Zaskarżoną decyzją opisaną w sentencji postanowienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze dalej SKO lub Kolegium umorzyło postępowanie odwoławcze z odwołania A.D. od decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] ustalającej na wniosek Z.M. środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia pn.: "Budowa dwóch budynków inwentarskich do hodowli brojlera kurzego wraz z budowlami towarzyszącymi oraz infrastrukturą niezbędną do prawidłowego funkcjonowania na działce o nr ewid. 1509, gmina [...]" A.D. złożyła skargę na opisaną wyżej decyzję wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania opisanej wyżej decyzji Wójta Gminy [...]. Wniosek nie zawierał uzasadnienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016 r., poz. 718 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) wniesienie skargi do Sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie tego aktu lub czynności w całości lub w części, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanki, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., należy wiązać z sytuacją, która może powstać (hipotetycznie), gdy zaskarżony do sądu akt administracyjny zostanie wykonany, a następnie, na skutek uwzględnienia skargi, akt ten zostanie wzruszony. Z treści przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, że wniesienie skargi nie pociąga za sobą automatycznego skutku suspensywności i wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu zależy od oceny sądu, czy istnieją przesłanki uzasadniające takie rozstrzygnięcie. Wniosek skarżącego o wstrzymanie zmierza więc do zastosowania przez sąd wyjątkowej instytucji, jaką jest wstrzymanie wykonania ostatecznej decyzji lub postanowienia.
Trzeba przy tym zaznaczyć, że wstrzymaniu podlegają jedynie te akty administracyjne, które nadają się do wykonania. Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. znajduje zatem co do zasady zastosowanie tylko w odniesieniu do tych decyzji, które nakładają określony obowiązek na oznaczony podmiot. Wykonanie aktu administracyjnego należy z kolei rozumieć jako doprowadzenie w sposób dobrowolny lub w trybie egzekucji do pewnego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie.
Należy przy tym zauważyć, że omawiany wniosek skarżącego dotyczy wstrzymania wykonania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla określonego przedsięwzięcia. Istota i treść takiej decyzji polega wyłącznie na wskazaniu pewnych wymogów dotyczących ochrony środowiska, jakie powinny być wzięte pod uwagę przy wydawaniu rozstrzygnięć bezpośrednio związanych z realizacją konkretnej inwestycji/przedsięwzięcia. Zgodnie bowiem z art. 72 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 353) wydanie wspomnianej decyzji następuje - co do zasady - przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Tym samym dopiero ten ostatni akt, a nie decyzja określająca środowiskowe uwarunkowania formułuje określone obowiązki względem oznaczonego inwestora. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie podlega zatem ochronie tymczasowej (wstrzymaniu wykonania) albowiem jest aktem, który nie nadaje się do wykonania, tym bardziej, że nie rodzi żadnych praw, jak też nie nakłada żadnych obowiązków na skarżącą. Dlatego też wniosek o jej wstrzymanie nie zasługiwał na uwzględnienie. Bez znaczenia pozostaje w tej mierze fakt, że zaskarżona decyzja stanowi element szerszego procesu inwestycyjnego, skoro samodzielnie nie uprawnia ona do pojęcia określonych działań.
Powyższe stanowisko zostało również zaaprobowane w orzecznictwie (zob. postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 1 kwietnia 2014 r., II SA/Po 1349/13; postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 20 lutego 2014 r., II SA/Po 12/14; postanowienie NSA z dnia 11 lutego 2014 r., II OZ 123/14; postanowienie NSA z dnia 16 stycznia 2014 r., II OSK 3139/14; postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 28 stycznia 2014 r., IV SA/Po 31/14 dostępne na stronie: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
W tej sytuacji Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a.
