Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.) Sędzia WSA Iwona Dąbrowska Sędzia WSA Ewa Pisula – Dąbrowska Protokolant Łukasz Mazur po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi [...] Fundacji [...] na decyzję Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2009 r. Fundacja [...] zwróciła się do Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego o udostępnienie, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), następujących informacji:

1) dokładnej liczby wniosków Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego o zarządzenie kontroli operacyjnej, skierowanych do sądu na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708 ze zm.), w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata,

2) dokładnej liczby postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie o zarządzeniu kontroli operacyjnej, wydanych na podstawie art. 17 ust. 1 w związku z art. 17 ust. 2 ustawy o CBA w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata,

3) dokładnej liczby postanowień o zarządzeniu kontroli operacyjnej w przypadkach niecierpiących zwłoki, wydanych przez Szefa CBA na podstawień art. 17 ust. 3 zd. 1 ustawy o CBA w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata,

4) dokładnej liczby postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie o odmowie udzielenia zgody na zarządzenie kontroli operacyjnej, wydanych na podstawie art. 17 ust. 3 zd. 3 ustawy o CBA w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata,

5) dokładnej liczby poleceń Szefa CBA o wstrzymaniu kontroli operacyjnej oraz protokolarnym, komisyjnym zniszczeniu materiałów zgromadzonych podczas jej stosowania, wydanych na podstawie art. 17 ust. 3 zd. 3 ustawy o CBA w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata,

6) dokładnej liczby stosowanych przez Szefa CBA wniosków o przedłużenie czasu trwania kontroli operacyjnej na czas nie dłuższy niż kolejne 3 miesiące, skierowanych i zatwierdzonych przez Sąd Okręgowy w Warszawie na podstawie art. 17 ust. 8 ustawy o CBA w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata,

7) dokładnej liczby wniosków o przedłużenie czasu trwania kontroli operacyjnej na czas oznaczony, skierowanych przez Szefa CBA i zatwierdzonych przez Sąd Okręgowy w Warszawie na podstawie art. 17 ust. 9 ustawy o CBA w okresie od dnia 3 sierpnia 2006 r. do dnia 31 marca 2009 r. z podziałem na poszczególne lata.

Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmówił Fundacji udostępnienia żądanej informacji publicznej.

W uzasadnieniu organ podniósł, że podstawą prawną udostępnienia informacji publicznej jest art. 4 ust. 1 powołanej ustawy o dostępie do informacji publicznej, który stanowi, że władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne są obowiązane do udostępnienia informacji publicznej. Wskazał, iż w art. 5 ust. 1 tej ustawy dokonano określonego zawężenia w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Zgodnie z tym przepisem, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych.

W ocenie Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, informacje, o udostępnienie których zwróciła się Fundacja, stanowią tajemnicę państwową na podstawie pkt 24 i pkt 25 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (t. j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.). Do informacji tych należą informacje dotyczące prowadzonych przez CBA: kontroli operacyjnej, niejawnego nabycia lub przejęcia przedmiotów pochodzących z przestępstwa ulegających przepadkowi albo których wytwarzanie, posiadanie, przewożenie lub którymi obrót są zabronione, a także przyjęcia lub wręczenia korzyści majątkowej oraz niejawnego nadzorowania, wytwarzania, przemieszczania, przechowywania i obrotu przedmiotami przestępstwa oraz informacje dotyczące planowanych, wykonywanych i zrealizowanych czynności operacyjno – rozpoznawczych przez służby oraz informacje i przedmioty uzyskane w wyniku tych czynności, które pozwalają na identyfikację osób udzielających im pomocy w zakresie wykonywania czynności operacyjno – rozpoznawczych.

Organ wskazał dodatkowo na przepisy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 września 2006 r. w sprawie sposobu dokumentowania prowadzonej przez Centralne Biuro Antykorupcyjne kontroli operacyjnej, przechowywania i przekazywania wniosków i zarządzeń oraz przechowywania, przekazywania, przetwarzania i niszczenia materiałów uzyskanych podczas stosowania tej kontroli (Dz. U. Nr 165, poz. 1173). Wyjaśnił, iż w § 3 powołanego rozporządzenia wymieniony jest zakres dokumentacji kontroli operacyjnej, wśród którego są m.in.: wniosek Szefa CBA do Sądu Okręgowego w Warszawie o zarządzenie lub przedłużenie kontroli; zarządzenie kontroli przez Szefa CBA w przypadkach niecierpiących zwłoki; zarządzenie Szefa CBA o wstrzymaniu, w razie niewyrażenia zgody przez sąd, kontroli w przypadkach niecierpiących zwłoki; zarządzenie Szefa CBA o zniszczeniu materiałów zgromadzonych w trakcie przeprowadzenia kontroli, w przypadkach niecierpiących zwłoki, wstrzymanej z powodu braku zgody sądu. Organ stwierdził ponadto, iż przedmiotowe rozporządzenie określa wzory rejestrów dotyczących kontroli operacyjnych. Przepis § 5 ust. 3 rozporządzenia stanowi, że wzór rejestru postanowień sądu o:

zarządzeniu lub przedłużeniu kontroli;

2) wyrażeniu zgody na kontynuowanie kontroli zarządzonej przez Szefa CBA w przypadkach niecierpiących zwłoki;

3) niewyrażeniu zgody na kontynuowanie kontroli zarządzonej przez Szefa CBA w przypadkach niecierpiących zwłoki;

prowadzony przez sąd, stanowi załącznik nr 6 do rozporządzenia.

Z kolei przepis § 5 ust. 5 rozporządzenia stanowi, że wzór rejestru wniosków i zarządzeń Szefa CBA:

do sądu o zarządzenie lub przedłużenie kontroli;

o zarządzenie kontroli przez Szefa CBA w przypadkach niecierpiących zwłoki;

1) do Prokuratora Generalnego o wyrażenie zgody na zarządzenie kontroli w przypadkach niecierpiących zwłoki;

2) o wstrzymaniu, w razie niewyrażenia zgody przez sąd, kontroli w przypadkach niecierpiących zwłoki;

3) o zniszczeniu materiałów zgromadzonych w trakcie przeprowadzania kontroli, w przypadkach niecierpiących zwłoki, wstrzymanej z powodu braku zgody sądu;

prowadzony przez Szefa CBA, stanowi załącznik nr 8 do rozporządzenia.

Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego podkreślił, że rejestry, o których mowa w § 5 ust. 3 i ust. 5 rozporządzenia, są oznaczone klauzulą tajności. Wśród zakresu danych, jakie widnieją w rejestrach, występuje liczba porządkowa, a więc dokładne określenie liczby wniosków i zarządzeń Szefa CBA oraz postanowień sądu, których dotyczy wniosek Fundacji o udostępnienie informacji publicznej. Żądane przez Fundację [...] dane stanowią integralną część prowadzonych rejestrów, które są oznaczone klauzulą tajności i nie można ich wyodrębnić, nie naruszając przepisów ustawy o ochronie informacji niejawnych.

Podobne uregulowania zostały, w ocenie Szefa CBA, ujęte w przepisie art. 24 ust. 1 ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, który stanowi, iż w związku z wykonywaniem swoich zadań, CBA zapewnia ochronę środków, form i metod realizacji zadań, zgromadzonych informacji oraz własnych obiektów i danych identyfikujących funkcjonariuszy CBA. Takimi zgromadzonymi informacjami mogą być dane dotyczące liczby wniosków i zarządzeń Szefa CBA oraz postanowień sądu w zakresie prowadzonych kontroli operacyjnych.

Organ podał również, iż objęte wnioskiem strony informacje są zawarte w niejawnym sprawozdaniu z działalności CBA, które co roku przekazywane jest Komisji ds. Służb Specjalnych.

Pismem z dnia [...] maja 2009 r. Fundacja [...] skierowała do Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu podniosła, iż przedmiotem jej wniosku o dostęp do informacji publicznej nie była informacja o konkretnych, indywidualnych przypadkach stosowania kontroli operacyjnej, lecz jedynie informacje statystyczne na temat skali wykorzystywania przez Centralne Biuro Antykorupcyjne środków pracy operacyjnej, które to informacje nie powinny być utrzymywane w tajemnicy przed obywatelami. Fundacja wskazała ponadto, iż powodem jej wystąpienia była przede wszystkim wola zweryfikowania informacji na temat przebiegu sądowej procedury rozpatrywania wniosków o zastosowanie kontroli operacyjnej, gdyż docierają do niej sygnały, iż kontrola wniosków Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego o zastosowanie kontroli operacyjnej, sprawowana przez Sąd Okręgowy w Warszawie, może być w wielu przypadkach pobieżna.

Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 oraz art. 104 i art. 107 kpa w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, utrzymał w mocy swoje poprzednie rozstrzygnięcie, prezentując tę samą argumentację.

Ponadto wskazał, iż przepis art. 2 pkt 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych stanowi, że dane określone w wykazie rodzajów informacji, stanowiącym załącznik nr 1, są tajemnicą państwową w rozumieniu ustawy. Ustawodawca nie postanowił o rozdzieleniu w tym przepisie kategorii informacji na "informacje statystyczne o kontroli operacyjnej" i informacje inne. Zdaniem organu, nie można więc zgodzić się z tezą, że informacje statystyczne o kontroli operacyjnej nie stanowią tajemnicy państwowej.

Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego zwrócił również uwagę, że na temat kontroli operacyjnej oraz poszanowania korespondencji wielokrotnie wypowiadał się Europejski Trybunał Praw Człowieka. Podał, iż w sprawie Weber i Saravia przeciwko Niemcom, która nie dotyczyła indywidualnego, ale tzw. strategicznego monitoringu połączeń telekomunikacyjnych, Trybunał podsumował orzecznictwo dotyczące kwestii wymogu przewidywalności prawnej w tej dziedzinie. Stwierdził, że przewidywalność w specjalnym kontekście tajnych środków inwigilacji, takich jak przechwytywanie połączeń, nie może oznaczać, iż jednostka ma mieć możliwość przewidzenia z pewnym prawdopodobieństwem, kiedy władze będą inwigilować jej korespondencję i w rezultacie odpowiednio dostosować do tej sytuacji swe postępowanie. W sytuacji jednak, gdy uprawnienia władzy wykonawczej są wykonywane w sposób tajny, ryzyko arbitralności staje się oczywiste. Muszą więc istnieć szczegółowe regulacje dotyczące podsłuchu rozmów telefonicznych, zwłaszcza że dostępna technologia staje się stale coraz bardziej wyrafinowana. Prawo krajowe musi być sformułowane wystarczająco jasno, aby dać obywatelom odpowiednie wskazówki co do okoliczności i warunków, w których władze publiczne mogą sięgać po takie środki. W sytuacji gdy stosowanie środków inwigilacji nie może być kwestionowane ani przez osoby, których one dotyczą, ani przez ogół, byłoby sprzeczne z rządami prawa, gdyby swoboda prawna administracji lub sędziego była wyrażona w kategoriach nieograniczonej władzy. W rezultacie prawo musi zawsze wystarczająco wyraźnie wskazywać jej granice i sposób korzystania z niej, aby dać jednostce odpowiednią ochronę przed arbitralną ingerencją. W orzecznictwie o tajnych środkach inwigilacji Trybunał przyjął następujące minimalne zabezpieczenia wymagane w ustawie, aby uniknąć nadużyć władzy. Są to:

natura przestępstw, które mogą prowadzić do wydania nakazu podsłuchu;

definicja kategorii osób, których telefony mogą być objęte podsłuchem;

ograniczenie długości okresu stosowania podsłuchu telefonicznego;

4) wymagana procedura badania, wykorzystywania i przechowywania uzyskanych

danych;

wymagane środki ostrożności przy przekazywaniu tych danych innym podmiotom;

okoliczności, w jakich zapisy mogą lub muszą być usunięte lub taśmy zniszczone.

Szef CBA stwierdził, iż wyżej wymienione przesłanki zostały ujęte w ustawie o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym oraz jej przepisach wykonawczych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Fundacja [...] zarzuciła Szefowi CBA naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 2 pkt 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych, poprzez niewłaściwą wykładnię pojęcia tajemnicy państwowej, a tym samym pozbawienie strony skarżącej możliwości realizacji konstytucyjnie gwarantowanego prawa dostępu do informacji publicznej. Wniosła o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji i nakazanie organowi udostępnienia żądanych przez nią informacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi strona skarżąca ponownie podkreśliła, iż przedmiotem wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie była informacja o konkretnych, indywidualnych przypadkach stosowania kontroli operacyjnej, a jedynie informacja statystyczna. Domaganie się przedmiotowej informacji jest działaniem w interesie społecznym i realizuje obywatelskie prawo do uzyskania informacji.

Fundacja podniosła ponadto, iż odmawiając dostępu do informacji publicznej z powołaniem się na ochronę tajemnicy państwowej, organ nie może jedynie wskazać na załącznik nr 1 do ustawy o ochronie informacji niejawnych i poprzestać na stwierdzeniu, że informacje, o których udostępnienie występuje wnioskodawca, są tajemnicą państwową. W ocenie strony skarżącej, Szef CBA powinien jednocześnie precyzyjnie uzasadnić, dlaczego przedmiotowe informacje stanowią – w jego opinii – tajemnicę państwową, a w szczególności udowodnić istnienie przesłanki materialnej, polegającej na wykazaniu istnienia zagrożenia dla wymienionych dóbr chronionych przez ustawodawcę. Zdaniem skarżącej Fundacji, upublicznienie informacji, o których mowa we wniosku z dnia [...] kwietnia 2009 r., nie spowoduje istotnego zagrożenia dla podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczących porządku publicznego, obronności, bezpieczeństwa czy stosunków międzynarodowych lub gospodarczych państwa.

Fundacja [...] przywołała także, na poparcie swego stanowiska, kilka orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, dotyczących korzystania przez służby państwowe ze środków tajnej inwigilacji.

W odpowiedzi na skargę Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego wniósł o jej oddalenie, wskazując na argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego i to z przepisami obowiązującymi w dacie jego wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Zatem obywatelskie prawo do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, regulując zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście zakres stosowania ustawy wytycza tylko dostęp do informacji publicznej, nie zaś publiczny dostęp do wszelkich informacji. Oznacza to, że ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że objęte wnioskiem Fundacji [...] informacje posiadają przymiot informacji publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "f" ww. ustawy), jak również Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej jest podmiotem zobowiązanym (art. 4 ust. 1 pkt 1) do udostępnienia na wniosek posiadanej informacji publicznej, jeśli ta nie została wcześniej upubliczniona (informacja nie funkcjonuje w obiegu publicznym) i – co ważne – jeśli w ogóle może zostać udostępniona.

Przepis art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Wynika z tego, że przepisy o ochronie informacji niejawnych i przepisy innych ustawowo chronionych tajemnic mają charakter lex specialis i wyłączają dostęp do informacji publicznej, są więc stosowane na zasadzie pierwszeństwa.

W sprawie niniejszej, jak słusznie zauważa Szef CBA, żądane przez Fundację [...] informacje, dotyczące stosowania kontroli operacyjnej, mają charakter informacji niejawnych, stanowią bowiem tajemnicę państwową na podstawie pkt 24 i pkt 25 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (t. j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.) w związku z art. 2 pkt 1 tej ustawy. Wymieniony załącznik nosi tytuł "Wykaz rodzajów informacji, które mogą stanowić tajemnicę państwową, zaś w podtytule I wymieniono informacje, które mogą być oznaczone klauzulą "ściśle tajne". Wśród nich znajdują się wspomniane punkty 24 i 25, obejmujące swym zakresem żądane przez Fundację informacje, dotyczące kontroli operacyjnej, stosowanej przez m.in. Centralne Biuro Antykorupcyjne.

Ujęte w wykazie informacje tworzą generalny zbiór dokumentów, jakim z uwagi na przedmiot, którego dotyczą (kontrola operacyjna), może zostać nadana odpowiednia klauzula tajności, w tym przypadku klauzula "ściśle tajne". Sąd zwraca uwagę, że wykaz ten znajduje zastosowanie nie tylko w sprawach prowadzonych przez CBA. Taka konstrukcja stosowanego przez ustawodawcę zapisu ("mogą stanowić tajemnicę państwową") w żadnym razie nie pozwala organom państwa na dowolność w kwalifikowaniu i klauzulowaniu dokumentów, a jedynie umożliwia wytwórcy określonych informacji niejawnych zaliczenie ich do odpowiedniej kategorii i nadanie im właściwej klauzuli ze względu na stopień niejawności. Przy czym chodzi tu o pewną kategorię dokumentów, które zostały jedynie ogólnie (przedmiotowo) sklasyfikowane, natomiast to, o jakie w tym przedmiocie dokumenty z zakresu kontroli operacyjnej chodzi w szczególności, wskazuje – prawidłowo przywołane przez Szefa CBA – rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 września 2006 r. w sprawie sposobu dokumentowania prowadzonej przez Centralne Biuro Antykorupcyjne kontroli operacyjnej, przechowywania i przekazywania wniosków i zarządzeń oraz przechowywania, przekazywania, przetwarzania i niszczenia materiałów uzyskanych podczas stosowania tej kontroli (Dz. U. Nr 165, poz. 1173). Jest to akt wykonawczy do ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708 ze zm.), który precyzuje mieszczące się w przedmiocie "kontroli operacyjnej" dokumenty (informacje), co z punktu widzenia zasad odpowiedzialności za wytwarzany dokument niejawny ma istotne znaczenie, gdyż zawyżenie bądź zaniżenie klauzuli tajności jest niedopuszczalne.

Z kolei z punktu widzenia istnienia powodów do odmowy udostępnienia żądanej informacji publicznej nie ma jakiegokolwiek prawnego znaczenia to, jaki cel realizuje wnioskodawca, zwracając się o dostęp do informacji publicznej, wszak wniosek taki nie wymaga żadnego motywowania (wyjątek stanowi informacja publiczna przetworzona, podlegająca udostępnieniu). Prawo do informacji publicznej ma charakter obiektywny i taki też charakter winny mieć powody odmowy jej udostępnienia. Jeśli w świetle obowiązujących przepisów przedmiot żądanej informacji publicznej stanowi informację niejawną, wówczas informacja publiczna w ogóle nie może zostać udostępniona bez względu na to, czy wnioskodawca domaga się jej udzielenia w wymiarze cząstkowym, globalnym czy też w zestawieniu statystycznym. Taka sytuacja musi prowadzić do wydania decyzji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i w rzeczy samej pozwala na stwierdzenie, że powody odmowy mają charakter obiektywny. Nie można wobec tego zgodzić się z zarzutem skargi, że organ, odmawiając dostępu do żądanych przez Fundację informacji publicznych, nie wskazał materialnych powodów odmowy, uzasadniających ją.

Przyjmując regulacje szczególne, jak ta o ochronie informacji niejawnych, prawodawca wartościuje dobra prawem chronione, czyniąc to z uwagi na konieczność ochrony porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa, przedkłada tym samym interes publiczny nad interes strony (wnioskodawcy).

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.