drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inspektor Transportu Drogowego, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Ke 1036/16 - Wyrok WSA w Kielcach z 2017-03-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ke 1036/16 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2017-03-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-12-09
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Dorota Chobian /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 145 par. 1 lit. a i c w zw. z art. 135
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2013 poz 1414 zał. nr 3 poz. 6..1.2.
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Dz.U.UE.L 2014 nr 60 poz 1 0,19a
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian (spr.),, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. sprawy ze skargi M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Transportowo- Handlowo- Usługowe "..." M. F. z siedzibą w D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji; II. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz M. F. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Transportowo- Handlowo- Usługowe ".." M. F. z siedzibą w D. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z [...], po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 2 000 zł, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 4 pkt 22 lit. a, art. 92a, art. 92c ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.), dalej "u.t.d.", lp. 6.1.2 załącznika nr 3 do u.t.d., art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L 60 z 28.02.2014, str. 1), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że powyższa kara pieniężna została nałożona za wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów. Zostało to stwierdzone 18 listopada 2015 r. podczas kontroli drogowej w miejscowości Jaworznia na drodze ekspresowej S7, pojazdu marki DAF oraz naczepy. Przebieg kontroli został utrwalony w protokole.

Dalej Główny Inspektor podał, że w chwili stwierdzenia naruszenia obowiązywało rozporządzenie EWG 3821/85, jednakże 2 marca 2016 r. zostało ono uchylone przez Rozporządzenie Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego z 4 lutego 2014 r. (Dz. Urz. UE.L Nr 60, str. 1). Powyższe naruszenie regulował art. 13 rozporządzenia 3821/85. Aktualnie ww. naruszenie reguluje art. 4 rozporządzenia 165/2014. Organ dodał, że poprzednia regulacja jest tożsama z nową, a po 2 marca 2016 r. stosownie do treści art. 47 rozporządzenia 165/2014, wszelkie odesłania do rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 będzie uznawać się za odesłania do rozporządzenia 165/2014. Ponadto, w myśl art. 46 "W zakresie aktów wykonawczych wspomnianych w niniejszym rozporządzeniu, które nie zostały przyjęte i nie mogą być stosowane od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, nadal obowiązują przejściowo- od daty wejścia w życie aktów wykonawczych wspomnianych w niniejszym rozporządzeniu- przepisy rozporządzenia (EWG) nr 3821/85, w tym przepisy załącznika IB do tego rozporządzenia."

Następnie organ II instancji zauważył, że zgodnie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wydruku z urządzenia rejestrującego oraz dowodu rejestracyjnego ustalono iż w kontrolowanym pojeździe został zainstalowany tachograf marki Continental Automotive GmbH o nr seryjnym 2396338/1111/06/A1 nr podzespołu 1381.1051100009. Stosownie do rozporządzenia komisji UE nr 1266/2009 z dnia 16 grudnia 2009 r. od 1 października 2012 r. tachografy instalowane w pojazdach powinny spełniać wymagania przewidziane w tym rozporządzeniu. Zgodnie z kserokopią dowodu rejestracyjnego pojazdu, pierwsza rejestracja pojazdu miała miejsce 30 grudnia 2011 r. natomiast zainstalowanie jak i aktywacja urządzenia rejestrującego, które zostało przeniesione z innego pojazdu (nr rej. [...] nr VIN pojazdu [..]), 12 października 2015 r..

Organ odwoławczy podzielił stanowisko Głównego Urzędu Miar Biura Meterologii Prawnej z 11 września 2015 r., że należy za niedopuszczalne uznać instalowanie w innych pojazdach czujników ruchu oraz przyrządów rejestrujących niespełniających wymagań obowiązujących w dniu ich instalacji, a które wcześniej aktywowane i użytkowane były w innych pojazdach, niezależnie od daty pierwszej rejestracji tych pojazdów. Stwierdził, że w analizowanym przypadku tachograf po raz pierwszy został aktywowany 28 listopada 2011 r. natomiast jego kalibracja została przeprowadzona 12 października 2015 r., podczas której wprowadzono nr rej. pojazdu [...] oraz nr VIN pojazdu [...], oznacza to, że tachograf musiał spełniać wymagania na 12 października 2015 r.

Mając na uwadze powyższe organ uznał, że w kontrolowanym pojeździe tachograf nie spełniał wymagań z rozporządzenia 1266/2009. Strona w swoim pojeździe posiadała tachograf, który nie rejestrował drugiego niezależnego czujnika ruchu. Wobec czego zasadne jest nałożenie kary.

Odnośnie zarzutu dotyczącego pominięcia przez organ I instancji opinii Komisji Europejskiej Dyrekcji Generalnej ds. Mobilności i Transportu z 15 września 2015 r., Główny Inspektor przychylił się do stanowiska wyrażonego w opinii Głównego Urzędu Miar z 11 września 2015 r., zgodnie z którym znaczenie dla oceny zgodności tachografu z rozporządzeniem 1266/2009 jest data aktywacji tachografu, a nie data pierwszej rejestracji pojazdu.

Organ II instancji nie zgodził się z zarzutem naruszenia art. 7 kpa, gdyż wydając zaskarżoną decyzję WITD dysponował dowodami w postaci protokołu kontroli, w którym stwierdzono wystąpienie incydentu oraz wydruki z urządzenia rejestrującego wskazujące na daty przeprowadzenia kalibracji.

Odnośnie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 6 ust. 1 Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji, organ odwoławczy podkreślił, że jest to jedynie niewiążący zbiór wskazówek dla organów administracji państw członkowskich. Wobec tego, powyższy zarzut jest bezzasadny, podobnie za nietrafne organ uznał zarzuty naruszenia art. 8 i 107 § 3 kpa.

Zdaniem organu II instancji w sprawie brak jest podstaw do zastosowania art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d., gdyż do opisanych wyżej naruszeń doszło w okolicznościach, które przedsiębiorca powinien przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia. To przedsiębiorca powinien udowodnić okoliczności, które stanowiłyby podstawę do zastosowania tego przepisu. Jednak strona nie przedstawiła w toku postępowania żadnych dowodów, mogących obalić ustalenia organu I instancji. W niniejszej sprawie przedsiębiorca miał wpływ na wszystkie okoliczności i mógł je przewidzieć.

W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skardze na powyższą decyzję M.F., zarzuciła rażące naruszenie art. 6 kpa przez organ I instancji poprzez wydanie decyzji bez podstawy prawnej, tj. wymierzenie kary pieniężnej za brak umieszczenia w pojeździe źródła niezależnego od czujnika ruchu potwierdzającego dane dotyczące ruchu (o którym mowa w załączniku IB rozdział III 019a Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 Dz. U. UE. L. 2013.158.1), kwalifikując tę sytuację jako wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów, określone jako naruszenie opisane w załączniku nr 3 Ip. 6.1.2 u.t.d., pomimo, że art. 92a pkt 1 i 6 w zw. załącznikiem nr 3, nie przewiduje kary za brak umieszczenia w pojeździe rzeczonego źródła mającego charakter kontrolujący pierwotnie zgromadzone elementy przez urządzenie rejestrujące, a naruszenie określone w załączniku nr 3 Ip. 6.1.2., przewiduje karę w sytuacji, gdy urządzenie rejestrujące nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów wymienionych enumeratywnie w załączniku nr I pkt II Rozporządzenia nr 165/2014, natomiast urządzenie rejestrujące umieszczone w kontrolowanym pojeździe rejestrowało wszystkie wymagane elementy i żaden organ nie zarzucił braku rejestracji jakiegokolwiek konkretnego elementu określonego w zamkniętym katalogu wielkości, których rejestracja przez urządzenie rejestrujące jest wymagana (określonych w pkt II Rozporządzenia nr 165/2014), co powoduje, że decyzja jest dotknięta wadą nieważności o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa;

II. rażące naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 kpa przez organ II instancji poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji dotkniętej ww. wadą nieważności;

Mając powyższe na uwadze skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności, a na wypadek nieuwzględnienia tego zarzutu zarzuciła:

III. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 2 zd. drugie Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1266/2009 z dnia 16 grudnia 2009 r. dostosowującego po raz dziesiąty do postępu technicznego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawne urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, poprzez błędne nałożenie kary pieniężnej za brak umieszczenia drugiego niezależnego sygnału w pojeździe po wymianie przyrządu rejestrującego, pomimo że w kontrolowanym pojeździe instalacja urządzenia rejestrującego nastąpiła przed datą 1 października 2012 r., wymieniony tachograf (przyrząd rejestrujący) posiada homologację typu el - 84, a zatem nie obowiązywała procedura określona w załączniku IB rozdziale III 019a Rozporządzenia nr 3821/85 (nie było wymagane umieszczenie w pojeździe drugiego sygnału).

IV naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1. art. 7 kpa poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia faktycznego, a w szczególności przez pominięcie w analizie i ocenie okoliczności, że urządzenie rejestrujące posiada homologację typu el – 84, co oznacza, że spełnia wymogi określone w załączniki BI Rozporządzenia nr 3821/85, co skutkowało nieuzasadnionym stwierdzeniem, że skarżąca wykonuje przewóz drogowy pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów i nieuzasadnionym ukaraniem karą pieniężną;

2. art. 77 § 1 kpa w zw. z art. 107 § 3 kpa poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego w szczególności dowodu z załącznika do protokołu kontroli oraz niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przyczyn, dla których organ odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodowi z pisma Komisji Europejskiej Dyrekcji Generalnej ds. mobilności i Transportu z dnia 29 września 2015 r., pomimo że dowody te wskazywały na konieczność umorzenia postępowania w sprawie, co skutkowało nieuzasadnionym ukaraniem;

3. art. 80 kpa poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w szczególności pisma z 1 grudnia 2015 r. i przyjęcie w decyzji, że elementy, które powinien rejestrować tachograf to są informacje z drugiego niezależnego sygnału, co skutkowało nieuzasadnionym ukaraniem;

4. art. 10 § 1 kpa poprzez brak umożliwienia stronie wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów przed wydaniem zaskarżonej decyzji, co skutkowało brakiem możliwości uzasadnienia swojego stanowiska przez stronę, zatem miało wpływ na rozstrzygnięcie.

Wobec powyższego skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o uchylenie decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu autorka skargi między innymi wskazała, że w dniu kontroli wykonywała przewóz bez umieszczonego w pojeździe źródła niezależnego od czujnika ruchu, o którym mowa w załączniku IB rozdział III 019a Rozporządzenia nr 3821/85, którego zadaniem jest potwierdzenie danych dotyczących ruchu, zgromadzonych przez urządzenie rejestrujące "w celu wykrycia manipulowania danymi dotyczącymi ruchu informacje z czujnika ruchu są potwierdzane przez informacje dotyczące ruchu pojazdu pochodzące z co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu". Podkreśliła, że w kontrolowanym pojeździe instalacja urządzenia rejestrującego (pierwsze umieszczenie w pojeździe) nastąpiła 28 listopada 2011 r., a 12 października 2015 r. nastąpiła jedynie wymiana przyrządu rejestrującego (elementu urządzenia rejestrującego) wraz z kalibracją.

Zarzuciła, że organ I instancji błędnie stwierdził, używając dalekiej nadinterpretacji, że "urządzenie rejestrujące kontrolowanego pojazdu nie rejestrowało wszystkich wymaganych elementów tj. informacji dotyczących ruchu pojazdu pochodzące z co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu". Stwierdziła, że skoro zdaniem organu I instancji przewóz drogowy był wykonywany pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów, to powinien wskazać, które elementy z katalogu elementów (wielkości) podlegających obowiązkowi zarejestrowania przez urządzenie rejestrujące, nie zostały zarejestrowane. Organ I i II instancji nie określił jakich elementów urządzenie rejestrujące nie rejestrowało. Nie stwierdzono też uszkodzeń tachografu. Organ w drodze analogii przypisał inne naruszenie. Nadto naruszenie z załącznika 3 lp. 6.1.2 zostało określone zanim ustanowiono regulacje dotyczące drugiego sygnału z załącznika IB rozdziału III 019a. Tym bardziej więc powyższe naruszenie nie zostało przystosowane, ani nie przewidywało zastosowania do braku drugiego sygnału.

Zgodnie z treścią załącznika nr I pkt I Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawne tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylającego Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniającego Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisem socjalnych odnoszących się do transportu drogowego zwanego dalej Rozporządzeniem nr 165/2014, urządzenie rejestrujące oznacza "urządzenie przeznaczone do instalowania w pojazdach w celu wskazywania i automatycznego lub półautomatycznego rejestrowania szczegółowych danych dotyczących ruchu takich pojazdów oraz szczegółowych danych dotyczących określonych okresów aktywności ich kierowców". Informacja o elementach, które powinno rejestrować urządzenie rejestrujące jest sprecyzowana w pkt II Rozporządzenia nr 165/2014. Zatem elementami wymaganymi są: 1. Długość przebytej drogi; 2. Prędkość pojazdu; 3. Czas prowadzenia pojazdu; 4. Inne okresy pracy lub gotowości kierowcy (dyspozycyjności kierowcy - Rozporządzenie NR 3821/85); 5. Przerwy w pracy i okresy dziennego odpoczynku; 6. Otwarcie obudowy zawierającej wykresówkę; 7. W elektronicznym urządzeniu rejestrującym, które jest sterowne sygnałami elektrycznymi przesyłanymi z czujnika pomiaru odległości i prędkości, każde przekraczające 100 milisekund przerwanie zasilania urządzenia rejestrującego (z wyjątkiem oświetlenia) lub przerwanie zasilania czujnika prędkości i odległości lub przerwanie sygnału czujnika pomiaru prędkości i odległości. W rzeczonym rozporządzeniu nie ma mowy o tym, aby wymaganym elementem do rejestrowania były informacje dotyczące ruchu pojazdu pochodzące z co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu.

Skarżąca wskazała, że urządzenie rejestrujące umieszczone w jej pojeździe rejestrowało wszystkie wymagane elementy (dane, wielkości). Oba organy nie podniosły zarzutu braku rejestrowania konkretnego elementu wymienionego powyżej. Organ kontrolujący w swojej decyzji nie wymienił żadnego elementu wymienionego w przytoczonym załączniku, jako podstawy naruszenia. Podkreśliła, że katalog elementów (danych), których rejestracja przez urządzenie jest wymagana, ma charakter zamknięty. Organ I instancji błędnie przyjął, że wymagane elementy to informacje dotyczące ruchu pojazdu pochodzące z co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu.

Autorka skargi podała, że zgodnie z treścią załącznika IB pkt II 001 Rozporządzenia nr 3821/85 urządzenie rejestrujące składa się z przewodów, czujnika ruchu i przyrządu rejestrującego. Według Złącznika IB pkt II 1 tego Rozporządzenia celem urządzenia rejestrującego jest rejestrowanie, przechowywanie, wyświetlanie, drukowanie i wyprowadzanie danych związanych z czynnościami wykonywanymi przez kierowcę.

Nie ulega zatem wątpliwości, że urządzenie rejestrujące w przedstawionym kształcie jest przeznaczone do gromadzenia danych wymienionych enumeratywnie w załączniku nr 1 pkt II do Rozporządzenia NR 165/2014 a nie do ich kontroli. Zaś przypisane naruszenie sankcjonuje nadużycie podczas gromadzenia danych z wymaganych elementów, którego skarżąca nie popełniła. Niniejsze naruszenie nie odnosi się do sposobu kontroli (potwierdzenia) pierwotnie zgromadzonych danych, o jakim mowa w załączniku IB 019a a jedynie do kompletności ich gromadzenia. Innymi słowy, zarzucone naruszenie sankcjonuje zupełnie inną sytuację, niż ta rozpoznana w niniejszej sprawie.

Wnosząca skargę podkreśliła, że źródło energii niezależne od czujnika ruchu opisane w załączniku IB rozdział III 019a ma charakter dodatkowy, kontrolny względem urządzenia rejestrującego. Prawidłowa wykładnia wskazuje także na to, że drugi sygnał nie jest częścią urządzenia rejestrującego, do którego przypisane jest naruszenie 6.1.2, wskazuje na to zwrot "niezależny od czujnika ruchu". Czujnik ruchu jest natomiast częścią urządzenia rejestrującego i dostarcza sygnał przedstawiający prędkość pojazdu i/lub przebytą drogę a urządzenie rejestrujące posiada jedynie przewody, czujnik ruchu i przyrząd rejestrujący.

Dodała, że źródło niezależne od czujnika ruchu znajduje się poza definicją urządzenia rejestrującego pomimo wprowadzenia 019a (Załącznik IB rozdział II 001). Oznacza to, że głównym zadaniem dodatkowego źródła jest potwierdzenie informacji dotyczących ruchu pojazdu zgromadzonych przez urządzenie rejestrujące określone w 001 "w celu wykrycia manipulowania danymi dotyczącymi ruchu informacje z czujnika ruchu są potwierdzane przez informacje dotyczące ruchu pojazdu pochodzące z co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu". Przy czym ani rzeczone Rozporządzenie ani pozostałe akty prawne Unijne i krajowe nie regulują trybu oraz sposobu umieszczenia tego niezależnego kontrolującego źródła, a jedynie poprzestają na nieimperatywnym twierdzeniu. Co prawda Rozporządzenie nr 165/2014 wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, to jednak Polska przez dwa lata nie dostosowała przepisów krajowych do pojawiającej się zmiany. Ani u.t.d. ani pozostałe akty nie wskazują sposobu ani wymogów co do czynności umieszczenia niezależnego źródła potwierdzania informacji. Także wykaz naruszeń dotyczących ruchu pojazdów posiadających obowiązek wyposażenia w tachografy umieszczony w załącznikach nr 1,2,3 u.t.d. nie przewiduje kary pieniężnej za naruszenie o treści "brak źródła niezależnego od czujnika ruchu mającego na celu wykrycie manipulowania danymi dotyczącymi ruchu". Jawi się tu pewna konsekwencja ustawodawcza. Skoro ustawodawca nie dostosował przepisów krajowych, określających obowiązek i sposób umieszczenia źródła kontrolującego, to też nie przewidział kary pieniężnej za naruszenie polegające na braku umieszczenia w pojeździe takiego źródła.

W ocenie skarżącej organ I instancji, nie znajdując rozpoznanej sytuacji w wykazie naruszeń, przypisał jej rodzajowo podobne naruszenie i wymierzył karę. W ten sposób organy zastosowały analogię i działały bez podstawy prawnej, bowiem kara opisana w wykazie odnosi się do sposobu gromadzenia danych a nie do sposobu kontrolowania już zgromadzonych danych i dotyczy urządzenia rejestrującego uszkodzonego lub którego działanie jest wstrzymane z innego powodu. Nadto żaden organ nie wskazał podstawy prawnej dotyczącej obowiązku i sposobu umieszczenia takiego źródła a jedynie skutek w postaci potwierdzenia danych, o którym 019a.

Strona skarżąca dodała, że również, w preambule Rozporządzenia nr 165/2014, prawodawca europejski jedynie de lege ferenda zaznacza, że "zabezpieczenie tachografów i ich systemu jest kwestią kluczową z punktu widzenia zapewnienia wiarygodności wygenerowanych danych. Producenci powinni zatem projektować, testować i poddawać ciągłym przeglądom tachografy w okresie ich użytkowania w celu wykrywania braków w zabezpieczeniu, zapobiegania im i ich ograniczeniu". Powyższe implikuje wniosek, że jako osoba korzystająca z urządzenia rejestrującego, zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji braku określonych regulacji ani dowolnego stosowania przepisów przez organy kontrolujące. Powyższe potwierdza także okoliczność, że prawodawca europejski skierował swój postulat zawarty w preambule do "producentów" a nie do podmiotów wykonujących przewóz drogowy.

ad. III

Skarżąca zauważyła, że urządzenie rejestrujące składa się z przewodów, czujnika ruchu, i przyrządu rejestrującego. Zatem przyrządem rejestrującym jest urządzenie rejestrujące bez czujnika ruchu i przewodów do przyłączenia. Przyrząd rejestrujący jest częścią urządzenia rejestrującego i zakres tego pojęcia wyraźnie różni się od pojęcia "urządzenie rejestrujące". Wskazała, że w kontrolowanym pojeździe nastąpiła wymiana przyrządu rejestrującego posiadającego homologację typu el - 84 a nie urządzenia rejestrującego aktywowanego w kontrolowanym pojeździe 28 listopada 2010 r. Załącznik IB Rozporządzenia nr 3821/85 nie zawiera definicji legalnej wymiany. Zgodnie z wykładnią językową wymiana jest to zastąpienie jednego przedmiotu innym i nie jest tożsame z pojęciem naprawy, które wiąże się z czynnościami dotyczącymi uszkodzonego przedmiotu. W niniejszej sprawie czynność polegająca na wymianie przyrządu rejestrującego nie jest wymianą urządzenia rejestrującego, o którym mowa w art. 2 lit. b Rozporządzenia Rady (WE) nr 2135/98. Powyższe potwierdza teza zawarta w piśmie Dyrekcji Generalnej do Spraw Mobilności i Transportu Komisji Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. Zgodnie z Rozporządzeniem RADY (WE) NR 2135/98 z dnia 24 września 1998 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz dyrektywę 88/599/EWG dotyczącą stosowania rozporządzeń (EWG) nr 3820/85 i (EWG) nr 3821/85 art. 2 pkt 1 lit. b "od dnia wejścia w życie przepisów określonych w lit. a), pojazdy używane do przeważenia ludzi, zawierające więcej niż osiem miejsc nie licząc miejsca dla kierowcy i o ciężarze maksymalnym przekraczającym 10 ton, a także pojazdy używane do przewozu rzeczy, o ciężarze przekraczającym 12 ton, po raz pierwszy rejestrowane po dniu 1 stycznia 1996 r., o ile przekazywanie sygnałów do urządzenia rejestrującego, w które zostały wyposażone, jest wyłącznie elektryczne - spełniają wymagania określone w załączniku IB do rozporządzenia (EWG) 3821/85 w przypadku, gdy dane urządzenie jest wymieniane. Ponieważ w kontrolowanym pojeździe wymieniono jedynie przyrząd rejestrujący, zatem także i w tym układzie przepisów nie było obowiązku umieszczenia drugiego sygnału.

Autorka skargi podkreśliła, że organ kontrolny, po przeprowadzeniu oględzin pojazdu sporządził protokół, w którym nie stwierdzono naruszenia w postaci braku rejestrowania wymaganych przepisami elementów. Oględziny słusznie wykazały, że w kontrolowanym pojeździe został wymieniony tachograf (przyrząd rejestrujący) i że wykonano kalibrację. Następnie organ pobieżnie i lakonicznie stwierdził, że "tachograf zainstalowany w kontrolowanym pojeździe nie spełniał wymagań określonych w art. 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE) nr 2135 z dnia 4 września 1998 r. zmieniającego Rozporządzenie (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (...), który określa powstający z określonym dniem obowiązek wyposażenia pojazdów wprowadzonych do użytkowania po raz pierwszy w urządzenie rejestrujące zgodnie z wymaganiami załącznika IB do Rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz obowiązek dla określonych w tym przepisie pojazdów> spełniania wymagań określonych w załączniku IB do rozporządzenia (EWG)" Organ swym niezrozumiałym wywodzie pominął datę, od której stosuje się procedurę drugiego sygnału, gdyż z art. 2 zdanie drugie Rozporządzenia nr 1266/2009 wynika, że procedurę drugiego sygnału stosuje się do pojazdów wprowadzonych do użytkowania po raz pierwszy po 1.10.2012 r. Punkt 7 preambuły Rozporządzenia nr 1266/2009 wyraźnie brzmi, że "niniejsze rozporządzenie nie wymaga zastąpienia funkcjonujących tachografów cyfrowych zainstalowanych przed datą ich stosowania". Ponadto organ I instancji nie pochylił się nad kwestią homologacji typu. Przyrząd rejestrujący umieszczony w pojeździe posiadał homologację typu el - 84, co potwierdza że pojazd, w zakresie w jakim powinien, został dostosowany do obowiązujących przepisów oraz do oczekujących na wejście w życie regulacji prawnych.

Skarżąca podniosła, że przed kontrolą pojazdu Komisja Europejska wypracowała stanowisko względem podobnych spraw. Skoro przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest dostosowanie pojazdów i urządzeń rejestrujących do regulacji europejskich, to stanowisko zajęte przez twórcę tych regulacji powinno stanowić wzorzec ich stosowania. Komisja Europejska Dyrekcja Generalna ds. Mobilności i Transportu w znajdującym się w aktach sprawy piśmie przedstawiła stanowisko zajęte w podobnej sprawie z którego wynika, że w przypadkach kiedy tachograf I lub II generacji jest zainstalowany w ciężarówce, a jeden z elementów wyżej wymienionego tachografu zostanie uszkodzony, np. przyrząd rejestrujący lub czujnik ruchu, należałoby wtedy wymienić ów element na element tej samej lub nowszej generacji. W przypadku ciężarówki zarejestrowanej w 2008 r., jeżeli uszkodzenia dozna przyrząd rejestrujący I generacji po 30 września 2012 r., możliwa jest również wymiana na przyrząd rejestrujący I generacji. Tylko w mało prawdopodobnym przypadku, tj. gdy dwa główne składniki urządzenia rejestrującego zawiodą w tym samym czasie, wymagana byłaby wymiana na tachograf III generacji, łącznie z uruchomieniem niezależnego sygnału ruchu. Niezależnie od powyższego ustępu, trzeba mieć na uwadze, że przyrząd rejestrujący jest homologowany do pracy z określonymi typami czujników ruchu. Dlatego kombinacja przyrząd rejestrujący- czujnik ruchu, wynikające z wymiany, muszą mieć homologację typu, w przeciwnym razie taka wymiana nie jest możliwa. Ponadto, przyrząd rejestrujący musi być ponownie sparowany z istniejącym czujnikiem ruchu.

Mając na względzie powyższe skarżąca dostrzegła, że niezależny sygnał jest wymagany tylko dla urządzeń rejestrujących III generacji. Dodała, że ona posiada urządzenie innej generacji. Ta okoliczność także wskazuje na brak obowiązku umieszczenia drugiego sygnału w jej urządzeniu rejestrującym. Pomimo wymiany przyrządu rejestrującego po 30 września 2012 r. nadal istnieje możliwość używania urządzenia rejestrującego II generacji. W chwili obecnej także i polskie organy kontrolujące, wypracowują interpretację nowych regulacji w oparciu o stanowisko Komisji Europejskiej Dyrekcji Generalnej ds. Mobilności i Transportu, pomimo odmiennego stanowiska Głównego Urzędu Miar. Autorka skargi powołała się na decyzję Kujawsko - Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego, który w analogicznej sytuacji decyzją z 7 kwietnia 2016 r. umorzył postępowanie administracyjne.

Praktyka wypracowana przez producentów tachografów potwierdza, że pojazdy, które zostały zarejestrowane przed 1 października 2012 r., a także, w których instalacja urządzenia rejestrującego nastąpiła przed tą datą nie podlegają obowiązkowi umieszczenia drugiego sygnału. Tak samo jest w sytuacji gdy wymieniony przyrząd rejestrujący posiada homologację typu. Producentom tachografów także zależy na prawidłowym i sprawiedliwym stosowaniu prawa. Słusznym zdaniem Stoneridge Electronics LTD nie ma potrzeby instalowania drugiego sygnału prędkości w przypadku wymiany tachografu (jako wymiany skrzynki rejestrującej) w pojeździe zarejestrowanym przed październikiem 2012 r. Dowodzi tego wydana w kwietniu 2014 r. decyzja homologacyjna na obecnie wytwarzane tachografy. Z decyzji zatwierdzenia typu nie wynika obowiązek wyposażenia tachografu w dwa sygnały prędkości. Producent jednocześnie podkreśla, że "ustawodawca w sposób jednoznaczny definiuje początek okresu obowiązywania określonych wymagań poprzez datę rejestracji pojazdu w tym przypadku jest to 01/10/2012, a nie datę wytworzenia lub zainstalowania tachografu".

Co więcej, Rozporządzenie nr 165/2014 w pkt 26 preambuły zaznacza, że "celem zapewnienia jasnego, skutecznego i proporcjonalnego egzekwowania jednolitego wdrożenia przepisów socjalnych dotyczących transportu drogowego organy państw członkowskich powinny stosować te przepisy w sposób jednolity". Powyższe ma doniosłe znaczenie praktyczne i ekonomiczne. W przypadku bowiem zaakceptowania poglądu prawnego reprezentowanego przez organ II instancji należałoby uruchomić w pojeździe drugi niezależny sygnał prędkości pochodzący z innego źródła niż przetwornik napędzający tachograf. Niestety w większości pojazdów nawet producent pojazdów nie ma możliwości włączenia takiego sygnału, a więc trzeba domontować specjalne urządzenie, które dostarczałoby drugi sygnał niezależny prędkości z systemu GPS. Opisywane czynności wymagałyby zlecenia ich specjalistycznemu podmiotowi, ingerencji w układ elektroniki - szyny CAN pojazdu oraz wiązałyby się z podniesieniem kosztów w wysokości nie mniejszej niż 4500,00 zł netto dla każdego pojazdu.

Skarżąca podniosła, że tachograf umieszczony w jej pojeździe był dopuszczony do obrotu i posiadał homologację typu el -84. Pojazd był wyposażony w tachograf II generacji i posiadał zabezpieczenie przed "manipulacjami" w postaci "rejestracji w pamięci masowej błędów". Co prawda szczególną formą zabezpieczenia jest wprowadzenie od 1 października 2012 r. drugiego niezależnego sygnału (IMS) w układzie czujnikowym ruchu typu KITAS 2+, ale odnosi się ona jedynie do układu tachografów III generacji. Rozwiązanie to jest przewidziane dla pojazdów, które zarejestrowano i w których przeprowadzono instalację urządzenia rejestrującego po 1 października 2012 r. (instalacja: montaż urządzenia rejestrującego w pojeździe Rozporządzenie nr 3821/85 załącznik IB rozdział I lit. x oznacza pierwotne umieszczenie urządzenia rejestrującego, które składa się z przewodów, czujnika ruchu i przyrządu rejestrującego, w pojeździe przed dopuszczeniem do ruchu). Innymi słowy instalacja dotyczy montażu zupełnie nowego urządzenia rejestrującego a więc sytuacji, w której np. z pojazdu jest demontowany przyrząd wraz z czujnikiem ruchu i ewentualnie przewodami, a na jego miejsce jest instalowane zupełnie nowe urządzenie rejestrujące (a więc przyrząd rejestrujący wraz z czujnikiem ruchu oraz ewentualnie przewodem).

Skarżąca podniosła, że przyrząd rejestrujący umieszczony w kontrolowanym pojeździe posiadał wymaganą homologację typu i nie zachodziły żadne przesłanki uzasadniające jej cofnięcie - żaden organ nie podnosił takiej okoliczności. Zarówno organ I jak i II instancji w ogóle nie pochylił się nad zagadnieniem homologacji, pomimo że ze znajdującego się w aktach wydruku tachografu wynika, że kontrolowany pojazd homologację posiada. Sam fakt posiadania homologacji typu el - 84 powoduje że postępowanie w niniejszej sprawie powinno zostać umorzone.

2. Autorka skargi stwierdziła, że organ II instancji nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego w szczególności nie poddał analizie załącznika do protokołu kontroli z 24 listopada 2015 r. w którym organ I instancji wspomina o dacie obowiązywania nowych przepisów jednak poprzestaje na nie jasnym sformułowaniu "który określa z określonym dniem". Właśnie data obowiązywania Rozporządzenia nr 1266/2009 jest miarodajna dla niniejszej sprawy. Bowiem błędne jej ustalenie spowodowało nieuzasadnione nałożenie kary pieniężnej. Organ II instancji nie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji także przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowi pisma Komisji Europejskiej Dyrekcji Generalnej ds. mobilności i Transportu. Powyższy dowód wskazywał na konieczność umorzenia postępowania w sprawie, bowiem zawierał jednoznaczne stanowisko prawodawcy europejskiego, czyli w sposób najpełniejszy przedstawił zamierzenia i cel wprowadzenia i stosowania spornych regulacji.

Skarżąca podała, że w piśmie z 1 grudnia 2015 r. złożyła wyczerpujące wyjaśnienia. Organ jednak pominął regulacje wynikające z załącznika I rozdział II Rozporządzenia nr 165/2014 r. i nie zapoznał się z zamkniętym katalogiem elementów, które powinno rejestrować urządzenie rejestrujące. Gdyby organ ten uwzględnił obowiązujące przepisy nie znalazłby w nich jako pożądanego elementu "informacji z drugiego sygnału". Na skutek tego zaniechania organy obu instancji bezkrytycznie przyjęły, że elementy, które powinien rejestrować tachograf to są informacje z drugiego niezależnego sygnału, co skutkowało nieuzasadnionym ukaraniem.

Na marginesie skarżąca dodała, że Główny Inspektor Transportu Drogowego jako organ II instancji w decyzji z 5 października 2016 r. stwierdził, że "w analizowanym przypadku tachograf po raz pierwszy został aktywowany w dniu 28 listopada 2011 r. natomiast jego kalibracji została przeprowadzona w dniu 12.10.2015 r., podczas której wprowadzono nr rej. Pojazdu [...] oraz nr VIN pojazdu [...], oznacza to, że tachograf musiał spełniać wymagania na dzień 12.10.2015 r." stwierdzeniem tym stanął w sprzeczności ze swoim stanowiskiem opublikowanym na stronie www.gitd.uov.pl zgodnie z którym "pojazdy dopuszczone do ruchu po dacie 1 października 2012 r. powinny być wyposażone w drugi niezależny sygnał prędkości". W tym stanie decyzje organu II instancji jawią się jako niekonsekwentne i szkodzą stabilności prawa oraz drobnym przedsiębiorcom, dla których kara 2000.00 zł stanowi znaczną dolegliwość finansową.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie sądowej pełnomocnik skarżącej oświadczył, że wymianie w ramach naprawy podlegał tylko przyrząd rejestrujący, nie został natomiast wymieniony czujnik ani wiązka przewodów. W samochodzie w ramach tej naprawy został zamontowany inny przyrząd rejestrujący, który został przez niego zakupiony jako używany. Złożył oświadczenie sporządzone przez właściciela zakładu, w którym wymieniono wadliwą część. Dodał że od 30 lat prowadzi przedsiębiorstwo i w znaczeniu potocznym przyrząd rejestrujący jest określany mianem tachografu. Wniósł o dopuszczenie dowodu ze złożonego oświadczenia.

Na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. Sąd postanowił dopuścić dowód z oświadczenia J. W. złożonego 8 marca 2017 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego, którą utrzymano w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji o nałożeniu na skarżącą kary pieniężnej w kwocie 2.000 zł za naruszenie polegające na wykonywaniu przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów (załącznik do u.t.d. nr 3, poz. 6.1.2.). Zdaniem organów powyższego naruszenia skarżąca dopuściła się przez to, że 18 listopada 2015 r., wykonywała transport drogowy pojazdem, niespełniający wymagań 019a rozporządzenia Rady (UE) nr 3821/85 - "celu wykrycia manipulowania danymi dotyczącymi ruchu informacje z czujnika ruchu są potwierdzane przez informacje dotyczące ruchu pojazdu pochodzące z co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu".

Przede wszystkim wskazać należy, że z uwagi na wymienne posługiwanie się przez organy obu instancji pojęciem "urządzenie rejestrujące" i "przyrząd rejestrujący" oraz pojęciem "tachograf", co do którego zachodzą wątpliwości, czy organ ma na myśli urządzenie rejestrujące czy też sam przyrząd rejestrujący, nie wiadomo jakich ostatecznie organy dokonały ustaleń odnośnie tego, czy w pojeździe skarżącej doszło w dniu 12 października 2015 r. do wymiany całego tachografu, a więc urządzenia rejestrującego, składającego się z czujnika ruchu, przyrządu rejestrującego oraz przewodów czy też tylko przyrządu rejestrującego, stanowiącego część urządzenia rejestrującego, a więc część tachografu w rozumieniu przepisów obowiązującego w dacie kontroli rozporządzenia Rady (UE) nr 3821/85 . Ustalenie to jest zaś istotne z uwagi na konieczność dokonania oceny, czy do urządzenia jakie było zainstalowane w pojeździe skarżącej w dacie kontroli miały zastosowanie wymagania 019a wprowadzone do rozporządzenia Rady (UE) nr 3821/85 rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1266/2009. Zgodnie z pkt. 7 preambuły do tego ostatniego rozporządzenia "niniejsze rozporządzenie nie wymaga zastąpienia funkcjonujących tachografów cyfrowych zainstalowanych przed datą rozpoczęcia jego stosowania", a więc przed 1 października 2012 r. Zgodnie z załącznikiem IB do rozporządzenia nr 3821/85, zawierającego definicje, "instalacja" (pkt x) oznacza montaż urządzenia rejestrującego w pojeździe. Z kolei "urządzenie rejestrujące" (pkt ee) oznacza całość urządzeń zamierzonych do zainstalowania w pojazdach drogowych w celu automatycznego lub półautomatycznego pokazywania, rejestrowania i zapamiętywania szczegółowych danych o ruchu takich pojazdów i o pewnych okresach pracy osób kierujących tymi pojazdami. "Przyrząd rejestrujący" (pkt oo) oznacza urządzenie rejestrujące bez czujnika ruchu i przewodów do przyłączenia czujnika ruchu. Przyrząd rejestrujący może być zarówno pojedynczą jednostką jak i kilkoma jednostki rozmieszczonymi w pojeździe, o ile tylko spełnia wymagania zabezpieczenia określone w niniejszym rozporządzeniu. Natomiast "naprawa" (pkt gg) oznacza wszelką naprawę czujnika ruchu lub przyrządu rejestrującego wymagającą odłączenia ich zasilania lub odłączenia od innych elementów urządzenia rejestrującego lub otwarcia go.

Według Uniwersalnego Słownika Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2003, słowo: "naprawa" należy rozumieć jako "doprowadzenie czegoś do stanu używalności, do porządku, usunięcie, usuwanie w czymś usterek, uszkodzeń, naprawienie, reperacja, remont (...), zaś "wymiana" to "zastąpienie jakiejś rzeczy, zwłaszcza zużytej lub zepsutej, inną" (tom 2 str. 827 oraz tom 4 str. 629). W rezultacie naprawić, czyli doprowadzić do stanu używalności, można rzecz (urządzenie) lub jej część składową w różny sposób, np. wykonując reperację zepsutej części lub też dokonując wymiany tej części na sprawną. Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, tylko w sytuacji wymiany obu elementów tachografu (przyrządu rejestrującego i czujnika ruchu) można mówić o instalacji tachografu (urządzenia rejestrującego) w rozumieniu obowiązującego w dacie kontrolki pkt. 7 preambuły rozporządzenia nr 1266/2009. Sąd podziela w tej części stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku WSA w Opolu z dnia 1 grudnia 2016 r. sygn. II SA/Op 472/16 (dostępnym w internetowej bazie orzecznictwa sądowoadministracyjnych) jak i stanowisko wyrażone w znajdującym się w aktach administracyjnych piśmie z nagłówkiem "Komisja Europejska Dyrekcja Generalna ds. Mobilności i Transportu autorstwa Eddyʼego Liegeois. Skoro bowiem w pojeździe jest zainstalowane urządzenie rejestrujące, którego tylko część podlega wymianie, nie można uznać, że dochodzi w ten sposób do wymiany całego urządzenia rejestrującego i co za tym idzie do instalacji całego tachografu. Jego część bowiem jest już wcześniej zainstalowana.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zarówno zaskarżona decyzja jak i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 kpa oraz naruszeniem prawa materialnego – pkt 7 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1266/2009 w zw. z przepisami rozporządzeniem nr 3821/15 w zakresie wymogów jakie powinny spełniać urządzenia rejestrujące – wymaganiami 019a oraz art. 92a u.t.d. - w sytuacji gdyby okazało się, że skarżąca wymieniła w październiku 2015 r. tylko przyrząd rejestrujący. Dlatego też obie te decyzje podlegały uchyleniu, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł na postawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zmianami). Na podstawie art. 200 tej samej ustawy Sąd zasądził na rzecz skarżącej koszty postępowania równe wpisowi od skargi.

Ponownie rozpoznając sprawę, w pierwszej kolejności organ powinien wyjaśnić, czy w pojeździe skarżącej doszło do wymiany tylko przyrządu rejestrującego czy też tachografu, a więc urządzenia rejestrującego, w tym także przynajmniej czujnika ruchu. W przypadku gdyby okazało się, że wymieniono tylko przyrząd rejestrujący organ winien uwzględnić to, że powołane przez niego w niniejszej sprawie przepisy stanowiące podstawę do nałożenia na skarżącą kary pieniężnej z tytułu wykonywania przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące, które nie rejestruje wszystkich wymaganych elementów, znajdą zastosowanie tylko wówczas, gdy strona dokonała w kontrolowanym pojeździe wymiany całego tachografu. Ponownie bowiem podkreślić należy, iż zgodnie z punktem 7 preambuły rozporządzenia Komisji (UE) nr 1266/2009, rozporządzenie nie wymaga zastąpienia funkcjonujących tachografów cyfrowych zainstalowanych przed datą rozpoczęcia jego stosowania.

Natomiast odnosząc się w tym miejscu do zarzutów skargi, że w sprawie w ogóle nie może mieć zastosowania załącznik nr 3 lp.6.1.2. do u.t.d., bowiem załącznik ten obowiązywał przed wejściem w życie wymagania 019a określonego w załączniku IB rozdział III (wymagania odnośnie do konstrukcji i funkcjonalności urządzenia rejestrującego) do rozporządzenia nr 3821/85, a więc przed 1 października 2012r., a ponadto regulacja zawarta w załączniku nr 3 lp.6.1.2. do u.t.d. nie obejmuje braku co najmniej jednego źródła niezależnego od czujnika ruchu, z którego informacje potwierdzałyby informacje dotyczące ruchu pojazdu, to zdaniem składu orzekającego zarzut ten nie jest zasadny. Naruszenie określone w pkt 6.1.2. załącznika nr 3 do u.t.d. znajduje się w części dotyczącej naruszeń przepisów o stosowaniu urządzeń rejestrujących lub cyfrowych rejestrujących samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i postoju. Skoro przepisy unijne wymagają, aby instalowane po 1 października 2012 r. urządzenia rejestrujące były wyposażone w dodatkowe, niezależne od czujnika ruchu źródło informacji, potwierdzających informacje z czujnika ruchu, brak takiego dodatkowego źródła potwierdzającego dane oznacza, że urządzenie rejestrujące nie rejestruje wszystkich, wymaganych elementów, przy czym tym elementem, który nie jest rejestrowany, jest potwierdzenie informacji z czujnika ruchu. Bez znaczenia w związku z tym jest okoliczność, że załącznik nr 3, w tym naruszenie opisane pod poz. 6.1.2. obowiązywało przed 1 października 2012 r.



Powered by SoftProdukt