Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 9 stycznia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2014 roku sprawy ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Wnioskiem z dnia 24 czerwca 2013 r., J.P. zwrócił się do Burmistrza O. o udostępnienie informacji publicznej następującym zakresie: miesięcznej wysokości wynagrodzenia brutto asystenta Burmistrza W.J. w poszczególnych miesiącach od zatrudnienia do 24 czerwca 2013 r., wysokości brutto wypłaconych temu pracownikowi premii lub nagród w powyższym okresie, aktualnego i pierwszego zakresu obowiązków W.J. oraz informacji, kiedy i ile razy zmieniano zakres obowiązków tego pracownika.

Burmistrz Miasta O., działając na podstawie art. 5 ust. 2 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), dalej powoływanej również jako "u.d.i.p.", decyzją z dnia 31 lipca 2013 r., odmówił udzielenia informacji publicznej w zakresie wysokości wynagrodzenia brutto asystenta Burmistrza W.J. w poszczególnych miesiącach od zatrudnienia do dnia 24 czerwca 2013 r. i wysokości brutto wypłaconych premii lub nagród temu pracownikowi w powyższym okresie. Organ podał, że ograniczenie dostępu do informacji publicznej z uwagi na prywatność osoby fizycznej, o którym mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnuje z przysługującego mu prawa. Burmistrz wyjaśnił, że osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny w rozumieniu art. 115 § 13 Kodeksu karnego, zaś na gruncie

art. 5 ust. 2 u.d.i.p. osobą pełniącą funkcję publiczną będzie każdy, kto pełni funkcję

w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych

i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym, albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swoich zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Funkcję publiczną pełnią osoby, które wykonują powierzone im przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskują znaczny wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym. Organ wskazał, że cechą wyróżniającą osobę pełniącą funkcję publiczną jest posiadanie określonego zakresu uprawnień, pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Uwzględniając powyższe, Burmistrz wywiódł, że osoba zatrudniona na stanowisku asystenta burmistrza nie jest funkcjonariuszem publicznym, a zatem udzielenie szczegółowych informacji o wysokości wynagrodzenia i premii tego pracownika podlega ochronie z uwagi na ochronę prywatności osoby fizycznej, jako jednego z atrybutów dóbr osobistych, o których mowa w art. 23 i art. 24 kodeksu cywilnego. Zatem należało odmówić udzielenia informacji o wynagrodzeniu i innych jego składnikach asystenta burmistrza.

Pismem z dnia 1 sierpnia 2013 r., organ pierwszej instancji przesłał wnioskodawcy "Zakres obowiązków asystenta Burmistrza" W.J. i "Zwiększenie zakresu obowiązków asystenta Burmistrza".

W odwołaniu, złożonym od decyzji Burmistrza O., J.P. zarzucił, że organ pierwszej instancji udzielił mu odpowiedzi po upływie ustawowego terminu. Ponadto wywiódł, że osoby, które nie wykonują merytorycznych kompetencji danego organu, nie posiadają uprawnień do zarządzania oraz podejmowania w tym zakresie decyzji, a jedynie ułatwiają pracę tych organów (np. sekretarki, telefonistki, pracownicy obsługi technicznej, utrzymywania czystości, itp.), są pracownikami pełniącymi czynności usługowe. Wobec tego doradcy i asystenci burmistrza, wymienieni w ustawie o pracownikach samorządowych, powoływani przez burmistrza na stanowiska finansowane ze środków publicznych, nie mogą być zaliczeni do osób pełniących wyłącznie czynności usługowe. Pracownicy ci, zdaniem odwołującego się, są funkcjonariuszami publicznymi w rozumieniu przepisów u.d.i.p. Strona dodała, że zgodnie z ustawą o pracownikach samorządowych kierownik jednostki może żądać od asystenta złożenia oświadczenia majątkowego, co oznacza, że ochrona informacji dotyczących finansów asystenta w tym zakresie jest ograniczona, podobnie jak w przypadku innych pracowników samorządowych. Ponadto, odwołujący się zarzucił, że powołane przez organ pierwszej instancji orzecznictwo nie dotyczyło asystentów, lecz pracowników spółki. Za bezzasadne odwołujący się uznał przywoływanie art. 23 i art. 24 kodeksu cywilnego. Stwierdził, że skoro żądane informacje są w posiadaniu organu, to winny zostać udostępnione.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w E., decyzją z dnia 9 września 2013 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie w sprawie. Organ odwoławczy podniósł w uzasadnieniu, że stanowiska asystentów i doradców, jako nowa kategoria pracowników samorządowych, została wprowadzona z dniem 1 stycznia 2009 r. na mocy przepisów ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych. Kolegium wyjaśniło, że stosunek pracy z tymi pracownikami nawiązywany jest na podstawie umowy o pracę na czas określony i może być rozwiązany w każdym czasie, za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Doradcy i asystenci nie mają obowiązku składania ślubowania i nie dotyczą ich także przepisy o naborze. Nie są oni także poddawani okresowej ocenie pracowniczej. Nie stosuje się w stosunku do nich art. 30 ust. 1 tej ustawy, przewidującego zakaz wykonywania zajęć pozostających w sprzeczności lub związanych z zajęciami, które wykonują w ramach obowiązków służbowych, wywołujących uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność. Obowiązki doradców

i asystentów określone zostały w art. 31 - art. 33 powołanej ustawy. Kolegium wyjaśniło, że oświadczenie majątkowe osoby te składają tylko na żądanie pracodawcy, co oznacza, że w braku takiego żądania, nie muszą składać takiego oświadczenia ani w trakcie podejmowania pracy, ani w czasie trwania zatrudnienia. Organ odwoławczy podniósł ponadto, że dla prawidłowej wykładni pojęcia "funkcjonariusza publicznego", o którym mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. należy posiłkować się legalną definicją tego pojęcia zawartą w art. 115 § 13 Kodeksu karnego, który przewiduje, że funkcjonariuszem publicznym jest m.in. osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe (np. sekretarki, telefonistki, pracownicy obsługi technicznej), a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych (np. we władzach samorządu zawodowego, izbach rzemieślniczych, organizacjach kombatanckich). Kolegium przywołało też tezę, zawartą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt

K 17/05, że sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań

w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym,

w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazując na powyższe stwierdziło, że nie można uznać, iż osoba zatrudniona na stanowisku asystenta burmistrza jest funkcjonariuszem publicznym. Wobec tego informacja, która nie dotyczy funkcjonariusza publicznego lub osoby pełniącej w organie funkcję publiczna w rozumieniu u.d.i.p., o wysokości wynagrodzenia, nie ma charakteru informacji publicznej. Na poparcie zajętego stanowiska Kolegium przywołało orzeczenia sądów administracyjnych. Stwierdziło, że zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej i umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. W ocenie Kolegium,

w sprawie niedopuszczalne i bezprzedmiotowe było zastosowanie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Istotą decyzji wydanej w trybie przepisu art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. jest to, że organ odwoławczy uchyla decyzję organu i instancji, nie rozstrzygając sprawy pod względem merytorycznym. W przypadku wystąpienia bezprzedmiotowości postępowania, organ odwoławczy umarza postępowanie organu I instancji. Umorzenie z powodu bezprzedmiotowości jest obligatoryjne, co wynika z kategorycznego brzmienia tego artykułu. Przesłanką umorzenia jest bezprzedmiotowość "z jakiejkolwiek przyczyny" , czyli z każdej przyczyny powodującej brak jednego z elementów materialnego stosunku prawnego w odniesieniu do jego strony podmiotowej lub przedmiotowej. Bezprzedmiotowe – w ocenie Kolegium – jest zatem postępowanie w niniejszej sprawie. W skardze, złożonej na decyzję SKO w E. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, J.P. powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka oraz poglądy doktryny wywiódł, że prawo do informacji ma doniosłe znaczenie w demokratycznym społeczeństwie. Podał, że jest dziennikarzem i chciał poddać publicznej ocenie informacje o wydatkach ze środków publicznych. Rolą mediów jest bowiem informowanie obywateli o sposobie gospodarowania środkami publicznymi, których często brakuje na podstawowe zadania samorządu. Skarżący wskazał, że z art. 33 ust. 1 i art. 34 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy o finansach publicznych wynika zasada jawności i przejrzystości gospodarki finansowej w sferze finansów publicznych. Podkreślił znaczenie tej reguły w kontekście art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Wywiódł, że skoro prawo do informacji jest zagwarantowane w Konstytucji, to dostęp do informacji publicznej winien być interpretowany w szeroki sposób, a wyjątki od tej reguły powinny być rozumiane wąsko. Skarżący, powołując się na wskazany w zaskarżonej decyzji wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. i art. 115 § 13 Kodeksu karnego, wywiódł, że asystent burmistrza pełni funkcje publiczne i jako taki jest funkcjonariuszem państwowym. Funkcja asystenta jest związana bowiem z wykonywaniem zadań przez organ wykonawczy gminy i ma charakter polityczny. Skarżący podniósł, że art. 4 ustawy o pracownikach samorządowych nie pozwala na zaliczenie stanowiska asystenta do stanowisk pełniących funkcje usługowe i pomocnicze. Stwierdził, że ochrona prywatności nie dotyczy działalności osobistej osoby, jeżeli działalność ta wiążą się ściśle z działalnością publiczną. Prawo do prywatności nie dotyczy bowiem funkcjonariusza publicznego. Skoro zaś stanowisko asystenta uznawane jest za polityczne, to osoby tej nie obejmuje powyższe wyłączenie. Skarżący wywiódł ponadto, że umorzenie postępowania nie zwalnia organu pierwszej instancji od obowiązku załatwienia sprawy w tej części, do której nie mają zastosowania przepisy K.p.a.

W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w sprawie. Kolegium stwierdziło, że nie narusza przepisów prawa odmowa dostępu do informacji o wynagrodzeniu i wypłaconych premiach i nagrodach konkretnie oznaczonej z imienia i nazwiska osobie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Prawo do informacji wynika z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka

i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. nr 60, poz. 284

z późn. zm.) oraz z art. 10 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Dz. U. z 1977 r. nr 38, poz. 167). W art. 10 Konwencji każdemu zagwarantowano prawo do otrzymywania i przekazywania informacji i idei, bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe (ust. 1), z zastrzeżeniem w ust. 2, że korzystanie z tej wolności może podlegać wymaganiom i ograniczeniom. Artykuł 19 ust. 2 Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych formułuje natomiast prawo do informacji, jako prawo każdego do swobodnego wyrażania poglądów, które obejmuje swobodę poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania wszelkich informacji i poglądów, bez względu na granice państwowe. Obydwa akty prawne wyposażają każdego w prawo do wolności informacji. Zgodnie zaś z art. 61 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej

i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej, pochodzących z powszechnych wyborów,

z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Ponadto, na zasadach wyrażonych w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p., dostęp do informacji publicznej ograniczają tajemnice ustawowo chronione oraz prywatność osoby fizycznej. Skutkiem przyjęcia, że zachodzą okoliczności, określone w tych przepisach, jest wydanie decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Wnioskodawcy przysługuje wówczas tryb odwoławczy uregulowany w ust. 2 art. 16, a następnie skarga do sądu administracyjnego (art. 21 u.d.i.p.).

W niniejszej sprawie należało dokonać oceny, czy żądana przez skarżącego informacja – wysokość uzyskiwanego wynagrodzenia i wypłaconych premii lub nagród brutto wskazanego imiennie asystenta Burmistrza w poszczególnych miesiącach od zatrudnienia do 24 czerwca 2013 r., stanowi informację publiczną, do udostępnienia której organ pierwszej instancji jest zobowiązany.

Pojęcie informacji publicznej określone zostało w art. 1 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o dostępie do informacji publicznej, w myśl którego informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności informacje o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Zaznaczyć należy, że katalog z art. 6 nie jest katalogiem zamkniętym. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organów władzy publicznej, związanych z organem bądź w jakikolwiek sposób dotyczących organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez organy, jak i te, w których organ wzywa do realizacji przewidzianych prawem żądań, także te, które tylko w części dotyczą organu, nawet gdy nie pochodzą wprost od niego (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2002 r. w sprawach o sygn. akt: II SA 181/02, II SA 1956/02 i II SA 2036-2037/02, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 września 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 2199/06; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 lutego 2011 r., IV SAB/Wr 70/10, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 października 2011 r., IV SAB/Wr 90/11). Zaznaczyć również należy, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji RP, zasadę prawa do informacji o sprawach publicznych, wyznaczył reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to przepisy ustaw określających tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom, szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (tak NSA w wyroku z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 1774/10).

Należy jednocześnie podnieść, że dostęp do informacji publicznej podlega ustawowym ograniczeniom. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach

o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Prawo to, zgodnie z ust. 2 art. 5, podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W przedmiotowej sprawie, Sąd nie podziela stanowiska skarżącego, że osoba zatrudniona na stanowisku asystenta burmistrza jest funkcjonariuszem publicznym, wobec czego nie stosuje się do niej ograniczeń wynikających z cytowanego przepisu. W stanie faktycznym sprawy brak jest podstaw do takiego stwierdzenia.

Sąd w pełni podziela stanowisko, wyrażone w powołanym przez strony niniejszego postępowania uzasadnieniu wyroku Trybunałem Konstytucyjnym z dnia 20 marca 2006 r., sygn. K 17/05, że sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym

w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Nie każdy zatem pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji. Trybunał Konstytucyjny stwierdził również w tym orzeczeniu, że podejmując próbę wskazania ogólnych cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną, można bez większego ryzyka błędu uznać, iż chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są zatem takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny.

W myśl postanowień art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2008 r. nr 223, poz. 1458 z późn. zm.), wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta i marszałek województwa mogą zatrudniać osoby na stanowiskach doradców i asystentów odpowiednio w urzędzie gminy, starostwie powiatowym i urzędzie marszałkowskim, na czas pełnienia funkcji przez odpowiednio wójta (burmistrza, prezydenta miasta), starostę lub marszałka. Zadania tych pracowników obejmują, w przypadku pracy doradców - doradzanie podmiotom, które ich powołują, zaś asystenci zajmują się organizacją obsługi tych podmiotów (zob. W. Drobny, M. Mazuryk,

P. Zuzankiewicz, Ustawa o pracownikach samorządowych. Komentarz. Oficyna, 2010).

Ze znajdujących się w aktach administracyjnych i udostępnionych skarżącemu przy piśmie z dnia 1 sierpnia 2013 r.: "Zakresu obowiązków asystenta Burmistrza" i "Zwiększenia zakresu obowiązków asystenta Burmistrza" wynika, że asystent Burmistrza O. nie wykonuje zadań, które można byłoby zakwalifikować jako wykonywanie funkcji publicznych rozumianych w przedstawiony wyżej sposób. Zakres obowiązków tego pracownika obejmuje bowiem: prowadzenie spraw związanych z organizacją i przebiegiem kontaktów Burmistrza z instytucjami i podmiotami, w tym podmiotami zagranicznymi; asystowanie Burmistrzowi podczas spotkań i wyjazdów służbowych, w tym delegacji zagranicznych; organizowanie i obsługę wizyt gości zagranicznych; prowadzenie kalendarza Burmistrza, współpracę z mediami, przygotowywanie tłumaczeń, prowadzenie korespondencji okolicznościowej Burmistrza, dokumentacji i opracowań na potrzeby Urzędu i organów miasta; ewidencję i nadzór nad realizacją ustaleń podjętych na naradach z udziałem Burmistrza; realizowanie zadań związanych z funkcjami reprezentacyjnymi i protokolarnymi obowiązkami Burmistrza; koordynację przygotowania opinii i informacji w dziedzinach objętych działalnością miasta oraz koordynację badań dotyczących opinii i potrzeb społeczności lokalnej; analizę społecznych wyników wdrażania strategii działań

i przedsięwzięć Burmistrza; działania z zakresu komunikacji społecznej; współkształtowanie wizerunku i marki O.; monitorowanie i analizowanie zjawisk zachodzących w UE w związku z członkostwem oraz prowadzenie innych spraw

w zakresie powierzonym przez Burmistrza.

Żadne z wymienionych wyżej zadań nie wiąże się z podejmowaniem działań, wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób, ani nie łączy się z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Skoro więc działalność asystenta Burmistrza O. pozbawiona jest elementów władztwa publicznego, to nie ma już potrzeby informacji na ten temat i informacje o wysokości uposażenia tego pracownika nie stanowią informacji publicznej.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że informacja dotycząca sposobu dysponowania środkami publicznymi przez organ samorządu terytorialnego stanowi informację publiczną.

W niniejszej sprawie skarżący nie występował jednak o udostępnienie takich danych, lecz o zarobki konkretnej osoby – określonego imiennie pracownika organu gminy, który nie pełni funkcji publicznych. Wnioski w sprawach indywidualnych nie mają jednak charakteru informacji publicznej i jako takie nie podlegają rozpoznaniu w trybie przepisów u.d.i.p. Nie zmienia powyższej oceny fakt, że asystent jest zatrudniany przez organ wykonawczy samorządu terytorialnego i na żądanie burmistrza obowiązany jest złożyć oświadczenie

o stanie majątkowym. Okoliczności te nie świadczą o wykonywaniu przez asystenta Burmistrza O. funkcji publicznych. Ponadto, fakt, iż pracownik samorządowy jest wynagradzany ze środków publicznych, nie oznacza, że informacja o wynagrodzeniu konkretnej osoby zatrudnionej w jednostce wymienionej w art. 2 ustawy o pracownikach samorządowych, będzie zawsze stanowiła informacją publiczną, niezależnie od wykonywanych przez tego pracownika zadań.

W konsekwencji powyższego, prawidłowo Kolegium uznało, że w przypadku, gdy żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, nie stosuje się art. 16 u.d.i.p. W takim przypadku udzielenie odpowiedzi winno nastąpić w formie pisemnej, zawierającej argumentację w przedmiotowym zakresie (zob. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 545/12).

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. Nr 270 z późn. zm.), skargę należało oddalić.