Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.),, Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda,, Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Protokolant Marta Guzik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi K. K. i T. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie legalności robót budowlanych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. na rzecz skarżących solidarnie kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W związku z wnioskiem Z. B. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie legalności realizacji robót budowlanych polegających na dociepleniu budynku mieszkalnego, znajdującego się na nieruchomości o nr ewid. [...] położonej w S. nr [...], stanowiącej własność K. i T. K.

W dniu 14 kwietnia 2014 r. pracownicy PINB przeprowadzili oględziny, podczas których ustalono, że przedmiotem wniosku Z. B. jest docieplenie ściany zewnętrznej budynku mieszkalnego sąsiadów. Ustalenia dokonane podczas kontroli wykazały, że przeprowadzone przy budynku mieszkalnym roboty termomodernizacyjne obejmowały docieplenie ścian zewnętrznych budynku warstwą styropianu o grubości 10 cm wraz z wykończeniem powierzchni ścian tynkiem akrylowym. Roboty zostały już zakończone.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w zakresie legalności wykonania tychże robót wykazało, że inwestor T. K. dokonał uprzedniego zgłoszenia do właściwego organu remontu istniejącego budynku mieszkalnego. Dokonane w dniu 5 stycznia 2012 r. zgłoszenie do Starostwa Powiatowego w K., zarejestrowane pod znakiem [...], obejmowało wykonanie robót związanych z dociepleniem ścian zewnętrznych budynku mieszkalnego przy użyciu styropianu gr. 10 cm.

Ponadto, jak ustalono, w sprawie toczyło się postępowanie administracyjne o udostępnienie części terenu działki sąsiedniej o nr ewid. [...], należącej do Z. B., celem wykonania robót budowlanych polegających na dociepleniu ściany budynku mieszkalnego, usytuowanej od strony tejże działki. Wojewoda [...], decyzją z dnia [...] r. uchylił decyzję organu I instancji w zakresie dotyczącym terminu korzystania z sąsiedniej nieruchomości - działki o nr ewid. [...] i orzekł o niezbędności wejścia na teren tej nieruchomości. Ww. decyzja została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który to Sąd po rozpatrzeniu sprawy w dniu 22 maja 2014 r. wyrokiem o sygn. akt II SA/Gl 1783/13 skargę Z. B. oddalił.

Na podstawie analizy dokumentów, stanowiących załączniki do ww. zgłoszenia ustalono, że roboty budowlane zostały wykonane zgodnie z dokonanym zgłoszeniem.

W konsekwencji decyzją nr [...] z dnia [...] r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K., umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie w przedmiocie legalności realizacji robót budowlanych polegających na dociepleniu przez K. i T. K. ww. budynku mieszkalnego.

W uzasadnieniu PINB wskazał, że inwestor przedmiotowych robót budowlanych dopełnił przed ich rozpoczęciem formalności wynikających z art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j.: Dz. U. 2013, poz. 1409 z późn. zm.). Przedmiotowe roboty wykonane zostały w terminie określonym w decyzji Wojewody [...] z dnia [...] r. orzekającej o niezbędności wejścia na teren nieruchomości sąsiedniej.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 2 pkt 4 w powiązaniu z art. 30 ust. 1 pkt 2 wykonywanie robót budowlanych, polegających na dociepleniu budynków o wysokości do 12 m, wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W omawianym przypadku wymóg ten został przez inwestora spełniony.

W związku z powyższym, zdaniem PINB, brak jest podstaw prawnych i faktycznych do dalszej ingerencji organu nadzoru w tej sprawie, co przesądza o braku możliwości merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Odwołanie od ww. decyzji wniósł pełnomocnik Z. B., adw. M. B., zarzucając naruszenie przepisów postępowania tj. art. 105 § 1 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i umorzenie postępowania, art. 7 i 77 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nierozpatrzenie całego materiału dowodowego w sprawie, oraz dowolną ocenę materiału dowodowego.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego, a następnie omówił art. 105 k.p.a. stwierdzając w konkluzji, że nie zaistniała bezprzedmiotowość, o której mowa w tymże przepisie.

Wskazał następnie, przywołując na poparcie swych tez stosowne orzecznictwo, że zgodnie z treścią § 232 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (obecnie t.j.: Dz. U. 2015, poz. 1422) ściany i stropy stanowiące elementy oddzielenia przeciwpożarowego powinny być wykonane z materiałów niepalnych, a występujące w nich otwory - obudowane przedsionkami przeciwpożarowymi lub zamykane za pomocą drzwi przeciwpożarowych, bądź innego zamknięcia przeciwpożarowego. Z powyższego wynika, zdaniem [...]WINB, iż niewątpliwie sprzeczne z powyższym przepisem jest zaakceptowanie przez organ powiatowy wykonanych robót budowlanych, polegających na ociepleniu spornej ściany styropianem o grubości 100 mm. Co prawda inwestor dokonał zgłoszenia we właściwym organie administracji architektoniczno -budowlanej, lecz błędne przyjęcie zgłoszenia przez tenże organ może być przedmiotem badania przez organ nadzoru budowlanego, co oznacza, że postępowanie w tej sprawie nie jest bezprzedmiotowe i brak jest podstaw do jego umorzenia. Ściana oddzielenia przeciwpożarowego powinna być wykonana z materiałów niepalnych. Dotyczy to wszystkich elementów ściany, w tym także jej ocieplenia. Kwestię klasyfikacji ogniowej wyrobów budowlanych opisuje norma PN-EN13501-1, w której wyróżnia się siedem podstawowych klas odporności ogniowej, odpowiednio A1, A2, B-F. Styropian jako spienione tworzywo sztuczne klasyfikowany jest najwyżej w kategorii E, tzw. materiał samogasnący, ale palny. Konsekwencją powyższego musi być uznanie, że jakkolwiek styropian może być używany do ocieplenia ścian zewnętrznych obiektów budowlanych, to nie może być stosowany na tych ich ścianach, które stanowią ściany oddzielenia przeciwpożarowego, gdyż jest on materiałem palnym. Dlatego też należy uznać, że w świetle § 232 cyt. wyżej rozporządzenia niedopuszczalne jest ocieplenie ściany oddzielenia przeciwpożarowego styropianem.

[...]WINB wskazał ponadto, że postępowanie prowadzone w oparciu o art. 50 i 51 Prawa budowlanego, w którym to trybie winien przeprowadzić postępowanie ponowne organ powiatowy, ma przede wszystkim na celu doprowadzenie obiektu budowlanego lub robót budowlanych do stanu zgodnego z przepisami. W sytuacji, w której organ nadzoru budowlanego dojdzie do wniosku, że określone rozwiązania zastosowane w procesie budowlanym naruszają przepisy, winien on nałożyć stosowne obowiązki, mające na celu likwidację stwierdzonych naruszeń.

Zdaniem [...]WINB organ powiatowy winien także zbadać zgodność wykonania spornej inwestycji z przepisami planistycznymi, czego - jak wynika z treści zaskarżanej decyzji i akt sprawy - organ nie uczynił. Fakt realizowania inwestycji na podstawie zgłoszenia jeszcze nie świadczy o tym, iż nie doszło do naruszenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a brak sprzeciwu nie przesądza jeszcze o zgodności obiektu z ustaleniami planistycznymi. Tak więc błędne było stanowisko organu powiatowego, który z uwagi na ustalenie, że inwestor dokonał zgłoszenia i nie wniesiono sprzeciwu, uznał, iż to samo przez się oznacza, że postępowanie prowadzone przez organ nadzoru budowlanego jest bezprzedmiotowe i tym samym podlega umorzeniu z tej tylko przyczyny.

[...]WINB wskazał następnie, odnosząc się do kwestii naruszenia ewentualnej własności nieruchomości skarżącego, iż kwestie związane z wykonywaniem prawa własności nieruchomości regulują przepisy Kodeksu cywilnego. Jednocześnie organ powiatowy winien mieć na uwadze aktualną linię orzeczniczą sądów administracyjnych, zgodnie z którą niedopuszczalna jest taka interpretacja art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego, według której roboty budowlane wykonane bez wymaganego pozwolenia na budowę mogą być uznane za zgodne z prawem w sytuacji gdy inwestor nie wykazał prawa do dysponowania oznaczoną nieruchomością na cele budowlane. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, aby z kompetencji organów nadzoru budowlanego prowadzących postępowanie w trybie przepisów art. 50 - 51 ustawy Prawo budowlane wyłączyć uprawnienie do badania czy inwestor posiadał prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. K. i T. K. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na wydaną przez organ II instancji decyzję domagając się jej uchylenia. Decyzji zarzucili naruszenie art. 138 § 2 k.p.a., w związku z art. 29 i 30 ustawy Prawo budowlane poprzez uchylenie decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez ten organ, w sytuacji, gdy sprawa została zakończona w innym, wcześniejszym postępowaniu zakończonym prawomocnym rozstrzygnięciem, po przeprowadzeniu wymaganego postępowania wyjaśniającego. Zarzucili także naruszenie art. 105 § 1 k.p.a. poprzez przyjęcie, że postępowanie w niniejszej sprawie nie jest bezprzedmiotowe oraz naruszenie art. 50 i 51 Prawa budowlanego poprzez zastosowanie przepisów prawa nie mających związku z przedmiotem postępowania.

W uzasadnieniu wskazali m.in., że w dniu 5 stycznia 2012 r., zgłosili Staroście [...] zamiar remontu swojego budynku polegający na dociepleniu ściany sąsiadującej z nieruchomością stanowiącą własność Z. B.. Do zgłoszenia dołączyli tytuł prawny do budynku, wymagane mapy sytuacyjne i ewidencyjne oraz pozwolenia i uzgodnienia wymagane obowiązującymi przepisami. Starosta [...] po rozpatrzeniu zgłoszenia nie znalazł podstaw do zgłoszenia sprzeciwu w trybie art. 30 ust. 6 Prawa budowlanego.

Ponieważ organ administracyjny nie zgłosił sprzeciwu zgłoszenie skarżących nabrało waloru prawomocnego rozstrzygnięcia administracyjnego co powoduje, że roboty wykonane na podstawie tego zgłoszenia i w zgodzie z jego zapisami były legalne.

Następnie skarżący wskazali, że żądanie Z. B. oparte jest na jego twierdzeniu, że ocieplenie przez skarżących jednej ze ścian swego budynku bezprawnie wkracza w przestrzeń jego własności. To czy takie twierdzenie jest zasadne, oceniane jest obecnie w postępowaniu cywilnym prowadzonym z pozwu Z. B. przez Sąd Rejonowy w C. Postępowanie to nie zostało zakończone. Tymczasem organ administracyjny II instancji w zaskarżonej decyzji, uchylił decyzję organu I instancji i wydał temu organowi zalecenie rozstrzygnięcia spraw własnościowych, a w pozostałych kwestiach w zasadzie przesądził już, że ocieplona ściana budynku skarżących usytuowana jest w granicy nieruchomości (co jak wskazano wyżej jest obecnie dopiero przedmiotem postępowania cywilnego), ocieplona ściana przylega do innego budynku (co jest nieprawdą).

W przedmiotowej sprawie jest nadto rzeczą oczywistą, że skarżący posiadają prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, ponieważ od kilkunastu lat znajduje się na niej ich budynek mieszkalny.

Skarżący zarzucili następnie, że organ II instancji w zaskarżonej decyzji nakazuje organowi I instancji przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w sprawie robót budowlanych, wykonanych przez skarżących i wywodzi ten obowiązek z art. 50 -51 Prawa budowlanego. Organ II instancji nie wskazuje przy tym, który z przypadków samowoli budowlanej wymienionych w tych przepisach występuje w przedmiotowej sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2014, poz. 1647 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez m.in. kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą w zaskarżonej decyzji ostatecznej bądź w postanowieniu z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Nadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. 2012, poz. 270 z późn. zm. zwanej dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie, a tym samym przedmiotowa skarga, musiała zostać uwzględniona. Zaskarżona decyzja narusza bowiem art. 107 § 3 k.p.a., a w konsekwencji art. 138 § 2 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w myśl art. 138 § 1 k.p.a. organ odwoławczy w wyniku rozpoznania odwołania wydaje kończącą postępowanie w sprawie decyzję utrzymującą w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne, uchylającą zaskarżoną decyzję w całości lub w części i w tym zakresie orzekającą co do istoty sprawy, bądź uchylającą zaskarżoną decyzję i umarzającą postępowanie pierwszej instancji albo też umarzającą postępowanie odwoławcze. Zasadą jest zatem, iż organ drugoinstancyjny w sposób ostateczny załatwia sprawę administracyjną, która została mu przedłożona w wyniku wniesionego odwołania. Jako wyjątek traktować zatem należy przewidziane w § 2 przywołanego artykułu prawo i jednocześnie obowiązek organu drugiej instancji nie orzekania w sposób kończący sprawę i wydania jedynie decyzji kasacyjnej uchylającej rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne i przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Wybór takiego właśnie wyniku rozpoznania odwołania nie zależy od swobody uznaniowej organu. Możliwość ta, stosownie do przywołanego art. 138 § 2 k.p.a., ma bowiem zastosowanie jedynie w ściśle określonej sytuacji, a mianowicie gdy decyzja pierwszoinstancyjną została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. W konsekwencji, dokonując wykładni a contrario, w sytuacji gdy materiał dowodowy został zebrany w sprawie w sposób wyczerpujący, bądź możliwy do uzupełnienia w trybie art. 136 k.p.a., uchylenie zaskarżonej w wyniku odwołania decyzji pierwszoinstancyjnej i przekazanie sprawy organowi temu do ponownego rozpoznania nie jest dopuszczalne.

Podkreślenia wymaga też, że stosownie do art. 107 § 1 i 3 k.p.a. obligatoryjną częścią składową każdej decyzji administracyjnej (poza przypadkiem określonym w § 4 i 5 cytowanego artykułu) winno być m.in. uzasadnienie składające się z części faktycznej i prawnej. Uzasadnienie faktyczne decyzji administracyjnej powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Uzasadnienie decyzji zaskarżonej w niniejszej sprawie wymogów tych zdaniem Sądu nie spełnia. Nie wykazuje bowiem w sposób dostateczny konieczności ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przez organ I instancji, zawiera luki uniemożliwiające ocenę trafności rozstrzygnięcia, po części jest nadto niezgodne ze zgromadzonym w trakcie postępowania administracyjnego materiałem dowodowym.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że uzasadniając potrzebę uchylenia decyzji pierwszoinstancyjnej i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania [...]WINB podniósł trzy kwestie. Po pierwsze, zdaniem organu, choć niewątpliwym jest, że przed wykonaniem ocieplenia budynku skarżący dokonali stosownego zgłoszenia a organ architektoniczno-budowlany nie wyraził sprzeciwu to jednak przyjęcie zgłoszenia było błędne z uwagi na zaakceptowanie tym samym przez organ by ściana, zdaniem [...]WINB mająca charakter ściany oddzielenia pożarowego, była wykonana z materiału niezgodnego z wymogami § 232 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W konsekwencji organ I instancji winien przeprowadzić ponowne postępowanie w trybie art. 50 i 51 Prawa budowlanego. Po drugie, zdaniem [...]WINB, organ powiatowy winien także zbadać zgodność wykonania spornej inwestycji z przepisami planistycznymi, czego PINB nie uczynił. Swoje twierdzenie [...]WINB wsparł przywołaniem wyroku WSA w Warszawie z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1402/10 wskazującego, że budowa obiektu budowlanego wbrew postanowieniom planu miejscowego jest innym przypadkiem samowoli budowlanej polegającej na realizacji tego obiektu niezgodnie z przepisami (art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego). Po trzecie wreszcie, [...]WINB wskazał organowi powiatowemu, iż niedopuszczalna jest taka interpretacja art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego, według której roboty budowlane wykonane bez wymaganego pozwolenia na budowę mogą być uznane za zgodne z prawem w sytuacji gdy inwestor nie wykazał prawa do dysponowania oznaczoną nieruchomością na cele budowlane.

Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do sprzeczności zrealizowanej inwestycji polegającej na ociepleniu (termomodernizacji) budynku z § 232 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. podkreślenia, zdaniem Sądu, wymaga, iż stosownie do § 2 ust. 1 przywołanego rozporządzenia jego przepisy stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Stosownie zaś do § 207 ust. 2 tegoż aktu przepisy rozporządzenia dotyczące m.in. bezpieczeństwa pożarowego, stosuje się, z uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a, również do użytkowanych budynków istniejących, które na podstawie przepisów odrębnych uznaje się za zagrażające życiu ludzi. W konsekwencji zastosowanie, tak jak to uczynił organ II instancji, wymogów rozporządzenia do konkretnych robót budowlanych wymaga w pierwszej kolejności rozważenia, czy wykonane roboty mieszczą się w wyliczeniu zawartym w § 2 ust. 1, stanowiąc budowę bądź przebudowę budynku (projektowanie bądź zmiana sposobu użytkowania z przyczyn oczywistych w niniejszej sprawie nie mają odniesienia) bądź czy istniejący budynek na podstawie przepisów odrębnych uznaje się za zagrażający życiu ludzi. W innym bowiem przypadku zastosowanie do legalnie zrealizowanych robót przepisów rozporządzenia nie byłoby prawnie dopuszczalne.

Żadnych takich rozważań [...]WINB w zaskarżonej decyzji jednak nie przeprowadził i nie wykazał dopuszczalności zastosowania przepisów rozporządzenia w stosunku do wykonanej przez inwestorów termomodernizacji, co czyni jego wnioski sformułowane w uzasadnieniu co najmniej przedwczesnymi. Notabene w kwestii kwalifikacji termomodernizacji do określonej kategorii robót warto przywołać wyrok NSA z dnia 10 września 2015 r. sygn. akt II OSK 2884/14, w którego uzasadnieniu zakwalifikowano roboty polegające na ociepleniu budynku w celu polepszenia jego własności (termomodernizacji), do mieszczących się w zakresie czynności zarządu zwykłego robót związanych z eksploatacją i utrzymaniem zarządzanej nieruchomości. NSA przywołał w tej mierze ustawę z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (t.j.: Dz.U. 2014, poz. 712).

Wskazać nadto należy, że stosownie do znowelizowanego art. 30 ust. 1 pkt 2c, który w ramach ponownego postępowania odwoławczego winien znaleźć zastosowanie, zgłoszenia właściwemu organowi wymaga ocieplenie budynków o wysokości powyżej 12 m i nie wyższych niż 25 m. Z wydanych w kontrolowanym postępowaniu decyzji nie wynika jakiej wysokości jest budynek, na którym wykonano ocieplenie, gdyby jednak nie przekraczał 12 m wówczas negowanie prawidłowości dokonanego zgłoszenia w ogóle nie byłoby dopuszczalne z uwagi na obecną bezprzedmiotowość zgłoszenia.

Odnosząc się do kolejnego sformułowanego przez [...]WINB wobec organu powiatowego wskazania zalecającego zbadanie zgodności inwestycji z przepisami planistycznymi Sąd zauważa, że o ile [...]WINB miał wątpliwości czy ocieplenie budynku jest w świetle ustaleń planu miejscowego dopuszczalne (choć przyczyn tych wątpliwości organ nie wyjaśnił) to niewątpliwie mógł był kwestię tę na podstawie tekstu planu samodzielnie wyjaśnić.

Niezrozumiałe są też uwagi [...]WINB odnośnie trzeciej, poruszonej przez organ odwoławczy kwestii to jest prawa inwestorów do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Słusznie bowiem wprawdzie [...]WINB wskazuje, że "niedopuszczalna jest taka interpretacja art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego, według której roboty budowlane wykonane bez wymaganego pozwolenia na budowę mogą być uznane za zgodne z prawem w sytuacji gdy inwestor nie wykazał prawa do dysponowania oznaczoną nieruchomością na cele budowlane" jednak związek tej wypowiedzi z okolicznościami faktycznymi sprawy nie jest zrozumiały. Jak bowiem wynika z akt sprawy skarżący wykazali swój tytuł do dysponowania nieruchomością zgłaszając zamiar wykonania ocieplenia, a organ I instancji za pomocą wypisu z rejestru gruntów z [...] r. także ustalił, że właścicielami nieruchomości [...] są K i T K.. Z żadnych dowodów zamieszczonych w aktach sprawy nie wynika zaś by skarżący wykonali ocieplenie na innej działce. Notabene, warto wskazać, że w trakcie postępowania sądowego skarżący przedłożyli prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w C. z [...] r. sygn. akt [...] oddalający powództwo Z. B. przeciwko skarżącym o zobowiązanie ich do zaniechania naruszeń jego własności. Wyrok ten, jako zapadły już po dacie wydania zaskarżonej decyzji, nie może mieć wpływu na obecne rozstrzygnięcie Sądu, w ramach ponownego postępowania odwoławczego niewątpliwie winien jednak zwrócić uwagę organu.

W świetle przedstawionych wyżej wywodów należało uwzględnić skargę i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. orzec jak w sentencji. O kosztach obejmujących wpis od skargi w kwocie 500,00 zł orzeczono na wniosek skarżących na podstawie art. 200, 205 i 209 p.p.s.a.