drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Planowanie przestrzenne, Rada Gminy~Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 2257/17 - Wyrok WSA w Warszawie z 2018-02-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 2257/17 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2018-02-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-08-30
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Alina Balicka
Anita Wielopolska /sprawozdawca/
Tomasz Wykowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Skarżony organ
Rada Gminy~Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 147 par 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, sędzia WSA Anita Wielopolska (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Paweł Konopelski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2018 r. sprawy ze skargi C. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] grudnia 2001 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej w zakresie § 6 ust. 8 i § 26 oraz rysunku planu stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały – obie części w odniesieniu do działek ewidencyjnych nr [...] i [...] z obrębu [...] objętych KW Nr [...] położonych w W., [...] przy ulicy H.; 2. w pozostałej części skargę oddala; 3. zasądza od Gminy W. na rzecz skarżącego C. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

1 U Z A S A D N I E N I E

W dniu [...] maja 2017 roku skarżąca [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] złożyła do Rady [...] wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przepisami uchwały Rady [...] Nr [...] z dnia [...] grudnia 2001 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru oznaczonego w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego [...] symbolem [...] oraz południową i północną stronę ul. [...] na odcinku od ul. [...] do ul. [...], poprzez stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w części dotyczącej ustaleń planu:

§ 26 ustalającego dla terenu oznaczonego symbolem UN przeznaczenie związane z działalnością naukowo-badawczą Instytutu [...];

§ 2 ust. 1 i ust. 2 dotyczącego granic obszaru objętego Uchwałą;

rysunku planu stanowiącego Załącznik nr 1 do ww Uchwały w części dotyczącej obszaru UN - w zakresie odnoszącym się do nieruchomości położonej w [...], Dzielnicy [...] przy ul. [...], składającej się z działek ewidencyjnych o nr [...], z obrębu [...], objętych księgą wieczystą KW Nr [...], przeznaczonych w mpzp pod funkcje związane z działalnością naukowo-badawczą Instytutu [...].

Wezwanie powyższe zostało pozostawione bez odpowiedzi. Wobec powyższego skarżąca, przed upływem 60 dni od dnia wezwania, wniosła na ww uchwałę Rady [...] skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, podnosząc zarzuty tożsame jak w wezwaniu, tj o stwierdzenie nieważności ww Uchwały w zakresie § 26 Uchwały, § 2 ust. 1 i ust. 2 Uchwały i rysunku planu stanowiącego Załącznik nr 1 do uchwały, w części dotyczącej obszaru "UN" odnoszącym się do przedmiotowej nieruchomości; a nadto o zasądzenie od Rady [...] na rzecz skarżącej, kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Powyższej uchwale zarzuciła naruszenie:

art.140 kodeksu cywilnego poprzez pozbawienie skarżącej możliwości swobodnego korzystania z nieruchomości oraz uniemożliwienie wykonywania prawa własności przysługującego skarżącej Spółce do ww nieruchomości;

art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 87 Konstytucji RP poprzez sformułowanie wskazanych powyżej postanowień planu w taki sposób, że tworzą one normy konkretne i indywidualne, podczas gdy powinny stanowić normy generalne i abstrakcyjne.

W uzasadnieniu skargi Spółka wskazała, iż jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiącej powyższe działki gruntu o nr ew. nr [...], z obrębu [...]. Nieruchomość ta objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym teren oznaczony symbolem "UN", obejmujący działki skarżącej, został zdefiniowany w § 6 pkt 9 zaskarżonej Uchwały, jako teren działalności naukowo-badawczej Instytutu [...], zapis § 26 ust. 1 kwestionowanej Uchwały dla ww terenu "UN" ustala przeznaczenie podstawowe - funkcja związana z działalnością naukowo-badawczą Instytutu [...], natomiast ust. 2 ww paragrafu 26 dopuszcza na terenie "UN" przebudowę i budowę obiektów związanych funkcjonalnie z podstawową działalnością Instytutu. W związku z powyższym skarżąca, jako podstawowy zarzut wobec kwestionowanych postanowień Uchwały wskazała, iż jedynym adresatem powyższych zapisów jest Instytut [...]. Powyższe stanowi, iż norma określająca dopuszczalny sposób zagospodarowania danego terenu nie spełnia wymogów normy generalnej i abstrakcyjnej i tym samym powinna zostać usunięta z obrotu prawnego. Jak podniosła, naruszenie ww postanowieniami planu jej interesu prawnego polega na sprzecznym z przepisami prawa "ukształtowaniu sposobu wykonywania przez nią jej prawa własności". Przeznaczenie terenu wyłącznie na cele związane z działalnością Instytutu powoduje, iż następca prawny Instytutu nie będzie miał obiektywnej możliwości korzystania z nabytego gruntu w zakresie prawem przewidzianym. Kwestionowane zapisy planu determinują bowiem dopuszczoną na ww terenie działalność nowego właściciela (użytkownika wieczystego), która nie będzie mogła być uznana za działalność Instytutu, choćby była do niej podobna czy wręcz analogiczna, gdyż nie będzie przez Instytut prowadzona. Tym samym, automatycznie zostało wyłączone prawo do jej wykorzystania przez inny podmiot niż Instytut. Takie zapisy, w sposób całkowicie nieuzasadniony, naruszają konstytucyjną zasadę równości, dopuszczając do korzystania z danego terenu (nie będącego terenem publicznym i nie przeznaczonego na cele publiczne) de facto wyłącznie przez jeden podmiot - Instytut [...].

Niezależnie, jak podniosła, zmiana zapisów Statutu Instytutu pociąga za sobą zmianę zakresu jego działalności, co do której odnoszą się zapisy planu, a to z kolei przekłada się na zakres przeznaczenia ww obszaru. Kolejny problem się jawi w sytuacji, gdy Instytut zostanie zlikwidowany i tym samym brak będzie źródła ustalenia przeznaczenia terenu. Ustanie bytu prawnego Instytutu spowoduje, że postanowienia § 6 i 26 Uchwały staną się bezprzedmiotowe (jako przepisy które nie maja charakteru abstrakcyjnego). Jednocześnie, mając powyższe na uwadze, skarżąca uznała, iż kwestionowane zapisy planu stanowią o przekroczeniu przez organ tzw. "władztwa planistycznego".

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o jej oddalenie. Odnosząc się do podniesionych zarzutów wskazała min., iż projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wraz z prognozą wpływu ustaleń planu na środowisko przyrodnicze został wyłożony do publicznego wglądu od [...] kwietnia 2000 r. do dnia [...] maja 2000 r. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami zarząd gminy zawiadomił na piśmie o terminie wyłożenia projektu planu: a) właścicieli lub władających nieruchomościami, których interes prawny może być naruszony ustaleniami planu, b) właścicieli nieruchomości, od których może być pobrana oplata, o której mowa w art. 36 ust. 3, c) osoby, których wnioski nie postały uwzględnione w projekcie planu, uzasadniając odmowę ich uwzględnienia. Skarżąca Spółka nie była wówczas użytkownikiem wieczystym przedmiotowej nieruchomości, której użytkownikiem wieczystym był Instytut [...]. W związku z powyższym to Instytut [...] był powiadomiony o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu zawiadomieniem z dnia [...] marca 2000 r. i nie składał żadnych wniosków, zarzutów ani protestów do ustaleń przedstawionych w projekcie planu oraz w żaden sposób nie negował zapisów planu miejscowego dla ternu oznaczonego symbolem "UN". Nadto, w powyższym okresie w czasie trwania procedury planistycznej dotyczącej przedmiotowego planu, nikt nie kwestionował proponowanych ustaleń i przeznaczenia terenu UN (art. 23, art. 24 ww ustawy). Rada [...] podniosła także, iż ówcześnie, teren określony w planie jako usługi nauki, zagospodarowany był w jednorodny sposób obiektami Instytutu [...] i stanowił funkcjonalną całość. Działki nr ew. [...] z obrębu [...] nie były geodezyjnie wydzielone, obszar działki [...] wchodził w skład działki [...], natomiast działki [...] wchodził w skład działki [...]. Powiązanie przeznaczenia przedmiotowego terenu z działalnością Instytutu było zgodne z wolą Rady Gminy [...] - ówcześnie istniejącej jednostki samorządu terytorialnego. Władzom Gminy zależało na utrzymaniu działających na lokalnym terenie firm i instytucji, a zwłaszcza państwowych, czy też reprezentujących polski kapitał. Ponadto, jak podniosła, podział nieruchomości należącej do Instytutu [...], w wyniku którego powstały ww działki, miał miejsce dopiero w 2008 r. tj. po 8 latach od uchwalenia ww planu zagospodarowania przestrzennego a obecny użytkownik wieczysty tej nieruchomości- [...] Sp. z o.o. - nabył przedmiotowe działki gruntu dopiero w dniu [...] grudnia 2015 r. (zgodnie z treścią Księgi Wieczystej Nr [...]). Wobec powyższego, w ocenie organu, trudno uznać, że nastąpiło naruszenie interesu prawnego skarżącej. Plan sporządzony został prawidłowo uchwalony w oparciu o zasady i w trybie określonym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w zgodzie z powszechnie obowiązującymi przepisami. Rada Gminy podejmując uchwalę w sprawie skarżonego planu dopełniła wszystkich wymogów proceduralnych i materialnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje. Skarga złożona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), według którego każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W pierwszej kolejności należy zatem rozważyć dopuszczalność złożenia skargi w kontekście spełnienia kryteriów określonych w powołanym art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a więc czy zaskarżona uchwała jest aktem z zakresu administracji publicznej i czy narusza interes prawny lub uprawnienie skarżącej, a także, czy skarżąca wyczerpała ustawowy wymóg dopuszczalności złożenia skargi po uprzednim wezwaniem Rady [...] do usunięcia naruszenia prawa przedmiotową uchwałą.

Zaskarżona uchwała Rady [...] z dnia [...] listopada 2010 r. dotyczy uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będącego aktem prawa miejscowego, co w konsekwencji przesądza, iż stanowi akt z zakresu administracji publicznej. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą, skarżąca zawarła w piśmie z dnia [...] maja 2017 roku (data wpływu do organu [...] czerwca 2017 roku). W związku z brakiem odpowiedzi Rady na to wezwanie, skarga do Sądu złożona została w dniu [...] sierpnia 2017 r. (data wpływu do Rady [...]), a więc przed upływem terminu 60 dni od dnia złożenia wezwania o usunięcie naruszenie prawa. Skargę złożono zatem z zachowaniem terminu określonego w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skarżąca wywodzi swój interes prawny z faktu przysługiwania jej prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości położonej w [...] Dzielnicy [...] przy ul. [...], składającej się z działek ewidencyjnych nr [...], z obrębu [...], dla której Sąd Rejonowy dla [...] w [...] Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr [...], objętego ustaleniami zaskarżonej uchwały. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu, zaskarżona uchwała Rady dotyczy interesu prawnego [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...], jako wynikającego z przysługiwania jej ww prawa użytkowania wieczystego.

Do ustalenia pozostaje zatem stwierdzenie, czy uchwała ta narusza interes prawny skarżącej i czy naruszenie to, jeżeli ma miejsce, jest uprawnione obowiązującymi przepisami prawa.

W ocenie Sądu, odnosząc się do powyższego, za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia prawa, w zakresie ustaleń zawartych w treści § 2 ww planu miejscowego, ustalającego wyznaczonymi liniami granice obszaru objętego planem. Celem precyzyjnego opisu zakresu granic planu, należało w sposób szczegółowy opisać linie wyznaczające różne strefy, w tym min. granicę strefy ochronnej [...] Parku Krajobrazowego. W tym celu wprowadzono zapis o treści: "w kierunku południowym wzdłuż wschodniej granicy dz.nr [...], [...] w obrębie [...], wzdłuż wschodniej granicy terenu Instytutu [...]...". Zapis ten wskazuje przebieg ww granicy i odnosi się jedynie do geograficznego usytuowania opisanego w ten sposób obszaru planu. Nie wynika z niego natomiast żadna norma prawna przyporządkowująca skarżącej Spółce merytoryczny zakres działalności Instytutu [...], jak to ma miejsce w innych zapisach kwestionowanej Uchwały. Dlatego też jako nieuzasadnioną w tym zakresie, działając na mocy art. 151 ppsa., Sąd skargę oddalił.

Na uwzględnienie zasługuje natomiast zarzut skargi dotyczący naruszenia prawa w zakresie § 26 ust. 1 tekstu planu, jednocześnie Sąd z urzędu dopatrzył się również konieczność wyeliminowania zapisu § 6 ww planu.

Przedmiotowa nieruchomość, stanowi teren oznaczony symbolem "UN" , który został zdefiniowany w paragrafie 6 ustępie 8 ww uchwały jako teren działalności naukowo-badawczej Instytutu [...]. Z kolei treść § 26 ust. 1 tekstu planu wskazuje na podstawowe przeznaczenie terenu oznaczonego symbolem "UN", którym jest funkcja związana z działalnością naukowo-badawczą ww Instytutu, na którym, zgodnie z treścią § 26 ust. 2, dopuszczono jedynie przebudowę i budowę obiektów związanych funkcjonalnie z podstawową jego działalnością.

Trzeba w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 8 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest nie tylko aktem planistycznym, ale także aktem prawa miejscowego, co stanowi, iż jako akt prawa miejscowego powinien zawierać normy o charakterze dostatecznie ogólnym oraz abstrakcyjnym i wyznaczać sposób zachowania się rodzajowo określonych adresatów w sytuacjach przewidzianych w tych normach, które nie konsumują się w razie ich zastosowania oraz obowiązują do czasu utraty przez nie mocy obowiązującej w przypadkach określonych w ustawie lub w nich samych (wyrok NSA II OSK 1572/14, wyrok WSA IV SA/Wr 81/12).

Podkreślenia wymaga, iż Konstytucja w art. 87 i 94 definiuje akty prawa miejscowego jako ustanowione przez organy samorządu terytorialnego i terenowe organy administracji rządowej na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, źródła prawa Rzeczypospolitej Polskiej powszechnie obowiązujące na obszarze działania organów, które je ustanowiły, przy czym zasady i tryb wydawania aktów określa ustawa. I choć brak ustawowej definicji aktu prawa miejscowego, to powszechnie przyjmuje się, iż taki charakter mają akty normatywne, w których ujęto normy postępowania o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. Normatywny zaś charakter aktu oznacza, że zawiera on wypowiedzi skierowane do adresatów w celu wskazania określonego sposobu zachowania się w postaci nakazu, zakazu lub uprawnienia. Charakter generalny wyraża się w tym, że normy zawarte w akcie definiują adresata poprzez wskazanie cech, a nie poprzez ich wymienienie z nazwy. Akty prawa miejscowego skierowane są do podmiotów (adresatów) występujących poza organami administracji, a będąc źródłami prawa powszechnie obowiązującego mogą regulować postępowanie wszystkich kategorii adresatów (obywateli, organów, organizacji publicznych i prywatnych, przedsiębiorców). Stanowią zatem prawo dla wszystkich, którzy znajdą się w przewidzianej przez nie sytuacji. W praktyce oznacza to, że adresatami aktów prawa miejscowego są osoby będące mieszkańcami danej jednostki samorządu terytorialnego bądź tylko przebywające na terenie jej działania (wyrok NSA z dnia 5 lipca 2011r., II OSK 674/11). Nie oznacza to jednak konieczności, by akty prawa miejscowego dotyczyły wszystkich mieszkańców jednostki terytorialnej. Wystarczające będzie, gdy zawarte w takim akcie normy o charakterze abstrakcyjno-generalnym będą skierowane do nieograniczonego kręgu adresatów. Wskazane zatem zapisy § 6 i § 26, w ocenie Sądu, uchybiają powyższym regułom. Takie ustalenia zaskarżonej uchwały naruszają ww art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowiący, iż plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

Analiza postanowień Uchwały prowadzi do wniosku, że de facto na podstawie kwestionowanych przez Spółkę zapisów nie sposób ustalić, jaka konkretnie działalność może być prowadzona na obszarze oznaczonym symbolem "UN". Uchwała zawiera bowiem jedynie zbiór ogólnych, nieprecyzyjnych sformułowań, które uniemożliwiają ustalenie rzeczywistego w Uchwale przeznaczenia terenu "UN". W tym stanie rzeczy jedynym źródłem określenia zakresu działalności Instytutu (a tym samym przeznaczenia terenu), zgodnie ze stanowiskiem skarżącej, jawi się Statut Instytutu. Należy zatem domniemywać, że Uchwała przez działalność Instytutu rozumie właśnie tę działalność wskazaną w Statucie Instytutu. Tak zresztą powyższe zapisy odczytują organy administracji, jak w sprawie niniejszej Prezydent [...] (decyzja nr [...] z dnia [...] grudnia 2016 roku odmawiająca zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę) czy Wojewoda [...] (decyzja nr [...] z dnia [...] lutego 2017 roku utrzymująca ww decyzję Prezydenta w mocy). Obie decyzje dołączone do skargi. W uzasadnieniu pierwszej z w/w Prezydent wskazał, iż inwestycja jest niezgodna z przeznaczeniem przedmiotowej nieruchomości wskazanym w ww Uchwale, gdyż jej przeznaczenie nie zawiera się w działalności Instytutu. Natomiast Wojewoda [...] w ustaleniu przedmiotu działalności Instytutu i dopuszczalnym przeznaczeniu przewidzianym w planie dla nieruchomości oparł się wprost na Statucie Instytutu (str. 3 decyzji Wojewody).

Trzeba też mieć na uwadze, jak słusznie zauważyła skarżąca, iż przy każdorazowej zmianie Statutu Instytutu może dojść także do zmiany przeznaczenia terenu objętego obszarem "UN". Oznacza to, że zmiany zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będą mogły następować w dowolnym momencie i częstotliwości, bez jakichkolwiek granic prawnych i z pominięciem procedury planistycznej ustawowo określonej. Zatem, zdaniem Sądu, w zaskarżonej Uchwale zawarto tzw. normy otwarte (niedoprecyzowane), których treść uzależniona jest od działania innych podmiotów, a taka sytuacja jest niedopuszczalna. Również, co należy mieć na uwadze, możliwa do przewidzenia jest sytuacja, kiedy Instytut zakończy swoją działalność. Wówczas w ogóle nie będzie możliwe ustalenie rzeczywistej funkcji całego obszaru oznaczonego w planie jako "UN".

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, o ile w zamyśle organu było wprowadzenie czy utrzymanie przeznaczenia dla ww terenu, jako działalności naukowo-badawczej, aby taka funkcja w tym obszarze została wprowadzona, jednakże musi być ona dookreślona (np. z zakresu fizyki, chemii, biologi czy medycyny itd.), bez odwoływania się do podmiotów tego rodzaju działalność na przedmiotowym terenie aktualnie prowadzących.

Trzeba też mieć na uwadze, iż w przypadku zbycia przez Instytut nieruchomości, na rzecz innego podmiotu, co miało miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, nabywca w zasadzie pozbawiony jest korzystania ze swojej nieruchomości zgodnie z przepisem art. 140 kodeksu cywilnego, gdyż nie może podjąć żadnej innej działalności niż tylko tej, konkretnie przypisanej Instytutowi. Każda inna działalność, zgodnie z brzmieniem ww zapisów, jest niedopuszczalna. Powyższe postanowienia uchwały doprowadzają zatem do sytuacji całkowitego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości, nawet w sposób planem przeznaczonym. Jeśli wolą organu było na tym terenie zagwarantowanie prowadzenia wyłącznie działalności naukowo-badawczej, należało ją odnieść jw wskazano, przedmiotowo a nie podmiotowo. Przywołać w tym miejscu trzeba wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 kwietnia 2012 r. sygn. akt II OSK 307/2012, zgodnie z którym "Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może kształtować i kształtuje sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Jego postanowienia mogą prowadzić do ograniczeń prawa własności ale nie do takich, które prowadziłyby de facto do naruszenia jego istoty. Władztwo planistyczne gminy nie jest władztwem absolutnym, ma granice wynikające m. in. z przepisu art. 64 ust. 3 oraz z art. 31 ust. 3 Konstytucji. statuującego zasadę proporcjonalności." A zatem władztwo planistyczne gminy nie może polegać na zupełnej swobodzie i dowolności w planowaniu co do przeznaczenia terenu, gdyż konieczne jest uwzględnienie w planowaniu i zagospodarowaniu prawa własności a skoro ingerencja planistyczna gminy jest wyjątkiem od zasady nienaruszalności własności gruntu przez władze publiczne, to każde wyznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dodatkowych ograniczeń wykonywania prawa własności musi być adekwatnie, szczegółowo, profesjonalnie i wiarygodnie uzasadnione.

Natomiast, odnosząc się do stanowiska organu zaprezentowanego w odpowiedzi na skargę, w ocenie Sądu, nie ma żadnego znaczenia fakt, iż w czasie podejmowania procedury planistycznej użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej terenem "UN" był wyłącznie Instytut [...]. Podobnie nie ma znaczenia fakt, późniejszego niż data uchwalenia przedmiotowego planu, nabycia części ww nieruchomości przez inny podmiot. Powyższa okoliczność nie ma żadnego wpływu na możliwość kwestionowania zapisów planu, nawet jeśli nabywca nieruchomości objętej planem o treści postanowień planu wiedział, przed datą jej nabycia.

W związku z powyższym, działając na podstawie art. 147 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

-----------------------

8



Powered by SoftProdukt