Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Wojciech Sawczuk po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 lipca 2019 r. sygn. akt III SA/Łd 426/19 w sprawie ze skargi A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.

I

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 10 lipca 2019 r., sygn. akt III SA/Łd 426/19, działając na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako: "p.p.s.a.") oddalił A. w. L. (dalej jako: "Stowarzyszenie") na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] marca 2019 r. w przedmiocie uzgodnienia wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym oraz prawnym sprawy.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi po rozpoznaniu zażalenia Stowarzyszenia na postanowienie Marszałka Województwa Łódzkiego (dalej jako: "MWŁ") z dnia [...] stycznia 2019 r. w sprawie uzgodnienia wydania zezwolenia B. Sp. z o.o. z siedzibą w W., na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym, utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Podstawę prawną postanowienia stanowił m.in. art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 i art. 106 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.; dalej jako: "k.p.a.") oraz art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 ze zm., dalej jako: "u.t.d.")

Z akt sprawy wynika, że Marszałek Województwa Mazowieckiego (dalej jako: "MWM") z uwagi na postępowanie toczące się z wniosku firmy B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. w przedmiocie wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej W. – K. - B, pismem z dnia 28 stycznia 2019 r. wystąpił do Marszałka Województwa Łódzkiego o uzgodnienie wydania zezwolenia - w trybie art. 106 k.p.a.

Marszałek Województwa Łódzkiego postanowieniem z dnia [...] stycznia 2019 r. uzgodnił wydanie ww. zezwolenia, przy czym postanowienie to zostało doręczone Marszałkowi Województwa Mazowieckiego i stronie postępowania tj. firmie B. Sp. z o.o.

W dniu [...] lutego 2019 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi wpłynęło - za pośrednictwem Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi - zażalenie wraz z ewentualnym wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia. Stowarzyszenia. Stowarzyszenie podniosło, iż postanowieniem z dnia [...] lutego 2019 r. zostało dopuszczone przez Marszałka Województwa Mazowieckiego do udziału w prowadzonym postępowaniu.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi utrzymało w mocy postanowienie Marszałka Województwa Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2019 r. Organ odwołał się do treści art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g) u.t.d. i wskazał, że wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia: w krajowym transporcie drogowym - wydanego, w zależności od zasięgu tych przewozów odpowiednio przez marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co najmniej jednego województwa. Organ odwołał się także do treści art. 106 k.p.a

Skargę na powyższe postanowienie złożyło Stowarzyszenie. Sąd pierwszej instancji skargę oddalił. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że organ wydający zezwolenie, w tym wypadku Marszałek Województwa Mazowieckiego, ma – zgodnie z przepisami u.t.d. - dokonać analiz rynkowych i ocenić wpływ planowanej linii pod kątem, czy nie będzie ona stanowić zagrożenia dla już istniejących linii regularnych. Nie ma natomiast żadnych podstaw, aby takiej analizy wymagać od organu wydającego uzgodnienie, tym bardziej że analiza dotyczyć miałby tylko pewnego odcinka trasy, co może uniemożliwić lub przynajmniej utrudniać prawidłową ocenę i wyciąganie logicznych wniosków. Takie możliwości ma natomiast organ wydający zezwolenie, posiadający informacje o całym przebiegu linii komunikacyjnej i jej wpływie na inne linie. W tym stanie rzeczy zarzut niedokonania w toku postępowania uzgodnieniowego sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych jest nieuzasadniony, gdyż zdaniem Sądu z powyższych przepisów taki obowiązek dla organu uzgadniającego wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów nie wynika. Przedmiotem uzgodnienia ma być wyłącznie przebieg planowanej linii komunikacyjnej, a nie aspekty rynkowe i finansowe związane z powstaniem takiej linii. W ocenie Sądu czyni to także niezasadnym zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 i art. 77 k.p.a. dotyczący niewyjaśnienia wszystkich okoliczności w tym zakresie.

II

W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stowarzyszenie zakwestionowało powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 151, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 w zw. z art. 107 § 4 i 5 k.p.a. polegające na tym, że WSA badając legalność zaskarżonego postanowienia oddalił skargę, zaakceptował ustalony stan faktyczny sprawy i nie uwzględnił, że organ II instancji błędnie ustalił stan faktyczny, gdyż organy obu instancji nie przeprowadziły w niezbędnym zakresie postępowania dowodowego, w szczególności nie dokonano sprawdzenia czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych oraz czy ujemnie wpłynie na rentowność porównywalnych usług kolejowych

- opisane naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy, gdyby bowiem Sąd I instancji nie naruszył powyższych przepisów postępowania, to musiałby uznać, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa, gdyż organy nie zbadały istoty sprawy i nie dokonał czynności niezbędnych do wyjaśnienia przesłanek ustawowych, a w rezultacie Sąd wydałby rozstrzygnięcie o uchyleniu postanowienia, a nie o oddaleniu skargi;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g) i art. 22a ust. 1 pkt 2 lit. a) i b) u.t.d. poprzez ich błędną wykładnię, a w rezultacie niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że przedmiotem badania organu wydającego postanowienie uzgodnieniowe, jak w niniejszej sprawie, ma być wyłącznie przebieg planowanej linii komunikacyjnej, a nie aspekty rynkowe i finansowe związane z powstaniem takiej linii, podczas gdy przedmiotem uzgodnienia powinny być te zagadnienia, które są rozważane na etapie wydawania zezwolenia, a jednocześnie związane są wprost z właściwością miejscową marszałka dokonującego uzgodnienia i tym samym organ wydający postanowienie uzgodnieniowe powinien był zbadać, czy w sprawie nie występują okoliczności uzasadniające odmowę wydania zezwolenia na podstawie art. 22a ust. 1 u.t.d., a w szczególności czy projektowana linia komunikacyjna będzie stanowiła zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, czy ujemnie wpłynie na rentowność porównywalnych usług kolejowych, a także czy projektowana linia komunikacyjna na terenie województwa spełnia oczekiwania w zakresie częstotliwości, jakości, zachowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także, czy spełnia oczekiwania i postulaty lokalnej społeczności.

III

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz o wyznaczenie rozprawy celem rozpoznania skargi kasacyjnej.

IV

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 § 1 zd. pierwsze p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania określone w § 2 powołanego przepisu. Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził również podstaw do odrzucenia skargi oraz umorzenia postępowania przed Sądem I instancji, co obligowałoby do wydanie postanowienia w trybie art. 189 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia wyroków sądu pierwszej instancji, a więc zarzuty w niej formułowane powinny być kierowane do tego sądu. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej sprawia, że zakres kontroli instancyjnej jest wyznaczany przez samego autora skargi kasacyjnej przez zgłoszone zarzuty, które zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. mogą być oparte na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) lub naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Zatem Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę jedynie w granicach podniesionych zarzutów kasacyjnych.

Niniejsza skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., tj. naruszeniu prawa materialnego i naruszeniu przepisów postępowania. W tej sytuacji, co do zasady, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje w pierwszej kolejności zarzuty naruszenia przepisów postępowania, ponieważ ich uwzględnienie mogłoby uczynić przedwczesnym albo bezprzedmiotowym odniesienie się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego. Jednakże sposób sformułowania zarzutów, w ocenie składu orzekającego, powoduje konieczność odniesienia się w pierwszej kolejności do podniesionych przez Stowarzyszenie, jako naruszonych, przepisów prawa materialnego wskazanych w pkt II. petitum skargi kasacyjnej.

Nie budziło wątpliwości, że materialnoprawną podstawę zaskarżonego postanowienia stanowił art. 18 ust. 1 pkt 1 lit g) u.t.d., zgodnie z którym wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar, co najmniej jednego województwa. W kontekście argumentacji autora skargi kasacyjnej, kwestią wymagającą rozstrzygnięcia pozostawał zakres kompetencji Marszałka Województwa Łódzkiego, jako organu uzgadniającego. Zagadnienie to ma doniosłe znaczenie dla rozpoznawanej sprawy, gdyż organ uzgadniający może działać wyłącznie w zakresie własnych uprawnień i nie może zastępować organu administracji publicznej właściwego do wydania decyzji i merytorycznego rozstrzygania sprawy. Ponadto zakres uprawnień MWŁ decydował o zakresie ustaleń faktycznych tego organu (por. art. 106 § 4 k.p.a. pozwalający w razie potrzeby na przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego przez organ uzgadniający).

Treść przepisu art. 18 ust. 1 u.t.d. wskazuje, że ma on przede wszystkim charakter kompetencyjny i określa organy właściwe do wydawania zezwoleń. Uzgodnienie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit d-g u.t.d. stanowi o możliwości wypowiedzenia się przez organ uzgadniający na temat tych okoliczności, które są istotne dla udzielenia zezwolenia na danej linii komunikacyjnej w części obejmującej obszar jednostki samorządu terytorialnego, dla którego organ ten jest miejscowo właściwy. Organ wydający zezwolenie obowiązany jest uwzględnić stanowisko organu uzgadniającego przy rozstrzyganiu wniosku strony.

To, że wymagane uzgodnienie w zakresie planowanego przebiegu linii komunikacyjnej ma dla organu wydającego zezwolenie charakter wiążący wynika wprost z redakcji przepisu art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d1) - g) u.t.d., który określa, że wykonywanie przewozów regularnych wymaga zezwolenia właściwego organu wydanego "w uzgodnieniu" z odpowiednimi organami właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej. A więc nie chodzi tylko o uzyskanie niewiążącej organ opinii, ale o wiążące uzgodnienie przebiegu linii komunikacyjnej przez obszar konkretnego województwa.

Obowiązek współdziałania organów, który wynika z art. 18 ust. 1 pkt 1 lit g) u.t.d. oznacza, że konieczność zajęcia stanowiska przez MWŁ, jako organu współdziałającego stanowiło wymóg formalny wydania prawidłowej decyzji przez organ uprawniony do merytorycznego załatwienia sprawy, tj. Marszałka Województwa Mazowieckiego. Obowiązek współdziałania wpływa na zakres uprawnień organów współdziałających w ten sposób, że organ współdziałający, nie będąc właściwym do wydania decyzji w sprawie, ma obowiązek zbadania sprawy pod określonym kątem, a organ posiadający kompetencje do załatwienia sprawy, co do istoty (zmianę lub odmowy zmiany zezwolenia), nie może wszystkich okoliczności sprawy oceniać samodzielnie.

Wskazać należy, że w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 106 k.p.a. organ wyraża samodzielne stanowisko, a wydane postanowienie podlega zaskarżeniu w toku instancji i służy na nie skarga do sądu administracyjnego. Postanowienie akcesoryjne wydane w trybie art. 106 k.p.a. nie może być wzruszone "przy okazji" rozpoznawania sprawy głównej, gdyż objęcie kontrolą, w ramach badania sprawy głównej, postanowień akcesoryjnych nie jest badaniem sprawy "w głąb", tylko poszerzeniem granic sprawy "w bok" i objęciem jej granicami postanowień (por. wyroki NSA z dnia 28 października 2008 r. II GSK 402/08, z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt II OSK 922/06; Lex nr 340121).

Skoro organ podejmujący rozstrzygnięcie w sprawie głównej nie może sprawdzać czy weryfikować postanowień podejmowanych przez inne organy na podstawie art. 106 § 5 k.p.a., to zbadanie zakresu kompetencji organu uzgadniającego jest zagadnieniem kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Dokonując ustalenia zakresu kompetencji MWŁ w przedmiocie uzgodnienia planowanego przebiegu linii komunikacyjnej na obszarze województwa łódzkiego, NSA uznał, że przedmiotem uzgodnienia dokonywanego na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 d-g u.t.d. nie mogą być kwestie dotyczące sytuacji rynkowej i ewentualne konsekwencje uruchomienia nowej linii na określonej trasie, a także inne przesłanki należące do sfery rozważań organu wydającego zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym (por. R. Stachowska, Komentarz do art. 18 [w:] Ustawa o transporcie drogowym. Komentarz, Wydanie III i powołany tam wyrok WSA w Poznaniu z 8 czerwca 2006 r., sygn. akt IV SA/Po 1439/04, Sam. Teryt. 2007, nr 4 s.72, wyroki NSA z: 4 czerwca 2019 r., sygn. akt II GSK 299/17; 5 grudnia 2019r., sygn. akt II GSK 2309/17; 5 lipca 2022 r. sygn. akt II GSK 560/19; opubl.: orzeczenia.nsa.gov.pl).

W związku z powyższym organ uzgadniający nie staje się organem uprawnionym i zobowiązanym do oceny, czy zachodzą okoliczności uzasadniające odmowę udzielenia zezwolenia na podstawie art. 22a ust. 1 u.t.d. (por. uzasadnienie projektu ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw , druk sejmowy IV.1044,w którym zawarto: "Natomiast art. 22a zawiera wytyczne dla organu odnośnie możliwości odmowy udzielenia lub zmiany zezwolenia.").

Zgodnie art. 22a ust. 1 u.t.d. organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1 u.t.d., a więc wydające zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych:

1) odmawiają udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym w przypadku, gdy wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem wniosku, korzystając z pojazdów pozostających w jego bezpośredniej dyspozycji;

2) mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, w przypadku wystąpienia jednej z następujących okoliczności:

a) zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy linie te obsługiwane są tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną grupę przewoźników,

b) zostanie wykazane, że wydanie zezwolenia ujemnie wpłynie na rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych,

c) wnioskodawca nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już zezwoleniu lub wykonuje przewozy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem.

Treść cytowanego przepisu wskazuje, że adresatem powyższej regulacji, który ma obowiązek rozważenia, czy nie zachodzą przesłanki negatywne do udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych, jest wyłącznie organ wydający zezwolenie, nie zaś organ uzgadniający przebieg planowanej linii komunikacyjnej przez obszar swojej właściwości. To organ wydający zezwolenie, którym jest w rozpoznawanej sprawie MWM, ma dokonać analiz rynkowych i ocenić wpływ planowanej linii pod kątem, czy nie będzie ona stanowić zagrożenia dla już istniejących linii regularnych. Nie ma natomiast żadnych podstaw, aby takiej analizy wymagać od organu wydającego uzgodnienie, tym bardziej, że analiza dotyczyć miałby tylko pewnego odcinka trasy, co może uniemożliwić lub przynajmniej utrudniać prawidłową ocenę i wyciąganie logicznych wniosków.

W ocenie NSA nie można zaaprobować poglądu, że organ załatwiający sprawę główną, czyli kwestię zezwolenia oraz organ współdziałający mają taki sam zakres uprawnień i zadań. Gdyby organ uzgadniający przejmował w pełnym zakresie kompetencje organu uprawnionego do rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty (zatem w przedmiocie zmiany zezwolenia) w istocie doszłoby do "współdecydowania", tymczasem art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. g u.t.d. jednoznacznie wskazuje jedynie na "współdziałanie" wymienionych w nim organów. Jest to szczególna forma współdziałania, w której rozstrzygnięcie sprawy głównej przez właściwy organ administracji publicznej jest uzależnione od rozstrzygnięcia innej sprawy administracyjnej (incydentalnej w odniesieniu do sprawy głównej) przez inny organ, przy czym zależność ta polega na tym, że decyzja rozstrzygająca sprawę główną ma charakter decyzji związanej decyzją incydentalną w tym sensie, że ta ostatnia przesądza treść rozstrzygnięcia zawartego w decyzji głównej (por. wyrok NSA o sygn. akt II GSK 299/17, czy cytowany przez Stowarzyszenie wyrok NSA z 20 stycznia 2010r., sygn. akt II GSK 351/09).

Stwierdzić, zatem należy, że w toku postępowania uzgodnieniowego jego przedmiotem może być wyłącznie przebieg planowanej linii komunikacyjnej, natomiast sprawdzenie, czy projektowana linia stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych bądź wydanie zezwolenia ujemnie wpłynie na rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych, należy do kompetencji organu rozstrzygającego wniosek o wydanie zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów, bo to ten organ bada aspekty rynkowe i finansowe związane z powstaniem linii komunikacyjnej.

W świetle tego, co zostało wyżej powiedziane, nie można się zgodzić z zarzutem zawartym w pkt II. petitum skargi kasacyjnej.

W konsekwencji za niezasadny uznać należy zrzut naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. przez nieprzeprowadzenie w sposób należyty postępowania dowodowego, co do zbadania niewystępowania przesłanki z art. 22a ust.1 pkt 2 lit. a) i b) u.t.d. Nie można, bowiem skutecznie podnosić zarzutu niewyjaśnienia zaistnienia przesłanek z art. 22a ust.1 pkt 2 lit. a) i b) u.t.d., skoro organ uzgadniający - tutaj Marszałek Województwa Łódzkiego, nie był do tego uprawniony ani zobowiązany.

Nie doszło także do naruszenia art. 107 § 4 i § 5 k.p.a., gdyż przepis art. 107 § 5 k.p.a. w ogóle nie był stosowany przez organy obu instancji. Z kolei art. 107 § 4 k.p.a. zastosował tylko MWŁ, uznając, że mógł odstąpić od uzasadnienia postanowienia uzgadniającego, skoro uwzględniało w całości żądanie strony, a z akt nie wynika, aby wówczas organ już wiedział o dopuszczeniu Stowarzyszenia przez MWM do udziału w postępowaniu. Natomiast postanowienie Kolegium zawierało uzasadnienie, którego konstrukcja nie była podważana.

Z przedstawionych wyżej przyczyn zaskarżony wyrok nie narusza podanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego oraz procedury administracyjnej i Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.