drukuj    zapisz    Powrót do listy

6111 Podatek akcyzowy, Podatek akcyzowy, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję, V SA/Wa 2271/19 - Wyrok WSA w Warszawie z 2020-07-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

V SA/Wa 2271/19 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2020-07-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-12-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Jadwiga Smołucha /przewodniczący/
Konrad Łukaszewicz /sprawozdawca/
Tomasz Zawiślak
Symbol z opisem
6111 Podatek akcyzowy
Hasła tematyczne
Podatek akcyzowy
Sygn. powiązane
I FSK 768/21 - Wyrok NSA z 2021-07-27
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a, art. 200, art. 205 par. 2, art. 206
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2019 poz 900 art.72 par.1 pkt 1
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Jadwiga Smołucha, Sędzia WSA - Konrad Łukaszewicz (spr.), Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak, Protokolant st. specjalista - Monika Włochińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2020 r. sprawy ze skargi B. sp. z o.o. w D. przy udziale Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia .... października 2019 r. nr .... w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. z dnia 28 czerwca 2019 r.; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz B. sp. z o.o. w D. kwotę 622 zł (sześćset dwadzieścia dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

V SA/Wa 2271/19

UZASADNIENIE

Kontrolą sądowoadministracyjną w niniejszej sprawie objęte zostało postępowanie zakończone decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. (zwanego dalej: "Dyrektorem Izby") z dnia (...) października 2019 r. o numerze (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Wnioskiem z dnia (...) grudnia 2012 r. Spółka z o.o. Browar C. – obecnie B. Spółka z o.o. z siedzibą w D.(zwana dalej: "Spółką" bądź "Skarżącą") – wystąpiła do Naczelnika Urzędu Celnego w C. o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym od piwa za okresy rozliczeniowe od maja 2007 r. do lutego 2009 r.

Decyzją z dnia (...) września 2013 r. Naczelnik Urzędu Celnego w C. odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym od piwa za miesiąc czerwiec 2008 r. w wysokości 3.127,00 zł, a po rozpatrzeniu odwołania Spółki, decyzją z dnia (...) kwietnia 2014 r. Dyrektor Izby Celnej w W. utrzymał to rozstrzygnięcie w mocy. W ocenie organów, nie można było stwierdzić, by Spółka poniosła podatek akcyzowy od piwa w wysokości wyższej od należnej, bowiem kwota akcyzy należnej z tytułu wyprowadzenia piwa ze składu podatkowego w miesiącu czerwcu 2008 r. była zgodna z kwotą akcyzy wynikającą ze złożonej pierwotnie deklaracji podatkowej. Organy nie podzieliły zapatrywania Spółki, że przy obliczaniu podatku akcyzowego od piwa smakowego należy brać pod uwagę produkt przed dodaniem do niego substancji słodzących. W ich ocenie, ustalenie podstawy opodatkowania następuje w odniesieniu do wyrobu gotowego, zaś obowiązujące przepisy nie przewidują żadnych umniejszeń (odliczeń) w związku z dodaniem po zakończeniu procesu fermentacji substancji słodzących.

Spółka wystąpiła ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 r. o sygn. akt V SA/Wa 1570/14 uchylił obie decyzje organów celnych. Rozstrzygając zaistniały wówczas spór między stronami, WSA przesądził, że prawidłowe obliczenie kwoty podatku od piwa smakowego (słodzonego) powinno nastąpić bez uwzględnienia substancji smakowych dodanych już po procesie fermentacji.

Rozpoznając ponownie wniosek Skarżącej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. (zwany dalej: "Naczelnikiem Urzędu") doszedł do wniosku, że w sprawie znajduje zastosowanie pogląd wyrażony w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lipca 2011 r. o sygn. akt I GPS 1/11, zgodnie z którym, nie można mówić o nadpłacie kwoty podatku akcyzowego w sytuacji, gdy ten kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu uszczerbku majątkowego. W związku z tym organ wystąpił do Spółki pismem z dnia (...) lutego 2019 r., w którym wezwał ją do wyjaśnienia, czy w związku ze sprzedażą piwa w okresie od maja 2007 r. do października 2012 r. poniosła ona uszczerbek majątkowy związany z uiszczeniem podatku akcyzowego oraz do przedstawienia sposobu kalkulacji cen sprzedaży piwa w tym okresie, w tym przedłożenia sprawozdań finansowych, a także wyjaśnienia, czy Spółka dokonywała zwrotu nabywcom piwa podatku akcyzowego zapłaconego przez nich w cenie piwa. W odpowiedzi Skarżąca wyjaśniła, że pomimo tego, że uiszczała podatek akcyzowy w większej wysokości (z uwagi na uwzględnienie dodatków smakowych), to nie miało to wpływu na wzrost ceny piwa w tym okresie. Zdaniem Spółki, nie przeniosła ona na konsumentów ekonomicznego ciężaru zwiększenia akcyzy, a tym samym poniosła uszczerbek majątkowy z tytułu nienależnie poniesionego podatku w kwocie wyższej niż należna.

Decyzją z dnia (...) czerwca 2019 r. o numerze (...) Naczelnik Urzędu ponownie odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym od piwa za miesiąc czerwiec 2008 r. w wysokości 3.127,00 zł. W uzasadnieniu organ powołał się na wykładnię przepisu art. 72 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1977 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) przedstawioną w uchwale NSA o sygn. akt I GPS 1/11, która w jego ocenie znajduje odpowiednie zastosowanie w niniejszej sprawie. W związku z tym, w ocenie organu, aby można było stwierdzić nadpłatę w podatku akcyzowym od piwa, to należy wykazać, że Spółka poniosła uszczerbek majątkowy w związku z uiszczeniem wyższej kwoty tego podatku. Zdaniem Naczelnika Urzędu, przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie wykazało jednak, by taki uszczerbek Skarżąca poniosła. Organ wskazał, że dokonał analizy sytuacji finansowej Spółki w latach 2007 – 2012, która wykazała, że była ona na bardzo dobrym poziomie, zaś Spółka znajdowała się w tym okresie w obszarze małego prawdopodobieństwa bankructwa. Organ podniósł przy tym, że nawet spadek sprzedaży nie może sam w sobie świadczyć, że podatnik poniósł ciężar ekonomiczny podatku, gdyż mogą o tym decydować inne czynniki, np. spadek sprzedaży piwa przy wzroście sprzedaży wina.

Zaskarżoną decyzją z dnia (...) października 2019 r. Dyrektor Izby utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu w całości podzielając argumentację zaprezentowaną przez organu I instancji. Organ odwoławczy podkreślił przy tym, że cechą podatku akcyzowego jest to, że istnieje możliwość przerzucenia jego ciężaru na inne podmioty (konsumentów, nabywców towaru), wynikająca z obowiązku wliczenia podatku w cenę towaru. Może więc dojść do sytuacji, w której koszt wadliwego opodatkowania nie zostanie poniesiony przez podatnika, a zatem zwrot nadpłaty takiemu niezubożonemu podatnikowi nie znajduje uzasadnienia konstytucyjnego. W celu ustalenia przesłanki poniesienia przez Spółkę uszczerbku majątkowego, organ przeprowadził analizę sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstwa prowadzonego przez Spółkę w oparciu o dokumenty finansowe: analizy wskaźnikowe za lata 2007 – 2009 i 2010 – 2012; wynik finansowy/przychody netto ze sprzedaży za lata 2005 – 2012 oraz sprawozdania finansowe za lata 2004 – 2012 uzyskane z Internetowego Systemu Informacji Prawnej Lex, a następnie ustalił, że sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa była w analizowanym okresie bardzo dobra, działalność gospodarcza przynosiła zysk, przychody ze sprzedaży rosły, a zadłużenie było coraz niższe. W ocenie Dyrektora Izby, z faktów tych nie wynika więc, że wskutek uiszczenia podatku akcyzowego zawartego w cenie sprzedawanych wyrobów (piwa smakowe) podatnik poniósł uszczerbek majątkowy w rozumieniu uchwały NSA z dnia 22 czerwca 2011 r. o sygn. akt I GPS 1/11, bezpośrednio wynikający z zapłaty podatku akcyzowego w wysokości większej od należnej. Obciążenie podatkiem akcyzowym nie miało wpływu na powstanie zubożenia przedsiębiorcy, a cały ciężar opodatkowania został przerzucony na inne podmioty (konsumentów), co wynika z zasady przerzucalności podatków pośrednich. Organ odwoławczy zwrócił uwagę na zawarte w uchwale NSA wskazanie, że procedura zwrotu nadpłaty jest procedurą o charakterze restytucyjnym, której celem jest zwrot zubożenia bezpośrednio wynikającego z zapłaty niezgodnego z prawem podatku, a nie kompensacja wszelkiego uszczerbku spowodowanego taką zapłatą. W konkluzji Dyrektor Izby stwierdził, że wskutek uiszczenia podatku akcyzowego zawartego w cenie sprzedawanych produktów podatnik nie poniósł uszczerbku majątkowego w rozumieniu powołanej wyżej uchwały, bezpośrednio wynikającego z zapłaty podatku akcyzowego w wysokości większej od należnej, wobec czego brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Dyrektora Izby z dnia (...) października 2019 r. Spółka wniosła o jej uchylenie w całości oraz poprzedzającej ja decyzji organu I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie:

1) art. 72 § 1 pkt 1 w zw. z art. 75 § 4a Ordynacji podatkowej, polegające na błędnej odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym od piwa w sytuacji, w której z ustalonego w sprawie stanu faktycznego bezspornie wynika, że nadpłata ta powstała, ponieważ Spółka dokonała zapłaty podatku w wysokości większej niż należna;

2) art. 120 i art. 121 § 1 w zw. z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, polegające na oparciu rozstrzygnięcia na okoliczności, która nie znajduje umocowania w przepisach i odmowę stwierdzenia nadpłaty mimo bezspornego wystąpienia wszystkich wymaganych przez przepisy przesłanek do stwierdzenia nadpłaty;

3) art. 180 § 1 w zw. z art. 122 Ordynacji podatkowej, polegające na całkowitym pominięciu dowodów przedłożonych przez Spółkę w toku postępowania, z których wynika, że nie przerzucała ona na konsumentów ekonomicznego ciężaru nadpłaconej akcyzy od piwa;

4) art. 122 i art. 191 Ordynacji podatkowej, polegające na zaniechaniu udowodnienia, że po stronie Spółki doszłoby do bezpodstawnego wzbogacenia w przypadku stwierdzenia nadpłaty;

5) art. 10 ust. 1 oraz art. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1292 ze zm.) poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do kwestii zubożenia spółki na jej niekorzyść.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Pismem z dnia (...) stycznia 2020 r. do postępowania sądowego wstąpił Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców, który przyłączył się do stanowiska wyrażonego w skardze, wnosząc o uchylenie obu decyzji wydanych w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325; zwanej dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, że zadaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego jest zbadanie legalności zaskarżonego aktu pod względem jego zgodności z prawem, to znaczy ustalenie czy organ orzekający w sprawie prawidłowo zinterpretował i zastosował przepisy prawa w odniesieniu do właściwie ustalonego stanu faktycznego. Jednocześnie, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrolując sprawę w ramach powyższych kompetencji, Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zapadłe decyzje wydane zostały z uchybieniem art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Natomiast w myśl art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nadpłata powstaje – co do zasady (z zastrzeżeniem § 2) – z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej niż należna.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że Skarżąca dokonała zapłaty podatku akcyzowego w wysokości wyższej niż wynikało to z treści obowiązującego prawa oraz że złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty przed upływem terminu przedawnienia do zwrotu nadpłaty (art. 79 § 2 i at. 80 § 3 Ordynacji podatkowej). Istota sporu sprowadza się do zastosowanej przez organy wykładni art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej w ten sposób, że Skarżącej nie przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji oraz uzyskania zwrotu nadpłaty z powodu braku po jej stronie zubożenia na skutek zapłaty podatku.

Dokonana przez organy interpretacja art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej jest nieprawidłowa, gdyż treść tego przepisu jest jasna i nie budzi wątpliwości, wobec tego co do zasady nie zachodziła konieczność jego wykładni, wykraczającej poza literalne brzmienie przepisu. Wyinterpretowana przez organ dodatkowa przesłanka, uzależniająca zwrot nadpłaty od zaistnienia po stronie podatnika zubożenia na skutek zapłaty podatku w wysokości większej niż należna, nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach. Poniesienie rzeczywistego ciężaru ekonomicznego podatku nie stanowi bowiem przesłanki ustawowej zwrotu nadpłaconego podatku. W świetle regulacji Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (art. 217, art. 7) należy przyjąć, że wszelkie obowiązki nakładane na podatników w zakresie obciążenia ich daninami publicznymi, w tym również ograniczenia uprawnienia do żądania zwrotu nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku, mogą wynikać wyłącznie z przepisów ustawowych. Polski ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie do przepisów Ordynacji podatkowej czy też do ustawy akcyzowej mechanizmów ograniczających zwrot nadpłaty. Tym samym nie można ograniczać prawa podatnika do zwrotu nadpłaconego podatku, wynikającego z jasno brzmiących przepisów ustawowych, poprzez wyinterpretowanie dodatkowych przesłanek zwrotu w drodze wykładni celowościowej tych przepisów.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej co do zasady akceptuje regulacje prawa krajowego które przewidują odmowę zwrotu podatków pobranych nienależnie w sytuacji, gdyby taki zwrot powodował bezpodstawne wzbogacenie podmiotów uprawnionych (por. wyroki TSUE w sprawach: C-68/79 Hans Just, ECLI:EU:C:1980:57; C-343/96 Dilexport, ECLI:EU:C:1999:59; C-309/06 Marks & Spencer, ECLI:EU:C:2008:211). Zastosowanie takiego ograniczenia w prawie krajowym zostało jednak uzależnione przez TSUE od pewnych warunków: 1) organy krajowe mają obowiązek ustalenia, czy ciężar ekonomiczny podatku został przerzucony na inne podmioty; 2) niedopuszczalne jest przyjmowanie domniemania, że jeśli wniosek dotyczy zwrotu podatku pośredniego, to kwota tego podatku została w całości przerzucona na kontrahenta; 3) sprzeczne z prawem UE są reguły dowodowe, przenoszące na podatnika ciężar udowodnienia, że podatek nie został przerzucony na inny podmiot; 4) ustalenie, że w danym przypadku nastąpiło przerzucenie całości kwoty podatku nie uprawnia do wyłączenia prawa podatnika do otrzymania zwrotu, ponieważ konieczne jest wówczas wykazanie, że zwrot wnioskowanej opłaty doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia podatnika; 5) nawet w sytuacji, gdy zostanie wykazane, że obciążenie nienależnym podatkiem zostało przerzucone na osoby trzecie, jego zwrot na rzecz podmiotu gospodarczego nie prowadzi koniecznie do jego bezpodstawnego wzbogacenia, gdyż zwiększenie stosowanych cen o kwotę rzeczonego podatku może powodować powstanie po jego stronie szkody związanej ze zmniejszeniem się wielkości sprzedaży (por. wyroki w sprawach: C-147/01 Weber's Wine World, ECLI:EU:C:2003:533 pkt 85; C-309/06 Marks & Spencer, ECLI:EU:C:2008:211 pkt 41-43; C-398/09 Lady & Kid, ECLI:EU:C:2011:540, pkt 18-21). Z powołanych orzeczeń TSUE wynika, że w sytuacji, gdy prawo krajowe przewiduje wprost odmowę zwrotu podatku pobranego nienależnie, jeśli taki zwrot powodowałby bezpodstawne wzbogacenie podatnika, wyłączenie takie jest dopuszczalne w świetle prawa UE tylko przy spełnieniu istotnych warunków, wśród których znajduje się m.in. zakaz przyjmowania domniemania, że jeśli wniosek dotyczy zwrotu podatku pośredniego, to kwota tego podatku została w całości przerzucona na kontrahenta, a samo przerzucenie podatku na kontrahentów nie oznacza jeszcze, że zwrot tego podatku doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia podatnika. Powołane orzeczenia TSUE odnoszą się jednak do pozytywnych regulacji, które statuują możliwość odmowy zwrotu nadpłaty w analizowanych okolicznościach, a polski ustawodawca takiego rozwiązania nie przewidział w prawie krajowym. Z orzecznictwa TSUE wynika tylko, że w przypadku, gdyby takie rozwiązanie zostało wprowadzone, to odmowa nie może być automatyczna i bezrefleksyjna. TSUE nie wyklucza możliwości zwrotu podatku nawet w przypadku istnienia krajowej normy prawnej odwołującej się do bezpodstawnego wzbogacenia podatnika. Tym bardziej w sytuacji braku takiej regulacji w prawie krajowym, taka możliwość także nie może zostać wyłączona.

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie znajduje zastosowania uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 czerwca 2011 r. sygn. akt I GPS 1/11. Powołana uchwała została wydana w konkretnej sprawie, na podstawie art. 15 § 1 pkt 3 p.p.s.a., zatem jest wiążąca dla stanu faktycznego ustalonego w tej sprawie, a dotyczącego opodatkowania sprzedaży energii elektrycznej. Należy zwrócić uwagę, że w odniesieniu do wyrobów należących do kategorii napojów alkoholowych katalog czynności opodatkowanych jest inny niż w przypadku energii elektrycznej, w związku z czym różny jest też przedmiot opodatkowania i moment powstania obowiązku podatkowego. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawiony w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 stycznia 2020 r. o sygn. akt I GSK 499/17 (wydanego w sprawie o podobnym stanie faktycznym jak ustalony w niniejszej sprawie), że uchwała o sygn. akt I GPS 1/11 nie ma charakteru abstrakcyjnego, wiążącego sądy administracyjne przy rozstrzyganiu w innych sprawach niż dotyczące opodatkowania energii elektrycznej, a w szczególności nie znajduje ona zastosowania do opodatkowania piwa i napojów piwnych. NSA w powołanym wyroku uznał za błędną wykładnię art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, przejawiającą się odejściem od wykładni literalnej tego przepisu i uznaniem, że nie jest nadpłatą kwota podatku akcyzowego uiszczona z tytułu produkcji i sprzedaży piwa i napojów piwnych smakowych w sytuacji, gdy ten, kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu uszczerbku majątkowego. Stanowisko to potwierdzają również poglądy zaprezentowane w zdaniach odrębnych do uchwały o sygn. akt I GPS 1/11.

Na marginesie należy zauważyć, że powyższa uchwała I GPS/11 zapadła na gruncie specyficznego stanu faktycznego polegającego nie nieprawidłowym implementowaniu regulacji unijnych (art. 21 ust. 5 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej - Dz.Urz. UE L 283 z 31.10.2003, s. 51), do krajowego porządku prawnego (art. 6 ust. 5 nieobowiązującej już ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym Dz.U. Nr 29, poz. 257 ze zm.). Nie wdając się w szczegóły należy stwierdzić, że w stanie faktycznym, w którym podjęto uchwałę, to nie producent energii, lecz dystrybutor lub redystrybutor powinien być podatnikiem podatku akcyzowego w obrocie energią elektryczną. Jednakże jak wynika z tego stanu faktycznego generalnie akcyza od energii elektrycznej należała się Państwu Polskiemu, tylko winna ona być pobrana na innym etapie (nie producenta, tylko dystrybutora lub redystrybutora). Natomiast w niniejszej sprawie taka akcyza w żaden sposób nie należy się Skarbowi Państwa i przyjęcie stanowiska organów orzekających prowadzi do skutku, że to Skarb Państwa staje się podmiotem bezpodstawnie wzbogaconym, kosztem podmiotu gospodarczego.

Rozpatrując ponownie sprawę organ weźmie pod uwagę przedstawioną wyżej ocenę prawną, jak również ocenę prawną wyrażoną w uzasadnieniu do wyroku z dnia 8 grudnia 2015 r. o sygn. akt V SA/Wa 1570/14 i podejmie stosowne działania w adekwatnym trybie.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Zawarte w punkcie drugim wyroku postanowienie w przedmiocie kosztów sądowych oparte zostało na przepisach art. 200, art. 205 § 2 i art. 206 p.p.s.a. Na zasądzone koszty składają się: się uiszczony wpis od skargi w wysokości 125 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 480 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Sąd miarkował zwrot kosztów postępowania dla strony w zakresie wynagrodzenia pełnomocnika poprzez przyznanie go w takiej kwocie, jak gdyby od sprawy pobrano wpis stały (tj. w wysokości określonej w § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz.U. z 2018 r. poz. 265), pomimo że wartość przedmiotu zaskarżenia została określona w kwocie pieniężnej i był pobrany wpis stosunkowy. W ocenie Sądu okoliczność, że Spółka złożyła do tutejszego sądu kilkadziesiąt skarg o tożsamej treści, w sprawach o takim samym stanie faktycznym i prawnym, różniącym się jedynie okresem rozliczeniowym, którego dotyczą kolejno zaskarżone decyzje oraz wysokością żądanej do zwrotu nadpłaty, pozwala na przyjęcie, że w rozpoznawanej sprawie zaistniał uzasadniony przypadek o jakim mowa w art. 206 p.p.s.a., pozwalający na odstąpienie od zasadzenia części kosztów postępowania. Nadto wskazać można, że łączna wartość przedmiotu sporu we wszystkich zainicjowanych sprawach Skarżącej mieści się w przedziale określonym w pkt 7 § 2 ww. rozporządzenia (200.000-2.000.000 zł) i wg tego przepisu należne koszty zastępstwa procesowego wynosiłyby 10.800 zł. Natomiast w sądzie zarejestrowano 47 spaw i przy przyjęciu, że od każdej ze spraw sąd zasądza koszty zastępstwa procesowego w wysokości 480 zł, to łączna kwota wynagrodzenia pełnomocnika wynosić będzie 22.560 zł, co dodatkowo uzasadnia miarkowanie kosztów zastępstwa procesowego.



Powered by SoftProdukt