Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Sędziowie: Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Sędzia WSA Mirella Łent (spr.) Protokolant: Asystent sędziego Daniel Łuczon po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 września 2009 r. sprawy ze skargi A. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uznania zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego 1. uchyla zaskarżone postanowienie 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane w całości 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz A. S. kwotę [...] zł tytułem zwrotu kosztów postępowania

Pismem z dnia 22 sierpnia 2008 r. A. S. zgłosił zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 01 grudnia 2007 r. nr [...], wystawionego przez Miejski Zarząd Dróg w T., obejmującego należność pieniężną z tytułu kar pieniężnych za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania. Strona podniosła zarzuty przedawnienia obowiązku, braku wymagalności nałożonego obowiązku, niedopuszczalności egzekucji administracyjnej, niedopuszczalności zastosowanego środka egzekucyjnego, braku uprzedniego doręczenia upomnienia, zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego oraz niespełnienia wymogów wynikających z art. 27 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.).

Pismem z dnia 03 września 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. wystąpił do Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w T. z wnioskiem o zajęcie stanowiska w sprawie powyższych zarzutów.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w T. uznał zarzuty zobowiązanego w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej za nieuzasadnione.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. uchyliło zaskarżone postanowienie z powodu niezajęcia przez wierzyciela stanowiska co do wszystkich podniesionych przez zobowiązanego zarzutów i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w T. uznał zarzuty zobowiązanego w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej za nieuzasadnione.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. uchyliło zaskarżone postanowienie w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Organ ponownie wskazał, iż wierzyciel nie odniósł się do wszystkich podniesionych przez zobowiązanego zarzutów.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w T. postanowieniem z dnia [...] znak: [...] odmówił uznania zarzutu zgłoszonego w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, szczegółowo odnosząc się do wszystkich podniesionych przez stronę zarzutów.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 34 § 3 w zw. a art. 33 pkt 1, 2, 6, 7 i 10 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, art. 124 § 1 i 2 ustawy z dnia

14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w zw. z art. 17 § 1 i art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji oraz art. 34 § 1 w zw. z art. 33 pkt 1, 2, 6, 7 i 10 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Strona wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i umorzenie postępowania, względnie przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w rozpatrywanej sprawie postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte na podstawie tytułu wykonawczego z dnia

01 grudnia 2007 r. nr [...] obejmującego należność pieniężną z tytułu kar pieniężnych za nie uiszczenie opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania.

Organ powołał art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 71, poz. 838 ze zm.) nakładający obowiązek wnoszenia opłat drogowych za korzystanie z dróg publicznych oraz art. 13 ust. 2 określający zakres przedmiotowy tego obowiązku. Wskazał także, że zgodnie z art. 13 ust. 2a powołanej ustawy, za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach pobiera się kary pieniężne. Wysokość przedmiotowych kar, zgodnie z art. 13 ust. 2b, określał załącznik do ustawy, wskazując kwotę 50 zł. Organ zaznaczył, że obowiązująca w 2002 r. uchwała Rady Miasta Torunia z dnia

16 maja 2002 r. nr 1084/2002 w sprawie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych miasta Torunia, w załączniku nr 3 Regulamin Strefy Parkowania w § 16 wskazywała, iż kary za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SP pobiera się zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

Organ odwoławczy stwierdził, że zarówno z wykładni językowej, systemowej

jak i celowościowej analizowanych przepisów wynika, iż obowiązek uiszczania zarówno opłat za korzystanie z dróg publicznych, jak obowiązek ponoszenia kary pieniężnej

w razie stwierdzenia niewniesienia opłaty za korzystanie z dróg publicznych spoczywa na podmiocie korzystającym z dróg. Oznacza to, że w stanie prawnym obowiązującym we wrześniu 2002 r. obowiązek zapłaty kary pieniężnej w razie stwierdzenia niewniesienia opłaty za korzystanie z dróg publicznych został nałożony na korzystających z dróg publicznych bezpośrednio z przepisu prawa, tj. art. 13 ust. 2a ustawy o drogach publicznych. Wysokość przedmiotowej kary pieniężnej także wynikała bezpośrednio z przepisu prawa, bowiem została określona w załączniku do ustawy, stosownie do przepisu ust. 2b ww. artykułu. W okresie tym nie obowiązywały przepisy przewidujące postępowanie, w wyniku którego dokonywano by wymiaru kary za nieuiszczanie opłat drogowych w trybie specjalnego i indywidualnego postępowania. Nie istniały więc podstawy prawne zawierające procedury, które powodowały nadanie obowiązkowi zapłaty kary pieniężnej indywidualnego charakteru w drodze wydania decyzji lub postanowienia przez właściwy organ władzy publicznej. Organy te miały obowiązek działać wyłącznie na podstawie i w granicach prawa. Podstawą do prowadzenia egzekucji administracyjnej w celu przymusowego wykonania obowiązku zapłaty powyższej kary pieniężnej był art. 3 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.

o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Źródło powstania obowiązku podlegającego egzekucji wynikało bowiem bezpośrednio z przepisów prawa. W tym zakresie organ wskazał na orzecznictwo sądów administracyjnych (wyrok NSA z dnia 07 grudnia 2005 r., sygn. akt FSK 2580/2004, niepubl.; wyrok WSA w Białymstoku

z 18 kwietnia 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 1082/2005, opubl. POP 2007/1).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie organu odwoławczego, podniesione przez zobowiązanego zarzuty dotyczące braku podstawy prawnej egzekwowanego obowiązku, nie mogą zostać uznane za uzasadnione.

Odnosząc się do zarzutu strony dotyczącego przedawnienia egzekwowanego obowiązku, organ uznał go za bezzasadny. Wskazał przy tym, że podziela stanowisko zobowiązanego, iż do powstałych zobowiązań nie znajduje zastosowania przepis art. 118 Kodeksu cywilnego, gdyż nie jest to należność o charakterze cywilnoprawnym. Zdaniem organu odwoławczego do przedmiotowych opłat nie mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego z uwagi na ich publicznoprawny charakter, a także przepisy Ordynacji podatkowej, gdyż nie jest to należność o charakterze podatkowym.

Także pozostałe zarzuty, w ocenie organu odwoławczego, wniesione przez zobowiązanego są nieuzasadnione. Podstawę do prowadzenia egzekucji administracyjnej w celu przymusowego wykonania obowiązku zapłaty powyższej kary pieniężnej stanowi przepis art. 3 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a zatem zarzut niedopuszczalności egzekucji administracyjnej z uwagi na brak podstawy prawnej jest chybiony. Również zarzut dotyczący niedopuszczalności zastosowanego środka egzekucyjnego jest zdaniem organu niezasadny, skoro art. 1a pkt 12 lit. a ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji wskazuje egzekucję z pieniędzy jako jeden z podstawowych środków egzekucyjnych w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym należności pieniężnych. Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i faktyczny organ odwoławczy uznał,

że zaskarżone postanowienie zostało wydane zgodnie z obowiązującymi

w przedmiotowej sprawie przepisami prawa powszechnie obowiązującego, zarówno

o charakterze materialnym, jak i procesowym.

Organ wskazał również, że zobowiązanemu zostało doręczone upomnienie

w sposób zastępczy, a odebrał je dorosły domownik, L. S. w dniu 21 września 2004 r., czego dowodem jest zwrotne potwierdzenie odbioru znajdujące się w aktach sprawy. Z powyższym dokumentem zobowiązany mógł się zapoznać w toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego. Doręczenie zostało dokonane na adres stałego pobytu zobowiązanego, tj. ul. [...]. Powyższe dane zostały uzyskane z centralnego biura adresowego.

Ponadto, zdaniem organu, tytuł wykonawczy wystawiony przez wierzyciela spełnia wymogi wynikające z przepisu art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji. Wszystkie jego pozycje zostały wypełnione w sposób wyraźny

i precyzyjny, zaś do tytułu zostało dołączony dowód doręczenia upomnienia, czego potwierdzenie znajduje się w aktach sprawy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że organ egzekucyjny dokonał wyboru najłagodniejszego środka egzekucyjnego, gdyż egzekucja została dokonana

z pieniędzy w postaci zajęcia zwrotu podatku dochodowego. Powyższe oznacza, iż nie została ona dokonana z bieżących źródeł dochodu zobowiązanego, lecz pieniędzy które miały być zwrócone, a wcześniej zostały już pobrane. Organ egzekucyjny nie ingerował zatem w bieżące środki zobowiązanego przeznaczone na utrzymanie.

Na postanowienie organu II instancji strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 34 § 3 w zw. a art. 33 pkt 1, 2, 6, 7 i 10 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, art. 124 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 17 § 1 i art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji, art. 34 § 1 w zw. z art. 33 pkt 1, 2, 6, 7 i 10 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 7 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997 r. (Dz. U. 78, poz. 483 ze zm.).

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że organ odwoławczy nie uznał wniesionego zażalenia pomimo nie ustosunkowania się przez wierzyciela do wszystkich podniesionych przez stronę zarzutów zawartych w piśmie z dnia 22 sierpnia 2008 r. Ponadto strona zarzuciła, że wierzyciel nie wyraził stanowiska w terminie 14 dni od dnia wniesienia zarzutów. Zarzuty wpłynęły do organu w dniu 05 września 2008 r., natomiast postanowienie w przedmiocie stanowiska wierzyciela zostało doręczone zobowiązanemu dopiero w dniu 24 marca 2009 r. W tej sytuacji, na podstawie art. 34 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ zobowiązany był do zawieszenia postępowania, które jednak nie nastąpiło.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, skarżący podniósł, że Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w T. błędnie powołał się na art. 118 Kodeksu cywilnego jako przepis odnoszący się do przedawnienia należności pieniężnych z tytułu kar za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania. W ocenie skarżącego przedmiotowa opłata nie ma charakteru cywilnoprawnego, w związku

z czym nie może podlegać przepisom Kodeksu cywilnego. Nadto, odnosząc się do zaskarżonego postanowienia, strona podniosła, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. nie zajęło żadnego stanowiska w kwestii przedmiotowego zarzutu.

Ustosunkowując się do zarzutu braku wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym strona podniosła, iż nie zostało ustalone istnienie obowiązku zapłaty należności pieniężnych z tytułu kar za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu

w strefie płatnego parkowania. Zdaniem skarżącego, w 2002 r. istniała luka prawna, która wykluczała egzekwowanie nieuiszczonych opłat za parkowanie w trybie egzekucji administracyjnej. Uchwała nr 1084/02 Rady Miasta Torunia i Regulamin Strefy Parkowania, w ocenie zobowiązanego, nie stanowiły źródła powszechnie obowiązującego prawa i na tej podstawie nie mogły być nakładane kary za brak opłaty za parkowanie. Ponadto znaczny upływ czasu od daty nałożenia kary wyklucza jej wymagalność.

Odnosząc się do zarzutu niedopuszczalność egzekucji administracyjnej

i zastosowanego środka egzekucyjnego skarżący wskazał na niewłaściwe powiadomienie go o zajęciu zwrotu podatku dochodowego za 2007 r., które nastąpiło na podstawie anonimowego pisma, nie zawierającego daty, pieczęci organu egzekucyjnego, ani podpisu pracownika sporządzającego pismo. Podniósł również,

że wierzyciel odnosząc się do powyższego zarzutu błędnie powołał się na pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kartuzach z dnia 22 października 2008 r., co czyni jego stanowisko niesamodzielnym. Ponadto skarżący wskazał na nieprawidłowe zawiadomienie go o zastosowaniu środka egzekucyjnego, które nastąpiło z podaniem błędnego numeru tytułu wykonawczego.

Argumentując zarzut braku doręczenia zobowiązanemu upomnienia, skarżący podniósł, że L. S. nie była osobą uprawnioną do odbioru korespondencji i nie przekazała mu przesłanego upomnienia. Ponadto, w ocenie skarżącego, tytuł wykonawczy, na podstawie którego prowadzona jest egzekucja nie spełnia wymogów określonych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji albowiem do tytułu tego nie załączono dowodu doręczenia upomnienia.

Odnosząc się do naruszenia art. 7 i 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarżący podniósł, że w jego ocenie Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg

w T. nakładając przedmiotową karę pieniężną nie działał w granicach prawa. Nadto wydane w sprawie postanowienia organów I i II instancji stanowią naruszenie praw zagwarantowanych w ustawie zasadniczej.

Końcowo strona wniosła o przedstawienie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy pytania prawnego dotyczącego zgodności art. 13 ust. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w zw. z art. 3 § 1 ustawy

o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i innych przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, z art. 7, art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim dopuszczają możliwość nałożenia

i egzekucji administracyjnej należności pieniężnych z tytułu kar za nieuiszczenie opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wniosło o oddalenie skargi podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Należy wskazać, że sąd administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) uchyla postanowienie wydane przez organ administracyjny jeżeli stwierdzi, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) – c) p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Na początek, Wojewódzki Sąd Administracyjny zajął się najdalej idącym z zarzutów – zarzutem przedawnienia egzekwowanej należności. Zasadność takiego zarzutu skutkować będzie brakiem usprawiedliwienia dla prowadzonego postępowania i brakiem potrzeby ustosunkowania się do pozostałych zarzutów skargi.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że do kar pieniężnych wymienionych

w art. 13 ust. 2b ustawy o drogach publicznych (w brzmieniu mającym zastosowanie

w przedmiotowej sprawie) nie mają zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej regulujące instytucję przedawnienia, w tym art. 70 § 1, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego,

w którym upłynął termin płatności. Wprawdzie art. 2 § 2 tej ustawy stanowi, że przepisy działu III stosuje się do opłat i niepodatkowych należności budżetu państwa, do których ustalania lub określania uprawnione są inne niż wymienione w § 1 pkt 1 organy, jednakże kary z tytułu nieuiszczenia opłaty parkingowej wynikają z mocy prawa.

Samodzielnego charakteru przesądzającego o stosowaniu przepisów Ordynacji podatkowej nie może mieć także art. 3 pkt 3 tej ustawy.

Brak również podstaw do zastosowania w sprawie przepisów kodeksu cywilnego regulujących przedawnienie zobowiązań cywilnoprawnych, bowiem kara pieniężna jest daniną publicznoprawną, na co zasadnie wskazał organ. Nie znajduje również uzasadnienia stosowanie przepisów przewidzianych do należności o charakterze sankcji karnej ze względu na administracyjny charakter przedmiotowej kary.

Zauważyć należy, że będąca przedmiotem postępowania egzekucyjnego w niniejszej sprawie kara za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych

na drogach w dniu zdarzenia, tj. 19 września 2002 r. była uregulowana w art. 13

ust. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych, w myśl którego

za przejazd po drogach publicznych pojazdów, o których mowa w ust. 2 pkt 3, bez zezwolenia określonego przepisami prawa o ruchu drogowym lub niezgodnie

z warunkami podanymi w zezwoleniu oraz za nieuiszczenie opłat, o których mowa

w ust. 2 pkt 4 (parkowanie pojazdów samochodowych na drogach), pobiera się kary pieniężne. Zgodnie z tą regulacją na mocy art. 40a ust. 1 ww. ustawy kary te stanowiły dochody środków specjalnych przeznaczonych na utrzymanie dróg. Przedmiotowe unormowanie nie zawierało żadnych regulacji dotyczących okresu przedawnienia należności z tego tytułu.

W nowelizacji z dnia 14 listopada 2003 r. (Dz. U. Nr 200, poz. 1953; nowelizacja weszła w życie z dniem 24 listopada 2003 r.) ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, skreślono art. 13 ust. 2a, ale jednocześnie dodano art. 13f stanowiący,

że za nieuiszczenie opłaty parkingowej pobiera się opłatę dodatkową. Ponadto przedmiotową nowelizacją od dnia 9 grudnia 2003 r. zmieniono brzmienie art. 40a postanawiając, że opłaty określone w art. 13f stanowią przychody środków specjalnych odpowiednich zarządów dróg, przeznaczonych na budowę, przebudowę, remont, utrzymanie i ochronę dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich i przepraw promowych.

Natomiast nowelą z dnia 29 lipca 2005 r. zmieniającą ustawę o drogach publicznych

z dniem 4 października 2005 r. w art. 40d dodano ust. 3, w którym zawarto między innymi przepis, że obowiązek uiszczenia opłat dodatkowych określonych w art. 13f przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powinny zostać uiszczone.

Analizując przywołane unormowania należy postawić pytanie czy przepisy dotyczące przedawnienia zawarte w znowelizowanej ustawie o drogach publicznych w brzemieniu obowiązującym od dnia 4 października 2005 r. mają zastosowanie również do należności z tytułu kar za nieuiszczenie opłat parkingowych nakładanych na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych, które obowiązywały w dacie zdarzenia, tj. we wrześniu 2002 r.

Na postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Zarówno regulacje prawne obowiązujące do dnia 24 listopada 2003 r. i od dnia 24 listopada 2003 r. dotyczyły tej samej instytucji - daniny publicznej za nieopłacenie płatnego parkowania.

Wychodząc zatem z zasad racjonalności ustawodawcy przy braku innego szczególnego unormowania odnoszącego się do kar nakładanych na podstawie przepisów poprzednio obowiązujących, należy przyjąć, iż regulacje zawarte w art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych dodane nowelą z dnia 29 lipca 2005 r. w kwestii przedawnienia odnoszą

się do wszystkich dodatkowych opłat i kar pieniężnych za nieopłacenie płatnego parkowania, w tym również do tych kar, które powinny być uiszczone przed dniem

24 listopada 2003 r. Stosownie do art. 32 ust. 1 Konstytucji RP "Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne."

Zgodnie z art. 8 ustawy zasadniczej, Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

Przyjęcie innego poglądu prowadziłoby do nieracjonalnych wniosków, że przedmiotowo takie same należności z tytułu kar za nieuiszczenie opłat parkingowych ulegają bądź nie ulegają przedawnieniu tylko i wyłącznie w zależności od tego, czy zostały nałożone na podstawie przepisów przed nowelizacją, czy też na podstawie przepisów po nowelizacji.

Co więcej, odrzucenie powyższej koncepcji prowadziłoby do wniosku, że kara pieniężna, której obowiązek zapłaty powstał przed nowelizacją ustawy o drogach publicznych, nigdy nie uległaby przedawnieniu i wierzyciel przez wiele lat (bez ograniczeń) mógłby żądać zapłaty kary w trybie postępowania egzekucyjnego

w administracji.

Biorąc pod uwagę również reguły wykładni systemowej jak i celowościowej przyjąć należy, że skoro w przepisach ustawy o drogach publicznych w brzmieniu od dnia 29 lipca 2005 r. nie ma wyraźnego wyłączenia, że przepisy art. 40d ust. 3 nie mają zastosowania do kar pieniężnych za brak opłaty parkingowej na podstawie przepisów obowiązujących w dniu zdarzenia, to przepis ten dotyczący przedawnienia należy stosować również do tych kar. Brak przepisów przejściowych w tej materii nie należy rozstrzygać na niekorzyść podmiotów zobowiązanych do zapłaty daniny publicznej.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić,

że kary pieniężne należne w przedmiotowej sprawie uległy przedawnieniu z upływem 2007 r., zdarzenia bowiem miały miejsce w 2002 r.

Na marginesie należy podać, że niniejsze rozstrzygnięcie stanowi kontynuację dotychczasowego kierunku orzecznictwa tut. Sądu w sprawach przy analogicznym stanie faktycznym i prawnym (por.: sygn. akt SA/Bd 218/08, sygn. akt I SA/Bd 488/08).

W konsekwencji powyższych ustaleń, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji. Na podstawie art. 152 powołanej ustawy Sąd określił, iż zaskarżone postanowienie nie może być wykonane w całości. O kosztach sądowych rozstrzygnął na podstawie

art. 200 wskazanej ustawy.