Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
645 Sprawy nieobjęte symbolami podstawowymi 601644 oraz od 646-652 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Odrzucenie skargi Samorząd terytorialny, Rada Miasta, Odrzucono skargę, III SA/Łd 422/16 - Postanowienie WSA w Łodzi z 2016-07-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
III SA/Łd 422/16 - Postanowienie WSA w Łodzi
|
|
|||
|
2016-06-14 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi | |||
|
Ewa Cisowska-Sakrajda /przewodniczący sprawozdawca/ | |||
|
645 Sprawy nieobjęte symbolami podstawowymi 601644 oraz od 646-652 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym) |
|||
|
Odrzucenie skargi Samorząd terytorialny |
|||
|
I OSK 2778/16 - Postanowienie NSA z 2017-01-04 | |||
|
Rada Miasta | |||
|
Odrzucono skargę | |||
|
Dz.U. 2012 poz 270 art. 58 par. 1 pkt 5a Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity. Dz.U. 2013 poz 594 art. 101 ust. 1 Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - tekst jednolity. |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Ewa Cisowska – Sakrajda po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2016r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. Z., L. K.-P., M. Z. na uchwałę Rady Miejskiej w Ł. z dnia (...) nr (...) w przedmiocie stanowiska – apelu w sprawie zapobiegania lokalizacji objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt na terenach należących do miasta Ł. postanawia : odrzucić skargę B.K. |
||||
Uzasadnienie
III SA/Łd 422/16 UZASADNIENIE S. Z., L. K.-P. oraz M. Z. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego R. W.-J. wnieśli skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Ł. z dnia (...), nr (...) w przedmiocie stanowiska - apelu w sprawie zapobiegania lokalizacji objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt, na terenach należących do miasta Ł.. Zaskarżonej uchwale zarzucili: - naruszenie wyrażonej w art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego Państwa Prawa polegające na przeprowadzeniu procesu prawodawczego bez umożliwienia skarżącym oraz uczestnikowi postępowania wypowiedzenia się w kwestii ich podstawowych praw; - art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 19, art. 20, art. 28 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie; - art. 5a, art. 6 ustawy o samorządzie gminnym poprzez nieprzeprowadzenie konsultacji z mieszkańcami gminy oraz poprzez działanie Rady Miejskiej w Ł. w obszarze nadzoru weterynaryjnego, w którym organ nie jest właściwy; - art. 7, art. 8 ust. 2, art. 2, art. 31 ust. 3 w zw. z art. 16, art. 22, art. 32, art. 65 ust. 1 oraz art. 73, art. 10 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie; - art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 30 ust. 2 pkt 3, art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 12, art. 23 ust. 1, art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami oraz w zw. z art. 6 ust. 1, ust. 2 ustawy z 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 17 ust. 1, art. 18 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie; - art. 49, art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej poprzez ich niezastosowanie. Mając powyższe na uwadze wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały, dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika postępowania Związku Pracodawców Cyrku i Rozrywki, przeprowadzenie dowodu z dokumentów wskazanych w skardze oraz zasądzenie kosztów postępowania. W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Ł. wniosła o jej oddalenie, wskazując na brak interesu prawnego skarżących w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały. W razie nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie skargi organ administracji publicznej wniósł o jej oddalenie z uwagi na brak uzasadnionych podstaw. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Stosownie do art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego; wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia; gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi; jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona; jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo jeżeli skarżący nie ma zdolności procesowej, a nie działa za niego przedstawiciel ustawowy albo jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej stroną skarżącą zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie; jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Powołany przepis określa przesłanki dopuszczalności skargi, przy czym przesłanki te mogą być ujmowane w szerokim i wąskim znaczeniu. W pierwszym przypadku przez dopuszczalność skargi należy rozumieć spełnienie przez skargę wymogów formalnych jako pisma procesowego czy zachowanie terminu, w wąskim znaczeniu natomiast przez dopuszczalność skargi należy rozumieć zarówno jej przesłanki przedmiotowe, tzn. określenie od jakiego rodzaju działalności (formy działania) organów administracji publicznej przysługuje skarga, jak i dopuszczalność skargi w zakresie podmiotowym, tzn. określenie, jakim podmiotom przysługuje legitymacja do jej wniesienia. W doktrynie podkreśla się, że przesłanki sensu stricto to dwa najistotniejsze elementy postępowania sądowoadministracyjnego, mające czysto materialny charakter. Z uwagi na ich merytoryczny charakter ustawodawca nie przewiduje możliwości konwalidowania skargi, jeśli jest ona niedopuszczalna. W każdym więc przypadku stwierdzenia braku którejś z przesłanek dopuszczalności zaskarżenia sensu stricto sąd administracyjny jest obowiązany skargę odrzucić (zob. T. Woś, H. Knysiak – Molczyk, M. Romańska: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005, s. 276 i n. czy J.P.Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2004, s. 116). Do warunków formalnych sensu stricto skutecznego złożenia skargi należy złożenie skargi od aktu lub czynności (bezczynności) objętych zakresem właściwości rzeczowej sądu administracyjnego, określonej w art. 3 § 2 i § 3 i art. 5 p.p.s.a., wniesienie skargi po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeśli przysługiwały one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich, wniesienie skargi przez podmiot uprawniony, któremu zgodnie z art. 50 § 1 lub § 2 p.p.s.a. przysługuje legitymacja do jej wniesienia. Zważywszy na powyższą regulację w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że skarżący wyczerpali tryb zaskarżenia, bowiem wnieśli skargę po uprzednim wezwaniu Rady Miejskiej w Ł. do usunięcia naruszenia prawa, w przewidzianym ustawowo terminie trzydziestu dni, liczonym od dnia udzielenia odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, doręczonej pełnomocnikowi w dniu 11 kwietnia 2016r. Tym samym wypełnili dyspozycję art. 53 § 2 w zw. z art. 52 § 4 p.p.s.a., wedle których skargę na uchwałę rady gminy wnosi się do sądu administracyjnego w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenie odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. Skarga została zatem wniesiona z zachowaniem terminu przewidzianego w art. 53 § 2 p.p.s.a. Wobec tego należy rozważyć, czy wniesiona w niniejszej sprawie skarga na uchwałę Rady Miejskiej w Ł. z dnia (...), nr (...) w przedmiocie stanowiska - apelu w sprawie zapobiegania lokalizacji objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt, na terenach należących do Miasta Ł. mieści się w kognicji sądu administracyjnego. Kognicję tą określa art. 3 § 2 pkt 1-8 p.p.s.a. Jednakże biorąc pod uwagę rodzaj rozstrzygnięcia ocenę te należy dokonać w oparciu o pkt 5 i 6 tegoż przepisu, stanowiącego, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5); akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (pkt 6). Niewątpliwie zaskarżona uchwała z uwagi na przedmiot jej regulacji nie stanowi aktu prawa miejscowego, co zresztą przyznaje sama strona skarżąca. Ocenę dopuszczalności wniesionej przez skarżącą skargi trzeba zatem skoncentrować wokół tego, czy zaskarżona uchwała stanowi inny akt jednostki samorządu terytorialnego z zakresu administracji publicznej. Kluczowe znaczenie wobec niewątpliwego faktu podjęcia tej uchwały przez organ jednostki samorządu terytorialnego ma więc przesłanka "z zakresu administracji publicznej". Podjęcie aktu przez jednostkę samorządu terytorialnego nie oznacza bowiem automatycznie, iż została ona podjęta w sprawie z zakresu administracji publicznej. Powszechnie wiadomym jest fakt, iż jednostki samorządu terytorialnego oprócz tego, że mają podmiotowość administracyjnoprawną występują w obrocie prawnym również jako podmioty praw cywilnych, a nawet jako podmioty gospodarcze, kiedy prowadzą działalność komunalną w prawem określonej formie. Nie jest więc jednoznaczne to, iż zawsze kiedy jednostka samorządu terytorialnego podejmuje w określonej prawem formie akt, to akt ten podejmowany jest w sprawie o charakterze administracyjnoprawnym, co oznacza, iż nie każde działanie organu podlega kontroli sądów administracyjnych. Ustalić zatem trzeba, czy przedmiot skargi z uwagi na sferę, którą reguluje spełnia przesłanki uznania go za sprawę administracyjną w rozumieniu art. 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269). Z przepisów tych wynika, że Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi normuje postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jego przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowoadministracyjne). Przedmiotem tego postępowania są zatem jedynie określone w tych przepisach działania lub zaniechania administracji publicznej o ściśle określonej formie, tj. decyzje, postanowienia, uchwały czy akty nadzoru, a także spełniające określone warunki czynności. Są to przy tym takie akty, czynności, działania, przewlekłości czy bezczynności, które spełniają łącznie kilka przesłanek. Akt lub czynność, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, charakteryzują się tym, że są podejmowane w sprawie indywidualnej, są skierowane do oznaczonego podmiotu, dotyczą uprawnienia lub obowiązku tego podmiotu, samo zaś uprawnienie lub obowiązek, którego akt (czynność) dotyczy, są określone w przepisie prawa powszechnie obowiązującego (tak też postanowienie NSA z dnia 24 marca 1998r., II SA 1155/97, ONSA nr 2 z 1999r., poz. 51). Przedmiotem wymiaru sprawiedliwości sprawowanego przez sądy administracyjne są spory co do zgodności z prawem działań organu administracji publicznej w sferze, w jakiej został on upoważniony do kształtowania uprawnień i obowiązków podmiotów, nie powiązanych z tym organem ani więzami zależności organizacyjnej, ani podległości służbowej. Jedną ze stron stosunków administracyjnoprawnych jest organ administracji publicznej, drugą zaś podmiot, którego sytuacja prawna na mocy norm prawa obowiązującego została powiązana z sytuacją prawną organu w ten sposób, że organ ten może w sposób władczy i jednostronny konkretyzować prawa i obowiązki. Kryterium wyznaczającym zakres dopuszczalności skargi na taki akt lub czynność jest kryterium "z zakresu administracji publicznej" oraz element władztwa administracyjnego, nawet gdyby miało ono charakter generalny. Władcze działanie to takie, w którym o treści uprawnienia lub obowiązku przesądza jednostronnie organ wykonujący administrację publiczną; adresat jest związany tym jednostronnym działaniem; a jednostronne działanie jest zagwarantowane możliwością stosowania środków przymusu państwowego. Nie budzi wątpliwości, iż uchwała Rady Miejskiej w Ł. dotyczy, na co wskazuje jej tytuł i treść, stanowiska - apelu tej Rady w sprawie zapobiegania lokalizacji objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt, na terenach należących do Miasta Ł., adresowanego do Prezydenta Miasta Ł.. Z tej uchwały wynika, iż Rada Miejska zwraca się do Prezydenta o nie podejmowanie czynności polegających na lokalizacji na terenach należących do Miasta Ł. objazdowych przedstawień oraz pokazów z udziałem zwierząt, w szczególności poprzez przyjęcie stosownych regulacji mających na celu: 1/ zakazanie dzierżawy terenów należących do miasta Ł. pod lokalizację tych imprez i wydarzeń; 2/ zakazanie dystrybucji biletów na te imprezy i wydarzenia w jednostkach organizacyjnych miasta Ł.; 3/ zakazanie promocji tych imprez i wydarzeń z wykorzystaniem majątku Miasta Ł.. Tak zakreślony przedmiot uchwały nie mieści się w pojęciu sprawy z zakresu administracji publicznej, zaś podjęta w tym przedmiocie uchwała nie narusza interesu prawnego, a więc prawnie chronionego, strony skarżącej w sferze jej praw i obowiązków o charakterze administracyjnoprawnym. Analizując skargę strony skarżącej w tym aspekcie przede wszystkim odnieść się należy do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013r. poz. 594 ze zm.), zwanej u.s.g., stanowiącego podstawę prawną wniesionej przez skarżącą skargi a uzależniającego wniesienie skargi od wykazania, iż nastąpiło naruszenie prawa, mające wpływ na sytuację prawną strony skarżącej. Stosownie bowiem do tegoż przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą, zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, iż art. 101 ust. 1 u.s.g. wymaga wykazania przez stronę skarżącą, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jej własną, prawnie gwarantowaną sytuacją a zaskarżoną uchwałą. Związek ten polega na tym, że uchwała narusza interes prawny lub uprawnienie strony, albo jako indywidualnego podmiotu, albo jako członka określonej wspólnoty samorządowej. Skarga na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. przysługuje zatem w przypadku, gdy zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych dla niego następstw prawnych, np. przez zniesienie, ograniczenie czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia to naruszenie przysługującej podmiotowi z mocy prawa ochrony, natomiast podstawą do wyprowadzenia tej ochrony są przepisy prawa materialnego, które regulują treść działania organów administracji publicznej, na mocy których kształtowane są uprawnienia lub obowiązki jednostki. Podkreślenia wymaga także, iż reprezentując swój zindywidualizowany interes skarżący musi też wykazać, że interes ten jest konkretny, realny i aktualny (por. wyrok NSA z dnia 13 listopada 2012r.,II OSK 2105/12; wyrok NSA z dnia 15 marca 2012r., II OSK 2550/10; wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2015r., II FSK 817/14; wyrok WSA w Gdańsku z dnia 18 listopada 2015r., II SA/Gd 165/15). Skarga na podstawie art. 101 u.s.g. nie ma bowiem – jak podkreśla Trybunał Konstytucyjny - charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Skarżący winien udowodnić, że zaskarżona uchwała, naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną, pozbawia go przykładowo pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację (wyrok TK z dnia 4 listopada 2003r., SK 30/02, OTK-A 2003 Nr 8, poz. 4). Zważywszy na powyższe skarżąca, wnosząc skargę na uchwałę Rady Miejskiej, nie wykazała, iż uchwała ta narusza jej interes prawny. Sąd – nie będąc związany granicami skargi – również nie dostrzega takiego interesu skarżącej, który w sposób bezprawny zostałby tą uchwałą naruszony. Jak wynika z przedstawionej przez skarżącą argumentacji zdaniem skarżących przedmiotowa uchwała podjęta w sprawie stanowiska - apelu Rady Miejskiej w Ł. w sprawie zapobiegania lokalizacji objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt, na terenach należących do Miasta Ł., stanowi w istocie zakaz organizowania takich przedstawień. Powyższe ma potwierdzać wskazywany przez stronę skarżącą fakt, iż w 2016r. żadna nieruchomość należąca do zasobu Gminy Ł. nie została wynajęta przedsiębiorcy cyrkowemu organizującemu przedstawienia z udziałem zwierząt, jak również fakt uniemożliwienia dystrybucji biletów i reklam przedstawień cyrkowych w placówkach oświatowych. Powyższe zdaniem skarżącej ingeruje bezpośrednio w indywidualną i prawnie gwarantowaną sytuację skarżących, którzy jako przedsiębiorcy organizujący przedstawienia cyrkowe z udziałem zwierząt, zostali wykluczeni z grona najemców nieruchomości miejskich w Ł., jakimi do tej pory byli każdego roku. Powyższe pozbawia ich konkretnych, mających oparcie w przepisach prawa materialnego, uprawnień, tj. swobody działalności gospodarczej ograniczonej nadzorem weterynaryjnym, prawa do reklamowania swojej działalności gospodarczej, wolności sztuki i wyrazu artystycznego, czy też prawa do równego traktowania. Ponadto zaskarżona uchwała wpływa – jak podnosi strona skarżąca - na ograniczenie zainteresowania przedstawieniami organizowanymi przez skarżących. Wobec takiej argumentacji nie budzi wątpliwości, że strona skarżąca swojego interesu w skarżeniu spornej uchwały upatruje w dwu okolicznościach, a mianowicie w wykluczeniu skarżącej z grona potencjalnych najemców nieruchomości komunalnych oraz w ograniczeniu swobody prowadzenia przez skarżącą działalności gospodarczej. Podnieść jednakże trzeba, że zaskarżona uchwała nie narusza w żaden sposób interesu prawnego skarżących, tj. nie narusza jakiegokolwiek uprawnienia skarżących, ani nie uniemożliwia jego realizacji, z zakresu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, jak i korzystania z gruntów komunalnych. Ponadto nie nakłada na skarżących żadnych obowiązków. Przede wszystkim wskazać należy pomijaną przez stronę skarżącą okoliczność, że najem nieruchomości komunalnych - aczkolwiek będących własnością Gminy czy będących w jej samoistnym posiadaniu - nie jest przedmiotem żadnej regulacji o charakterze administracyjnoprawnym, a więc nie ma charakteru sprawy administracyjnej. Żaden przepis prawa materialnego nie przyznaje skarżącym uprawnienia do wystąpienia z roszczeniem o najem nieruchomości należącej do Gminy, w tej sprawie do Miasta Ł., jak również żaden przepis nie nakłada na Gminę obowiązku wynajęcia komunalnego gruntu z przeznaczeniem na określoną działalność, czy też w konkretnie określonym celu, w tym organizacji przedstawienia z udziałem zwierząt. Ponadto w dacie podjęcia przedmiotowej uchwały skarżącym nie przysługiwało żadne prawo podmiotowe do terenów należących do Miasta Ł.. Fakt, iż skarżący najmowali te tereny w latach poprzednich, w celu prezentacji realizowanych przez siebie przedstawień, w tym także z udziałem zwierząt, nie obliguje organu do zawierania kolejnych umów ze skarżącymi. Nie rodzi także prawa skarżących do żądania zawarcia tych umów na przyszłość. Gmina jako dysponent nieruchomości, a więc występując w obrocie prawnym jak równorzędny podmiot obrotu prywatnego, ma zagwarantowaną na gruncie k.c. swobodę korzystania ze swojego władztwa właścicielskiego nad nieruchomością bez ingerencji osób trzecich, a w konsekwencji i kształtowania treści stosunku cywilnoprawnego w tym zakresie, co obejmuje również najem komunalnych nieruchomości, w szczególności poprzez wskazanie czy dana nieruchomość w ogóle zostanie komukolwiek wynajęta, w jakim celu (z jakim przeznaczeniem), na jaki okres i na jakich warunkach. W stosunkach prywatnoprawnych żaden podmiot prywatnoprawny nie może zatem skutecznie domagać się (żądać) od Gminy nawiązania z nią stosunku cywilnoprawnego. Zakładając hipotetycznie, nawet gdyby Gmina podjęła decyzję o najmie jakiś nieruchomości, to i tak okoliczność ta z uwagi na równorzędność stron stosunku prywatnoprawnego nie rodziłaby po stronie skarżących roszczenia w postaci zawarcia z nimi właśnie umowy najmu. W konsekwencji nie można podzielić argumentu strony skarżącej o wykluczeniu jej z grona najemców nieruchomości wchodzących w zasób Gminy Ł., a tym bardziej w sposób nieuprawniony. Zagadnienie to można by było rozważać jedynie w kontekście naruszenia przyjętych przez Gminę zasad najmu gminnych nieruchomości podmiotom prywatnym, gdyby Gmina takie zasady przyjęła, co i tak pozostawałoby poza kognicją sądu administracyjnego. Jednak taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie, bowiem przedmiotem skargi jest uchwała "intencyjna". Tym samym również nie można podzielić argumentu skarżącej o ograniczeniu swobody prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Przedstawione w zaskarżonej uchwale stanowisko Rady Miasta Ł., co do organizowania objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt, nie wyklucza skarżących z grona najemców nieruchomości wchodzących w zasób gminy. Negatywne stanowisko organu odnosi się bowiem jedynie do przedstawień z udziałem zwierząt, a nie wszystkich przedstawień organizowanych przez skarżących, którzy jak powszechnie wiadomo w prezentowanym repertuarze oferują również program bez udziału zwierząt. Nie ma też przeszkód aby strona skarżąca w celu organizowania swoich przedstawień na terenie Miasta Ł. wynajmowała nieruchomości będące własnością prywatnych podmiotów. Niezależnie od podnoszonych przez skarżącą argumentów Sąd z urzędu zauważa nadto, że zaskarżona uchwała, co pomija w swojej argumentacji strona skarżąca, stanowi w istocie stanowisko - apel Rady Miejskiej w Ł. w sprawie zapobiegania lokalizacji objazdowych przedstawień i pokazów z udziałem zwierząt, na terenach należących do Miasta Ł., nie stanowiące prawa miejscowego, co przyznaje pełnomocnik skarżących, a będące jedynie aktem o charakterze ogólnym wewnętrznego urzędowania, porównywalnym z regulaminami, wytycznymi, (dyrektywami), skierowane do podległych organów i innych jednostek. Nie stanowi więc, jak twierdzi strona skarżąca zakazu organizowania takich przedstawień, jak również nie pozbawia przysługujących im uprawnień w zakresie swobody gospodarczej, wolności sztuki i wyrazu artystycznego, czy też prawa do reklamowania swojej działalności. Tym samym uchwała nierozstrzygająca władczo o prawach czy obowiązkach skarżących nie może podlegać zaskarżeniu na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. Skarżąca może zatem organizować przedstawienia z udziałem zwierząt, na nieruchomościach położonych w obrębie Miasta Ł., nie wchodzących w zasób Gminy, po zawarciu porozumienia z ich właścicielami. Co równie istotne a wymagające podkreślenia uchwała zawiera jedynie stanowisko Rady Miejskiej wyrażające w ten sposób sprzeciw wobec organizowania na nieruchomościach Gminy Ł. przedstawień z udziałem zwierząt, dezaprobatę mającą stanowić sugestię dla Prezydenta Miasta Ł. w sprawie najmu komunalnych nieruchomości w takim celu. Wskazuje na to potoczne znaczenie użytych w uchwale słów apel – stanowisko, rozumianych odpowiednio jako wezwanie, odezwanie się do kogoś, odezwa i punkt widzenia, pogląd (B. Dunaj [red.], Popularny słownik języka polskiego, Warszawa 2000, s. 12 i 663). Intencja Rady Gminy podejmującej zaskarżoną uchwałę jest więc jednoznaczna i ma ona być wezwaniem Prezydenta do określonego zachowania w sprawie przedstawień z udziałem zwierząt. Z tej racji nie ma ona też wiążącego charakteru dla Prezydenta. Uchwała nie jest zatem skierowania do podmiotów pozostających poza strukturą administracji publicznej, skoro jest skierowana do organu jednostki samorządu terytorialnego, jaką jest Gmina Ł.. Niewątpliwie jest więc aktem podjętym w stosunkach wewnętrznych Gminy, tj. w stosunkach między organami jednostki samorządu terytorialnego. Z uwagi na fakt niewykazania przez skarżących naruszenia kwestionowaną uchwałą ich interesu prawnego, jak i niedostrzeżenie z urzędu tego rodzaju interesu skarżących, Sąd stosownie do art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. odrzucił skargę. Odrzucenie skargi jest równoznaczne z odmową merytorycznego rozpoznania sprawy, a zatem z odmową oceny legalności podjętej uchwały. Niedopuszczalność skargi skutkuje też tym, że Sąd nie ma kompetencji do rozpoznania wniosków w niej zawartych, co do dopuszczenia do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika postępowania Związku Pracodawców Cyrku i Rozrywki, wstrzymania wykonania zaskarżonej uchwały oraz wniosków dowodowych zgłoszonych przez stronę skarżącą. Te bowiem podlegają merytorycznemu rozpoznaniu dopiero po stwierdzeniu dopuszczalności skargi, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Mając na powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. orzekł jak w postanowieniu. B.K. |