Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 25 września 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 25 września 2018 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 2093/16 w sprawie ze skargi P. N. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2017r., sygn. akt II SA/Wa 2093/16, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P.N. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. w przedmiocie odmowy zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich, oddalił skargę.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

P. N. na podstawie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] maja 2012 r. (uwzględniającej w całości wniosek z dnia [...] marca 2012 r.) uzyskał pozwolenie na [...] jednostek broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich. Decyzja ta na wniosek skarżącego została zmieniona w trybie art. 155 k.p.a. w dniu [...] czerwca 2013 r. Obecnie ma prawo do posiadania [...] jednostek broni palnej sportowej do celów kolekcjonerskich (centralnego zapłonu o kal. do 12 mm, bocznego zapłonu o kal. do 6 mm, gładkolufowej i przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego) oraz [...] jednostek broni palnej myśliwskiej do celów kolekcjonerskich.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2015 r. P. N. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. o zmianę decyzji z dnia [...] maja 2012 r. poprzez przyznanie mu prawa do posiadania do celów kolekcjonerskich [...] jednostek broni palnej sportowej, [...] jednostek broni palnej myśliwskiej oraz [...] jednostek broni palnej bojowej, w tym samoczynnej w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm i pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm.

Komendant Wojewódzki Policji w P. decyzją z dnia [...] września 2015 r. w trybie art. 155 k.p.a. zmienił własną decyzję z dnia [...] maja 2012 r. w ten sposób, że strona po jej zmianie uzyskała prawo do posiadania do celów kolekcjonerskich [...] egzemplarzy broni palnej sportowej centralnego zapłonu (z lufami gwintowanymi o kal. do 12 mm), bocznego zapłonu (z lufami gwintowanymi o kal. do 6 mm), gładkolufowej i przystosowanej do strzelania wyłącznie przy pomocy prochu czarnego, [...] egzemplarzy broni palnej myśliwskiej (dopuszczonej do wykonywania polowań) i [...] egzemplarzy broni bojowej centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi o kal. od 6 mm do 12 mm z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej.

W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm nie mogą być przedmiotem zezwolenia na posiadanie broni do celów kolekcjonerskich. Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu odwołania P. N., decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Na skutek skargi P. N. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 57/16 uchylił zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2016 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] września 2015 r. Sąd zaznaczył, iż zakres żądanej przez skarżącego zmiany decyzji nie pokrywa się ze zmianą faktycznie dokonaną przez organ I instancji decyzją z dnia [...] września 2015 r. Przedmiotowa decyzja została bowiem zmieniona w ten sposób, że skarżącemu zostało przyznane pozwolenie na posiadanie broni palnej bojowej do celów kolekcjonerskich z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej. Zdaniem Sądu, skoro organ dokonał zmiany decyzji w innym zakresie, niż skarżący wyrażał na to zgodę, to stwierdzić należy, że zmiana ta dokonana została bez zgody skarżącego. Brak tej zgody oznacza zaś, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. Dokonując zmiany decyzji, mimo braku zgody skarżącego na zmianę, organ naruszył ten przepis w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

Komendant Wojewódzki Policji w P. decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. odmówił zmiany decyzji z dnia [...] maja 2012 r. w zakresie rodzaju broni palnej do celów kolekcjonerskich. W uzasadnieniu wskazał na brak zgody strony co do wyłączenia z jej wniosku broni szczególnie niebezpiecznej. Jednocześnie podtrzymał stanowisko odnośnie wykładni art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e oraz art. 10 ust. 5 ustawy o broni i amunicji.

Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu odwołania P. N., decyzją z dnia [...] października 2016 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] sierpnia 2016 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że broń samoczynna jest rodzajem broni automatycznej wyposażonej w mechanizm spustowy umożliwiający strzelanie seriami - prowadzenie ognia ciągłego. Na tej zasadzie działają pistolety maszynowe i karabinki samoczynne, o których mowa w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ustawy o broni i amunicji. Organ wskazał, że przepisy art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ustawy o broni i amunicji, do których odsyła ust. 4 pkt 7, wskazują na pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz na karabinki samoczynne o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm (jako broń przewidzianą do celów ochrony osób i mienia), których nie można jednocześnie posiadać do celów kolekcjonerskich ze względu na dyspozycję przepisu art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, który ma charakter lex specialis względem art. 10 ust. 4. Zdaniem organu, żądanej przez stronę zmianie decyzji sprzeciwia się przepis szczególny, co wyklucza jej dokonanie w oparciu o przepis art. 155 k.p.a.

Organ odwoławczy zaznaczył, że zajmując w omawianej kwestii odmienne stanowisko, strona nie wyraża zgody na wyłączenie z jej wniosku o zmianę decyzji broni szczególnie niebezpiecznej, co - zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r., który wiąże organ w niniejszej sprawie - implikuje stwierdzenie, iż nie jest spełniony kolejny warunek (zgoda strony na zmianę decyzji pierwotnej), niezbędny do dokonania zmiany decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w uzasadnieniu przywołanego na wstępie wyroku wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana w następstwie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 57/16. Sąd badając legalność rozstrzygnięć wydanych przez Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2015 r. oraz Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] września 2015 r. stwierdził, że zostały one wydane z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 155 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). Sąd I instancji stwierdził, że w niniejszej sprawie stan prawny i faktyczny nie uległ zmianie, nie doszło również do eliminacji z obrotu prawnego wyroku Sądu z dnia 27 kwietnia 2016 r., który stał się prawomocny od dnia 7 lipca 2016 r. Oznacza to, że ocena legalności zaskarżonej decyzji oraz trafności podniesionych w skardze zarzutów odbywać się będzie poprzez pryzmat oceny prawnej wyrażonej w wyroku Sądu oraz pod kątem oceny realizacji wskazań co do dalszego postępowania zawartych w jego uzasadnieniu.

Sąd I instancji stwierdził, że posiadanie do celów kolekcjonerskich broni szczególnie niebezpiecznej - w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm wymienionych w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e - wyklucza jednoznaczna dyspozycja art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji. O ile bowiem przepis art. 10 ust. 4 pkt 1 - 7 ustawy o broni i amunicji ma charakter ogólny, o tyle przepis art. 10 ust. 5 pkt 1 - 4, wprowadzający zakaz wydawania pozwoleń na broń szczególnie niebezpieczną, stanowi lex specialis w stosunku do niego. Przy uwzględnieniu treści art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji, uprawnione jest zatem stanowisko, że krąg podmiotów (przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych), które mogą dysponować bronią szczególnie niebezpieczną ustawodawca ograniczył jedynie do tych, które realizują cele związane z ochroną osób lub mienia oraz kształceniem pracowników ochrony. Skarżący do tych podmiotów nie należy, w związku z czym zarzut art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 5 pkt 1 i art. 15 ustawy o broni i amunicji, zdaniem Sądu uznać należy za bezzasadny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie za nieuzasadniony uznał zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez jego wadliwą interpretację i uznanie, że przepis ten daje organowi administracji możliwość ograniczenia liczby egzemplarzy broni. Również w tym zakresie przywołane zostało stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym organ Policji ma pełną swobodę w zakresie określenia w decyzji "liczby egzemplarzy broni" (por. wyroki NSA: z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 1945/12, sygn. akt II OSK 1948/12 oraz sygn. akt II OSK 1985/12).

Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił również, że organ Policji odmawiając zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich zgodnie z żądaniem skarżącego uwzględnił fakt, iż skarżący nie wyraził zgody na wyłączenie z jego wniosku broni szczególnie niebezpiecznej. Jednocześnie organ zastosował się do oceny prawnej zawartej w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten stwierdził, iż w sytuacji gdy organ uznaje, że nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie, to nie powinien on modyfikować żądania strony i wydawać decyzji, która częściowo jest zgodna z wnioskiem, a częściowo nie, ale odmówić zmiany decyzji. Brak jest bowiem w takiej sytuacji zgody strony na taką zmianę decyzji, a co za tym idzie niespełnione są przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. W świetle powyższego, zdaniem Sądu, nieuzasadniony jest zarzut skargi dotyczący naruszenia przez organ art. 61 § 1 k.p.a.

Skargą kasacyjną P. N. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu:

I. naruszenie art. art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 155 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy w przedmiotowym postępowaniu wnioskodawca wykazał interes prawny do uzyskania pozwolenia na posiadanie kolejnych egzemplarzy broni;

II. naruszenie art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ustawy o broni i amunicji poprzez bezpodstawne uznanie, iż wnioskodawca nie spełnia przesłanek określonych w tych przepisach do uzyskania pozwolenia na broń, podczas gdy zebrany materiał dowodowy i ustalony stan faktyczny prowadzi do odmiennych wniosków;

III. naruszenie art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 §1 p.p.s.a. w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez uznanie przez organ wydający decyzje, że jest uprawniony ograniczać liczbę przyznanych egzemplarzy niezgodnie z wnioskiem strony;

IV. naruszenie art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 §1 p.p.s.a. w zw. z art. 61 § 1 k.p.a. poprzez nie rozstrzygniecie sprawy zgodnie z wnioskiem strony.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Nie można podzielić zarzutu skargi kasacyjnej, że Sąd I instancji naruszył art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 155 k.p.a. W pierwszej kolejności wskazać należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 57/16, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 134 p.p.s.a., uchylił zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2016 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] września 2015 r. Sąd stwierdził, iż zakres żądanej przez skarżącego zmiany decyzji nie pokrywa się ze zmianą faktycznie dokonaną przez organ I instancji decyzją z dnia [...] września 2015 r. Przedmiotowa decyzja została bowiem zmieniona w ten sposób, że skarżącemu zostało przyznane pozwolenie na posiadanie broni palnej bojowej do celów kolekcjonerskich z wyłączeniem broni szczególnie niebezpiecznej. Zdaniem Sądu, skoro organ dokonał zmiany decyzji w innym zakresie, niż skarżący wyrażał na to zgodę, to zmiana ta dokonana została bez zgody skarżącego. Brak tej zgody oznacza zaś, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. Dokonując zmiany decyzji, mimo braku zgody skarżącego na zmianę, organ naruszył ten przepis w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie zgodnie z art. 153 p.p.s.a. organy oraz sądy związane są prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. Odmawiając zmiany decyzji zezwalającej na posiadanie broni palnej do celów kolekcjonerskich zgodnie z żądaniem skarżącego organ uwzględnił fakt, iż skarżący nie wyraził zgody na wyłączenie z jego wniosku broni szczególnie niebezpiecznej. Organ stosując się do oceny prawnej zawartej w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. nie mógł uwzględnić wniosku skarżącego w części, albowiem niespełnione są przesłanki do zastosowania art. 155 k.p.a. Biorąc pod uwagę, że w rozpoznawanej sprawie nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie, organ miał obowiązek odmówić zmiany decyzji. W świetle powyższego, nieuzasadniony jest również zarzut skargi dotyczący art. 61 § 1 k.p.a.

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie jest to, czy skarżący dysponując pozwoleniem na posiadanie broni palnej w celu kolekcjonerskim może skutecznie ubiegać się o wydanie zaświadczenia uprawniającego do nabycia w celu kolekcjonerskim broni palnej samoczynnej w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm i pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm. Zdaniem organów, tego typu broni nie mogą posiadać osoby fizyczne, w tym również kolekcjonerzy broni. Wynika to z art. 10 ust. 4 pkt 7 i art. 10 ust. 5 ustawy o broni i amunicji oraz art. 6 dyrektywy 91/477/EWG i rozporządzenia z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni. Sąd I instancji wyraził pogląd, że o ile przepis art. 10 ust. 4 pkt 1-7 ustawy o broni i amunicji ma charakter ogólny, o tyle art. 10 ust. 5 pkt 1-4 wprowadzający zakaz wydania pozwoleń na broń szczególnie niebezpieczną stanowi lex specialis w stosunku do niego. Z oceną tą nie zgadza się skarżący.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ustawy o broni i amunicji. Oceniając możliwość skutecznego ubiegania się przez skarżącego o wydanie zaświadczenia uprawniającego do nabycia w celu kolekcjonerskim broni palnej samoczynnej w postaci karabinków o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm i pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm, wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 29 września 2016 r. sygn. akt II OSK 3223/14 (CBOIS). W orzeczeniu tym Sąd wyraził pogląd, że wprawdzie przepis art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji stanowi, że "pozwolenie na broń, wydane w celach, o których mowa w ust. 2, uprawnia do posiadania następujących rodzajów broni i amunicji do niej: do celów kolekcjonerskich lub pamiątkowych – broni o której mowa w pkt 1-6", a więc także i karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 do 7,62 mm (art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e ustawy), jednakże nie można pomijać innych przepisów ustawy o broni i amunicji. Rozpatrując żądanie strony należy mieć na uwadze także i treść przepisu art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji stanowiącego, iż pozwolenie na broń, o którym mowa w art. 10 ust. 1, nie może być wydane, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2, na broń szczególnie niebezpieczną w postaci: samoczynnej broni palnej, zdolnej do rażenia celów na odległość. Zauważyć należy, że w rozpoznawanej sprawie art. 29 ust. 2 ustawy nie ma zastosowania w stosunku do skarżącego, gdyż z akt sprawy nie wynika, by należał on do kręgu podmiotów wskazanych w jej treści. Broń objęta wnioskiem skarżącego to m.in. karabinki o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm i pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm, stanowiące rodzaj broni palnej samoczynnej. Podkreślić należy, że definicja pojęcia "broń palna samoczynna" znajduje się w § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadającej kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni. Powołane wyżej rozporządzenie zalicza do kategorii A broń palną samoczynną, zdolną do rażenia celów na odległość. Dokonując wykładni art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, należy odczytywać go łącznie z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. e, art. 29 ust. 2 w zw. art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, a to prowadzi do wniosku, że karabinki o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm i pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm, to broń palna samoczynna, zdolna do rażenia celów na odległość zaliczana do kategorii A. Taka broń nie może być posiadana do celów kolekcjonerskich, bowiem wyklucza to jednoznacznie art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że ten ostatni przepis stanowi lex specialis w stosunku do art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy. Za taką interpretacją powyższych przepisów przemawia zatem zarówno wykładnia celowościowa i systemowa przepisów ustawy o broni i amunicji. Należy w związku z tym przyjąć, że pozwolenie na broń o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy nie może być wydane na broń szczególnie niebezpieczną, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 ustawy o broni i amunicji. Dodatkowo należy zgodzić się z poglądem Sądu I instancji, że przy interpretacji przepisów omawianej ustawy należy uwzględniać, iż posiadanie broni nie należy do konstytucyjnie chronionych praw obywatelskich, lecz jest określonym przez ustawodawcę atrybutem władztwa państwowego związanym z przywilejem posiadania broni jako odstępstwa od generalnego zakazu jej posiadania. Tym samym, skoro prawo do broni jest reglamentowane, to wykładnia wskazanych wyżej przepisów ustawy o broni i amunicji powinna zmierzać w kierunku zawężającym.

Odnosząc się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt II OSK 1954/13, na który powoływał się skarżący, wskazać należy, że poglądy w nim wyrażone dotyczą możliwości stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich. W orzeczeniu tym zwrócono uwagę na możliwe interpretacje przepisów ustawy o broni i amunicji oraz wskazano, że różnice w wykładni przepisów nie stanowią rażącego naruszenia prawa.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 1 i 3 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 146 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. W odniesieniu do określenia liczby egzemplarzy broni konkretnego rodzaju w pierwszej kolejności wskazać należy, że zarzuty dotyczące tej kwestii nie mają znaczenia w rozpoznawanej sprawie, albowiem w zaskarżonej decyzji brak jest rozstrzygnięcia w tym zakresie. Uwzględniając wytyczne zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2016 r. organ uznał, że nie jest możliwa zmiana decyzji we wnioskowanym przez stronę zakresie i w związku z powyższym odmówił zmiany decyzji. Niezależnie od powyższego podzielić należy pogląd prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych, że każdy przypadek powinien być oceniany przez organ indywidualnie w tym znaczeniu, że należy określić adekwatną liczbę egzemplarzy broni do deklarowanego celu. Organ nie jest w tym przypadku związany żądaniem wnioskodawcy; może, w oparciu o obiektywne i subiektywne kryteria, określić odpowiednią liczbę egzemplarzy broni. Wskazanie liczby egzemplarzy broni jest wprawdzie elementem obligatoryjnym decyzji na co wskazuje dyspozycja art. 12 ust. 2 ustawy, jednak organ Policji ma pełną swobodę w zakresie określenia tej liczby. Jest to bowiem element rozstrzygnięcia, który ma w pełni charakter uznaniowy (por. wyroki NSA: z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 1945/12, sygn. akt II OSK 2124/12 oraz sygn. akt II OSK 1985/12).

W świetle powyższych rozważań należało uznać, że zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługują na uwzględnienie, co uzasadnia jej oddalenie.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.