Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Tomasz Smoleń / spr./ Sędziowie WSA Małgorzata Niedobylska WSA Kazimierz Włoch Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi T. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie negatywnego uzgodnienia przebiegu linii komunikacyjnej 1) uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Starosty [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...], 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego T. S. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi T. S. (Skarżący) jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej SKO lub Kolegium) z dnia [...] września 2016 r. nr [...], wydane w sprawie negatywnego uzgodnienia przebiegu linii komunikacyjnej.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało oparte o następujące okoliczności faktyczne i prawne: Prezydenta Miasta [...] pismem z dnia 18 maja 2016 r. wystąpił do Starosty [...] o uzgodnienie do udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych na linii: P. – M. , dla przedsiębiorcy Firma Handlowo-Usługowa T. S. ul. B. [...], [...] P. Pismem z dnia 31 maja 2016 r. wystąpiono do Wójta Gminy [...] o uzgodnienie linii P. – M. W odpowiedzi pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. Wójt Gminy negatywnie uzgodnił ww. linię komunikacyjną i rozkład jazdy.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...], Starosta uzgodnił negatywnie przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na ww. linii.

Po rozpatrzeniu zażalenie T. S. - SKO postanowieniem z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...], uchyliło w całości zaskarżone postanowienie i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Starostę. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było naruszenie przez organ I instancji w wydanym postanowieniu zasad określonych w art. 107 § 3 w związku z art. 126 i art. 124 § 2 kpa w zakresie uzasadnienia faktycznego i prawnego.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania Starosta postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] - negatywnie uzgodnił projekt przebiegu linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na linii komunikacyjnej P. – M. na terenie Powiatu [...] dla przedsiębiorcy Firma Handlowo - Usługowa T. S.

Zażalenie na to postanowienie wniósł T. S. domagając się jego uchylenia w całości i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy poprzez pozytywne uzgodnienie linii komunikacyjnej, ewentualnie o uchylenie postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie;

- art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 kpa polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego wbrew ciążącemu na organie obowiązkowi w tym zakresie i w konsekwencji nie podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz sporządzenie uzasadnienia niezgodnie z wymogami wynikającymi z art. 107 § 3 kpa,

- art. 8 kpa przez jego niezastosowanie i prowadzenie postępowania w sprawie w sposób rażąco naruszający zasadę zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej przez fakt, iż organ wydając zaskarżone postanowienie oparł się wyłącznie na stanowisku Wójta Gminy, z pominięciem interesu odwołującego się,

* art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d¹ ustawy z dnia 2 grudnia 2013 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1414 ze zm.; zwanej dalej u.t.d.) przez niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że do uzgodnienia przebiegu linii komunikacyjnej na wykonywanie przewozów na linii P. – M. niezbędne jest zasięgnięcie uzgodnienia z Wójtem Gminy,

* art. 22a ust. 1, 2 i 3 u.t.d. przez ich niezastosowanie i brak wskazania okoliczności uzasadniających negatywne uzgodnienie linii komunikacyjnej.

SKO postanowieniem z dnia [...] września 2016 r. nr [...], utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu wskazało, że pismem z dnia 28 lipca 2016 r. Starosta wystąpił do Wójta Gminy o uzgodnienie linii P. – M. W odpowiedzi pismem z dnia 4 sierpnia 2016 r. Wójt Gminy negatywnie uzgodnił ww. linię komunikacyjną i rozkład jazdy. Kolegium przychyliło się do stanowiska Wójta Gminy, że ilość kursów komunikacyjnych na tej trasie na chwilę obecną jest wystarczająca. Podało, że zgodnie z przedłożonym rozkładem jazdy, przyjazdy i odjazdy autobusów byłyby niemal identyczne od już wykonywanych przez obecnych przewoźników w związku z czym zwiększenie liczby autobusów w obrębie przejścia granicznego paradoksalnie nie poprawi dostępu do komunikacji, a jedynie może spowodować chaos komunikacyjny oraz nadmierną eksploatację dróg w miejscowości M. Mieszkańcy miejscowości M. mają już dość uciążliwości wynikających z przygranicznego położenia. Duży potok ciężkich, starych, brzydkich busów, które zupełnie niepotrzebnie przetaczają się przez miejscowość M. tylko pogarszają nastroje społeczne. W związku z powyższym brak potrzeby uruchomienia dodatkowych kursów. Ponadto od miesiąca września planowane jest wznowienie kursów pociągu osobowego na trasie M. – P., co w znacznym stopniu zmniejszy ilość przejeżdżających busów przez centrum M. Kolegium oceniło, że zaskarżone postanowienie organu I instancji jest prawidłowe i spełnia wymogi określone w art. 107 § 3 kpa.

T. S. reprezentowany przez radcę prawnego skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na postanowienie SKO z dnia [...] września 2016 r. wnosząc o uchylenie postanowień obu instancji oraz zwrot kosztów postępowania, w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie:

I. przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a) art. 7, 77 § 1 i 80 kpa w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 kpa polegające na zaniechaniu wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego, a co za tym idzie brak podjęcia niezbędnych czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz do jej załatwienia, zwłaszcza w przedmiocie ustalenia rozkładu jazdy środków transportu na linii komunikacyjnej P. – M., częstotliwości ich przejazdu, godzin przyjazdów i odjazdów, a także lokalizacji przystanków, na których się zatrzymują;

b) art. 7 i 77 § 1 kpa w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 kpa przez błędne ustalenie stanu faktycznego, w szczególności poprzez przyjęcie, że przyjazdy i odjazdy środków transportu, które miały być realizowane przez skarżącego byłyby niemal identyczne od przejazdów wykonywanych przez innych przewoźników, co zdaniem organu, miałoby spowodować chaos komunikacyjny;

c) art. 138 § 1 pkt 1 kpa przez jego zastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy prawidłowym rozstrzygnięciem winno być uchylenie przez SKO postanowienia organu I Instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, stosownie do art. 138 § 2 kpa, gdyż postanowienie organu I Instancji zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy miał istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

II. przepisów prawa materialnego tj.;

a) art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d1 u.t.d. przez jego niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie i błędne przyjęcie, że do uzgodnienia przebiegu linii komunikacyjnej na wykonywanie przewozów na linii komunikacyjnej P. – M. niezbędne jest zasięgnięcie uzgodnienia z Wójtem Gminy;

b) art. 22a ust. 1, 2 i 3 u.t.d. przez jego niezastosowanie i brak wskazania okoliczności uzasadniających, zgodnie z ww. przepisem, negatywne uzgodnienie linii komunikacyjnej P. – M. na rzecz skarżącego.

W uzasadnieniu skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem Kolegium i podniósł, że organ I Instancji w całości powielił argumentację Wójta Gminy, a SKO zaskarżonym postanowieniem utrzymało tę argumentację w mocy. W ocenie skarżącego brak jest podstaw do przyjęcia, że Starosta w przedmiotowej sprawie związany jest rozstrzygnięciami wójta dotyczącym linii komunikacyjnej i rozkładu jazdy. Oparcie rozstrzygnięcia na stanowisku wyrażonym przez wójta (czyli organu, który w ogóle nie jest upoważniony do zajmowania stanowiska w przedmiotowym postępowaniu), bez wskazania stronie, jakie okoliczności zdaniem starosty przemawiały za wydaniem negatywnego postanowienia stanowi naruszenie przepisów, prowadzące do wadliwości wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Skarżący zarzucił, że zarówno organ I Instancji jak i organ II Instancji nie podali podstawy materialnoprawnej negatywnego rozstrzygnięcia. W tym też zakresie SKO powieliło uchybienie organu I Instancji.

Podniósł, że organ nie wskazał ani częstotliwości wykonywanych przewozów przez innego przewoźnika ani ilości przystanków, na których zatrzymują się jego autobusy ani czasu odjazdu z nich, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że przyjazdy i odjazdy autobusów byłby niemal identyczne od już wykonywanych przez obecnych przewoźników.

Skarżący wskazał, iż trasę P. – M. obsługuje aktualnie jeden przewoźnik – M. F. działający pod firmą M. F. - Firma Handlowo-Usługowa, którego przewozy sygnowane są pod nazwą "E.". Nawet zatem, gdyby podstawą wydania negatywnego postanowienia była okoliczność, o której mowa w art. 22a ust. 1 pkt 2a u.t.d., przepis ten nie ma zastosowania do sytuacji, kiedy linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika.

Podkreślono, że okoliczności, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 2 u.t.d. mogą stanowić przyczynę negatywnych opinii organów współdziałających, wyrażonych w trybie art. 106 § 1 kpa, przez których terytoria ma przebiegać linia komunikacyjna pod warunkiem, że zostaną wykazane.

Organ uzgadniający w toku prowadzonego postępowania nie podjął jednak żadnych czynności w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy tj. nie ustalił częstotliwości dotychczasowych kursów, godzin przyjazdów i odjazdów środków transportu ani przystanków na których się zatrzymują, co doprowadziło do naruszenia przez organ przepisów postępowania a zwłaszcza art. 7, 77 § 1 oraz art. 80 kpa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżący nie zgodził się ze stwierdzeniem Kolegium, iż organ I Instancji uczynił zadość zasadzie prawdy obiektywnej, poprzez wyczerpujące zbadanie wszystkich okoliczności faktycznych i stworzenie rzeczywistego obrazu sprawy.

Skarżący wskazał, że godziny przyjazdów i odjazdów drugiego przewoźnika obsługującego trasę P. – M. różnią się od godzin przyjazdów i odjazdów planowanych przez skarżącego. Nadto, przewoźnik ten ma wyznaczone inne miejsce zarówno przyjazdów i odjazdów swoich środków transportu. Organ uzgadniający nie poczynił w tym zakresie żadnych ustaleń, przyjmując lakoniczną linię argumentacji. Trasy obsługiwane przez obydwu przewoźników nie są tożsame. Inne są również godziny odjazdów i przyjazdów autobusów przewoźników do miejsc docelowych, które sięgają nawet kilkudziesięciu minut. Nadto, drugi przewoźnik obsługujący linię P. – M. zdecydowaną większość kursów przeprowadza przez drogę gminną, a Wójt nie wyraził zgody aby skarżący obsługiwał transport na drodze gminnej, zatem docelowo skarżący planuje przeprowadzać postoje na drodze powiatowej. Porównując rozkład jazdy przewoźnika "E." oraz rozkład jazdy wnioskowany przez skarżącego, można zauważyć, że trasy przejazdu obu przewoźników różnią się. Co więcej, nawet gdyby trasę P. – M. obsługiwało dwóch przewoźników, to trudno się zgodzić z twierdzeniem, że spowoduje to chaos komunikacyjny czy nadmierną eksploatację dróg w miejscowości M.

Ponadto, organ wyraził nadzieję na uruchomienie linii kolejowej na trasie P. - M. Wskazano, że od 4 września 2016 r. obsługiwane linią kolejową są jedynie trzy kursy dziennie na tej trasie, a planowane miejsca postoju są wyznaczone w innym miejscu, niż miejsca postoju wskazane przez skarżącego. Co więcej, godziny odjazdów/przyjazdów pociągów różnią się od rozkładu przejazdów wnioskowanego przez skarżącego. W ocenie T. S. organ zaniechał zbadania ww. okoliczności faktycznych.

Zdaniem skarżącego, organ ponownie rozpoznając sprawę winien wyeliminować powstałe nieprawidłowości, a więc ustalić, poprzez zgromadzenie odpowiednich dowodów, czy faktycznie wprowadzenie rozkładu jazdy, zgodnie z wnioskiem skarżącego, wypełniać będzie którąkolwiek przesłankę w rozumieniu art. 22 a u.t.d. stanowiącą o negatywnym uzgodnieniu linii komunikacyjnej (czemu skarżący wyraźnie zaprzecza), a także wskazać dowody przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem lub też w braku takich dowodów, uchylić rozstrzygnięcie i orzec co do istoty poprzez wydanie pozytywnego uzgodnienia linii komunikacyjnej na trasie P. – M. na rzecz skarżącego.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie z przyczyn wywiedzionych w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej: p.p.s.a., sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi.

Skarga jest zasadna, jednak nie wszystkie podniesione zarzuty zasługują na uznanie.

Zaskarżone postanowienie zostało wydane w związku z toczącym się z wniosku skarżącego postępowaniem głównym w przedmiocie udzielenia mu pozwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym.

Wykonywanie takich przewozów wymaga, zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 u.t.d., pozwolenia organów wymienionych w tym przepisie. Ustawa reguluje procedurę wydawania takich pozwoleń .

Z jej art. 21 ust. 1 wynika , że zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych , o którym mowa w art. 18 wydaje się na wniosek przedsiębiorcy , na czas nie dłuższy niż lat 5.

Według art. 22 a u.t.d. organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1:

1) odmawiają udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym w przypadku, gdy wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem wniosku, korzystając z pojazdów pozostających w jego bezpośredniej dyspozycji;

2) mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym, w przypadku wystąpienia jednej z następujących okoliczności:

a) zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie zagrożenie dla już istniejących linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną grupę przewoźników,

b) zostanie wykazane, że wydanie zezwolenia ujemnie wpłynie na rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych,

c) uchylony,

d) wnioskodawca nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już zezwoleniu lub wykonuje przewozy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem.

Konstrukcja tych przepisów wskazuje, że zasadą jest wydawanie wspomnianych zezwoleń (oczywiście, o ile zachowane zostaną wymogi proceduralne szczegółowo określone w ustawie, w tym odnośnie wniosku, w jej art. art. 22) Odmowa udzielenia zezwolenia jest bowiem obligatoryjna tylko w przypadku wymienionym w art. 22 a ust. 1 pkt. 1 u.t.d.. Możliwość natomiast odmowy wydania zezwolenia ograniczona jest do sytuacji określonych w pkt 2.

Decyzja organu udzielającego zezwolenia jest więc decyzją związaną a przepisy regulujące przesłanki odmowy, jako stanowiące wyjątek od zasady udzielania zezwolenia musza być interpretowane ściśle.

Jak już wspomniano art. 18 ust. 1 pkt 1 u.t.d. określa organy właściwe do wydawania pozwoleń. Są to organy gminy (wójt , burmistrz prezydent), jeśli idzie o przewozy na obszarze jednej gminy - działające samodzielnie (art. 18 ust 1.pkt 1 lit a-d).

Odmiennie się ma rzecz w przypadku przewozów na liniach komunikacyjnych na większych obszarach (powiat, województwo, obszary należące do kilku powiatów lub województw). W takich przypadkach zezwolenie musi być uzgodnione z odpowiednimi organami współdziałającymi (art.18 ust 1 pkt 1 lit e -g).

W sprawie, w której skarżący ubiegał się o wydanie zezwolenia na przewozy regularne na linii komunikacyjnej P. – M. , organem uprawnionym do wydania pozwolenia według art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d1 u.t.d. jest Prezydent Miasta działający w uzgodnieniu ze Starostą [...] właściwym ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej.

Kwestię procedury współdziałania organów administracji w wydawaniu decyzji reguluje jest art. 106 kpa, który w §1 przewiduje, że jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. Zwrócenie się o zajęcie stanowiska stanowi obowiązek organu podejmującego decyzję, który zobligowany jest o tym fakcie zawiadomić strony (art. 106 §2 kpa). §3 tego przepisu określa maksymalny czas przewidziany do przedstawienia stanowiska na dwa tygodnie, §4 przewiduje możliwość przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, zaś §5 określa formę zajęcia stanowiska ( postanowienie, na które stronom służy zażalenie).

Przepisy kpa nie definiują natomiast rodzajów współdziałania, sygnalizując jedynie w art. 106 §1 , że może to być wyrażenie opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie. Obowiązek współdziałania nakładają przepisy prawa materialnego, które kształtują jego charakter i zakres oraz właściwość organu współdziałającego. Przepisy prawa ustanawiające obowiązek współdziałania, używają różnych określeń mających znaczenie w ocenie doniosłości stanowiska zajmowanego przez organ współdziałający. Może to być np. porozumienie, zgoda, uzgodnienie, opinia . Każde z tych określeń nadaje inny ciężar gatunkowy stanowisku organu współdziałającego - od nie wiążącego dla organu podejmującego decyzję , do wiążącego.

Odnośnie współdziałania w procesie wydawania zezwolenia na wykonywanie krajowych przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych ustawodawca w art. 18 ust. 1 pkt u.t.d. użył określenia "w uzgodnieniu", nie definiując przy tym tego pojęcia w ustawie, mimo zamieszczenia w art. 4 definicji używanych w niej pojęć.

Uzasadnia to zatem takie rozumienie tego pojęcia, w jakim występuje ono w języku potocznym.

Pojęcie to oznacza w języku potocznym a także i prawnym ujednolicenie stanowiska, zgodność poglądów zainteresowanych w sprawie podmiotów. Odmowa uzgodnienia (wyrażenia zgody) oznacza brak przyzwolenia i ma charakter wiążący dla organu wydającego decyzję (patrz: uzasadnienie uchwały Składu Pięciu Sędziów NSA z dnia 9 kwietnia 2001 r. OPK 7/01 – ONSA, Nr 4 poz. 157, str. 175, wyrok NSA z 26 listopada 1999 r. IV S.A. 1512/ 98 - LEX Nr 48178).

Użycie zatem w przepisie art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d1 u.t.d., stanowiącym podstawę materialnoprawną dla wyrażenia stanowiska przez Starostą [...] określenia "w uzgodnieniu" rodzi w świetle wcześniejszych wywodów Sądu ten skutek, że odmowa uzgodnienia wnioskowanego wykonywania przewozu wyklucza możliwość udzielenia nań zezwolenia. To zaś w świetle przepisu art. 21 ust. 1 i 22 a ust. 1 u.t.d. oraz braku w ustawie odrębnych kryteriów, jakimi winien kierować się organ współdziałający przy uzgadnianiu kwestii pozwolenia na przewóz regularny w krajowym transporcie drogowym oznacza, że organ współdziałający może nie uzgodnić (odmówić zgody na udzielenie pozwolenia) tylko wówczas , gdy w sprawie występują przypadki przewidziane art. 22 a ust. 1 pkt 1 lub 2 u.t.d.

W ocenie Sądu przyjęcie, iż organ uzgadniający dysponuje "luzem decyzyjnym" i może dowolnie odmówić uzgodnienia prowadziłby do ominięcia regulacji przewidzianej art. 22 a ust. 1 u.t.d., bowiem przy wiążącym charakterze uzgodnienia mogłyby się pojawić dodatkowe, nie przewidziane ustawą, przesłanki faktyczne odmowy udzielenia pozwolenia, które mógłby dowolnie wskazywać organ uzgadniający. W ten sposób organ współdziałający miałby większe uprawnienia, niż organ decydujący - ograniczony przepisem art. 22a ust. 1 u.t.d..

To zaś prowadziłoby do naruszenia zasady wolności gospodarczej ustanowionej art. 20 Konstytucji R.P, gwarantowanej przepisem jej art. 22 dopuszczającym ograniczenie tejże swobody tylko w drodze ustawy i tylko z uwagi na ważny interes publiczny.

W sprawie organ I instancji nie dokonał uzgodnienia, natomiast negatywnie zaopiniował wniosek skarżącego. Tego rodzaju rozstrzygnięcie nie odpowiada wymogowi wspomnianego przepisu art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d1 u.t.d., który przewiduje współdziałanie w formie uzgodnienia. Nadto uzasadnienie tego postanowienie nie nawiązuje w żaden sposób do art. 22 a ust. 1 u.t.d..

Organ II instancji utrzymał to postanowienie mocy, przedstawiając tą samą argumentację, która znalazła się w uzasadnieniu organ I instancji.

Narusza to przepis art. 18 ust .1 pkt 1 lit d1 u.t.d. w zw. z art. 21 i 22 a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w sposób, który miał wpływ na wynik sprawy.

W postępowaniu ponownym należy dokonać oceny wniosku skarżącego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i w świetle istniejącego w sprawie stanu faktycznego i prawnego.

Z przytoczonych wyżej względów, Sąd w oparciu o przepis art. 145 §1 pkt 1 lit a p.p.s.a uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu I instancji. Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 p.p.s.a.