Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Góra – Błaszczykowska (spr.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Adam Lipiński, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia ma broń palną do celów kolekcjonerskich - oddala skargę -

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] Komendant Główny Policji, na podstawie art. 138 § 1 i art. 269a K.p.a. oraz art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 6 oraz ust. 3 pkt 5 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania M. K. od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...], odmawiającej wydania pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich w liczbie 200 egzemplarzy broni, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że M. K. wnioskiem z dnia [...] października 2011 r. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z żądaniem wydania mu pozwolenia na 200 jednostek broni palnej do celów kolekcjonerskich różnych rodzajów, typów i modeli. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że obecnie nie jest w stanie określić, po ile egzemplarzy broni każdego rodzaju będzie mieć w swojej kolekcji. Dodatkowo podniósł, iż z uwagi na szeroki zakres zainteresowania bronią, ilość broni wskazana przez niego we wniosku jest liczbą szacunkową i wstępną, jak również stwierdził, że po jego stronie nie występują żadne negatywne przesłanki uniemożliwiające wydanie pozwolenia na broń. Ważną przyczyną posiadania przez niego broni palnej dla celów kolekcjonerskich jest jego udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim, tj. Stowarzyszeniu [...] w U. Do wniosku, oprócz dokumentów potwierdzających kwalifikacje sportowe oraz zdolność do dysponowania bronią, dołączył zaświadczenie tego Stowarzyszenia z dnia [...] marca 2011 r. o członkostwie w nim od dnia [...] maja 2008 r. oraz jego celach statutowych.

Organ pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o przedstawione przez stronę dokumenty oraz własne dodatkowe ustalenia, w tym pismo Prezesa Stowarzyszenia [...] z dnia [...] października 2011 r., odebrane od strony dodatkowe wyjaśnienia do protokołu, pozytywną opinię o stronie z miejsca jej zamieszkania oraz informację z Krajowego Rejestru Karnego (strona w nim nie figuruje).

Decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Komendant Wojewódzki Policji w [...] odmówił wnioskodawcy rozstrzygnięcia sprawy zgodnego z jego wolą, wskazując, że brak jest podstaw do uwzględnienia jego wniosku ze względu na interes społeczny wynikający z faktu, iż wymieniony nie udowodnił konieczności wyposażenia go w prawo do 200 egzemplarzy broni do celów kolekcjonerskich.

Od decyzji odwołał się M. K., zarzucając jej obrazę prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, bowiem organ wbrew zgromadzonemu materiałowi potwierdzającemu zasadność wniosku uznał, iż brak jest przesłanek uzasadniających wydanie jej pozwolenia na broń palną sportową do celów kolekcjonerskich. Strona zarzuciła również naruszenie art. 7 Konstytucji RP oraz procedury administracyjnej, tj. art. 6, 7, 77, 80, 86 K.p.a., a ponadto naruszenie zasad państwa prawa oraz błędną interpretację przepisów ustawy o broni i amunicji, a w konsekwencji bezpodstawne wykreowanie przez organ Policji "własnych" norm prawnych i rozstrzygnięcie sprawy wbrew woli ustawodawcy. Natomiast odnosząc się do regulacji ustawy o broni i amunicji stwierdziła, iż spełnia wszystkie konieczne przesłanki do wydania jej pozwolenia na broń palną w celach kolekcjonerskich, nie stanowi zagrożenia dla siebie oraz porządku lub bezpieczeństwa publicznego, wskazała ważną przyczynę potwierdzającą zasadność jej wniosku, a ustawodawca w ustawie o broni i amunicji nie ustanowił żadnych ograniczeń co do ilości wnioskowanej broni. Ponadto, w ocenie strony, analiza jej żądania nie może polegać na ocenie zasadności wnioskowanej przez nią ilości broni, dlatego organ Policji ma obowiązek wydać jej pozwolenie na ilość broni określoną we wniosku. Powołując się na powyższe argumenty, a także kwestionując prawidłowość przeprowadzonych w toku postępowania przez organ Policji czynności procesowych, w tym odebrania od niej do protokołu dodatkowych wyjaśnień, zarzucając organowi nieobiektywność oraz wskazując na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w zakresie kompetencji organów Państwa, strona wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji i uwzględnienie jej wniosku o wydanie pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w żądanej ilości.

Komendant Główny Policji, rozpatrując odwołanie, wskazał, że podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 6 oraz ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji. Zgodnie z tym przepisem prawa pozwolenie na broń wydaje się, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni, przy czym w przypadku broni palnej do celów kolekcjonerskich za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim.

Organ odwoławczy stwierdził, iż z akt sprawy wynika, że strona nie stanowi zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, co potwierdza pozytywna opinia o niej w miejscu jej zamieszkania i brak karalności. Ponadto strona powołała się na ważną przyczynę posiadania broni, o której mowa w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji, tj. udokumentowała członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim. Jest bowiem od dnia [...] maja 2008 r. członkiem Stowarzyszenia [...] w U., które taki charakter posiada, o czym świadczą podejmowane przezeń działania.

Organ stwierdził, że stosowanie przepisów prawa materialnego nie może jednak odbywać się w oderwaniu od przepisów o charakterze procesowym, które są w stosunku do nich nadrzędne. Przepisem prawa o charakterze procesowym jest między innymi art. 7 K.p.a., w myśl którego w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywatelski. Zważywszy na w zasadzie równorzędną pozycję obu tych interesów w omawianym przepisie prawa (choć interes społeczny został wymieniony na pierwszym miejscu), organy administracji publicznej rozstrzygające określoną indywidualną sprawę zobowiązane są ważyć racje tak jednego, jak i drugiego interesu, nie przyznając a priori żadnemu z nich wyższej rangi. Jest to szczególnie istotne w sytuacji, gdy strona postępowania administracyjnego spełnia ogólne, formalne przesłanki uzyskania jakiegoś prawa bądź obowiązku, jak w niniejszej sprawie.

Określając interes M. K., Komendant Główny Policji stwierdził, że polega on na uzyskaniu pozwolenia na broń palną sportową do celów kolekcjonerskich w ilości 200 egzemplarzy broni (z wyłączeniem broni gładkolufowej, o której mowa w art. 10 ust. 4 pkt 4 c ustawy o broni i amunicji). Wymieniony kolekcjonuje już bowiem broń "historyczną", na posiadanie której nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia, a ponadto wystąpił z wnioskiem o wydanie pozwolenia również na broń sportową (ze wskazanym wyłączeniem – pkt 1 we wniosku) do celów uczestnictwa we współzawodnictwie w strzelectwie sportowym, powołując się na posiadanie stosownych kwalifikacji oraz licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego.

Interes społeczny – zważywszy na fakt, iż kolekcjonerska broń sportowa to także broń w pełni sprawna, w tym o charakterze bojowym (broń centralnego zapłonu z lufami gwintowanymi, o kalibrze do 12 mm) – wyraża się natomiast w potrzebie i zarazem konieczności zapewnienia ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego – jest to bowiem ustawowe zadanie Policji, określone w art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687). Organ zwrócił uwagę, że obecnie obowiązujące przepisy prawa materialnego nie wymagają, aby broń do celów kolekcjonerskich była, np. pozbawiona cech użytkowych. Broń "kolekcjonerska" może zatem być w pełni sprawna, a ponadto nie istnieje prawny zakaz przemieszczenia jej. Organ zgodził się z twierdzeniem zawartym w odwołaniu, że taką bronią mogą zainteresować się przestępcy, dla których jej przejęcie od prywatnego posiadacza z pewnością będzie rodziło dużo mniejsze "koszty", niż w przypadku nabywania broni na czarnym rynku. Wobec powyższego organ zakwestionował stanowisko odwołującego się, iż może on uzyskać pozwolenie na dowolną, właściwie nieograniczoną liczbę egzemplarzy broni (niektóre osoby domagają się, np. 1200 egzemplarzy broni). Byłoby to dopuszczalne w przypadku pozbawienia broni do celów kolekcjonerskich (a więc celów gromadzenia, tworzenia zbioru) cech użytkowych, pełna sprawność broni nie jest bowiem do realizacji tego celu niezbędna, nie ma jednak aktualnie – jak wskazał organ – takiego wymogu. Ponadto Komendant stwierdził, że jakkolwiek zbiór czy kolekcja ma z natury swej charakter otwarty, ustawodawca nie zastrzegł, że w przypadku broni do celów kolekcjonerskich nie stosuje się przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji w zakresie obowiązku określenia w decyzji ilości broni, na którą opiewa pozwolenie. Organ odwoławczy zgodził się ze stroną, że trudno jest wskazać, jaka liczba egzemplarzy broni byłaby "odpowiednia na początek" (dalsze egzemplarze w trybie art. 155 K.p.a.), nie zmienia to jednak postaci rzeczy, że ustawa wymaga od organów Policji badania sprawy i pod tym względem (obok celu i rodzaju pozwolenia na broń), podobnie jak w przypadku broni co celów sportowych, szkoleniowych czy innych. Skoro bowiem ustawodawca wyposażył organy Policji w kompetencję do wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na broń i jednocześnie nałożył na te organy obowiązek zawarcia w niej szczególnych elementów określonych w art. 12 ustawy, to nałożył na nie również obowiązek poczynienia stosownych ustaleń i ocen w tym zakresie. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy było pozostawienie stronie całkowitej swobody co do określenia celu uzyskania pozwolenia na broń, jej rodzaju oraz ilości, brak byłoby uzasadnienia dla zamieszczania tych elementów w treści decyzji.

W ocenie organu odwoławczego, zasadność wydania pozwolenia na określoną przez stronę postępowania ilość broni można (i należy) badać między innymi poprzez określenie faktycznych potrzeb wnioskodawcy w danym czasie oraz poprzez określenie racji interesu społecznego i odniesienie tych dwóch "wartości" do siebie.

Skoro zatem wolą ustawodawcy z całą pewnością nie był swobodny dostęp obywateli do broni w jakimkolwiek celu jej posiadania (świadczy o tym reglamentacyjny charakter ustawy o broni i amunicji oraz nieistnienie konstytucyjnego prawa do broni), lecz dostęp kontrolowany przez właściwe organy administracji publicznej (zadanie to otrzymały między innymi organy Policji – art. 9 ustawy o broni i amunicji i art. 6 ust. 1 pkt 1 b ustawy o Policji), w tym co do ilości broni (art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji), to w ocenie organu, nie można podzielić poglądu strony, że powinna uzyskać pozwolenie na dowolną, właściwie nieograniczoną, wskazaną przez siebie liczbę egzemplarzy broni.

Organ odwoławczy odrzucił zarzut strony jakoby organy Policji "wyinterpretowały" sobie prawo do badania wniosków o wydanie pozwolenia na broń w zakresie ilości broni i przyznały sobie w ten sposób kompetencje do tworzenia czy modyfikacji istniejącego prawa. Komendant wskazał, iż ocenia sytuację faktyczną i prawną strony na gruncie niniejszej sprawy odmiennie niż ona sama, do czego niewątpliwie mają upoważnienie wynikające z dyspozycji art. 80 K.p.a. Tego rodzaju zarzut odwołania jest więc – zdaniem Komendanta Głównego Policji – niezasadny. Podobnie zarzut dotyczący bezcelowości – w opinii strony – przesłuchania jej przez organ I instancji. Organ ten nie pominął bowiem jej wyjaśnień złożonych do protokołu, lecz ocenił je i uznał, że nie przekonują o konieczności wydania jej pozwolenia na 200 egzemplarzy broni do celów kolekcjonerskich, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji organu.

Skargę na omawianą wyżej decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. K. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przez nieuwzględnienie odwołania i niewydanie pozwolenia na broń palną dla celów kolekcjonerskich pomimo tego, że wnioskodawca przedstawił i udokumentował istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów kolekcjonerskich w rozumieniu art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji przez błędne uznanie czym w rozumieniu ustawy jest ważna przyczyna posiadania pozwolenia na broń palną dla celów kolekcjonerskich przez przestawienie szyku zdania tekstu autentycznego ustawy sformułowania "w szczególności", w miejsce gdzie to sformułowanie nie występuje, przez to wprowadzenie możliwości oceny innych niż wskazane w przepisie art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji przesłanek wydania broni dla celów kolekcjonerskich,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że ustawowa definicja ważnej przyczyny posiadania broni dla celów kolekcjonerskich nie jest określona w ustawie w sposób wyczerpujący i przez uznanie, że jest określona w sposób przykładowy, a organ Policji badając spełnienie przez stronę postępowania ważnej przyczyny posiadania broni dla celów kolekcjonerskich uprawniony jest do badania innych przesłanek niż określone w art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 5 i w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że wnioskodawca nie spełnił kryteriów uzasadniających wydanie pozwolenia na broń palną dla celów kolekcjonerskich,

- naruszenie przepisu art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji oraz art. 6 K.p.a. przez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów kolekcjonerskich wnioskodawca spełnić powinien jeszcze inne kryteria niż określone w art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji,

- naruszenie przepisu art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji i art. 6 K.p.a. przez uznanie, że organ Policji posiada kompetencję przyznaną mu przez ustawę do oceny i weryfikacji ilości egzemplarzy broni wpisywanych do pozwolenia na broń w oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, podczas gdy ta kompetencja nie została organowi administracji przyznana,

- naruszenie przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że przepis ten nadaje organowi administracji uprawnienia w zakresie oceny ilości egzemplarzy broni, podczas gdy przepis ten nie nadaje kompetencji i kryteriów dla oceny ilości egzemplarzy broni wpisywanych do decyzji administracyjnej – pozwolenia na broń,

- naruszenie przepisu art. 7 K.p.a. przez ustalanie interesu społecznego i przedłożenie interesu społecznego ponad brzmienie przepisów prawa materialnego, w szczególności ponad art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji, w sytuacji gdy decyzja o pozwoleniu na broń posiada charakter decyzji związanej,

- naruszenie art. 35 § 3 K.p.a. poprzez bezzasadne i nieusprawiedliwione w żaden sposób przekroczenie terminu rozpatrywania odwołania.

Wskazując na powyższe uchybienia, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Komendantowi Głównemu Policji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Ponadto skarżący wniósł o wydanie postanowienia na podstawie art. 155 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w przedmiocie poinformowania Komendanta Głównego Policji oraz Ministra Spraw Wewnętrznych jako organu zwierzchniego nad Komendantem Głównym Policji o istotnym naruszeniu prawa przy wydaniu zaskarżonej decyzji, polegającego na manipulowaniu legalnym tekstem przepisu art. 10 ust. 3 pkt 5 ustawy o broni i amunicji przez wstawienie sformułowania "w szczególności" w miejscu, gdzie ono nie występuje.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości, m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 6 i ust. 3 pkt 5 oraz art. 12 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm., zwanej dalej ustawą).

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.

Stosownie do ust. 2 pkt 6 pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach kolekcjonerskich.

W myśl ust. 3 pkt 5 za ważną przyczynę, o której mowa w ust. 1, uważa się w szczególności udokumentowane członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim – dla pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich.

Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a jej uzasadnienie wyczerpujące i trafnie oddające istotę problemu prawnego, występującego w sprawie.

Zgodnie z postanowieniem 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r. (II OPS 6/09, ONSAiWSA 2010/5/84), wskazanie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy z 1999 r. o broni i amunicji, iż okoliczności wydania pozwolenia na broń muszą być uzasadnione, przy jednoczesnym wymienieniu w ustępie 3 celów wydania takiej decyzji, nie stwarza podstawy do traktowania "celów" za "usprawiedliwioną okoliczność". W każdym przypadku, niezależnie od tego, czy określona osoba występuje o wydanie pozwolenia na broń w związku z uprawianiem sportu strzeleckiego, przynależnością do koła łowieckiego, czy odziedziczeniem kolekcji broni palnej, zastosowanie znajduje ta sama norma prawna wyrażona w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wymagająca wykazania przez wnioskodawcę, że posiadanie przez niego broni jest uzasadnione. O ile bowiem nie można się zgodzić z traktowaniem wymienionego przepisu art. 10 ust. 3 ustawy jako przesłanki wydania pozwolenia na broń, o tyle należy dopuścić możliwość postrzegania katalogu celów, o których mowa w art. 10 ust. 3 ustawy, jako pomocniczego źródła dyrektyw interpretacyjnych, wskazujących w przykładowy sposób, w jakich sferach stosunków społecznych należy poszukiwać cech i okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń.

W cytowanym postanowieniu NSA odniósł się również do problemu ilości broni, którą zamierza posiadać wnioskodawca. Jakkolwiek w postanowieniu NSA zajmował się bronią sportową, to wyłożona zasada ma zastosowanie również w sprawie niniejszej, dotyczącej pozwolenia na posiadanie broni do celów kolekcjonerskich. NSA trafnie dostrzegł, że niewątpliwie, pomiędzy formą uprawiania sportu strzeleckiego a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem powinna istnieć odpowiednia korelacja.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, należy pokreślić, że skarżący jest członkiem Stowarzyszenia [...]. W związku z tym skarżący kolekcjonuje już broń historyczną, na posiadanie której nie jest wymagane zezwolenie. Skarżący posiada licencję Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i stosowne kwalifikacje. W sprawie niniejszej wnosi o wydanie pozwolenia na 200 sztuk broni do celów kolekcjonerskich. Jednakże sam fakt przynależności do klubu strzeleckiego, posiadanie licencji strzeleckiej, uprawniającej do udziału w zawodach, a także patentu strzeleckiego, czy też udział w zawodach strzeleckich na szczeblu klubowym nie są okolicznościami uzasadniającymi w sposób wystarczający posiadanie własnej broni sportowej w ilości aż 200 sztuk, o które w sprawie niniejszej ubiega się skarżący M. K.

Zdaniem Sądu orzekającego w sprawie niniejszej, nawet uprawianie sportu strzeleckiego z wybitnymi wynikami nie uprawnia do posiadania aż 200 sztuk broni. Dobremu sportowcowi wystarczy kilka sztuk broni. W pewnych dyscyplinach sportu (lotnictwo, szybownictwo) wręcz zasadą jest, że nawet zawodnicy reprezentujący poziom mistrzowski (na arenie międzynarodowej) nie są właścicielami sprzętu, na którym ten sport uprawniają (samolotów, szybowców). Tak więc doświadczenie życiowe pokazuje, że nie ma związku pomiędzy poziomem, na jakim uprawia się określony sport, a byciem właścicielem sprzętu, nawet niezbędnego do jego uprawiania. Samo więc uprawianie strzelectwa, członkostwo w stowarzyszeniu, nie jest wystarczającą przesłanką do wydania pozwolenia na 200 sztuk broni.

Jednocześnie za nieuzasadniony należy uznać zarzut, że brak przesłanek negatywnych do wydania pozwolenia na broń, nakłada na organ obowiązek jego wydania. Jak zaznaczył to WSA w Warszawie w wyroku z dnia 10 marca 2010 r. (sygn. akt II SA/Wa 1982/09, LEX nr 606721) sam brak przesłanek negatywnych nie wystarcza do wydania pozwolenia na broń palną, bowiem jego uzyskanie jest uzależnione od wystąpienia po stronie wnioskującego okoliczności faktycznych, które przekonają organ, że wydanie pozwolenia jest uzasadnione. Organy Policji nie mogą przy wydawaniu pozwoleń na broń kierować się uznaniem administracyjnym, jednak mają prawo i obowiązek oceny całokształtu materiału dowodowego (art. 80 K.p.a.) przy ustalaniu, czy sytuacja faktyczna ubiegającego się o pozwolenie uzasadnia wydanie pozwolenia (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1461/08).

Organy uprawnione do wydawania pozwoleń na broń muszą brać pod uwagę nie tylko subiektywnie pojmowany interes konkretnego obywatela, ale także mieć wzgląd na interes bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ten wzgląd zaś dyktuje konieczność ścisłej reglamentacji pozwoleń na broń (zwłaszcza broń palną, której użycie w każdym przypadku zagraża zdrowiu lub życiu innych osób), tj. wydawanie ich tylko w sytuacjach uznanych za szczególne (wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2010r., sygn. akt II SA/Wa 1861/09, LEX nr 600220).

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skargi, to nie organy Policji mają poszukiwać okoliczności wskazanych w art. 10 ust. 1 ustawy z 1999 r. o broni i amunicji, tylko wnioskodawca ma je wskazać i udowodnić (tak samo WSA w Warszawie w wyroku z dnia 19 stycznia 2010 r. (sygn. akt II SA/Wa 1861/09, LEX nr 600220).

Stosownie do stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wyrażonego w wyroku z dnia 18 września 2007 r. (II OSK 1200/06), przepis art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji w zw. z art. 32 ust. 1 tejże ustawy stwarza ograniczoną sferę uznania administracyjnego dla organów Policji w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie na broń zasad przechowywania broni i amunicji. Ograniczenie sfery uznania wynika z zasad reglamentacji udzielania pozwoleń na broń, a zwłaszcza brzmienie art. 10 ustawy o broni i amunicji. Istotne znaczenie przypisać należy unormowaniu z art. 32 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, który zawiera skierowany do posiadacza broni nakaz przechowywania i noszenia tych przedmiotów w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.

Odnosząc ten argument do sprawy niniejszej, należy wskazać, że posiadaczowi 200 sztuk broni trudno jest zapewnić należyty nadzór nad bronią. Wątpliwości organu co do możliwości bezpiecznego przechowywania broni przez skarżącego są więc jak najbardziej uzasadnione.

W sprawie nie doszło również do naruszenia art. 7 Konstytucji RP stanowiącego, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Wbrew twierdzeniom czy sugestiom skarżącego, w polskim porządku prawnym, w szczególności w Konstytucji RP nie zagwarantowano prawa do broni. Z treści obowiązujących przepisów prawa nie da się wywieść prawa obywateli do posiadania broni, gdyż prawo to nie zostało zaliczone do wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP, a posiadanie broni jest i powinno być ściśle reglamentowane (tak WSA w Warszawie w wyroku z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 611/07).

Z tych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).