Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron (spr.) Sędziowie NSA Robert Sawuła del NSA Leszek Kiermaszek Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kuberska-Pellegrino po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 1641/14 w sprawie ze skargi Fundacji [...] z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego odebrania zwierzęcia 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz Fundacji [...] z siedzibą w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 1641/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Fundacji [...] z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie odebrania konia w punkcie 1. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Błonia z dnia [...] maja 2014 r. nr [...]; w punkcie 2. zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz skarżącej Fundacji [...] z siedzibą w W. kwotę 457 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. sygn. [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2, 17 pkt 1, 127 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej "k.p.a."), art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych, po rozpatrzeniu odwołań Fundacji [...] i A. W. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Błonia z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] umarzającą postępowanie w przedmiocie odebrania A. W. konia rasy arabskiej, klaczy M., lat [...].

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń i ocen organu.

Pogotowie dla Zwierząt w T. 2 maja 2011 r. i 5 maja 2011 r. zawiadomiło Burmistrza Błonia o zabraniu, wspólnie z Fundacją [...], dalej Fundacja, w trybie art. 7 ust. 3 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, dalej ustawa, 14 koni rasy arabskiej należących do A. W..

Powiatowy Lekarz Weterynarii w O. wnioskiem z 6 maja 2011 r. oraz Fundacja i Pogotowie dla zwierząt złożyli wnioski o wydanie decyzji o przedmiotowym odbiorze zwierząt z powodu utrzymywania ich w stanie rażącego "niechlujstwa".

Decyzją z dnia [...] października 2011 r. nr [...] r. Burmistrz Błonia orzekł o odebraniu A. W. z dniem 30 kwietnia 2011 r. 13 koni rasy arabskiej, w tym klaczy M. oraz z dniem 4 maja 2011 r. klaczy M. i orzekł o przekazaniu ich pod opiekę Pogotowia dla Zwierząt w T. i Fundacji.

SKO w Warszawie decyzją z dnia [...] listopada 2011 r., sygn. akt [...] utrzymało w mocy, zaskarżoną przez Fundację i A. W., decyzję nr [...].

Po rozpoznaniu skargi wniesionej przez A. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję SKO wskazując, że zapadła ona z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. Organy treść rozstrzygnięcia oparły o treść art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt natomiast nie rozważyły przesłanek z art. 7 ust. 3 tej ustawy

Skarga kasacyjna SKO została oddalona.

Ponownie rozpoznając sprawę, organ I instancji decyzją z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] umorzył postępowanie w przedmiocie odebrania A. W. konia rasy arabskiej tj. klaczy M., lat [...], na podstawie art. 105 k.p.a., uznając że postępowanie stało się bezprzedmiotowe z uwagi na to, że klacz została poddana eutanazji (złamała wcześniej nogę). Organ w takich okolicznościach stwierdził, że skoro klacz nie żyła w dacie wydawania decyzji merytorycznej z dnia [...] maja 2014 r. (dotyczącej pozostałych koni), brak jest podstaw do dalszego prowadzenia postępowania.

Decyzją z [...] czerwca 2014 r. SKO w Warszawie, na podstawie art. 138 § 1 k.p.a. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ w uzasadnieniu decyzji wskazując na obligatoryjność wydania decyzji umarzającej postępowanie, na podstawie art. 105 k.p.a., stwierdził, że skoro w dacie ponownego rozpatrywania przedmiotowego wniosku o wydanie decyzji o czasowym odbiorze koni jeden z nich nie żył, organ zobowiązany był, na podstawie art. 105 k.p.a. do umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego. Wywodził, że jeżeli rzecz, która była przedmiotem postępowania przestała istnieć, przestaje w tym momencie istnieć przedmiot postępowania. Zdaniem organu, decyzja w przedmiocie odebrania zwierząt i ustalająca jednocześnie koszty transportu, utrzymania, leczenia, którymi obciąża się jego dotychczasowego właściciela lub opiekuna nie może być traktowana jako dwa odrębne rozstrzygnięcia. Rozstrzygnięcie w przedmiocie odbioru zwierząt jest ściśle związane z tymi kosztami i w związku z tym, w tym przedmiocie musi być wydane jedno rozstrzygnięcie. Jest to jedna sprawa administracyjna. Organ uznał, że bez znaczenia dla trafności rozstrzygnięcia pozostaje kwestia podniesiona w odwołaniu, o uniemożliwieniu stronie czynnego udziału w sprawie, ponieważ nie każde naruszenie prawa procesowego skutkuje uchyleniem decyzji, a tylko takie które ma wpływ na treść rozstrzygnięcia. Fundacja, mimo że nie brała udziału w postępowaniu, w terminie wniosła odwołanie, a zatem uchybienie to nie uniemożliwiło jej dokonania konkretnych czynności procesowych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Odnosząc się do zarzutów A. W. organ wskazał, że mógł on skorzystać ze środków dyscyplinujących organ do terminowego załatwienia sprawy.

Skargę do WSA w Warszawie wywiodła Fundacja [...] z siedzibą w W.. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

- obrazę art. 105 k.p.a. mającą wpływ na wynik sprawy wobec uznania, że postępowanie stało się bezprzedmiotowe z uwagi na zgon klaczy M., podczas gdy nastąpił on już po odebraniu konia. W związku z tym decyzja powinna obejmować okres od dnia fizycznego odbioru zwierzęcia, a ponadto obciążać właściciela kosztami transportu, leczenia i utrzymania, poniesionymi przez odwołującego;

- obrazę prawa materialnego tj. art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, poprzez jej niezastosowanie i umorzenie postępowania z uwagi na zgon zwierzęcia podczas gdy w przypadku jego odbioru z powodu zagrożenia jego życia organ powinien wydać decyzję następczą, o charakterze deklaratoryjnym. Konieczność jej wydania jest niezależna od późniejszego zgonu klaczy.

Fundacja wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i ponowne przekazanie sprawy organowi I instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zaskarżonym wyrokiem uwzględnił skargę. Sąd uznał, że zaskarżona decyzja SKO narusza przepisy prawa materialnego czyli art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt i przepisy prawa procesowego tj. art. 105 k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Sąd wskazał, iż przedmiotem niniejszego postępowania było podjęcie przez organ decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia - co wynika z art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt i na co wskazywał, Sąd Najwyższy rozpoznający skargę kasacyjną. Ustawa o ochronie zwierząt w art. 7 stanowi o dwojakiego rodzaju postępowaniach. W pierwszym z nich, o jakim mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, organ najpierw wydaje decyzję, gdy zachodzi przesłanka o jakiej mowa w art. 6 ust. 2 ustawy i dopiero ona stanowi podstawę prawną do odbioru zwierzęcia. W drugim natomiast, o jakim mowa w art. 7 ust. 3 ustawy, decyzja niejako zatwierdza uprzednio dokonany odbiór zwierzęcia. W tym przypadku decyzja sankcjonuje zatem działania podjęte przez właściwe służby. Procedura uruchamiana jest gdy istnieje konieczność natychmiastowego działania w związku z sytuacją, w której "dalsze pozostawienie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu". Organ administracji w tym przypadku działa następczo. Jego zadaniem jest ocenić czy rzeczywiście istniały przesłanki do natychmiastowego odbioru zwierzęcia. Przedmiotem badania i oceny organu nie jest jednak zwierzę samo w sobie ale sposób jego traktowania, a co za tym idzie prawne możliwości jego zabrania na podstawie przepisów prawa, w tym wypadku ustawy o ochronie zwierząt. Stan zwierzęcia jest jednym z elementów tego stanu. W ocenie Sądu ma rację skarżąca Fundacja, że w przypadku gdy dojdzie do zgonu zwierzęcia nie mamy do czynienia z bezprzedmiotowością postępowania prowadzonego w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt. Okoliczność ta, tak jak również trafnie wskazuje skarżąca, ogranicza tylko w czasie okres, którego dotyczyć ma decyzja organu. W tym wypadku od daty 30 kwietnia 2011 r. do daty zgonu. W ocenie Sądu wojewódzkiego organ miał zatem obowiązek stwierdzić czy zwierzę znajdowało się w stanie zagrożenia życia lub zdrowia a jeśli tak, wydać decyzję o jego czasowym odbiorze. Dla ustalenia tej okoliczności w tym wypadku nie ma znaczenia zgon zwierzęcia, tym bardziej, że nie miał on związku ze wskazywanym powodem natychmiastowego odbioru zwierzęcia - co jest okolicznością niesporną pomiędzy stronami. Treść tej decyzji determinuje w dalszej kolejności kwestie związane z ponoszeniem kosztów wynikłych z zabrania właścicielowi zwierzęcia. Sąd zwrócił uwagę, iż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, iż z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia, gdy brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego a więc nie można wydać decyzji, która rozstrzygałaby sprawę (jej istotę). Sąd stwierdził, że taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi, ponieważ istnieje sprawa administracyjna, w której organ musi orzec czy istniały podstawy prawne do natychmiastowego zabrania zwierzęcia czy też nie. Umorzenie natomiast tego postępowania czyni de facto bezprawnymi działania podmiotów, które odebrały zwierzę i stawia w pozycji uprzywilejowanej właściciela konia. Tego rodzaju rozstrzygnięcie narusza art. 6 i 7 k.p.a. bowiem pozostaje w sprzeczności z zasadą legalności działania i zasadą prawdy obiektywnej chronionych ww. przepisami kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd pierwszej instancji zalecił organowi, aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy miał na względzie powyższe wytyczne i wydał decyzję merytoryczną rozstrzygającą czy były podstawy do odbioru klaczy M. na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt. Z tych względów i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a i c, 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2013 r., poz. 267, dalej: "p.p.s.a.") uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Błonia z dnia [...] maja 2014 r. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie. Wyrok zaskarżono w całości zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2003 r., nr 106, poz. 1002) oraz art. 105 § 1 k.p.a., poprzez błędną ich wykładnię;

oraz naruszenie przepisów postępowania, których to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 6 i art. 7 k.p.a.

Wskazując na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi oraz zasądzenie na rzecz organu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie na rzecz organu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż wydanie decyzji, o której mowa w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt nie przesądza o trwałym odebraniu posiadania czy własności zwierząt. Wydanie takiej decyzji ma na celu jedynie zabezpieczenie zwierząt przed ich swoistym "niehumanitarnym" traktowaniem na potrzeby procesu karnego w sytuacji wystąpienia określonych przesłanek. O losach zwierzęcia decyduje orzeczenie sądu w kwestii jego przepadku, zapadające w trybie art. 35 ust. 3 tej ustawy. Nadto podniesiono, iż odpadnięcie lub brak podstaw odpowiedzialności karnej, w sytuacji nieorzeczenia o przepadku zwierząt przez sąd powszechny, powoduje upadek decyzji o czasowym odebraniu zwierząt zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o ochronie zwierząt. Zatem w sytuacji zgonu zwierzęcia brak jest podstaw do orzekania o czasowym jego odbiorze (do czasu zakończenia postępowania karnego) – stosowania tymczasowej ochrony zwierzęcia, które nie żyje. W ocenie skarżącego kasacyjnie, wbrew ocenie Sądu wyrażonej w zaskarżonym wyroku, w przypadku gdy dojdzie do zgonu zwierzęcia, to mamy do czynienia z bezprzedmiotowością postępowania prowadzonego, w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, brak jest już bowiem wtedy podstaw do zastosowania tymczasowej ochrony zwierzęcia, które nie żyje.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Fundacja [...] wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi podniesiono, iż organ administracyjny wydając decyzję o czasowym odebraniu zwierzęcia obciąża jednocześnie kosztami jego transportu utrzymania i koniecznego leczenia właściciela lub opiekuna zwierzęcia (art. 7 ust. 4 ustawy). W przypadku braku administracyjnego rozstrzygnięcia, czy odebranie było zasadne czy nie, organizacje społeczne, które poniosły koszty transportu utrzymania koniecznego leczenia zwierzęcia pozbawione byłyby prawa ich dochodzenia na zasadach wskazanych w ustawie. Sąd karny bowiem w wyroku orzekającym przepadek nie orzeka o zwrocie kosztów, o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy, bowiem koszty te orzekane są w drodze decyzji administracyjnej, a egzekwowane w drodze egzekucji administracyjnej. Zaakceptowanie stanowiska skarżącego kasacyjnie prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania właściciela lub opiekuna zwierzęcia, w przypadku, gdy doszłoby do zgonu lub eutanazji zwierzęcia po jego odebraniu. Podkreślono, iż niejednokrotnie późniejszy zgon zwierzęcia jest bezpośrednim skutkiem jego niehumanitarnego traktowania przez właściciela lub opiekuna. Umorzenie postępowania prowadziłoby zatem do sytuacji, w której właściciel lub opiekun zwierzęcia, który traktował zwierzę w sposób tak okrutny, że zwierzę zmarło lub musiało zostać poddane eutanazji, byłby zwolniony z ponoszenia kosztów, o których mowa w art. 7 ust. 4 ustawy.

A. W. na rozprawie dnia 14 stycznia 2016 r. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. nie wystąpiła, stąd też kontrola instancyjna ograniczała się do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Badając sprawę w takim zakresie należało uznać, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie, również co do klaczy M. lat [...], zostało zainicjowane wnioskiem Pogotowia dla Zwierząt oraz Fundacji [...] o wydanie decyzji w oparciu art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, o czasowym odbiorze koni w związku z podejrzeniem ich niehumanitarnego traktowania przez A. W.. Nie jest sporne w niniejszej sprawie, że w toku tego postępowania klacz, której dotyczy zaskarżona decyzja została poddana eutanazji w związku z wypadkiem, któremu uległa i podczas którego doznała poważnego złamania nogi niekwalifikującego się do leczenia ani zachowawczego, ani operacyjnego.

Trafnie Sąd pierwszej instancji przypomniał, że ustawa o ochronie zwierząt przewiduje 2 sytuacje, w których organ administracji wydaje decyzję o odebraniu zwierzęcia właścicielowi (opiekunowi). Pierwsza została określona w art. 7 ust. 1 tej ustawy, który stanowi, że zwierzę traktowane w sposób określony w art. 6 ust. 2 (definicja pojęcia znęcania się nad zwierzęciem) może być czasowo odebrane właścicielowi (opiekunowi) na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta miasta) i przekazane placówce wymienionej w ust. 1 pkt 1-3.

Druga sytuacja opisana została w ust. 3 tego przepisu i dotyczy przypadków niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela zagraża jego życiu lub zdrowiu. W tych sytuacjach zwierzę jest odbierane właścicielowi przez właściwy podmiot, który następnie występuje do organu administracji o wydanie decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia. A zatem decyzja wydana w tym trybie jest decyzją następczą, a organ wydający rozstrzygnięcie zobowiązany jest ustalić czy zaistniały przesłanki do odebrania zwierzęcia, to jest czy zwierzę traktowane było w sposób określony w art. 6 ust. 2, a nadto czy zaistniał stan zagrażający jego życiu lub zdrowiu. Decyzja wydana w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt stanowi zatem szczególny rodzaj decyzji, która zostaje wydana gdy zwierzę zostało już odebrane. Powyższy pogląd wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 czerwca 2013 r., w sprawie II OSK 2417/12 (Lex 1354936).

Konkludując organ administracji rozstrzygający w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt zobligowany jest do oceny czy w dacie odebrania zwierzęcia były ku temu podstawy w rozumieniu przepisów omawianej ustawy. Skoro rozstrzygnięcie winna poprzedzać ocena czy zostały spełnione a ww. przesłanki w dacie odebrania zwierzęcia, to wydarzenia, które mają miejsce po tej dacie (dacie odebrania zwierzęcia) nie powodują bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego.

Za taką oceną przemawia również fakt, że zgodnie z art. 7 ust. 4 omawianej ustawy kosztami transportu, utrzymania i koniecznego leczenia zwierzęcia, w przypadku, o którym mowa w art. 1 i 3 ustawy obciążony jest jego dotychczasowy właściciel (lub opiekun). Skoro decyzja w przedmiocie odebrania zwierzęcia w przypadkach niecierpiących zwłoki zostaje wydana ex post to oznacza, że cześć wskazanych w ust. 4 kosztów w dacie wydawania decyzji już powstała (koszty transportu oraz częściowy koszt utrzymania i leczenia zwierzęcia). Umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego uniemożliwia zatem ustalenie kto winien ponosić powstałe już koszty związane z odebraniem zwierzęcia w trybie opisanym wyżej. Rację ma wprawdzie organ twierdząc, że koszty te mogą być przedmiotem odrębnej decyzji administracyjnej jednakże obciążenie nimi właściciela (opiekuna) zwierzęcia musi być poprzedzone ustaleniami czy zostały spełnione przesłanki określonych w art. 7 ust. 3 ustawy. Brak jest natomiast podstaw do przerzucania ustaleń w tym zakresie na organ prowadzący postępowanie w przedmiocie omawianych kosztów. Wskazać też należy, że wydanie decyzji przesądzającej o zaistnieniu ww. przesłanek może być również niezbędne dla właściciela (opiekuna) zwierzęcia w przypadku konieczności dochodzenia odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez bezprawnie odebrania zwierzęcia (w sytuacjach niespełniających wymogów określonych w art. 7 ust. 1 i 3)

Konkludując nie ma racji skarżący kasacyjnie organ administracji twierdząc, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt oraz 105 § 1 k.p.a., poprzez ich błędną wykładnię. Wykładnia obu tych przepisów została przez Sąd pierwszej instancji dokonana prawidłowo, co wynika z powyższych rozważań.

Nie ma też racji skarżący kasacyjnie, iż wydanie decyzji w oparciu o art. 7 ust. 3 ma na celu jedynie zabezpieczenie zwierząt przed ich swoistym niehumanitarnym traktowaniem na potrzeby procesu karnego.

Wprawdzie przepisy karne zawarte w rozdziale 11 ustawy wskazują, iż osoba, która znęca się nad zwierzęciem podlega kreślonej karze jednakże jeśli wolą ustawodawcy byłoby aby decyzje wydawane w oparciu o art. 7 ust. 3 miały na celu jedynie zabezpieczenie zwierzęcia na czas procesu karnego to stosowne przepisy w tym zakresie zostałyby umieszczone w tym właśnie rozdziale. Skoro ustawodawca umieścił je w części ogólnej ustawy, to znaczy, że jego wolą była ochrona praw zwierząt nie tylko podczas trwającego procesu karnego. Nie może przy tym ujść uwadze, że nie każde zachowanie, które spełnia przesłanki określone w art. 6 ust. 2 i obliguje do podjęcia interwencji określonej w art. 7 ust. 1 lub 3 ustawy o ochronie zwierząt będzie jednocześnie wyczerpywało znamiona popełnienia przestępstwa w rozumieniu Kodeksu karnego. Przepisy tej ostatniej ustawy określają bowiem m.in. sytuacje, w których odpowiedzialność karna jest wyłączona (rozdział III).

I wreszcie wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie jest związany stanowiskiem wyrażonym w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2014 r. w sprawie IV SA/Wa 2347/12, na które to rozstrzygnięcie powołuje się autor skargi kasacyjnej cytując obszernie treść jego uzasadnienia Stanowiska tego Sąd w tym składzie również nie podziela.

Jedynie na marginesie Sąd wskazuje ze art. 105 § 1 k.p.a. jest przepisem o charakter procesowym, a nie jak wskazał autor skargi kasacyjnej przepisem prawa materialnego. Zarzut naruszenia tego przepisu winien, zatem być oparty o podstawę wskazana art. 174 pkt 2 (a nie pkt 1) p.p.s.a.

W świetle powyższych ustaleń niezasadny jest także zarzut naruszenia przepisów postępowania to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 6 i 7 k.p.a., którego to naruszenia autor skargi kasacyjnej upatruje w błędnym przyjęciu przez sąd, że organ administracji naruszył wskazane wyżej przepisy postępowania. Skoro, jak zostało wyżej wskazane, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego to nie można skutecznie mu zarzucić naruszenia przepisów prawa procesowego wskazanych przez skarżącego kasacyjnie.

W tym stanie rzeczy, uznając, że zarzuty skargi kasacyjnej nie znajdują usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny działając w oparciu o art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach zostało oparte o treść art. 204 pkt 2 tej ustawy.