Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 836/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-08-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
IV SA/Wa 836/09 - Wyrok WSA w Warszawie
|
|
|||
|
2009-05-28 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie | |||
|
Agnieszka Łąpieś-Rosińska Marian Wolanin /przewodniczący/ Wanda Zielińska-Baran /sprawozdawca/ |
|||
|
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym) |
|||
|
Zagospodarowanie przestrzenne | |||
|
Rada Miasta | |||
|
Stwierdzono nieważność uchwały w części | |||
|
Dz.U. 2001 nr 142 poz 1591 art. 101 ust. 1 Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - t. jedn. Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 53 par. 2, art. 134 par. 1, art. 147 par. 1, art. 200 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dz.U. 1999 nr 15 poz 139 art. 1 ust. 2 pkt 5, art. 4, art. 10 ust. 1 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - tekst jednolity. |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marian Wolanin, Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi A. K. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] października 2002 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność paragrafu 30 ustęp 1 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej wyrazów "bez możliwości rozbudowy"; 2. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącego A. K. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. |
||||
Uzasadnienie
W piśmie z dnia [...] kwietnia 2009r. A. K. reprezentowany przez pełnomocnika wniósł na podstawie art. 101 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( DZ. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), po uprzednim bezskutecznym wezwaniu w dniu [...] marca 2009r. do usunięcia naruszenia prawa, skargę na uchwałę nr [...] Rady Gminy W. z dnia [...] października 2002r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego [...] ( Dz. Urz. Woj.[...] Nr [...], poz.[...]) w części obejmującej w § 30 ust.1 wyrazy "bez możliwości rozbudowy", podnosząc zarzut naruszenia: interesu prawnego skarżącego, jako właściciela budynku i użytkownika wieczystego gruntu położonego na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz art. 140 i 233 k.c., art. 1 ust.2 pkt 1 i 5, art. 2 ust.1, art. 3 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 1999r. Nr 15, poz.139 ze zm.). Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały we wskazanej części oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi podano, że skarżący jest użytkownikiem wieczystym działki ew. nr [...] w obr. [...] położonej przy ul. [...] oraz współużytkownikiem sąsiedniej dz. ew. nr [...]. Na nieruchomości znajduje się salon sprzedaży samochodów, część biurowo-administracyjno-socjalna, stacja obsługi samochodów, parking dla pracowników i klientów. Teren znajduje się w obszarze uciążliwości ul. [...] oraz skrzyżowania tej ulicy z przelotową lokalną – [...] i ulicą [...]. Wjazd odbywa się od strony ulicy [...] zabudowa jest zwrócona frontem do ulicy [...]. Nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego [...] symbolem KSu1 jako teren usług komunikacyjnych, zatwierdzonym ww. uchwałą Rady Gminy W.. Uchwała ta w § 30 ust.1 zawiera dla tego terenu ustalenia, według których podstawowe przeznaczenie to "usługi komunikacyjne - stacja obsługi i sprzedaży samochodów. Adaptacja istniejącej stacji usługi wraz z salonem sprzedaży samochodów bez możliwości rozbudowy". Skarżący wskazał, iż plan definiuje pojęcie "adaptacja", przez którą należy rozumieć "uznanie budynku lub funkcji terenu za zgodny z ustaleniami planu przy jednoczesnej możliwości zmiany tej funkcji na inną oraz dopuszczenie ewentualnych przekształceń zgodnych z ustaleniami planu", natomiast nie zawiera definicji pojęcia "rozbudowa". W § 7 uchwały ustaleń ogólnych planu jest mowa, iż ustala się "generalne przeznaczenie na cele zabudowy wielorodzinnej z usługami terenów położonych pomiędzy ulicami: [...] – [...] – [...] – [...]". Literalna interpretacja przepisów miejscowego planu wyklucza możliwość rozbudowy istniejącego na terenie KSu1 obiektu usługowego, czyli stacji obsługi wraz z salonem sprzedaży samochodów. Skarżący podniósł, że ze względu na pogarszający się stan techniczny ww. obiektu zmuszony jest wykonać prace modernizacyjne, polegające na wymianie istniejącej oszklonej ściany o kształcie owalnym, na nową, wyprostowaną, łączącą ściany znajdujące się z obu jej stron. Prace te spowodowałaby zajęcie dodatkowej powierzchni nieruchomości w wymiarze ok. 50 m2, tym samym zwiększenie o ok.3,8% dotychczasowej powierzchni zabudowy, przy czym powiększenie powierzchni zabudowy w stosunku do całego terenu oznaczonego symbolem KSu1 wynosiłoby ok.1,7 %. Planowane zamierzenie w rozumieniu Prawa budowlanego jest rozbudową obiektu i jest w planie wykluczone. Zaskarżony przepis planu miejscowego nie precyzuje zakazu rozbudowy, nie wskazując do jakich parametrów zabudowy się odnosi – powierzchni zabudowy, powierzchni użytkowej oraz powierzchni zabudowy w stosunku do terenu KSu1. Jest to interpretowane przez administrację architektoniczną jako restrykcyjny zakaz przekształcenia bryły budynku, nawet wtedy, gdy minimalnie wykraczałby poza jej obecny obrys.Całkowity zakaz rozbudowy uniemożliwia właścicielowi modernizację budynku i zmianę kształtu jego ścian i bryły w celu poprawienia warunków eksploatacji. Oznacza to, że plan miejscowy nie w pełni godzi intencję planu – ochronę zabudowy mieszkaniowej i usługowej- z zasadą racjonalnego wykorzystania przestrzeni i prawem właściciela nieruchomości położonej na terenie KSu1, do jej zagospodarowania. Wprowadzenie w planie miejscowym zakazu zabudowy ma na celu zahamowanie rozwoju funkcji uznanych za niepożądane, ograniczenie degradacji środowiska naturalnego przez nadmierne zainwestowanie, a także zachowanie ładu przestrzennego i harmonii zabudowy. Ustalenie zakazów w zakresie zagospodarowania nieruchomości prywatnych jest daleko idącym ograniczeniem sposobu wykonywania prawa własności, a zatem zgodnie z Konstytucją i polskim ustawodawstwem powinno być stosowane przez prawodawcę tylko w niezbędnym zakresie, uzasadnionym względami publicznymi. Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 5 oraz art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym władze gminy uchwalając plan miejscowy miały obowiązek uwzględnić walory ekonomiczne przestrzeni i prawo własności, lokalne warunki, zasady i standardy kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym również linie zabudowy, gabaryty obiektów, a także maksymalne lub minimalne wskaźniki intensywności zabudowy. Ustalenia te powinny być zgodne z obowiązującym prawem, a w szczególności z wynikającymi z ww. ustawy zasadami: poszanowania prawa własności, walorów ekonomicznych, równoważenia interesu publicznego z interesem prywatnym, wyznaczających granice władztwa planistycznego. Literalny zakaz zabudowy w § 30 uchwały jest niezasadny, gdyż maksymalny zakres zainwestowania terenu KSu1 wynika z limitu miejsc parkingowych, wysokości obiektu i powierzchni biologicznie czynnej, czyli ograniczeń wprowadzonych pozostałymi ustaleniami planu. Takie skutki prawne planu, polegające na całkowitym i bezwzględnym zakazie rozbudowy obiektu znajdującego się na tym terenie, bez związku z potrzebami interesu publicznego, naruszają interes prawny skarżącego jako właściciela tej nieruchomości. W odpowiedzi na skargę Rada W. wniosła o jej oddalenie, wskazując, że skarżący nie posiada interesu prawnego do wniesienia przedmiotowej skargi, gdyż z rejestru gruntów wynika, że nie jest on właścicielem, ani użytkownikiem wieczystym całego terenu będącego przedmiotem zaskarżenia. Skarżący jako użytkownik wieczysty ma jedynie prawo do terenu dz. ew. nr [...] z obrębu [...]. Natomiast aktualne wypisy z rejestru gruntów nie potwierdzają prawa do terenu dz. ew. nr [...] z obrębu [...], która zabudowana jest budynkiem salonu samochodowego skarżącego. Właścicielem tej działki jest W.. W takim przypadku nie można mówić o naruszeniu prawa wynikającego z art. 140 Kc w zbiegu z art. 233 Kc, co do wykonywania i rozporządzania prawem własności. Z ustaleń planu nie wynika ograniczenie sposobu korzystania z budynku. Nieuprawnione jest zatem twierdzenie skarżącego, że zapisy planu utrudniają przebudowę budynku w rozumieniu prawa budowlanego, czy też utrzymanie budynku w dobrym stanie technicznym. Z uzyskanych danych z Dzielnicy B. nie wynika aby skarżący występował z wnioskiem, czy ze zgłoszeniem na prowadzenie robót budowlanych lub remontowych na terenie salonu samochodowego. Gołosłowny jest zatem zarzut skarżącego, że zapis uniemożliwia modernizację oszklonej ściany budynku. Wskazany w skardze zakres modernizacji i remontu budynku może nastąpić według przepisów prawa materialnego i na te czynności w żaden sposób nie rzutuje plan zagospodarowania. Rada stwierdziła, że nie podziela poglądu skarżącego, iż skutki prawne uchwalenia planu, polegające na " zakazie rozbudowy istniejącego obiektu na terenie KSu1, bez związku z potrzebami interesu publicznego naruszają interes prawny właściciela". Obiekt ten należy do takiego rodzaju usług, które emitują zarówno znaczne zanieczyszczenia, jak też hałas na sąsiednie nieruchomości, czym w sposób znaczny naruszają interes prawny osób trzecich. Dalsza jego rozbudowa spowodowałaby wzrost tych uciążliwości, co przesądza o ważnym interesie publicznym. Stwierdzenie nieważności zaskarżonego przepisu uchwały może doprowadzić do dowolnej rozbudowy salonu samochodowego, ograniczoną jedynie ilością kondygnacji oraz maksymalną liczbą miejsc parkingowych. Natomiast nakaz utrzymania dotychczasowej powierzchni biologicznie czynnej nie jest żadnym ograniczeniem. W piśmie procesowym z dnia [...] lipca 2009r. pełnomocnik skarżącego odnosząc się do odpowiedzi na skargę podniósł m.in., że skarżący posiada interes do wniesienia skargi, gdyż jest użytkownikiem wieczystym działki nr [...] z obrębu [...], zabudowanej budynkiem oraz współużytkownikiem wieczystym sąsiedniej działki nr [...], na której urządzony jest parking. Pozostałe uprawnienia skarżącego do części terenu KSu1 wynikają z umowy dzierżawy zawartej z W., ale na ten tytuł, jako wynikający ze stosunku zobowiązaniowego skarżący się nie powołuje. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Skarga zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Przedmiotem dokonywanej kontroli jest zbadanie, czy organy administracji w toku rozpoznania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Na zasadzie wynikającej z dyspozycji przepisu art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie wskazane wymogi zostały spełnione. Nie ulega bowiem wątpliwości w świetle jednolitego stanowiska i doktryny, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej. Skarżący dopełnił wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia występując z takim wezwaniem, które do Rady W. wpłynęło w dniu [...] marca 2009 r. Skarżący również zachował 60 – dniowy termin, przewidziany w art. 53 § 2 p.p.s.a., do złożenia skargi do sądu administracyjnego, bowiem skarga do Biura W. wpłynęła w dniu 28 kwietnia 2009r. Sąd badając czy w świetle cyt. wyżej art. 101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym skarżący posiadał legitymację procesową do wniesienia skargi, doszedł do przekonania, wbrew stanowisku organu, że skarżący uprawniony był do zakwestionowania przedmiotowej uchwały w części dotyczącej terenu oznaczonego w planie symbolem KSu1. Z załączonych do akt sprawy wypisów z rejestru gruntów wynika bowiem, że skarżący jest użytkownikiem wieczystym działki nr ew. [...] i właścicielem położonego na nim budynku ( stacji obsługi wraz z salonem sprzedaży samochodów) oraz współużytkownikiem wieczystym działki ew. nr [...], na której urządzony jest parking dla samochodów. Nie może budzić wątpliwości, iż użytkowanie wieczyste jest prawem, które wskazuje na istnienie interesu prawnego. Zatem skarżący spełnił warunki formalne, aby skutecznie wnieść skargę na zapis miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie w ocenie Sądu skarżący wykazał, iż uchwała Rady Gminy W. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części rejonu urbanistycznego [...], narusza posiadany przez niego interes prawny, gdyż ogranicza jego prawo co do swobodnego gospodarowania nieruchomością zgodnie z przeznaczeniem wynikającym z zapisów tegoż planu. Wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), pod rządami której uchwalono niniejszy plan zagospodarowania przestrzennego, gmina w ramach zadań własnych ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizuje między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. To uprawnienie gminy określane jest w doktrynie jako władztwo planistyczne i oznacza, że gmina samodzielnie rozstrzyga o zasadach zagospodarowania na swoim terenie. Nie może jednak ono nosić cech dowolności działania. Rozstrzygnięcie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musiało być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach określonych w przywołanej wyżej ustawie, bowiem miejscowy plan zagospodarowania wraz z innymi ustawami kształtuje sposób wykonywania m.in. prawa własności i definiuje jego treść w zakresie wykorzystywania nieruchomości (art. 33 ustawy). W związku z tym wszelkie rozstrzygnięcia planistyczne, które ograniczają właściciela w sposobie korzystania z niej, muszą być dokonywane z uwzględnieniem obowiązującego prawa. Oznacza to, że wprowadzanie wszelkich zakazów lub nakazów ustaleniami planu, które ograniczają prawo własności musi mieć oparcie w normie ustawowej uprawniającej gminę do ich stanowienia. W literaturze przedmiotu wyrażany jest pogląd, że prawo własności choć konstytucyjnie chronione może być ograniczone w drodze ustawy i takim aktem ograniczającym prawo własności jest ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym (Z. Niewiadomski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Komentarz. C.H. Beck, Warszawa 2005r.). Ponadto należy wskazać, co wynika również z orzecznictwa sądów administracyjnych, że uprawnienia gminy do ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu nie mogą być nadużywane. Prawnie wadliwymi będą nie tylko te ustalenia planu, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem ewentualnego nadużycia przysługujących gminie uprawnień (por. wyrok NSA z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. akt II OSK 1063/05, niepubl., czy wyrok NSA z dnia 6 lipca 2007 r., sygn. II OSK 604/07, niepubl.). Zgodnie z art.10 ust.1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb, między innymi: przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania ( pkt 1), linie rozgraniczające ulice, place oraz drogi publiczne wraz z urządzeniami pomocniczymi, a także tereny niezbędne do wytyczania ścieżek rowerowych ( pkt 2), tereny przeznaczone do realizacji celów publicznych oraz linie rozgraniczające te tereny ( pkt 3), granice i zasady zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie ( pkt 4), lokalne warunki, zasady i standardy kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów, a także maksymalne lub minimalne wskaźniki intensywności zabudowy ( pkt 6), szczególne warunki zagospodarowania terenów, w tym zakaz zabudowy, wynikające z potrzeb ochrony środowiska przyrodniczego, kulturowego, zasobów wodnych i zdrowia ludzi, prawidłowego zagospodarowania zasobami przyrody oraz ochrony gruntów rolnych i leśnych ( pkt 8). Jak wynika z powyższego unormowania władztwo planistyczne gminy obejmuje także uprawnienie do wprowadzenia ograniczenia w zabudowie działek polegające m.in. na zakazie rozbudowy istniejących obiektów kubaturowych. W niniejszej sprawie organ Gminy w ocenie Sądu nie wykazał w sposób dostateczny by naruszenie interesu skarżącego było w pełni usprawiedliwione interesem publicznym. Wciąż aktualne jest stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 18 listopada 1993r., III ARN 49/93 ( OSNC 1994/9/181), w którym wskazano, że w państwie prawa nie ma miejsca na mechaniczne i sztywno przyjmowane zasady nadrzędności interesu ogólnego nad interesem indywidualnym. Oznacza to, że w każdym przypadku działający organ ma obowiązek wskazywać, o jaki interes ogólny ( publiczny) chodzi i udowodnić, iż on jest na tyle ważny i znaczący, że bezwzględnie wymaga ograniczenia uprawnień indywidualnych obywateli. Rozważenia zatem wymagało, czy wprowadzony w § 30 ust.1 zaskarżonej uchwały zakaz rozbudowy istniejącej stacji obsługi wraz z salonem sprzedaży samochodów znajduje usprawiedliwienie w ochronie interesu publicznego. W rozpatrywanej sprawie zaskarżona uchwała została podjęta w czasie, gdy teren oznaczony w obowiązującym planie KSu1 był zagospodarowany przez skarżącego, który wzniósł na nim stację obsługi wraz z salonem sprzedaży samochodów oraz urządził parking dla samochodów. Nie jest w sprawie sporne, że prowadzone przez skarżącego usługi należą do tego rodzaju usług, które emitują zanieczyszczenia i hałas szkodliwe dla środowiska, oddziaływujące negatywnie na sąsiednie nieruchomości. Jak wynika z treści zaskarżonej uchwały Rada Gminy W. mając na uwadze ochronę pod tym względem interesu osób trzecich rozumianego jako ochronę interesu publicznego wprowadziła ograniczenia dotyczące liczby miejsc parkingowych ( § 17 ust.3), liczy kondygnacji ( § 8 ust. 1 i 2 ) oraz powierzchni biologicznie czynnej ( § 20 i § 21 ). Podzielić należy stanowisko skarżącego, że wprowadzone ograniczenia determinują sposób zagospodarowania działek objętych planem, gdyż obowiązek ich zachowania ogranicza możliwość rozbudowy istniejącej na działce ew. nr [...] budynku stacji obsługi wraz z salonem sprzedaży samochodów. Ograniczenia co do rozbudowy tego obiektu wynikają również z ustaleń dla terenu KSu1, zawartych w § 30 zaskarżonej uchwały. Zgodnie z nimi wysokość budynku ustalono na 2 kondygnacje, a w zakresie ochrony przyrody obowiązują ustalenia zawarte w § 20 i § 21 uchwały. Wobec takich ustaleń planu, które niewątpliwie zgodnie z wolą Rady chronią na terenie objętym planem interes publiczny przed szkodliwym oddziaływaniem prowadzonej na tym terenie działalności usługowej, nie znajduje uzasadnienia prawnego wprowadzony w § 30 zaskarżonej uchwały zakaz rozbudowy istniejącego obiektu budowlanego w ramach dopuszczonej jednocześnie adaptacji. Przedmiotowa uchwała w § 6 pkt 16 definiuje pojęcie "adaptacja", przyjmując, że pod tym pojęciem należy rozumieć uznanie budynku lub funkcji terenu za zgodny z ustaleniami planu przy jednoczesnej możliwości zmiany tej funkcji na inną oraz dopuszczenie ewentualnych przekształceń zgodnych z ustaleniami planu. Z definicji tej wynika, że plan zezwala nie tylko zmianę funkcji istniejącego obiektu na inną funkcję zgodną z tym planem, ale również dopuszcza przekształcenia w istniejącym obiekcie. Plan nie określa co należy rozumieć przez przekształcenia, zatem należy przyjąć, iż dopuszcza zmianę dotychczasowej formy, kształtu istniejącego obiektu o ile będą zgodne z planem. Innymi słowy, możliwe jest przekształcenie istniejącego obiektu przy zachowaniu ograniczeń wynikających z ustaleń planu, przy czym wymaga podkreślenia, że plan nie podaje żadnych wskaźników o jakie można zmienić obiekt w ramach dopuszczonych przekształceń. Można zatem wyprowadzić wniosek, że w ramach przekształcenia istniejącego obiektu jest możliwa zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu. Plan nie definiuje również pojęcia rozbudowa, które to pojęcie zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane ( Dz. U. Nr 156 z 2006r., poz. 1118 ze zm.) i mieści się w pojęciu " budowa", przez które należy rozumieć – wykonywanie obiektu budowlanego, a także odbudowa, rozbudowa, nadbudowa obiektu budowlanego. Zarówno ustawa – Prawo budowlane, jak też zaskarżony plan nie definiują pojęcia "rozbudowa". Jednakże, skoro pojęcie to mieści się w pojęciu "budowa", to można przyjąć, że rozbudowa obejmuje zmianę konstrukcji, a także gabarytów danego obiektu (wyrok WSA z Białegostoku z dnia 21 listopada 2006 r., sygn. II SA/Bk 428/06, niepublikowany). Plan miejscowy nie definiuje również pojęcia "Przekształcenia" i brak jest legalnej definicji tego pojęcia, zatem odwołując się do znaczenia tego pojęcia w języku potocznym, wynikającym ze słownika języka polskiego, można przyjąć, iż w ramach przekształcenia istniejącego obiektu budowlanego dopuszczalna jest zmiana jego gabarytów. Skoro w § 30 ust. 1 zaskarżonej uchwały plan dopuszcza adaptację istniejącego budynku na działce ew. nr [...], w tym też jego przekształcenie, to wprowadzenie jednocześnie zakazu rozbudowy, który ogranicza prawa właścicielskie skarżącego do dokonania modernizacji technicznej tego budynku nie znajdują uzasadnienia w świetle analizowanych wyżej ustaleń planu, jak też w świetle art. 1 ust.2 pkt 5, art. 3 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Uwzględnianie w zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z art. 1 ust.2 pkt 5 powołanej wyżej ustawy, prawa własności polega m.in. na przyjmowaniu takich rozwiązań planistycznych, które nie będą ingerowały w sferę własności, gdy istnieją regulacje prawne pozwalające osiągnąć określony cel bez takiej ingerencji lub wprawdzie za pomocą ingerencji, ale jak w najmniejszym stopniu. Rada Gminy w niniejszej sprawie nie wyjaśniła ustalając zasady zagospodarowania dla terenu KSu1, obejmującego zabudowaną działkę skarżącego, jaka będzie skala ingerencji w prawo własności, ani jakimi środkami prawnymi należy osiągnąć założony cel. W ocenie Sądu, w sprawie brak jest wystarczającego uzasadnienia dla usprawiedliwienia naruszenia interesu prawnego skarżącego w sposób przyjęty w zaskarżonej uchwale. Co więcej, także forma wprowadzonego ograniczenia nie spełnia rzetelnego stanowienia prawa lokalnego. Ustalony zaskarżonym przepisem planu miejscowego zakaz rozbudowy, przy jednocześnie ustalonej możliwości adaptacji istniejącego obiektu budowlanego, w tym też możliwości jego przekształcenia, nie pozwala na jednoznaczne określenie zakresu w jakim skarżący miałby znosić wprowadzone ograniczenie. Powyższe znajduje uzasadnienie w piśmie z dnia [...] czerwca 2009r. Wydziału Architektury i Budownictwa dla Dzielnicy B. Urzędu Dzielnicy B., zawierającym opinię, że przedstawiony koncepcyjny projekt remontu ściany fasadowej salonu [...] zlokalizowanego przy ul. [...] w W. jest niezgodny z treścią zaskarżonego planu, który dopuszcza na terenie oznaczonym KSu1 – adaptację istniejącej stacji obsługi wraz z salonem sprzedaży samochodów bez możliwości rozbudowy. W ocenie Sądu organ nie przedstawił żadnych przesłanek prawnych, jakimi kierował się wprowadzając w planie miejscowym tak rygorystyczne ograniczenie w korzystaniu z nieruchomości przez skarżącego, nie powołał argumentów, przemawiających za wprowadzeniem zakazu rozbudowy, którym uniemożliwiono przeprowadzenie jakichkolwiek prac modernizacyjnych istniejącego budynku, w sytuacji gdy pozostałe ustalenia planu determinują sposób korzystania i zakres ingerencji skarżącego w wykonywaniu jakichkolwiek robót budowlanych w tym obiekcie. Organ nie wykazał, że wprowadzone ograniczenie w takim rozmiarze jest prawnie zasadne i racjonalnie umotywowane. Tymczasem zarówno istnienie interesu publicznego, jak i jego znaczenie, a także przesłanki powodujące konieczność przedłożenia w konkretnym przypadku interesu publicznego nad interes indywidualny muszą zawsze podlegać wnikliwej kontroli sądowej, a szczególnie wówczas gdy chodzi o udowodnienie, iż w interesie publicznym leży ograniczenie określonego przez Konstytucję RP prawa własności. Powołanie się na ogólną potrzebę ochrony interesów osób trzecich – właścicieli nieruchomości sąsiadujących z nieruchomością skarżącego nie zwalniało organu od wskazania podstawy prawnej dla wprowadzenia określonego, znacznego ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości stanowiącego własność indywidualną. Swoboda planistyczna gminy nie jest bowiem nieograniczona i w odniesieniu do prawa własności kończy się tam, gdzie ustalenia planu miejscowego stanowiłyby już tylko nieuprawnioną ingerencję w to prawo, wykraczającą poza określone ramy ustawowe. Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 cyt. ustawy. |