Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik – Grzanka po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. Ł. na niedopełnienie obowiązków służbowych przez Prezesa Sądu Okręgowego postanawia: odrzucić skargę.

W niniejszej sprawie skarżący zakwestionował bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w zakresie przedstawienia Sądowi Apelacyjnemu jego skargi z dnia 23 stycznia 2010 r. dotyczącej bezczynności Prokuratora Okręgowego w G. w sprawie złożonego przez L. Ł. zawiadomienia o popełnieniu szeregu przestępstw.

Prezes Sądu Okręgowego zapoznawszy się z treścią skargi nie odniósł się do niej w sposób merytoryczny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu ponieważ zaskarżone "niedopełnienie obowiązków wynikających z przepisów prawa przez Prezesa Sądu Okręgowego [...]" będące jej przedmiotem nie mieści się w granicach bezczynności, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, że rozpoznając konkretną sprawę sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada, czy przedmiot skargi podlega kontroli tego sądu. Sąd administracyjny winien zatem w pierwszej kolejności zbadać czy skarga należy do właściwości sądu administracyjnego.

W myśl art. 3 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 w/w aktu normatywnego skarga na bezczynność organu administracji publicznej wniesiona do sądu administracyjnego jest dopuszczalna w sprawach, w których właściwy jest sąd administracyjny. Innymi słowy, skarga na bezczynność organu administracji publicznej przysługuje wyłącznie w sprawach, w których rozstrzygnięcie podejmowane przez organ administracji publicznej może być zaskarżone do sądu administracyjnego.

Z kolei kryterium kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne zostało określone w ustawie z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zgodnie z którą sądy administracyjne w zakresie swej właściwości sprawują kontrolę pod względem legalności, to jest zgodności z prawem, działań lub zaniechań organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne ma zatem charakter ograniczony, co oznacza, że objęte nią są jedynie działania administracyjne wskazane w ustawie.

Jak wynika z powyższych rozważań przedmiotem skargi do sądu administracyjnego na bezczynność nie może być każda bezczynność organów państwa. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 w/w ustawy jej przedmiotem może być bezczynność postępowania tylko w przypadkach określonych w pkt 1-4a, tj. gdy organ był obowiązany załatwić sprawę administracyjną poprzez wydanie decyzji administracyjnej, postanowienia (na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty), postanowienia wydanego w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, a także innych niż określonych w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach.

W związku z powyższym w niniejszej sprawie ustalenia wymagało, czy Prezes Sądu Okręgowego obowiązany był wydać jakikolwiek akt administracyjny, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i czy w związku z tym doszło do naruszenia dyspozycji art. 35 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.)

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Prezes Sądu Okręgowego w realiach rozpatrywanej sprawy nie miał jakichkolwiek podstaw prawnych do wydania aktu administracyjnego, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Brak jest bowiem w przepisach obowiązującego prawa normy kompetencyjnej uprawniającej prezesa sądu okręgowego do wydania aktu administracyjnego na tle regulacji zawartej w art. 7 ustawy z dnia 17 czerwcu 2004 r. o skardze na naruszanie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.).

Z powyższych względów nie można skutecznie zarzucić Prezesowi Sądu Okręgowemu naruszenia art. 35 k.p.a., ponieważ w niniejszej sprawie brak było podstaw prawnych do wydania aktu administracyjnego w przedmiocie przekazania skargi L. Ł. datowanej na dzień 23 stycznia 2010 r. do Sądu Apelacyjnego w G. Oznacza to, że nie można też zarzucić Prezesowi Sądu Okręgowego bezczynności, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 8 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 58 § 1 pkt 1 w/w ustawy, sąd administracyjny zobligowany jest odrzucić skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Skoro zaskarżona bezczynność nie mieści się w granicach bezczynności, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 8 w/w ustawy, to skargę której jest przedmiotem należało odrzucić.

Na marginesie Sąd wskazuje, że w następstwie skargi L. Ł. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym bez nieuzasadnionej zwłoki przez Prokuratora Okręgowego w G. datowanej na dzień 23 stycznia 2010 r. wydane zostało stosowne orzeczenie.

Natomiast ocena, czy wydane postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 25 marca 2010 r. jest postanowieniem zaskarżalnym leży poza ustawowo określoną kognicją Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w oparciu o regulację zawartą w art. 58 § 1 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak sentencji postanowienia.