drukuj    zapisz    Powrót do listy

602 ceny, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, stwierdzono nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej decyzji I instancji, III SA/Kr 18/19 - Wyrok WSA w Krakowie z 2020-09-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 18/19 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2020-09-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-01-09
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Hanna Knysiak-Sudyka /sprawozdawca/
Janusz Kasprzycki
Maria Zawadzka /przewodniczący/
Symbol z opisem
602 ceny
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
stwierdzono nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej decyzji I instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 Art. 134, art. 135, art. 145, art. 200
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2018 poz 1990 Art. 130a
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - tekst jedn.
Dz.U. 2020 poz 256 Art. 156
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.) Protokolant Marzena Karteczka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2020 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 października 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości kosztów związanych z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, zniszczeniem pojazdu I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej A. K. kwotę 122 (sto dwadzieścia dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 24 października 2018 r., sygn. akt [...], wydaną po rozpoznaniu odwołania skarżącej A. K. od decyzji Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu z dnia [...] 2018 r. nr [...] o ustaleniu wysokości kosztów związanych z usuwaniem, przechowaniem, oszacowaniem, zniszczeniem pojazdu marki Nissan o nr rejestracyjnym[...] numer VIN: [...] w kwocie 3057,20 zł oraz zobowiązaniu skarżącej do ich zapłaty w terminie 30 dni od daty, w którym decyzja stanie się ostateczna, działając na mocy art. 130a ust. 5c, ust. 6, 10i, 10h ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. 1260 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia [...] 2018 r. nr [...] organ I instancji ustalił wysokość kosztów związanych z usuwaniem, przechowaniem, oszacowaniem, zniszczeniem pojazdu marki Nissan o nr rejestracyjnym [...] numer VIN: [...] w kwocie 3057,20 zł oraz zobowiązał skarżącą do ich zapłaty w terminie 30 dni od daty, w którym decyzja stanie się ostateczna. W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 17 września 2017 r. funkcjonariusz Policji Miasta wydał dyspozycję usunięcia samochodu marki Nissan o nr rejestracyjnym [...] z ul. P w K z powodu kierowania pojazdem przez osobę nieposiadającą uprawnień do kierowania pojazdem zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 130a ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W związku z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem, zniszczeniem przedmiotowego pojazdu zostały poniesione następujące koszty: za usunięcie pojazdu na parking strzeżony przy ul. L w kwocie 455,10 zł udokumentowane fakturą VAT nr [...] z dnia 30 września 2017 r., za przechowywanie pojazdu na parkingu strzeżonym przy ul. L w kwocie łącznej 2403,10 zł udokumentowane odpowiednimi fakturami, za oszacowanie pojazdu w kwocie 199,00 zł udokumentowane fakturą z dnia 28 grudnia 2017 r. Łączne koszty wyniosły 3057,20 zł. Ustalono, że właścicielem pojazdu jest skarżąca. Organ powołał treść art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym i podniósł, że wskazane wyżej opłaty nie zostały uiszczone przez właściciela pojazdu, natomiast faktyczne koszty związane z usunięciem, przechowywaniem i oszacowaniem pojazdu ponosi Gmina. W konsekwencji konieczne stało się wydanie decyzji określającej ostateczną wysokość opłat.

Odwołanie od opisanej powyżej decyzji w ustawowym terminie złożyła skarżąca wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła zawyżenie kwoty za usunięcie pojazdu na parking strzeżony oraz wykonanie oszacowania pojazdu bez wiedzy skarżącej. Zarzuciła także, że przy ustalaniu całkowitych kosztów nie wzięto pod uwagę wartości pojazdu, co powoduje obniżenie kosztów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, co skutkuje utrzymaniem jej w mocy. Organ powołał treść art. 130a ust. 1, ust. 2, ust. 5c, ust. 6, ust. 10, ust. 10e i 10h ustawy Prawo o ruchu drogowym. Organ odwoławczy wskazał, że na mocy postanowienia Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny z dnia 28 lutego 2018 r. sygn. akt [...], orzeczono przepadek pojazdu Nissan o nr rejestracyjnym [...] numer VIN: [...] na rzecz Gminy Miejskiej, które to postanowienie opatrzono klauzulą prawomocności, z której wynika, że postanowienie to stało się prawomocne z dniem 23 maja 2018 r. W postanowieniu tym wskazano, że przedmiotowy pojazd stanowił własność skarżącej.

Do akt sprawy dołączono również szereg innych dokumentów, dotyczących usunięcia pojazdu marki Nissan o nr rejestracyjnym [...] numer VIN: [...] z drogi publicznej ul. P. Dołączone do akt sprawy dokumenty pozwalają na weryfikację kwoty nałożonej zaskarżoną decyzją.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że w związku z powyższym zaskarżona decyzja co do zasady jest prawidłowa. Organ odwoławczy podniósł, że okres przechowywania pojazdu na parkingu przy ul. P w K wynika z dokumentacji i ze wskazanych danych w uzasadnieniu decyzji co do okresów parkowania. W decyzji przyjęto, iż obowiązek zwrotu kosztów przez właściciela pojazdu dotyczy kosztów parkowania pojazdu powstałych do dnia złomowania pojazdu. Z akt sprawy wynika natomiast, że dyspozycję usunięcia pojazdu wydano w dniu 17 września 2017 r. Następnie nastąpił przepadek pojazdu (prawomocność postanowienia datuje się od dnia 23 maja 2018 r.), a pojazd został przeznaczony do demontażu (zaświadczenie o demontażu wydano w dniu 6 czerwca 2018 r.). W związku z usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem przedmiotowego pojazdu koszty wyniosły 3057,20 zł, a sposób ich ustalenia jest prawidłowy i udowodniony w oparciu o stosowne faktury, co znalazło odzwierciedlenie w fakturach przedstawionych przez organ I instancji. Także wysokość kwot przyjętych z tytułu usunięcia pojazdu z drogi publicznej na parking strzeżony oraz stawki dobowej jego przechowywania nie może być – zdaniem organu - kwestionowana. Kwota za usunięcie oraz kwota za 1 dobę parkowania nie przewyższa bowiem stawek wynikających z uchwały Rady Miasta nr XXXI/543/15 z dnia 2 grudnia 2015 r. Kolegium nie kwestionuje ponadto wartości pojazdu ustalonej na podstawie opinii rzeczoznawcy majątkowego z dnia 28 grudnia 2017 r. Na wartość pojazdu wpłynęło jego uszkodzenie, co wynika z powyższej opinii.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wpłynęła skarga skarżącej A. K., która zaskarżyła decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania (mające istotny wpływ na wynik sprawy), tj. naruszenie art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a., polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w tym niewyjaśnienie, czy wartość pojazdu została odjęta od ogólnych kosztów. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że powodem złożenia skargi są jej wątpliwości co do wysokości kosztów związanych z holowaniem samochodu marki Nissan o nr rej. [...] na parking strzeżony oraz nieodliczenie wartości pojazdu od ogólnych kosztów poniesionych przez Zarząd Infrastruktury Komunalnej i Transportu w związku z usuwaniem przechowywaniem i zniszczeniem pojazdu. Organ odwoławczy w swoim uzasadnieniu powołuje się na uchwałę Rady Miasta z dnia 2 grudnia 2015 roku nr XXXI/543/15 stwierdzając, że kwoty usunięcia pojazdu marki Nissan nie przewyższają stawek podanych we wspomnianej uchwale Rady Miasta.

Uchwała Rady Miasta wydana w oparciu o obwieszczenie Ministra Finansów zawiera maksymalne stawki za usunięcie pojazdów, jednak nie stanowi to podstawy do stosowania zawyżonych kosztów w celu usunięcia pojazdu i przewiezienia go na parking. Skarżąca podniosła także, że organ II Instancji w swoim uzasadnieniu stwierdza, iż nie kwestionuje ustalonej wartości pojazdu Nissan, jednak nie wskazuje, co stało się z kwotą otrzymaną za ten pojazd, również w decyzji organ pierwszej instancji nie przedstawia tej kwoty w rozliczeniu.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 19 marca 2019 r. zawiesił postępowanie sądowe do czasu uprawomocnienia się wyroku wydanego w sprawie sądowoadministracyjnej o sygn. akt III SA/Kr 1236/18. Postanowieniem z dnia 17 lipca 2020 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2167) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez sąd następuje tylko w przypadku stwierdzenia istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy - art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.; zwanej dalej "p.p.s.a."). Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 p.p.s.a. stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli Sądu było rozstrzygnięcie dotyczące ustalenia wysokości kosztów związanych z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, zniszczeniem pojazdu marki Nissan o nr rejestracyjnym [...] numer VIN: [...] w kwocie 3057,20 zł oraz zobowiązania skarżącej do ich zapłaty w terminie 30 dni od daty, w którym decyzja stanie się ostateczna.

Podstawę materialnoprawną kwestionowanej decyzji stanowiły przepisy art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 110). Zgodnie z art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.

Z kolei art. 130a ust. 5c wskazanej ustawy stanowi, iż pojazd usunięty z drogi w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lub 2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłat za jego usunięcie i parkowanie. W art. 130a ust. 10 przywołanej ustawy wskazano natomiast, że starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu. Art. 130a ust. 10e ustawy stanowi natomiast, że w sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 130a ust. 10h ustawy koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta. Zgodnie z art. 130a ust. 10i ustawy Prawo o ruchu drogowym jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 10h.

Zgodnie z art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

W niniejszej sprawie zasadnicze znaczenie dla jej rozstrzygnięcia ma okoliczność, że jako podstawę określenia kwot z tytułu usunięcia pojazdu z drogi publicznej zostały przyjęte stawki wynikające z uchwały Rady Miasta nr XXXI/543/15 z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu. Powyższa uchwała była przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 11 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Kr 1236/18, stwierdził nieważność powyższej uchwały w całości. Wyrok ten jest prawomocny, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 czerwca 2020 r., sygn. akt I OSK 2060/19, oddalił skargę kasacyjną od wyroku WSA w Krakowie z 11 lutego 2019 r. Stwierdzenie nieważności uchwały wywołuje skutek ex tunc, co oznacza, że uchwała nie jest zdolna do wywołania skutków prawnych od daty jej wejścia w życie. Powyższe oznacza, że decyzje wydane w niniejszej sprawie przez organy obu instancji są decyzjami wydanymi bez podstawy prawnej w zakresie, jaki był regulowany wyeliminowaną z obrotu prawnego wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 11 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Kr 1236/18, uchwałą Rady Miasta nr XXXI/543/15 z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu. Wydanie decyzji bez podstawy prawnej skutkuje stwierdzeniem jej nieważności w oparciu o przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Na marginesie należy podnieść, że w decyzji organu I instancji wskazano, że maksymalna wysokość opłat została ustalona na podstawie uchwały nr LXI/1326/16 z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu oraz wysokości kosztów powstałych w przypadku odstąpienia od usunięcia pojazdu. Również powyższa uchwała była przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 11 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Kr 1234/18, stwierdził nieważność powyższej uchwały w całości. Wyrok ten jest prawomocny, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 czerwca 2020 r., sygn. akt I OSK 2058/19, oddalił skargę kasacyjną od wyroku WSA w Krakowie z 11 lutego 2019 r.

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę organy zobowiązane są zastosować obowiązujące przepisy, w tym wynikające z aktów prawa miejscowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł w oparciu o art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 135 p.p.s.a. orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, w oparciu o art. 200 p.p.s.a. Na koszty postępowania złożyła się kwota 122 zł tytułem wpisu od skargi.



Powered by SoftProdukt