Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marek Sachajko po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji

Do tutejszego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wpłynęła skarga M. O., reprezentowanego przez pełnomocnika – adwokata, na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia 2016r., nr [...], w sprawie skierowania na badania psychologiczne.

W treści skargi pełnomocnik strony zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w całości, wskazując, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Skarżący jest zawodowym kierowcą i w związku z tym wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje utratę możliwości zarobkowania, co negatywnie wpłynie na kondycję finansową jego rodziny, której jest głównym żywicielem. Wykonanie decyzji doprowadzi zatem do wyrządzenia szkody skarżącemu oraz może spowodować trudne do odwrócenia skutki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 61 § 1 p.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Zgodnie natomiast z art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

W postanowieniu z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04 (publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w świetle art. 61 § 3 chodzi o taką szkodę, zarówno majątkową jak i niemajątkową, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Nadto, jak wynika z analizy orzecznictwa sądów administracyjnych, warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Pełnomocnik skarżącego, uzasadniając złożony wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, wskazał, iż jej wykonanie spowoduje zaistnienie przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. Argumentował, że skarżący jest zawodowym kierowcą. W związku z tym brak możliwości kierowania naraża go na realną i poważną szkodę majątkową – utratę zarobku. We wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji zostało również podkreślone, że skarżący jest głównym żywicielem rodziny.

W ocenie Sądu samo wykonanie zaskarżonej decyzji nie powoduje automatycznie utraty uprawnień do kierowania pojazdami w jakimkolwiek zakresie. Poddanie się badaniu psychologicznemu ma na celu jedynie wyjaśnienie wątpliwości co do stanu psychicznego osób, które uporczywie naruszają przepisy prawa o ruchu drogowym. Dopiero ewentualne nieprzystąpienie przez skarżącego do badań psychologicznych albo negatywny wynik tego badania, skutkować będzie wszczęciem postępowania w przedmiocie odpowiednio zatrzymania prawa jazdy (art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151 ze zm., dalej: "u.k.p.") bądź cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami (art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. b u.k.p.). Podkreślenia zatem wymaga, że zaskarżona decyzja nie pozbawia strony uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, gdyż stanowi ona jedynie o konieczności poddania się badaniom (por. m.in. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2012 r., sygn. akt I OZ 804/12, z dnia 19 lipca 2013 r., sygn. akt I OZ 582/13, CBOSA).

Z powyższych względów, wobec braku podstaw do udzielenia stronie ochrony tymczasowej, Sąd orzekł na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., jak w sentencji.