Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia del. WSA Tomasz Świstak /spr./ Protokolant starszy inspektor sądowy Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej E. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. akt VII SA/Wa 187/16 w sprawie ze skargi E. D. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] 2015 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 187/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E.N. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej "GINB") z dnia [...] 2015 r. utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] 2015 r. wydaną w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia na wniosek E.N., J.S., A.K. oraz A.M., nieważności decyzji Starosty S. z dnia [...] 2013 r.

Decyzja Starosty S. dotyczyła zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia Wspólnocie Mieszkaniowej ul. K. [...] w S. pozwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na termomodernizacji i zmianie kolorystyki, wymianie pokrycia dachowego i okien na klatkach schodowych, remoncie wejść, dociepleniu stropu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym w S., przy ul. K. [...], na działce o nr ew. [...], obr. ew. [...],[...] (dalej również "pozwolenie na budowę").

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł E.N., zaskarżając go w całości i zarzucając:

I. na podstawie art. 174 pkt 1 ppsa naruszenie przepisów prawa materialnego tj.

1. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane w zw. z art. 27 ustawy o własności lokali poprzez błędne przyjęcie, że postępowanie administracyjne nie dotyczyło interesu prawnego skarżącego kasacyjnie, w związku z czym brak uznania go za stronę postępowania nie mógł stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji;

2. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, w zw. z § 318 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. o w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wskutek błędnego uznania, że inwestycja budowlana dotyczy części wspólnych budynku, które nie mają wpływu na użytkowanie lokali skarżącego kasacyjnie inwestycja powoduje naruszenie warunków korzystania z lokalu którego właścicielem jest skarżący;

II. na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1. art. 1 § 1 i 2 PrSądAdm w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c ppsa w zw. z art. 134 § 1 ppsa w zw. z art. 151 ppsa w zw. z art. 7, 8, 9 oraz art. 77 § 1 kpa. oraz 107 § 3 kpa polegające na oddaleniu zamiast uwzględnieniu skargi, a w konsekwencji nieuchyleniu decyzji organów administracji obu instancji mimo, iż nie zabrano należycie i nie rozważono całego materiału dowodowego w niniejszej sprawie, co skutkowało nienależytym i niewyczerpującym wyjaśnieniem skarżącemu w uzasadnieniach obu decyzji okoliczności faktycznych i prawnych mających wpływ na prawa skarżącego kasacyjnie;

2. art. 1 § 1 i 2 "Pr. Sąd Adm" oraz art. 3 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nienależyte wykonanie obowiązku kontroli w zw, z art. 141 § 4 cyt. ustawy poprzez wadliwe uzasadnienie zaskarżonego wyroku, nieodpowiadające wymogom cyt. przepisu, polegające na całkowitym braku rozpoznania i dokonania oceny prawnej podniesionego przez skarżących w skardze zarzutu naruszenia art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niedostateczne uzasadnienie prawne i faktyczne decyzji, a także nieustosunkowanie się przez WSA w Warszawie w uzasadnieniu wyroku do tego zarzutu;

3. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nie zamieszczenie w uzasadnieniu wyroku określonych w/w przepisem elementów, obligatoryjnych tj. wyjaśnienia podstawy prawnej przyczyn przyjęcia, że skarżący mimo iż poprzednio był uznany za stronę wyrokami WSA i NSA w podobnym postępowaniu, obecnie za stronę uznawany nie jest, czego Sąd w żaden sposób nie wyjaśnił, albowiem lakoniczność uzasadnienia, brak wyjaśnienia przez Sąd toku swojego rozumowania, to uniemożliwia właściwą kontrolę kasacyjną orzeczenia.

Na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019 r. pełnomocnik E.N. wnosił i wywodził jak w skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie sądowoadministracyjne zostało wszczęte po dniu 15 sierpnia 2015 r., a zatem do uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje zastosowanie art. 193 zdanie drugie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. dalej "P.p.s.a."). Zgodnie z tym przepisem, uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Powołany przepis stanowi lex specialis wobec art. 141 § 4 P.p.s.a. i jednoznacznie określa zakres, w jakim Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnia z urzędu wydany wyrok w przypadku, gdy oddala skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny nie przedstawia więc w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę kasacyjną opisu ustaleń faktycznych i argumentacji prawnej podawanej przez organy administracji i Sąd pierwszej instancji.

Stosownie do treści art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W niniejszej sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a.

Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu tej sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej, które są wyznaczone każdorazowo wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

W rozpoznawanej sprawie kluczowe jest przesądzenie, czy E.N. posiada status strony postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty S. z dnia [...] 2013 r. Badając tę kwestię, Naczelny Sąd Administracyjny w pierwszej kolejności poddał analizie zarzut naruszenia tych przepisów postępowania, które odnoszą się do zebrania materiału dowodowego. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść bowiem dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. II GSK 819/11, LEX nr 1217424 oraz z dnia 26 marca 2010 r., sygn. II FSK 1842/08, LEX nr 596025; wszystkie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej CBOSA).

W rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018, poz. 2107, dalej "P.u.s.a.") w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 7, 8, 9 oraz art. 77 § 1 K.p.a. oraz art. 107 § 3 K.p.a.

Wskazać bowiem należy, iż za oczywiście niezasadny należy uznać zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 1 § 1 i 2ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. P.u.s.a. Zgodnie z tymi przepisami sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej (§ 1 tego przepisu) i kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2). Jest to przepis ustrojowy określający podstawowe kryterium sprawowania kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne. Naruszenie tego przepisu ma miejsce wówczas, gdy sąd rozpoznający sprawę uchyli się od obowiązku wykonania kontroli zaskarżonej decyzji czy postanowienia. Tak się w niniejszej sprawie nie stało, bowiem zaskarżony wyrok został wydany po rozpoznaniu skargi na decyzję GINB z dnia [...] 2015 r. w przedmiocie umorzenia postępowania nieważnościowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przeprowadził zatem kontrolę aktu objętego zakresem właściwości tego Sądu, stosując w tym zakresie wyłącznie kryterium zgodności z prawem. Wydanie wyroku niezgodnego z oczekiwaniem skarżącego nie może być zaś utożsamiane z uchybieniem powołanej normie.

Z tych samych przyczyn nie może być uznany za trafny zarzut naruszenia art. 3 § 1 P.p.s.a. Przepis ten stanowi bowiem, iż sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Można byłoby uznać w ostateczności te przepisy za naruszone, gdyby sąd administracyjny uchylił się od dokonania kontroli np. w ten sposób, iż odrzuciłby skargę, mimo tego, że była ona dopuszczalna. Zaś sam fakt rozpoznania przedmiotowej sprawy i wydania wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie świadczy o tym, że nie doszło do ich naruszenia. Określona przez ustawę kontrola została przez ten Sąd w stosunku do zaskarżonej decyzji zrealizowana. Polegała ona na wyjaśnieniu problemu zgodności tej decyzji z prawem, a zatem na zbadaniu kwestii jej legalności. Zwieńczeniem dokonanego aktu wymiaru sprawiedliwości było wydanie zaskarżonego wyroku. Wydanie wyroku niezgodnego z oczekiwaniem strony skarżącej nie może być utożsamiane z uchybieniem powołanej normie i to nawet wtedy, gdy Sąd nie dokonał oceny wszystkich zgłaszanych przez stronę skarżącą zastrzeżeń.

Wskazany także jako wzorzec kontroli kasacyjnej art. 134 § 1 P.p.s.a. stanowi zaś, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Art. 57a odnosi się przy tym do skarg na pisemne interpretacje podatkowe, jest więc w kontekście rozpoznawanej sprawy bez znaczenia. W orzecznictwie wskazuje się, że w ramach zarzutu naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a. nie można kwestionować prawidłowości zajętego stanowiska prawnego i wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poglądów ani prawidłowości oceny materiału dowodowego (zob. wyroki NSA z dnia 27 września 2017 r., I OSK 2535/16; z dnia 17 września 2018 r., II OSK 3343/17; z dnia 27 marca 2019 r., II OSK 1046/17 - wszystkie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej CBOSA). Nie mógł zatem odnieść skutku także zarzut naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a.

Odnosząc się wreszcie do zarzutów naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit c P.p.s.a. i art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 7, 8, 9 oraz art. 77 § 1 K.p.a. oraz art. 107 § 3 K.p.a. wskazać zaś należy, iż organy zgromadziły materiał dowodowy w stopniu niezbędnym do stwierdzenia, że skarżącemu kasacyjnie nie przysługiwał status strony w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty S. Pismem z dnia [...] 2015 r. organ zwrócił się do Starosty o przekazanie akt sprawy zakończonej wydaniem pozwolenia na budowę oraz zajęcie stanowiska w przedmiocie kwestii poruszonych we wniosku o stwierdzenie nieważności postępowania. W odpowiedzi na to pismo Starosta przekazał organowi akta sprawy zakończonej wydaniem pozwolenia na budowę oraz kserokopie uchwał członków Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. K. [...] w S. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, dokumenty przekazane przez Starostę były wystarczające do stwierdzenia, że skarżący kasacyjnie nie jest stroną postępowania nieważnościowego. W tym zakresie materiał dowodowy został zgromadzony w sposób wyczerpujący, co zostało trafnie zaaprobowane przez orzekający w sprawie sąd I instancji.

Na marginesie zauważyć należy, że zgodnie z art. 12 K.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Słusznie zatem organ wydał rozstrzygnięcie w oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy, skoro pozwalał on na załatwienie zawisłej przed organem sprawy.

Nieskuteczny okazał się także zarzut naruszenia art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2013, poz. 1409, ze zm., dalej "Pr. bud.") w zw. z art. 27 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000, Nr 80, poz. 903 ze zm., dalej "u.w.l.").

Wskazać należy przy tym, że Naczelny Sąd Administracyjny orzekał już w przedmiocie skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim oddalającego skargę E.N. na decyzję w sprawie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie decyzji Starosty S. z dnia [...] 2013 r. (zob. wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 2015 r., sygn. II OSK 2266/13, dost. w CBOSA). Skład orzekający w niniejszej sprawie w związku z treścią art. 170 P.p.s.a. związany jest poglądem prawnym wyrażonym w powyższym wyroku w zakresie tego, że E.N. nie przysługiwał status strony w postępowaniu zwykłym dotyczącym udzielenia pozwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na termomodernizacji i zmianie kolorystyki, wymianie pokrycia dachowego i okien na klatkach schodowych, remoncie wejść oraz dociepleniu stropu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym w S., przy ul. K. [...], albowiem nie wykazał on, iż posiada indywidualny, odrębny od interesu prawnego Wspólnoty Mieszkaniowej interes prawny

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 28 ust. 2 Pr. bud., stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu.

Art. 27 u.w.l. stanowi zaś, że każdy właściciel lokalu ma prawo i obowiązek współdziałania w zarządzie nieruchomością wspólną. Nie uchybia to jednak przepisom art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1. Powołane w art. 27 zd. 2 u.w.l. przepisy dotyczą kompetencji zarządu wspólnoty mieszkaniowych. Tak więc art. 21 ust. 1 stanowi, że zarząd kieruje sprawami wspólnoty mieszkaniowej i reprezentuje ją na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą a poszczególnymi właścicielami lokali. Zgodnie zaś z art. 22 ust. 1, czynności zwykłego zarządu podejmuje zarząd samodzielnie.

Wspólnocie mieszkaniowej przysługuje status strony w postępowaniach z zakresu prawa budowlanego, które mają związek z nieruchomością wspólną. Uznanie właściciela lokalu za stronę takiego postępowania jest wyjątkiem (por. wyroki NSA z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. II OSK 1996/16; z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. II OSK 719/16; z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. II OSK 757/16; wszystkie wyroki dostępne w CBOSA). Oprócz tego to właścicielu lokalu ciąży obowiązek wykazania własnego, indywidualnego interesu prawnego, a w konsekwencji tego, że planowana inwestycja będzie negatywnie oddziaływać na jego nieruchomość lokalową (por. wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. II OSK 2383/10, dost. w CBOSA).

Odnosząc powyższe rozważania do realiów rozpoznawanej sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że E.N. nie przysługiwał status strony postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę. Skarżący kasacyjnie w żaden sposób nie wykazał, że ma w powyższym postępowaniu własny, indywidualny interes prawny, odrębny od interesu prawnego wspólnoty mieszkaniowej, której jest członkiem. Skarżący kasacyjnie twierdzi co prawda, że prace budowlane będą negatywnie oddziaływać na tego lokal poprzez dopuszczenie do realizacji określonych robót budowlanych. Twierdzenia te nie zostały jednak poparte żadnym przekonującym dowodem. Jak zaś wskazano powyżej, to na skarżącym kasacyjnie ciąży obowiązek wykazania swego interesu prawnego. Wobec powyższego słusznie uznał Sąd I instancji, że skarżącemu kasacyjnie nie przysługiwał status strony postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę.

Nieuzasadnione i gołosłowne są ponadto twierdzenia skargi kasacyjnej, że zaskarżona decyzja narusza prawo E.N. do współdecydowania o istotnych kwestiach dotyczących zakresu robót objętych pozwoleniem na budowę. W rozpoznawanej sprawie pozwolenie na budowę zostało wydane w oparciu o oświadczenie zarządu o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zarząd złożył powyższe oświadczenie na podstawie uchwały nr [...] członków Wspólnoty Mieszkaniowej ul. K. [...] z dnia [...] 2011 r. Mocą tej uchwały członkowie Wspólnoty wyrazili zgodę na prowadzenie robót budowlanych objętych pozwoleniem na budowę z dnia [...] 2013 r.

Zgodnie zaś z art. 25 u.w.l. właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Skarżący kasacyjnie mógł zatem realizować swoje uprawnienie do współdecydowania o nieruchomości wspólnej w drodze wytoczenia powództwa do sądu powszechnego. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby skarżący kasacyjnie wytoczył takie powództwo. Ponadto skarżący kasacyjnie mógł realizować uprawnienia kontrolne względem zarządu, przeciwdziałając niewłaściwym w jego ocenie decyzjom zarządu lub całej wspólnoty. Tego rodzaju działań skarżący kasacyjnie również nie podjął.

Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się ponadto naruszenia art. 28 ust. 2 Pr. bud. w zw. z § 318 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U.2019.1065, dalej "rozporządzenie").

Przywołany w skardze kasacyjnej § 318 rozporządzenia stanowi, że rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe przegród zewnętrznych i ich uszczelnienie powinny uniemożliwiać przenikanie wody opadowej do wnętrza budynków.

Słusznie wskazał Sąd I instancji, że kwestia robót budowlanych w obrębie piwnic budynku była przedmiotem odrębnej decyzji Starosty S. z dnia [...] 2012 r. W tej sprawie orzekł prawomocnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 r. (sygn. akt II OSK 1689/13). Wskazać należy, że objęta tym wyrokiem decyzja Starosty S. z dnia [...] 2012 r. dotyczyła inwestycji w zakresie wykonania docieplenia, wymiany pokrycia dachowego, okien na klatkach schodowych, remontu wejść, docieplenia stropów, piwnic oraz drenażu opaskowego wokół budynku z odprowadzeniem wód drenażowych do kanalizacji miejskiej deszczowej w budynku wielorodzinnym, przy ul. K. [...] w S., na działce nr [...]. Z kolei decyzja, nieważności której stwierdzenia dochodzi skarżący kasacyjnie w niniejszym postępowaniu, nie obejmuje drenażu opaskowego wokół budynku z odprowadzeniem wód drenażowych do kanalizacji miejskiej deszczowej.

W rozpoznawanej sprawie E.N. nie wykazał, w powiązaniu z jakimi przepisami decyzja Starosty z [...] 2013 r. mogłaby negatywnie oddziaływać na jego nieruchomość. Za gołosłowne należało uznać w tym zakresie twierdzenia skargi kasacyjnej, że wadliwie wykonana termomodernizacja oraz poszycie dachowe powodować będą przesiąkanie wód opadowych do wnętrza budynku i oddziaływać na lokal skarżącego kasacyjnie. Podobnie gołosłowne są fragmenty uzasadnienia skargi kasacyjnej, które dotyczą potencjalnego wpływu docieplenia budynku na lokal E.N.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że w ramach zarzutu naruszenia tego przepisu nie można kwestionować prawidłowości zajętego stanowiska prawnego i wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poglądów ani prawidłowości oceny materiału dowodowego (zob. wyroki NSA z dnia 27 września 2017 r., I OSK 2535/16; z dnia 17 września 2018 r., II OSK 3343/17; z dnia 27 marca 2019 r., II OSK 1046/17).

Możliwość kwestionowania ustaleń faktycznych zarzutem naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. jest dopuszczalna, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera jednoznacznego stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia, co w sposób oczywisty może mieć wpływ na wynik sprawy (zob. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09). Naruszenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 141 § 4 P.p.s.a. zaistnieje wówczas, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się sąd wydając zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala na kontrolę instancyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia (por. wyrok NSA z dnia 27 marca 2019 r., II OSK 1046/17).

Uzasadnienie wyroku powinno zawierać m.in. zwięzłe przedstawienie stanu sprawy i zarzutów podniesionych w skardze. Korelatem tego jest wypowiedź sądu administracyjnego co do przyjętego stanu sprawy jako podstawy orzekania oraz odpowiedź na zarzuty, co jednak nie oznacza konieczności roztrząsania i analizowania sprawy w aspekcie każdego twierdzenia strony zawartego w petitum i uzasadnieniu skargi (por. wyrok NSA z dnia 12 marca 2019 r., sygn. II FSK 971/17, dost. w CBOSA). Prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku nie wymaga szczegółowego odniesienia się przez sąd pierwszej instancji do wszystkich zarzutów skargi oraz podniesionej w niej argumentacji, a jedynie w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia kontroli zaskarżonego aktu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 12 marca 2019 r., sygn. II OSK 1054/17, dost. w CBOSA). Dopiero pominięcie przez wojewódzki sąd administracyjny istotnych zarzutów i argumentów skargi wraz z wykazaniem ich istotności przez skarżącego kasacyjnie może stanowić uzasadnioną podstawę do uchylenia wyroku sądu administracyjnego I instancji (por. wyrok NSA z dnia 13 marca 2019 r., sygn. II GSK 506/17, dost. w CBOSA).

Przenosząc powyższe rozważania do realiów rozpoznawanej sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera jasny i klarowny wywód co do tego, dlaczego skarga podlegała oddaleniu. Sąd I instancji przytoczył przepisy prawa, na których oparł swoje rozstrzygnięcie oraz wyjaśnił, dlaczego przyjął taką, a nie inną ich wykładnię. Słusznie Sąd przyjął, że zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów Kodeksu cywilnego oraz Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie mają istotnego charakteru z perspektywy kontroli zaskarżonej decyzji. Na Sądzie nie ciążył zatem obowiązek odniesienia się do tych zarzutów. Z kolei zarzuty naruszenia art. 28 ust. 2 Pr. bud. oraz powołanych w skardze przepisów rozporządzenia zostały omówione wyczerpująco. O naruszeniu przez Sąd art. 141 § 4 P.p.s.a. nie przesądza zaś to, że skarżący kasacyjnie nie zgadza się z argumentacją Sądu. Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej Sąd I instancji nie był także obowiązany do odnoszenia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do orzeczeń sądów administracyjnych zapadłych w innych, zdaniem skarżącego podobnych, sprawach. Zauważyć bowiem należy, iż wskazywany w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jako korzystny dla E.N. wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1057/14 zapadł na gruncie postępowania nieważnościowego dotyczącego decyzji o udzieleniu pozwolenia na wykonywanie innego rodzaju robót budowlanych oraz nie był w dacie wydawania orzeczenia zaskarżonego rozpoznawaną skargą kasacyjną prawomocny. Nadto wyrokiem z dnia 27 stycznia 2017 r., sygn. II OSK 1145/15 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1057/14 i oddalił skargę E.N. prawomocne przesądzając, iż również w kontrolowanej w tym postępowaniu sprawie administracyjnej nie przysługiwał mu przymiot strony, albowiem nie posiadł on indywidualnego interesu prawnego. wynikającego z konkretnie wskazanego przepisu prawa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.