Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6035 Opłaty i kary za przejazd pojazdem nienormatywnym, Drogi publiczne Ruch drogowy, Inspektor Transportu Drogowego, Uchylono zaskarżoną decyzję, VI SA/Wa 1365/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-02-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
VI SA/Wa 1365/15 - Wyrok WSA w Warszawie
|
|
|||
|
2015-05-15 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie | |||
|
Aneta Lemiesz /przewodniczący/ Dorota Wdowiak Grażyna Śliwińska /sprawozdawca/ |
|||
|
6035 Opłaty i kary za przejazd pojazdem nienormatywnym | |||
|
Drogi publiczne Ruch drogowy |
|||
|
II GSK 3912/16 - Wyrok NSA z 2018-11-15 | |||
|
Inspektor Transportu Drogowego | |||
|
Uchylono zaskarżoną decyzję | |||
|
Dz.U. 2012 poz 1137 art. 2 ust. 35a, art. 64 ust. 1 i 2, art. 64d, art. 140 aa ust. 1, 3 i 4, art. 140ab ust. 1 pkt 3 lit. c, ust. 2 Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - tekst jednolity Dz.U. 2013 poz 260 art. 41 Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant sekr. sąd. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lutego 2016 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej uchyla zaskarżoną decyzję |
||||
Uzasadnienie
W. S. (dalej też jako skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...]. Zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2014 roku nr [...] nakładającą na skarżącego karę pieniężną w wysokości 15 000 złotych za wykonywanie przejazdu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia kategorii VII. Podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowił art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267), art. 2 ust. 35a, art. 64 ust. 1, 2, art. 64 d, art. 140 aa ust. 1, 3, 4, art. 140 ab ust. 1 pkt 3 lit c), ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), art. 41 ustawy z dnia 21 marca 1985 o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 260 ze zm.). Do wydania skarżonej decyzji doszło w następujących okolicznościach faktycznych: Dnia [...] lipca 2014 r. w miejscowości Z. na drodze krajowej nr [...] inspektor transportu drogowego zatrzymał do kontroli dwuosiowy pojazd marki [...] o nr rej. [...] wraz z trzyosiową naczepą maiki [...] o nr rej. [...]. Zespołem pojazdów kierował A. L., który wykonywał przejazd drogowy z ładunkiem podzielnym w postaci cegieł na trasie O. – D. w imieniu i na rzecz skarżącego. W trakcie kontroli dokonano ważenia, w wyniku którego stwierdzono, że nacisk na pojedynczej osi napędowej wyniósł 12,1 t (po odjęciu błędu pomiaru w wysokości 2% zaokrąglonych w górę do 0,1 t) a więc miało miejsce przekroczenie normy o 2,1 t (przekroczenie dopuszczalnej wartości o 21 %). Jednocześnie podmiot wykonujący przejazd nie posiadał zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] grudnia 2014 roku nr [...] nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 15 000 złotych za wykonywanie przejazdu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia kategorii VII. W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, zarzucając rozbieżność pomiędzy stanem faktycznym a ustaleniami istotnymi dla rozstrzygnięcia sprawy. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2014 roku nr [...]. Organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 udp po drogach publicznych dopuszcza się ruch pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 tejże ustawy. W przepisie art. 41 ust. 1 udp znalazła się delegacja ustawowa dla Ministra właściwego do spraw transportu, do ustalenia w drodze rozporządzenia, wykazu: dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t, dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t, mając na uwadze potrzebę ochrony dróg oraz zapewnienia ruchu tranzytowego. Na podstawie powyższej delegacji ustawowej, wykaz dróg krajowych i dróg wojewódzkich, na których obowiązuje nacisk osi do 8 t i 10 t został określony rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia z dnia 6 września 2012 r. w sprawie wykazu dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t, oraz wykazu dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t (Dz. U. z 2012 r. poz. 1061). Droga krajowa nr [...] na odcinku W. /DROGA [...] / - G. – P. /DROGA [...] /, M. /DROGA [...] / - K. – Z. – S. – P. – N. – K. – T. – C. – S. /DROGA [...] /, K. – C. – B. /DROGA [...] /, została zaliczona do kategorii dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 ton. Tymczasem podczas kontroli stwierdzono, że kontrolowany pojazd członowy poruszając się po drodze krajowej nr [...] przekroczył dopuszczalny nacisk na pojedynczej osi napędowej. Wynik nacisku na pojedynczej osi napędowej pojazdu wyniósł bowiem 12,1 t. Organ odwoławczy podkreślił, że miejsce ważenia legitymuje się protokołem z pomiaru pochylenia terenu z dnia 25 sierpnia 2011 r., który został zatwierdzony przez uprawnionego geodetę. Pojazd został zważony przy pomocy przenośnych wag do pomiarów statycznych typu SAW 10C o nr fabr. [...] i [...], które w dniu kontroli legitymowały się ważnymi świadectwami legalizacji ponownej wydanymi przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w S. z przewidzianymi terminami ważności do dnia [...] lutego 2015 r. Kierowca został również poinformowany o sposobie przeprowadzania pomiarów oraz o przysługujących mu uprawnieniach. W ocenie organu odwoławczego zgromadzony materiał dowodowy w sposób pełny odzwierciedla ustalony w rozpatrywanej sprawie stan faktyczny. Z całokształtu materiału dowodowego w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że doszło do naruszenia obowiązku w zakresie posiadania zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym. W skardze na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], skarżący zarzucił między innymi : - naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 kpa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, - naruszenie art. 140aa ust. 4 prd, poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że jako przewoźnik skarżący miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia warunków przewozu, pomimo że materiał dowodowy wskazywał na spełnienie niezbędnych przesłanek do zwolnienia z odpowiedzialności, - naruszenie art. 7 i art. 8 kpa poprzez stosowanie procedur kontrolnych niezgodnych z prawem (w tym z instrukcją wag) poprzez przeprowadzenie ważenia pojazdu pięcioosiowego dwiema przenośnymi wagami, co jest zaprzeczeniem zasady nakazującej organom administracji publicznej działać na podstawie i w granicach prawa oraz zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie uczestników do władzy publicznej, - naruszenie procedury kontrolnej poprzez dokonanie pomiaru rzeczywistej masy całkowitej pojazdu wagami nieprzeznaczonymi do tego typu kontroli oraz sprawdzenie nacisków osi pojazdu pięcioosiowego dwiema przenośnymi wagami do pomiarów statycznych, - naruszenie art. 8 kpa w zw. z art. 107 3 kpa polegające na uzasadnieniu zaskarżonej decyzji w sposób umożliwiający kontrolę jej poprawności i całkowite zignorowanie zarzutu użycia niewłaściwych wag. W uzasadnieniu skargi podkreślono, że użycie dwóch wag typu SAW do pomiarów statycznych w celu ustalenia nacisków osi w pięcioosiowym pojeździe dyskwalifikuje ustalenia kontroli. Takiej konfiguracji nie przewiduje bowiem instrukcja producenta wag. Zdaniem skarżącego wyniki ważenia uzyskane w trakcie kontroli za pomocą opisanych urządzeń są nielegalne. Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia. Istotnym jest, że ocena dokonywana jest przez sąd administracyjny według stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania decyzji, na podstawie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania administracyjnego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jednolity Dz. U z 2012 roku, poz. 270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że zasługuje ona na uwzględnienie. W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli sądu jest decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2014 roku nakładającą na skarżącego karę pieniężną w wysokości 15 000 złotych za wykonywanie przejazdu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia kategorii VII. Definicja pojazdu nienormatywnego, zawarta w art. 2 ust. 35a ustawy - Prawo o ruchu drogowym stanowi, że pojazd nienormatywny to pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, lub którego wymiary lub rzeczywista masa całkowita wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy. Stosownie natomiast do art. 64 ust. 1 p.r.d., ruch pojazdu nienormatywnego jest dozwolony pod warunkiem uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego odpowiedniej kategorii, wydawanego, w drodze decyzji administracyjnej, przez właściwy organ, a w przypadku pojazdu nienormatywnego należącego do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej pod warunkiem uzyskania zezwolenia wojskowego na przejazd drogowy, wydawanego przez właściwy organ wojskowy. Zgodnie z art. 140aa ww. ustawy za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej. Stosownie do treści ust. 3 pkt 1 ww. artykułu karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na podmiot wykonujący przejazd. Zgodnie z art. 140 ab ust. 1 pkt 3 p.r.d. kara pieniężna za brak zezwolenia kategorii VII wynosi: a) 500 zł - gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 10%, b) 2.000 zł - gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości o więcej niż 10% i nie więcej niż 20%, c) 15.000 zł - w pozostałych przypadkach. Tym samym zakres odpowiedzialności podmiotu wykonującego przewóz za popełnione naruszenia polegające na przekroczeniu dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu, czy też nacisków na osie, uzależniony jest od wyników ważenia pojazdu. Z tego też względu wszelkie ustalenia faktyczne w zakresie wyników ważenia nie mogą budzić żadnych wątpliwości w zakresie prawidłowości ich przeprowadzenia. Jest to bowiem zasadniczy dowód stanowiący podstawę odpowiedzialności administracyjnej strony w zakresie wysokości nałożonej kary pieniężnej (p. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt VIII SA/Wa 237/13, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W przedmiotowej sprawie skarżący podniósł zarzut błędnego dokonania ważenia pojazdu, z wykorzystaniem nieprzeznaczonych do takiego pomiaru wag. Skarżący podkreślił zarazem, że takiej konfiguracji wag, jak użyta w trakcie kontroli, nie przewiduje instrukcja producenta. Tymczasem zarówno organ pierwszej instancji, jak i organ odwoławczy, w żaden sposób nie podjął się wyjaśnienia zagadnienia prawidłowości dokonania procedury ważenia pojazdu. Co więcej, w aktach administracyjnych sprawy brak jest samej instrukcji obsługi przedmiotowych wag, natomiast ze znajdujących się w aktach świadectw legalizacji ponownej tych wag, nie wynika, czy powyższe wagi mogą być wykorzystywane do ważenia masy całkowitej i nacisku osi pięcioosiowego pojazdu. Ponieważ instrukcja ta nie została włączona przez organy do akt sprawy, Sąd nie mógł dokonać oceny legalności ustaleń organów w niniejszej sprawie. Tymczasem, jeżeli ważenia dokonano za pomocą urządzeń do tego nieprzeznaczonych, jakiekolwiek parametry uzyskane w ten sposób, nie mogą stanowić podstawy do nakładania sankcji administracyjnej. Jednocześnie organ wezwany przez Sąd do uzupełnienia tych akt przez przedstawienie instrukcji obsługi wag typu SAW 10C przedłożył pismo z 5 października 2015 r., w którym podał, że "przesyła kopię instrukcji wag SAW 10C", mimo że faktycznie do pisma tego dołączony został dokument oznaczony jako "Waga do pomiaru nacisku koła SAW 10 A/C Opis techniczny Instrukcja obsługi". Organ odwoławczy nie wyjaśnił przy tym, dlaczego na żądanie przedstawienia instrukcji obsługi wag typu SAW 10C (użytych w sprawie) przesłał instrukcje dotyczące "Wag do pomiaru nacisku koła SAW 10 A/C", w szczególności nie podał, czy mimo innego nazewnictwa odpowiada ona instrukcji obsługi właściwej dla wag SAW 10C. Wyjaśnienie to nie wynika także z zaskarżonej decyzji. W konsekwencji nie sposób uznać ustaleń w sprawie co do wyników pomiaru/ważenia pojazdu skarżącego za wyczerpujące i miarodajne w sensie podstawy faktycznej wymierzenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia, skoro istotne wątpliwości budzi zastosowany w sprawie sposób ważenia ww. pojazdu przy użyciu wag typu SAW 10C. Nie wiadomo bowiem ostatecznie, według jakiej konkretnie instrukcji (a chodzi o instrukcję producenta zastosowanych wag) ważenie to przeprowadzono, a tym samym, czy dochowano warunków ważenia przewidzianych w instrukcji obsługi wag. Jest to ważne dlatego, że tylko w następstwie ważenia/pomiaru pojazdu zgodnego z instrukcją obsługi producenta zastosowanych do ważenia wag uzyskuje się wyniki tego ważenia, mogące stanowić podstawę rozstrzygnięcia o karze pieniężnej za stwierdzone przekroczenia nacisków osi na drogę czy dopuszczalnej masy całkowitej (dmc) pojazdu. Brak instrukcji uniemożliwia zweryfikowanie prawidłowości warunków ważenia, a zarazem ocenę legalności uzyskanych w ten sposób jego wyników. Wskazanej instrukcji nie zastępują powołane w decyzji odwoławczej świadectwa legalizacji ponownej wag typu SAW 10C użytych do ww. kontroli pojazdu skarżącego. Ze świadectw tych wynika jedynie, że wagi te mają klasę dokładności IIII i spełniają wymagania, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 31 stycznia 2008 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać wagi nieautomatyczne oraz szczegółowego zakresu sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 26, poz. 152). Nie wynika natomiast zakres możliwego zastosowania tych wag. Zakres ten nie wynika też z definicji wagi nieautomatycznej zawartej w § 3 pkt 1 tego rozporządzenia; stosownie do tego przepisu waga nieautomatyczna to przyrząd pomiarowy służący do określania masy ciała oraz mający służyć do określania innych, związanych z masą wielkości, ilości, parametrów albo właściwości, wykorzystujący działanie na ciało siły grawitacji, wymagający udziału operatora podczas ważenia. Jednocześnie należy mieć na uwadze art. 8a ustawy z dnia 11 maja 2001 r. Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441 ze zm.), który stanowi w ust. 1, że przyrządy pomiarowe podlegające prawnej kontroli metrologicznej mogą być wprowadzane do obrotu i użytkowania oraz użytkowane tylko wówczas, jeżeli posiadają odpowiednio ważną decyzję zatwierdzenia typu lub ważną legalizację. Za równoważne zatwierdzeniu typu i legalizacji pierwotnej Prezes Głównego Urzędu Miar może uznać, w drodze decyzji, odpowiednie dokumenty potwierdzające dokonanie prawnej kontroli metrologicznej przyrządu pomiarowego przez właściwe zagraniczne instytucje metrologiczne (art. 8a ust. 2 wskazanego aktu). Biorąc pod uwagę zasady dotyczące poszczególnych procedur, uregulowane w dalszych przepisach ustawy Prawo o miarach, istotne znaczenie dla określenia zakresu zastosowania mają charakterystyki techniczne poszczególnych urządzeń. W tej sytuacji istotne jest dokładne ustalenie przez organ do jakiego rodzaju pomiarów zostały przeznaczone użyte w przebiegu ww. kontroli pojazdu skarżącego wagi typu SAW 10C, w tym jaki jest ich zakres zastosowania. Winno to wynikać z instrukcji obsługi tych wag i świadectwa homologacji, które to dokumenty organ prowadzący postępowanie obowiązany jest dołączyć do akt sprawy. Dopiero wówczas możliwe będzie przesądzenie, czy przy użyciu tych wag można mierzyć naciski osi i dmc pojazdu, tak jak uczyniono to w niniejszej sprawie – jednak bez dostatecznego, dającego się skontrolować przez Sąd, wyjaśnienia wszystkich związanych z tym ww. okoliczności. Jest to kwestia szczególnie istotna w świetle stanowiska zajętego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt II GSK 1315/13. W sprawie podlegającej rozpoznaniu przez Naczelny Sąd Administracyjny organy inspekcji transportu drogowego dokonały bowiem pomiaru wagi pojazdu pięcioosiowego za pomocą dwóch wag SAW 10. NSA w cyt. orzeczeniu zauważył, że ze znajdującej się w aktach sprawy, pochodzącej od producenta, Instrukcji obsługi wag SAW wynika, że wagi te służą do pomiaru obciążenia kół, a po połączeniu dwóch wag, do pomiaru obciążenia osi. Producent przewiduje ważenie pojazdów dwu lub trzyosiowych przy pomocy 4 lub 6 wag w jednej procedurze ważenia. Dalej NSA wskazał, że na str. 7 Instrukcji zawierającej rysunki wyjaśniające sposób ustawienia wag, producent przewiduje ważenie pojazdów dwuosiowych oraz trzyosiowych przy pomocy dwóch wag, przy ważeniu odpowiednio dwukrotnym lub trzykrotnym. Z rysunku nie wynika, że przy użyciu stanowiska składającego się z dwóch wag, producent przewiduje ważenie pojazdów mających 4 lub więcej osi. Jak wynika z ilustracji producent przewiduje ważenie pojazdów o większej ilości osi przy użyciu zespołów trzech lub czterech par wag. W konkluzji NSA stwierdził, że ani świadectwo homologacji ani Instrukcja obsługi wag SAW 10 nie określają w sposób jednoznaczny, że przy pomocy stanowiska z jedną parą wag można ważyć pojazdy o liczbie osi większej niż trzy ani też, że przy użyciu wskazanych wag można ustalać masę całkowitą ważonego pojazdu. Naczelny Sąd Administracyjny w powyższym wyroku skonstatował, że kiedy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego istnieje wątpliwość podnoszona przez stronę, zasadne było poszerzenie tego materiału poprzez uzyskanie jednoznacznej opinii Głównego Urzędu Miar w przedmiocie możliwości zastosowania jednej pary wag SAW 10 do wyżej wskazanych celów, ewentualnie także opinii biegłego dla ustalenia, czy uzyskane w czasie kontroli pomiary, nawet jeżeli są nieprecyzyjne, pozwalają obliczyć w sposób obiektywny i precyzyjny rzeczywiste naciski na osie w kontrolowanym pojeździe oraz jego masę. Zarazem Naczelny Sąd Administracyjny zobligował organ do zrealizowania powyższych wytycznych w toku ponownego postępowania dowodowego. Tym samym, również w niniejszej sprawie, organ, w przypadku analogicznych zapisów instrukcji obsługi wag użytych w toku kontroli pojazdu skarżącego, zobowiązany będzie w toku postępowania odwoławczego rozważyć konieczność ewentualnego uzupełnienia materiału dowodowego we wskazanym powyżej przez Naczelny Sąd Administracyjny zakresie. Ponownie rozpoznając sprawę organ weźmie pod uwagę powyższą ocenę, bowiem na mocy art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Mając powyższe na uwadze, na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w wyroku. Rozstrzygnięcie w kwestii zwrotu kosztów postępowania zapadło w oparciu o art. 200 p.p.s.a. |