Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Jacek Pruszyński, sędzia WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 października 2011 r. sprawy ze skargi G. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji dotyczącej skierowania na pobyt w zakładzie opieki zdrowotnej 1. oddala skargę; 2. przyznaje radcy prawnemu D. P. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku) kwotę 295,20 złotych (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne skarżącego wykonane na zasadzie prawa pomocy.-

Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności faktycznych.

Wnioskiem z dnia [...].08.2009 r. Pan G. C. wystąpił

o skierowanie na stałe do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego w B. P. Decyzją z dnia [...].09.2009 r. znak: [...]Starosta B. odmówił skierowania ww. do zakładu opiekuńczo-leczniczego. Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...].11.2009 r. znak: [...]orzekło o uchyleniu zaskarżonej decyzji w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia z uwagi na niedokonanie przez organ I instancji wnikliwej analizy zgromadzonych w sprawie dowodów. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, biorąc pod uwagę dokumentację medyczną i opinię lekarza, decyzją z dnia [...].12.2009 r. znak: [...] Starosta B. skierował Pana G. C. do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego

w Samodzielnym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w B. P. na okres jednego miesiąca.

Od powyższej decyzji pełnomocnik strony skarżącej-Pani E. S. w dniu[...].03.2010 r. złożyła odwołanie, w którym podniosła, że nie zgadza się na umieszczenie Pana G. C. w zakładzie opiekuńczo-leczniczym na okres jednego miesiąca, w celu weryfikacji jego stanu zdrowia. W uzasadnieniu wskazała, że Skarżący jest osobą spełniającą wszystkie warunki do skierowania go do ww. zakładu na stałe, a nie na okres jednego miesiąca. Wraz z odwołaniem pełnomocnik złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia odwołania. Postanowieniem z dnia [...].03.2010 r. nr [...] SKO w B. stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji w sprawie skierowania do zakładu opiekuńczo-leczniczego, zaś postanowieniem z tej samej daty nr [...] odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od ww. decyzji. Oba postanowienia zostały uchylone wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, tj. pierwsze z wymienionych wyrokiem z dnia 28.09.2010 r.. akt II SA/Bk 334/10 (prawomocny od dnia 20.11.2010 r. ) oraz drugie wyrokiem z dnia 28.09.2010 r. akt II SA/Bk 333/10 (prawomocny od dnia 19.11.2010 r.).

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w B. decyzją z dnia [...].01.2011 r. nr [...] ponownie uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że rację ma pełnomocnik twierdząc, że nie ma potrzeby dokonywania weryfikacji stanu zdrowia Skarżącego w warunkach zakładu przez okres jednego miesiąca, gdyż stan zdrowia jest znany i można tego dokonać w ciągu jednego dnia. Poza tym organ odwoławczy stwierdził, że ustawodawca dopuścił świadczenie usług opiekuńczo-leczniczych w formie zinstytucjonalizowanej jak zakłady opiekuńczo-lecznicze tym osobom, które wymagają wzmożonej opieki medycznej, a więc opieki dość szeroko pojętej, a nie do kierowania osób w celu weryfikacji ich stanu zdrowia.

Ponadto Kolegium podniosło, że opinia wyznaczonego lekarza, wydana do wniosku o skierowanie do zakładu opiekuńczo-leczniczego, nie daje odpowiedzi czy Pan G. C. kwalifikuje się do wnioskowanego zakładu i na jaki okres (bezterminowo czy okresowo). Przedmiotowa opinia zawiera jedynie informacje powtórzone z zaświadczenia lekarskiego i karty kwalifikacyjnej według skali Bartela oraz cel umieszczenia w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Nie dokonuje natomiast oceny informacji zawartych w zaświadczeniu lekarskim i wywiadzie pielęgniarskim. Organ odwoławczy stwierdził zatem, że w niniejszej sprawie jako istotny dowód w sprawie konieczna jest opinia, o jakiej mowa w § 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30.12.1998 r. (Dz.U. Nr 166, poz. 1265 ze zm.).

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem strona skarżąca złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Zaskarżonej decyzji zarzuciła rażące naruszenie prawa, wnosząc jednocześnie o jej uchylenie bądź zmianę. Argumentując swoje stanowisko Skarżący podniósł, że do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej postanowienia znak: [...] z dnia [...].01.2011 r. umarzającego postępowanie z wniosku z dnia [...].03.2010 r. (data wpływu do Kolegium) o przywrócenie terminu do złożenia odwołania nie można uchylić w całości decyzji organu i sprawy przekazać do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, z taką samą datą, tj. [...].01.2011 r. jak nieprawomocne postanowienie.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

Stosownie do art. 1 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym, przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Zgodnie zaś z art. 134 § 1 p.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny orzeka

w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nawet wówczas, gdy dany zarzut nie zostanie podniesiony w skardze.

Rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku nie dopatrzył się, aby w zaskarżonej decyzji zostały naruszone przepisy prawa obowiązujące w chwili ich wydawania. W szczególności uznać należy, iż zarówno ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny, jak

i zastosowane przepisy prawa oraz ich wykładnia nie budzą wątpliwości.

Organ odwoławczy prawidłowo stwierdził, że zasady kierowania do zakładów opiekuńczo-leczniczych zostały określone przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30.12.1998 r. (Dz.U. Nr 166, poz. 1265 ze zm.). Powołane rozporządzenie stanowi, że skierowanie do ww. Zakładu jest wnioskowe i następuje na podstawie decyzji, wydanej przez organ, który utworzył dany zakład. Do wniosku powinny być załączone dokumenty wymienione w § 1 ust. 3 cyt. rozporządzenia, które organ kierujący przekazuje lekarzowi wyznaczonemu przez ten organ do wydania opinii- w oparciu o zaświadczenie lekarskie wystawione według wzoru stanowiące załącznik nr 1 do rozporządzenia i wywiadu pielęgniarskiego według wzoru załącznika nr 2- co do skierowania tej osoby do określonego zakładu.

Poza tym Kolegium prawidłowo podniosło, że ustawodawca dopuścił świadczenie usług opiekuńczo-leczniczych w formie zinstytucjonalizowanej jak zakłady opiekuńczo-lecznicze tym osobom, które wymagają wzmożonej opieki medycznej (art. 32c ustawy z dnia 30.08.1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej

(Dz. U. Nr 14, poz. 89 ze zm.), a więc opieki szeroko pojętej, a nie do kierowania osób w celu weryfikacji ich stanu zdrowia.

Zdaniem Sądu organ odwoławczy zasadnie stwierdził, że opinia wyznaczonego lekarza, wydana do wniosku o skierowanie do zakładu opiekuńczo-leczniczego nie daje odpowiedzi czy Skarżący kwalifikuje się do wnioskowanego Zakładu i na jaki okres, a zatem dokonane ustalenia nie pozwalają na prawidłowe załatwienie wniosku, jako istotnego dowodu w sprawie. Zatem Kolegium zasadnie uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, wskazując, że w sprawie konieczne jest uzyskanie opinii, o której mowa w § 2 cyt. rozporządzenia.

Istota sporu sprowadza się do odpowiedzi czy do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej postanowienia znak: [...] z dnia [...].01.2011 r. w przedmiocie umorzenia postępowania z wniosku z dnia [...].03.2010 r. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, można uchylić w całości decyzję organu I instancji i sprawę przekazać do ponownego rozpatrzenia, z taką samą datą, tj.[...] stycznia 2011 r.- jak w ocenie strony skarżącej –nieprawomocne postanowienie.

Zdaniem Sądu prawidłowe w tym względzie jest stanowisko Kolegium, które wyjaśniło, że postanowienie z dnia [...].01.2011 r. w sprawie umorzenia postępowania o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od decyzji organu I instancji z dnia [...].12.2009 r. znak: [...] jest ostateczne. Zatem organ odwoławczy uprawniony był do załatwienia odwołania Skarżącego z dnia

[...].03.2010 r. Fakt, że decyzja Kolegium została wydana tego samego dnia, co postanowienie umarzające postępowanie o przywrócenie terminu do złożenia odwołania nie stanowi o wadliwości zaskarżonej decyzji.

Sąd administracyjny niezwiązany granicami skargi nie stwierdził innych naruszeń prawa, które mogłyby stanowić podstawę do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na względzie zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, dlatego też skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a., o czym orzeczono jak na wstępie. O wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, przyznanych ustanowionemu z urzędu radcy prawnemu, Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 250 p.p.s.a. oraz przepisów § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).