Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Szaniecka Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant Referent stażysta Martyna Dziubałka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 listopada 2013 r. sprawy ze skargi J. J., L. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2013 r. Nr [...] w przedmiocie uchylenia w wyniku wznowienia postępowania decyzji dotychczasowej i ustalenie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję, poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...] 2012 r. Nr [...], postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2011 r. nr [...] oraz postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2012 r. nr [...] II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżących solidarnie kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Wójt Gminy Ł. decyzją z dnia [...] 2010 r. nr [...] ustalił na wniosek E. i H. K. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji obejmującej budowę zakładu stolarskiego – budynku produkcyjnego (hali produkcji mebli skrzyniowych), budynku kotłowni wolnostojącej z kotłem na odpadki drewna i trociny, zbiornika przeciwpożarowego o poj. 50,0 m3, zbiornika na ścieki socjalne o poj. 16 m3, linii zasilającej z wodociągu wiejskiego DN 80, przyłącza energetycznego z istniejącej stacji trafo.

Pismem z dnia 14 listopada 2011 r. J. J. i L. J. złożyli do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. wniosek o wznowienie postępowania zakończonego powyższą decyzją, powołując się na przesłankę określoną w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., tj. niewzięcia udziału w postępowaniu bez własnej winy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z dnia [...] 2011 r. nr [...], na podstawie art. 149 § 2 w zw. z art. 150 § 2 k.p.a., wznowiło postępowanie w sprawie zakończoną powyższą decyzją oraz wyznaczyło Burmistrza Miasta i Gminy K. do przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że mając na uwadze podniesione zarzuty na działalność organu I instancji, obejmujące wydanie decyzji bez udziału J. i L. J., którzy z mocy art. 28 k.p.a. winni być stronami postępowania oraz posługiwanie się w toku dokumentami, na których nie ma wydzielonej działki nr [...] zasadne jest wyznaczenie innego organu (art. 150 § 2 k.p.a.) do przeprowadzenia postępowania w sprawach wymienionych w art. 149 § 2 k.p.a

Na skutek wniosku J. i L. J. o ponowne rozpatrzenie sprawy SKO w K. postanowieniem z dnia [...] 2012 r. nr [...] uchyliło własne postanowienie z dnia [...] 2011 r. w części dotyczącej wyznaczenia Burmistrza Miasta i Gminy K. i wyznaczyło Wójta Gminy B. do przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Kolegium wyjaśniło, iż kierowało się tym, iż Gmina K. w całości objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i w związku z tym Burmistrz Miasta i Gminy K. nie prowadził nigdy postępowań o ustalenie warunków zabudowy i nie zatrudnia pracowników posiadających uprawnienia do sporządzenia projektu takiej decyzji.

Wójt Gminy B., w wyniku przeprowadzonego postępowania, decyzją z dnia [...] 2012 r., na podstawie art. 104, art. 107 oraz art. 151 § 1 pkt 2 k.p.. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4, 5 i 6 k.p.a. oraz art. 54 w zw. z art. 64 ust. 1 oraz art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647), uchylił decyzję Wójta Gminy Ł. z dnia [...] 2010 r. znak [...] oraz ustalił na rzecz E. i H. K. warunki zabudowy dla inwestycji: będącego w budowie zakładu stolarskiego – budynku produkcyjnego (hali produkcji mebli skrzyniowych), budynku produkcyjnego (hali produkcji mebli skrzyniowych), budynku kotłowni wolnostojącej z kotłem na odpadki drewna i trociny, zbiornika przeciwpożarowego o poj. 50,0 m3, zbiornika na ścieki socjalne o poj. 16 m3, linii zasilającej z wodociągu wiejskiego DN 80, przyłącza energetycznego z istniejącej stacji trafo.

Odwołanie od tej decyzji wnieśli J. i L. J., żądając jej uchylenia w części w jakiej ustala ona warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, względnie uchylenie zaskarżonej decyzji w części w jakiej ustala ona warunki zabudowy i odmowę ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Odwołujący podnieśli następujące zarzuty:

1. rażącego naruszenia art. 60 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: upzp) w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: rozporządzenie) poprzez niepodpisanie części tekstowej i graficznej załącznika do decyzji przez uprawnionego specjalistę, co również kwestionuje poprawność analizy urbanistycznej sporządzonej w sprawie,

2. naruszenia art. 61 ust.1 upzp i przepisów rozporządzenia poprzez wadliwe sporządzenie analizy urbanistycznej i w efekcie uznanie, że inwestycja jest zgodna z zasadą dobrego sąsiedztwa.

3. naruszenia rozporządzenia Wojewody Kaliskiego z dnia 20 grudnia 1996 r. nr 65 (Dz. Urz. Woj. Kaliskiego z 1997 r. Nr 1, poz. 1) poprzez wyrażenie zgody na realizację inwestycji w terenie, w którym obowiązuje zakaz wznoszenia obiektów i instalowania urządzeń szkodliwie wpływających na środowisko i krajobraz i objętym ścisłą ochroną wód powierzchniowych i podziemnych przed zanieczyszczeniami,

4. naruszenia art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 11 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie, czy organ wydając zaskarżoną decyzję wziął pod uwagę, że w oparciu o uchyloną decyzję wydana została decyzja o pozwoleniu na budowę i w żaden sposób nie odniósł się do kwestii rozpoczęcia procesu budowlanego i stopnia jego zaawansowania, nie wyjaśnił, dlaczego zajmował się kwestią lokalizacji dojść i dojazdów, lokalizacji miejsc postojowych oraz lokalizacji placów gospodarczych w sytuacji, gdy wniosek inwestorów dotyczy jedynie hali produkcyjnej, kotłowni, zbiornika przeciwpożarowego i szczelnego bezodpływowego zbiornika na ścieki.

Wyjaśniając zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 upzp przepisów rozporządzenia odwołujący podnieśli, że dokonano wybiórczej analizy znajdujących się w obszarze analizowanym obiektów. Organ wskazał, że nie jest racjonalne analizowanie cech zabudowy mieszkaniowej, czy zagrodowej przy ustalaniu warunków zabudowy dla funkcji produkcyjnej. Kwestionując stanowisko organu odwołujący się wskazali, że przepisy rozporządzenia nakazują uwzględnić zabudowę występującą na całym obszarze analizowanym, po to właśnie w rozporządzeniu zawarto sposób określenia minimalnych granic obszaru. Wójt Gminy Baranów nie miał więc dowolności w doborze obiektów, które stanowiłyby dla niego punkt odniesienia w trakcie rozpatrywania wniosku inwestorów. W tym kontekście, zdaniem odwołujących, błędnie oceniono szerokość elewacji frontowych obiektów znajdujących się w obszarze analizowanym.

Powołując zaś zarzut naruszenia przepisów rozporządzenia Wojewody Kaliskiego z 20 grudnia 1996 r. odwołujący wskazali, że Wójt zaznaczył, iż należy spełnić warunki wynikające z położenia inwestycji na Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Prosny. W związku z tym, organ wystąpił do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska o uzgodnienie zasad lokalizacji inwestycji i wobec niezajęcia przez ten organ stanowiska w terminie uznano, że zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 8 w zw. z art. 64 upzp uzgodnienie zostało dokonane. Odwołujący podnieśli, że wieś Z., w której zlokalizowana jest inwestycja objęta jest wspomnianym Obszarem Chronionego Krajobrazu, który powstał na mocy rozporządzenia Wojewody Wielkopolskiego z 20 grudnia 1996 r. Obszar ten cechuje podwyższony standard zabezpieczenia i ochrony wartości przyrodniczych, krajobrazowych i wypoczynkowych. Wskazali, że § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia zakazuje wznoszenia obiektów i instalowania urządzeń szkodliwie wpływających na środowisko i krajobraz, a § 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia nakazuje objęcie ścisłą ochroną wody powierzchniowe i podziemne przed zanieczyszczeniami. Zaznaczyli, że w decyzji organ I instancji zastrzegł, że inwestycja powinna spełniać warunki wynikające z położenia na Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Prosny i należy podjąć działania mające na celu zapobieganie ewentualnym negatywnym oddziaływaniom na środowisko. Zdaniem odwołujących te twierdzenia są ze sobą sprzeczne. Skoro koniecznym staje się spełnienie warunków wynikających z położenia inwestycji na Obszarze Chronionego Krajobrazu, a te wyraźnie zakazują wznoszeni obiektów szkodliwie wpływających na środowisko i krajobraz, to trudno zgodzić się z wymogiem zapobiegania ewentualnym negatywnym oddziaływaniom na środowisko.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., po rozpoznaniu powyższego odwołania, decyzją z dnia [...] 2013r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że projekt decyzji został sporządzony przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje zawodowe, co zostało należycie udokumentowane w aktach sprawy. Z kolei zdaniem Kolegium obszar analizowany został wyznaczony zgodnie z § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia – łączna szerokość frontu działek nr [...] wynosi ok. 277 m, a więc trzykrotna szerokość frontu nieruchomości objętej wnioskiem to 831 m i obszar analizowany winien być wyznaczony w odległości nie mniejszej niż 831 m wokół terenu inwestycji. Ponadto analiza tego obszaru wykazała, że nieruchomości sąsiednie są zabudowane głównie produkcyjnie i usługowo. Wyróżniono 4 strefy zabudowy produkcyjnej, usługowej i strefy te są oddzielone od terenu inwestycji działkami [...] stanowiącymi drogę. Wraz z terenami realizowanej zabudowy będą one stanowić zwarty kompleks zabudowy produkcyjnej. Organ odwoławczy wskazał, że strefa zabudowy produkcyjnej sięga na odległość ok. 320 m od drogi krajowej, stanowiącej oś obszaru poddanego analizie. Teren objęty wnioskiem zawiera się w strefie do 250 m od drogi krajowej. Zdaniem SKO uzasadnione jest umożliwienie rozwoju projektowanej zabudowy po południowej stronie drogi krajowej w sposób nawiązujący do terenów położonych po północnej stroni osi obszaru analizowanego. Kolegium wskazało, że komunikacyjnie strefy te, jak i przedmiotowa inwestycja, obsługiwane są zarówno z drogi krajowej, jak i odchodzących od niej podrzędnych układów komunikacyjnych. Reasumując organ odwoławczy stwierdził, że istniejące w sąsiedztwie terenu inwestycji strefy produkcyjno-usługowe (oznaczone I-IV) pozwalają na uznanie kontynuacji funkcji w obszarze analizowanym. Odnosząc się do wyznaczenia linii zabudowy wskazano, że przepis § 4 rozporządzenia nie ma zastosowania, albowiem istniejąca zabudowa wytworzyła linię zabudowy od drogi krajowej, natomiast nie ma takiej linii przy drodze gminnej, przy której ma zostać zlokalizowana inwestycja. W związku z tym linię zabudowy wyznaczono na podstawie przepisów o drogach publicznych, przyjmując odległość 6 m jako dopuszczalną odległość zabudowań od drogi gminnej. Wyjaśniając przyjęty wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki Kolegium podało, że § 5 ust. 2 rozporządzenia dopuszcza wyznaczenie innego niż średni wskaźnika zabudowy, jeżeli wynika to z analizy. SKO wskazało, że średni wskaźnik zabudowy w stosunku do powierzchni działki dla nieruchomości o charakterze produkcyjnym i usługowym wynosi 0,3, minimalna wartość tego wskaźnika 0,22, a maksymalna – 0,38. Przyjęcie więc wartości wskaźnika na poziomie 0,33 zdaniem organ II instancji nie wprowadza istotnych odstępstw i znajduje uzasadnienie w analizie. Następnie Kolegium wyjaśniło, że z analizy wynika, iż budynki produkcyjne i usługowe w obszarze posiadają bardzo zróżnicowaną szerokość elewacji frontowych – od 4 m do ok. 432 m. Biorąc pod uwagę rozmiary nieruchomości objętej inwestycją za prawidłowe organ odwoławczy uznał ustalenie, że budynek produkcyjny może mieć szerokość elewacji frontowej do 155 m, a budynek kotłowni do 12 m. Organ II instancji podzielił też ustalenia Wójta Gminy co do określenia wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej. Powołując się na analizę wskazał, że na nieruchomościach bezpośrednio sąsiadujących górne krawędzi elewacji frontowych mają wysokość od 4 do 8 m. W związku z tym dla planowanej zabudowy wysokość określono od 5 do 8 m. Z analizy wynika również, że w obszarze dominują dachy o niewielkim spadku połaci dachowych (o nachyleniu do 30 stopni) i są to dachu dwu, wielospadowe i jednospadowe z układem głównej kalenicy, czy też górnej krawędzi dachu usytuowanej w sposób równoległy i prostopadły zarówno w stosunku do frontów działek, jak i do w stosunku do bocznych granic działek. Wysokość budynków liczona od poziomu terenu do głównej kalenicy lub najwyższego punktu dachu wynosi od 3 do 12 m. W związku z tym Kolegium stwierdziło, że ustalenie w decyzji organu I instancji dachów budynków jako dwu lub wielospadowe o nachyleniu do 30 stopni i kierunku głównej kalenicy równoległym lub prostopadłym do bocznych granic działki lub do frontu działki, przy ich wysokości do 9 m wpisuje się w zastany sposób zagospodarowania i spełnia warunek kontynuacji do zabudowy istniejącej.

SKO zaznaczyło też, że teren posiada dostęp do drogi publicznej, wystarczające uzbrojenie techniczne oraz nie wymaga zgody na przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Ponadto stwierdzono, że inwestycja nie narusza przepisów odrębnych. Kolegium wyjaśniło też, że w toku postępowania organ I instancji wystąpił o uzgodnienie inwestycji z uwagi na jej położenie w obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Rzeki Prosny do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, który to w sposób milczący dokonał uzgodnienia.

Reasumując SKO stwierdziło, że zasadnie w wyniku wznowienia postępowania, biorąc pod uwagę zmianę stanu faktycznego sprawy (podział działek) uchylono decyzję z dnia [...] 2010 r. i po przeprowadzeniu postępowania z udziałem stron, ustalono warunki zabudowy dla inwestycji.

Skargę na powyższą decyzję SKO w Kaliszu wnieśli J. i L. J., żądając stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji lub jej uchylenia i zasądzenia na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący podnieśli zarzuty tożsame z przedstawionymi w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi SKO w K. wniosło o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skargę należało uwzględnić, choć z innych przyczyn aniżeli w niej wskazanych.

Zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd nie może jednak wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności. Wynikający z art. 134 § 1 p.p.s.a. brak związania granicami skargi oznacza, że sąd pierwszej instancji ma prawo, a jednocześnie obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Sąd nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, przytoczonymi argumentami, a także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami i żądaniami (por. wyrok NSA z dnia 30 maja 2012 r., II FSK 2278/10, Lex nr 1244205). Innymi słowy rozstrzygnięcie "w granicach danej sprawy" oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę (por. wyrok NSA z dnia 6 września 2012 r., II FSK 168/11, Lex 1223815).

Stosownie do przepisu art. 135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Oznacza to, że sąd rozstrzygając w granicach sprawy bada w niezbędnym zakresie wszystkie wydane w sprawie akty. Niezbędność zastosowania przez sąd przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów innych niż zaskarżone, wydanych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy dla końcowego jej załatwienia oznacza zapewnienie "ostatecznego i pełnego załatwienia sprawy". Obowiązkiem sądu administracyjnego jest stworzenie takiego stanu, by w obrocie prawnym nie istniał i funkcjonował żaden akt organu administracji publicznej niezgodny z prawem (por wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 18 lipca 2013 r., II SA/Go 506/13, Lex nr 1343997).

Badając w tym zakresie niniejszą sprawę Sąd uznał, że koniecznym jest uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także postanowienia SKO w K. z dnia [...] 2012 r. i poprzedzającego je postanowienia tegoż organu z dnia [...] 2011 r.

Przypomnieć należy, że postanowieniem z dnia [...] 2011 r. SKO w K. – na wniosek skarżących o wznowienie postępowania z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. wznowiło postępowanie na podstawie art. 149 § 2 w zw. z art. 150 § 2 k.p.a. w sprawie zakończoną decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia [...] 2011 r. o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę zakładu stolarskiego na terenie działek nr [...], obręb Z. oraz wyznaczyło Burmistrza Miasta i Gminy K. do przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. W uzasadnieniu Kolegium ograniczyło się do wskazania, że mając na uwadze podniesione zarzuty na działalność organu I instancji, obejmujące wydanie decyzji bez udziału J. i L. J., którzy z mocy art. 28 k.p.a. winni być stronami postępowania oraz posługiwanie się w toku dokumentami, na których nie ma wydzielonej działki nr [...] zasadne jest wyznaczenie innego organu (art. 150 § 2 k.p.a.) do przeprowadzenia postępowania w sprawach wymienionych w art. 149 § 2 k.p.a

Wyjaśnić należy, że co do zasady organem administracji publicznej właściwym w sprawach wznowienia postępowania jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji (art. 150 § 1 k.p.a.). W niniejszej sprawie postępowanie w trybie zwykłym z wniosku E. i H. K. zakończyło się ostatecznie wspomnianą powyżej decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia [...] 2010r. W związku z tym, zgodnie z regułą, o której stanowi art. 150 § 1 k.p.a. o wznowieniu postępowania zakończonego tą decyzją powinien orzekać tenże Wójt Gminy Ł. Tymczasem to SKO w K. reagując na wniosek J. i L. J. postanowieniem z dnia [...] 2011 r. wznowiło postępowanie i wyznaczyło do przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia i co do rozstrzygnięcia istoty sprawy Burmistrza Miasta i Gminy K. Następnie, na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, postanowieniem z dnia [...] 2012 r. SKO w K. uchyliło swe poprzednie postanowienie, ale jedynie co do wyznaczenia Burmistrza Miasta i Gminy K. do załatwienia sprawy, wyznaczając w jego miejsce Wójta Gminy B. Chcąc wykazać swą właściwość rzeczową SKO w K. przy wydaniu obu wskazanych postanowień powołało przepis art. 150 § 2 k.p.a. Określa on, że jeżeli przyczyną wznowienia postępowania jest działalność organu wymienionego w § 1, o wznowieniu postępowania rozstrzyga organ wyższego stopnia, który równocześnie wyznacza organ właściwy w sprawach wymienionych w art. 149 § 2.

W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w doktrynie uznaje się, że przepis art. 150 § 2 k.p.a. wskazuje się, że przyczyną wznowienia postępowania jest wykazana działalność organu, który wydał decyzję w ostatniej instancji. Będzie to miało miejsce, gdy na skutek działania lub zaniechania organu nastąpiła wadliwość postępowania wyliczona art. 145 § 1 k.p.a. Organ, który wydał decyzję ostateczną, po otrzymaniu żądania wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania lub gdy stwierdza z urzędu podstawy do wznowienia, obowiązany jest z urzędu zbadać swoją właściwość w sprawie (art. 19 k.p.a.) i w razie gdy ustali, iż w związku z jego działalnością powstały podstawy wznowienia postępowania, przekazać sprawę do organu właściwego (art. 65 § 1 k.p.a.) - organu wyższego stopnia. Z uwagi na sankcję nieważności (ze względu na naruszenie przepisów o właściwości art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.), prawidłowe rozumienie art. 150 § 2 k.p.a. nabiera szczególnego znaczenia. Przepis ten wyłączający właściwość organu, który orzekał w ostatniej instancji, sformułowany jest przy pomocy zwrotów niedookreślonych. Ich prawidłowe rozumienie rzutuje na ważność podjętych decyzji. Przyjmuje się, że pod pojęciem "działalności" zawartej w tym przepisie należy rozumieć działanie, jak i zaniechanie (M. Jaśkowska [M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2005, s. 894). Może to być niezastosowanie przepisów o wyłączeniu pracownika lub organu, świadome dopuszczenie sfałszowanego dowodu, świadome niezawiadomienie strony lub pełnomocnika o wszczęciu postępowania lub o jego czynnościach. Jeżeli strona żąda wznowienia postępowania z tej przyczyny, że bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), to organem właściwym do rozstrzygnięcia o tym żądaniu w myśl art. 150 § 2 k.p.a. jest organ wyższego stopnia tylko wówczas, gdy było to wynikiem zamierzonego działania organu prowadzącego poprzednie postępowanie w celu uniemożliwienia tej stronie wzięcia udziału w tym postępowaniu (por. wyrok NSA z dnia 3 października 1988 r., II SA 165/88, niepublikowany, za: B. Adamiak [w:] Komentarz, 2004, s. 666-667). Wynika to z istoty regulacji art. 150 § 2 k.p.a., której celem jest przeciwdziałanie braku obiektywizmu organu rozpoznającego sprawę.

W ocenie Sądu, okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, by kwestia braku obiektywizmu Wójta Gminy Ł. jako organu rozpoznającego sprawę ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji budowy zakładu stolarskiego w ostatniej instancji została dostatecznie wyjaśniona. Dostrzec należy, że wniosek J. i L. J. o wznowienie postępowania został złożony do SKO w K., nie zaś do Wójta Gminy Ł. W związku z tym, w myśl art. 150 § 1 i 2 k.p.a. obowiązkiem Kolegium było przekazanie na podstawie art. 65 § 1 k.p.a. wniosku do Wójta gminy Ł. celem rozważenia prze ten organ, czy jego działalność nie jest przyczyną wznowienia postępowania. We wniosku z dnia 14 listopada 2011 r. skarżący jako przyczyny wznowienia postępowania podali dwie przesłanki: 1) określoną w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. przesłankę pozbawienia wnioskodawców udziału w postępowaniu bez ich winy oraz 2) określoną w art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 2 k.p.a. przesłankę wydania decyzji w wyniku przestępstwa. Wnioskodawcy uzasadniając pierwszą przesłankę podnieśli, że są właścicielami nieruchomości znajdującej się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji i nie zostali uznani za strony postępowania, nie poinformowano ich o postępowaniu z wniosku E. i H. K. i nie mieli możliwości dowiedzenia się o postępowaniu z innych źródeł. Zdaniem wnioskujących o wznowienie postępowania pozbawienie ich przez organ możności wzięcia udziału w postępowaniu było zamierzone o czym świadczy fakt, że w tożsamym postępowaniu z wniosku E. i H. K. o ustalenie warunków zabudowy dla takiej samej inwestycji, na tej samej nieruchomości wnioskodawcy zostali uznani za strony. Ponadto wskazali, że Wójt Gminy Ł. znając ich plany inwestycyjne z uwagi na toczące się postępowanie o ustalenie warunków zabudowy dla działek nr [...] i mając świadomość zarzutów podnoszonych przez nich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy dla zakładu stolarskiego na działkach nr [...], zdawał sobie sprawę z istnienia po stronie J. i L. J. interesu prawnego, o którym mowa w art. 28 k.p.a. Uzasadniając zajście drugiej z wymienionych przesłanek wnioskodawcy ograniczyli się do powołania przepisów art. 145 § 1 pkt 4 i art. 145 § 2 k.p.a. i wskazania, że okoliczności sprawy nasuwają wniosek, że działania podjęte przez osobę działającą z upoważnienia Wójta Gminy Ł. wypełniają znamiona przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kodeksu karnego tj. działania przez funkcjonariusza publicznego na szkodę interesu prywatnego (jak również publicznego) w związku z przekroczeniem przez niego jego uprawnień i niedopełnieniem obowiązków. Wyjaśnili, że osoba wydająca z upoważnienia Wójta decyzję ustalającą warunki zabudowy dla budowy zakładu stolarskiego wiedziała o trwającym już postępowaniu w analogicznej sprawie z wniosku tych samych inwestorów, co do tej samej inwestycji, na tych samych działkach, w którym J. i L. J. zostali uznani za stronę. Pozbawiając ich udziału w niniejszym postępowaniu uniemożliwił im ochronę ich interesu prawnego. Zdaniem wnioskodawców organ nie tylko świadomie pominął ich w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] 2010 r., lecz także podejmowane przez niego działania były ukierunkowane na zatajenie faktu prowadzenia tegoż postępowania.

W ocenie Sądu, zważywszy przedstawione powyżej przyczyny wznowienia uznać należy, że SKO w K. w obu postanowieniach (z dnia [...] 2011 r. i z [...] 2012 r.) dopuściło się naruszenia art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 124 § 2 w zw. z art. 150 § 2 k.p.a. poprzez nierzetelne wyjaśnienie powodów, dla których uznano, że to działania Wójta Gminy Ł. stanowią przyczynę wznowienia postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] 2010 r. W pierwszym z postanowień Kolegium sprowadził uzasadnienie przyczyn zastosowania art. 150 § 2 k.p.a. i uznania, że organ wydający decyzję w ostatniej instancji nie jest właściwy do wznowienia postępowania z uwagi na przyczyny wznowienia leżącego w jego działaniach, do jednego zdania. Stwierdził lakonicznie, iż: "mając na uwadze podniesione we wniosku zarzuty na działalność organu I instancji, obejmujące wydanie decyzji bez udziału J. i L. J., którzy z mocy art. 28 k.p.a. winni być stronami postępowania oraz posługiwanie się w toku postępowania dokumentami, na których nie ma wydzielonej działki nr [...] zasadne jest wyznaczenie innego organu (art. 150 § 2 k.p.a.). Powyższe stanowisko organu nie zostało w żaden sposób wyjaśnione. W szczególności Kolegium nie przesądziło, by Wójt Gminy Ł. świadomie pominął wnioskodawców w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] 2010 r. Ponadto nie wyjaśnił na jakiej podstawie twierdzi, że organ ten posługiwał się w toku tegoż postępowania dokumentami, na których nie ma wydzielonej działki nr [...] i jakie ma to znaczenie dla zastosowania art. 150 § 2 k.p.a., a w szczególności, czy może stanowić jedną z przyczyn wznowienia wymienionych w art. 145 § 1 pkt 1-8 k.p.a.

Nie przesądzając zasadności zastosowania przez SKO w K. art. 150 § 2 k.p.a., Sąd uznaje, że SKO w K. nie dokonało wyczerpującej oceny, czy przyczyny wznowienia postępowania stanowiła działalność Wójta Gminy Ł. Wskazane naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem w przypadku przyjęcia, po wszechstronnym wyjaśnieniu udziału Wójta Gminy Ł. w okolicznościach stanowiących przyczyny wznowienia postępowania, że sprawę wznowienia postępowania powinien jednak na podstawie art. 150 § 1 k.p.a. rozpatrywać wskazany organ, należałoby stwierdzić, że decyzja Wójta Gminy B. z dnia [...] 2012 r. wydana w wyniku wznowienia postępowania i uchylająca decyzję z dnia [...] 2010 r. oraz ustalająca warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji, została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.).

Już same powyższe uchybienia stanowią wystarczający powód do uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] 2012 r. oraz postanowień SKO w K. z dnia [...] 2011 r. oraz z dnia [...] 2012 r. Uchybienia natury procesowej przy wydaniu postanowień z dnia [...] 2011 r. i [...] 2012 r. rodzą te same wątpliwości w zakresie właściwości organów przy wydaniu decyzji przez Wójta Gminy B. z dnia [...] 2013 r. i utrzymującej ja w mocy decyzji SKO w K. z dnia [...] 2013r.

Niemniej jednak Sąd pragnie odnieść się do rozstrzygnięć organów wydanych w wyniku wznowienia postępowania, po to, by przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie doszło do podobnych naruszeń prawa.

W pierwszej kolejności Sąd pragnie stwierdzić, że organy dopuściły się naruszenia przepisów art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. k.p.a. w zw. z art. 53 ust. 4 pkt 8 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp poprzez niewyjaśnienie, czy przedmiotowa inwestycja wymagała uzgodnienia z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w P. Zważyć należy, że przepis art. 53 ust. 4 pkt 8 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp stanowią, że decyzje o warunkach zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska - w odniesieniu do innych niż wymienione w pkt 7 (tj. obszarów położonych w granicach parku i jego otuliny) obszarów objętych ochroną na podstawie przepisów o ochronie przyrody. Jedną z form ochrony przyrody, określoną w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 ze zm.), dalej: u.p., jest obszar chronionego krajobrazu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 u.p. obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, która określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony (art. 23 ust. 2 zd. pierwsze u.p.). Przepis art. 24 ust. 1 u.p. wskazuje, że na obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone następujące zakazy:

1) zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk, złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;

2) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają one z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;

4) wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;

5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych;

6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka;

7) likwidowania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy i obszarów wodno-błotnych;

8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej;

9) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od linii brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego.

Mając na uwadze powołane przepisy, istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie, czy przedmiotowa inwestycja znajduje się na terenie objętym rozporządzeniem Wojewody Kaliskiego z dnia 20 grudnia 1996 r. o ustanowieniu Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Rzeki Prosny (obowiązujące nadal w zakresie terenów województwa wielkopolskiego – Lp. 33 wykazu aktów prawa miejscowego wydanych przez Wojewodę Kaliskiego zawartego w obwieszczeniu Wojewody Wielkopolskiego z dnia 24 marca 1999 r. (Dz. Urz. Woj. Wlkp. 1999 r., Nr 14, poz. 246). W sytuacji bowiem ustalenia, że nieruchomości objęte planowaną inwestycją znajdują się w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu, koniecznym byłoby – zważywszy na treść art. 53 ust. 4 pkt 8 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp i art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p. – uzgodnienie projektu decyzji z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w Poznaniu (dalej: RDOŚ).

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] 2012 r. Wójt Gminy B. stwierdził, że z załącznika graficznego i opisu granic Obszaru Ochrony Krajobrazu Doliny Rzeki Prosny ustanowionego rozporządzeniem Wojewody Kaliskiego nr 65 z dnia 20 grudnia 1996 r. wynika, że przedmiotowy teren znalazł się na granicy tego obszaru. Jak stwierdził organ, ustalić zatem należało, czy inwestycja – wobec takiego położenia – wymaga uzgodnienia z RDOŚ. W tym celu organ wystąpił do RDOŚ pismem z 27 września 2009 r., które uznał za wniosek o uzgodnienie, ale pod warunkiem, że RDOŚ uzna, że teren inwestycji zlokalizowany jest w granicach wspomnianego Obszaru (art. 53 ust. 4 pkt 8 w zw. z art. 64 upzp). W rezultacie, z uwagi na brak odpowiedzi RDOŚ na powyższe pismo Wójt Gminy B. uznał, że przedstawiony RDOŚ projekt decyzji został milcząco uzgodniony pozytywnie.

W ocenie Sądu nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu I instancji, podtrzymanym następnie przez organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji.

Rolą organów orzekających w omawianym zakresie było w pierwszej kolejności ustalenie, czy inwestycja znajduje się na terenie podlegającym ochronie przyrody jako Obszar Chronionego Krajobrazu Doliny Rzeki Prosny. Z akt sprawy nie wynika, by takich ustaleń dokonano. Kwestia ta była o tyle istotna, co wskazano już wyżej, że determinowała ona konieczność (lub jej brak) uzgadniania projektu decyzji z RDOŚ. Zważywszy więc, że organy orzekające nie ustaliły stanu faktycznego tj. nie wyjaśniły, czy teren objęty planowaną budową zakładu stolarskiego leży w granicach Obszaru Chronionego Krajobrazu, nie można uznać, że brak odpowiedzi RDOŚ na pismo Wójta z dnia 27 września 2012 r. stanowi milczące uzgodnienie projektu decyzji (art. 53 ust. 5 zdanie drugie w zw. z art. 64 ust. 1 upzp). Przedwczesne było zatem przyjęcie przez Wójta B. w decyzji z [...] 2012 r. ustaleń w zakresie ochrony środowiska, zgodnie z którymi "należy spełnić warunki wynikające z położenia terenu inwestycji na Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Prosny.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że na obecnym etapie sprawy nie można przesądzić, czy w sprawie mogło dojść, - jak podnoszą to skarżący - do naruszenia przepisów rozporządzenia Wojewody Kaliskiego nr 65 w sprawie ustanowienia Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Rzeki Prosny, ponieważ nie zostało ustalone, czy teren objęty inwestycją leży w granicach tego obszaru. Ponadto, jeżeli okaże się, że teren zainwestowania mieści się w granicach tego Obszaru to nie jest rolą organu decydującego rozstrzyganie, czy ten rodzaj inwestycji narusza przepisy rozporządzenia Wojewody Kaliskiego nr 65. Kompetencja ta, zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 8 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp zarezerwowana jest dla organu uzgadniającego tj. RDOŚ. Uzgodnień, o których mowa w ust. 4 powołanego przepisu, dokonuje się w trybie art. 106 k.p.a., z tym że zażalenie przysługuje wyłącznie inwestorowi. W przypadku niezajęci stanowiska przez organ uzgadniający w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia wystąpienia o uzgodnienie - uzgodnienie uważa się za dokonane (art. 53 ust. 5 upzp). Przy czym należy pamiętać, że uzgodnienia są formą wiążącego wpływu jednego organu na drugi, poprzez uzależnienie możliwości wydania aktu od akceptacji jego treści przez organ uzgadniający. Wynikający z art. 53 ust. 4 w związku z art. 60 ust. 1 upzp wymóg, że decyzję o warunkach zabudowy wydaje się "po uzgodnieniu" z określonymi organami, oznacza, że nawet odmowa uzgodnienia przez jeden organ współdziałający stanowi przeszkodę do wydania pozytywnej decyzji w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy (w postępowaniu głównym) [por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 3 października 2012 r., II SA/Sz 687/12, Lex nr 1241436). Jednocześnie podkreślenia wymaga, że postępowanie przed organem współdziałającym ma charakter pomocniczy, tzn. że rozstrzygnięcia w nim podjęte nie mają samodzielnego bytu prawnego (por. wyrok NSA z dnia 28 września 2001 r., II SA 1818/00, Lex 53353). W związku z tym, z chwilą wyeliminowania z obrotu prawnego "głównej" decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] 2012 r. o uchyleniu decyzji ostatecznej Wójta Gminy Ł. z dnia [...] 2012 r. i ustaleniu na nowo warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji, tracą ważność również milczące uzgodnienia (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2012 r., IV SA/Po 1301/11, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sąd pragnie również stwierdzić, że organy orzekające nie rozważyły, czy w sprawie nie powinien znaleźć zastosowania art. 53 ust. 5b upzp, zgodnie z którym przepisu, o którym mowa w ust. 4 pkt 8, nie stosuje się do inwestycji, dla których przeprowadzono ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, zgodnie z ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), w trakcie której uzgodniono realizację przedsięwzięcia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska. Organy powinny były rozważyć, czy postępowanie zakończone decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia [...] 2009 r. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia – budowy przez E. i H. K. hali produkcyjnej mebli skrzyniowych, kotłowni wolnostojącej na odpady drewniane, zbiornika p.poż. o poj. 50 m3, zbiornika na ścieki socjalne o poj. 16 m3 oraz linii zasilającej z wodociągu wiejskiego DN 80, przyłącza energetycznego z istniejącej stacji trafo na działce nr [...], obręb Z., dotyczyło w zakresie przedmiotowym tej samej inwestycji, co postępowanie zakończone zaskarżoną decyzją. Następnie, w przypadku pozytywnych ustaleń winny były zbadać, czy w powołanym postępowaniu zakończonym decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia [...] 2009 r. przeprowadzono ocenę oddziaływania inwestycji na środowisko. W przypadku bowiem ustalenia, że taka ocena miała miejsce i chodzi o tę samą inwestycję, nie byłoby – jak określa to art. 53 ust. 5b upzp, dokonywanie uzgodnienia projektu decyzji z RDOŚ.

Ponadto, w ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu zabrakło wymaganego uzgodnienia z zarządcą drogi. Zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp decyzje o ustaleniu warunków zabudowy wydaje się po uzyskaniu uzgodnienia z właściwym zarządcą drogi - w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego. Bezsporne jest, co wynika m.in. załącznika graficznego do decyzji z dnia [...] 2012 r., że teren objęty inwestycją przylega do drogi gminnej nr [...] przebiegającej przez wieś Z. Zważywszy, iż postępowanie w niniejszej sprawie w I instancji, w miejsce Wójta Gminy Ł., prowadził Wójt Gminy B., powinien był zwrócić się do zarządcy drogi gminnej o uzgodnienie projektu decyzji. Uzgodnienia takiego zabrakło, co stanowi o naruszeniu art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp.

Sąd nie podzielił zarzutów skargi co do naruszenia art. 60 ust. 4 upzp w zw. z art. 9 § 2 rozporządzenia poprzez błędne przyjęcie, że załączniki do decyzji ustalającej warunki zabudowy nie muszą być opatrzone oryginalną pieczęcią i podpisem osoby, która je sporządziła. Przepis art. 60 ust. 4 upzp stanowi, że sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów. I tak z akta sprawy znajduje się projekt decyzji (wraz z załącznikami wynikami analizy urbanistycznej), który został przygotowany przez osobę uprawnioną – M. W. – członka Zachodniej Okręgowej Izby Urbanistów Nr [...]. Zgodnie z art. 77 § 4 k.p.a. fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu nie wymagają dowodu. Fakty znane organowi z urzędu należy zakomunikować stronie. W ocenie Sądu informacja o tym, czy osoba sporządzająca projekt decyzji posiada wymagane uprawnienia w tym wypadku jest faktem powszechnie znanym. Na powszechnie dostępnej stronie internetowej Zachodniej Okręgowej Izby Urbanistów (adres internetowy: http://www.zoiu.pl/index.php/sprawy-czlonkowskie/lista-czlonkow) można znaleźć w wykazie urbanistów oznaczonego Nr [...] M. W., który jest aktywnym urbanistą. Ponadto w aktach sprawy znajduje się zaświadczenie nr [...], potwierdzająca, że M. W. posiada wymagane uprawnienia. Nie można zatem przyjąć, że projekt decyzji nie został sporządzony zgodnie z art. 60 ust. 4 upzp.

Brak jest również podstaw do przyjęcia, jak twierdzą skarżący, że załączniki do decyzji (w części tekstowej i graficznej) powinny również zostać podpisane przez uprawnioną osobę. Przepis § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia określają, iż decyzja o warunkach zabudowy posiada część tekstową i graficzną, zawierającą warunki i wymagania dotyczące nowej zabudowy i zagospodarowania terenu. A ponadto wyniki analizy urbanistycznej, zawierające część tekstową i graficzną, stanowią załącznik do decyzji o warunkach zabudowy. W niniejszej sprawie decyzja Wójta Gminy B. z dnia [...] 2012 r. zawiera wymagane elementy – część tekstową i graficzną, w tym wyniki analizy urbanistycznej (w części tekstowej i graficznej). Zarówno decyzja, jak i załączniki stanowiące jej integralną część zostały podpisane przez Wójta Gminy B.. Brak jest natomiast w obowiązujących przepisach wymogu, by załączniki do decyzji musiałby być podpisane przez uprawnionego specjalistę. Wymóg ten dotyczy jedynie projektu decyzji i w niniejszej sprawie został spełniony.

Odnosząc się do zarzutu skarżących naruszenia przez organ I instancji art. 61 ust. 1 pkt 1 upzp w zw. z przepisami rozporządzenia, poprzez sporządzenie analizy w sposób wybiórczy Sąd pragnie stwierdzić, że owa analiza odpowiada wymogom rozporządzenia.

Istotną analizy urbanistycznej przeprowadzanej na podstawie przepisów rozporządzenia jest ustalenie, czy co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu (art. 61 ust. 1 pkt 1 upzp). Innymi słowy wynikająca z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. ocena inwestycji z punktu widzenia kontynuacji istniejącej zabudowy w zakresie jej funkcji oraz cech architektonicznych i urbanistycznych, nie oznacza zakazu lokalizacji zróżnicowanej zabudowy na określonym terenie oraz bezwzględnego obowiązku kontynuacji dominującej funkcji zabudowy. Nowa zabudowa jest dopuszczalna, gdy można ją pogodzić (nie jest sprzeczna) z funkcją istniejącą na analizowanym obszarze (por. wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2013 r., II OSK 305/12, Lex nr 1352904). Organ, przeprowadzając zatem analizę, powinien z jednej strony wziąć pod uwagę rodzaj, gabaryty, formę, parametry i przeznaczenie planowanej inwestycji, a z drugiej strony winien badać, w zakresie prawidłowo wyznaczonego obszaru analizowanego, czy wspomniane cechy planowanej inwestycji są do pogodzenia z zastanym w tym obszarze stanem istniejącej zabudowy. Dopuszczalne jest, aby organ, jeżeli tylko w analizie urbanistycznej wyraźnie i wyczerpująco to wyjaśni, odstąpił od średnich (przeciętnych) cech zabudowy i zagospodarowania występujących w obszarze analizowanym. I tak, z przepisów § 4 ust. 4 rozporządzenia wynika, że dopuszcza się inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1. Przepis § 5 ust. 2 rozporządzenia dopuszcza wyznaczenie innego wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1. Kolejny przepis § 6 ust. 2 rozporządzenia dopuszcza wyznaczenie innej szerokości elewacji frontowej, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust.1, a przepis § 7 ust. 4 rozporządzenia dopuszcza wyznaczenie innej wysokości, o której mowa w ust. 1, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1.

W rozpoznawanej sprawie, zważywszy na znaczne rozmiary inwestycji (budowa stolarni) oraz istotnych rozmiarów – ze względu na dużą szerokość frontu nieruchomości objętych planowaną inwestycją (277 m) – obszar analizowany (ok. 300 ha) organ trafnie pozwolił sobie, celem lepszego scharakteryzowania terenu, na podzielenie tegoż obszaru na strefy. Wyjaśnił charakter zabudowy w obszarze analizowanym, a następnie stwierdził, iż biorąc pod uwagę stan zainwestowania terenów wzdłuż drogi krajowej wyznaczono cztery strefy (I-IV) zabudowy o charakterze produkcyjnym oraz częściowo zabudowy o charakterze usługowym. Wyjaśniono, że zabudowa ta dominuje w bezpośrednim sąsiedztwie terenu inwestycji, który zlokalizowany jest po południowej stronie drogi krajowej, jak i dominuje po północnej stronie tej drogi. Wskazano, mając na względzie przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 upzp, że po północnej i południowej stronie drogi krajowej (w obszarze analizowanym) znajdują się nieruchomości zainwestowane zabudową głównie produkcyjną i usługową. Strefy II, III i IV sąsiadują bezpośrednio ze sobą i są oddzielone od terenu objętego planowaną inwestycją jedynie działkami nr [...] stanowiącymi drogę. Uznano słusznie, że wraz z terenem inwestycji strefy te będą stanowić zwarty kompleks zabudowy produkcyjnej. Tym samym wykazano, że spełniony został warunek kontynuacji funkcji w obszarze analizowanym.

Ustalając linię zabudowy dla nowej inwestycji stwierdzono prawidłowo, że przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia nie może znaleźć zastosowania, albowiem istniejąca zabudowa na działkach sąsiednich wytworzyła linię zabudowy od strony drogi krajowej, linii takiej nie ma zaś od drogi gminnej. Odstępując zatem od przepisu, który nakazuje wyznaczyć linię zabudowy jako przedłużenie istniejącej linii zabudowy, uznano trafnie na podstawie § 4 ust. 4 rozporządzenia, że należy posiłkować się przepisem art. 43 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) i przyjąć, że linia zabudowy przebiegać ma 6 od drogi gminnej. Na tyle bowiem zezwala wskazany przepis dla zabudowy przy drogach gminnych w terenie zabudowanym. Równocześnie wyjaśniono, że strefy zabudowy przemysłowej sięgają na głębokość do ok. 320 m od drogi krajowej. W związku z tym ustalenie, że nowa inwestycja zawiera się w strefie do 250 m od drogi krajowej należy przyjąć, że zabudowa ta nawiązywać będzie do zabudowy w strefie terenów zainwestowanych.

Ustalając wskaźnik powierzchni zabudowy wyjaśniono, że § 5 ust. 1 rozporządzenia nakazujący wyznaczenie tego wskaźnika na podstawie średniego wskaźnika dla obszaru analizowanego powinien mieć zastosowanie na obszarach w o w miarę jednorodnym zagospodarowaniu, na których konieczne jest utrzymanie standardu zabudowy i zagospodarowania. Na obszarach niejednorodnych, o zróżnicowanej strukturze zabudowy i zagospodarowania średni wskaźnik zabudowy nie daje właściwego obrazu zagospodarowania obszaru. W związku z tym organ słusznie zastosował § 5 ust. 2 rozporządzenia zezwalający na wyznaczenie innego aniżeli średni wskaźnika zabudowy, jeżeli wynika to z analizy urbanistycznej. I tak w z analizy urbanistycznej sporządzonej w niniejszej sprawie wyczerpująco uzasadniono sposób wyznaczenia omawianego wskaźnika. Wskazano, że wartość tego wskaźnika jest bardzo zróżnicowana i waha się od 0,01 (dz. nr [...], obręb P.) do 1,0 (dz. nr [...], obręb Z.). Dodano, że wartości te są różne w zależności od rodzaju zabudowy. Dlatego niezasadne jest zastosowanie § 5 ust. 1 rozporządzenia. Następnie przeanalizowano wartości wskaźnika wielkości powierzchni zabudowy na terenach produkcyjnych i usługowych (strefa II-IV), a więc odpowiadających funkcji nowej zabudowy. Ustalono, że na tych terenach wskaźnik ten kształtuje się od 0,22 (strefa IV), przez 0,32 (strefa II) do 0,38 (strefa III), tj. średnio ok. 0,30. Wziąwszy pod uwagę, że powierzchnia terenu objętego planowaną zabudową wynosi 20 597 m2 organ uznał za dopuszczalne przyjąć powierzchnię zabudowy na poziomie 6695 m2 co daje wskaźnik na poziomie 0,33, nieznacznie przekraczający średni wskaźnik w strefach produkcyjno-usługowych. Analiza powyższa potwierdza, że w sprawie organ prawidłowo zastosował § 5 ust. 2 rozporządzenia.

Ustalając szerokość elewacji frontowych nowopowstałych budynków również kierowaną się zasadą przyjęcia tego parametru na podstawie wyników analizy (§ 6 ust. 2), a nie na średniej szerokości elewacji frontowych budynków znajdujących się na działkach sąsiednich w obszarze analizowanym, z tolerancją do 20% (ust. 1). Organ uzasadnił to trafnie, wskazując, że szerokości elewacji frontowych budynków na tak dużym i zróżnicowanym obszarze są bardzo różne (od 3 m do 432 m). Dlatego przeanalizowano szerokości elewacji frontowych budynków produkcyjnych i usługowych, sąsiadujących z terenem inwestycji. Ustalono, że szerokości budynków są również bardzo zróżnicowane (od 4 do 432 m), przy czym szerokości budynków o podobnym przeznaczeniu (hal produkcyjnych i usługowych) wynoszą kilkadziesiąt lub kilkaset metrów. Organ odniósł się zatem do rozmiarów terenu objętego inwestycją i funkcji planowanej zabudowy. Wskazując, że szerokość od strony drogi terenu wynosi ok. 277 m, uznał, że dopuszczalne jest ustalenie szerokości elewacji frontowej budynku produkcyjnego na 155 m, a kotłowni na 12 m. Zdaniem Sądu analiza urbanistyczna również w tym zakresie sprostała wymogom określonym w § 6 ust. 2 rozporządzenia.

Co do ustalenia wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej organ, ze względu na przepis § 7 ust. 1 rozporządzenia, który nakazuje badać wysokość budynków w bezpośrednim sąsiedztwie, a nie w obszarze analizowanym, organ ograniczył się do analizy dotyczącej zabudowy w strefie II. Ustalił, że budynki sąsiednie mają wysokość 4 m, od 5 do 5 m, 5 m i 5 m. Następnie wyjaśnił, iż biorąc pod uwagę, że na nieruchomościach bezpośrednio sąsiadujących wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej wynosi od 4 do 8 m należało uwzględnić funkcje poszczególnych budynków. Inną bowiem wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej mają hale produkcyjne, inną portiernie, budynki administracyjno-socjalne, czy kotłownie i zabudowania gospodarczo-magazynowe. W związku z tym przyjęto, że budynek hali produkcyjnej może mieć wysokość elewacji frontowej 7 m, zaś kotłowni 8 m. Dodano, że ustalona wysokość budynków jest zbliżona do wysokości budynków o podobnych cechach położonych w strefach I, III i IV. W ocenie Sądu przedstawione wyjaśnienia organu I instancji w tym zakresie odpowiadało wymogom § 7 ust. 4 rozporządzenia.

Podobnie, zdaniem Sądu trafnie organy przyjęły ustalenia co do geometrii dachów i wysokości górnej kalenicy planowanych obiektów. Przepis § 8 rozporządzenia stanowi, że geometrię dachu (kąt nachylenia, wysokość głównej kalenicy i układ połaci dachowych, a także kierunek głównej kalenicy dachu w stosunku do frontu działki) ustala się odpowiednio do geometrii dachów występujących na obszarze analizowanym. W obszarze analizowanym występują dachy o nachyleniu do 30 stopni i są to zarówno dachy dwu i wielospadowe, jak i dachy jednospadowe. Występują też dachy płaskie ze spadkami technologicznymi. W związku z tym dopuszczono by dachy nowej zabudowy były dwu lub wielospadowe o kącie nachylenia do 30 stopni. Z kolei przyjmując wysokość górnej kalenicy na poziomie 9 m dla nowej zabudowy podano, że wysokość budynków waha się od ok. 3 do ok. 12 m.

Mając powyższe na względzie, zważywszy na wykazane naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 p.p.s.a uchylił zaskarżoną decyzję, poprzedzającą ją decyzję organu I instancji oraz postanowienia SKO w K. z dnia [...] 2012 r. i z dnia [...] 2011 r.

Ponownie rozpoznając sprawę, organ, kierując się normą zawartą w art. 153 p.p.s.a. uwzględni ocenę prawną i wytyczne Sądu zawarte w niniejszym uzasadnieniu wyroku.

Na podstawie art. 200 p.p.s.a. Sąd zasądził od organu na rzecz skarżących zwrot kosztów postępowania, zaś w oparciu o przepis art. 152 p.p.s.a orzeczono o wykonalności zaskarżonej decyzji.