Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras Eugeniusz Wasilewski Protokolant referent stażysta Małgorzata Ciach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2013 r. sprawy ze skargi W. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną myśliwską 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji nr [...] z dnia [...] października 2012 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego W. G. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postepowania.

Komendant Główny Policji decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a K.p.a. oraz art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji nr [...] z dnia [...] października 2012 r. o odmowie wydania W. G. pozwolenia na broń palną myśliwską.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 23 sierpnia 2012 r. W.G. zwrócił się do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z prośbą o wydanie pozwolenia na 5 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej wskazując, że jest członkiem PZŁ i uzyskał podstawowe uprawnienia łowieckie. Do wniosku dołączył dokumenty potwierdzające powyższe fakty oraz wymagane orzeczenia - lekarskie i psychologiczne stwierdzające, że posiada zdolność do dysponowania bronią.

W wyniku podjętych czynności wyjaśniających organ I instancji ustalił, że W.G. w przeszłości wszedł kilkakrotnie w konflikt z prawem, bowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia [...] czerwca 200l r., sygn. akt [...] warunkowo umorzono wobec niego postępowanie na okres próby 1 roku za czyn z art. 292 § 1 K.k. (przestępstwo przeciwko mieniu - paserstwo), wyrokiem tego Sądu z dnia [...] grudnia 2006 r., sygn. akt [...] został uznany winnym przestępstwa z art. 286 § 1 w zw. z art. 12 K.k. (przestępstwo przeciwko mieniu - oszustwo) i kolejnym wyrokiem tego Sądu z dnia [...] stycznia 2009 r. sygn. akt [...] został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 27a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym.

Decyzją nr [...] z dnia [...] października 2012 r., wydaną na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz art. 104 i art. 286a K.p.a., [...] Komendant Wojewódzki Policji odmówił W.G. wydania pozwolenia na posiadanie pięciu egzemplarzy broni palnej do celów łowieckich.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż ustawa o broni i amunicji w art. 10 ust. 1 nałożyła na organy Policji kompetencje w zakresie przyznawania prawa do posiadania broni, jednocześnie uznając, że nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego winien być realizowany poprzez odpowiednią politykę właśnie w zakresie przyznawania jak i cofania pozwoleń na broń. Organ podkreślił, że pozwolenie na broń jest uprawnieniem wyjątkowym i z tego względu jego posiadacz musi być osobą dającą rękojmię, iż swoim postępowaniem nie zagrozi bezpieczeństwu lub porządkowi publicznemu. Skazanie, czy nawet podejrzenie o świadome działanie przeciwko ustanowionemu porządkowi prawnemu taką rękojmię natomiast niweczy i świadczy jednoznacznie, iż osoba taka nie powinna posiadać pozwolenia na broń palną.

W ocenie Komendanta Wojewódzkiego Policji zgromadzony w powyższej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na obdarzenie W. G. zaufaniem niezbędnym do wydania mu żądanego pozwolenia na broń.

Strona swą postawą, wynikającą zwłaszcza z nieprzestrzegania przepisów prawa nie daje bowiem gwarancji, że będzie stosować się do przepisów ustawy o broni i amunicji, jak i prawa łowieckiego, w tym dotyczących bezpiecznego i zgodnego z prawem używania broni.

Od powyższej decyzji W.G. wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż organ I instancji odmówił mu wydania pozwolenia na broń palną myśliwską, pomimo że przedłożył wszelkie dokumenty uzasadniające wydanie takiego pozwolenia. Organ powołał się przy tym na trzy wyroki Sądu Rejonowego w L., a pominął zupełnie fakt, iż skazania z tych wszystkich trzech wyroków uległy już zatarciu, a zatem w świetle prawa jest osobą niekaraną. Odwołujący podkreślił, że obecnie żyje przykładnie i przestrzega porządku prawnego. Na potwierdzenie powyższego załączył do odwołania opinie z zakładów pracy, opinię wydaną przez [...] w P., opinię wydaną przez Wójta Gminy K. oraz przez Radę Sołecką K., a także opinię Regionalnego Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w R., Oddział Terenowy w L.

Na etapie postępowania odwoławczego organ II instancji ustalił, iż Sąd Rejonowy w L. w dniu [...] lipca 2012 r. orzekł zatarcie skazania W. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w L. z dnia [...] stycznia 2009 r., sygn. akt [...].

Komendant Główny Policji, w wyniku rozpoznania odwołania, decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a K.p.a. oraz art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji.

W uzasadnieniu decyzji, powołując się na treść art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji organ odwoławczy podkreślił, iż od osób starających się o pozwolenie na broń palną (bez względu na jej rodzaj i cel przeznaczenia) należy wymagać przestrzegania przepisów prawa z uwagi na ścisły związek prawa do broni ze sferą bezpieczeństwa i porządku publicznego, których to dóbr ochrona została powierzona, m.in. Policji. Ustawodawca cedując na organy Policji kompetencje w omawianym zakresie uznał, iż nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego winien być przez nie realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej (wydawanie i cofanie pozwoleń na broń palną), kształtowaną poprzez pryzmat interesu społecznego. Broń palna jest bowiem niebezpiecznym narzędziem, dlatego dostęp do niego ustawodawca poddał w interesie społecznym administracyjnej reglamentacji, a każda sprawa o wydanie oraz cofnięcie, czy też rozszerzenie pozwolenia na broń winna być oceniona między innymi przez pryzmat dyspozycji art. 7 K.p.a.

Tymczasem, choć W.G. w swoim podaniu o wydanie pozwolenia na broń palną myśliwską podnosi, że nigdy nie miał żadnej styczności z wymiarem sprawiedliwości, to - jak wynika z akt - w swoim jeszcze krótkim, bo 35 - letnim życiu, co najmniej trzykrotnie naruszył porządek prawny, dopuszczając się czynów godzących w różne dobra chronione prawem, tj. dwukrotnie w mienie (paserstwo i oszustwo), a także dokonał nielegalnego połowu ryb przy pomocy urządzeń, których używanie jest zabronione, a takie zachowanie stwarza domniemanie, że W.G. w sposób nielegalny może użyć broni palnej myśliwskiej podczas polowania. Jego dotychczasowe zachowanie nie daje więc gwarancji, iż nie stworzy zagrożenia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Wprawdzie, jak słusznie zauważył W.G., za powyższe czyny nastąpiło już zatarcie skazania, co zgodnie z prawem nakazuje uważać go za osobę niekaraną, nie przeszkadza to jednak w ocenie jego postawy jako kandydata na posiadacza pozwolenia na broń palną w świetle art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, tym bardziej, że zatarcie ostatniego skazania nastąpiło zaledwie kilka miesięcy temu.

W ocenie organu odwoławczego, poczynione w postępowaniu administracyjnym ustalenia świadczą o lekceważącym stosunku W. G. do przepisów prawa. Zatem nawet korzystnie o nim świadczące dowody, m.in. pozytywna opinia w miejscu zamieszkania, a także załączone do odwołania opinie: wśród myśliwych, z miejsc pracy i środowiska lokalnego, nie eliminują powyższej negatywnej oceny jego zachowania. Organ odwoławczy opinii tych nie neguje, ale wbrew poglądowi strony, okoliczności te nie przekonują o konieczności wydania jej pozwolenia na broń w myśl art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Zwrócić bowiem należy uwagę, że strona wszystkich wspomnianych przestępstw dopuściła się już w wieku, w którym można oczekiwać należytego rozeznania swojego postępowania - miała, kolejno, 23 lata, 29 lat i 31 lat, a więc, początek dorosłego życia stał w znacznej mierze pod znakiem czynów zabronionych przez prawo. Ostatni czyn dotyczący odłowu ryb przy użyciu niedozwolonych metod (prądu) miał miejsce 4 lata temu. W ocenie Komendanta Głównego Policji - biorąc pod uwagę swego rodzaju trwanie strony przy przestępczych zachowaniach - upłynęło jeszcze zbyt mało czasu, by mieć pewność, że na stałe zmieniła ona swój stosunek do porządku publicznego. Jest na dobrej drodze, o czym świadczą przywołane opinie. Komendant Główny Policji oczekuje jednak - zważywszy na fakt, że broń jest szczególnie niebezpiecznym narzędziem - co najmniej 2 lat więcej postępowania przez nią zgodnie z prawem.

Postawę człowieka ocenia się bowiem poprzez pryzmat kilkuletniego jego zachowania w każdych okolicznościach, a nie tylko w poszczególnych sferach jego aktywności życiowej. Należy zatem oczekiwać, że W.G. w dłuższej perspektywie czasu udowodni, że przestrzega prawa, a tym samym przekona organy Policji, iż będzie także przestrzegać zasad zgodnego z prawem i bezpiecznego posiadania i używania broni. Na chwilę obecną materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwala na obdarzenie W. G. zaufaniem niezbędnym do przyznania mu prawa do broni palnej. Dlatego też w niniejszej sprawie należy przyznać prymat interesowi społecznemu, dla którego istotną kwestią jest, aby bronią dysponowały osoby rozważne i odpowiedzialne, a więc postępujące w zgodzie z przyjętymi zasadami na tyle długo, by można było stwierdzić, iż zasady te przyjmuje i szanuje jako własne.

W skardze na powyższą decyzję skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie W.G. zarzucił organowi naruszenie przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Okolicznościami tymi w jego przypadku, uzasadniającymi wydanie pozwolenia na broń, jest fakt, że jest członkiem Polskiego Związku Łowieckiego i chciałby wykonywać jeden z podstawowych obowiązków członka PZŁ, tj. branie udziału w polowaniach zbiorowych, odstrzału szkodników i.t.p. Brak jest również negatywnych przesłanek uzasadniających odmowę wydania pozwolenia na broń.

W ocenie skarżącego, nie można przyjąć, jak to czyni Komendant Główny Policji, że tymi negatywnymi przesłankami był fakt jego karalności, zważywszy, że skazania te uległy zatarciu, a zatem w świetle prawa jest osobą niekaraną.

Nie wiadomo więc na jakiej podstawie Komendant Główny Policji przyjął domniemanie, że skarżący mógłby w sposób nielegalny użyć broni palnej myśliwskiej podczas polowania i, że ze względu na karalność, nie daje gwarancji, iż nie stworzy zagrożenia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Skarżący złożył jednocześnie zapewnienie, że w pełni zrozumiał naganność swoich zachowań w przeszłości, których obecnie z perspektywy czasu i nabytego doświadczenia życiowego żałuje, oraz że nigdy więcej nie dopuści się jakiegokolwiek czynu zabronionego. Podkreślił też, że od 4 lat żyje przykładnie i przestrzega porządku prawnego. W tej sytuacji, zupełnie niezrozumiałe jest wydłużanie mu czasu na udowodnienie, że będzie przestrzegał prawa.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

W myśl natomiast art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną decyzję w świetle wskazanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, iż skarga w niniejszej sprawie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny, czy organ w sposób poprawny ustalił, że stronie nie może być udzielone pozwolenie na posiadanie broni.

Generalna przesłanka regulująca możliwość przyznania pozwolenia na broń została sformułowana w przepisie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576). Zgodnie z jego brzmieniem, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla siebie samego, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.

Co się tyczy zaś sposobu rozumienia ww. przesłanki "zagrożenia", to została ona sprecyzowana przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji.

W myśl przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 pozwolenia na broń nie wydaje się osobom stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego:

a) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe,

b) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo:

– przeciwko życiu i zdrowiu,

– przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

W tej normie prawnej prawodawca przesądził więc, że za osobę stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, uważa się tego, kto został prawomocnie skazany przez Sąd za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz skazanego za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu lub przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

Wbrew stanowisku organu, wskazany wyżej przepis nie określa dwóch odrębnych przesłanek odmowy wydania pozwolenia na broń, tj. skazania za przestępstwa wymienione w pkt 6 lit. a i b oraz stwarzania zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Istota omawianej regulacji jest znacząco odmienna. Patrząc bowiem na konstrukcję przepisu zawartego w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji należy dojść do wniosku, że zawiera on swego rodzaju definicję pojęcia "osoby stwarzającej zagrożenie dla siebie, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego", której to osobie nie można wydać pozwolenia na broń. Ustawodawca nakazuje w tym przepisie uznawać za osoby stwarzające zagrożenie dla siebie, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego po pierwsze, osoby skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe (lit. a), a po drugie osoby skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo: przeciwko życiu i zdrowiu, a także przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia (lit. b).

To sam ustawodawca w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji przesądził zatem, jakie osoby stanowią określone w tym przepisie zagrożenie.

To zaś sprawia, że organ badając zasadność wniosku o przyznanie pozwolenia na posiadanie broni, nie może czynić tego w sposób dowolny. Musi bowiem odnosić się jedynie do przesłanek wskazanych w wyżej powołanym przepisie.

Przechodząc do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, iż okolicznością niesporną jest to, że w dacie wystąpienia przez W. G. z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń skarżący w świetle prawa nie był osobą skazaną przez sąd za popełnienie któregokolwiek z przestępstw wyszczególnionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a i b omawianej ustawy, gdyż wcześniejsze skazania uległy już zatarciu. Zgodnie natomiast z wyraźnym brzmieniem art. 106 K.k. z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe. Skazania zatarte nie mogły więc rodzić dla skarżącego w świetle ww. przepisu żadnych negatywnych konsekwencji prawnych. Nie było tym samym podstaw do tego, aby w świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego, uznać W. G. za osobę stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a i b ustawy o broni i amunicji. To zaś sprawia, że wbrew twierdzeniom organu, w odniesieniu do osoby skarżącego nie zachodziły ustawowe przesłanki uniemożliwiające wydanie mu pozwolenia na broń.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż decyzje organów obu instancji w niniejszej sprawie wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a i b ustawy o broni i amunicji.

Rozpoznając ponownie sprawę organ winien dokonać oceny wniosku W. G. o wydanie pozwolenia na broń palną myśliwską z uwzględnieniem dokonanej przez Sąd wykładni powyższych przepisów.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.

O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji orzeczono w oparciu o art. 152 powołanej ustawy.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 ww. ustawy.