decyzją ostateczną jako kolejnej instancji.

Urząd Patentowy w decyzji z dnia [...] marca 2011 r. stwierdził, iż istota postępowania prowadzonego w trybach nadzwyczajnych sprowadza się do zbadania, czy w ustalonych okolicznościach faktycznych i prawnych dotychczasowej decyzji, zostały spełnione szczególne przesłanki wymienione w tych przepisach - tzn. czy interes społeczny lub słuszny interes strony przemawiają za zmianą lub uchyleniem danej decyzji. W przedmiotowej sprawie Urząd uznał, iż nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zmianę decyzji wynikające z przepisu art. 154 k.p.a., gdyż badanie interesu społecznego i słusznego interesu strony nie może polegać na ocenie prawidłowości zastosowania przepisów prawa przy wydawaniu decyzji ostatecznej, w oparciu nie o istniejący wówczas stan faktyczny, a okoliczności zaistniałe po uprawomocnieniu się decyzji.

Strona złożyła od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego - Departament Badań Znaków Towarowych, z dnia [...] marca 2011 r. wraz z poprzedzającym tę decyzję postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r., od którego Skarżącej nie służył wniosek odwoławczy, odmawiającym przeprowadzenia rozprawy administracyjnej przed podjęciem rozstrzygnięcia oraz utrzymanej ww. decyzją w mocy wcześniejszej decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. odmawiającej zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy SOBIESKI zgłoszony w dniu [...] marca 1994 r. za numerem [...]. Strona wniosła równocześnie o potwierdzenie istnienia interesu społecznego oraz słusznego interesu Skarżącej w dochodzeniu zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy SOBIESKI zgłoszony w dniu [...] marca 1994 r. za numerem [...], wobec zaistnienia nowych okoliczności.

Nadto skarżąca wniosła o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania UP i przeprowadzenie rozprawy z udziałem skarżącej. Skarżąca zarzuciła organowi przede wszystkim niedostateczne wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy (art. 7 i 77 § 1 k.p.a.). Podkreśliła, iż w 1998 r. uzyskała licencję na używanie znaku SOBIESKI ([...]), zaś w 2003 r. przejęła wszelkie prawa do tego znaku. Tymczasem – znaki [...],[...] i [...] na znaki SOBIESKI zostały udzielone dopiero w 2005 r. na rzecz podmiotu działającego w branży tytoniowej. Podstawą wystąpienia przez skarżącą z wnioskiem o zmianę decyzji z [...] marca 1997 r. było jej przekonanie o ustąpieniu przyczyn odmowy udzielenia prawa wyłącznego jak również – o zmianie praktyki UP w przedmiocie udzielania praw wyłącznych na znaki towarowe.

Skarżąca podkreśliła, iż w interesie nabywców i odbiorców towarów opatrzonych znakiem zawierającym element SOBIESKI nie leży napotykanie w obrocie towarów pochodzących od różnych podmiotów, niepowiązanych ze sobą gospodarczo.

Skarżąca wskazała ponadto, że skoro prawo wyłączne potwierdzone rejestracją nr [...] nie stanowiło przeszkody dla udzielenia praw ochronnych nr [...],[...] i [...] na podstawie zgłoszeń z 1995 r. to tym bardziej nie powinno ono stanowić przeszkody do udzielenia prawa ochronnego na podstawie zgłoszenia nr [...] z roku 1994, zwłaszcza, gdy prawo wyłączne [...] i zgłoszenie [...] zostały skupione w jednym ręku i stanowią od roku 2003 własność skarżącej.

Skarżąca podniosła, iż jej interes w dochodzeniu zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie zgłoszenia [...] jest słuszny i godny ochrony oraz nie pozostaje w sprzeczności z interesem społecznym ogółu nabywców i odbiorców znaków towarowych.

Skarżąca przez ostatnich kilkanaście lat własnym staraniem i wysiłkiem gospodarczym zbudowała rynek na napoje alkoholowe opatrywane znakiem SOBIESKI i jest jedynym podmiotem wprowadzającym do obrotu tak oznaczane napoje alkoholowe. Skarżąca działa na rynku w oparciu o prawa wyłączne posiadające najwcześniejsze pierwszeństwo w zakresie napojów alkoholowych - z roku 1992 i ze swej strony najwcześniej - w roku 1994 - wystąpiła o ochronę znaku SOBIESKI w wersji słownej. Zgodnie z przywołaną zasadą wykształconą i utrwaloną w prawie państw zachodnich, to skarżąca ma niekwestionowane prawo do ochrony swych dokonań gospodarczych w zakresie towarów z klasy 33 obecnych na rynku pod znakiem SOBIESKI, a zmiana decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie zgłoszenia [...] jedynie potwierdziłaby asymilację wspomnianej zasady do prawa polskiego.

Zdaniem skarżącej zmiana decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie zgłoszenia [...] jest uzasadniona względami pierwszeństwa do uzyskania ochrony na znak towarowy wynikającego z daty dokonania zgłoszenia w Urzędzie Patentowy RP. Pierwszeństwo to jest fundamentem prawa własności przemysłowej i światowego systemu ochrony prawnej znaków towarowych i innych niematerialnych przedmiotów własności przemysłowej.

Skarżąca dochowała najwyższej staranności - poprzez nabycie najpierw licencji na znak objęty rejestracją nr [...], a następnie prawa wyłącznego, w zabezpieczeniu swoich praw oraz praw konsumentów gwarantowanych przez prawa ochronne na znaki towarowe.

Wyraziła pogląd, iż zmiana decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie zgłoszenia [...] nie spowoduje automatycznego uchylenia praw ochronnych nr [...],[...] i [...].

Wskazała, iż prowadzi postępowanie sporne zawisłe przed Urzędem Patentowym RP na skutek sprzeciwów, które wniosła w roku 2006 wobec decyzji tego organu administracji o udzieleniu praw ochronnych nr [...],[...] i [...].

W jej ocenie wspomniane przez Urząd w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (przedostatnie zdanie w drugim akapicie na stronie 6 uzasadnienia zaskarżonej decyzji) instytucje prawne umożliwiające wyeliminowanie z porządku prawnego znaków towarowych zarejestrowanych z naruszeniem odpowiednich przepisów, będą miały zastosowanie także do decyzji zmieniającej decyzję z dnia [...] marca 1997 r. i przyznającej prawo ochronne skarżącej na podstawie zgłoszenia nr [...]. Wobec tej decyzji każdy będzie mógł wnieść umotywowany sprzeciw na podstawie art. 246 Pwp, a żadne działanie organu administracji nie wyłączy tego mechanizmu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W odpowiedzi na skargę UP

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, sąd administracyjny bada akty lub czynności z zakresu administracji publicznej pod kątem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, stosownie do stanu prawnego z daty podjęcia aktu lub czynności a nie według przesłanek celowości czy słusznościowych.

Ponadto, w świetle art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Mając na uwadze powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga B. S.A. nie jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Kontroli sądowej w niniejszym postępowaniu podlegała prawidłowość rozstrzygnięcia o odmowie dokonania zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy SOBIESKI, co nastąpiło poprzez nieuwzględnienie wniosku zgłoszonego na podstawie art. 154 § 1 k.p.a. W myśl ww. przepisu, "Decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.".

Zasadniczą kwestią podlegającą analizie prawnej w niniejszej sprawie było to, czy fakt przejęcia w drodze cesji praw wynikających z rejestracji znaku słowno-graficznego SOBIESKI POLISH VODKA przez skarżącą spółkę stanowi przesłankę świadczącą o słusznym interesie strony, bądź interesie społecznym – co mogłoby skutkować zmiana decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy SOBIESKI, zgłoszony w dniu [...] marca 1994 r. pod nr [...] przez skarżąca spółkę. Znak obecnie przejęty przez skarżącą był wówczas przeciwstawiony znakowi zgłoszonemu do rejestracji i stanowił przeszkodę jego zarejestrowania (art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych). Obecnie – co podnosi skarżąca – wobec dysponowania prawami do wyżej wskazanego znaku – przestała istnieć podstawa faktyczna odmowy rejestracji znaku zgłoszonego.

W przedmiotowej sprawie skarżąca uzasadniała także swój słuszny interes w żądaniu zmiany ostatecznej decyzji z dnia [...] marca 1997 r. o odmowie rejestracji znaku słownego "Sobieski" zagrożeniem interesu społecznego w wyniku zarejestrowania znaków [...],[...],[...] na rzecz innego podmiotu. W jej ocenie zachodzi możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów oznaczonych ww. znakami towarowymi, wobec istnienia nie tylko wcześniejszej rejestracji znaku towarowego [...], lecz co istotniejsze - wobec obecności na rynku krajowym oraz na rynkach zagranicznych od roku 1998 napojów alkoholowych oznaczonych znakiem SOBIESKI, pochodzących od firmy B. S.A. Wyraziła więc pogląd, iż ochrona interesu strony łączy się w tym wypadku z ochroną interesu społecznego.

Zdaniem Sądu w pełni właściwe jest stanowisko organu, który uznał tę argumentację za niedostateczną dla wykazania przesłanek interesu społecznego, jak również słusznego interesu strony, o których mowa w art. 154 § 1 kpa.

Prawidłowo Urząd Patentowy stwierdził, iż dokonując oceny sprawy pod kątem powyższych przesłanek, przy ocenie słusznego interesu obywateli, musi również brać pod uwagę interes wszystkich uczestników obrotu czyli strony postępowania, odbiorców towaru, a także innych uczestników postępowań przed Urzędem. W przedmiotowej sprawie są nimi m.in. uprawnieni do innych znaków towarowych, ci w szczególności, którzy dokonali zgłoszeń znaków towarowych już po wydaniu decyzji odmownej z dnia [...] marca 1997 r. Zgłaszająca spółka poprzez wycofanie wniosku, sama zrezygnowała z przysługującego środka odwoławczego, co skutkowało ostatecznym zakończeniem postępowania w sprawie o rejestrację przedmiotowego znaku towarowego. Nie można zgodzić się z argumentami skarżącej, iż fakt ten nie może wpływać na ocenę przedmiotowej sprawy. Po wydaniu ostatecznej decyzji, nastąpiło zarejestrowanie znaków zgłoszonych przez Br. S.A. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż Sąd rozpatrując niniejszą sprawę, nie jest władny do oceny prawidłowości udzielonych praw. Nie jest przedmiotem niniejszego postępowania ocena słuszności tych decyzji, zarówno w świetle powołanego art. 6 u.z.t., jak i ewentualnego podobieństwa do znaku [...]. Na marginesie należy jednak zauważyć, że ocena dopuszczalności udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy dokonywana jest z uwzględnieniem wszystkich czynników przedmiotowo istotnych w danej sprawie. Każda sprawa oceniana jest w sposób indywidualny, na podstawie swoich odrębnych uwarunkowań i na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału, jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 listopada 2000 r. (V SA 271/2000, niepubl.) "prawo wszystkich do równego traktowania przez władze publiczne chronione jest art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Jest to jeden z fundamentów państwa prawnego. Nie wyklucza to konieczności uwzględniania okoliczności konkretnego przypadku, jako że równość nie jest tym samym co identyczność".

Zasada równego traktowania winna być postrzegana w szerokim kontekście, ze szczególnym uwzględnieniem zasady praworządności. Zgodnie z tą zasadą organ administracji publicznej obowiązany jest działać na podstawie prawa i w granicach przez prawo zakreślonych. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie Urząd prawidłowo przyjął prymat zasady praworządności nad zasadą równości i zasadą pogłębiania zaufania obywateli. Pierwszeństwo to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, jak również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, iż "zgodność z prawem decyzji (...) dotyczących rejestracji oznaczenia w charakterze wspólnotowego znaku towarowego należy oceniać wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd wspólnotowy, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej" (por. wyrok Sądu z dn. 15 września 2005 BioID przeciwko OHIM, C-37/03 P, Zb. Orz. str. 1-7975, pkt 47). Kierując się zasadą praworządności, Urząd stwierdził, iż w obecnym stanie faktycznym, za zmianą decyzji nie przemawia interes społeczny. Warto w tym miejscu zauważyć, iż ustawodawca wprowadził odpowiednie instytucje prawne umożliwiające wyeliminowanie z porządku prawnego znaków zarejestrowanych z naruszeniem odpowiednich przepisów. Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, iż korzystając z dostępnych środków prawnych, skarżąca zaskarżyła decyzje Urzędu Patentowego o rejestracji znaków towarowych Jan III Sobieski JS (nr [...],[...],[...]). Reasumując – Sąd doszedł do przekonania, iż nie została spełniona jedna z przesłanek warunkujących zmianę decyzji z dnia [...] marca 1997 r. na podstawie art. 154 k.p.a., gdyż jej zmiana doprowadziłaby do niedopuszczalnej sytuacji podważenia podstawy udzielonych praw ochronnych, a tym samym naruszałaby zasady trwałości decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 k.p.a.). Wszystkie przypadki ograniczające tę zasadę ustanowione w przepisach k.p.a., są jedynie wyjątkami i nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Praktyka polegająca ma dokonywaniu zmiany decyzji, której usprawiedliwieniem byłoby przeniesienie prawa na wcześniejszy, kolizyjny znak towarowy, dokonane już po uprawomocnieniu się decyzji odmownych, stwarzałoby sytuację niepewności prawnej dla innych podmiotów i mogłoby prowadzić do dezorientacji potencjalnych odbiorców towarów, którzy nie mogliby jednoznaczne stwierdzić, z którego źródła, dany produkt pochodzi. Znak towarowy zapewnia nabywcę co do określonych cech danego towaru, chroni go przed błędem, co do tych cech i zapewnia, że towary sygnowane tym znakiem są tego samego pochodzenia, dzięki czemu realizowana jest funkcja gwarancyjna znaku towarowego. W ocenie Sądu zmiany w stanie faktycznym zaistniałe po wydaniu ostatecznej decyzji administracyjnej, mogą prowadzić do jej wzruszenia jedynie w wyjątkowych przewidzianych prawem wypadkach określonych w art. 145 § 1 ust. 5 k.p.a., który stanowi, iż w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję. (podstawa wznowienia postępowania z powodu przesłanki określanej jako "nowy fakt i dowód" lub "de novis".). Zarówno tryb wznowienia postępowania, jak i zmiany edycji ostatecznej na podstawie rozpatrywanego przepisu art. 154 k.p.a. należą do trybów weryfikacji decyzji wadliwych, dopuszczających ich wzruszenie w sytuacjach określonych ustawowo pomimo waloru ostateczności. Z uwagi na wyjątkowy charakter, tryby te nie mogą być nadużywane poprzez rozszerzająca wykładnię warunków dopuszczalności ich zastosowania. Zasadą nadrzędną jest bowiem ochrona trwałości decyzji ostatecznej (art. 16 § 1 k.p.a.).

Należy podkreślić, iż w żadnym przypadku nie można traktować trybu zmiany decyzji określonego w przepisie art. 154 k.p.a jako służącego do ponownego rozpatrzenia sprawy zakończonej już decyzją ostateczną.

Przesłanka stanowiąca, iż organ administracji państwowej jest zobowiązany załatwiać sprawę zgodnie ze słusznym interesem obywateli oznacza, że Urząd winien mieć przy tym na względzie nie tylko interes zgłaszającego, ale także interes wszystkich uczestników obrotu. Badanie interesu społecznego i słusznego interesu strony nie może polegać na ocenie prawidłowości zastosowania przepisów prawa przy wydawaniu decyzji ostatecznej, tym bardziej w oparciu o okoliczności zaistniałe po wydaniu tej decyzji. Praktyka polegająca na dokonywaniu zmiany decyzji, której uzasadnieniem byłyby zdarzenia zaistniałe po jej wydaniu - w kontrolowanej sprawie byłby to fakt nabycia przez skarżącą prawa do znaku towarowego uznanego przez Urząd za kolizyjny - stwarzałaby sytuację niepewności prawnej w stosunku do innych podmiotów, a nawet mogłoby prowadzić do dezorientacji potencjalnych odbiorców towarów. W ocenie Sądu prawidłowy jest pogląd Urzędu, zgodnie z którym praktyka ingerencji w treść decyzji, na skutek zmiany stanu faktycznego zaistniałej już po ich wydaniu, jako takie nie tylko nie chroniłyby interesu społecznego, ale w rzeczywistości byłyby z nim sprzeczne.

Odnośnie zarzutu naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, Sąd uznał, że kontrolowana decyzja była decyzją prawidłowo oceniającą stan faktyczny. Zarzut naruszenia art. 7 oraz 77 k.p.a jest bezzasadny, gdyż w przedmiotowej sprawie został zebrany cały materiał dowodowy, w wyniku czego została wydana decyzja o odmowie dokonania zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony w dniu [...] marca 1994 r. znak towarowy słowny SOBIESKI za numerem [...].

Nie jest trafna sugestia zawarta w skardze, iż przeprowadzenie rozprawy administracyjnej postulowanej przez nią w toku postępowania wyjaśniłoby nieporozumienia dotyczące okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy. Skarżąca w uzasadnieniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wskazała, że rozprawa przed podjęciem ostatecznej decyzji umożliwiłaby jej złożenie dodatkowych wyjaśnień, jakie mogły okazać się niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Wniosek o przeprowadzenie rozprawy w tym zakresie nie spełniał przesłanek określonych w art. 89 § 2 K.p.a. Wprawdzie art. 244 ust. 13 Pwp stwierdza, iż rozprawę przeprowadza się w przypadku, o którym mowa w art. 89 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, również na wniosek zgłaszającego, niemniej nawiązuje on do treści i przesłanek art. 89 § 2 Kpa (verba legis w przypadku, o którym mowa w art. 89 § 2 kpa). Po analizie uzasadnienia wniosku o wyznaczenie rozprawy Urząd prawidłowo stwierdził, iż nie mieścił się on w zakresie przesłanek z art. 89 Kpa i jednocześnie stał w sprzeczności z zasadą sprawnego postępowania.

W przypadku kontrolowanej sprawy, której przedmiotem była zmiana decyzji ostatecznej na podstawie art. 154 kpa do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego nie było celowe wyznaczenie rozprawy i to zaniechanie organu nie miało zdaniem Sądu żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Reasumując – Sąd aprobuje pogląd organu, zgodnie z którym w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki warunkujące możliwość zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. wynikające z przepisu art. 154 k.p.a. - interesu społecznego i słusznego interesu strony.

Hipotetyczna zmiana ww. decyzji na skutek uwzględnienia wniosku strony i udzielenie prawa ochronnego na rzecz Skarżącej, skutkowałaby przyznaniem jej prawa wyłącznego od dnia zgłoszenia tj. od dnia [...] marca 1994 r. ze wszystkimi konsekwencjami udzielenia takiej ochrony, a tym samym naruszałaby zasady trwałości decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 k.p.a.) oraz pewności obrotu gospodarczego, co godziłoby praktycznie we wszystkie kategorie jego uczestników.

Ponieważ brak było podstaw do wzruszenia poglądu organu, który stwierdził, że nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zmianę decyzji - Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.