Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędziowie Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Protokolant ref. staż. Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 r. sprawy ze skargi [...] na uchwałę Regionalnej Izby Obrachunkowej w [...] z dnia [...] r. [...] w przedmiocie nieważności zarządzenia w sprawie zmian w planie budżetowym I. uchyla zaskarżoną uchwałę; II. zasądza od Regionalnej Izby Obrachunkowej w [...] na rzecz [...] zwrot kosztów postępowania sądowego w wysokości [...] zł ,- ([...] złotych).

Zarządzeniem Wójta Gminy K. z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] – dokonano zmian w planie wydatków budżetu Gminy K. na rok 2015 przyjętego uchwałą nr [...] Rady Gminy K. z dnia [...] grudnia 2014 r. Zmian w przywołanej uchwale dokonano zgodnie z postanowieniami załącznika nr 1 do wymienionego powyżej zarządzenia.

Na podstawie omawianego zarządzenia Wójta Gminy K. dokonano przeniesienia środków pomiędzy określonymi paragrafami budżetu, w ten sposób, że środki w kwocie [...] zł pierwotnie przeznaczone na dodatkowe wynagrodzenia roczne w urzędzie gminy przeznaczono na zakup usług zdrowotnych. Uzasadniając tę zmianę wskazano, że przeniesienie omawianej kwoty wynika z obowiązku przeprowadzania okresowych badań pracowników Urzędu Gminy w K.

Na mocy wymienionego na wstępie zarządzenia dokonano również przeniesienia środków w kwocie [...] zł przeznaczonych pierwotnie na krajowe podróże służbowe nauczycieli szkoły podstawowej w L. na rzecz wydatków związanych ze szkoleniami pracowników niebędących członkami korpusu służby cywilnej. Uzasadniając omawianą zmianę wyjaśniono, że przeniesienie środków pozostaje w związku z bezpłatnymi szkoleniami nauczycieli w ramach projektu ORE "Aktywna Edukacja" i przeznaczeniem środków na pokrycie kosztów delegacji służbowej.

Omawiane zarządzenie zostało przy tym opatrzone podpisem zastępcy Wójta działającego z upoważnienia Wójta Gminy K..

Uchwałą z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w P. stwierdziło nieważność wymienionego na wstępie zarządzenia Wójta Gminy K..

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Kolegium RIO w P. wskazało, że stosownie do postanowień art. 18 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – uchwalenie budżetu gminy należy do wyłącznej właściwości rady gminy. Zaznaczono przy tym jednak, że w toku wykonywania budżetu organ wykonawczy gminy może dokonywać zmian w planie dochodów i wydatków budżetu wyłącznie w zakresie określonym w art. 257 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Kolegium RIO w P. wyjaśniło przy tym, że rozszerzenie uprawnień organu wykonawczego do dokonywania zmian w budżecie w toku jego wykonywania może nastąpić na mocy upoważnienia udzielonego przez organ stanowiący gminy i może dotyczyć wyłącznie dokonywania innych zmian w planie wydatków, z wyłączeniem przeniesień wydatków między działami oraz przekazania niektórych uprawnień do dokonywania przeniesień planowanych wydatków innym jednostkom organizacyjnym gminy. Zaznaczono przy tym, że omawiane upoważnienie może być udzielone jedynie na podstawie art. 258 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o finansach publicznych. Organ nadzorczy stwierdził ponadto, że upoważnienie udzielane jest wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) jako organowi wykonawczemu gminy, a nie jako kierownikowi urzędu, przy pomocy którego wykonuje on zadania. Podniesiono przy tym, że owe rozróżnienie ma szczególne znaczenie przy ewentualnym przekazywaniu przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) jego zastępcy kompetencji w drodze upoważnienia, zgodnie bowiem z art. 33 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym – wójt może powierzyć prowadzenie określonych spraw gminy w swoim imieniu zastępcy wójta lub sekretarzowi gminy. Kolegium RIO w P. wyjaśniło przy tym, że omawiany przepis nie wskazuje ani zakresu, ani rodzaju spraw gminy, które mogą być delegowane na zastępcę wójta, jednak prowadzenie spraw gminy przez zastępcę odbywa się "w imieniu wójta", co nakazuje interpretować omawiany przepis w aspekcie art. 31 ustawy o samorządzie gminnym. W ocenie organu nadzoru na mocy tego ostatniego przepisu wójt ma kompetencję do kierowania "bieżącymi sprawami gminy", w tym więc zakresie może on powierzyć przypisane mu kompetencje swojemu zastępcy. Mając powyższe na uwadze organ nadzoru stwierdził, że art. 33 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym nie może stanowić podstawy do delegowania przypisanych wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) kompetencji do dokonywania zmian w budżecie.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem nadzorczym Wójt Gminy K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

Rozstrzygnięciu nadzorczemu Kolegium RIO w P. zarzucono naruszenie art. 91 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 2 pkt 4, art. 31 i art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, ze zm.) w związku z art. 257 i art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, ze zm.).

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wyjaśniła, że art. 257 w związku z art. 2 pkt 2 ustawy o finansach publicznych nie są samodzielnymi podstawami do działania przez wójta gminy w zakresie finansów publicznych. Zaznaczono w tym kontekście, że podstawowym aktem regulującym funkcjonowanie gminy jest ustawa o samorządzie gminnym. Zgodnie zaś z art. 30 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym – do zadań wójta należy w szczególności wykonywanie budżetu. Z kolei z art. 33 ust. 4 tej ustawy wynika, że wójt może powierzyć prowadzenie określonych spraw gminy w swoim imieniu zastępcy wójta lub sekretarzowi gminy. Zaznaczono przy tym, że zarówno art. 30, jak i art. 33 ustawy o samorządzie gminnym zostały umiejscowione we wspólnym rozdziale zatytułowanym – "władze gminy". Zatem już z samej systematyki wskazanego aktu prawnego wynika w ocenie strony skarżącej, że ustawodawca dopuścił możliwość delegowania kompetencji przez wójta na poszczególne (określone nazwowo) stanowiska urzędnicze w ramach struktury organizacyjnej gminy. Wójt Gminy K. na poparcie słuszności swojego stanowisko powołał się również na orzeczenia sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Kolegium RIO w P. podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o oddalenie skargi. W ocenie organu nadzoru z literalnego brzmienia przepisu art. 257 oraz 258 ustawy o finansach publicznych jednoznacznie wynika, że w toku wykonywania budżetu wyłącznie zarząd – w niniejszej sprawie Wójt Gminy K. – może dokonywać zmian w planie dochodów i wydatków budżetu jednostki samorządu terytorialnego polegających na zmianach planu wskazanych w tym przepisie, a organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego może upoważnić zarząd do zmian określonych w art. 258 ustawy o finansach publicznych. W ocenie Kolegium RIO w P. ustawodawca w ustawie o finansach publicznych nie przewidział możliwości scedowania przez Wójta swoich uprawnień jako organu wykonawczego do dokonywania zmian w budżecie na inne osoby, w tym na swojego zastępcę. Uprawnienie takie w ocenie organu nadzoru nie wynika również z ustawy o samorządzie gminnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wyjaśnić, że przedmiotem sporu w sprawie poddanej sądowej kontroli jest ocena, czy Wójt Gminy K. mógł upoważnić swojego zastępcę do podpisania z upoważnienia Wójta Zarządzenia Wójta Gminy K. nr [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. w sprawie dokonania zmian w planie wydatków ustalonych uchwałą budżetową na rok 2015. Przy czym w sprawie bezsporne jest, że Zastępca Wójta Gminy K. był upoważniony, na podstawie pisemnego pełnomocnictwa z dnia [...] grudnia 2010 r., do prowadzenia w czasie nieobecności Wójta spraw gminy, z wyłączeniem zatrudnienia i zwalniania pracowników Urzędu Gminy K. oraz kierowników gminnych jednostek organizacyjnych. Jako podstawę prawną pełnomocnictwa powołano, obowiązujący w dacie jego sporządzenia, przepis art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (t.j. – Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.; dalej: u.s.g.)

Uzasadniając rozstrzygnięcie nadzorcze Kolegium RIO w P. wyjaśniło, że art. 33 ust. 4 u.s.g. nie wskazuje ani zakresu, ani rodzaju spraw gminy, które mogą być delegowane na zastępcę wójta, jednak prowadzenie spraw gminy przez zastępcę odbywa się "w imieniu wójta", co nakazuje interpretować omawiany przepis w aspekcie art. 31 u.s.g.. W ocenie organu nadzoru na mocy tego ostatniego przepisu wójt ma kompetencję do kierowania "bieżącymi sprawami gminy", w tym więc zakresie może on powierzyć przypisane mu kompetencje swojemu zastępcy. Mając powyższe na uwadze organ nadzoru stwierdził, że art. 33 ust. 4 u.s.g. nie może stanowić podstawy do delegowania przypisanych wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) kompetencji do dokonywania zmian w budżecie. Organ nadzorczy stwierdził ponadto, że upoważnienie udzielane jest wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) jako organowi wykonawczemu gminy, a nie jako kierownikowi urzędu, przy pomocy którego wykonuje on zadania.

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę stanowisko takie nie znajduje podstaw w obowiązujących normach prawnych.

Analizę stanu prawnego w zakresie samorządu gminnego rozpocząć należy od przepisu art. 163 Konstytucji RP, zgodnie z którym samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Na mocy art. 164 ust. 1 w związku z art. 164 ust. 3 Konstytucji RP podstawową jednostką samorządu terytorialnego jest gmina, która wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego nie zastrzeżone dla innych jednostek samorządu terytorialnego. Na podstawie art. 165 ust. 2 Konstytucji RP samodzielność jednostek samorządu terytorialnego podlega ochronie sądowej. Natomiast art. 171 ust. 1 Konstytucji stanowi, że działalność samorządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu widzenia legalności.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy konstytucji RP w doktrynie prawa konstytucyjnego wskazuje się, że istotą samorządu jako odrębnego podmiotu publicznego w państwie jest jego samodzielność (M. Masternak-Kubiak, Komentarz do art. 165 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, LEX wydawnictwo elektroniczne). Samodzielność jednostek samorządu dotyczy wykonywania zadań publicznych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność danej jednostki, a także zadań zleconych i polega między innymi na działaniu samorządu w ramach ustaw. Ustrojowa samodzielność samorządu terytorialnego nie jest zasadą absolutną, gdyż jej ramy wymagają określenia ustawowego. Zważywszy jednak na nadrzędny charakter tej zasady, ustawodawca "zwykły" nie może wprowadzać ograniczeń dowolnych i w pełni uznaniowych. Wszelkie ograniczenia samodzielności samorządu muszą mieć uzasadnienie w przepisach Konstytucji RP, przy czym zawsze obowiązuje zakaz nadmiernej ingerencji w konstytucyjnie gwarantowaną sferę samodzielności samorządu. Zakaz nadmiernej ingerencji ustawodawczej w samodzielność prawodawczą samorządu wiąże się również z poszanowaniem zasady proporcjonalności. Zawiera się ona w konstytucyjnej formule Rzeczypospolitej jako demokratycznego państwa prawnego. W tym kontekście każda interwencja państwa w sferę samodzielności samorządu musi być oceniania zarówno od strony formalnej, a zatem zachowania rangi ustawowej przepisów wkraczających w sferę konstytucyjnie chronionej samodzielności jednostki samorządu, jak i tego, by przepisy te charakteryzowały się w dostatecznym stopniu precyzją i zupełnością sformułowań - tak, aby ograniczenia samodzielności nie mogły być interpretowane rozszerzająco. Przede wszystkim jednak chodzi o wymagania materialnoprawne, by ingerencja ustawodawcy w sferę samodzielności gmin nie była nadmierna oraz znajdowała swe uzasadnienie w konstytucyjnie określonych celach i konstytucyjnie chronionych wartościach, których przedkładanie ponad zasadę ochrony samodzielności samorządu zależy od oceny ustawodawcy.

Konstytucyjna zasada samodzielności oznacza również, że jednostki samorządu terytorialnego, wykonując zadania publiczne, uczestniczą w sprawowaniu władzy (w zakresie określonym przez ustawodawcę i prawem chronionej samodzielności). Każda ingerencja w sferę samodzielności samorządu terytorialnego wymaga zachowania formy ustawowej oraz zupełności uregulowania, tak aby nie mogło być ono interpretowane rozszerzająco. Ingerencja ta nie może być także nadmierna, czyli nie powinna zawierać ograniczeń przekraczających stosowne proporcje między wagą interesu jednostki a rangą interesu publicznego, który podlega ochronie (zob. wyrok TK z 15 kwietnia 2002 r., K. 23/2001, LexisNexis nr 357954, OTK-A 2002, nr 2, poz. 19).

Ponadto podkreśla się, że Konstytucja RP poddaje nadzorowi całą działalność samorządu terytorialnego wyłącznie z punktu widzenia legalności. Oznacza to, że organ nadzoru może badać działalność jednostki samorządu tylko co do jej zgodności z prawem powszechnie obowiązującym. Organy nadzoru mogą zatem wkraczać w działalność samorządu tylko wówczas, gdy zostanie naruszone prawo, nie są zaś upoważnione do oceny celowości, rzetelności i gospodarności działań podejmowanych przez samorząd (M. Masternak-Kubiak, Komentarz do art. 171 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, LEX wydawnictwo elektroniczne).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w świetle reguł ustrojowych samorząd terytorialny, w tym samorząd gminny, cechuje się samodzielnością obejmującą także sferę organizacyjną, której granicę wyznaczają ustawy. Nadzór nad samorządem gminnym sprawowany jest natomiast wyłącznie w oparciu o kryterium legalności, co oznacza, że podstawą prawną rozstrzygnięcia nadzorczego winna być norma prawna mająca swoje źródło w przepisie ustawy.

Poddając zatem kontroli zaskarżoną uchwałę Kolegium RIO w P. stwierdzić należy, że nie wskazuje ona przepisu, który wykluczałby możliwość podpisania zarządzenia w sprawie dokonania zmian w planie wydatków ustalonych uchwałą budżetową na dany rok, lecz wywodzi, że działanie tego rodzaju nie mieści się w ramach ogólnej kompetencji do dekoncentracji zadań wynikającej z art. 33 ust. 4 u.s.g. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydanie Zarządzenia – Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), zgodnie z którym wójt może powierzyć prowadzenie określonych spraw gminy w swoim imieniu zastępcy wójta lub sekretarzowi gminy. Interpretacja tego przepisu dokonana w oparciu o dyrektywy wykładni językowej nie pozwala jednak na zaaprobowanie stanowiska wyrażonego w zaskarżonej uchwale, że upoważnienie wynikające z tego przepisu przysługuje wyłącznie wójtowi jako kierownikowi urzędu, przy pomocy którego wykonuje on zadania.

Przede wszystkim podkreślić należy, że wbrew twierdzeniom Kolegium RIO w P., przekazanie określonych spraw innym podmiotom nie prowadzi do delegowania kompetencji na inny podmiot (organ), lecz do dekoncentracji kompetencyjnej w zakresie uprawnień wykonawczych wójta (R. Budzisz, Komentarz do art. 33 ustawy o samorządzie gminnym, LEX wydawnictwo elektroniczne). Powierzenie prowadzenia określonych spraw gminy ma charakter dekoncentracji kompetencji wójta, ponieważ zastępca i sekretarz wykonują te obowiązki w imieniu wójta. Jak słusznie podnosi skarżąca gmina organem wydającym sporne Zarządzenie, mimo złożenia podpisu przez Zastępcę Wójta Gminy K., był zatem Wójt Gminy K., a nie jakikolwiek inny organ. Tego rodzaju działanie nie sprzeciwia się ani przepisowi art. 18 ust. 2 pkt 4 u.s.g., zgodnie z którym do wyłącznej właściwości rady gminy należy uchwalanie budżetu gminy, rozpatrywanie sprawozdania z wykonania budżetu oraz podejmowanie uchwały w sprawie udzielenia lub nieudzielenia absolutorium z tego tytułu, ani przepisowi art. 257 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. – Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.; dalej: u.f.p.), zgodnie z którym w toku wykonywania budżetu zarząd może dokonywać zmian w planie dochodów i wydatków budżetu jednostki samorządu terytorialnego polegających na zmianach planu:

1) dochodów i wydatków związanych ze zmianą kwot lub uzyskaniem dotacji przekazywanych z budżetu państwa, z budżetów innych jednostek samorządu terytorialnego oraz innych jednostek sektora finansów publicznych;

2) dochodów jednostki samorządu terytorialnego, wynikających ze zmian kwot subwencji w wyniku podziału rezerw subwencji ogólnej;

3) wydatków jednostki samorządu terytorialnego w ramach działu w zakresie wydatków bieżących, z wyjątkiem zmian planu wydatków na uposażenia i wynagrodzenia ze stosunku pracy, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej;

4) dochodów i wydatków jednostki samorządu terytorialnego związanych ze zwrotem dotacji otrzymanych z budżetu państwa lub innych jednostek samorządu terytorialnego.

Przy czym, w świetle art. 2 pkt 2 u.f.p., zarząd jednostki samorządu terytorialnego oznacza również wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.

W tym kontekście niezrozumiała jest argumentacja przytoczona w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, że upoważnienie udzielane jest wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) jako organowi wykonawczemu gminy, a nie jako kierownikowi urzędu, przy pomocy którego wykonuje on zadania. Odnosząc się do tego zagadnienia stwierdzić należy, że organem upoważnionym do wydania spornego Zarządzenia był Wójt – organ gminy – rozumiany w sposób abstrakcyjny jako jednostka organizacyjna wyodrębniona w celu wykonywania określonych zadań, a nie Wójt postrzegany przez pryzmat osoby pełniącej funkcję organu. Stąd trafnie podnosi w skardze skarżąca gmina, że sporne zarządzenie wydane zostało przez właściwy organ – Wójta Gminy K.. Dekoncentracja zadań, polegająca w badanym przypadku na upoważnieniu Zastępcy Wójta do podpisania Zarządzania, nie przesądza, że zostało ono wydane przez organ inny niż organ właściwy – Wójt Gminy K..

Kolejnym istotnym zagadnieniem wymagającym rozważenia jest kwestia zakresu przedmiotowego dekoncentracji, o której mowa w art. art. 33 ust. 4 u.s.g. W ocenie Sądu rozpatrującego sprawę nie znajduje uzasadnienia normatywnego stanowisko Kolegium RIO w P.u zaprezentowane w zaskarżonej uchwale, że przepis art. 33 ust. 4 u.s.g. nie może stanowić podstawy do delegowania przypisanych wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) kompetencji do dokonywania zmian w budżecie. Na marginesie należy w tym miejscu zauważyć, że wbrew twierdzeniom Kolegium RIO w P. omawiany przepis nie stanowi podstawy prawnej delegowania kompetencji, lecz dekoncentracji zadań, co wynika z zamieszczonych powyżej wyjaśnień. Nie sposób zaaprobować także poglądu organu nadzorczego, że w obowiązującym stanie prawnym brakuje podstaw dopuszczających zdekoncentrowanie na rzecz zastępcy uprawnień wójta (burmistrza, prezydenta miasta) do wydawania zarządzeń w sprawie zmian budżetu i w budżecie.

Odnosząc się do zarysowanego zagadnienia stwierdzić należy, że w doktrynie przedmiotu wskazuje się, że do kategorii spraw przekazanych na podstawie art. 33 ust. 4 u.s.g. będą zaliczać się wszystkie zadania publiczne gminy zastrzeżone wyraźnym przepisem prawa do kompetencji wójta. Przekazane sprawy nie muszą zatem ograniczać się tylko do kwestii związanych z funkcjonowaniem urzędu gminy, gdyż przepis stanowi szeroko o sprawach gminy. Powierzenie prowadzenia określonych spraw gminy zastępcy wójta czy sekretarzowi nie zmieni faktu, iż wyłącznie odpowiedzialny za realizację tych spraw będzie wójt, pomimo że to nie on będzie ich faktycznym wykonawcą. Świadczy o tym występujący w art. 33 ust. 4 u.s.g. zwrot "w swoim imieniu" (C. Martysz, A. M. Wierzbica, Komentarz do art.33 ustawy o samorządzie gminnym, LEX Wydawnictwo elektroniczne). W sprawie poddanej sądowej kontroli przepisem, na podstawie którego zadania publiczne zastrzeżone zostały do kompetencji Wójta jest przytoczony powyżej przepis art. 257 pkt 3 u.f.p. oraz art. 30 ust. 2 pkt 4 u.s.g., zgodnie z którym do zadań wójta należy w szczególności wykonywanie budżetu. Oba te przepisy zostały powołane jako podstawa prawa spornego Zarządzenia z dnia [...] czerwca 2015 r. Należy zatem stwierdzić, że dokonanie zmian w planie wydatków ustalonych uchwałą budżetową na dany rok jest zadaniem zastrzeżonym do kompetencji wójta na mocy szczególnego przepisu ustawy. Nie było zatem przeszkód, by w ramach dekoncentracji zadań, wydane w tym zakresie zarządzenie zostało podpisane przez zastępcę wójta w ramach udzielonego mu pełnomocnictwa na podstawie art. 33 ust. 4 u.s.g.

Konkludując, stwierdzić należy, że do zadań wójta, działającego jako organ wykonawczy gminy należy w szczególności wykonywanie budżetu. Na podstawie art. 257 pkt 3 u.f.p. w toku wykonywania budżetu wójt może dokonywać zmian w planie dochodów i wydatków budżetu jednostki samorządu terytorialnego polegających na zmianach planu wydatków jednostki samorządu terytorialnego w ramach działu w zakresie wydatków bieżących, z wyjątkiem zmian planu wydatków na uposażenia i wynagrodzenia ze stosunku pracy, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. W świetle przytoczonych powyżej przepisów nie ulega zatem wątpliwości, że Wójt Gminy K. był upoważniony do wydania Zarządzenia nr [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. w sprawie dokonania zmian w planie wydatków ustalonych uchwałą budżetową na rok 2015 r. Na mocy art. 33 ust. 4 u.s.g. Wójt mógł powierzyć prowadzenie określonych spraw gminy w swoim imieniu zastępcy wójta, co uczynił udzielając w dniu [...] grudnia 2010 r. stosownego pełnomocnictwa Zastępcy Wójta Gminy K.. Ze względu na to, że problematyka objęta spornym Zarządzeniem została zastrzeżona do kompetencji wójta na mocy przepisów szczególnych zadania w tym zakresie mogły zostać zdekoncentrowane. Przy czym podkreślić należy, że w okolicznościach badanej sprawy nie nastąpiło delegowanie kompetencji na rzecz innego organu, lecz organem wydającym zarządzenie był Wójt Gminy K..

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skarga Gminy K. zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona uchwała Kolegium RIO w P. narusza obowiązujące normy prawne. W okolicznościach faktycznych i prawnych badanej sprawy nie było bowiem podstaw do stwierdzenia nieważności Zarządzenia Wójta Gminy K. nr [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. w sprawie dokonania zmian w planie wydatków ustalonych uchwałą budżetową na rok 2015 r. Czyniąc tak Kolegium RIO w P. dokonało błędnej wykładni, w szczególności art. 257 pkt 3 u.f.p. oraz art. 33 ust. 4 u.s.g., konsekwencją czego było niezasadne zastosowanie art. 91 ust. 1 u.s.g.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł, na podstawie art. 148 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), jak w sentencji wyroku.