Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Sudoł po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Domu Pomocy Społecznej w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji dotyczącej umieszczenia w Domu Pomocy Społecznej postanawia: odrzucić sprzeciw.

Decyzją z dnia 10 stycznia 2018 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozparzeniu odwołania S. S. od decyzji Starosty z dnia 24 listopada 2017 r. uchylającej decyzję z dnia 30 stycznia 2015 r. o umieszczeniu w Domu Pomocy Społecznej w S., orzekło o uchyleniu zaskarżonej decyzji w całości i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazano art. 138 § 2 w zw. z art. 7, art. 77 § 1 k.p.a., art. 59 ust. 2, art.106 ust. 5, art. 112 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1769).

Dom Pomocy Społecznej w S. skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę (uznaną za sprzeciw) na powyższą decyzję wnosząc o jej uchylenie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie sprzeciwu z uwagi na to, że skarżący nie jest stroną postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Sprzeciw podlega odrzuceniu.

Stosownie do art. 64b § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2017 r. , poz. 1369 ze zm., dalej jako - "p.p.s.a") do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy

o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 50 § 1 i § 2 p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym oraz inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.

Treść art. 50 § 1 p.p.s.a. wskazuje, że o uprawnieniu we wniesieniu skargi decyduje posiadanie interesu prawnego. O tym, czy dana osoba ma w konkretnej sprawie interes prawny, decyduje przepis prawa. Innymi słowy - o możliwości skutecznego wniesienia skargi decyduje istnienie przepisu prawa materialnego, wskazującego na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się zatem w tym, iż podmiot ten działa bezpośrednio, we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku.

Rozpoznawana przez organy administracji sprawa dotyczyła umieszczenia w domu pomocy społecznej, na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.: Dz.U. z 2017 r., poz.1769 ze zm.).

Zgodnie z w/w ustawą decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej jest wydawana w oparciu o art. 59 ustawy o pomocy społecznej. Stosownie do tego przepisu decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej skierowania do domu pomocy społecznej. Decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej. W przypadku regionalnych domów pomocy społecznej decyzję wydaje marszałek województwa, z zastrzeżeniem ust. 5. W razie niemożności umieszczenia w domu pomocy społecznej z powodu braku wolnych miejsc, powiadamia się osobę o wpisaniu na listę oczekujących oraz o przewidywanym terminie oczekiwania na umieszczenie w domu pomocy społecznej. Przepisy ust. 1-3 stosuje się do domów pomocy społecznej prowadzonych na zlecenie organów jednostek samorządu terytorialnego. W przypadku regionalnego domu pomocy społecznej finansowanego z dochodów własnych samorządu województwa decyzję o skierowaniu wydaje organ gminy, a decyzję o umieszczeniu i opłacie za pobyt wydaje marszałek województwa na podstawie art. 61 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, przy czym art. 64 stosuje się odpowiednio. W przypadku regionalnego domu pomocy społecznej, o którym mowa w art. 56 pkt 7, decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej. Decyzję o umieszczeniu w regionalnym domu pomocy społecznej wydaje marszałek województwa. Decyzję o skierowaniu oraz o umieszczeniu w domu pomocy społecznej, o którym mowa w art. 56 pkt 7, wydaje się na czas określony nie dłuższy niż 12 miesięcy, z możliwością przedłużenia do 18 miesięcy w uzasadnionych przypadkach (art. 59 ust. 1-7 ustawy).

W ocenie Sądu słuszne jest stanowisko Kolegium, że z treści wskazanego przepisu nie da się wywieść interesu prawnego domu pomocy społecznej w przedmiotowej sprawie. Taka placówka pomocy jest jedynie podmiotem realizującym treść decyzji, a nie jej stroną. Placówka tego rodzaju nie ma zatem legitymacji czynnej by wystąpić w postępowaniu dotyczącym umieszczenia w domu pomocy społecznej.

Tym samym skarżący - dom pomocy społecznej - nie ma w świetle przepisów ustawy żadnego własnego prawa czy obowiązku, który uprawniałby go do wniesienia skargi do sądu. Nie ma też interesu prawnego, o jakim mowa w art. 50 § 1 p.p.s.a. Takie stanowisko reprezentowane jest również w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 17 grudnia 2009 r., II SA/Rz 815/09 czy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 lutego 2017 r., II SA/Sz 1319/16).

Dlatego sprzeciw wniesiony przez Dom Pomocy Społecznej w S. jest niedopuszczalny, albowiem został wniesiony przez podmiot nie mający interesu prawnego w jego wniesieniu.

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie w/w przepisu odrzucił sprzeciw.