Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marian Wolanin Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost – Durchowska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Zientala po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 1125/16 w sprawie ze skargi Z. A. na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku o sprostowanie decyzji 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Z. A. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 1125/16 oddalił skargę Z. A. na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] kwietnia 2016r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku o sprostowanie decyzji.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Pismem z dnia [...] października 2014 r. nazwanym "Oświadczeniem woli" i skierowanym do Proboszcza Parafii pw. [...] przy ul. [...] w S., skarżąca Z. A. oświadczyła, że nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego i w dalszej części poprosiła Proboszcza o uaktualnienie jej danych osobowych w Księdze Chrztów (nr aktu [...]) przez naniesienie adnotacji o treści "Nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego – oświadczenie z dnia 2014 – 10 – [...]".

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], nakazał Proboszczowi Rzymskokatolickiej Parafii pw. [...] w S., ul. [...], przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez uaktualnienie danych osobowych Pani Z. A., zam. w O. przy ul. [...], polegające na naniesieniu w księdze chrztu adnotacji o treści zgodnej z żądaniem Pani Z. A., zawartym w jej ‘Oświadczeniu woli’ z dnia [...] października 2014 r.".

Następnie skarżąca Z. A. wnioskiem z dnia [...] grudnia 2015 r., powołując się na przepis art. 113 § 1 K.p.a., zwróciła się do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o sprostowanie powyższej decyzji i jej żądanie dotyczy wszystkich – znajdujących się w uzasadnieniu – stwierdzeń, że "oświadczeniem woli wystąpiłam z Kościoła", bowiem w treści powołanego już wyżej oświadczenia z dnia [...] października 2014 r. oznajmiła, że "nie należę do kościoła", zaś powyższa decyzja, odnosząc się do rzekomego "wystąpienia z Kościoła", zmienia treść i sens jej oświadczenia

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych postanowieniem z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...], działając na podstawie art. 123 § 1 w zw. z art. 113 § 1 K.p.a. odmówił uwzględnienia wniosku skarżącej Z. A. z dnia [...] grudnia 2015 r. o sprostowanie swojej decyzji z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...]. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podał, że stosownie do art. 113 § 1 K.p.a., organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Przez "błąd" należy rozumieć niezgodność z regułami pisania, liczenia, wymowy. Chodzi więc o błędy ortograficzne, maszynowe, zecerskie. Omyłka musi być widoczna w samej treści orzeczenia lub uzasadnienia, a więc polegać np. na niezamierzonym użyciu wyrazu, widocznie mylnej pisowni, błędzie gramatycznym, widocznie niezamierzonym opuszczeniu jednego lub więcej wyrazów, a w przypadku błędu rachunkowego oczywistym błędnym działaniu matematycznym (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 marca 2014 r. sygn. akt. II SA/G1 1857/13, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. akt. VII SA/Wa 1241/12). Prawidłowe zastosowanie regulacji prawnej zawartej z art. 113 § 1 K.p.a. ma miejsce wówczas, gdy sprostowaniem objęte są elementy decyzji omyłkowo wpisane, to jest np. data jej wydania (...). (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt. II SA/Ol 536/13). Natomiast żądanie skarżącej nie mieści się w zakresie dyspozycji art. 113 § 1 K.p.a.

W zażaleniu z dnia [...] stycznia 2016 r. skarżąca podała, że treść uzasadnienia pozostaje w sprzeczności z osnową decyzji, a pojawienie się w uzasadnieniu sformułowań co do których wnosi o sprostowanie, wynika z techniki sporządzania decyzji i dlatego stanowi "inną oczywistą omyłkę", bowiem decyzje w tych sprawach pisane są metodą "kopiuj – wklej". W dalszej części powołała się na stanowisko judykatury.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 i art. 123 K.p.a., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Natomiast w uzasadnieniu powołał się na wskazany w nim stan faktyczny i powołaną argumentację.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżąca Z. A. wniosła o uchylenie zaskarżonego i poprzedzającego go postanowienia, nakazanie sprostowania powołanej wyżej decyzji zgodnie ze złożonym wnioskiem i zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie art. 6 – 12 K.p.a. w zw. z art. 113 K.p.a. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podała, że w żadnym z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie stwierdziła, że występuje z Kościoła, zatem organ nie miał prawa używania określeń sprzecznych z jej "oświadczeniem woli", co stanowi oczywisty błąd z powodu sprzeczności z opisanymi faktami, zaś w dalszej części powołała się na stanowisko judykatury. Następnie stwierdziła, że jest to lekceważenie ogólnych zasad postępowania zawartych w art. 9 – 12 K.p.a. i postępowanie organu podważa zaufanie do władzy publicznej (art. 8 K.p.a.)

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że

stosownie do treści art. 113 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, organ administracji państwowej może z urzędu lub na wniosek strony sprostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. W utrwalonym już stanowisku judykatury przyjmuje się, że za błąd pisarski uważa się widoczne, wbrew zamierzeniu organu, niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia albo widoczne niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów. Z kolei błąd rachunkowy polega na pomyłce w wykonaniu działania matematycznego, np. dodawania lub dzielenia. Natomiast inne oczywiste omyłki, to omyłki stojące na równi z błędami pisarskimi, polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co widocznie jest niezgodne z myślą wyrażoną niedwuznacznie przez organ, a zostało wypowiedziane przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słowa.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w osnowie decyzji z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], nakazał Proboszczowi Rzymskokatolickiej Parafii pw. [...] w S., przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez uaktualnienie danych osobowych Pani Z. A., polegające na naniesieniu w księdze chrztu adnotacji o treści zgodnej z żądaniem Pani Z. A., zawartym w jej "Oświadczeniu woli" z dnia [...] października 2014 r.", co oznaczało, iż nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego. Natomiast w uzasadnieniu decyzji organ kilka razy użył określenia, że skarżąca oświadczeniem woli wystąpiła z Kościoła.

Analizując powyższe dywagacje prawne ze stanem faktycznym sprawy należy dojść do wniosku, że stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych jest – w ocenie Sądu – właściwe. Mianowicie, bezspornie nie mamy tutaj do czynienia z błędem rachunkowym, bowiem nie nastąpiła pomyłka w działaniach arytmetycznych. Podobnie rzecz się ma z błędem pisarskim, ponieważ nie nastąpiła tutaj mylna pisownia albo niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów, ani też niewłaściwe użycie wyrazu, co sprawdza się w zasadzie do użycia wyrazu w innym znaczeniu. Ponadto nie można tutaj również mówić o innej oczywistej omyłce, bowiem organ nie uznaje, że użycie w uzasadnieniu określenia "o wystąpieniu z Kościoła", nastąpiło niezgodnie z jego myślą i zostało użyte przez przeoczenie albo niewłaściwy dobór słów.

Dodać w tym miejscu należy, że mimo, iż określenie "o wystąpieniu z Kościoła" z którym skarżąca się nie zgadza, zawarte jest w uzasadnienia decyzji, to sprostowanie nie może prowadzić do takiej zmiany, bowiem swoim zakresem obejmuje warstwę merytoryczną rozpoznawanej sprawy. Zatem o ile Z. A. nie zgadza się z powyższym określeniem, to winna zaskarżyć decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...]

Zatem Generalny Inspektor Ochrony danych Osobowych nie dopuścił się – wbrew zarzutom skargi – naruszenie przepisów art. 6 – 12 Kodeksu postępowania administracyjnego. Tym bardziej, że skarżąca nie wskazała, na czym owo naruszenie miało polegać (poza lekceważeniem) i wobec powyższego nie sposób się odnieść do nich.

Z. A. reprezentowana przez radcę prawnego M. S. wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mając istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 133 §1 P.p.s.a., poprzez wydanie wyroku bez uwzględnienia całości akt sprawy, a w szczególności pism skarżącej, których treść stanowi kryterium oceny zasadności wnioskowanego sprostowania;

- art. 145 §1 pkt 3 P.p.s.a., poprzez brak stwierdzenia naruszenia prawa skarżonym postanowieniem Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] kwietnia 2016 r., które utrzymaniem w mocy postanowienia z dnia [...] stycznia 2016 r., odmawiającego sprostowania decyzji z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], narusza art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 113 § 1 K.p.a.

- art. 145 §1 pkt 1 lit. c w związku z art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 P.p.s.a. poprzez odmowę uchylenia skarżonego postanowienia.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i wydanie orzeczenia reformatoryjnego, uwzględniającego żądania zgłoszone skargą do WSA.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniosła m.in., że pismem z dnia [...] grudnia 2014 r. wniosła do GIODO skargę na przetwarzanie jej danych osobowych przez Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej pw. [...] w S. Powodem był brak reakcji skarżonego na jej żądania - zawarte w piśmie z dnia [...] października 2014 r. Wskazaną decyzją z [...] czerwca 2015 r. GiODO nakazał skarżonemu administratorowi zamieszczenie w rejestrze ochrzczonych aktualizacji danych skarżącej, adnotacją - "Nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego oświadczenie z dnia 2014-10–[...]", umarzając postępowanie w zakresie pozostałych żądań. Skarżąca dnia [...] grudnia 2015 r. wniosła na podstawie art. 113 § 1 K.p.a, o sprostowanie w uzasadnieniu decyzji stwierdzeń, że oświadczeniem woli "wystąpiła z Kościoła". Generalny Inspektor wskazanymi wyżej postanowieniami odmówił realizacji wniosku. WSA skarżonym kasacyjnie wyrokiem II SA/Wa 1125/16 odrzucił skargę Pani Z. A., z dnia [...] maja 2016 r., na odmowę sprostowania,

Skarżąca, precyzując swoje stanowisko wskazała, że charakter i zakres żądanego sprostowania został zdefiniowany w art. 113 § 1 K.p.a. zapisem: "inne oczywiste omyłki w wydanych decyzjach", W tej sytuacji zbędne było szerokie udowadnianie przez WSA, podobnie jak przez GiODO, że wniosek nie dotyczy oczywistej pomyłki "pisarskiej" czy "rachunkowej". Postanowienia GIODO wykazywały, że sprostowania wykraczające poza definicje omyłek pisarskich lub rachunkowych są niedopuszczalne w trybie art. 113 § 1 K.p.a. Wnioskodawczym, przywołując orzeczenia sądów, wykazywała niesłuszność takiego poglądu.

Stanowisko WSA wskazuje, że sąd wojewódzki, w tym zakresie, podzielił jej pogląd, co pozwala uznać za zbędne ponowne wykazywanie w kasacji bezpodstawności ograniczania przez GIODO zakresu dyspozycji kodeksowej. WSA zasadność odmowy sprostowania decyzji oparł na stwierdzeniu, iż: "...organ nie uznaje, że użycie w uzasadnieniu określenia "o wystąpieniu z Kościoła", nastąpiło niezgodnie z jego myślą i zostało użyte przez przeoczenie albo niewłaściwy dobór słów."

Stanowisko WSA naieży uznać za błędne. Wynika ono z pominięcia szczegółowego uzasadnienia skarżącej, a w związku z tym zastosowania niewłaściwych kryteriów oceny słuszności żądania. Dodatkowo podkreślić należy, że ocena, iż organ uznał wskazane stwierdzenia za zgodne z jego intencją jest wyłącznie domniemaniem sądu, bowiem GIODO odmowę sprostowania uzasadniał jedynie błędną interpretacją zakresu dyspozycji art. 113 § 1 K.p.a.

W skardze do WSA kasatorka przywołała zdanie z uzasadnienia decyzji, będące zasadniczym powodem jej żądań: - "Skarżąca w przedmiotowym wniosku wskazała, iż w dniu [...] października 2014 r. wysłała do Proboszcza ww. Parafii Rzymskokatolickiej oświadczenie o wystąpieniu z Kościoła Katolickiego". Nietrudno zauważyć, że organ nie wyraża tu własnej oceny faktów, lecz przywołuje konkretne sformułowania samej skarżącej, rzekomo znajdujące się w "przedmiotowym wniosku" (skardze do GIODO). To stwierdzenie stanowi równocześnie jedyne źródło zamiennego używania określeń o "wystąpieniu" bądź "nienależeniu" skarżącej do Kościoła w całym uzasadnieniu decyzji. Utrwala to, wbrew faktom, przekonanie, że skarżąca sama stosuje zamiennie bądź równoważnie oba określenia. Wpływa to istotnie na ocenę pozycji prawnej skarżącej, przyjętej w sporze ze skarżonym proboszczem i opartej konsekwentnie na twierdzeniu "nie należę, bo nigdy nie wstąpiłam (w rozumieniu prawa cywilnego), a zatem nie znajduję powodu do występowania". Sformułowania objęte wnioskiem o sprostowanie, w trakcie kontroli instancyjnej przekonują, że skarżąca zwalcza własne tezy w zależności od sytuacji.

Skarżąca kasacyjnie wskazała na wagę żądanego sprostowania ze względu na negatywne dla skarżącej konsekwencje. To skarżąca ma wyłączne prawo do swobodnego kształtowania treści własnych wypowiedzi, tez i argumentów dla ich obrony. Podlegają one konfrontacji z twierdzeniami strony przeciwnej oraz merytorycznej ocenie na kolejnych etapach postępowania sądowo-administracyjnego. Niedopuszczalne jednak i naruszające prawa skarżącej jest ich zwalczanie w opisany sposób, a zapobiec temu może realizacja wniosku o sprostowanie błędnych sformułowań. Nie ogranicza to w żadnej mierze uprawnień organu, także do używania określenia "skarżąca wystąpiła", jeśli będzie to jednoznacznie wyrażało własne oceny i wnioski organu, a nie jak w omawianej decyzji przypisywało skarżącej autorstwo takiego stwierdzenia. WSA nie dostrzegł tej zasadniczej różnicy, a w konsekwencji uznał za bezpodstawne zarzuty skargi dotyczące naruszenia odmową sprostowania art. 6-12 K.p.a. Trudno jednak uznać, że przypisanie skarżącej definiowania własnego działania jako "wystąpienia z Kościoła" wbrew wielokrotnym wyjaśnieniom i zaprzeczeniom, nie narusza ogólnych zasad, nakazujących wnikliwe działanie z poszanowaniem faktów i prawa, ochronę stron przed skutkami jego nieznajomości i budowania w ten sposób zaufania do organów władzy. Nie sposób także podzielić poglądu WSA, że żądane sprostowanie dotyka warstwy merytorycznej decyzji, skoro dotyczy wyłącznie prawidłowego opisania stanowiska skarżącej.

Naczelny Sąd Administrayjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302– dalej jako "P.p.s.a."), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 P.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 P.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego, Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych, będąc związany granicami skargi kasacyjnej.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 P.p.s.a. poprzez odmowę uchylenia skarżonego postanowienia.

Przepis art. 3 P.p.s.a. wskazuje cele działania sądów administracyjnych oraz zakres ich kognicji i żadna z jednostek redakcyjnych art. 3 P.p.s.a nie odnosi się, przynajmniej wprost, do obowiązku sądu administracyjnego w zakresie sposobu procedowania przed tym sądem (por. wyrok NSA z dnia 4 września 2008 r., I OSK 266/08, LEX nr 490087).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreślano wielokrotnie, że przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ma charakter ogólny (blankietowy). Z treści zapadłego wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia. Sądowi pierwszej instancji można zarzucić naruszenie wyżej wymienionego przepisu tylko wówczas, gdy Sąd ten stwierdził naruszenie prawa procesowego, a mimo to nie spełnił dyspozycji powołanej normy prawnej i nie uchylił zaskarżonego orzeczenia (por. wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. akt II OSK 1464/16; z dnia wyrok NSA z dnia 1 września 2011 r., sygn. akt I OSK 1499/10; wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2015 r., sygn. akt I OSK 2409/14; wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1084/14 – wyroki dostępne w internetowej bazie orzeczeń pod adresem cbois.nsa.gov.pl - dalej jako "CBOSA").

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 133 § 1 P.p.s.a. Zgodnie z jego treścią "Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy (..) " Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, że sąd w procesie kontroli sądowoadministracyjnej bierze pod uwagę okoliczności, które z akt tych wynikają. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem - co do zasady - materiał dowodowy zgromadzony przez organ administracji publicznej w toku postępowania przed tym organem. Wskazany wyżej przepis mógłby zostać naruszony, gdyby sąd wyszedł poza ten materiał. Obowiązek wydania wyroku na podstawie akt sprawy oznacza bowiem jedynie zakaz wyjścia poza materiał znajdujący się w aktach sprawy (por. wyrok NSA z dnia 7 marca 2013 r., II GSK 2374/11, Lex nr 1296049) Naruszenie określonej w art. 133 § 1 P.p.s.a. zasady orzekania na podstawie akt sprawy mogłoby stanowić podstawę kasacyjną także wtedy gdyby doszło do pominięcia istotnej części tych akt, przeprowadzenia postępowania dowodowego przez sąd z naruszeniem przesłanek zawartych w art. 106 § 3 P.p.s.a., czy oparcia orzeczenia na własnych ustaleniach sądu, tzn. dowodach lub faktach nieznajdujących odzwierciedlenia w aktach sprawy, o ile nie znajduje to umocowania w art. 106 § 3 P.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 497/09; Lex nr 594014).. Sytuacja tego rodzaju w rozpoznanej sprawie nie zachodziła.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonego postanowienia stanowił przepis art. 113 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Z 2017 r., poz 1257 ze zm. – dalej jako “K.p.a"). Przepis ten stanowi, że organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste pomyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Powołany przepis stwarza organowi administracji publicznej możliwość rektyfikacji decyzji, czyli usunięcia nieistotnych wad decyzji oraz sprostowania jej treści. Tryb rektyfikacji decyzji jest wyłącznym trybem usuwania wad nieistotnych decyzji administracyjnej. Przepis ten był wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa sadów administracyjnych. W orzeczeniach tych wskazuje sie, że sprostowaniu w trybie określonym w art. 113 § 1 K.p.a. podlegają wyłącznie “błędy pisarskie i rachunkowe" oraz “inne oczywiste omyłki". Błąd rachunkowy oznacza omyłkę w wykonaniu działania matematycznego, natomiast za błąd pisarski uważa się widoczne, niezamierzone niewłaściwe użycie wyrazu, mylną pisownię, czy też opuszczenie jakiegoś wyrazu (por. wyroki NSA z dnia 10 lutego 1994 r., sygn. akt SA/Kr 723/93, ONSA 1995/2/65, z dnia 23 kwietnia 2001 r., sygn. akt II SA863/00, Lex nr 75522). Istotną cechą błędu stanowiącą normę dopuszczalności sprostowania jest jego oczywistość. Może ona wynikać bądź z natury samego błędu, bądź też z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, treścią wniosku, czy też innymi okolicznościami. Omyłka pisarska to między innymi widoczne, wbrew zamierzeniu organu, niewłaściwe użycie wyrazów, zwrotów. Oczywistość tego rodzaju błędu można stwierdzić, porównując treść decyzji z zawartymi w aktach sprawy dokumentami (patrz: wyrok NSA z dnia 28 marca 2018r., sygn. akt II OSK 1355/ 16, publ. CBOSA). Jednocześnie wskazuje się, że sprostowanie decyzji - czy to z urzędu, czy to na wniosek - nie może wykraczać poza granice określone tym przepisem, albowiem określona nim klasyfikacja wad decyzji podlegających sprostowaniu, których cechą jest ich oczywistość wynikająca z natury samego błędu - jest wyczerpująca (patrz: wyrok NSA z dnia 5 lip 2017 r., sygn. akt II GSK 3067/15, publ. CBOSA).

Wskazać także należy, że od decyzji, której sprostowania domaga się strona, wniesiono odwołanie, a od decyzji organu odwoławczego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Obecnie sprawa oczekuje na rozpoznanie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że skarżąca kasacyjnie domagała się sprostowania wyżej wskazanej decyzji i jej żądanie dotyczy wszystkich – znajdujących się w uzasadnieniu – stwierdzeń, że "oświadczeniem woli wystąpiłam z Kościoła", bowiem w treści powołanego już wyżej oświadczenia z dnia [...] października 2014 r. oznajmiła, że "nie należę do kościoła", zaś powyższa decyzja, odnosząc się do rzekomego "wystąpienia z Kościoła", zmienia treść i sens jej oświadczenia.

Odnosząc się do wniosku skarżącej kasacyjnie należy zauważyć, że niedopuszczalne jest sprostowanie decyzji, które prowadziłoby do ponownego rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 maja 2016 r., sygn. akt II OSK 2118/14, pub CBOSA). Instytucja sprostowania nie może być bowiem wykorzystywana do naprawiania błędów dotyczących stosowania prawa.

W niniejszej sprawie ustalenie, czy mamy do czynienia z nieistotną wadą decyzji, czy z wadą istotną, która prowadzi do uchylenia (zmiany) decyzji, może wywołać wątpliwości interpretacyjne, które mogą być rozstrzygnięte tylko na podstawie treści decyzji i akt sprawy rozstrzygniętej decyzją administracyjną.

Uwzględniwszy powyższe za trafne należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w niniejszej sprawie nie można mówić o innej oczywistej omyłce, tym bardziej, a co podkreślił Sąd, że organ nie uznaje, iż użycie w uzasadnieniu określenia "o wystąpieniu z Kościoła", nastąpiło niezgodnie z jego myślą i zostało użyte przez przeoczenie albo niewłaściwy dobór słów.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego jest uzasadnione treścią art. 204 pkt 1 oraz art. 205 § 2 w zw. z art. 207 § 1 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 lit c rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie oplat za czynności radcow prawnych ( Dz. U. z 2018 r., poz. 265).