Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2012 r. sprawy ze skargi M. B. na uchwałę Rady W. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 7 ust. 3 pkt 2 oraz § 113 ust. 2 pkt 2) lit. c) zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr ewid. [...] z obr. [...] położonej przy ul. [...] w rejonie ul. [...] na terenie dzielnicy [...] w W.; 2. w pozostałym zakresie skargę oddala; 3. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w zakresie określonym w pkt 1 do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 4. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącego M. B. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I. Pismem z dnia 10 kwietnia 2012 r. M. B. (dalej "skarżący"), działając na podstawie art.101 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), dalej "ustawy o samorządzie", wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") skargę na uchwałę Rady Miasta W. (dalej "Rady") Nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodniej części obszaru U. (dalej "uchwała", "zaskarżona uchwała", "plan") w części dotyczącej działki o numerze ewidencyjnym [...] z obrębu [...], o powierzchni 4.166 metrów kwadratowych, położonej przy ulicy [...], w rejonie ulicy [...], na terenie W. (dalej "działka", "nieruchomość", "działka skarżącego").

II. Skarga zarzuca uchwale :

1. Istotne naruszenie procedury sporządzenia planu poprzez nieuwzględnienie zasady dwustopniowości rozpoznawania uwag złożonych do projektu planu, to jest najpierw przez Prezydenta Miasta (dalej "Prezydenta"), a następnie przez Radę, czyli naruszenie art.20 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz.717 z późn. zm.), dalej "ustawy o planowaniu".

2. Naruszenie zasad sporządzenia planu w postaci:

(-) przekroczenia granic tzw. władztwa planistycznego poprzez nienależyte uzasadnienie przyjętych rozwiązań planistycznych, brak racjonalnej argumentacji oraz uzasadnienia celowości rozwiązań,

(-) naruszenia zasady równego traktowania podmiotów władających nieruchomościami znajdującymi się na terenie planu, czyli naruszenie art. 28 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu.

III. W skardze skarżący wniósł, aby w związku z wystąpieniem wskazanych wyżej naruszeń Sąd, na art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie obejmującym:

- § 113 ust. 2,

- § 113 ust. 3,

- § 113 ust. 4,

jak również w tym zakresie rysunek miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stanowiący załącznik nr 1 do zaskarżonej uchwały.

IV. W uzasadnieniu skargi wskazano w szczególności, co następuje:

1. Skarżący jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości (działka niezabudowana). Od wielu lat skarżący planuje sprzedaż nieruchomości na cele inwestycyjne lub jej samodzielne zabudowanie, albowiem nieruchomość jest położona w bardzo atrakcyjnym miejscu.

2. Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] Prezydent ustalił, na wniosek ówczesnego kontrahenta skarżącego – spółki "W." S.A. z siedzibą w W. (dalej "deweloper"), warunki zabudowy dla tej nieruchomości dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowo - mieszkaniowego wielorodzinnego z garażami podziemnymi, niezbędną infrastrukturą techniczną i drogową (dalej "decyzja Prezydenta").

Warunki ustalone w decyzji Prezydenta są bardzo korzystne dla inwestora, albowiem dopuszczono dwie punktowe dominanty wysokościowe o maksymalnej wysokości 35 metrów z obniżeniem zabudowy do około. 13,5 metrów od strony budynku Komisariatu Policji oraz do około 20 metrów od strony ul. [...].

W związku z wydaniem decyzji Prezydenta rozpoczęto przygotowywanie projektu budowlanego.

3. W kwietniu 2010 roku wyłożono do publicznego wglądu projekt planu, w którym nieruchomość skarżącego zakwalifikowano do jednostki urbanistycznej D.1.5 MW/U, a jej przeznaczenie, warunki urbanistyczne oraz inne zasady zagospodarowania określał § 112 projektu (obecnie §113 zaskarżonej uchwały).

Projekt przewidywał odmienne warunki zabudowy na działce skarżącego, aniżeli przewidziane w decyzji Prezydenta. Maksymalną wysokość zabudowy dla nieruchomości ustalono bowiem w projekcie planu na 20 metrów, a w pasie zabudowy wzdłuż ul. [...] dopuszczono wysokość do 25 metrów.

4. W reakcji na powyższe skarżący wniósł w dniu 4 maja 2011 roku trzy uwagi do projektu planu w zakresie jednostki urbanistycznej D.1.5 MW/U obejmującej należącą do niego nieruchomość, wnosząc w nich o:

(-) zrównanie linii zabudowy wzdłuż ulicy [...] z działką nr [...] w obrębie [...], to jest o nawiązanie przez organ do strony południowej (budynku t i mieszkalnego położonego przy ul. [...]), a nie - jak przewidzieli autorzy planu — w nawiązaniu do strony północnej (budynku Komendy Policji),

(-) wprowadzenia do planu nowego dodatkowego bezpośredniego połączenia ulicy [...] z ulicą [...], zgodnie z projektem tzw. łącznika przygotowanym przez Zarząd Dróg Miejskich w 2001 roku (na podstawie powyższych ustaleń Skarżący podpisał w 2004 roku z Miastem W. porozumienie w sprawie wspólnej realizacji budowy tego łącznika) [projekt oraz porozumienie stanowią załączniki nr 5 i 6 do niniejszej skargi],

(-) utrzymanie wysokości zabudowy do 35 metrów dla całej swojej działki.

5. Żadna z tych uwag nie została uwzględniona przez Prezydenta.

6. W dniu [...] grudnia 2011 roku Rada podjęła zaskarżoną uchwałę. Nieruchomość została oznaczony jako jednostka urbanistyczna D.1.5 MW/U. Warunki zabudowy dla tej jednostki urbanistycznej zostały określone w § 113 tego planu oraz na rysunku planu, stanowiącego załącznik nr 1 do zaskarżonej uchwały.

Warunki inwestowania na nieruchomości odbiegają w sposób istotny od decyzji Prezydenta, co potwierdza opinia urbanistyczna, sporządzona w marcu 2012 roku na zlecenie skarżącego przez dr arch. T. S., wybitnego urbanistę z wieloletnim doświadczeniem projektowym, autora kilkudziesięciu obowiązujących planów miejscowych oraz studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin.

Z informacji posiadanych przez skarżącego wynika, że do dnia dzisiejszego Prezydent nie stwierdził wygaśnięcia własnej decyzji na podstawie art 65 ust. 1 pkt 2) ustawy o planowaniu.

7. W dniu 10 lutego 2012 roku skarżący wezwał Radę, w trybie wskazanym w art.101 ust.1 ustawy o samorządzie, do usunięcia naruszenia jego interesu prawnego (wezwanie to zostało przez skarżącego uzupełnione pismem z dnia 13 lutego 2012 r.)

8. Do dnia dzisiejszego wezwanie to pozostało bez odpowiedzi Rady.

9. Termin do wniesienia skargi do Sądu, liczony od dnia złożenia przez skarżącego wezwania do usunięcia naruszenia prawa bezpośrednio w biurze Rady w dniu 10 lutego 2012 r., został zachowany.

10. Skarżący posiada legitymację do wniesienia do Sądu skargi opartej na art.101 ust.1 ustawy o samorządzie, albowiem posiada w tym zakresie interes prawny wynikający z faktu, że jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej planem. Naruszenie postanowieniami planu interesu prawnego skarżącego polega natomiast na ograniczeniu możliwości inwestowania na nieruchomości (niekorzystne w porównaniu z decyzją Prezydenta ukształtowanie parametrów takich, jak: linia zabudowy, wysokość budynków, wskaźnik intensywności zabudowy nieruchomości).

11. W postępowaniu planistycznym naruszono procedurę sporządzenia planu, tj. art. 20 ust.1 ustawy o planowaniu.

Rada poddała pod głosowanie wyłącznie uchwałę w sprawie uchwalenia Planu Miejscowego, nie rozstrzygnęła natomiast – wbrew art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu - o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu (zgłoszonych między innymi przez skarżącego).

Z literalnego brzmienia art.20 ust.1 ustawy o planowaniu wynika, że rozstrzygnięcie Rady o sposobie uwzględnienia uwag do projektu planu ma mieć charakter merytoryczny i towarzyszyć mu powinna ocena zasadności każdej uwagi, w której wyniku może ona zostać uwzględniona lub odrzucona. Rada powinna zapoznać się z treścią każdej uwagi złożonej do projektu planu, a rozpatrzenie uwag powinno być czynnością odrębna od uchwalenia planu i poprzedzająca jego uchwalenie. Uwagi powinny być poddane indywidualnym głosowaniom, na podstawie których powinna powstać lista uwag uwzględnionych przez Radę (które Prezydent powinien wziąć pod uwagę w planie) oraz lista uwag nieuwzględnionych (wyroki NSA: z dnia 23 marca 2011 roku, II OSK 2587/10, z dnia 8 czerwca 2010 roku, II OSK 589/10, z dnia 15 czerwca 2010 roku, II OSK 713/10 oraz prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 29 wrzesnia 2011 roku, II SA/Gd 978/10).

Z treści załącznika nr 2 do zaskarżonej uchwały w ogóle nie wynika, jakie jest stanowisko Rady odnośnie uwag zgłoszonych do projektu planu. Załącznik nie zawiera rozstrzygnięcia Rady w tym zakresie. Treść załącznika wskazuje, że stanowi on wykaz uwag przygotowany przez Prezydenta, a skopiowany przez Radę w części uwag nieuwzględnionych. Jednocześnie z informacji dostępnych na stronach internetowych nie wynika, aby kiedykolwiek obyło się posiedzenie Rady Miasta W., której przedmiotem byłoby głosowanie nad wniesionymi do planu uwagami.

Tym samym Rada uchwaliła plan, nie rozstrzygając w ogóle o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu, ani w zaskarżonej uchwale o uchwaleniu planu, ani w odrębnej uchwale, ani nawet w odrębnym głosowaniu. Powyższe narusza art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu,

12. Przy uchwaleniu planu naruszono zasady sporządzania miejscowego planu zagospodarowania poprzez przekroczenie granic tzw. władztwa planistycznego oraz zasady równego traktowania, naruszono zatem art. 28 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu.

Władztwo planistyczne to uprawnienie organu do władczego, ale nie swobodnego, czy dowolnego ustalenia zasad zagospodarowania. W związku z tym w każdym przypadku, gdy zainteresowany podmiot prywatny kwestionuje propozycję planistyczną gminy, to obowiązkiem organu jest wyjaśnienie, dlaczego projektuje w taki właśnie sposób. Brak należytego uzasadnienia przyjętych w planie rozwiązań stanowi podstawę do przyjęcia, iż w tym zakresie Rada przekroczyła granice władztwa planistycznego (tak też wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 28 listopada 2011 roku, II SA/Kr 1458/11).

W niniejszej sprawie zabrakło należytego uzasadnienia przez organ przyjętych rozwiązań planistycznych, racjonalnej argumentacji oraz uzasadnienia ich celowości. Skarżący złożył do projektu planu trzy uwagi - z których żadna nie została uwzględniona. Odmawiając uwzględnienia uwag skarżących, Prezydent przedstawił argumentację, która jedynie w części polegała na prawdzie, a z cała pewnością była zbyt ogólnikowa i w części nieracjonalna.

Jak wykazał specjalista dr arch. T. S. w załączonej do niniejszej skargi opinii urbanistycznej na stronie 9: "Rozstrzygniecie organu i ustalenie planu nie wydaje się, w tym wypadku uzasadnione. Plan ustalił wskaźniki parkingowe dla analizowanego terenu w sposób pozwalający na zaspokojenie potrzeb na działce Inwestora, bez konieczności korzystania przez przyszłych użytkowników nieruchomości z zatok przyulicznych (co najmniej 1 miejsce postojowe na 1 lokal mieszkalny i nie mniej niż 1 miejsce na każde rozpoczęte 60 m2 powierzchni użytkowej budynków wielorodzinnych oraz 3 miejsca postojowe na 100 m 2 powierzchni użytkowej usług z zastrzeżeniem, że powierzchnie ubytkowe nie obejmują powierzchni garaży podziemnych). Budowa zatok przyulicznych odbywałaby się kosztem możliwości wykorzystania terenu inwestycyjnego o wielkości ok., 5,5 m x ok. 20 m x 8 kondygnacji, a więc około 880 m2 powierzchni całkowitej i 700 m2 powierzchni użytkowej mieszkań — co wywołuje konieczność zapewnienia dla nich ok. 14 miejsc parkingonych dla mieszkań lub ok. 21 miejsc parkingowych dla usług podczas gdy w zatoce parkingowej można by na długości ok. 20 m. zaprojektować miejsce dla maksimum 8 samochodów, przerzucając ciężar kosztu realizacji miejsc parkingowych na inwestora. Z powyższego punktu widzenia ustalenia planu nie były więc optymalne.

Z punktu widzenia kompozycji urbanistycznej równie właściwe byłoby kontynuowanie linii zabudowy wzdłuż terenu działki nr 8, co jej kontynuowanie wzdłuż terenu D 1. 4. BB. Szerokość ulicy [...], stanowiącej ulice lokalną (KD L), wynosząca w liniach rozgraniczających (wzdłuż działki nr 8) 16,0 m jest zupełnie wystarczająca dla tej klasy ulicy"

Ponadto zdaniem skarżącego szczególnie słaby jest argument organu odnośnie utrzymania "zbliżonego przekroju i szerokości" ulicy [...], która - jak widać na rysunku planu - ma bardzo zróżnicowany przekrój (od 23 metrów, przez 20 metrów, 16 metrów, a nawet do 14 metrów w północnej części).

Wprowadzenie do planu nowego dodatkowego bezpośredniego połączenia ulicy [...] z ulicą [...] organ uznał za niemożliwy z uwagi na sąsiedztwo węzła komunikacyjnego ulic [...] i [...] oraz treść rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie z 1999 roku. Jednakże organ w ogóle nie odniósł się do złożonego przez skarżącego przy uwagach projektu tego łącznika przygotowanego przez Zarząd Dróg Miejskich w 2001 roku, a zatem w chwili obowiązywania wskazanego wyżej rozporządzenia.

Ponadto organ w żaden sposób nie starał się wyważyć rozbieżnych w tej sytuacji interesów publicznego i indywidualnego. Dla doświadczonego urbanisty oczywistym jest, iż alternatywnie możliwe jest ustalenie dodatkowego zjazdu na nieruchomość bezpośrednio z ulicy [...] obok istniejącego zjazdu z ulicy [...]. Na powyższe zwrócił uwagę dr arch. T. S. w załączonej do niniejszej skargi opinii urbanistycznej, w której na stronie 10 stwierdził, iż "Można by jednak rozważyć w planie włączenie na prawe skręty drogi dojazdowej do przedmiotowej nieruchomości z ulicy [...], na północ od przystanku autobusowego.

Podobnie wniosek skarżącego o zmianę dopuszczalnej wysokości budynku nie został uwzględniony przez organ, który w uzasadnieniu wskazał, iż "W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego W. maksymalna wysokość uśredniona dla tego obszaru wynosi 20m. Z uwagi na bezpośrednie sąsiedztwo terenów zabudowy komisariatu policji oraz zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (gdzie wysokości istniejących budynków nie przekraczają 12m n.p.t.), maksymalna wysokość zabudowy dla terenu D. 1.5.MW/U powinna wynosić ok. 20m z dopuszczonymi lokalnymi zwyżkami od strony węzła komunikacyjnego w ul. [...] i ul. [...] - maksymalnie do 25m.

Teren ten położony jest w strefie płaszczyzny podejścia do lądowania (wznoszenia) - płaszczyzna ograniczeń wysokości zabudowy, wyznaczonej wokół lotniska O. - wysokość zabudowy wymaga uzgodnienia z Urzędem Lotnictwa Cywilnego - plan uzyskał takie uzgodnienie na wysokość max. 25 m dla tego terenu."

Powyższe uzasadnienie jest jedynie częściowo prawdziwe.

Nie jest prawdziwa sugestia organu planistycznego, iż ograniczenie wysokości zabudowy nieruchomości do maksymalnie 25 metrów nastąpiło na skutek przeprowadzonej procedury uzgadniającej z Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Dr arch. T. S.na stronie 10 opinii stanowczo stwierdził, że "Powoływanie się na uzgodnienie Urzędu Lotnictwa Cywilnego w powyższym wypadku nie wytrzymuje krytyki, ponieważ uzgodnienie polega na akceptacji zaproponowanych rozwiązań i parametrów, a nie na proponowaniu ich zmian. Stąd też Urząd Lotnictwa Cywilnego uzgodnił zaproponowaną przez organ sporządzający plan wysokość maksymalną 25 m, ponieważ mieści się ona w dopuszczalnych 35 m, co wprost wynika ze stanowiska Urzędu Lotnictwa Cywilnego (zał 7.9).".

Jak wynika z powyższego, organ zaniedbał swój obowiązek, jakim jest dokładne i przekonywujące wyjaśnienie, dlaczego ustalił warunki zabudowy w określony sposób. Zatem brak należytego uzasadnienia celowości i słuszności przyjętych rozwiązań stanowi podstawę do przyjęcia, iż w tym zakresie Rada Miasta W. przekroczyła granice władztwa planistycznego.

Ponadto w związku z uzasadnieniem, a w zasadzie jego brakiem, odnośnie możliwości umiejscowienia na nieruchomości skarżącego dominanty wysokościowej, zadaniem skarżącego doszło do naruszenia kolejnej zasady uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jaką jest równe traktowanie podmiotów władających nieruchomościami znajdującymi sie w podobnej lub takiej samej sytuacji na obszarze planu. Otóż odmawiając skarżącemu zmiany wysokości możliwego do posadowienia budynku na jego nieruchomości, autorzy planu zawarli jednocześnie szereg rozwiązań projektowych, które na terenie zachodniej części U. takowe dominanty przewidują. Otóż są to ustalenia dla następujących terenów:

- A.1.9 U, dla którego ustalono maksymalną wysokość zabudowy: 12 m i lokalizację dominanty przestrzennej o maksymalnej wysokości zabudowy: 15 m (§ 32 Planu Miejscowego),

- C.2.1 MW/U(KS), dla którego ustalono maksymalną wysokość zabudowy: dla zabudowy wielorodzinnej: 30 m, dla zabudowy usługowej: 10 m, dla zabudowy parkingu wielopoziomowego: 20 m i lokalizację dominanty przestrzennej o maksymalnej wysokości zabudowy: 43 m (§ 66 Planu Miejscowego),

C.4.10 MW/U, dla którego ustalono maksymalną wysokość zabudowy: 30 m, a dla dominanty przestrzennej zaznaczonej na rysunku planu - wysokość 45 m (§ 99 Planu Miejscowego).

Tymczasem zgodnie z orzecznictwem Sądów administracyjnych, odstępstwo od zasady uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego polegającej na takim samym traktowaniu właścicieli nieruchomości znajdujących się w takiej samej lub podobnej sytuacji wymaga szczegółowego uzasadnienia, czego organy w niniejszej sprawie nie dopełniły (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 8 lipca 2011 roku, II SA/Gd 865/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który w wyroku z dnia 1 września 2011 roku, II SA/Gd 283/11).

Zatem jak wynika z powyższego, Rada Miasta W. naruszyła zasady sporządzania Planu Miejscowego, to jest art. 28 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

V. W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie:

W odniesieniu do stawianych przez skarżącego zarzutów Rada wskazała, co następuje:

1. Plan miejscowy będący przedmiotem skargi stanowi przejaw kompromisu pomiędzy zamierzeniami inwestycyjnymi Skarżącego a wyznaczonymi w studium kierunkami zagospodarowania tego terenu jako m.in. ciągu wielofunkcyjnego.

Teren oznaczony w planie symbolem D.1.5 MW/U stanowi w studium W. (M1.20) teren o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej na których ustala się priorytet lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej oraz ciągu wielofunkcyjnego. Dia terenu M1.20 ustala się w studium wysokość zabudowy do 20 metrów (uśredniona dla terenu).

2. W niniejszej sprawie rada zgodnie z powyższą normą rozstrzygnęła o sposobie rozpatrzenia uwag poprzez przegłosowanie tych uwag wraz z uchwałą o zatwierdzeniu planu (rozstrzygnięcie rady co do sposobu rozpatrzenia uwag zawarte jest w załączniku do uchwały, która stanowi przecież jej integralną część. Powyższa realizacja normy prawnej zgodna jest z wyrażonym w wyroku z dnia 28 stycznia 2010 r. stanowisku Naczelnego Sądu Administracyjnego (II OSK 1893/09).

3. U. to funkcjonujące od ponad 30 lat osiedle mieszkaniowe o świadomie ukształtowanym układzie urbanistycznym, na który składają się: rozmieszczenie budynków, gradacja ich wysokości, obsługa komunikacyjna oraz rozmieszczenie funkcji terenów i obiektów z uwzględnieniem ich gabarytów. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ma za zadanie m.in. ochronę całej kompozycji funkcjonalno - przestrzennej (zalecenie wskazane w opinii ustawowej Miejskiej Komisji Urbanistyczno - Architektonicznej do przedmiotowego planu zagospodarowania przestrzennego).

4. Linia zabudowy od strony ul. [...] (kontynuacja linii zabudowy wyznaczonej dla sąsiedniego terenu D 1.4 BB) umożliwia realizację ogólnodostępnych zatok postojowych wzdłuż tej ulicy. Stwierdzenie w powoływanej w skardze opinii ,iż "plan ustalił wskaźniki parkingowe dla analizowanego terenu w sposób pozwalający na zaspokojenie potrzeb na działce inwestora" pozostaje bez znaczenia wobec obowiązku organu zabezpieczenia możliwości parkowania osobom trzecim - przebywających na przedmiotowym terenie okresowo. Biorąc pod uwagę problemy, z parkowaniem, z jakimi boryka się obecnie W., całkowicie uzasadnionym wydaje się korzystanie przez organ z przysługującego mu ustawowego władztwa planistycznego w celu wyjścia naprzeciw potrzebom społeczności lokalnej i nie tylko. Do tego bowiem organ został zobowiązany, a realizacja tego obowiązku nie może być postrzegana jako nadużywanie władztwa planistycznego.

5. Teren D.1.5 MW/U usytuowany jest w sąsiedztwie dwóch arterii komunikacyjnych: ul. [...] i ul. [...] tuż przy estakadzie. Zorganizowanie w powyższym miejscu bezpośredniego połączenia z lokalną ul. [...] pozbawione jest jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia, poza jednostkowymi prywatnymi postulatami, które w tym wypadku nie mogą przeważyć nad bezpieczeństwem i płynnością ruchu tak dużego węzła komunikacyjnego. Ponadto sytuowanie postulowanego łącznika w tak newralgicznym komunikacyjnie miejscu wyklucza Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430).

Pamiętać należ, iż ul. [...] jest drogą klasy głównej, a zgodnie z § 9 powołanego rozporządzenia w celu zapewnienia wymaganego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego droga klasy G powinna mieć powiązania z drogami nie niższej klasy niż L (wyjątkowo klasy D), a odstępy między skrzyżowaniami na terenie zabudowy nie mniejsze niż 500 m; dopuszcza się wyjątkowo odstępy między skrzyżowaniami na terenie zabudowy - nie mniejsze niż 400 m, przy czym na drodze klasy G należy ograniczyć liczbę i częstość zjazdów przez zapewnienie dojazdu z innych dróg niższych klas, szczególnie do terenów przeznaczonych pod nową zabudowę.

Jak wskazano w wyroku WSA Łódź z 18 grudnia 2009 r. (II SA/Ld 522/09): " Przepis ten nie formułuje całkowitego zakazu budowy zjazdów z dróg klasy G, jednak zawarte w nim zalecenie dotyczące ograniczenia liczby i częstości zjazdów należy rozumieć w ten sposób, że tam gdzie jest to możliwe, dojazd do dróg klasy G z nieruchomości leżących w pobliżu tych dróg należy zapewnić za pośrednictwem dróg niższych klas. W sytuacji gdy dojazd taki jest zapewniony, mając na względzie bezpieczeństwo i płynność ruchu drogowego, należy uznać budowę zjazdów łączących drogi klasy G z nieruchomościami przylegającymi, za wyłączoną."

Wobec powyższego brak było podstaw do uwzględnienia uwagi Skarżącego w tym zakresie, a ustalenia planu zgodne są z obowiązującymi przepisami prawa.

5. Postanowienie §113. ust.2 ppkt. e) uchwały ustala dla terenu D.1.5 MW/U maksymalną wysokość zabudowy: 20 m, przy czym dopuszcza realizację w pasie zabudowy wzdłuż 2 KD- GP - ul. [...] wysokości do 25 m,

Skarżący wnosił o ustalenie dla całej działki wysokości zabudowy do 35 metrów.

Również w odniesieniu do przedmiotowej uwagi skarżącego istotnym jest usytuowanie jego działki oraz całego terenu na skraju osiedla u zbiegu dwóch ulic o dużym natężeniu ruchu i negatywnym oddziaływaniu hałasu komunikacyjnego, w pobliżu wielopoziomowego węzła komunikacyjnego oraz sąsiedztwo m.in. zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

W związku ze szczególnym usytuowaniem terenu, zarówno w studium , jak i planie przyjęto, iż zabudowa mieszkaniowa w tym miejscu powinna być odizolowana od strony węzła komunikacyjnego przez inne funkcje np. usługi. I tak obszar położony w południowo-zachodnim pasie działki [...] tj. na skrzyżowaniu ul. [...] ul. [...] - o szerokości 20 metrów od linii zabudowy przeznaczony został wyłącznie pod zabudowę usługową z dopuszczoną wysokością do 25 metrów Ustalona bezpośrednio od strony węzła zabudowa usługowa z wysokością do 25 m stanowi właśnie ów postulowany pas izolacyjny dla pozostałego terenu. Skoro wysokość przedmiotowego "pasa izolacyjnego" od hałasu komunikacyjnego i natężenia ruchu wynosi 25 metrów, nielogicznym byłoby ustalenie w sąsiedztwie tego pasa zabudowy wyższej, która tym samym przekreśliłaby jego funkcję. Stąd na pozostałym terenie maksymalna wysokość ustalona została na poziomie 20 metrów, co zgodne jest z ustaleniami studium, które ustala maksymalną uśrednioną wysokość zabudowy dla tego obszaru do 20 m.

Zauważyć należy, iż postulowana przez skarżącego wysokość wprowadziłaby dysharmonię w zabudowie sąsiedniej. Dla wszystkich bowiem sąsiadujących terenów plan ustalił wysokość zabudowy nie przekraczającą 20 metrów. I tak, dla terenu D.1.4BB - maksymalna wysokość zabudowy 16 m, dla terenu D.1.6. IG - 6 m,dla terenów sąsiadujących po przeciwnej stronie ul. J[...]:D.1.7 MW - zbudowa mieszkaniowa 20 m, dla terenu D.1.8 U - 12m, dla D.1.9 MN - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna szeregowa - 12 m.

Przyjęta zatem w planie wysokość dla terenu D.1.5. MW/U 20 m stanowi zatem wariant optymalny biorąc pod uwagę z jednej strony bezpośrednie sąsiedztwo terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z zabudową 20 m, z drugiej zabudowę jednorodzinną z wysokością zabudowy nie przekraczającą 12 metrów. Warto w tym miejscu zauważyć, iż do projektu planu zgłaszane były również uwagi mieszkańców sąsiedniego osiedla o obniżeniu tak ustalonej dla terenu D.1.5.MW/U wysokości. Spółdzielnia Domków Jednorodzinnych "J. " złożyła uwagę o obniżeniu wysokości budynków na terenie D.1.5 MW/U do 4 kondygnacji, (uwaga nr 222 - zał. do uchwały).

Organ musiał zatem rozważyć nie tylko uwagę skarżącego postulującą podniesienie maksymalnej wysokości, ale również postulaty wręcz przeciwne. Konsekwentnie obie uwagi nie zostały uwzględnione w świetle przedstawionej wyżej argumentacji.

VI. Na rozprawie przed Sądem w dniu 25 września 2012 r. pełnomocnik skarżącego podniósł sprzeczność planu pomiędzy par 7 pkt 3 a par 113 ust 2 pkt 2 podpunkt c. Podniósł również, iż brak jest technicznych możliwości urządzenia dodatkowych miejsc parkingowych przy ulicy [...] kosztem cofnięcia linii zabudowy na działce skarżącego. Zarzuca, że znajdująca się w aktach sprawy kopia uchwały z dnia [...] grudnia 2011 r. jak wynika z treści znajdującej się w jej stopce została wydrukowana [...] grudnia 2011 r.

VII. W piśmie procesowym z dnia 17 października 2012 r. Rada wskazała w szczególności, co następuje:

1. Nietrafny jest zarzut skarżącego odnośnie wzajemnie wykluczających się zdaniem Skarżącego zapisów § 7 pkt 3 oraz § 113 ust.2 pkt 2) ppkt c) uchwały Rady W. Nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r.

Postanowienia planu stanowią zwartą całość i jego poszczególne zapisy nie mogą być odczytywane w oderwaniu od innych, regulujących daną materię zapisów. W tym konkretnym przypadku postanowienia § 113 ust. 2 pkt 2 ppkt c uchwały zakazujące realizacji obiektów z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt stały ludzi w obrębię strefy potencjalnego szkodliwego oddziaływania pola elektromagnetycznego stanowią łącznie z ustaleniami określonymi w § 7 pkt 3 zwartą całość regulującą kwestie możliwości zabudowy w tejże strefie. Przepisy powyższe wskazując przedmiotową strefę dopuszczają jednocześnie, w obrębie terenów przeznaczonych pod zabudowę możliwość lokalizacji pomieszczeń przewidzianych na stały pobyt ludzi po wykonaniu aktualnych pomiarów natężenia pól elektromagnetycznych w konkretnym miejscu.

Realizacja zatem obiektów przeznaczonych na pobyt stały ludzi zakazana jest w rzeczywistym obrębie strefy oddziaływania linii 110 KV, która to znajduje się w granicach 19- metrowego obszaru potencjalnego oddziaływania linii. Inaczej, jeżeli z aktualnej dokumentacji z pomiarów terenowych wynika, iż w miejscach lokalizacji pomieszczeń nie jest przekroczony dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego, lokalizacja tych pomieszczeń jest dopuszczona.

Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw do wysuwania twierdzeń o wykluczaniu się powołanych wyżej przepisów.

2. W swojej uwadze do ponownie wykładanego projektu planu skarżący nie kwestionował zatoki parkingowej wzdłuż zachodniej linii rozgraniczającej ulicy [...], lecz przebieg projektowanej, nieprzekraczalnej linii zabudowy - wnosił o przesunięcie jej na wschód (zwiększając w ten sposób teren inwestycyjny). Projektowana linia zabudowy i jej cofnięcie nie ma bezpośredniego związku z planowaną zatoką parkingową. Nieprzekraczalna linia zabudowy wzdłuż zachodniej linii rozgraniczającej ulicy [...] wynika z uwzględnienia stanu istniejącego m.in. usytuowania budynku mieszkalnego oraz lokalizacji budynków i obiektów policji i służb .bezpieczeństwa. Obiekty Policji znajdują się na terenie bezpośrednio sąsiadującym od północy z terenem oznaczonych symbolem D.1.5 MW/U - zabudowa mieszkaniowa i usługowa. Zaprojektowana linia zabudowy na w.w. terenie D.1.5 MW/U jest kontynuacją linii zabudowy uwzględniającej istniejące budynki policji na działce nr [...]. Natomiast wysuniecie linii zabudowy na działce nr [...] spowodowane jest istniejąca zabudowa jednorodzinna.

Na rysunku planu wzdłuż ulicy [...] obligatoryjnie jest wyznaczona "strefa lokalizacji parkingów przyulicznych (zatok)" wzdłuż terenu oznaczonego symbolem D.1.4.BB. W tym miejscu należy zauważyć, że wzdłuż zachodniej linii rozgraniczającej ulicy [...] istnieje już zatoka parkingowa przy terenie D.1.4.BB i D.1.5 MW/U. Strefa wyznaczona w planie nie ma ściśle wyliczonych miejsc parkingowych co umożliwia jej pewną elastyczność i dostosowanie do realnych potrzeb wynikających z realizacji konkretnej zabudowy. W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustalenia ogólne planu w § 12 ust 5 dotyczącym parkowania zobowiązują do zrealizowania minimum 20% obliczonych potrzeb parkingowych jako parkingi ogólnodostępne. Takie ustalenie w planie miejscowym linii zabudowy dla terenu D.1.5MW/U umożliwia zrealizowanie ww. ustaleń planu w zakresie parkowania dla przedmiotowego terenu.

3. Odnośnie daty znajdującej się w stopce uchwalonego planu Rada wskazała, że dnia [...] grudnia 2011r. projekt planu został przedłożony Radzie do uchwalenia. Do projektu planu została wniesiona z upoważnienia Prezydenta przez dyr. M.M. autopoprawka oraz trzy niewielkie poprawki Komisji Ładu Przestrzennego Rady W. Poprawki te zostały omówione i pozytywnie przegłosowane na sesji. Następnie po [...] grudnia 2011r. te niewielkie zmiany i autopoprawka, nie skutkujące ponowieniem procedury planistycznej, zostały wniesione do tekstu i rysunku przedmiotowego planu. Nastąpiło to dnia [...] grudnia 2011r. w systemie edytum, który to rejestruje każdą zmianę w przedłożonym do uchwalenia planie drukując w stopce numer kolejnej wersji oraz datę ostatniej modyfikacji. W tym przypadku były to zmiany Rady W. dokonane na sesji [...].12.2011r. Z tego powodu opublikowana data w stopce [...].12.2011r. jest prawidłowa i jest dowodem na skorygowanie mpzp U. zgodnie z decyzją Rady W. (w załączeniu wyciąg z protokołu; pkt 19)

VIII. W piśmie z dnia 18 października 2012 r. skarżący wskazał w szczególności, co następuje:

1. Argument zawarty w odpowiedzi na skargę, iż ustalona w planie linia zabudowy "umożliwia realizację ogólnodostępnych zatok postojowych wzdłuż tej ulicy" dla osób trzecich, został odparty dokumentacją zdjęciową złożoną przez skarżącego na rozprawie przed Sądem. Jak z niej wynika, już w chwili obecnej istnieje przy działce Skarżącego specjalny obszar, wybrukowany kostką, a przeznaczony do parkowania dla samochodów osobowych. Jednocześnie, jak wynika ze zdjęcia nr 1, nie jest technicznie możliwym utworzenie drugiego pasa parkingowego z uwagi na zbyt małą ilość miejsca do wykonywania manewrów przez kierowców parkujących pojazdy.

Ponadto w uzupełnieniu polemiki z argumentem organu odnośnie utrzymania "Zbliżonego przekroju i szerokości" ulicy [...], składam w załączeniu wydruk z Planu wskazujący zróżnicowany przekrój tej ulicy (pięć szerokości: od 14 metrów do 23 metrów).

Jednocześnie, jak wynika ze złożonej przez Skarżącego opinii urbanistycznej dra arch. T. S., obecnie obowiązująca linia zabudowy pozbawia Skarżącego możliwości wykorzystania terenu o wielkości około 5,5 m x około 20 m x 8 kondygnacji, a zatem około 880 m2 powierzchni całkowitej i około 700 m2 powierzchni użytkowej mieszkań. Zatem zakładając przeciętny zysk dewelopera osiągnięty ze sprzedaży mieszkania jednego metra kwadratowego) w wysokości 3.000 zł. widocznym jest, że - bez jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia, rozważającego indywidualny interes Skarżącego i interes publiczny - autor Planu pozbawił Skarżącego kwoty potencjalnego zysku w wysokości 2.100.000 zł. (dwóch milionów stu tysięcy złotych) (3.000 zł. x 700 m2 = 2.100.000 zł.).

Jednocześnie wprowadzając niekorzystne dla skarżącego zapisy Planu ograniczające Jego możliwości inwestycyjne, Miasto W. podwyższa opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego na niebagatelną kwotę 118.106,10 zł. (w załączeniu oświadczenie gminy o wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego).

2. Nieuwzględnienie uwagi Skarżącego do projektu Planu wnoszącej o zmianę dopuszczalnej wysokości zabudowy.

Słusznym założeniem jest, o którym pisze pełnomocnik organu w odpowiedzi na skargę, że zabudowa mieszkaniowa u zbiegu dwóch ulic o dużym natężeniu powinna być odizolowana od węzła komunikacyjnego przez inne funkcje, np. usługi. Taki "pas izolacyjny" został określony w § 113 ust 2 pkt. 1) lit. h) Planu w postaci nakazu realizacji wzdłuż ulicy [...] i ulicy [...] zabudowy usługowej w pasie o szerokości minimum 20 metrów od linii zabudowy. Jednakże argument zaprezentowany w odpowiedzi na skargę, iż "skoro wysokość przedmiotowego pasa izolacyjnego od hałasu komunikacyjnego i natężenia ruchu wynosi 25 metrów, nielogicznym byłoby ustalenie w sąsiedztwie tego pasa zabudowy wyższej, która tym samym przekreśliłaby jego funkcję" bynajmniej logiczny nie jest. Wręcz odwrotnie, powszechnie wiadomo, że im wyżej, tym ciszej i czyściej, a największe i najdroższe penthouse'y są położone na najwyższych piętrach budynków mieszkalnych. Zatem "pas izolacyjny'' (jak zresztą sama nazwa wskazuje - "pas") ma na celu odsunięcie zabudowy mieszkaniowej od węzłów komunikacyjnych, ale biorąc pod uwagę odległość, a nie wysokość.

Drugi argument podnoszony przez pełnomocnika organu o rzekomej dysharmonii w zabudowie, którą wprowadziłaby dominanta postulowana przez Skarżącego, jest nieprawdziwy. Na terenie oznaczonym jako D.1.7.MW (naprzeciwko komisariatu policji) znajduje się budynek mający XI kondygnacji. Powyższe potwierdza nie tylko mapa obszaru analizowanego przy wydaniu decyzji o warunkach zabudowy załączona do skargi, ale także opinia urbanistyczna dr arch. T. S., w której specjalista ten wprost stwierdził: "Zabudowa wielorodzinna znajdująca się w bezpośrednim sąsiedztwie ma nyso kość właśnie ok. 35 — 40 m. Wysokość zabudowy na przedmiotowym terenie rzędu 35 m nie stanowiłaby wiec dysonansu przestrzennego."

3. Jak wynika z pisemnego oświadczenia skarżącego złożonego na rozprawie przed Sądem istnieją rozbieżności w interpretacji przez urzędników zapisów planu odnośnie obowiązków inwestora przy zabudowie mieszkaniowej w strefie potencjalnego przekroczenia poziomu pola promieniowania elektromagnetycznego wzdłuż linii wysokiego napięcia przechodzącej m.in. przez działkę skarżącego. Zgodnie z zasadami ogólnymi planu (§ 7 ust 3 pkt 2) zabudowa jest dopuszczalna w przypadku dokonania przez inwestora pomiarów dowodzących, iż dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego nie został przekroczony. Natomiast zgodnie z zasadami szczegółowymi (§ 113 ust. 2 pkt 2) lit c) zabudowa jest dopuszczalna w przypadku skablowania lub przesunięcia linii wysokiego napięcia przez inwestora (co oczywiście łączy się z ogromnymi kosztami).

Należy podkreślić stanowczo, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie powinien pozostawiać pola do dywagacji i interpretacji. Jako że ogranicza prawa właściciela do korzystania z nieruchomości i stanowi istotną ingerencję w prawo własności, to musi być on jasny i precyzyjny. Zatem w ocenie Skarżącego sam fakt zaistnienia dyskusji na temat możliwych interpretacji zapisów planu powoduje, iż powinien on zostać uchylony przez Sąd.

Dodatkowo jeszcze należy wskazać, że strefa potencjalnego przekroczenia poziomu pola promieniowania elektromagnetycznego wzdłuż linii wysokiego napięcia - zgodnie z § 7 ust 3 pkt. 1 Planu - powinna mieć po 19 metrów w każdą stronę od osi linii. Tymczasem - według wyliczeń skarżącego na podstawie rysunku Planu - strefa ta na rysunku Planu wynosi po 22 metry od linii, a zatem została nieprawidłowo narysowana przez autorów planu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

IX. Sąd rozpoznał skargę na uchwałę Rady Miasta W. z racji sprawowania wymiaru sprawiedliwości, polegającego na kontrolowaniu działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (art.1§1 i §2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz.U. Nr 153, poz.1269 z późn.zm.). Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego (art.3§2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn.zm. – zwanej dalej "p.p.s.a.").

Skargę należało uwzględnić, albowiem zaskarżona uchwała jest w zakresie zakwestionowanym w skardze niezgodna z prawem.

Skarga została wniesiona w trybie przewidzianym w art.101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z przywołanym przepisem każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Zgodnie z art.147§1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę m.in. na akt, o którym mowa w art.3§2 pkt 5 tej ustawy, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że akt ten wydany został z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jego nieważności.

Skargę należało uwzględnić wyłącznie w części podniesionych zarzutów, tj. w odniesieniu do zarzutów kwestionujących legalność §7 ust.3 pkt 2 oraz § 113 ust.2 pkt 2 lit.c zaskarżonej uchwały w części odnoszącej się do nieruchomości skarżącego. W pozostałym zakresie skargę należało oddalić.

X. Skarżący spełnił wszystkie przewidziane prawem wymagania formalne, warunkujące dopuszczalność rozpoznania skargi, co do meritum.

Stosownie do powyższego:

1. Pismem z dnia 10 lutego 2012 r. skarżący wezwał Radę do usunięcia naruszenia prawa.

2. Skarga do Sądu wniesiona została w terminie, o jakim mowa w art.53 § 2 p.p.s.a. Została bowiem wniesiona w terminie 60 dni od doręczenia Radzie wezwania do usunięcia naruszenia prawa, na które to wezwanie skarżący nie otrzymał odpowiedzi (skarga została nadana drogą pocztową w dniu 10 kwietnia 2012 r.).

3. Skarżący jest uprawniony do wniesienia skargi do Sądu, albowiem zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny.

Źródłem interesu prawnego skarżącego jest prawo rzeczowe, tj. prawo użytkowania wieczystego działki gruntu, objętej zaskarżoną uchwałą. Interes prawny w sprawie należy zatem wywodzić wprost z art.6 ust.1 ustawy o planowaniu (...), zgodnie z którym to przepisem ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Argumentacja skargi daje podstawy do uznania, że zaskarżona uchwała narusza interes prawny skarżącego. Przez naruszenie tego interesu należy co do zasady rozumieć ograniczenie prawa właściciela (użytkownika wieczystego) do korzystania nieruchomości.

Wprawdzie poza sporem jest, że postanowienia zaskarżonego planu stwarzają skarżącemu szerokie możliwości korzystania z nieruchomości, tj. inwestowania na działce, co do zasady spotyka się z pełną akceptacją skarżącego, niemniej jednocześnie ustanawiają w zakresie wspomnianego inwestowania ograniczenia (w odniesieniu do szeroko rozumianej intensywności zabudowy), które w ocenie skarżącego uniemożliwiają skarżącemu zagospodarowanie działki w najdogodniejszy sposób.

W ocenie Sądu wskazane wyżej okoliczności upoważniają skarżącego do powoływania się na naruszenie jego interesu prawnego postanowieniami planu (co oczywiście nie jest równoznaczne z bezprawnością tego naruszenia), a zatem do żądania aby sąd administracyjny dokonał kontroli, czy naruszenie tego interesu nastąpiło w zgodzie z prawem.

XI. W odniesieniu do podniesionych w skardze zarzutów istotnego naruszenia procedury sporządzenia planu zauważyć należy, co następuje:

1. Nie zasługuje na podzielenie stanowisko skargi, że po uchwaleniu uchwały bezpodstawnie wprowadzono do niej poprawki.

W ocenie Sądu wszelkie wątpliwości we wskazanym wyżej zakresie rozwiewają wyjaśnienia Rady zawarte w piśmie procesowym z dnia 17 października 2012 r. Z wyjaśnień tych wynika, że po uchwaleniu przez Radę na sesji w dniu [...] grudnia 2011 r. zaskarżonej uchwały łącznie z wniesioną do niej autopoprawką oraz trzema poprawkami Komisji Ładu Przestrzennego Rady, wskazana wyżej autopoprawka oraz poprawka Komisji zostały wniesione do tekstu i rysunku przedmiotowego planu. Chodzi zatem o zabieg wyłącznie techniczny, mający na celu doprowadzenie tekstu i rysunku planu do kształtu rzeczywiście uchwalonego przez Radę w dniu [...] grudnia 2011 r.

2. Nie zasługuje na podzielenie stanowisko skargi, że przy uchwaleniu planu nie uwzględniono zasady dwustopniowości rozpoznawania uwag złożonych do projektu planu (najpierw przez Prezydenta, a następnie przez Radę), przez co naruszeniu miałyby ulec art.20 ust.1 ustawy o planowaniu.

Sąd podziela w tym zakresie wykładnię art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu zaprezentowaną przez Radę w odpowiedzi na skargę.

Stosownie do powyższego uchwalenie planu ma nastąpić jednocześnie z rozstrzygnięciem o sposobie rozpatrzenia uwag. Ustawa nie określa formy w jakiej rada rozstrzyga uwag, ani nie określa kolejności czynności. Gramatyczna wykładania art. 20 ust. 1 powołanej ustawy jednoznacznie wskazuje jedynie, że rozstrzygnięcie rady co do wniesionych uwag musi mieć charakter merytoryczny. Organ musi zatem ocenić zasadność wniesionej uwagi czego efektem będzie jej uwzględnienie lub odrzucenie (nieuwzględnienie). Rozstrzygając co do sposobu rozpatrzenia uwag - niezależnie od tego czy nastąpi to w jednym głosowaniu dotyczącym również planu, czy też w odrębnej uchwale, podjętej przed uchwałą w sprawie planu - rada musi opowiedzieć się, czy uwagi uwzględnia czy też nie.

Zaskarżona uchwała zawiera załącznik nr 2 –"Rozstrzygnięcie Rady W. o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag zgłoszonych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodniej części obszaru U.". Z dokumentu tego wynika, że Rada rozpatrzyła w nim 244 uwagi do projektu planu, nieuwzględnione przez Prezydenta.

Słuszność należy przyznać skardze, że redakcja dokumentu winna w czytelny sposób odzwierciedlać stanowisko Rady w odniesieniu do każdej z nieuwzględnionych przez Prezydenta uwag, tak aby nie było wątpliwości co do tego, jaka treść składa się na rozstrzygnięcie Prezydenta, a jaka na rozstrzygniecie Rady. Skarżąca podnosi, że w niniejszej sprawie ograniczono się wyłącznie do zacytowania stanowiska Prezydenta, uzasadniającego nieuwzględnienie danego zarzutu, nie przedstawiając stanowiska Rady.

Wprawdzie powyższe zastrzeżenia skargi co do czytelności załącznika do uchwały należy uznać za uzasadnione, aczkolwiek w ocenie Sądu brak jest podstaw do wywodzenia z powyższego tak daleko idących skutków, jak to postuluje skarga. Pomimo bowiem zastosowania przez Radę pewnych redakcyjnych uproszczeń nie ma przesłanek do uznania, że Rada nie rozpatrzyła wniesionych uwag. Nie ulega bowiem wątpliwości, że rozpatrzenie takie nastąpiło w tej formie, że Rada podzieliła – w odniesieniu do każdej z uwagi z osobna – motywację Prezydenta odnośnie braku podstaw do ich uwzględnienia. Umocowanie Rady do rozpatrzenia uwag w taki sposób nie budzi zastrzeżeń.

XII. W związku z podniesionymi w skardze zarzutami naruszenia zasad sporządzania planu poprzez:

(-) nieuwzględnienie proponowanych przez skarżącego parametrów.

(-) przekroczenia granic tzw. władztwa planistycznego poprzez nienależyte uzasadnienie przyjętych rozwiązań planistycznych, brak racjonalnej argumentacji oraz uzasadnienia celowości rozwiązań,

(-) naruszenie zasady równego traktowania podmiotów władających nieruchomościami znajdującymi się na terenie planu, czyli naruszenie art. 28 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu,

czyli naruszenie art. 28 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu poczynić należy następujące uwagi o charakterze ogólnym:

1. Zgodnie z art.3 ust.1 ustawy o planowaniu kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Zgodnie natomiast z art.28 ust.1 ustawy o planowaniu naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

2. Skarżący upatruje naruszenia wskazanych wyżej przepisów ustawy o planowaniu w przekroczeniu przez Radę władztwa planistycznego. Istota oraz zakres kompetencji gmin w zakresie kształtowania zasad zagospodarowania przestrzennego w planach miejscowych (władztwo planistyczne) jest przedmiotem licznych analiz doktryny prawa administracyjnego oraz orzecznictwa sądowego.

Warto w tym kontekście przytoczyć uwagi o charakterze generalnym, sformułowane przez NSA w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 października 2007 r., sygn. akt II OSK 1191/07:

"Uprawnienia planistyczne gminy, doktrynalnie określane władztwem planistycznym, nie są nieograniczone i muszą znajdować podstawę ustawową. Zobowiązuje do tego regulacja art. 94 Konstytucji RP, stanowiąc, że organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego, a do takich z mocy art. 14 ust. 8 ww. ustawy należy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie.

Ustawą upoważniającą do podejmowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest przywołana wyżej ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy tej ustawy dość szeroko określają granice, w jakich gmina może podejmować władne rozstrzygnięcia w sferze planowania przestrzennego. Ustawa czyni miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego instrumentem przyznanych jej uprawnień zwanych władztwem planistycznym.

Władztwo to obejmuje kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie m.in. miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Oczywiście władztwo to nie jest i nie może być traktowane jako niczym nieograniczona ingerencja gminy w prawa właścicielskie. Ingerencja ta może się dokonywać wyłącznie na zasadzie poszanowania porządku prawnego i nie może prowadzić do nadużycia przysługujących gminie uprawnień.

Nie można podzielić poglądu, że każda czynność organu gminy, podejmowana w ramach przyznanego jej władztwa planistycznego wymaga konkretnego przepisu upoważniającego. Przyjęcie tego poglądu oznaczałoby przekreślenie istoty przedmiotowego władztwa, u podstaw którego leży samodzielne decydowanie o przeznaczeniu i zasadach zagospodarowania określonych obszarów.

Wystarczającą zatem podstawą do działania w ramach władztwa, o którym mowa, jest zespół przepisów (...) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (w szczególności art. 3 ust. 1) oraz ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), a zwłaszcza jej art. 7 ust. 1 pkt 1.

Inną natomiast kwestią jest ewentualne nadużycie władztwa planistycznego przez gminę. Ta kwestia podlega kontroli sądu administracyjnego.".

3. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podnosi się również, że:

Obowiązek uwzględnienia skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma wówczas, gdy naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie - ówcześnie z mocy art. 3 ust. 1 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - władztwa planistycznego, w którego ramach rada gminy ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy.

Współkształtowanie przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wraz z innymi przepisami prawa treści prawa własności stanowi przewidziane w art. 140 k.c. przedmiotowe ograniczenie w sposobie wykonywania tego prawa, poddając korzystanie z nieruchomości rygorom wynikającym z treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W wyroku NSA z dnia 11 września 2008 r., sygn. akt II OSK 215/08 podkreślono, że przepis art. 28 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustanowił dwie podstawowe przesłanki zgodności z przepisami prawa uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego: - po pierwsze, przesłankę materialnoprawną, a mianowicie uwzględnienie zasad sporządzania planu miejscowego, - po drugie, przesłankę formalnoprawną, a mianowicie zachowanie procedury sporządzenia planu i właściwości organu. Dokonując wykładni przesłanki materialnoprawnej: zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rada gminy związana jest przepisami prawa, w tym prawa europejskiego, zasadami konstytucyjnymi i przepisami ustaw materialnoprawnych. Tylko w tych granicach można wyznaczyć władztwo planistyczne przysługujące gminie. Dlatego też art. 6 ust. 1 nie można stosować, jako dający podstawę do pełnego władztwa planistycznego.

Powołanego władztwa jednak nie należy rozumieć jako pełnej swobody w określaniu przeznaczenia i zasad zagospodarowania poszczególnych obszarów przez normy zawarte w poszczególnych aktach administracyjnych prawa materialnego, ale również przez normy materialne zawarte w samej ustawie o planowaniu przestrzennym. Uprawnienie gminy do ustalania przeznaczenia terenu i sposobu jego zagospodarowania nie może być nadużywane i niezależnie od legalności jest oceniane pod kątem ewentualnego nadużywania uprawnień. Prawnie wadliwymi ustaleniami planu będą zatem nie tylko te, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień. To zaś oznacza, że każda ingerencja w sposób wykonywania prawa własności musi mieścić się w granicach wyznaczonych interesem publicznym (Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, red. prof. zw. dr hab. Zygmunt Niewiadomski, Warszawa 2004, str. 39, 40, 42, 43, 57).

4. Z powyższego wynika, że Sąd administracyjny nie jest upoważniony do wkraczania w dowolny, arbitralny sposób w kompetencje gminy, składające się na władztwo planistyczne. Zasadniczym elementem tego władztwa jest ustalanie przez radę gminy przeznaczenia poszczególnych terenów objętych planem. Pomijając sytuacje, w których szczegółowe przepisy prawa materialnego związują radę gminy w kwestii ustalenia przeznaczenia danego terenu (np. tereny zamknięte), organ ten dysponuje dużym zakresem swobody w zakresie ustalania przeznaczenia terenów objętych planem.

Postanowienia planu w tym zakresie podlegają oczywiście kontroli sądu, mającej na celu zbadanie, czy plan nie wprowadził nieuzasadnionych ograniczeń w wykonywaniu prawa własności (w tym, czy nie nałożył nieuzasadnionych ograniczeń w inwestowaniu), niemniej zakwestionowanie przez sąd danego ograniczenia dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy narusza ono prawo.

\Uprawnień sądu administracyjnego w tym zakresie nie można jednakże traktować jako upoważnienia do korygowania postanowień planu wyłącznie w oparciu o intencję zapewnienia właścicielowi nieruchomości jak największych możliwości korzystania z nieruchomości.

XIII. Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do niniejszej sprawy należy wskazać na brak podstaw do uznania, że ustalenie w zaskarżonej uchwale przeznaczenia nieruchomości nastąpiło z przekroczeniem władztwa planistycznego.

Stosownie do powyższego:

1. Rada wykazała bowiem w sposób dostateczny, że nieuwzględnienie postulatów skarżącego (niewprowadzenie do planu postanowień umożliwiających skarżącemu inwestowanie na działce w sposób intensywniejszy) podyktowane było sprecyzowanymi i uzasadnionymi potrzebami ładu przestrzennego. Motywacji tej nie sposób zarzucić naruszenia prawa, polegającego bądź to na naruszeniu konkretnych przepisów prawa materialnego, bądź to na naruszeniu takich przesłanek, jak wynikający wprost z norm konstytucyjnych nakaz równego traktowania obywateli, czy też nakaz poszanowania prawa własności.

2. Całkowicie zrozumiałym jest dążenie skarżącego do uzyskania jak najkorzystniejszych warunków inwestowania na swojej działce. W ocenie Sądu jest to przesłanka, która Rada miała obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu przy uchwalaniu planu. Przesłanka ta nie ma jednakże charakteru bezwzględnego priorytetu przy uchwalaniu miejscowego i podlega skonfrontowaniu z innymi potrzebami planistycznymi. Nieuwzględnienie postulatów skarżącego zmierzających do zmaksymalizowania możliwości inwestowania na jego nieruchomości, wynikające z zajmowania przez skarżącego odmiennego niż Rada stanowiska odnośnie wymagań ładu przestrzennego w przedmiotowej jednostce planistycznej (nawet w sytuacji, w której na poparcie swych tez skarżący przedłożył sporządzoną na swoje zalecenie opinię rzeczoznawcy), nie może być automatycznie utożsamiane z naruszeniem władztwa planistycznego.

Materiał dowodowy sprawy nie daje najmniejszych podstaw do uznania, że warunki inwestowania na nieruchomości skarżącego ustalono w sposób odbiegający na niekorzyść skarżącego w porównaniu z innymi nieruchomościami zlokalizowanymi w tej samej jednostce planistycznej. Uznać należy, że skarżący jest zainteresowany rozwiązaniami korzystniejszymi, aniżeli dominujące w branym pod uwagę obszarze.

W świetle powyższego oczekiwania skarżącego w stosunku do planu nie mogą w ocenie Sądu być przedmiotem skutecznych roszczeń skarżącego w niniejszym postępowaniu, mogą być natomiast ewentualnie podstawą do ewentualnych działań, mających na celu doprowadzenie do aprobowanej przez Radę zmianę postanowień planu.

3. W postępowaniu przed Sądem, w szczególności w pismach procesowych: z dnia 11 maja 2012 r. (odpowiedź na skargę) i z dnia 15 października 2012 r. Rada wykazała zasadność przyjętych rozwiązań planistycznych, szczegółowo wskazując przesłanki ustalenia dla nieruchomości skarżącego poszczególnych, spornych w sprawie parametrów, takich jak linia zabudowy, czy też wysokość zabudowy.

4. Całkowicie przekonującym jest argumentacja Rady, że cofnięcie linii zabudowy na działce skarżącego wynika z konieczności utworzenia rezerwy terenowej na potrzeby korekty układu komunikacyjnego ulicy [...] poprzez wykorzystanie na ten cel sąsiadującej z działką skarżącego działki nr [...] stanowiącej własność miasta W. Powyższego nie należy rozumieć wyłącznie w ten sposób, że na działce miejskiej ma powstać drugi rząd miejsc postojowych (obok już istniejącego), ale że wykorzystanie tej działki może nastąpić w związku z planowanym w przyszłości przesunięciem już istniejącego rzędu miejsc parkingowych w następstwie poszerzenia, czy też przesunięcia jezdni ulicy [...]. Cofnięcie linii zabudowy na działce skarżącego (a ściślej mówiąc jej dostosowanie do linii sąsiedniego budynku Policji) jest zatem konsekwencją całkowicie uprawnionego przeznaczenia przylegającej do niej działki miejskiej na cele inwestycji w zakresie układu komunikacyjnego.

5. Równie przekonujące jest wyjaśnienie Rady, że niewprowadzenie przez Radę do planu nowego dodatkowego bezpośredniego połączenia ulicy [...] (droga lokalna) z ulicą [...] (duża arteria komunikacyjna), wynika w pierwszej kolejności z braku dostatecznej potrzeby wprowadzenia takiego rozwiązania komunikacyjnego, co uznać należy za kwestię o zasadniczym znaczeniu, a ponadto z braku spełnienia przesłanek zawartych w §9 rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r.

6. Materiał dowodowy sprawy potwierdza stanowisko Rady, że nieuwzględnienie postulatu skarżącego odnośnie dopuszczenia wysokości zabudowy do 35 metrów dla całej działki wyniknęło z potrzeby dostosowania zabudowy do zabudowy okolicznej. Wysokość zabudowy w okolicach terenu inwestycji w zdecydowanej większości odpowiada bowiem parametrowi ustalonemu dla działki skarżącego, co potwierdzają mapy znajdujące się zarówno w aktach postępowania planistycznego jak i złożone przez strony w postępowaniu sądowym. Postulowana przez skarżącego wysokość wprowadziłaby zatem dysharmonię w zabudowie sąsiedniej. Z akt sprawy wynika, że dla wszystkich sąsiadujących terenów plan ustalił wysokość zabudowy nie przekraczającą 20 metrów. I tak, dla terenu D.1.4BB - maksymalna wysokość zabudowy 16 m, dla terenu D.1.6. IG - 6 m,dla terenów sąsiadujących po przeciwnej stronie ul. [...]:D.1.7 MW - zabudowa mieszkaniowa 20 m, dla terenu D.1.8 U - 12m, dla D.1.9 MN - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna szeregowa - 12 m. Istnienie wyjątku w postaci zabudowy znajdującej się na działce [...] (według mapy 11 kondygnacji) nie może stanowić skutecznej podstawy do żądania przez skarżącego, aby przy ustaleniu przeznaczenia działki skarżącego odstąpiono od cech zagospodarowania terenu w oczywisty sposób dominujących w przedmiotowej jednostce planistycznej.

Wskazany powyżej aspekt sprawy stanowił w ocenie Sądu wystarczającą podstawę do nieuwzględnienia – w ramach władztwa planistycznego - postulatów skarżącego. Wobec powyższego inne podnoszone przez skarżącego kwestie (np. polemika z Radą w zakresie wymogów związanych z bliskością lotniska) należy uznać za bezprzedmiotowe.

7. Podkreślenia wymaga, że akcentowany w skardze fakt wydania przez Prezydenta w przeszłości decyzji ustalającej korzystniejsze, aniżeli przyjęte później w kwestionowanym planie, warunki zabudowy dla inwestycji planowanej na nieruchomości skarżącego nie ma wpływu na ważność planu. Z żadnego z przepisów ustawy o planowaniu nie wynika, aby przy uchwalaniu planu Rada miała bezwzględny obowiązek honorowania tej decyzji, tj. określenia w planie parametrów zabudowy w taki sposób, jaki przyjęto we wspomnianej decyzji. W szczególności nie sposób wywodzić takiego obowiązku z faktu niewydania przez Prezydenta, na podstawie art.65 ust.1 ustawy o planowaniu, decyzji o wygaśnięciu decyzji o warunkach.

Zgodnie z art.65 ust.1 pkt 2 ustawy o planowaniu organ, który wydał decyzję o warunkach zabudowy albo decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji. Przepisu powyższego nie stosuje się, jeżeli została wydana ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę (art.65 ust.2 ustawy).

Z powyższego wynika, że wyłącznie uzyskanie przez skarżącego pozwolenia na budowę, wydanego na podstawie decyzji Prezydenta przed wejściem planu w życie, umożliwiałoby skarżącemu realizację zabudowy w kształcie ustalonym w decyzji Prezydenta.

8. Podobnie z powołanego w skardze porozumienia w sprawie budowy łącznika z 1 czerwca 2004 r., zawartego przez skarżącego oraz Gminę nie wynikają dla Gminy bezpośrednie zobowiązania do ukształtowania planu zagospodarowania w określony sposób. O ile skarżący stoi na stanowisku, że Gmina nie wywiązała się z tego porozumienia, powodując u skarżącego szkody, skarżący winien rozważyć podjęcie przeciwko Gminie stosownych kroków prawnych przed sądem powszechnym.

XIV. Trafnie natomiast zarzucił skarżący, że zachodzi sprzeczność pomiędzy dwoma postanowieniami planu, tj. pomiędzy §7 ust.3 pkt 2 oraz §113 ust.2 pkt 2 ppkt c. Sprzeczność ta pociąga za sobą skutek w postaci stwierdzenia nieważności obu wskazanych postanowień planu w odniesieniu do nieruchomości skarżącego.

Stan sprawy przedstawia się w tym zakresie następująco:

1. Przepis §7 planu, określający zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu, zamieszczony został w Rozdziale 1 planu ("Przepisy ogólne").

2. Przepis §113 planu z kolei został zamieszczony w Rozdziale 2 planu ("Przepisy szczegółowe dla poszczególnych terenów") i ustala warunki zagospodarowywania obszaru D.1.5 MW/U (obszar planu, na którym znajduje się m.in. nieruchomość skarżącego).

3. Zarówno przepis §7 ust.3 pkt 2 planu, jak i przepis §113 ust.2 pkt 2 ppkt c planu regulują kwestię dopuszczalności realizacji obiektów z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt stały ludzi w obrębie oddziaływania pola elektromagnetycznego. Pierwszy z cytowanych przepisów jest w tym zakresie przepisem o charakterze ogólnym (zawiera regulację odnoszącą się do całego obszaru objętego planem), drugi natomiast ma charakter przepisu szczególnego (dotyczy wyłącznie obszaru D.1.5 MW/U).

4. Przepis §7 ust.3 pkt 1 planu stanowi, że w zakresie ochrony przed promieniowaniem elektromagnetycznym wskazuje się strefy potencjalnego przekroczenia dopuszczalnego poziomu promieniowania elektromagnetycznego wzdłuż linii wysokiego napięcia 110 kV – po 19 metrów w każdą stronę od jej osi.

5. Przepis §7 ust.3 pkt 2 planu stanowi, że w zasięgu stref wymienionych w pkt 1, w obrębie terenów przeznaczonych pod zabudowę, dopuszcza się lokalizację pomieszczeń przewidzianych na stały pobyt ludzi, lecz tylko w przypadku wykazania na podstawie aktualnej dokumentacji z pomiarów terenowych, że w miejscach lokalizacji tych pomieszczeń nie jest przekroczony dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego.

6. Przepis §113 ust.2 pkt 2 pppkt c stanowi, że zakazuje się realizacji obiektów z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt stały ludzi w obrębie strefy potencjalnego szkodliwego oddziaływania pola elektromagnetycznego od linii 110 kV – do czasu jej skablowania lub przesunięcia poza teren.

7. Porównanie literalnego brzmienia przepis §7 ust.3 pkt 2 planu oraz przepisu §113 ust.2 pkt 2 pppkt c prowadzi do wniosku, że postanowienia te zawierają sprzeczne ustalenia co do możliwości realizacji obiektów z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt stały ludzi w obrębie strefy potencjalnego szkodliwego oddziaływania pola elektromagnetycznego od linii 110 kV. Pierwszy z tych przepisów dopuszcza inwestowanie w tym zakresie w przypadku wykazania na podstawie aktualnej dokumentacji z pomiarów terenowych, że w miejscach lokalizacji tych pomieszczeń nie jest przekroczony dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego, drugi natomiast zakazuje realizacji obiektów z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt stały ludzi w obrębie strefy potencjalnego szkodliwego oddziaływania pola elektromagnetycznego od linii 110 kV – do czasu jej skablowania lub przesunięcia poza teren.

8. Trafnie wskazał skarżący, że pomimo deklarowanej przez Radę intencji, aby oba wskazane wyżej przepisy uzupełniały się, dopuszczając w efekcie inwestowanie po spełnieniu warunku wskazanego w §7 ust.3 pkt 2, intencja ta nie znalazła dostatecznego odzwierciedlania w treści §113 ust.2 pkt 2 pppkt c planu. Powyższe może być źródłem uzasadnionych obaw skarżącego co do uznania jego prawa do inwestowania przez organy właściwe w zakresie wydania pozwolenia na budowę.

9. Z powyższych względów oba postanowienia, pozostające wobec siebie w sprzeczności należało wyeliminować z obrotu prawnego w zakresie, w jakim odnoszą się do nieruchomości skarżącego.

Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art.147 § 1, art.152 i art.200 p.p.s.a.