Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Siudyka Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. sekr. sąd. Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi B.T., B.T. na czynność Burmistrza Miasta P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy podpisania umowy o zwrocie kosztów dowozu dziecka do szkoły 1) stwierdza bezskuteczność czynności Burmistrza Miasta P. z dnia [...]; 2) zasądza od organu na rzecz skarżących kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2014r. wydanym w sprawie sygn. IV SA/GL 614/14 odrzucił skargę B.T. i B.T. na pismo Burmistrza Miasta P. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy podpisania umowy o zwrocie kosztów dowozu dziecka do szkoły.

W uzasadnieniu przedstawiono stan faktyczny sprawy wskazując, że wnioskiem z dnia 30 października 2013 r. B.T. wystąpiła do Burmistrza Miasta P. o zwrot kosztów dowozu do szkoły niepełnosprawnego ucznia – W.T. oraz jego rodzica. W dniu 10 grudnia 2013 r. (pismo nr [...]), organ odmówił podpisania umowy w tym przedmiocie. Następnie B. i B.T. pismem z dnia 10 lutego 2014 r. (nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 14 lutego 2014 r.) zwrócili się o "wyjaśnienie powstałych niezgodności" i zarazem ponownie złożyli wniosek o zwrot kosztów dojazdu do szkoły ich syna i jego opiekuna. W odpowiedzi na wskazany wniosek Burmistrz Miasta P. w piśmie stanowiącym przedmiot skargi (z dnia [...]r.) poinformował strony, że jego stanowisko w tej sprawie nie uległo zmianie. W dalszej kolejności, pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r., które wpłynęło do organu w dniu 10 kwietnia 2014 r., B. i B.T. wezwali organ do usunięcia naruszenia prawa. Burmistrz Miasta P. pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r., doręczonym stronom w dniu 30 kwietnia 2014 r., ponownie oświadczył, że wniosek o zwrot kosztów dowozu do szkoły W.T. nie może zostać pozytywnie rozpatrzony. Skarga skierowana w dniu 29 maja 2014r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach dotyczyła pisma Burmistrza Miasta P. z dnia [...] r., nr [...], w przedmiocie odmowy podpisania umowy o zwrocie kosztów dowozu dziecka do szkoły. W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie.

W przedstawionym stanie faktycznym Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał wniesioną skargę za niedopuszczalną i odrzucił ją na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej: P.p.s.a. Sąd powołał się na aktualnie dominujący w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, zgodnie z którym kwestia zwrotu kosztów dojazdu dziecka do szkoły, mająca oparcie w przepisie art. 17 ustawy o systemie oświaty, nie stanowi materii podlegającej załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej. Podejmowane w tym zakresie czynności należą do kategorii określonej w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., czyli innych aktów i czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Jednak zaskarżone pismo nie mieści się w wymienionym katalogu spraw podlegających właściwości sądu administracyjnego, bo stanowi odpowiedź organu mającą wyłącznie charakter informacyjny, nie prowadzi do zakończenia postępowania i nie rozstrzyga o jego istocie. Stanowi potwierdzenie stanowiska organu administracji, które już wcześniej zostało przedstawione w piśmie z dnia 10 grudnia 2013 r., nr [...]. Czynność tego rodzaju podlega kognicji sądu administracyjnego pod warunkiem, że w terminie 14 dni skarżący wezwaliby organ do usunięcia naruszenia prawa, a następnie w terminie 30 dni od otrzymania odpowiedzi na to wezwanie wnieśliby skargę. Tego jednak nie uczynili.

Od postanowienia Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 sierpnia 2014r. skierowana została skarga kasacyjna. W skardze tej zarzucono naruszenie art. 3 § 2 P.p.s.a., art. 52 § 3 P.p.s.a. oraz art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. poprzez odrzucenie skargi na czynność organu w przedmiocie odmowy zwrotu kosztów dowozu do szkoły syna skarżących W.T. z powodu błędnego uznania, że skarżący nie zachowali terminu wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa przy czym Sąd uznał, że organ podjął ostateczną czynność w dniu 10 grudnia 2013 r., zawiadamiając skarżących pismem pochodzącym z tego dnia. Natomiast zaskarżona czynność organu podjęta w dniu 31 marca 2014 r. nie mieści się w katalogu spraw podlegających kognicji sądu mając charakter wyłącznie informacyjny nie prowadząc do zakończenia postępowania i nie rozstrzygając, co do jego istoty. Zdaniem pełnomocnika skarżących Sąd pierwszej instancji uznając dzień 10 grudnia 2013 r. za datę wyrażenia ostatecznego stanowiska organu i ustalając ten dzień jako początkowy dzień biegu terminu do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, błędnie zważył, że postępowanie organu w sprawie zakończyło się definitywnie w tymże dniu. Sąd pominął fakt, że po tej dacie prowadzone były dalsze czynności wyjaśniające przez organ i w tym czasie skarżący mogli oczekiwać zmiany stanowiska organu wskutek skorzystania przez ten organ z możliwości samokontroli i wobec kontynuowania działań służących wyjaśnieniu sprawy co do istoty. W piśmie z dnia 11 marca 2014 r. organ zapewniał, że "wystąpił o dodatkowe wyjaśnienia", po uzyskaniu których strona otrzyma stosowną odpowiedź. Skoro zatem po dniu 10 grudnia 2013 r. organ nadal prowadził postępowanie, o czym zawiadomił skarżących pismem z dnia 11 marca 2014 r., a skarżący otrzymywali w tym czasie pisma mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, zaś dopiero w piśmie z dnia [...] r. organ poinformował skarżących o zakończeniu dodatkowego postępowania wyjaśniającego i podtrzymaniu swojego stanowiska wyrażonego w piśmie z dnia 10 grudnia 2013 r. oraz o możliwości zapoznania się z całością dokumentacji zgromadzonej w sprawie, o czym wcześniej stron nie informował, to skarżący w ocenie autora skargi kasacyjnej, postąpili prawidłowo kierując wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w terminie liczonym od dnia [...]r.

Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając skargę kasacyjną, postanowieniem z dnia 18 listopada 2014r. sygn. akt I OSK 2871/14 uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania podzielając pogląd Sąd I instancji co do tego, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie dotyczy materii z zakresu administracji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że akt podjęty przez organ w odpowiedzi na wniosek stron z dnia 30 października 2013 r. odzwierciedla dokonanie czynności należącej do kategorii uregulowanej w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. i podlega orzecznictwu sądów administracyjnych. Nie podzielił natomiast stanowiska Sądu I instancji co do tego, że zaskarżony akt jest tylko pismem informacyjnym, niepodlegającym kognicji sądów administracyjnych. Za nieuprawnioną uznano konkluzję, że czynnością kończącą i załatwiającą przedmiotowe żądanie była czynność z dnia 10 grudnia 2013 r. Podzielono stanowisko skarżących kasacyjnie, że po zawartej w piśmie z tej daty odmowie podpisania umowy o zwrocie kosztów dowozu dziecka do szkoły, Prezydent P. w piśmie z dnia 11 marca 2014 r. poinformował stronę o podjęciu działania mającego na celu wyjaśnienie wątpliwości związanych z niespójnością informacji otrzymanych przez strony od Dyrektora Zespołu Szkół Specjalnych nr [...] w D., a informacjami uzyskanymi od Prezydenta Miasta P. Nadto organ przekazał stronom, że wystąpił o dodatkowe wyjaśnienia, po uzyskaniu których przekaże stosowną odpowiedź. Jak wynikało z akt sprawy pismami z dnia 11 marca 2014 r. organ ten zwrócił się o dodatkowe wyjaśnienia do Prezydenta Miasta D. oraz Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Z. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Prezydent P., pismem z dnia [...] r. poinformował skarżącą kasacyjnie, że jego stanowisko dotyczące odmowy zwrotu kosztów dowozu dziecka do szkoły nie uległo zmianie. W tym samym piśmie wskazał, że strona może zapoznać się ze zgromadzoną dokumentacją w sprawie w Urzędzie Miasta P. W tej sytuacji Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że postępowanie administracyjne zakończyło się wraz z wydaniem przez organ pisma z dnia [...] r., a nie pismem z dnia 10 grudnia 2013 r., skoro jeszcze po tej dacie prowadzone było postępowanie wyjaśniające w sprawie, a w tym zgromadzony materiał dowodowy, o dostępie do którego skarżąca kasacyjnie została poinformowana dopiero w piśmie z dnia [...] r. O tym, że organ nie traktował pisma z dnia 10 grudnia 2013r. jako czynności kończącej postępowanie, świadczy też fakt, iż nie zamieścił w nim pouczenia o możliwości jej zaskarżenia.

Jako istotną w sprawie Naczelny Sąd Administracyjny uznał odpowiedź na pytanie, czy skarżący składając pismo z dnia 7 kwietnia 2014 r. do Burmistrza Miasta P. z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, dokonali tej czynności w terminie określonym w art. 52 § 3 P.p.s.a. Zauważył, że zgodnie z wyżej wymienionym przepisem, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Natomiast w myśl art. 53 § 2 P.p.s.a. w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.

Analiza stanu faktycznego sprawy i wskazanych przepisów doprowadziła do stwierdzenia, że wbrew stanowisku przyjętemu przez Sąd I instancji termin dla wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, wskazany w art. 52 § 3 P.p.s.a. rozpoczął swój bieg od dnia doręczenia skarżącej pisma z dnia [...]r., czyli od dnia 3 kwietnia 2014 r. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a następnie skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zostały wniesione z zachowaniem ustawowych terminów, a co za tym idzie wniesiona skarga powinna podlegać merytorycznemu rozpoznaniu, czego nie uczynił Sąd I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Przystępując do oceny zasadności wniesionej skargi na wstępie zaznaczyć należy, że z faktu poddania sprawy kontroli sądu II instancji wynikają istotne, prawne konsekwencje. Zgodnie bowiem z zapisem zawartym w art. 190 P.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny, któremu sprawa została przekazana w efekcie uwzględnienia skargi kasacyjnej, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wykładnia prawa jak też wskazania co do dalszego postępowania przekazywne są w uzasadnieniu wyroku tego sądu.

W uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2014r. sygn. akt I OSK 2871/14 stwierdzono przede wszystkim, że sprawa objęta jest kognicją sądów administracyjnych. Zakwalifikowano nadto skargę B. i B.T,, jako skargę na czynność wymienioną w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. i uznano, że wniesiona została w terminie.

Z powyższych przyczyn, zgodnie z wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiskiem, należało przejść do merytorycznej oceny wniesionej przez strony skargi.

Jak wynika z przedstawionych Sądowi akt sprawy, zaskarżona czynność podjęta została w związku ze złożonym przez strony wnioskiem z dnia 30 października 2013r. We wniosku tym wnioskodawcy wystąpili o zwrot kosztów dowozu niepełnosprawnego dziecka zamieszkałego w Porębie do Szkoły Podstawowej nr [...] przy Zespole Szkół Specjalnych nr [...] w K. Dziecko to uczęszczało tam w okresie od 1 września 2013r. do końca roku szkolnego do klasy I dla dzieci z autyzmem w normie intelektualnej. Specjalistyczna Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w K., w odpowiedzi na zapytanie organu o potrzebę kształcenia specjalnego małoletniego W.T. (syna stron) wyjaśniła, że wskazane jest, aby dziecko realizowało obowiązek szkolny w małej 2-4 osobowej klasie dla dzieci z autyzmem, gdyż chłopiec nie poradziłby sobie z realizacją obowiązku szkolnego w klasie ogólnodostępnej i integracyjnej. W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest także, że małoletni W.T. posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego na rok szkolny 2013/2014 z rozpoznaniem autyzmu. Posiada także orzeczenie o niepełnosprawności datującej się od urodzenia. Małoletni, urodzony w 2005r., objęty jest obowiązkiem szkolnym, o którym mowa w art. 15 ustawy.

Po otrzymaniu wniosku, organ skierował zapytania do starostw ościennych powiatów czy prowadzona jest w nich szkoła specjalna dla dzieci z autyzmem i uzyskał w dniu 26 listopada 2013r. pozytywną odpowiedz od Prezydenta Miasta D. Z informacji tej wynikało, że w Zespole Szkół Specjalnych nr [...] w roku szkolnym 2013/2014 utworzono oddział klasy I, do którego uczęszcza czworo dzieci autystycznych w normie intelektualnej oraz jedno dziecko z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim. Wskazano, że uczeń, którego zapytanie dotyczy, zostanie otoczony troskliwą i fachową opieką umożliwiającą indywidualny rozwój.

Informacja ta stała się przyczyną negatywnego rozpoznania wniosku złożonego przez rodziców małoletniego Wojciecha. Burmistrz Miasta P. odmówił zwrotu kosztów przejazdu dziecka skarżących do wskazanej we wniosku szkoły, ze względu na fakt, że Zespół Szkół Specjalnych nr [...] w K. nie jest najbliższą placówką oświatową, o której mowa w art. 17 ust. 3a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), zwanej dalej "ustawą". Stanowisko organu zakwestionowali skarżący nie godząc się z twierdzeniem, że wskazana przez organ szkoła spełnia wymagania niezbędne do kształcenia ich syna.

Niewątpliwie do rodziców niepełnosprawnego ucznia należeć będzie wybór właściwej szkoły dla swego dziecka, co gwarantuje im art. 70 ust. 1 i 3 Konstytucji, a także do nich należy decyzja czy będą dowozić dziecko do szkoły czy też skorzystają z usługi przygotowanej przez gminę. Stanowi o tym wyraźnie treść art. 17 ust. 3a pkt 3 w zw. z pkt 1 ustawy. Z treści wskazanego przepisu wynika wola ustawodawcy zapewnienia uczniom niepełnosprawnym bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu albo zwrotu kosztów dowozu dziecka do szkoły przez rodzica w celu umożliwienia wypełnienia obowiązku szkolnego i nauki. Realizacja tego obowiązku spoczywa na gminie. Z treści wskazanego przepisu wynika jednak również, że w sytuacji gdy wybór szkoły dotyczyć nie będzie placówki szkolnej położonej najbliżej, gmina zwolniona jest z obowiązku zapewnienia przewozu lub zwrotu jego kosztów. W przypadku uczniów niepełnosprawnych pobierających naukę w szkole obowiązek faktycznego dowozu lub zwrotu jego kosztów obejmuje bowiem tylko szkołę położoną w najbliższej odległości, a nie każdą ze szkół wybranych przez rodziców ucznia. Potwierdza taką konstatację analiza art. 17 ust. 3a ustawy dokonana poprzez pryzmat jego nowelizacji jakie miały miejsce na przestrzeni lat 1999 - 2007.

W wersji ustawy obowiązującej od 1 stycznia 1999r. gmina, w ramach realizacji zadań oświatowych, zobowiązana była do zapewnienia uczniom uczęszczającym do publicznych szkół podstawowych i gimnazjum bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu. W noweli obowiązującej od 21 października 2001r. ustawodawca ograniczył ten obowiązek gminy do zapewnienia transportu jedynie do najbliższej szkoły podstawowej (gimnazjum lub placówki wymienionej w art. 2 pkt 5 ustawy, do której uczeń został skierowany). Kolejna nowelizacja obowiązującą od 21 sierpnia 2003r. pozostawiając warunek najbliższej szkoły lub ośrodka dla dzieci z upośledzeniem umysłowym ze sprzężonymi niepełnosprawnościami rozszerzyła obowiązek gminy obciążając ją zwrotem kosztów przejazdu ucznia i opiekuna środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice.

W wyniku nowelizacji, która miała miejsce w 2007r. warunek najbliższej placówki utrzymano w stosunku do szkół podstawowych i gimnazjum rezygnując z niego natomiast w przypadku transportu lub dowozu dzieci, których upośledzenie sprzężone jest z niepełnosprawnością do ośrodków umożliwiających realizację obowiązku szkolnego i nauki. Ustawodawca zrezygnował także z określenia w ustawie zasad zwrotu kosztów dowozu realizowanego przez rodziców lub opiekunów jako wydatków na komunikację publiczną ucznia i opiekuna, pozostawiając ustalenie zasad rozliczenia tych kosztów umownym uzgodnieniom pomiędzy gminą, a osobami sprawującymi opiekę nad uczniem i organizującymi jego transport.

Zakwestionowane przez skarżących stanowisko organu byłoby zatem zgodne z regulacją zawartą w art. 17 ust. 3a pkt 3 ustawy, gdyby w istocie w położonej bliżej niż wybrana przez skarżących szkole podstawowej istniałaby możliwość edukacji małoletniego W.T., odpowiadająca jego zdrowotnym potrzebom.

Materiał zgromadzony w aktach sprawy pozwala jednak stwierdzić, że po otrzymaniu stanowiska organu, (co miało miejsce w dniu 13 grudnia 2013r.) matka małoletniego W. zwróciła się z zapytaniem o możliwość przyjęcia syna do szkoły w D. Zapytanie swoje skierowała w dniu 17 grudnia 2013r. i uzyskała odmowną odpowiedź ze względu na wcześniejsze przyjęcie dziecka z innej gminy, co miało mieć miejsce w grudniu 2013r. Poinformowano ją jednocześnie, że przyjęcie dziecka będzie możliwe w przyszłym roku szkolnym.

Z powyższego wynika, że w roku szkolnym 2013/2014 małoletni W. z przyczyn obiektywnych nie miał możliwości uczęszczania do klasy I w Zespole Szkół Specjalnych nr [...] w D.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego obowiązek bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu, względnie zwrotu kosztów dowozu do szkoły podstawowej ucznia niepełnosprawnego dotyczy:

- odpowiedniej ze względów zdrowotnych najbliższej szkoły;

- w której uczeń taki ma faktyczną możliwość realizacji obowiązku szkolnego;

- a ciężar dowodu, że taka sytuacja ma miejsce obciąża gminę.

W kontrolowanej sprawie organ dokonał wyłącznie hipotetycznych ustaleń, co do możliwości kształcenia małoletniego syna skarżących w Zespole Szkół Specjalnych nr 5 w D. Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w chwili przekazywania rodzicom dziecka informacji o istnieniu właściwej dla ich syna placówki w D. (dowód doręczenia k 37 akt administracyjnych wskazuje na dzień 13 grudnia 2013r.) szkoła ta dokonała przyjęcia innego ucznia (dowód – pismo Prezydenta Miasta D. z dnia 21 marca 2014r. karta 45 akt administracyjnych). Dokonanie naboru na wolne miejsce w oddziale szkolnym wykluczyło możliwość uczęszczania do tej szkoły syna skarżących. Nie została zatem spełniona przesłanka wymagana dla zwolnienia się gminy z obowiązku, o którym mowa w art. 17 st. 3a pkt 3 ustawy. Organ nie wykazał bowiem, by małoletni syn mógł faktycznie uczęszczać do szkoły w D. Użyty przez ustawodawcę termin "najbliższa szkoły" odnosi się do takiej szkoły, która przyjmie ucznia niepełnosprawnego w rzeczywistości pozwalając temu uczniowi na wypełnienie obowiązku nauki.

Analiza akt sprawy wskazuje, że odmowa przyjęcia małoletniego syna skarżących do Zespołu Szkół Specjalnych nr [...] w D. nie pozostawała w związku z zaniechaniem skarżących. Działaniu skarżących nie można tu przypisać ani opieszałości ani braku woli skorzystania ze wskazanej szkoły, a wniosek taki wynika wprost z dat poszczególnych pism znajdujących się w aktach. Dowód z dokumentu przeprowadzony na rozprawie przez Sąd w ramach uprawnień wynikających z art. 106 § 3 P.p.s.a. jako wątpliwe nakazuje również traktować ustalenia organu co do tego, by w szkole wskazanej przez Burmistrza Miasta P. istotnie funkcjonował oddział, do którego uczęszczaliby uczniowie z rozpoznanym autyzmem. Zalecenia pobierania nauki przez syna skarżących w takim oddziale wynikają natomiast wprost z opinii Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w K. z dnia 18 listopada 2013r. Nie można zatem podzielić stanowiska organu zaprezentowanego w skardze, że skarżący nie podjęli żadnych kroków aby umieścić swoje dziecko w placówce oświatowej spełniającej warunki określone w orzeczeniu, przy jednoczesnym spełnieniu warunku z ustawy o systemie oświaty.

Mając na względzie stan faktyczny i prawny sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdza, że podjęte przez organ stanowisko nie zostało poprzedzone wnikliwą analizą istotnych dla sprawy okoliczności z odniesieniem ich do hipotezy art. 17 ust. 3a pkt 3 ustawy. Z dostrzeżonych przez Sąd przyczyn zaskarżona czynność uznana być musi za bezskuteczną.

W ponownym postępowaniu obowiązkiem organu będzie należyta ocena zebranego w sprawie materiału i przyporządkowanie go pod treść art. 17 ust. 3a pkt 3 ustawy odczytanego zgodnie z wykładnią przedstawioną powyżej.

Odnosząc się natomiast do pozostałych argumentów organu przedstawionych w odpowiedzi na skargę zauważyć trzeba, że orzeczenie Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w K. z dnia 4 grudnia 2013r. nie zostało wydane z naruszeniem właściwości terytorialnej organu orzekającego, co wynika wprost z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz. U. Nr 173 poz. 1072). Siedziba szkoły, do której uczęszczał małoletni W.T. mieści się bowiem na terenie działania specjalistycznej poradni, która wydała wskazane orzeczenie.

Niezrozumiałe jest nadto w stanie faktycznym kontrolowanej sprawy twierdzenie organu o wykonaniu orzeczenia Sądu Administracyjnego Gliwicach z dnia 26 lutego 2013r. nakazującego przeprowadzić wyczerpujące postępowanie w celu ustalenia placówki oświatowej. Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, stanowiące pierwsze i jedyne do tej pory wydane w sprawie orzeczenie sądowe, nie zawierało żadnych wskazań merytorycznych dla organu, gdyż skarga została odrzucona.

Skoro skarga uznana została za zasadną, Sąd orzekł na podstawie art. 146 § 1 P.p.s.a. jak w sentencji.

O kosztach, na które składa się wpis sądowy przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach w kwocie 200 zł orzeczono zgodnie z art. 200 oraz 205 § 1 powołanej wyżej ustawy.