Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Jadwiga Danuta Mróz, Sędziowie: Sędzia WSA - Daria Gawlak- Nowakowska, Sędzia WSA - Ewa Kamieniecka (sprawozdawca), , Protokolant: referent Daria Laskowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w K. na czynność Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W z dnia 9 lipca 2010 r. w przedmiocie wykreślenia z rejestru podatników podatku od towarów i usług oddala skargę w całości.

|

Przedmiotem skargi jest czynność Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W., polegająca na wykreśleniu z rejestru podatników VAT A. sp. z o. o. (dalej: spółka, skarżąca) z siedzibą w K.

Pismem z dnia 30.12.2009 r. nr [...] organ podatkowy wezwał podatnika do złożenia deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 za miesiące od lipca do września 2009 r., a następnie pismem z dnia 11.06.2010 r. nr [...] organ podatkowy wezwał podatnika do złożenia deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 za miesiące od stycznia 2008 r. do marca 2010 r. Mimo podjęcia wezwań przez adresata wymienione deklaracje nie zostały złożone. Organ podatkowy stwierdził też na podstawie informacji Komisariatu Policji w S., że spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w miejscowości K., gmina S. od roku 2007. Ponadto spółka nie zgłosiła zmiany adresu w KRS i w organie podatkowym oraz nie zgłosiła zawieszenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym organ na podstawie art. 96 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – dalej u.p.t.u., dokonał wykreślenia spółki z rejestru jako podatnika VAT.

W dniu 31.12.2014 r. spółka złożyła zgłoszenie aktualizacyjne VAT-R wraz z deklaracjami VAT-7 za styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj oraz sierpień 2009 r., w których zadeklarowała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu w terminie 60 dni.

W dniu 10.03.2015 r. skarżąca zapoznała się w siedzibie organu podatkowego z aktami sprawy dotyczącymi wykreślenia spółki z rejestru jako podatnika VAT.

Pismem z dnia 18.03.2015 r. nr [...] organ wezwał spółkę do złożenie zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R albowiem nie jest ona zarejestrowanym podatnikiem VAT. Z powodu braku możliwości doręczenia, przesyłkę pozostawiono na okres 14 dni do dyspozycji adresata w UP w dniu 23.03.2015 r., awizowano powtórnie 31.03.2015 r. Przesyłkę zwrócono do nadawcy w dniu 09.04.2015 r., gdyż adresat nie podjął awizowanej przesyłki. Spółka zapoznała się z przedmiotowym wezwaniem w organie w dniu 4.05.2015 r.

Pismem z dnia 6 maja 2015 r. spółka wystąpiła do Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, podnosząc zarzut naruszenia art. 96 ust. 9 u.p.t.u. w zw. z art. 122 Ordynacji podatkowej przez bezpodstawne wykreślenie spółki z rejestru podatników VAT, o którym została poinformowana w wezwaniu z dnia 18 marca 2015 r. Strona zapoznała się z nim w dniu 4 maja 2015 r. w siedzibie organu. Z ostrożności procesowej spółka wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Zaznaczyła, że uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy, albowiem nie doręczono jej przesyłki zawierającej wezwanie z dnia 18 marca 2015 r. ani nie została o niej powiadomiona. Jednocześnie wniosła o wszczęcie u operatora postępowania reklamacyjnego. Wskazała także, że nigdy wcześniej nie była informowana przez organ podatkowy o dokonanym wykreśleniu spółki z rejestru podatników VAT.

Pismem z dnia 3 czerwca 2015 r. Naczelnik D. Urzędu Skarbowego we W. powiadomił spółkę, że nie znajduje przesłanek do zmiany wykonanej czynności, bowiem nie naruszała ona prawa.

W skardze skarżąca wniosła o stwierdzenie bezskuteczności czynności technicznej wykreślenia z rejestru podatników VAT, podnosząc zarzut naruszenia art. 96 ust. 9 u.p.t.u. w zw. z art. 120 oraz art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ) - dalej O.p. przez wadliwe zastosowanie w stosunku do podmiotu istniejącego, pozostającego w systematycznym kontakcie z organem, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Według spółki czynności sprawdzające zostały ograniczone do kontroli wpływu deklaracji podatkowych oraz zlecenia oceny działalności gospodarczej funkcjonariuszowi policji. Spółka zajmuje się wyłącznie administrowaniem własną nieruchomością i nie występuje w obrocie gospodarczym. Nie dokonano natomiast wglądu do akt rejestrowych, a przed sądem rejestrowym spółka prowadziła w okresie od lutego 2010 r. do połowy 2011 r. kilka postępowań. W dniu 17.03.2010 r. odbyła się rozprawa w sprawie karno-skarbowej prezesa zarządu spółki, w której uczestniczył oskarżyciel ze strony organu podatkowego.

Spółka podała, że organ podatkowy posiadał aktualne dane zarówno spółki, jak i jej przedstawicieli, łącznie z prywatnymi adresami i telefonami. Również kierowana korespondencja bez utrudnień była doręczana. Zdaniem strony działanie organu nie mieściło się w zakresie uprawnień zawartych w art. 96 ust. 9 u.p.t.u., gdyż spółka istniała, a kontakt z jej reprezentantami był w każdym czasie możliwy.

W odpowiedzi na skargę, Naczelnik D. Urzędu Skarbowego we W. wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że art. 96 ust. 9 u.p.t.u. daje samoistne uprawnienia organowi podatkowemu do dokonania czynności sprawdzających. Jeżeli w ich wyniku organ stwierdzi, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych, udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem, wówczas winien wykreślić dany podmiot z rejestru podatników VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika. Dokonane przez Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. czynności zmierzające do wyegzekwowania u skarżącej obowiązku złożenia deklaracji nie przyniosły rezultatów, mimo że wezwania kierowane do spółki były odbierane przez osoby do tego upoważnione. Skarżąca posiadała natomiast wiedzę o niedopełnieniu obowiązków dotyczących składania deklaracji VAT-7 oraz konsekwencjach, jakie wiążą się z tym faktem (wezwania z dnia 30.12.2009 r. oraz z dnia 11.06.2010 r.).

Organ zaznaczył także, że spółka posiadała informacje o wykreśleniu jej z rejestru VAT już w dniu 10.03.2015 r.. kiedy to Prokurent P.M. zapoznał się w siedzibie organu z aktami zawierającymi m. in. pismo z dnia 09.07.2010 r. w sprawie wykreślenia spółki z rejestru podatników VAT.

Przy piśmie z dnia 18.08.2015 r. strona przesłała korespondencję organu podatkowego, kierowaną do spółki oraz korespondencję strony, kierowaną do sądu rejestrowego.

Pismem z dnia 19.08.2015 r. spółka wniosła o zobowiązanie organu podatkowego do uzupełnienia akt sprawy o wszystkie dokumenty postępowania [...] oraz wszystkie złożone do dnia 9.07.2010 r. upoważnienia i pełnomocnictwa do działania za spółkę oraz przeprowadzenia uzupełniającego dowodu z tych dokumentów.

W piśmie z dnia 30.09.2015 r. spółka wskazała, że wykreślono z rejestru podmiot istniejący i aktywny, a wystarczającej przyczyny do wykreślenia podatnika nie może stanowić brak deklaracji VAT – 7.

W piśmie z dnia 23.10.2015 r. organ podatkowy wskazał, że podmiot, który nie wykazuje aktywności jako podatnik, nie wywiązuje się z podstawowych przypisanych ustawowo obowiązków, jakim jest niewątpliwie składanie deklaracji podatkowych, nie może figurować w rejestrze podatników, bowiem taki zapis w rejestrze nie odzwierciedla rzeczywistej sytuacji, a także wprowadza w błąd potencjalnych kontrahentów danego podatnika.

W piśmie z dnia 3.12.2015 r. spółka wyjaśniła, że obiekt siedziby spółki jest strzeżony i monitorowany, a zza ogrodzenia nie można stwierdzić, czy na terenie przemysłowej nieruchomości o powierzchni 1,16 ha, zabudowanej na powierzchni dwóch tysięcy metrów kwadratowych, nie prowadzi działalności gospodarczej podmiot, który zajmuje się zarządzaniem i wynajmem tej nieruchomości.

W piśmie z dnia 18 stycznia 2015 r. organ podatkowy stwierdził, że złożone z pięcioletnim opóźnieniem deklaracje podatkowe nie potwierdzają, że podmiot składający je był aktywny gospodarczo w danym okresie. Również załączone zdjęcia nie potwierdzają, że spółka prowadziła działalność na terenie nieruchomości widocznej na zdjęciach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestia, która wymaga rozważenia w pierwszej kolejności, jest dopuszczalność skargi z uwagi na warunek formalny do jej wniesienia, wynikający z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a. W świetle przepisów p.p.s.a., warunkiem wniesienia skargi jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie (art. 52 § 1). W razie gdy przedmiotem skargi jest inna (niż decyzja lub postanowienie) czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 sierpnia 2015 r.) zastosowanie znajdował art. 52 § 3 ustawy, zgodnie z którym (również w brzmieniu sprzed 15 sierpnia 2015 r.), jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Skargę wnosi się w takim wypadku w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

W rozpoznawanej sprawie, o piśmie z dnia 9 lipca 2010 r. w sprawie wykreślenia skarżącej z rejestru podatników VAT, przedstawiciel spółki został poinformowany w trakcie zapoznania z aktami sprawy w dniu 10 marca 2015 r. W tym dniu sporządził też fotokopie wybranych dokumentów, w tym pisma z dnia 9 lipca 2010 r. Natomiast pismo organu podatkowego z dnia 18 marca 2015 r. należy uznać za doręczone spółce w dniu 6 kwietnia 2015 r. w trybie art. 150 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613) – dalej: O.p. Spółka wystąpiła z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa w dniu 6 maja 2015 r., a więc po upływie czternastodniowego terminu z art. 52 § 3 p.p.s.a., wnosząc jednocześnie o przywrócenie tego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, motywowała tym, że nie ponosi winy w uchybieniu terminowi, ponieważ stronie nie doręczono wezwania z dnia 18 marca 2015 r., a wcześniej spółka nie była informowana o wykreśleniu.

W tym miejscu Sąd zauważa, że kwestia przywracania terminu, o którym mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. budziła dużo wątpliwości, a w orzecznictwie wskazywano wielokrotnie na trudności w praktyce stosowania tego przepisu. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie jest elementem procedury podatkowej ani administracyjnej, ale warunkuje wniesienie skargi do sądu administracyjnego, zaś regulacje dotyczące przywrócenia terminu zawarte w Rozdziale 7 Działu IV O.p. dotyczą terminów dla czynności procesowych w postępowaniu podatkowym. Nie było też przed 15 sierpnia 2015 r. możliwości stosowania w takim przypadku przepisów art. 85-89 p.p.s.a., które dotyczą przywracania terminów obowiązujących w toku postępowania sądowoadministracyjnego, a nie przed jego wszczęciem. Dotychczasowa luka prawna została wyeliminowana w wyniku nowelizacji ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi od dnia 15 sierpnia 2015 r. poprzez dodanie w art. 52 § 3 zdania w brzmieniu: "Sąd po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę": - jednak przepis w tym brzmieniu nie miał zastosowania do rozpoznania niniejszej sprawy (skarga wpłynęła do WSA w dniu 7 sierpnia 2015 r.).

Na tle obowiązującego do 15 sierpnia 2015 r. stanu prawnego za istotny w tym względzie był wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2011 r., sygn. akt I FPS 5/10 (orzeczenie zamieszczone w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dostępnej na stronie internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego). W wyroku tym NSA potwierdził, że termin z art. 52 § 3 p.p.s.a ma charakter procesowy i z uwagi wynikającą z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadę równości wobec prawa, podmioty, którym ustawa regulująca postępowanie podatkowe nie przyznaje prawa do zwykłych środków odwoławczych (zażalenie, odwołanie) powinny korzystać z takiej samej ochrony, jak podmioty którym takie środki przysługują tj. mieć możliwość przywrócenia tego terminu. W wyroku tym Sąd dopuścił możliwość stosowania w takich sytuacjach art. 162 O.p. w odniesieniu do terminów, których zachowanie warunkuje wniesienie skargi do sądu administracyjnego (art. 52 § 3 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym do 15 sierpnia 2015 r.). NSA stwierdził w tym wyroku "Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, wprowadzonym w art. 52 § 3 u.p.p.s.a., w sytuacji gdy ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia, stanowiącym surogat środka zaskarżenia wynikającego z przepisów ustaw procesowych, w tym Ordynacji podatkowej. Adresatem, do którego ten środek jest kierowany, na mocy wymienionego przepisu p.p.s.a., uczyniono organ, który wydał akt lub dokonał czynności, przeciwko którym ma być wniesiona skarga. W związku z tym normatywną podstawą do działania tego organu, w przypadku gdy brak jest odpowiedniej regulacji prawnej umożliwiającej traktowanie podmiotu korzystającego z tego środka w sposób nie gorszy niż skarżących, którym przysługują środki zaskarżenia, o których mowa w § 1 i 2 tego artykułu, powinny być te przepisy, które odnoszą się do najbliższych procesowo sytuacji załatwianych przez dany organ. W sprawie, która jest przedmiotem zaskarżonego wyroku takimi przepisami są wskazane przepisy rozdziału 7 działu IV Ordynacji podatkowej dotyczące przywrócenia terminu".

W świetle powyższych uwag, Sąd zajął podobne stanowisko, jak prezentowane w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 27 października 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1276/15, wydanym ze skargi spółki. Skoro organ podatkowy w dniu 3 czerwca 2015 r. odpowiedział merytorycznie na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w którym zawarto wniosek o przywrócenie terminu, o którym mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a., to w ocenie Sądu należy uznać, że mimo braku wyrażenia tego wprost w formie postanowienia organ przywrócił rzeczony termin i został zachowany wymóg wezwania do usunięcia naruszenia prawa przed wniesieniem skargi do sądu. To zaś czyni możliwym merytoryczne rozpoznanie skargi.

Przechodząc do oceny zgodności z prawem wykreślenia skarżącej spółki z rejestru jako podatnika VAT, Sąd uznał, że czynność ta nie naruszała prawa, ponieważ organ prawidłowo zastosował art. 96 ust. 9 u.p.t.u. Przepis ten stanowi, że naczelnik urzędu skarbowego wykreśla z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika, jeżeli w wyniku podjętych czynności sprawdzających okaże się, że podatnik nie istnieje lub mimo podjętych udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem.

Na gruncie przytoczonej regulacji prawnej wykreślenie z rejestru podatników VAT nie wymaga przeprowadzenia postępowania podatkowego, lecz wystarczające są czynności sprawdzające. Zatem ustawodawca nie wymaga w sprawie wykreślenia z urzędu z rejestru podatników VAT czynnych wydania decyzji.

Czynności sprawdzające mają na celu ustalenie, czy dany podmiot jest podatnikiem VAT czynnym w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., a więc przede wszystkim, czy prowadzi działalność gospodarczą generującą obrót i występuje w obrocie gospodarczym z innymi podmiotami. Jeśli takich cech danemu podmiotowi nie da się przypisać, to oznacza, że w obrocie gospodarczym nie istnieje on jako podatnik VAT czynny i nie może figurować w stosownym rejestrze podatników, bowiem taki zapis w rejestrze wprowadza w błąd potencjalnych kontrahentów.

Ważne jest też, że art. 96 ust. 9 u.p.t.u. mówi nie o podmiocie nieistniejącym, ale o podatniku nieistniejącym, a jest to istotna różnica. Konieczne jest aby dany podmiot podejmował czynności z zakresu działalności gospodarczej, w taki sposób, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., bowiem tylko wówczas istnieje podatnik rozważanego podatku. Celem regulacji zawartej w art. 96 ust. 9 u.p.t.u. jest uporządkowanie rejestru podatników VAT przez wyeliminowanie z niego podmiotów nieistniejących lub takich, które w rzeczywistości nie wykonują czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a więc nieistniejących podatników.

Skoro art. 96 ust. 9 u.p.t.u. ma zastosowanie do podatników nieistniejących (nie tylko do podmiotów nieistniejących), to trzeba przypomnieć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, obejmującą wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Definicja pojęcia podatnika ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania, o ile bowiem określenie czynności podlegających opodatkowaniu wyznacza zakres przedmiotowy opodatkowania, to zdefiniowanie pojęcia podatnika wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot, mający cechę podatnika. Należy w tym miejscu zauważyć, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w charakterze podatnika pozostaje poza zakresem opodatkowania. Tak samo wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu przez podatnika jest neutralne z punktu widzenia VAT. Co prawda, przepisy rozważanej ustawy nie wyrażają tego wprost, niemniej z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku od towarów i usług wynika konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik. (por. szerzej opracowanie komentatorskie do art. 15 ustawy o VAT, A. Bartosiewicz, System informacji prawnej LEX).

Zatem z zestawienia art. 96 ust. 9 z art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. należy wyprowadzić wniosek, zgodnie z którym podatnik istniejący, to podmiot nie tylko istniejący jako osoba fizyczna, prawna czy inna jednostka organizacyjna, ale jeszcze musi być to taki podmiot, który realizuje w obrocie gospodarczym czynności objęte zakresem analizowanej ustawy podatkowej. Niewątpliwie bowiem w sferze prawa podatkowego cechą charakterystyczną jest odnoszenie obowiązków podatkowych przede wszystkim do rzeczywistych zachowań, zdarzeń.

W rozpatrywanej sprawie, w celu ustalenia czy spółka jest istniejącym podatnikiem VAT czynnym, organ podatkowy wzywał spółkę pismem z dnia 30.12.2009 r. nr [...] do złożenia deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 za miesiące od lipca do wrzesnia 2009 r., a następnie pismem z dnia 11.06.2010 r. nr [...] do złożenia deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 za miesiące od stycznia 2008 r. do marca 2010 r. Mimo podjęcia wezwań przez adresata wymienione deklaracje nie zostały wówczas złożone, jak również spółka nie wyjaśniła przyczyn nie składania deklaracji przez ponad dwuletni okres, pomimo złożenia zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług. Powyższe zachowanie spółki wzbudzało uzasadnione wątpliwości co do występowania spółki w obrocie gospodarczym jako czynnego podatnika VAT.

Jedną z przesłanek wykreślenia z urzędu podatnika z rejestru jako podatnika VAT jest brak możliwości skontaktowania się z podatnikiem albo jego pełnomocnikiem mimo podjętych udokumentowanych prób. Organ podatkowy zasadnie dokonał wykreślenia spółki z rejestru jako podatnika VAT z uwagi na wskazany w piśmie z dnia 9 lipca 2015 r. brak możliwości skontaktowania się z podatnikiem. Wbrew twierdzeniom spółki, odbiór przez spółkę przesłanych przez organ podatkowy wezwań stanowi jedynie o podejmowaniu przez organ podatkowy udokumentowanych prób skontaktowania sie ze spółką, a nie o rzeczywistym kontakcie spółki z organem podatkowym w sprawie nie złożonych deklaracji VAT – 7. W wezwaniach tych organ podatkowy infomował spółkę o skutach prawnych braku możliwości skontaktowania się z podatnikiem, tj. o wykreśleniu z urzędu podatnika z rejestru podatników VAT bez konieczności zawiadamiania o tym podatnika. Wybrane przez spółkę deklaracje VAT – 7 za okres od stycznia do maja 2009 r. i za sierpień 2009 r. wraz ze zgłoszeniem aktualizacyjnym (zmiana sposobu rozliczania od 1 stycznia 2015 r. - za okresy kwartalne) zostały złożone dopiero w dniu 31 grudnia 2014 r., co dowodzi że spółka przez okres ponad 4 lat nie kontatowała się z organem podatkowym w celu wyjaśnienia swojego statusu jako podatnika VAT czynnego.

Odnosząc się do argumentów podnoszonych przez Spółkę, należy wskazać, że fakt prowadzenia przez organ podatkowy postępowania kontrolnego i podatkowego w latach 2006 – 2008 w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2003, uczestnictwo oskarżyciela skarbowego w rozprawie sądowej w sprawie karno-skarbowej w dniu 17 marca 2010 r., załączona przez spółkę do skargi korespondencja organu podatkowego oraz prowadzone przez spółkę postępowania w sądzie rejestrowym nie świadczą o kontakcie spółki z organem podatkowym w pierwszej połowie 2010 r. w kwestii wyjaśnienia statusu spółki jako podatnika VAT czynnego. Wbrew zarzutom spółki, organ podatkowy nie był również uprawniony do kierowania korespondencji na adresy prywatne reprezentantów spółki, ponieważ doręczenia osobie prawnej winny odbywac sie zgodnie z art. 151 oraz art. 151a O.p.

Odnośnie wniosku strony z dnia 19 sierpnia 2015 r. o zobowiązanie organu podatkowego do uzupełnienia akt sprawy o wszystkie dokumenty postępowania [...] oraz wszystkie złożone do dnia 9 lipca 2010 r. upoważnienia i pełnomocnictwa do działania za spółkę oraz przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z tych dokumentów, należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd może z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Zasadniczo sąd administracyjny nie prowadzi postępowania dowodowego w sprawie, a jedynie może przeprowadzić dowody uzupełniające ze wskazanych przez stronę postępowania dokumentów. Natomiast spółka nie wskazała w niniejszym postępowaniu, z jakich jej zdaniem konkretnie podanych dokumentów należy przeprowadzić dowód uzupełniający. Warunku tego nie spełnia ogólne wskazanie na bliżej nie określone “wszystkie dokumenty postępowania [...] oraz wszystkie złożone do dnia 9 lipca 2010 r. upoważnienia i pełnomocnictwa do działania za spółkę".

Z tych względów niezasadna skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a. W związku z wnioskiem strony zawartym w skardze o zasądzenie kosztów postepowania według przepisanych norm oraz złożonym w dniu 26 stycznia 2016 r. poza rozprawą spisem poniesionych kosztów, należy wskazać, że zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. W rozpatrywanej sprawie skarga spółki została oddalnona w całości, w związku z czym zwrot kosztów postępowania od organu podatkowego spółce nie przysługuje.