Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia NSA Ryszard Pęk (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 1 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Go 903/11 w sprawie ze skargi K. K. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 5 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. K. na rzecz Ministra Finansów kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I SA/Go 903/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę K. K. (zwany dalej "skarżący") na indywidualną interpretację Ministra Finansów z dnia 5 lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji, przedstawiając stan sprawy, ustalił, że w dniu 4 grudnia 2009 r. skarżący złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży gruntu, przedstawiając następujące zdarzenia przyszłe.

W dniu 27 marca 1981 r. skarżący wraz z małżonką, nabył od Skarbu Państwa w użytkowanie wieczyste nieruchomość o powierzchni 9 093 m2. Zgodnie z treścią aktu notarialnego był to grunt przeznaczony pod uprawy ogrodniczo-warzywne. Od tego roku datuje się początek działalności ogrodniczo-warzywniczej którą skarżący prowadził wraz z małżonką. W celu powiększenia powierzchni upraw ogrodniczo-warzywniczych, małżonkowie nabyli w 1992 r., wspólnie ze znajomymi dodatkowe grunty rolne, także przeznaczone pod uprawy warzyw. W 2001 r. skarżący wraz z małżonką odkupili od znajomych ich udział we wspólnym gruncie i w ten sposób stali się jedynymi właścicielami gruntów, na których nadal prowadzili uprawę warzyw do roku 2005.

W 2002 r. skarżący wraz z małżonką wybudowali na opisanym wyżej gruncie szklarnie oraz budynek gospodarczy, a także rozpoczęli budowę domu i garażu. Dom i garaż cały czas pozostają w budowie. Skarżący od roku 1988 wraz z małżonką zajmuje się rolnictwem i ogrodnictwem i jest to cały czas ich jedyne źródło utrzymania. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia skarżący wraz z małżonką w 2005 r. zrezygnowali z prowadzenia upraw gruntowych i od tego czasu zajmują się wyłącznie uprawą kwiatów w nieogrzewanej szklarni. W związku z ograniczeniem areału upraw skarżący wraz z małżonką, postanowili wyzbyć się zbędnego majątku. Z dniem 22 czerwca 2009 r. nastąpiło odrolnienie gruntu rolnego i wydano decyzję o warunkach zabudowy. Dla terenu, na którym znajduje się nieruchomość należąca do skarżącego brak jest obowiązującego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, dlatego też niezbędne było ustalenie warunków zabudowy w drodze decyzji. Grunt – wedle planowanych zamierzeń – zostanie podzielony na 14 działek o powierzchni od 9,5 do 12 arów. W dniu 17 września 2009 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o podział gruntu. Pozostała część gruntu (ok. 1,3 ha) pozostanie nadal własnością skarżącego i jego żony. Będą oni prowadzić działalność ogrodniczą w istniejącej obecnie szklarni, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego.

W celu ułatwienia ewentualnej sprzedaży gruntu skarżący podał, że uzyskał promesę PWiK na dostawę wody na działki, promesę ENEA Region Dystrybucji G. na dostawę prądu, decyzję z dnia 22 czerwca 2009 r. o warunkach zabudowy (warunkiem jej otrzymania było przedłożenie promes na prąd i wodę). Teren – jak podał we wniosku o wydanie interpretacji – jest nieuzbrojony w media, nie posiada dróg wewnętrznych, nie jest ogrodzony. Skarżący wskazał, że nie poniósł żadnych nakładów finansowych na przedmiotowy grunt w związku z planowaną sprzedażą (oprócz opłat za promesę).

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym skarżący zadał następujące pytanie: "czy z tytułu planowanej sprzedaży gruntu, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT".

Skarżący, prezentując własne stanowisko, przyjął, że planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej, jako "ustawa o VAT"), a w związku z tym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W interpretacji z dnia 5 lutego 2010 r. Minister Finansów uznał stanowisko skarżącego za nieprawidłowe.

3. W dniu 26 lutego 2010 r. skarżący złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie występuje w roli podatnika podatku od towarów i usług.

4. W odpowiedzi na pisemne wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

5. W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skarżący podtrzymał swoje stanowisko zawarte w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zarzucając zaskarżonej interpretacji indywidualnej naruszenie art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT. Jednocześnie skarżący wniósł o uwzględnienie skargi w całości i uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz przekazanie sprawy organom podatkowym do ponownego rozpatrzenia a także o zasądzenie kosztów postępowania i kosztów zastępstwa procesowego na rzecz skarżącego.

W uzasadnieniu zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT skarżący argumentował, że w przedmiotowej sprawie wskazał, że dokonując sprzedaży działek nie miał zamiaru wykonywać czynności sprzedaży w sposób częstotliwy. Ponadto nieruchomość ta wchodziła w skład majątku osobistego.

6. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie.

7. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp., oddalając skargę, wskazał w uzasadnieniu wyroku w pierwszej kolejności na to, że w sprawie wymagało rozstrzygnięcia czy przyszłe transakcje sprzedaży działek budowlanych będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. A więc czy ich przyszłą sprzedaż należy uznać za prowadzenie działalności handlowej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Sąd I instancji, oceniając w tym kontekście zgodność z prawem zaskarżonej interpretacji, zwrócił uwagę na to, że w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, odpowiadając na pytanie: "czy sprzedaż większej liczby działek przeznaczonych pod zabudowę podlega podatkowi VAT" wskazał na treść art. 12 ust. 1 i 3 Dyrektywy 2006/112 odpowiadającą treści art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy. Według powołanych przepisów Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust.1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. Trybunał wskazał, że z postanowień odsyłających, jak również z brzmienia wspomnianego art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie wynika jednak, czy Rzeczpospolita Polska rzeczywiście skorzystała z art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT. Będzie to musiał ustalić sąd krajowy - (pkt 32 wyroku Trybunału).

Trybunał – jak wyjaśnił Sąd I instancji – wskazał na dwie możliwe ścieżki postępowania. Pierwsza, w wypadku gdy sąd polski stwierdzi, że RP nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, powinna polegać na zbadaniu, czy transakcje będące przedmiotem sporu podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112. Druga, jeżeli Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, będzie polegać na tym, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy objąć VAT na podstawie prawa krajowego państwa UE, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Rozważania Trybunału zawarte u uzasadnieniu wyroku prowadziły według Sądu I instancji w istocie do wniosku, że zarówno w jednym jak i w drugim przypadku dostawę działek budowlanych przez osobę fizyczną należy uznać za podlegającą opodatkowaniu, a tę osobę za podatnika w rozumieniu Dyrektywy 2006/112, jeżeli dostawa "nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności"; w przypadku rolnika – "jeżeli sprzedaż nie następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". W obu wskazanych przez Trybunał wariantach, badania i przypisywania statusu podatnika VAT, warunkiem sine qua non uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest uprzednie wykluczenie, że dana transakcja nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jednocześnie Trybunał stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Sąd I instancji, rozważając zagadnienie, czy w niniejszej sprawie czynność sprzedaży związana jest ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, podkreślił że w momencie zakupu nieruchomość skarżącego stanowiła teren przeznaczony pod uprawy ogrodniczo-warzywne i prowadzona była na niej działalność rolnicza począwszy od roku 1988. Na skutek działań skarżącego nieruchomość odrolniono, wystąpiono o podział nieruchomości na 14 działek gruntu o powierzchni 9,5 - 12 arów i uzyskano decyzje o warunkach zabudowy mieszkaniowej. Według Sądu I instancji okoliczności przytoczone we wniosku o interpretację nie wskazywały na to aby nieruchomość objęta zamiarem sprzedaży była używana na potrzeby osobiste skarżącego, skoro we wniosku o interpretację skarżący podkreślił, że nieruchomość ta nabyta została do prowadzenia działalności rolniczej a nie na potrzeby osobiste.

Sąd I instancji, zwrócił uwagę na to, że skarżący podjął działania zmierzające do podziału nieruchomości łącznie na 14 działek przeznaczonych pod zabudowę, zapewnienia poszczególnym działkom dostępu do wody i energii elektrycznej. Wszystkie te działania ocenione łącznie wskazywały, że jego zamiarem było prowadzenie działalności handlowej. O tym, że sprzedaż przedmiotowych działek odbywać się będzie w ramach działalności gospodarczej świadczyły wszystkie wymienione okoliczności i działania skarżącego ocenione we wzajemnej ich łączności jak: skarżący z nieruchomości objętej zamiarem zbycia w przyszłości nie korzystał na cele osobiste i nie stanowiła ona majątku służącego zaspokajaniu jego osobistych potrzeb, wystąpił o jej podział na działki budowlane, o warunki zabudowy terenu, uzyskano promesę PWiK na dostawę wody na działki oraz promesę ENEA Region Dystrybucji G. na dostawę prądu. Skarżący nie zamierzał również zrezygnować z dalszego prowadzenia działalności rolniczej na obszarze nieprzeznaczonym do sprzedaży.

Z tych powodów – jak zaznaczył Sąd I instancji – działań skarżącego nie można uznać za związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż świadczyły one o tym, że sprzedaż działek wykonana będzie w ramach działalności gospodarczej. W działalności tej skarżący będzie wykorzystał majątek rzeczowy w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. W konsekwencji, ocenie Sądu I instancji, Minister Finansów w prawidłowy sposób dokonał interpretacji art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i jest ona zgodna z brzmieniem art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112.

Sąd I instancji wyraził także pogląd, że tylko w przypadku sprzedaży okazjonalnej wymagać będzie rozważenia kwestia ustalenia, czy polska ustawa o VAT zawiera regulacje świadczące o skorzystaniu z opcji zawartej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 – a więc stwierdzenie czy podatnikiem jest każdy, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Podkreślił w związku z tym, że stan faktyczny niniejszej sprawy nie wymagał rozważenia powyższej kwestii gdyż, nie ulega wątpliwości, że skarżący zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży działek budowlanych, a więc transakcje będące przedmiotem tej działalności będą podlegały opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112.

8. W skardze kasacyjnej sporządzonej i wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez doradcę podatkowego – pełnomocnika skarżącego powyższy wyrok zaskarżono w całości, zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 1270), naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię w zakresie:

- przyjęcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, że Rzeczpospolita Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE i dokonała transpozycji tego przepisu do prawa krajowego, uznając za podatnika każdego dokonującego transakcji dostawy gruntu przeznaczonego pod zabudowę niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności;

- art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT przez przyjęcie, że planowana przez skarżącego w opisanej sytuacji faktycznej sprzedaż majątku własnego, tj. działek gruntu, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i nie była czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Wskazując na powyższe zarzuty wnoszący skargę kasacyjną domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię w zakresie przyjęcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, że Rzeczpospolita Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE i dokonała transpozycji tego przepisu do prawa krajowego, jest o tyle chybiony, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie wyraził poglądu, który przypisano mu zarzucie skargi kasacyjnej. Sąd ten bowiem wyraźnie przyjął, że "tylko w przypadku sprzedaży okazjonalnej wymagać będzie rozważenia kwestia ustalenia, czy polska ustawa o VAT zawiera regulacje świadczące o skorzystaniu z opcji zawartej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 – a więc stwierdzenie czy podatnikiem jest każdy, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego". Podkreślił przy tym, że "stan faktyczny niniejszej sprawy nie wymagał rozważenia powyższej kwestii gdyż, nie ulega wątpliwości, że skarżący zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży działek budowlanych, a więc transakcje będące przedmiotem tej działalności będą podlegały opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112" (str. 15 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Tylko w kontekście podniesionego zarzutu można wskazać, że na wątpliwości co do prawidłowości implementacji przez Rzeczpospolitą Polską możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, Naczelny Sąd Administracyjny wskazywał już w wyroku składu 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 przyjmując, że realizacja opcji określonej w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy nastąpiła w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lecz uczyniono to w sposób wysoce niedoskonały i budzący wątpliwości interpretacyjne. Naczelny Sąd Administracyjny w tym składzie podziela w pełni stanowisko zawarte w wyroku z dnia 7 października 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1289/10), że nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy oraz stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), że brak jest w ustawie o VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałby na transpozycję do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), co do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, co nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji.

Nie jest także uzasadniony drugi z podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT przez przyjęcie, że planowana przez skarżącego w opisanej sytuacji faktycznej sprzedaż majątku własnego, tj. działek gruntu, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i nie była czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Przepis art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, definiując pojęcie podatnika dla potrzeb tego podatku stwierdza, że jest to podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą (ust. 1) obejmującą wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (ust. 2).

Wbrew temu co zarzuca się w skardze kasacyjnej Sąd I instancji dokonał w tej sprawie prawidłowej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, w kontekście obszernie przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiska zajętego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C -180/10 i C- 181 /10 będącego odpowiedzią na zadane przez Naczelny Sąd Administracyjny pytania prejudycjalne. Redakcja zarzutu skargi kasacyjnej wskazuje przy tym na to, że jej autor co do zasady zgadza się z przyjętym rozumieniem powołanego wyżej przepisu, natomiast kwestionuje możliwość jego zastosowania do podanego we wniosku o wydanie interpretacji stanu faktycznego.

Sąd I instancji – co trzeba podkreślić – zaakceptował stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że sprzedaż planowana przez skarżącego sprzedaż działek mieści się w definicji działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Przypomnieć trzeba, że w powołanym wyżej wyroku z dnia 15 września 2011 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta, w celu dokonania wspomnianej sprzedaży, podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Mając na uwadze wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. aktualne nadal są w tej sprawie w większości wywody zawarte w wyroku NSA w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 wskazujące na kryteria, jakim należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak jak handlowiec.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy trzeba zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że w przedstawionym stanie faktycznym skarżący będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w podanym wyżej rozumieniu. Planowane przez niego działania wykraczają bowiem poza "zwykłe wykonywanie prawa własności" i są charakterystyczne dla osoby, która profesjonalnie dokonuje obrotu nieruchomościami. Do działań takich można zaliczyć wystąpienie z wnioskiem o zmianę przeznaczenia i "odrolnienie" gruntu rolnego, o podział nieruchomości na działki budowlane, o warunki zabudowy terenu, uzyskanie promes na dostawę wody oraz energii elektrycznej na działki, a więc działania zmierzające do "uzbrojenia" działek w media. W tej sytuacji skarżący, zamierzając dokonać sprzedaży działek wykroczy poza ramy zarządu majątkiem prywatnym i zamierza zaangażować środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzając, że zarzuty skargi kasacyjnej nie są usprawiedliwione, oddalił ją na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 204 pkt 1 tej ustawy.