Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt III SA/Kr 1693/12 | | WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 kwietnia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Wołek, Sędziowie WSA Maria Zawadzka (spr.), WSA Halina Jakubiec, , Protokolant Urszula Czerwińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2013 r. sprawy ze skargi M. H. na § 2 ust. 1 pkt 1 tiret 2 w zakresie słów: "od punktu [...] biegnie na płd do działki [...], po czym skręcając na zach. dochodzi do granicy działki [...]" załącznika do uchwały Rady Miejskiej w K z dnia 21 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie ustanowienia Statutu Uzdrowiska K I. stwierdza nieważność § 2 ust. 1 pkt 1 tiret 2 w zakresie słów: "od punktu [...] biegnie na płd do działki [...], po czym skręcając na zach. dochodzi do granicy działki [...]" załącznika do uchwały Rady Miejskiej w K, II. zasądza od Gminy Miasta K na rzecz skarżącego M. H. kwotę 557 zł (słownie: pięćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 21 czerwca 2010 r. Rada Miejska w K podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie ustanowienia Statutu Uzdrowiska K. Uchwała została podjęta na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399 ze zm.), dalej ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym.

Pismem z dnia 16 marca 2011 r. skarżący M. H. wezwał Radę Miejską w K do usunięcia naruszenia prawa, jednak Rada Miejska w K nie udzieliła odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W dniu [...] 2011r. Rada Miejska w K podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie zmiany Statutu Uzdrowiska K. Wprowadzona zmiana polegała na zastąpieniu w § 2 ust. 1 pkt 1 tiret 2 słów "... od pkt [...] biegnie na płd do działki [...]..." słowami "... od punktu granicznego nr [...] biegnie na płd do punktu granicznego nr [...] położonego na granicy działki nr [...] ..".

Skarżący wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w K z dnia 21 czerwca 2010 r. w sprawie ustanowienia Statutu Uzdrowiska K, domagając się stwierdzenia jej nieważności. Zaskarżonej uchwale skarżący zarzucił naruszenie art. 7 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, art. 38 pkt 1 i 2 oraz art. 41 ust. 2 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, a także załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 10 marca 2006 r. w sprawie wzorcowego statutu uzdrowiska i wzorcowego statutu obszaru ochrony uzdrowiskowej (Dz. U. Nr 56, poz. 396). Skarżący wskazał, iż źródłem jego interesu prawnego, który został naruszony zaskarżoną uchwałą są przepisy prawa materialnego dotyczące prawa własności.

Skarżący podniósł, że działka nr ew. [...], przez którą przebiega granica strefy A i strefy B stanowi naturalną całość, tj. w poprzek niej licząc od punktu granicznego [...] nie przebiegają żadne naturalne granice takie jak cieki wodne, ścieżki, które można byłoby wykorzystać do ustalenia przebiegu granicy pomiędzy strefą A i strefą B. Skarżący zaznaczył również, iż mieszkańcy nie są stronami postępowania administracyjnego o potwierdzeniu możliwości prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego na obszarze, dla którego sporządzono operat uzdrowiskowy, co uniemożliwia kwestionowanie zapisów przyszłego Statutu na etapie prac nad operatem uzdrowiskowym. Natomiast Gmina nie korzystała w tym zakresie z możliwości przeprowadzenia konsultacji z mieszkańcami, mimo iż taką możliwość dopuszcza art. 5a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Wyznaczenie stref ochronnych istotnie ogranicza wykonywanie prawa własności przez właścicieli nieruchomości położonych w poszczególnych strefach ochronnych. Ponadto ustalenia zawarte w Statucie uzdrowiska powinny być powiązane z dokumentami planistycznymi gminy uzdrowiskowej i powinny znaleźć odzwierciedlenie w planie zagospodarowania przestrzennego. Ustalanie stref uzdrowiskowych powinno uwzględniać dotychczasowe przeznaczenie gruntów oraz stanowić wyważenie interesu gminy i interesów jej poszczególnych mieszkańców. Skarżący podniósł, iż przebieg granicy strefy uzdrowiskowej A po działce [...] w znacznej mierze uniemożliwia mu prowadzenie działalności rolniczej i leśnej, która stanowi jedno z ważnych źródeł jego utrzymania. Zgodnie z art. 38 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy strefa A ma obejmować obszar, na którym są zlokalizowane lub planowane zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, a także inne obiekty służące lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze pacjenta lub turysty. Jego zdaniem, intencją ustawodawcy nie było objęcie strefą A obszarów służących prowadzeniu gospodarki rolnej. Wskazał, iż na działce nr ew. [...] nie ma zlokalizowanych żadnych obiektów i urządzeń, które mogłyby służyć lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze ruchu turystycznego. W ocenie skarżącego poszczególne strefy ochrony uzdrowiskowej mogą być wyznaczane w sposób przypadkowy, tylko po to by dana gmina mogła wykazać się istnieniem ustawowych wskaźników terenów zielonych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r. oddalił skargę M. H. W uzasadnieniu wyroku WSA w Krakowie stwierdził, że umieszczenie działki skarżącego w strefie A nie narusza prawa. Strefa A obejmuje nie tylko obszar, na którym już są zlokalizowane zakłady lecznictwa uzdrowiskowego i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego oraz inne obiekty z tym związane, lecz także obszar, na którym tego typu obiekty są planowane. Zarówno zgromadzona w sprawie dokumentacja dotycząca planowanego uzdrowiska, jak i oświadczenie złożone przez pełnomocnika organu na rozprawie przed Sądem w dniu 26 stycznia 2012 r. wskazują, że obszar, na którym zlokalizowana jest działka skarżącego został zaliczony do strefy A projektowanego uzdrowiska ze względu na planowany kształt przyszłego uzdrowiska. Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy dowodzą, że planując kształt uzdrowiska, organ wziął pod uwagę lokalne uwarunkowania i cel istnienia obszarów ochrony uzdrowiskowej. Potwierdza to zarówno treść Operatu Uzdrowiskowego, jak i decyzja Ministra Zdrowia z dnia 15 czerwca 2009 r., w której wskazywano zasadność objęcia obszarem strefy A także działki, której właścicielem jest skarżący. W świetle obowiązujących przepisów ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, Rada Miejska w K miała podstawę prawną do zaliczenia działki skarżącego do strefy A. Odnosząc się do kwestii nieprecyzyjnego przebiegu granicy pomiędzy strefą A i B, Sąd pierwszej instancji uznał, że Rada Miejska w K uchwałą z dnia [...] 2011r. doprecyzowała przebieg granicy pomiędzy strefą A i B, zatem przebieg granicy nie budzi już wątpliwości.

W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił naruszenie art. 38 ust. 1 pkt 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym oraz art. 106 § 3 i art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 poz. 270), dalej P.p.s.a. Zdaniem skarżącego, prawidłowa wykładnia art. 38 ust. 1 pkt 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym wskazuje, że włączenie nieruchomości do poszczególnych stref ochronnych powinno stanowić skutek działań planistycznych podejmowanych przez gminę, a nie być ich przyczyną. Takie rozumienie powołanego przepisu zapobiega przypadkowemu i pozornemu włączeniu do poszczególnych stref ochrony uzdrowiskowej nieruchomości wyłącznie w celu osiągnięcia minimalnej powierzchni terenów zielonych. Już na etapie sporządzania operatu gmina musi brać pod uwagę ustalenia przyjęte w innych aktach planistycznych, tak by nie doprowadzić do sytuacji, że akty normatywne podejmowane przez gminę będą wzajemnie się wykluczać. Obecnie Statut przewiduje, że na terenie działki skarżącego może być prowadzona działalność uzdrowiskowa i zakazuje prowadzenia działalności rolniczej, podczas gdy Studium oznacza działkę skarżącego jako tereny rolne. Sąd naruszył art. 106 § 3 P.p.s.a., ponieważ zaniechał zbadania dokumentu dotyczącego oceny, czy gmina na etapie opracowywania operatu uzdrowiska brała pod uwagę lokalne uwarunkowania w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Skarżący upatruje bezzasadność włączenia do strefy A jego działki z uwagi na niemożność jej zagospodarowania w sposób w jaki dopuszcza to art. 38 ust. 1 pkt 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym.

Wyrokiem z dnia 14 września 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że zaskarżony wyrok WSA w Krakowie odnosił się tylko w sposób lakoniczny do zgromadzonego w sprawie materiału. Z materiału tego wynika bowiem, że przedmiotem tej sprawy jest nadanie statutu uzdrowisku, które istniało jeszcze przed wejściem w życie ustawy. Kwestia obszarów uznanych za uzdrowiska na podstawie wcześniejszych przepisów została uregulowana w przepisach przejściowych. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, obszary uznane za uzdrowiska na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów stają się uzdrowiskami w rozumieniu tej ustawy. Gmina taka jest obowiązana w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy do sporządzenia i przedłożenia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia operatu uzdrowiska i uchwalenia statutu uzdrowiska. Gmina jest również obowiązana do uchwalenia tymczasowego statutu uzdrowiska i przedłożenia go ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Przepisy przejściowe nie regulują natomiast kwestii obowiązku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru uzdrowiska. Ponad to w toku postępowania w sprawie uchwalenia Statutu Uzdrowiska K przepisy ustawy o uzdrowiskach były kilkakrotnie nowelizowane. Obecne brzmienie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym odbiega od brzmienia tej ustawy w dacie podejmowania uchwały.

NSA podkreślił również, że co do zasady o sposobie wykonywania prawa własności decyduje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który rozstrzyga o sposobie zagospodarowania nieruchomości i ustala jej przeznaczenie. Jeżeli gmina nie uchwali dla określonego obszaru miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to zamiast lokalnego porządku przestrzennego ustalonego przez gminę, na tym obszarze obowiązuje porządek przestrzenny kształtowany ustawami oraz zasadą dobrego sąsiedztwa i innymi wymogami ustanowionymi przepisem art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W odniesieniu do gmin uzdrowiskowych wpływ na sposób wykonywania prawa własności nieruchomości mają także przepisy statutu uzdrowiska, który wydziela trzy rodzaje stref ochronnych, oznaczonych literami A, B i C. Zgodnie z art. 38 ust. 1 pkt 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia uchwały, w strefie A zlokalizowane były zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, obiekty służące obsłudze tego lecznictwa oraz obsłudze pacjenta lub turysty. Procentowy udział terenów zielonych w tej strefie w dacie podejmowania uchwały wynosił nie mniej niż 75 %. Ponadto w strefie A zabrania się szeregu rodzajów działalności w szczególności lokalizowania budownictwa mieszkalnego, uruchamiania pól biwakowych i campingowych, lokalizacji domków turystycznych, trzymania zwierząt gospodarskich, czy prowadzenia działalności rolniczej.

NSA zwrócił także uwagę, że w rozpoznawanej sprawie w dacie uchwalania Statutu Uzdrowiska K nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym znajduje się nieruchomość skarżącego, bowiem w świetle obowiązujących wówczas przepisów, nie było obowiązku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przed uchwaleniem statutu uzdrowiska. Obowiązywało zatem jedynie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zdaniem skarżącego, zgodnie z obowiązującym studium jego działka przeznaczona została do celów rolniczych, podczas gdy zgodnie ze Statutem Uzdrowiska K, z uwagi na włączenie jego działki do strefy A, nie może on takiej działalności prowadzić. W ocenie skarżącego jego prawo własności zostało ograniczone, ponieważ nie może on wykonywać działalności o jakiej mowa w studium, ani działalności dopuszczanej w Statucie (działalności uzdrowiskowej).

Zatem NSA nakazał wyjaśnić, mając na uwadze zarzuty skarżącego, jakie przepisy kształtują sposób wykonywania prawa własności jego nieruchomości, przy uwzględnieniu, że w tej sprawie chodzi o nadanie statutu uzdrowisku, które istniało jeszcze przed wejściem w życie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym. Ma to istotne znaczenie z uwagi na kwestię obowiązku uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i w konsekwencji na wskazanie podstawy prawnej, która odnosi się do wykonywania prawa własności.

NSA podkreślił również, że z ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym wynika, iż w przypadku nadawania statutu uzdrowiska, uchwalenie statutu uzdrowiska następuje po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A", co oznacza, że o przeznaczeniu terenów na tym obszarze rozstrzyga miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Więc, jeżeli w tej sprawie mają zastosowanie przepisy przejściowe powołanej ustawy (art. 59 i 61), należy rozważyć, czy włączenie nieruchomości skarżącego do strefy "A", co oznacza zmianę przeznaczenia tego terenu w rozumieniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, może nastąpić z pominięciem przepisów tej ustawy, wyłącznie w drodze uchwalenia statutu uzdrowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej p.p.s.a.) Wojewódzki Sąd Administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej, a stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną. W ramach tej kognicji Sąd bada czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Przedmiotowa sprawa została przekazana do rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2012r. sygn. akt II OSK 1500/12, wydanego na skutek skargi kasacyjnej M. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Zgodnie z art. 190 p. p. s. a., wojewódzki sąd administracyjny, któremu sprawę przekazano pozostaje związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wykładnia ta obejmuje zarówno prawo materialne, jak i procesowe. W orzecznictwie i literaturze jednolicie przyjmuje się, iż związanie samego sądu administracyjnego, oznacza, iż nie może on formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie.

Wykładnia prawa, o jakiej mowa w art. 190 p.p.s.a., to wyjaśnienie przez Naczelny Sąd Administracyjny istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym wypadku, a więc nie tylko sama wykładnia w ścisłym tego słowa znaczeniu. Związanie wykładnią prawną dotyczy zarówno sądu rozpoznającego sprawę ponownie, a także organu administracyjnego, do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia, chyba że nastąpi zmiana stanu prawnego, powodująca, że pogląd prawny NSA staje się nieaktualny. Oznacza to, że orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wywiera skutki wykraczające poza zakres postępowania sądowoadministracyjnego, a jego oddziaływaniem objęte jest także przyszłe postępowanie administracyjne w sprawie.

Sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, nie ma więc całkowitej swobody przy wydawaniu nowego orzeczenia. W tej sytuacji Sąd nie mógł rozpoznawać sprawy z pominięciem oceny prawnej wyrażonej w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego. Odmienne stanowisko Sądu stanowiłoby naruszenie art. 190 p.p.s.a., które to naruszenie mogłoby mieć wpływy na wynik sprawy, skutkujące uchyleniem wyroku w przypadku jego zaskarżenia skargą kasacyjną.

Oznacza to, że Sąd rozpoznając obecnie sprawę nie znajdując podstaw do zastosowania odstępstw od konieczności podzielenia poglądu prawnego wyrażonego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 czerwca 2012r., zobowiązany jest wykładnię prawa tam przedstawioną przyjąć.

Zgodnie z przepisami przejściowymi ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, a w szczególności z art. 59 ustawy, obszary uznane za uzdrowiska na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów stają się uzdrowiskami w rozumieniu niniejszej ustawy. Gmina właściwa ze względu na położenie uzdrowiska jest obowiązana w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy do sporządzenia i przedłożenia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia operatu uzdrowiskowego i ustanowienia statutu uzdrowiska. Gmina jest również obowiązana do uchwalenia tymczasowego statutu uzdrowiska i przedłożenia go ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Zatem przepisy przejściowe nie regulują kwestii obowiązku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru uzdrowiska, choć podkreślić należy, że przepisy ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym na były wielokrotnie nowelizowane.

W 2010 r., w trakcie ustanowienia Statutu Uzdrowiska K, w myśl art. 38 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, Gmina która uzyskała status uzdrowiska lub status obszaru ochrony uzdrowiskowej, miała obowiązek sporządzić i uchwalić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, w terminie do 2 lat od dnia uzyskania statusu. Przepis ten następnie, ustawą z dnia 4 marca 2011 r. zmiana ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 73 poz. 390) został uchylony. Obecnie, na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny uchwalenie statutu uzdrowiska następuje po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A". Jednak w ocenie Sądu, dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, z uwagi na późniejszą zmianę przepisów w tej kwestii, fakt uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego nie ma istotnego znaczenia.

Istotne natomiast jest, że w chwili uchwalania Statutu Uzdrowiska K na Gminie nie ciążył obowiązek sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru na którym znajduje się działka skarżącego i plan zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu nie obowiązywał.

Nie jest sporne między stronami, że przed uchwaleniem statutu uzdrowiska obowiązywało jedynie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, jak również to, że zgodnie z obowiązującym studium działka skarżącego przeznaczona była do celów rolniczych.

Nie ulega również wątpliwości, że zgodnie ze Statutem Uzdrowiska K, z uwagi na włączenie działki skarżącego do strefy A, skarżący działalności rolniczej nie mógł na swojej działce wykonywać. Zgodnie z art. 38 pkt 1 ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, strefa "A", dla której procentowy udział terenów zieleni wynosi nie mniej niż 65%, obejmuje obszar, na którym są zlokalizowane lub planowane zakłady lecznictwa uzdrowiskowego i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, a także inne obiekty służące lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze pacjenta lub turysty, w zakresie nieutrudniającym funkcjonowania lecznictwa uzdrowiskowego, w szczególności: pensjonaty, restauracje lub kawiarnie. Zaś zgodnie z art. 38 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy w strefie "A" ochrony uzdrowiskowej zabrania się między innymi: prowadzenia działalności rolniczej.

Nie ulega też wątpliwości, że Statut Uzdrowiska K, tak jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego. Uchwalając przedmiotowy Statut Gmina K nie mogła pominąć treści ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm. dalej u.p.z.p.).

Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, co wynika z art. 6 ust 1 u.p.z.p. Z ust. 2 powołanego przepisu wynika natomiast, że każdy ma prawo w granicach określonych ustawą do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.

W analizowanej ustawie nie ma zatem przepisu, który nadawałby podobny walor statutowi uzdrowiska. Także ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, nie zawiera przepisu, który pozwalałby na kształtowanie prawa własności, poprzez zmianę dotychczasowego przeznaczenia i zasad zagospodarowania nieruchomości. O ile zatem nie obowiązuje plan miejscowy, statut uzdrowiska winien uwzględniać dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości, które znajduje odzwierciedlenie w ewidencji gruntów.

Ponadto należy zwrócić uwagę na związki i wzajemne relacje pomiędzy studium, statutem, a miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Jak już wcześniej wskazano, uchwała w sprawie statutu uzdrowiska nie może samodzielnie rozstrzygać o przeznaczeniu nieruchomości. Wprawdzie, dla przedmiotowego terenu nie było obowiązku poprzedzenia statutu uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego terenu, jednak zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przeznaczenie nieruchomości regulowane jest W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które dla przedmiotowej nieruchomości obowiązywało. W studium uwzględnia się między innymi uwarunkowania wynikające w szczególności z dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu oraz stanu prawnego gruntów. Studium, zgodnie z art. 9 ust. 5 u.p.z.p., nie jest aktem prawa miejscowego, pamiętać jednak należy, że w myśl art. 9 ust. 4 u.p.z.p., ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zatem uchwalając statut Uzdrowiska K Gmina powinna mieć na uwadze treść studium jako aktu, z którym musiałby być zgodny miejscowy plany zagospodarowania przestrzennego, w razie jego uchwalenia.

W związku z powyższym, działając na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.