Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Asesor WSA Małgorzata Grzelak Protokolant Michał Syta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2006 r. sprawy ze skargi A. KG z siedzibą w B., Niemcy na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie oddalenia sprzeciwu w sprawie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz A. KG z siedzibą w B., Niemcy kwotę 1600 (jeden tysiąc sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2005 roku nr [...] Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej oddalił sprzeciw wniesiony przez firmę A. KG z siedzibą w B., Niemcy wobec decyzji Urzędu Patentowego RP z dnia [...] września 2003 roku o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy MERCI R-146586 na rzecz R. Spółka jawna w K., przeznaczony do oznaczenia towarów w klasie 30 tj. kawy, namiastek kawy, napojów na bazie kawy.

Rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i wywody prawne:

W dniu [...] sierpnia 2004 roku firma A. KG z siedzibą w B., Niemcy wniosła sprzeciw wobec decyzji Urzędu Patentowego RP z dnia [...] września 2003 roku o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy MERCI R-146586 na rzecz R. Spółka jawna w K., przeznaczonego do oznaczenia towarów w klasie 30 tj. kawy, namiastek kawy, napojów na bazie kawy.

Zdaniem wnoszącej sprzeciw, prawo ochronne na sporny znak towarowy udzielone zostało z naruszeniem art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych. W jej ocenie, znak towarowy MERCI R-146586 jest podobny w stopniu stwarzającym ryzyko wprowadzenia błąd odbiorców, co do źródła pochodzenia towarów zarejestrowanych na jego rzecz z wcześniejszym pierwszeństwem dwóch znaków towarowych: słownego MERCI R-68903 oraz słowno-graficznego MERCI IR-728855. Porównywane znaki są identyczne, jak również przeznaczone są do oznaczenia podobnych towarów, albowiem produkty czekoladowe, kakao oraz kawa klasyfikowane są w tej samej klasie. Między tymi towarami występuje ścisły związek, gdyż kawa, czy napoje na bazie kawy najczęściej konsumowane są ze słodyczami, jak również stanowią popularny zestaw upominkowy. Oznaczenie MERCI używane jako znak towarowy w odniesieniu do wyrobów czekoladowych poprzez utrzymywaną ochronę, intensywne używanie oraz reklamę uzyskało przymiot powszechnej znajomości, a także cieszy się renomą. Na potwierdzenie powyższych okoliczności wnosząca sprzeciw podała zestawienie sprzedaży towarów ze znakiem MERCI, z także zestawienie poniesionych wydatków na marketing i promocję tych towarów w Polsce w latach 1997-1999.

Używanie więc przez uprawnionego w obrocie spornego znaku towarowego przyniosłoby firmie R. nienależną korzyść, a jednocześnie byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru i renomy jej znaku towarowego.

Dodatkowo wnosząca sprzeciw podniosła, iż towary, dla których zarejestrowane są jej znaki towarowe wraz z towarami, dla których zarejestrowany jest sporny znak towarowy pozostają ze sobą w ścisłych związkach funkcjonalnych i służą zaspokojeniu tych samych potrzeb, tego samego kręgu odbiorców, jak również nabywane są w tych samych punktach sprzedaży detalicznej i rozprowadzane są tymi samymi kanałami dystrybucji.

Wobec identyczności znaków towarowych oraz bezspornego podobieństwa towarów do oznaczenia których przeznaczone są porównywane znaki towarowe istnieje realne niebezpieczeństwo wprowadzenia przeciętnego konsumenta w błąd, co do pochodzenia towarów oznaczonych spornym znakiem. Utrzymywanie ochrony na sporny znak towarowy powodowałoby rozwodnienie znaku MERCI poprzez osłabienie jego odróżniającego charakteru i renomy.

Uprawniona z prawa ochronnego na znak towarowy MERCI R-146586 wnosił o oddalenie sprzeciwu. Jej zdaniem porównywane znaki towarowe przeznaczone są do oznaczenia towarów pomiędzy którymi nie zachodzi ścisły związek i które wzajemnie się nie uzupełniają. Wnosząca sprzeciw nie udowodniła, że chronione na jej rzecz znaki towarowe na terenie Polski są znakami powszechnie znanymi. O ile szeroka reklama oznaczenia MERCI przyczyniła się do powszechnej znajomości tego oznaczenia, to tylko w zakresie produktów czekoladowych. Polski odbiorca nie wskaże kawy MERCI jako pochodzącej od producenta wyrobów czekoladowych MERCI, bo nie zna kawy tego producenta.

W ocenie Kolegium Orzekającego Urzędu Patentowego RP. podniesiony przez wnoszącą sprzeciw zarzut naruszenia art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych (Dz.U. nr 5, poz. 1117 ze zm.) nie jest zasadny.

Z treści przepisu art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych wynika, że dla wypełnienia jego dyspozycji konieczne jest spełnienie łącznie następujących przesłanek: podobieństwa znaków towarowych oraz jednorodzajowości towarów do oznaczenie których znaki te są przeznaczone.

W rozpatrywanej sprawie bezspornym jest, że porównywane znaki towarowe składają się z tego samego słowa MERCI co sprawia, że są one identyczne zarówno w warstwie fonetycznej, znaczeniowej jak i wizualnej. Znak towarowy wnoszącej sprzeciw MERCI IR-728855 posiada dodatkowo grafikę, jednakże składa się na nią samo słowo MERCI zapisane małymi pogrubionymi literami w kolorze złotym, przy czym nad litera "i" zamiast kropki umieszczone jest czerwone serduszko.

Zdaniem Kolegium Orzekającego, w przedmiotowej sprawie, brak jest jednak jednorodzajowości towarów do oznaczenia których przeznaczone są przeciwstawione znaki towarowe.

Znak towarowy MERCI R-146586 przeznaczony jest do oznaczenia towarów w klasie 30 tj. kawy, namiastek kawy oraz napojów na bazie kawy. Znaki towarowe wnoszącej sprzeciw, które także służą do oznaczenia towarów w klasie 30 przeznaczone są do oznaczenia - znak towarowy MERCI R- 68903: "kakao, czekolady i słodyczy", zaś znak towarowy MERCI IR-728855: "słodyczy, czekolady, produktów czekoladowych i pieczywa cukierniczego".

Nie ulega wątpliwości, zdaniem Kolegium, że w/w. towary są towarami powszechnego użytku, a ich odbiorcami jest przeciętny konsument. Przy ocenie podobieństwa towarów należy brać pod uwagę przeciętnie poinformowanego, dostatecznie uważnego i rozsądnego konsumenta.

Związek pomiędzy porównywanymi towarami wynikającymi z przynależności do grupy artykułów spożywczych, a także sklasyfikowanie ich w tej samej klasie nie przesądza jeszcze o ich jednorodzajowości. Towary z zakresu ochrony porównywanych znaków towarowych należą do różnych i rozróżnialnych przez przeciętnych odbiorców grup artykułów spożywczych, pomiędzy którymi nie istnieje ścisły związek polegający na tym, że jeden towar jest nieodzowny lub istotny do użycia drugiego, wobec czego konsumenci mogliby myśleć, że towary te zostały wyprodukowane przez to samo przedsiębiorstwo. W obrocie gospodarczym nie jest bowiem zjawiskiem powszechnie przyjętym, aby produkcja tych samych towarów zajmowali się ci sami producenci, co musiałoby oznaczać, że większość producentów tych samych towarów to same podmioty. Także nabywanie towarów w tych samych punktach sprzedaży nie wystarcza do stwierdzenia podobieństwa porównywanych towarów jako, że wiele różnych towarów może być sprzedawanych w tych samych punktach sprzedaży.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Kolegium Orzekające UP RP doszło do wniosku, że pomiędzy porównywanymi znakami towarowymi nie istnieje taki stopień podobieństwa, który stwarzałby realne niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów, tym bardziej, iż punktem odniesienia w niniejszej sprawie jest przeciętny konsument, właściwie poinformowany, dostatecznie uważny i rozsądny.

Podstawą żądania unieważnienia prawa ochronnego przez wnoszącą sprzeciw stanowił art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych. Nieuzasadnione jest zatem, na tej podstawie, domaganie się ochrony znaków towarowych wnoszącej sprzeciw przed wykorzystaniem renomy i rozwodnieniem jej znaków. Niezależnie od tego wnosząca sprzeciw nie wykazała, aby jej znaki towarowe cieszyły się ustaloną renomą na terenie Polski w dacie zgłoszenia do ochrony spornego znaku towarowego tj. [...].101999r. Renoma znaku tak jak i powszechna jego znajomość jest kwestia faktów i wymaga udowodnienia. Zestawienie sprzedaży towarów ze znakiem MERCI oraz zestawienie wydatków na marketing i promocję tych towarów Polsce w latach 1997-1999 nie zostało poparte żadnym materiałem weryfikującym te liczby.

Skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] grudnia 2005 roku złożyła Spółka A. KG z siedzibą w B., Niemcy wnosząc o jej uchylenie jako niezgodnej z prawem.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, w szczególności przepisów art. 7, 8 i 77 § 1 kpa poprzez nierozpatrzenie wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie w sprawie, nieustosunkowanie się do wszystkich argumentów wnoszącej sprzeciw, a także zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy oraz przyjęcie wadliwych ustaleń okoliczności sprawy. Naruszenie wskazanych przepisów wpłynęło w konsekwencji, w sposób istotny na nieprawidłowe zastosowanie w sprawie normy prawa materialnego wyrażonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych, mającej w sprawie niniejszej zastosowania w związku z art. 315 ust. 3 ustawy dnia 30 czerwca 200o roku Prawo własności przemysłowej. Urząd Patentowy, zdaniem skarżącej, dokonał analizy podobieństwa towarów z pominięciem podstawowych kryteriów oceny podobieństwa uznawanych od lat w orzecznictwie i doktrynie, a także w sposób wybiórczy dokonał analizy podobieństwa towarów na podstawie błędnie ustalonych okoliczności sprawy, w szczególności dotyczącej sytuacji rynkowej. Pominął zasadę oceny podobieństwa oznaczeń i towarów z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy, a także zasadę wzajemnej korelacji podobieństwa towarów i znaków towarowych, zgodnie z którą im większy stopień podobieństwa znaków, tym mniejszy wystarczy stopień podobieństwa towarów, aby przyjąć istnienie niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd. Ponadto przy ocenie wprowadzenia w błąd odbiorców Urząd nie uwzględnił ważkiego argumentu skarżącej, a dotyczącego wpływu stopnia znajomości wśród konsumentów należącego do niej znaku MERCI. Nadto Urząd odbiegł znacznie od treści wniosku. Zarzut renomy nigdy nie był sformułowany. W konsekwencji nie zaistniała konieczność udowodnienia ustalonej renomy znaku towarowego MERCI. Skarżący wskazywał jedynie, że dla oceny niebezpieczeństwa pomyłek, co do pochodzenia towarów oznaczonych znakiem MERCI, niezbędne jest uwzględnienie znajomości występującego na rynku od lat znaku i wynikającej z tego siły oddziaływania znaku na odbiorców.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie, przywołując argumentacje zawartą w decyzji. Podkreślił, iż wskazanie przez skarżącą i to dopiero w skardze, pięciu firm, producentów słodyczy jak i kawy, nie pozwala na wyprowadzenie wniosku, że w odbiorze przeciętnego odbiorcy producenci wprowadzający do obrotu te towary są zwykle ci sami i że jest to zjawisko powszechne.

Uczestnik postępowania wnosił o oddalenie skargi, podkreślając brak uzasadnionych podstaw do jej uwzględnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji lub postanowienia. Sąd nie bada więc celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy MERCI R-146586 zostało wszczęte na skutek sprzeciwu firmy A. KG z siedzibą w B., Niemcy. Z przepisu art. 246 ust. 2 p.w.p. wynika, że podstawę sprzeciwu stanowią okoliczności, które uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji. Ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia znaku do ochrony. W przedmiotowej sprawie przedmiotowy znak towarowy został zgłoszony do ochrony w dniu [...].10.1999r. tj. pod rządami ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych (Dz.U. nr 5, poz. 1117 ze zm.), wobec czego przepisy tej ustawy stanowią podstawę oceny ustawowych warunków wymaganych do uzyskania ochrony na przedmiotowy znak towarowy.

Zgodnie z art. 255 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 roku Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity Dz.U. z 2003r., poz. 1117 ze zm.) Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy w postępowaniu spornym. Przepis art. 256 ust. 1 p.w.p odsyła, w zakresie postępowania spornego, do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, stosowanych odpowiednio.

Przepis art. 164 p.w.p. stanowi, że prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa. Zatem to na osobie, która żąda unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy spoczywa ciężar wykazania, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa. Oznacza to, że osoba żądająca unieważnienia prawa ochronnego winna wskazać, jakie warunki uzyskania prawa nie zostały spełnione, wyznaczając w ten sposób granice badania sprawy przez Urząd Patentowy, co potwierdza art. 255 ust. 4 p.w.p., a także to na tej osobie spoczywa ciężar udowodnienia, wskazane okoliczności istotnie zachodzą.

W złożonym sprzeciwie z dnia [...] sierpnia 2004 roku skarżąca podniosła zarzut sprzeczności rejestracji słownego znaku towarowego MERCI R-146586 (w odniesieniu do kawy, namiastek kawy i napojów na bazie kawy) z przepisem art. 9 ust. 1 pkt 1 uzt, wynikający z istnienia przeszkody rejestracyjnej w postaci przyznanych na jej rzecz wcześniejszych praw ochronnych na :

- znak towarowy MERCI R-68903 dla "kakao, czekolady i słodyczy", oraz

- znak towarowy słowno-graficzny MERCI IR-728855 dla "słodyczy, czekolady i produktów czekoladowych, pieczywa cukierniczego".

Swoje stanowisko uzasadniła identycznością znaków i podobieństwem towarów oznaczonych znakami towarowymi MERCI i w konsekwencji istnieniem realnego niebezpieczeństwa wprowadzeniem w błąd odbiorców towarów co do ich pochodzenia. Wskazała na kryteria oceny podobieństwa towarów. Dodatkowo powołała się na siłę odróżniającą znaku MERCI, wyższą od przeciętnego. Zatem, w jej ocenie, nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do udzielenia prawa ochronnego na znak R-146586.

Obowiązkiem Urzędu Patentowego było więc zbadać sprawę. Zbadać sprawę oznacza wyjaśnić, czy w świetle powołanych okoliczności spełnione zostały przesłanki do udzielenia prawa ochronnego na znak R-146586. Winien więc dokonać badania podobieństwa towarów, badania podobieństwa samych znaków towarowych i oceny, czy stopień podobieństwa znaku i towarów może rodzić niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców.

W postępowaniu administracyjnym funkcjonuje zasada prawdy obiektywnej, wyprowadzona z art. 7 i 7 kpa. Obowiązkiem organu administracji publicznej jest wiec wyczerpująco zbadać wszystkie okoliczności faktyczne sprawy tak, aby właściwie zastosować normę prawa materialnego. Te obowiązki organu administracji publicznej odnoszą się także do Urzędu Patentowego orzekającego w trybie postępowania spornego. Organ ten zobligowany jest także do wyczerpującego zbadania okoliczności faktycznych, z tym jednak, że dotyczy tych okoliczności, których istnienie zostanie wykazane przez podmiot dochodzący unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

Z tych obowiązków Urząd Patentowy w sprawie niniejszej się nie wywiązał. W szczególności dokonał analizy podobieństwa towarów na podstawie wadliwych przesłanek oraz błędnie ustalonych okoliczności sprawy, co uzasadnia postawienie zrzutu, iż jest to ocena dowolna, przekraczająca zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 80 kpa.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17), w myśl którego niedopuszczalna jest rejestracja znaku dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli jest podobny w takim stopniu do znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzać w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów. Stosownie do tego przepisu, przeszkodę do rejestracji stanowi prawo z rejestracji znaku towarowego z wcześniejszym pierwszeństwem. Niedopuszczalna jest rejestracja znaków towarowych, gdyby w jej wydaniu powstało prawo, którego zakres pokrywałby się, chociaż częściowo, z zakresem prawa z rejestracji, z wcześniejszym pierwszeństwem. Czy obydwa znaki towarowe są podobne, rozstrzyga się na podstawie kryterium niebezpieczeństwa wprowadzania w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów. Na niedopuszczalne wprowadzanie w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów składa się podobieństwo towarów i podobieństwo oznaczeń.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że obydwa znaki są identyczne. Składają się z tego samego słowa MERCI, co sprawia, że są identyczne w warstwie fonetycznej, znaczeniowej i wizualnej.

Do oceny więc pozostawało podobieństwo pomiędzy towarami, dla oznaczenia których znaki te są przeznaczone.

W ocenie Urzędu Patentowego brak jest podobieństwa towarów, do oznaczenia których przeznaczone są przeciwstawne znaki towarowe.

Zgodzić się należy ze skarżącym, że Urząd Patentowy obok stosowanych dotychczas kryteriów ustalania podobieństwa towarów zastosował dodatkowe, a mianowicie, że produkcją porównywanych towarów powszechnie nie zajmują się ci sami producenci. Wobec nowości tego rodzaju kryterium, którego zastosowania wykluczyć przecież nie można, a przede wszystkim jego decydującej roli w sprawie niniejszej, obowiązkiem Urzędu było poinformować o nim strony postępowania tak, aby mogły się do niego ustosunkować. Urząd nie dosyć, że tego nie uczynił, to przyjął je jako fakt powszechnie znany bez wskazania, z czego wywodzi swoje przekonanie, iż w obrocie gospodarczym nie jest przyjęte, aby produkcja porównywanych towarów zajmowali się ci sami producenci. W skardze skarżący dowodzi błędności stanowiska organu. Sąd nie czyni własnych ustaleń faktycznych. Rzeczą organu, ponownie rozpoznającego sprawę będzie wyjaśnić powyższą okoliczność.

Za trafny należy także uznać argument skarżącej, że Urząd Patentowy ograniczył przedmiot oceny podobieństwa towarów do porównania podobieństwa "kawy" do "wyrobów cukierniczych". Tymczasem znak skarżącej jest zarejestrowany także dla kakao. Przedmiotem oceny Urzędu winny więc być wszystkie towary ujęte w wykazie towarów zarejestrowanych znaków towarowych. Nie można dokonywać wybiórczo badania podobieństwa towarów.

Budzi wątpliwości także argument organu, iż jeden towar nie jest nieodzowny lub istotny dla użycia drugiego. Tego argumentu Urząd nie rozważył należycie. Ograniczył się tylko do stwierdzenia, że z zestawienia zakresów ochrony porównywanych znaków towarowych wynika, iż wprawdzie, w ogólności przeznaczone są one do oznaczania artykułów spożywczych, powszechnego użytku, którego odbiorcami jest przeciętny konsument, ale nie istnieje między nimi ścisły związek polegający na tym, ze jeden towar jest nieodzowny lub istotny dla użycia drugiego. Nie wymaga udowodnienia, że często, zarówno kawa jak i kakao, a także pieczywo cukiernicze, będące towarami powszechnego użytku, których odbiorcą jest przeciętny konsument, stanowią tak produkt końcowy jak i składnik wielu produktów spożywczych.

Dokonując ponownie oceny podobieństwa towarów Urząd Patentowy winien mieć na uwadze i te podniesione wyżej okoliczności.

Urząd Patentowy także nie przeanalizował w sposób prawidłowy podnoszonego argumentu o wpływie znajomości znaku na jego zdolność odróżniającą w kontekście wprowadzenia w błąd odbiorcy. Przyjął, iż wnoszący sprzeciw nie udowodnił renomy oraz powszechnej znajomości znaku. Istotnie zarzut renomy nie został sformułowany, aczkolwiek wobec stwierdzenia uczestnika postępowania nie budził wątpliwości. Nie mógł jednak stanowić podstawy rozpoznania przez Urząd, albowiem zgodnie z art.255 ust. 4 p.w.p. Urząd Patentowy rozstrzyga sprawy w trybie postępowania spornego w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę.

Zestawienie wydatków na marketing i promocję mogły służyć wykazaniu większej sile oddziaływania przedmiotowego znaku niż przeciętnego znaku towarowego, a w konsekwencji większemu niebezpieczeństwu wprowadzenia w błąd odbiorcy nawet tego uważnego. Ocena niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd zależy w szczególności od znajomości znaku towarowego na rynku, od możliwości jego skojarzenia z używanym lub zarejestrowanym znakiem. Im jest więc większa znajomość znaku na rynku tym większe jest wprowadzenie w błąd odbiorców.

W razie wątpliwości organu, czemu miały służyć dołączone dowody o wysokości nakładów na reklamę miał on do dyspozycji art. 64 Kpa, aby wyjaśnić te kwestię w sposób już niebudzący żadnej wątpliwości.

Podsumowując dopiero całościowa ocena podobieństwa towarów, przy uwzględnieniu powyższych uwag, wespół z identycznością oznaczeń pozwoli Urzędowi Patentowemu na właściwą ocenę podobieństwa przeciwstawnych znaków, ich sile odróżniającej w aspekcie niebezpieczeństwa wprowadzania w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów.

Mając powyższe na uwadze i na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1) c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd orzekł jak w wyroku.

W przedmiocie wykonalności zaskarżonej decyzji sąd orzekł na podstawie art. 152 p.p.s.a.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.