Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.), Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska, Sędzia del. WSA Rafał Wolnik, po rozpoznaniu w dniu 21 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Państwowego Gospodarstwa Leśnego LASY PAŃSTWOWE - Nadleśnictwa Z. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Wr 515/16 w sprawie ze skargi Państwowego Gospodarstwa Leśnego LASY PAŃSTWOWE - Nadleśnictwa Z. w S. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia [...] maja 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy dokonania aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków w zakresie wykreślenia użytku leśnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Państwowego Gospodarstwa Leśnego LASY PAŃSTWOWE - Nadleśnictwa Z. w S. na rzecz Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 9 listopada 2016 r. oddalił skargę Państwowego Gospodarstwa Leśnego LASY PAŃSTWOWE – Nadleśnictwa Z. w S. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z [...] maja 2016 r. w przedmiocie odmowy dokonania aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków w zakresie wykreślenia użytku leśnego.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Nadleśnictwo Z. w S. dokonało zgłoszenia zmian danych ujętych w ewidencji gruntów i budynków poprzez wykreślenie użytku leśnego (Ls) i wpisanie w to miejsce zurbanizowanych terenów niezabudowanych lub w trakcie budowy (Bp) w granicach części działki [...], obr. J. m. K. Wskazano, że rzeczywista zmiana przeznaczenia gruntu nastąpiła wobec naruszenia jego posiadania przez osobę trzecią i wyłączenia tychże z produkcji leśnej. Do wniosku dołączono: wykaz zmian danych ewidencyjnych działki, sporządzony przez uprawniony podmiot, kopię mapy ewidencyjnej i kopię decyzji Dyrekcji Regionalnej Lasów Państwowych we Wrocławiu stwierdzającej wyłączenie gruntu z produkcji leśnej niezgodnie z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. W toku postępowania przed organem pierwszej instancji przeprowadzono dowody (oprócz dołączonych do wniosku) także z "wyrysu" planu urządzenia lasu Nadleśnictwa Z., obręb leśny D. za okres 1 styczeń 2010 r. do 31 grudnia 2019 r., zatwierdzony decyzją Ministra Środowiska oraz wypis i wyrys z planu zagospodarowania przestrzennego miasta K. dla działki ewidencyjnej [...].

Decyzją z [...] lutego 2016 r. Starosta K. odmówił dokonania wnioskowanej aktualizacji ze względu na niezgodność wnioskowanej zmiany z ustaleniami obowiązującego Planu Urządzania Lasu Nadleśnictwa Z.

Od tej decyzji odwołanie złożyło (między innymi) Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, Nadleśnictwo Z. w S.

Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania i utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wskazał, że ewidencję dotyczącą lasów prowadzi się z uwzględnieniem przepisów ustawy o lasach, której celem jest zapobieganie dokonywania dowolnych zmian w zakresie przekształcenia gruntów leśnych na nieleśne. Sposób prowadzenia ewidencji gruntów i budynków, a także szczegółowy zakres informacji objętych ewidencją obejmuje rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38, poz. 454 ze zm., dalej: rozporządzenie). Wedle załącznika nr 6 do tego aktu do lasów zalicza się grunty określane jako las w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach. Definicja lasu, zawarta w art. 3 tej ustawy określa, że lasem, w rozumieniu ustawy jest grunt o zwartej powierzchni co najmniej 0.10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) - drzewami i krzewami oraz runem leśnym - lub przejściowo jej pozbawiony przeznaczony do produkcji leśnej (....). Nadto art. 20 ust. 2 tej ustawy stanowi, że w ewidencji gruntów i budynków uwzględnia się ustalenia planów urządzenia lasu i uproszczonych planów urządzenia lasu dotyczące granic i powierzchni lasu. Zdaniem organu odwoławczego w sprawie istotne jest, że ze zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego dowodów wynika, iż dla działki ewidencyjnej [...] istnieje obowiązujący plan urządzania lasu, w którym jest ona opisana jako las górski świeży - las ochronny. Obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego określa przeznaczenie tej działki jako RL lasy oraz RZ, RP łąki i pastwiska. Organ zaznaczył, że na powierzchni 0,0116 ha tej działki (oznaczonej jako las) w 2010 r. wyłożono kostkę brukową. Wskazał jednakże, że decydujący w sprawie ma zapis planu urządzania lasu, bowiem przepisy ustawy o lasach stanowią w sprawie lex specialis w stosunku do przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), to zaś skutkuje koniecznością utrzymania w mocy zakwestionowanej decyzji.

Skargę na powyższą decyzję wniosło Państwowe Gospodarstwo Leśne LASY PAŃSTWOWE - Nadleśnictwo Z. w S.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i oddalił ją na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.).

Sąd wskazał, że podstawową zasadą prowadzenia ewidencji gruntów i budynków jest zasada aktualności, tj. zasada prowadzenia operatu w zgodności z aktualnymi, dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi (przepisy rozdziału 3 rozporządzenia). Jak podkreślono w orzecznictwie aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje przez wprowadzanie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych (§ 45 ust. 1). Przepisy rozporządzenia posługują się pojęciem aktualizacji ewidencji, a nie jej prostowania. Usuwanie zatem błędów lub omyłek w ewidencji w ramach jej "aktualizacji" nie jest wyłączone, jednakże pod warunkiem, że uzasadnia to aktualny stan prawny, który ewidencja gruntów ma odzwierciedlać, a nie tworzyć.

Odwołując się do stanowiska prezentowanego przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego wskazano na treść § 67 rozporządzenia, zgodnie z którym użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na poszczególne grupy, tj.: użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione, grunty zabudowane i zurbanizowane, użytki ekologiczne, nieużytki, grunty pod wodami i tereny różne; § 68 rozporządzenia dotyczy podziału poszczególnych użytków gruntowych, wyszczególnionych w § 67 na szczegółowe kategorie, oznaczone wskazanymi tam symbolami. Zgodnie z § 68 ust. 2, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione dzielą się na: 1) lasy oznaczone symbolem Ls, 2) grunty zadrzewione i zakrzewione, oznaczone symbolem - Lz, lub w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą - symbolem złożonym z liter "Lz" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps. Rozróżnienie rodzaju użytków gruntowych odbywa się na podstawie przypisania elementów charakterystycznych dla danego rodzaju użytków, a elementy te określa załącznik Nr 6 do rozporządzenia. Stosownie do punktu 1 tego załącznika, zatytułowanego: "Zaliczanie gruntów do poszczególnych użytków gruntowych", do lasów zalicza się grunty określone jako "las" w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2000 r., Nr 56, poz. 679 ze zm.). Zaliczenie gruntów do gruntów leśnych prowadzi się zatem z uwzględnieniem art. 3 tej ustawy. W świetle tego unormowania lasem w rozumieniu ustawy jest grunt: o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) - drzewami i krzewami oraz runem leśnym - lub przejściowo jej pozbawiony: a) przeznaczony do produkcji leśnej lub b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo c) związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd I instancji uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu z uwagi na zgodność aktualnego oznaczenia w zapisach ewidencji, oznaczonego jako "Ls" z materiałami źródłowymi pozostającymi w zasobach organu prowadzącego ewidencję gruntów i budynków.

Sąd podkreślił, że w orzecznictwie sądów administracyjnych na gruncie przepisów art. 20 ust. 3a Prawa geodezyjnego i kartograficznego w zw. z art. 20 ust. 2 ustawy o lasach ukształtował się pogląd, iż ten ostatni przepis stanowi lex specialis w stosunku do ogólnych zasad (zawartych w ustawie i rozporządzeniu wykonawczym) dotyczących sposobu uwzględniania i wprowadzania zmian w powszechnej ewidencji gruntów i budynków. W orzecznictwie podkreśla się, że konieczność stosowania przepisów ustawy o lasach wynika wprost z art. 20 ust. 3a Prawa geodezyjnego i kartograficznego, co w konsekwencji oznacza, iż obowiązek aktualizowania danych objętych ewidencją gruntów i budynków podlega ograniczeniu w zakresie zmian dotyczących ustalania granic i powierzchni lasów. Zmiany te nie mogą być dokonywane wbrew planom urządzania lasów, które z istoty swej, przesądzają o treści wpisów w ewidencji gruntów. Stosownie bowiem do art. 18 ust. 4 pkt 1 lit. a ustawy o lasach plan urządzenia lasu zawiera, nie tylko opis, ale także zestawienie powierzchni lasów i gruntów do zalesienia. W konsekwencji taki plan, zatwierdzony decyzją ministra jest tym dokumentem, na podstawie którego mogą być aktualizowane dane dotyczące granic i powierzchni lasów leżących na terenie objętym tym planem. Jak wielokrotnie potwierdziły w swych orzeczeniach sądy administracyjne konieczność zgłaszania i odnotowywania zmian danych objętych ewidencją gruntów i budynków zgodnie z przepisami ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków podlega ograniczeniu w stosunku do zmian danych dotyczących ustalenia granic i powierzchni lasu, które muszą być skorelowane z planem urządzenia lasu.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd podkreślił, że fakt wykonania na spornym terenie niwelacji gruntu i utwardzenia go kostką brukową niczego dla wyniku postępowania nie zmienia. Sama strona skarżąca przyznaje, że czynności, o których mowa zostały wykonane przez właściciela działki sąsiedniej niezgodnie z prawem.

W związku z tym decyzją z [...] marca 2014 r. Dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych, potwierdzając tę okoliczność, ustalił opłatę za powyższe. Taka decyzja w żadnej mierze nie sanuje jednak bezprawnych działań, a co za tym idzie nie ma wpływu na zmianę charakteru użytków gruntowych. Wbrew zatem twierdzeniom skargi, orzekające w sprawie organy nie naruszyły w toku postępowania przepisów prawa materialnego, nie przekroczyły też przyznanych im ustawowo kompetencji w zakresie interpretacji ustawy o lasach i ochronie gruntów rolnych i leśnych, prawidłowo uznając, że przeszkodą w uwzględnieniu wniosku jest obowiązujący na terenie plan urządzenia lasu.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo Z. w S. podniosło następujące zarzuty:

1. naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 20 ust. 3a ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez prowadzenie ewidencji gruntów i budynków (w zakresie ww. zgłoszenia) bez uwzględnienia przepisów ustawy o lasach, poprzez przyjęcie i zastosowanie (dla rozpatrywanego gruntu) definicji lasu niezgodnej z art. 3 ustawy o lasach;

2. naruszenie § 44 pkt 2, § 45 ust. 1 pkt 1 oraz załącznika nr 6 ("Zaliczenie gruntów do poszczególnych użytków gruntowych") rozporządzenia poprzez odmowę aktualizacji prowadzonej ewidencji gruntów i budynków - w wyniku odmowy dokonania zgłoszenia przez Nadleśnictwo zmian danych ewidencyjnych doprowadzających do zgodności ze stanem faktycznym i prawnym.

3. Błędną wykładnię prawa poprzez "błąd polegający na mylnym przejęciu i zanegowaniu związku zachodzącego między podnoszonymi przez skarżącego uzasadnionych podstaw prawnych wniosku o dokonanie aktualizacji informacji zawartych w zasobach ewidencji gruntów i budynków prowadzonej przez Starostę Powiatowego w K.".

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i jego zmianę poprzez "nakazanie Staroście K. dokonanie aktualizacji informacji zawartych w prowadzonej przez niego ewidencji gruntów i budynków w zakresie wskazanym w złożonym wniosku" - zmierzającego do wykreślenia użytku leśnego (Ls) i wpisanie w to miejsce zurbanizowanych terenów niezabudowanych lub w trakcie zabudowy (Bp) w granicach części działki [...] obręb J., miasto K. Oświadczono również o zrzeczeniu się rozprawy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż skarga kasacyjna nie została sformułowana w sposób adekwatny do kontroli, jaką sprawuje Naczelny Sąd Administracyjny. Jak zasadnie zauważa pełnomocnik organu w odpowiedzi na skargę kasacyjną, argumentacja skargi kasacyjnej nakierowana jest na wadliwość decyzji Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, nie zaś - jak powinno być - zaskarżonego wyroku Sądu I instancji. Ponadto zarzut ujęty w punkcie 3 skargi kasacyjnej nie został wystarczająco sprecyzowany poprzez wskazanie przepisu prawa, którego błędna wykładnia mogła prowadzić do wyprowadzanej wadliwości, Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do precyzowania zarzutów skargi kasacyjnej. Pomimo jednak powyższych uchybień Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że możliwym jest merytoryczne rozpoznanie skargi kasacyjnej w granicach zawartych w niej zarzutów oznaczonych punktami 1 i 2.

Odmawiając słuszności podniesionemu w skardze kasacyjnej zarzutowi naruszenia art. 20 ust. 3a ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie sposób zgodzić się z autorem skargi kasacyjnej, który wywodzi naruszenie tego przepisu z nieuwzględnienia przepisów ustawy o lasach. Podkreślić trzeba, że w myśl art. 20 ust. 3a ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, ewidencję gruntów i budynków, w części dotyczącej lasów, prowadzi się z uwzględnieniem przepisów o lasach. Natomiast zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o lasach, w ewidencji gruntów i budynków uwzględnia się ustalenia planów urządzenia lasu i uproszczonych planów urządzenia lasu dotyczące granic i powierzchni lasu. Treść powołanych przepisów uzasadnia przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że art. 20 ust. 2 ustawy o lasach stanowi lex specialis w stosunku do uregulowań zawartych w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne. W tym zakresie orzeczenia sądów administracyjnych pozostają jednomyślne. Pogłębionej analizy powyższej kwestii dokonał Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 19 sierpnia 2014 r., sygn. akt I OSK 38/13 (CBOSA). Podkreślił, że związanie organów ewidencji gruntów i budynków wynikającą z planu urządzenia lasu jego powierzchnią i granicami oznacza, że dopóki w planie urządzenia lasu nie zostanie dokonana zmiana, o jakiej mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o lasach, dopóty organy prowadzące ewidencję gruntów i budynków nie są uprawnione do dokonywania w prowadzonej przez siebie ewidencji zmian powierzchni i granic lasu, które nie odpowiadałyby ustaleniom planu urządzenia lasu. Zasadą jest, aby wynikające z ewidencji gruntów i budynków informacje dotyczące powierzchni i granic lasu były zgodne z obowiązującym prawem urządzenia lasu. Organ ewidencji gruntów i budynków nie może dokonywać zmian w danych ewidencyjnych dotyczących lasu, które byłyby niezgodne z ustaleniami planu urządzenia lasu. W takiej sytuacji - jak zaznaczono - zmiana danych odnoszących się do lasu, w pierwszej kolejności musi zostać wprowadzona przez właściwy organ do planu urządzenia lasu.

Uwzględniając powyższe należy wyjaśnić, że obowiązek aktualizowania danych objętych ewidencją gruntów i budynków podlega ograniczeniu w stosunku do zmian dotyczących ustalania granic i powierzchni lasów. Zmiany te nie mogą być dokonywane wbrew planom urządzania lasów, które stanowiąc szczególny rodzaj planów zagospodarowania przestrzennego takich terenów i przesądzają o treści wpisów w ewidencji gruntów. Tym samym plan urządzenia lasu sporządzony dla Nadleśnictwa Z. zatwierdzony decyzją Ministra Środowiska z dnia [...] lutego 2011 r. (k. 74 akt administracyjnych) jest jedynym dokumentem, na podstawie którego mogą być aktualizowane dane dotyczące granic i powierzchni lasów leżących na terenie objętym tym planem. Zasadnie zatem przyjął Sąd I instancji, że niewystarczającym dla dokonania zmian w ewidencji gruntów i budynków było powołanie się wnioskodawcy na decyzję Dyrekcji Regionalnej Lasów Państwowych we Wrocławiu stwierdzającej wyłączenie gruntu z produkcji leśnej niezgodnie z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Powyższe nie stoi również w sprzeczności z definicją lasu ujętą w art. 3 ustawy o lasach, do czego zmierzała argumentacja skargi kasacyjnej.

Nieuzasadnionym pozostawał również zarzut naruszenia § 44 pkt 2, § 45 ust. 1 pkt 1 oraz załącznika nr 6 rozporządzenia. Przepisy te formułują szczegółowe wymogi, jakim powinna odpowiadać ewidencja gruntów i budynków prowadzona przez starostę. Nie sposób jednak uznać, by mogły one stanowić podstawę dla możliwości modyfikowania ogólnych zasad ustawowych, które - jak wskazano powyżej - wykluczają dokonanie aktualizacji ewidencji w sprzeczności z planem urządzenia lasu. Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 września 2014 r., sygn. akt I OSK 385/13 (CBOSA), ewidencja gruntów i budynków, jak każda ewidencja ma charakter deklaratoryjny, pochodny - odzwierciedlający pewien stan, którego nie tworzy. Toteż wpisy do rejestrów są ściśle reglamentowane pod względem dokumentów, czy innych dowodów, jakie mogą być podstawą odpowiednich adnotacji. W świetle powyższego, jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 30 czerwca 2011 r., sygn. akt I OSK 1240/10 (CBOSA), zawarty w art. 20 ust. 2 ustawy o lasach wymóg, aby w ewidencji gruntów uwzględniać ustalenia planów urządzenia lasu i uproszczonych planów urządzenia lasu dotyczące granic i powierzchni lasów, musi być rozumiany literalnie. Powyższe czyni nieuzasadnionym zarzut naruszenia wymienionych na wstępie przepisów rozporządzenia, których nie sposób interpretować w oderwaniu od niebudzącej wątpliwości regulacji ustawowej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny – z mocy art. 184 p.p.s.a. - orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a., zgodnie z którym w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona, która wniosła skargę kasacyjną, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez organ - jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok sądu pierwszej instancji oddalający skargę. Naczelny Sąd Administracyjny miał na uwadze, że odpowiedź na skargę kasacyjną sporządził i wniósł radca prawny, który prowadził sprawę przed Sądem I instancji.

W świetle § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804, z późn. zm.), stawka minimalna za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej wynosi 50% stawki minimalnej określonej w pkt 1, a jeżeli nie prowadził sprawy ten sam radca prawny w drugiej instancji - 75% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 240 zł. Stawka minimalna, w myśl § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia, w innej sprawie wynosi 480 zł. Zgodnie zaś z uchwałą NSA w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. II FPS 4/12 (ONSAiWSA z 2013 r. nr 3 poz. 38) art. 204 i art. 205 § 2 - 4 w związku z art. 207 § 1 p.p.s.a. wraz z właściwymi przepisami odrębnymi, do których odsyła art. 205 § 2 i 3 tej ustawy, stanowią podstawę do zasądzenia zwrotu kosztów za wniesienie sporządzonej przez profesjonalnego pełnomocnika odpowiedzi na skargę kasacyjną. Wobec powyższego, o wysokości kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie powołanych wyżej przepisów, zasądzając kwotę 240 zł za sporządzenie i wniesienie odpowiedzi na skargę kasacyjną.