Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Fronczyk Sędziowie WSA Andrzej Kołodziej (spr.) Olga Żurawska – Matusiak Protokolant starszy referent Marcin Borkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2013 r. sprawy ze skargi M. M. J. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie przetwarzania danych osobowych oddala skargę.

W piśmie z dnia [...] października 2011 r. skierowanym do Proboszcza Parafii pw. [...] M. J. oświadczył, że na podstawie art. 60 kc, korzystając ze swoich praw zawartych w art. 2 pkt 2a ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, występuje z Kościoła Katolickiego, tj. wycofuje zgodę na podleganie jego doktrynie (Katechizm) i prawu (Kodeks Prawa Kanonicznego). Na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6 ustawy o ochronie danych osobowych wniósł o uaktualnienie jego danych osobowych w księdze chrztu przez naniesienie adnotacji o treści: "Dnia [...] października 2011 r. formalnym aktem wystąpił z Kościoła Katolickiego" oraz o przesłanie jako potwierdzenia odpisu aktu chrztu z powyższym sprostowaniem.

W skardze do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z [...] stycznia 2012 r. zainteresowany podniósł, że Proboszcz ww. Parafii jako administrator jego danych osobowych, nie dokonał ich aktualizacji, co jest sprzeczne z art. 35 ust. 1 ustawy oraz nie dopełnił obowiązku poinformowania go o aktualizacji danych.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 r., na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. nr 101, poz. 926 ze zm.), umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu podał, iż zwrócił się do Proboszcza przedmiotowej Parafii o wyjaśnienie, natomiast Proboszcz w odpowiedzi wskazał, że M. J. "nie posiada żadnego statusu w naszej parafii, a jedynie jego akt chrztu znajduje się w księdze ochrzczonych z 1968 r. Ww. otrzymał z parafii na własne żądanie odpis aktu chrztu oraz został poinformowany o procedurach wystąpienia z Kościoła, koniecznych do odnotowania tej decyzji w księgach parafialnych. Ponadto w świetle obowiązujących przepisów adnotacja o apostazji może być dokonana tylko na mocy pisemnego polecenia z odnośnej Kurii, zaś przesłane bezpośrednio do proboszcza oświadczenie woli nie stanowi ku temu wystarczającej podstawy".

Generalny Inspektor stwierdził dalej, że przepis art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych stanowi, iż w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 3 stanowi zaś, że z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ma zatem w stosunku do powyższych podmiotów jedynie prawo kontroli zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych, natomiast nie ma prawa wydawania wobec nich decyzji administracyjnych ani rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przez nie przepisów o ochronie danych osobowych.

Organ podniósł, że Kościół Rzymsko-Katolicki niewątpliwie należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, bowiem jej funkcjonowanie zostało unormowane w Konstytucji RP, w umowie międzynarodowej jaką jest Konkordat oraz w ustawach, nad którymi umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo.

I tak przepis art. 25 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowi, że kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione (ust. 1). Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym (ust. 2). Stosunki między państwem a kościołem i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego (ust. 3). Stosunki między Rzecząpospolitą Polską a Kościołem Katolickim określają umowa międzynarodowa zawarta ze Stolicą Apostolską i ustawy (ust. 4). Stosunki między Rzecząpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami (ust. 5).

Z kolei ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1989 r. nr 29, poz. 154 ze zm.) w art. 2 stanowi, iż Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. Ustawa ta określa ponadto zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową (art. 3 ust. 1), natomiast w art. 3 ust. 2 stanowi, że w sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami.

Z przepisów powyższych wynika więc, że Kościół Katolicki oraz inne związki wyznaniowe o uregulowanej sytuacji prawnej, w zakresie swojej działalności są niezależne i przy wykonywaniu władzy duchownej posługują się swoim wewnętrznym prawem.

W konkluzji Generalny Inspektor stwierdził, że ponieważ przepis art. 43 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych pozbawia go uprawnienia do merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie zbiorów osób należących do Kościoła lub innego związku wyznaniowego, a przepis art. 104 § 1 k.p.a. obliguje organ administracji publicznej do załatwienia sprawy przez wydanie decyzji, zasadnym jest umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. jako bezprzedmiotowego.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy M. J. zarzucił powyższej decyzji naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. – poprzez niewyjaśnienie całości stanu faktycznego i nie dość wszechstronne rozpatrzenie całego materiału dowodowego, w konsekwencji czego doszło do przyjęcia, że należy on do Kościoła, gdy tymczasem skutecznie z niego wystąpił,

2. art. 107 § 1 k.p.a. – poprzez niewskazanie uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji,

3. art. 105 § 1 k.p.a. – poprzez umorzenie postępowania w sytuacji, gdy spełnione zostały przesłanki do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Wniósł w związku z tym o jej uchylenie w całości i orzeczenie co do istoty, zgodnie z treścią skargi z dnia [...] stycznia 2012 r.

W motywach uzasadnienia wskazał w szczególności, że "Zasady Wystąpienia z Kościoła Katolickiego", na które powołał się proboszcz, już nie obowiązują. W konsekwencji w świetle Kodeksu cywilnego, oświadczenie woli wyrażane w piśmie z [...] października 2011 r. z poświadczonym notarialnie podpisem i przesłane do proboszcza, spełnia przesłanki do uznania w pełni skutecznego i definitywnego rozwiązania łączących stronę więzi z Kościołem, stanowiąc zarazem jedyną formę dla takiego rozwiązania. Wskazał też na pogląd WSA w Warszawie przedstawiony w wyroku z 7 grudnia 2011 r. (II SA/Wa 1560/11).

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją nr [...] z dnia [...] października 2012 r., po rozpoznaniu opisanego wniosku, na podstawie art. 138 § 1 k.p.a. oraz art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu podtrzymał swoje stanowisko faktyczne oraz prawne zawarte w zaskarżonej decyzji i ponowił argumenty przemawiające za trafnością rozstrzygnięcia.

Odnosząc się natomiast do stanowiska skarżącego w przedmiocie zasadności i podstaw stosowania procedury wystąpienia z Kościoła podkreślił, że Generalny Inspektor nie jest organem właściwym do ich badania.

Jako niezrozumiały ocenił w związku z tym zarzut skargi, że Generalny Inspektor posiadał oświadczenie proboszcza parafii chrztu, iż zainteresowany wpisany jest w księdze chrztów – które w świetle wskazanych w pkt (i) – (iv) przyczyn jest całkowicie bezpodstawne, mając na uwadze, że przedmiot niniejszej sprawy obejmuje nie tyle usunięcie wpisu o akcie chrztu, a jedynie zaktualizowanie wpisu poprzez zaznaczenie, że strona wystąpiła z Kościoła – stosownie do regulacji "Zasad postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła".

Organ zaakcentował, że przepis art. 105 § 1 k.p.a. obliguje do wydania decyzji o umorzeniu postępowania w całości lub w części, jeżeli postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe.

Wskazał na poglądy tak doktryny, jak i orzecznictwa w tym zakresie.

W ocenie Generalnego Inspektora nie budzi wątpliwości, że umorzenie postępowania było w pełni uzasadnione wobec niedopuszczalności wydania decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty.

Organ nie zgodził się przy tym, że tezę tę podważa powołany w skardze wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a to w szczególności z tego względu, że jest on nieprawomocny.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. J. zarzucił jej:

1a) naruszenie przepisów art. 2 i 3 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 29, poz. 154 z późn. zm.) oraz art. 5 Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisanego w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r. (Dz. U. z 1998 r. nr 51, poz. 318) oraz art. 25 ust. 2-4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 78, poz. 483 z późn. zm.) – poprzez błędną wykładnię rzeczonych przepisów, przejawiającą się w uznaniu przez organ, iż przepisy te wyłączają obowiązek zbadania okoliczności "obowiązywania", zasięgu oraz treści przepisów wewnętrznych Kościoła regulujących kwestię wystąpienia – w przypadku, gdy analiza ta, w ocenie organu, miała wpływ na rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej oraz poprzez zastosowanie powyższych przepisów, pomimo że przepisy wewnętrzne Kościoła Rzymsko-Katolickiego nie zawierają regulacji normującej kwestię wystąpienia z Kościoła – w rezultacie powyższego właściwe dla oceny skutków złożonego przez skarżącego oświadczenia woli o wystąpieniu z podpisem notarialnie poświadczonym były przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a co za tym idzie, na dzień wydania zarówno zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji, skarżący nie był członkiem Kościoła.

Ewentualnie w przypadku uznania przez Sąd, iż przepisy wewnętrzne Kościoła Katolickiego zawierają regulację w przedmiocie wystąpienia z tego Kościoła oraz że obowiązują one w Parafii Rzymsko-Katolickiej pw. [...], decyzji zarzucił:

1b) naruszenie przepisu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (t.j. Dz. U. z 2005 r. nr 231, poz. 1965 z późn. zm.) w zw. z art. 25 ust. 3 Konstytucji RP – poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż ustanowiona w rzeczonych przepisach "autonomia" Kościoła, pozwala w przypadku kolizji pomiędzy normami prawa wewnętrznego Kościoła a normami prawa państwowego, przyznać prymat przepisom prawa wewnętrznego Kościoła, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie rzeczonych przepisów,

1c) naruszenie przepisu art. 53 ust. 2 Konstytucji RP i art. 2 ust. 2a oraz art. 8 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania – poprzez przyjęcie w skarżonej decyzji, iż prawo wewnętrzne Kościoła może ograniczać zagwarantowaną konstytucyjnie i ustawowo swobodę jednostki w zakresie wystąpienia z Kościoła.

2. naruszenie przepisu art. 80 oraz art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), mające istotny wpływ na wynik sprawy – poprzez niewyczerpujące rozpatrzenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i dowolne ustalenie na podstawie pisma Proboszcza Parafii, iż kwestia wystąpienia z Kościoła Katolickiego została uregulowana w przepisach wewnętrznych Kościoła, przy jednoczesnym braku wskazania w uzasadnieniu, które przepisy, w ocenie organu, stanowią rzeczoną regulację, co w konsekwencji stanowiło jedną z przyczyn błędnego wniosku organu, iż skarżący należy do Kościoła,

3. naruszenie przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 19997 r. o ochronie danych osobowych w zw. z art. 43 ust. 2 tej ustawy poprzez niezastosowanie jej art. 18 ust. 1 pkt 2 w sytuacji niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych skarżącego, wskutek błędnego zastosowania art. 43 ust. 2 ustawy, a mianowicie jego zastosowaniu w odniesieniu do zawartych w zbiorze danych, danych osobowych osoby nienależącej do Kościoła,

4. naruszenie przepisu art. 105 § 1 k.p.a., mające istotny wpływ na wynika sprawy – poprzez umorzenie postępowania w sytuacji, gdy spełnione zostały przesłanki do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Z uwagi na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] czerwca 2012 r., a nadto o zasądzenie na rzecz skarżącego od organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W obszernym uzasadnieniu skarżący rozwinął zarzuty skargi, powołując się na doktrynę i orzecznictwo, w szczególności podniósł ponownie, że skutecznie wystąpił z Kościoła Katolickiego, składając stosowne oświadczenie zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. Podniósł ponadto powtórnie, że procedura "formalnego aktu wystąpienia z Kościoła" opisana w dokumencie "Zasady postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła", przyjętym na 345 zebraniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski 27 września 2008 r., nie obowiązują.

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie z argumentacją zbieżną z przedstawioną w zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie.

U podstaw ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. nr 101, poz. 926 ze zm.), dalej "u.o.d.o.", leży koncepcja, iż przetwarzanie danych osobowych dopuszczalne jest tylko w przypadkach i na warunkach wskazanych w ustawie. Jednocześnie wykorzystanie danych osobowych nie może być zabronione, o ile odbywa się z poszanowaniem ustawy. Omawiana regulacja określa podstawy prawne stosowania ochrony państwowej w sytuacji niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych tak przez podmioty prawa publicznego, jak i przez podmioty prawa prywatnego. Organem do spraw ochrony danych osobowych jest Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych (art. 8 ust. 1 u.o.d.o.), wyposażony w uprawnienia m.in. kontrolne i władcze. Stosownie bowiem do treści art. 12 omawianej ustawy, do zadań Generalnego Inspektora w szczególności należy kontrola zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych (pkt 1) oraz wydawanie decyzji administracyjnych i rozpatrywanie skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych (pkt 2).

Powyższe uprawnienia władcze określone w przepisie art. 12 pkt 2 nie mają jednak charakteru bezwzględnie obowiązującego, na co wskazuje treść m.in. art. 43 ust. 2 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 3 u.o.d.o. W myśl bowiem art. 43 ust. 1 pkt 3, z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Natomiast zgodnie z przepisem art. 43 ust. 2, w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 (...), Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3-5 oraz art. 15-18.

W niniejszej sprawie M. J. w skardze skierowanej do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, wniósł o wydanie decyzji nakazującej Proboszczowi Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. [...], umieszczenie w Księdze Chrztu (nr aktu [...], rok [...]) adnotacji o jego wystąpieniu z Kościoła z dniem [...] października 2011 r. oraz pisemnego poinformowania go o dokonaniu ww. adnotacji.

Nie ulega zatem wątpliwości, że dane osobowe skarżącego zawarte są w zbiorze danych, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 3 u.o.d.o. z uwagi na jego Chrzest. Znalazły się więc w nim w sposób zgodny z prawem. Bezspornie Kościół Katolicki w Polsce należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, ponieważ jego funkcjonowanie zostało unormowane w Konstytucji Rzeczypospolitej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. nr 78, poz. 483 ze zm.), umowie międzynarodowej – Konkordacie – podpisanym w dniu 28 lipca 1993 r. między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską (Dz. U. z 1998 r. nr 51, poz. 318), jak i w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 29, poz. 154 ze zm.).

W świetle bowiem art. 25 Konstytucji RP, kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione (ust. 1). Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym (ust. 2). Stosunki między Państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania i autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego (ust. 3). Stosunki między Rzecząpospolitą Polską a Kościołem Katolickim określają umowa międzynarodowa zawarta ze Stolicą Apostolską i ustawy (ust. 4). Stosunki między Rzecząpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami (ust. 5).

Z kolei w myśl art. 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi prawami.

Ponadto stosownie do przepisu art. 3 ww. ustawy, określa ona zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową (ust. 1). W sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych w ustawie, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami (ust. 2).

W ocenie Sądu trafne jest więc stanowisko Generalnego Inspektora, że analiza powołanych przepisów wskazuje, iż Kościół Katolicki oraz inne związki wyznaniowe o uregulowanej sytuacji prawnej w zakresie swojej działalności są niezależne i przy wykonywaniu władzy duchownej posługują się swoim wewnętrznym prawem.

W świetle powyższych przepisów nie jest też zasadne oparcie żądania wydania decyzji nakazującej Proboszczowi Parafii jako administratorowi danych osobowych skarżącego, naniesienie w Księdze Chrztu wnioskowanej adnotacji. Nie jest również uprawnione domaganie się od organu, by dokonał oceny, czy wystąpienie skarżącego z Kościoła było skuteczne czy też nie.

Generalny Inspektor jako organ administracji publicznej obowiązany jest, zgodnie z przepisem art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), działać na podstawie przepisów prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP. Po myśli tego przepisu, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia, a nadto na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Do tej kategorii nie sposób zaliczyć zatem przepisów prawa kościelnego, czy to o charakterze generalnym (Kodeks Prawa Kanonicznego), czy też wewnętrznym, które zawierają regulacje dotyczące kwestii wystąpienia z Kościoła.

W tej sytuacji jako prawidłowe należy ocenić stanowisko organu, iż nie mógł on prowadzić w niniejszej sprawie postępowania zmierzającego do merytorycznego rozstrzygnięcia ani nawet prowadzić czynności kontrolnych, z wyłączeniem prawa żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego.

Powyższe prowadzi zaś do wniosku, iż zarzuty skargi naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., są chybione.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 105 § 1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji umarzającej postępowanie w sprawie.

Stosownie do jego treści bowiem, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.

W literaturze przyjmuje się, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty.

Przesłanka umorzenia postępowania może istnieć jeszcze przed wszczęciem postępowania, co zostanie ujawnione dopiero w toczącym się postępowaniu, a może ona powstać także w czasie jego trwania, a więc w sprawie już zawisłej przed organem administracji publicznej.

W rozpoznawanej sprawie bezsporna jest okoliczność, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych z uwagi na treść art. 43 ust. 2 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych, nie może wydać decyzji administracyjnej, o której mowa w przepisie art.18 ust. 1 ustawy, rozstrzygającej sprawę co do istoty.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), orzekł jak w sentencji wyroku.