Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Fularski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Leszek Kobylski, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz – Nowak, Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2013 r. sprawy ze skargi Rady [...] w [...] na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] maja 2013 r. nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącej Rady [...] w [...] kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Minister Finansów decyzją znak [...] z [...] lipca 2013 r., działając na postawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej jako "K.p.a.") oraz art. 16 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm. dalej jako "u.d.i.p.", po rozpatrzeniu odwołania Rady [...] Pracowników Skarbowych [...] w W. z dnia [...] czerwca 2013 r. od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] maja 2013 r., znak: [...] odmawiającej udostępnienia informacji publicznej dotyczącej przekazania numerów służbowych telefonów komórkowych Dyrektora i Wicedyrektorów Izby Skarbowej w K., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przedstawił stan faktyczny sprawy.

Organ wskazał, że pismem z dnia [...] kwietnia 2013 r. Rada [...] Pracowników Skarbowych [...] w W. zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w K. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej przekazania numerów służbowych telefonów komórkowych Dyrektora i Wicedyrektorów Izby Skarbowej w K. oraz kosztów używania tych telefonów w 2011, 2012 i w 2013 r. wynikających z zapłaconych faktur.

W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek Dyrektor Izby Skarbowej w K. pismem z dnia [...] maja 2013 r. udostępnił informację o wysokości kosztów używania służbowych telefonów komórkowych Dyrektora i Wicedyrektorów Izby Skarbowej

w K. z podziałem na lata 2011, 2012 oraz 2013. Następnie decyzją z dnia [...] maja 2013 r., znak [...] odmówił ujawnienia wnioskodawcy, w trybie u.d.i.p., numerów służbowych telefonów komórkowych Dyrektora i Wicedyrektorów Izby Skarbowej w K.. Powyższa odmowa udostępnienia informacji publicznej wydana została na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., zgodnie z którym prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na konieczność ochrony prywatności osoby fizycznej lub tajemnicy przedsiębiorcy.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, że ochrona prywatności funkcjonariusza publicznego zostaje ograniczona w zakresie, w jakim zachodzi potrzeba ujawnienia informacji dotyczących pełnionych przez niego funkcji publicznych, warunków jej powierzenia i wykonywania. Zagwarantowanie jawności i dostępności informacji dotyczących funkcjonowania państwa nie może jednak prowadzić do całkowitego zaniechania ochrony prywatności funkcjonariuszy publicznych. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w K., w przypadku gdy informacja nie ujawnia szczegółów pełnionej funkcji publicznej, a podana do publicznej wiadomości mogłaby naruszyć prywatność zidentyfikowanego funkcjonariusza publicznego - nie podlega udostępnieniu ze względu na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Upublicznienie numerów służbowych telefonów komórkowych Dyrektora i Wicedyrektorów Izby Skarbowej w K. prowadziłoby do ingerencji w sferę ich prywatności. Służbowe telefony komórkowe służą bowiem powyższym funkcjonariuszom publicznym głównie do komunikowania się w obrębie struktury wewnętrznej organu, a także w sprawach urzędowych do kontaktowania się z przedstawicielami innych organów państwowych i instytucji publicznych, lecz ze względu na specyfikę tego rodzaju spraw publicznych oraz konieczności reagowania poza godzinami pracy, telefony o których mowa są aktywne również poza godzinami urzędowania Izby Skarbowej. Dlatego też, zdaniem organu I instancji, udostępnienie służbowych numerów telefonów komórkowych mogłoby doprowadzić do naruszenia spokoju ich życia osobistego i rodzinnego poprzez próby nawiązania z nimi telefonicznego kontaktu również w czasie wolnym od pracy, przypadającym poza godzinami urzędowania.

Od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. Rada [...] Pracowników Skarbowych [...] w W. pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. złożyła do Ministra Finansów odwołanie, w którym wniosła o uchylenie przedmiotowej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

art. 7, art. 61 ust. 1 i 2, art. 61 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

art. 6, art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine K.p.a.,

art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

W uzasadnieniu odwołania Rada [...] Pracowników Skarbowych [...] w W. podniosła, że w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji zostały powołane przepisy: art. 16 w związku z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 104 i art. 107 K.p.a., natomiast zdaniem odwołującej się, odmowa udostępnienia żądanej informacji publicznej nie znajduje podstawy w aktualnym stanie prawnym. Dodatkowo kwestionując podstawę prawną zaskarżonej decyzji, zarzuciła nieprawidłowe powołanie art. 16 u.d.i.p., gdyż artykuł ten składa się z dwóch ustępów i wobec ich nie wskazania odwołująca się nie wie, na podstawie którego przepisu zostało podjęte zaskarżone rozstrzygnięcie. W ocenie odwołującej się nie można zgodzić się z tezą, że numer służbowego telefonu komórkowego funkcjonariusza publicznego zajmującego stanowisko organu władzy publicznej jest elementem jego prywatnego życia. Organ nie może decydować czy i w jaki sposób dana osoba ma kontaktować się z kierownictwem Izby Skarbowej.

Następnie, po przedstawieniu ww. stanu faktycznego sprawy, organ odwoławczy stwierdził, że odwołująca się zarzucając przedmiotowej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. naruszenie przepisów: art. 7, art. 61 ust. 1 i 2, art. 61 ust. 3

w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 1 w zw. z art. 107 § 3 in fine K.p.a. oraz art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 udip, nie wskazała na czym miałoby ewentualnie polegać ich naruszenie w zaskarżonej decyzji. Stąd też zdaniem organu odwoławczego nie można odnieść się do tak ogólnie sformułowanych zarzutów.

W ocenie organu odwoławczego, telefon służbowy dyrektora i wicedyrektorów izby skarbowej niewątpliwie służy wykonywaniu przez nich czynności służbowych,

a więc jest narzędziem służącym do wykonywania powierzonych im prawem zadań publicznych, zaś informacja o numerach telefonów służbowych stanowi informację publiczną. Powyższe wynika również z orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Informacja o numerze telefonu spełnia zatem kryteria uznania jej za informację publiczną. Niemniej jednak udzielenie informacji publicznej może podlegać pewnym ograniczeniom, wynikającym z art. 5 u.d.i.p. Zgodnie bowiem ust. 2 ww. artykułu prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji

o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji,

w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Wobec powyższego należy uznać, iż mimo to, że informacją publiczną jest wiadomość, że określona osoba sprawująca funkcję publiczną posiada służbowy telefon komórkowy o określonym numerze, to jeśli organ stanął na stanowisku, iż informacja o numerze tego telefonu,

o którą zwraca się wnioskodawca podlega ograniczeniom, wówczas w myśl art. 16 ust. 1 u.d.i.p., może odmówić jej udzielenia w formie decyzji. Biorąc pod uwagę fakt, iż informacje publiczne mogą prowadzić do ingerencji w życie prywatne funkcjonariusza publicznego, to ich udostępnienie musi być uzasadnione koniecznością zapewnienia jawności życia publicznego państwa i jego organów.

Odnosząc się tym samym do przedstawionych w odwołaniu wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych, organ odwoławczy stwierdził, iż nie budzi wątpliwości, że z przedmiotowych wyroków wynika, iż informacje o numerach służbowych telefonów komórkowych stanowią informację publiczną. Organ odwoławczy zauważył jednak, że żaden z tych sądów nie przesądził o konieczności udzielenia przez organy administracji publicznej informacji o numerach służbowych telefonów komórkowych swoich urzędników. Jest jednak pewne, iż telefon komórkowy nie jest jedyną formą bezpośredniego kontaktu z funkcjonariuszami publicznymi. W tym celu do publicznej wiadomości zostały podane numery telefonów stacjonarnych i godziny urzędowania organów administracji publicznej, tak by każdy obywatel miał możliwość bezpośredniego kontaktu z osobą pełniącą funkcję publiczną. Tak też ocenił związek żądanej informacji z zapewnieniem jawności funkcjonowania izby skarbowej, organ I instancji. Uznał bowiem, że przepisy prawa dotyczące organizacji pracy izby skarbowej zapewniają podmiotom zewnętrznym kontakt z Dyrektorem i Wicedyrektorami Izby Skarbowej w K. w drodze osobistego spotkania lub za pośrednictwem telefonów, których numery są podane na stronie internetowej Izby Skarbowej. Kontakt z dyrekcją Izby, jak słusznie zauważył organ I instancji, jest zatem w pełni jawny i udostępniony publicznie. Natomiast zapewnienie tego kontaktu za pośrednictwem służbowego telefonu komórkowego mogłoby zakłócić pracę powyższych funkcjonariuszy. Zdaniem organu odwoławczego nie jest również prawdziwy zarzut, iż Dyrektor Izby Skarbowej

w K. nie jest uprawniony do decydowania o sposobie i formie, w jakiej podmioty zewnętrzne mogą kontaktować się z nim i pozostałymi dyrektorami Izby.

Skargę na ostateczną w administracyjnym toku instancji decyzję Ministra Finansów złożyła Rada [...] Pracowników Skarbowych [...] w W. (dalej jako "skarżąca") reprezentowana przez przewodniczącego T. L. wnioskując o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz nakazanie organowi udostępnienie informacji publicznej stosownie do wniosku, w terminie 14 dni od otrzymania zwróconych akt sprawy, nadto o zasądzenie kosztów postępowania.

Wydanemu rozstrzygnięciu strona skarżąca postawiła zarzuty naruszenia:

- art. 7, art. 61 ust. 1 i 2, art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.);

- art. 6, art. 7, art. 8, art. 24 § 3, art. 77 § 1, art. 107 § 1 w zw. z art. 107 § 3 in fine K.p.a.;

- art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że nie można się zgodzić z tezą, iż numer telefonu służbowego funkcjonariusza publicznego zajmującego stanowisko organu władzy publicznej jest elementem jego prywatnego życia. Nie wskazuje na to żaden przepis prawa, logika ani życiowe doświadczenie. Skarżąca nie domaga się danych z prywatnego życia funkcjonariuszy publicznych. Numery telefonów służbowych są nieodłącznie związane z pełnieniem czynności służbowych i zajmowanym stanowiskiem. Organ nie może decydować czy i jak dana osoba ma się kontaktować

z kierownictwem izby skarbowej. Dla prawa do informacji publicznej nie ma znaczenia czy podany numer będzie wykorzystany przez wnioskującego czy nie. Istotne jest to, że organy mają obowiązek podać taką informację każdemu kto tego zażąda. W tym kontekście nieporozumieniem jest opisywanie, co należy do zadań kierownictwa organów administracji państwowej. Organ błędnie utożsamia udostępnienie numerów na wniosek z upublicznieniem. Jeśli nawet numery telefonów będą dostępne na wniosek to nie znaczy to, że zaraz podatnicy zaczną dzwonić o każdej porze w celu uzyskania informacji. Telefon służbowy dyrektora i wicedyrektorów izby skarbowej niewątpliwie służy wykonywaniu przez nich czynności służbowych, a więc jest narzędziem służącym do wykonywania powierzonych im prawem zadań publicznych, zaś informacja o numerach telefonów służbowych stanowi informację publiczną, co wynika również z orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Informacja o numerze telefonu spełnia zatem kryteria uznania jej za informację publiczną. Wprawdzie udzielenie informacji publicznej może podlegać pewnym ograniczeniom, wynikającym

z art. 5 u.d.i.p. Ograniczenie to nie dotyczy jednak informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W ocenie skarżącej Minister Finansów nie zachowuje się jak organ II instancji mający samodzielnie i obiektywnie ocenić sprawę, lecz raczej jak adwokat strony zaskarżonej, który za wszelką cenę stara się uzasadnić prawidłowość jej działania. Organ odwoławczy sugeruje w zaskarżonej decyzji, że udostępnienie numerów służbowych telefonów komórkowych osób pełniących funkcje publiczne mogłoby zakłócić pracę funkcjonariuszy organu I instancji, nie przedstawiając jednocześnie żadnego dowodu na prawdziwość tego twierdzenia. Broniąc tez postawionych przez organ I instancji, iż żądane dane podlegają ochronie na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., zapomina jednak o zdaniu drugim tego przepisu z którego wynika, że ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek

z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Skarżąca nie wnosiła zaś o numery prywatnych telefonów komórkowych, lecz telefonów komórkowych służbowych.

Zdaniem skarżącej również uzasadnienie decyzji organu odwoławczego nie spełnia wymogów wynikających z K.p.a. Brak w nim bowiem ustosunkowania się organu do wszystkich zarzutów odwołania - co stanowi naruszenie art. 15 w związku

z art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. Minister Finansów ograniczył się do przytoczenia zarzutów podniesionych w odwołaniu i ogólnie odniósł się do kilku z nich. Nie odniósł się zaś do wszystkich naruszeń wskazanych przez skarżącą lub też odniósł się w sposób nie pozwalający na merytoryczną ocenę jego argumentów. Nie podjął także nawet próby polemiki z powołanymi przez skarżącą orzeczeniami sądów administracyjnych, które należało wziąć pod uwagę. Dodatkowo decyzja organu odwoławczego została podpisana przez osobę, która będąc w przeszłości Naczelnikiem Urzędu Skarbowego K. - [...] podlegała bezpośrednio Dyrektorowi Izby Skarbowej w K.. Istnieje więc obawa, że osoba ta mogła być stronnicza przy wydaniu zaskarżonej decyzji organu, a jakakolwiek niepewność w tym zakresie, powinna być samoistną przesłanką do uchylenia tej decyzji. Udział tej osoby

w rozstrzyganiu przez organ odwoławczy może stanowić o iluzoryczności gwarancji kontroli instancyjnej. Poza bowiem przypadkami określonymi w art. 24 K.p.a. nie można wykluczyć przypadków, w których powstają wątpliwości co do bezstronności pracownika w rozpatrywaniu i załatwianiu określonej sprawy administracyjnej.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów powielając argumentację zawartą

w zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie skargi. Organ podniósł dodatkowo, że zarzut dotyczący braku bezstronności osoby która podpisała zaskarżoną decyzję jest bezpodstawny. Osoba ta nie jest bowiem pracownikiem podlegającym Dyrektorowi Izby Skarbowej w K., nie była nim również w dniu wydania decyzji organu I instancji, nie brała więc jakiegokolwiek udziału w jej wydaniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja, akt nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 powołanej wyżej ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Badając skargę według ww. kryteriów uznać należy, że skarga jest zasadna, bowiem zarówno zaskarżona jak i poprzedzająca ją decyzja naruszają przepisy prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie należy zauważyć, że przedmiotem kontroli Sądu są decyzje organów o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach w niej określonych. W art. 2 ust. 1 u.d.i.p zagwarantowano prawo powszechnego dostępu do informacji publicznej. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych (art. 3 ust. 2 u.d.i.p.). Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne (art. 4 ust. 1 u.d.i.p.), w tym organy władzy publicznej (vide art. 4 ust. 1 pkt 1), będące w posiadaniu takich informacji. Z art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. g u.d.i.p. wynika ponadto, iż udostępnieniu podlega informacja publiczna,

w szczególności o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4

ust. 1.

Zgodnie jednak z przepisem art. 5 ust. 1 u.d.i.p., tak określone powszechne prawo do informacji publicznej, podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek

z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Tak zatem, jeżeli jakaś informacja nie może zostać udostępniona, wtedy organ musi ustalić, jakie informacje podlegają ochronie. Musi zatem wskazać, czy dane te objęte są tajemnicą ze względu na ochronę danych osobowych w nich zawartych, czy też ze względu na prawo do prywatności lub tajemnicę państwową, służbową, skarbową, czy też statystyczną.

Powyższe ograniczenia wynikają wprost z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, zgodnie

z którym ograniczenie prawa do informacji publicznej może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Art. 47 Konstytucji RP przewiduje zaś dla każdego prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym.

Powołany wyżej przepis art. 5 u.d.i.p. ustala zasady ograniczenia prawa do informacji publicznej, w szczególności w ust. 2, ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnice przedsiębiorcy. Przepisy nie zawierają definicji pojęcia prywatności osoby fizycznej lecz posługując się przepisem art. 6 u.o.d.o. stwierdzić należy, że ustawodawca nie wyłączył informacji niezbędnych do identyfikacji z zakresu informacji publicznej, lecz poddał je ochronie.

Interpretując treść art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Sąd Najwyższy wyraził pogląd

w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 czerwca 2003 r. (sygn. akt III RN 95/02, Wokanda 2004 nr 2, s. 19), według którego cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby ani też sfery działań

i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.

Poza sporem w niniejszej sprawie jest, że żądane przez skarżącą informacje, tj. numery służbowych telefonów komórkowych Dyrektora i Wicedyrektorów Izby Skarbowej są informacjami publicznymi w rozumieniu art. 1 i art. 4 u.d.i.p. Sporne natomiast jest czy organy zasadnie odmówiły skarżącej udostępnienia żądanej informacji publicznej powołując się na art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

W ocenie Sądu organ dopuścił się naruszenia ww. przepisu prawa materialnego

i to w sposób mający wpływ na wynik sprawy. Brak jest bowiem w ogóle podstaw do odmowy udostępnienia żądanej przez skarżącą informacji na podstawie tego przepisu. Skarżąca nie wnosiła bowiem o numery prywatnych telefonów komórkowych, lecz telefonów komórkowych służbowych. Zgodzić się należy ze skarżącą, że numer telefonu służbowego funkcjonariusza publicznego zajmującego stanowisko organu władzy publicznej nie jest elementem jego prywatnego życia. Telefon taki został bowiem przyznany takiej osobie w związku z pełnioną przez nią funkcją publiczną. Na podstawie ust. 2 art. 5 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega zaś ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Skarżąca nie domaga się przecież danych

z prywatnego życia funkcjonariuszy publicznych. Numery telefonów służbowych są

zaś nieodłącznie związane z pełnieniem czynności służbowych i zajmowanym stanowiskiem. Telefon służbowy dyrektora i wicedyrektorów izby skarbowej niewątpliwie służy wykonywaniu przez nich czynności służbowych, a więc jest narzędziem służącym do wykonywania powierzonych im prawem zadań publicznych. Informacja o numerach telefonów służbowych stanowi informację publiczną, co potwierdza dość już ugruntowane orzecznictwo sądowoadministracyjne. Organy mają więc obowiązek podać taką informację każdemu kto tego zażąda.

Dodatkowo zauważyć również należy, co słusznie podnosi skarżąca, a zupełnie pomijają organy obu instancji, że ograniczenie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Słusznie zauważa skarżąca, że w niniejszej sprawie organy błędnie utożsamiają udostępnienie numerów telefonów na wniosek z upublicznieniem. Dla samego prawa do informacji publicznej nie ma też znaczenia czy podany numer będzie wykorzystany przez wnioskującego czy też nie. Czym innym jest bowiem prawo do informacji o danym numerze telefonu funkcjonariusza publicznego, a czym innym możliwość skorzystania

z tej informacji poprzez próbę nawiązania rozmowy telefonicznej z taką osobą. Nie zasługuje również na uwzględnienie argumentacja organów, że udostępnienie numerów służbowych telefonów komórkowych osób pełniących funkcje publiczne mogłoby zakłócić pracę funkcjonariuszy organu I instancji. Telefon służbowy winien być wprawdzie czynny w godzinach pracy urzędowania funkcjonariusza publicznego, niemniej jednak nie musi być on przecież odbierany w sytuacji gdyby miało to zakłócić wykonywane obowiązki pracownicze. Funkcjonariusz publiczny nie musi też odbierać połączeń telefonicznych w czasie wolnym od pracy, tak aby nie zakłócało to jego życia rodzinnego czy osobistego.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że uzasadnienia decyzji organów nie są przekonywujące, a tym samym naruszają art. 11 w związku z art. 107 § 3 K.p.a. Sąd nie podziela zaś argumentacji skarżącej, że skoro decyzja organu odwoławczego została podpisana przez osobę, która będąc w przeszłości Naczelnikiem Urzędu Skarbowego K. - [...] podlegała bezpośrednio Dyrektorowi Izby Skarbowej w K. istnieją wątpliwości co do jej bezstronności. Brak jest więc podstaw do uchylenia decyzji z tego powodu.

Reasumując, organy błędnie zinterpretowały przepis prawa materialnego stanowiący podstawę do wydania decyzji w sprawie, tj. art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Skutkiem naruszenia tego przepisu prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie było również naruszenie wskazanych wyżej przepisów postępowania.

W ponownym postępowaniu organ I instancji, mając na uwadze art. 153 p.p.s.a, jak również ww. uwagi i wskazania Sądu, po raz kolejny rozpozna wniosek skarżącej.

W postępowaniu tym organ winien mieć na uwadze w szczególności to, że zgodnie

z zasadą określoną w art. 61 Konstytucji RP w realizacji prawa do dostępu do informacji publicznej należy zagwarantować maksymalną jawność, a wszelkie ograniczenia

o których mowa w art. 61 ust. 3 Konstytucji RP winny zostać stosowane wyjątkowo. Dopiero zaś po uwzględnieniu powyższego organ będzie mógł rozpoznać w prawidłowy sposób wniosek skarżącej.

W tym stanie sprawy na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit c) p.p.s.a należało orzec jak w punkcie pierwszym wyroku. O wstrzymaniu wykonalności zaskarżonej decyzji orzeczono mając na uwadze art. 152 p.p.s.a.

Orzeczenie o kosztach wydano w oparciu o art. 200 i art. 209 p.p.s.a.