drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Wojewoda, Zobowiązano organ do wydania aktu
Stwierdzono, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, II SAB/Op 17/14 - Wyrok WSA w Opolu z 2014-04-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Op 17/14 - Wyrok WSA w Opolu

Data orzeczenia
2014-04-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-04-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
Sędziowie
Daria Sachanbińska /przewodniczący/
Elżbieta Naumowicz /sprawozdawca/
Grażyna Jeżewska
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Zobowiązano organ do wydania aktu
Stwierdzono, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa
Powołane przepisy
Dz.U. 2008 nr 227 poz 1505 art. 53 pkt 1
Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d, art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 149
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2009 nr 31 poz 206 art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2
Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie.
Tezy

Wprawdzie (...) przepisy /art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. nr 31, poz. 206, z późn. zm.) oraz art. 53 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. nr 227, poz. 1505, z późn. zm.)/ nie uzależniają możliwości zajmowania stanowiska od posiadania określonego wykształcenia kierunkowego, jednak zważywszy na (...) obowiązek szerokiego rozumienia pojęcia informacji publicznej w świetle przepisów ustawy oraz Konstytucji RP, jak też zawężenie sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne, należy uznać, że w pojęciu informacji publicznej mieszczą się szeroko rozumiane dane dotyczące wykształcenia tych osób, w tym również kierunków ukończonych przez nie studiów, gdyż są to informacje nierozerwalnie związane z posiadanym wykształceniem. To samo stwierdzenie należy odnieść do innych osób należących do kręgu określonego zakresem przepisu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy /z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198, z późn. zm.)/, gdyż dane o posiadanym wykształceniu związane są niewątpliwie z zajmowanym stanowiskiem oraz przypisanymi do niego kompetencjami decyzyjnymi. Z tego względu informacje te odnoszą się wprost do sfery działalności organu, co rzutuje na ocenę, że posiadają charakter publiczny.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w [...] na bezczynność Wojewody Opolskiego w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje Wojewodę Opolskiego do wydania aktu lub dokonania czynności załatwiających wniosek Stowarzyszenia A w [...] z dnia 21 lutego 2014 r., w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku, 2) stwierdza, że bezczynność określona w pkt 1 wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz Stowarzyszenia A w [...] kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez Stowarzyszenie A z siedzibą w [...] (dalej: Stowarzyszenie), jest bezczynność Wojewody Opolskiego w zakresie udostępnienia informacji publicznej.

Skarga wniesiona została w następującym stanie faktycznym:

W dniu 24 lutego 2014 r. Stowarzyszenie przesłało do Wojewody Opolskiego drogą elektroniczną pismo zawierające wniosek o udostępnienie, poprzez przesłanie na adres mailowy, informacji publicznej dotyczącej ukończonych kierunkach studiów (lub ewentualnie wskazanie braku wykształcenia wyższego) kierownictwa Urzędu (wojewody, wicewojewodów, Dyrektora Generalnego) oraz kierowników komórek organizacyjnych Urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły itp.) w układzie: nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko, kierunek studiów.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Wojewoda Opolski w dniu 7 marca 2014 r. wyjaśnił, że Wojewoda Opolski i Wicewojewoda Opolski posiadają tytuł zawodowy magistra, zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. nr 31, poz. 206, z późn. zm.), natomiast Dyrektor Generalny Urzędu i wszyscy dyrektorzy wydziałów Opolskiego Urzędu Wojewódzkiego posiadają tytuł zawodowy magistra, zgodnie z art. 53 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. nr 227, poz. 1505, z późn. zm.).

We wniesionej skardze, datowanej na dzień 11 marca 2014 r., Stowarzyszenie zarzuciło bezczynność Wojewody Opolskiego w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 21 lutego 2014 r., zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W związku z powyższym skarżące Stowarzyszenie domagało się zobowiązania przez Sąd Wojewody Opolskiego do załatwienia wniosku w terminie 14 dni od otrzymania akt sprawy oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu Stowarzyszenie podniosło, że Wojewoda przesłał w większości ogólne (zbiorcze) informacje, które nie były przedmiotem wniosku, natomiast nie udzielił odpowiedzi w zakresie objętym żądaniem. Zarzuciło, że przedmiotem wniosku była informacja publiczna w rozumieniu art. 61 Konstytucji RP i ustawy, natomiast Wojewoda nie udostępnił wnioskowanej informacji, ani nie wydał decyzji w sprawie odmowy jej udostępnienia. Zdaniem Stowarzyszenia, wniosek był sformułowany w taki sposób, że nie pozostawiał wątpliwości odnośnie zakresu objętych nim danych, a w razie istnienia takich wątpliwości Wojewoda miał możliwość ich wyjaśnienia kontaktując się z wnioskodawcą. Ponadto, na wniosek tożsamej treści inni wojewodowie udzielili odpowiedzi w sposób wyczerpujący.

Odpowiadając na skargę, Wojewoda Opolski, reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Odnosząc się do treści skargi organ wskazał, że przepisy powołane w odpowiedzi na wniosek określają wprost warunki powierzenia funkcji osobom wskazanym we wniosku. Jednym z tych warunków jest posiadanie tytułu zawodowego magistra lub tytułu równorzędnego, natomiast przepisy te nie zawierają wymogu posiadania wykształcenia kierunkowego. Z tego względu żądane informacje, dotyczące ukończonych kierunków studiów przez osoby wskazane we wniosku, nie są informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a informacja udzielona skarżącemu była pełna i zgodna ze wskazanymi aktami prawnymi.

Na rozprawie pełnomocnik Wojewody Opolskiego podtrzymał stanowisko zawarte w odpowiedzi na skargę, a dodatkowo wskazał, że informacja dotycząca kierunków studiów podlega ochronie, gdyż stanowi dane ze sfery prywatnej (dane osobowe).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a., przy czym po myśli art. 149 §1 P.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę w tym zakresie, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia albo obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie stwierdza czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Zauważyć przyjdzie, że przepisy nie określają, na czym polega stan bezczynności. Odkodowując treść tego pojęcia zgodzić należy się z poglądem wyrażonym w doktrynie, że z bezczynnością mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ (podmiot zobowiązany) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie lub inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu (podmiotu zobowiązanego), że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2011 r., s. 109-110; wyrok WSA w Warszawie z 12 kwietnia 2007 r., II SAB/Wa 71/06, LEX nr 334271). Natomiast w sprawie ze skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej sąd administracyjny musi ocenić, jakie działania organ podjął w celu załatwienia wniosku, czy dokonał tego w prawem wymaganej formie, a jeśli udzielił żądanej informacji, czy została ona udzielona w pełni, a więc czy wywiązał się ze wszystkich obowiązków nałożonych ustawą (por. wyrok NSA z 17 kwietnia 2013 r., I OSK 3109/12, LEX nr 1368964).

W świetle art. 149 P.p.s.a., niewątpliwie celem skargi na bezczynność jest doprowadzenie do wydania przez organ aktu lub dokonania wynikającej z przepisów prawa czynności w sprawie wszczętej żądaniem strony. Z treści powyższego przepisu wynika więc a contrario, że niewykonanie przez organ tego obowiązku uzasadnia uwzględnienie skargi, natomiast nałożenie grzywny ma charakter fakultatywny.

W kwestii dopuszczalności skargi dodać jeszcze należy, że wniesienie skargi na bezczynność organów nie zostało przez ustawodawcę ograniczone żadnym terminem. Ponadto, skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. W związku z tym skargę należało uznać za dopuszczalną.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy wskazać trzeba, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią konkretyzację konstytucyjnego prawa, wynikającego z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, gwarantującego prawo obywatela do uzyskiwania informacji m.in. o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Zgodnie z pojęciem informacji publicznej, wynikającym z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

Na tle tych unormowań pojęcie "informacja publiczna" winno być rozumiane szeroko. W orzecznictwie powszechnie aprobowany jest pogląd, który należy w pełni podzielić, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji. Taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów (por. wyrok NSA z 20 października 2002 r., II SA 1956/02, LEX nr 78062).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej określa też krąg podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej. Na zasadzie z art. 4 ust. 1 ustawy obejmuje on władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, a w szczególności organy władzy publicznej (pkt 1), do których należy również wojewoda. Jak bowiem zasadnie podkreśla się w literaturze, na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej objęcie obowiązkiem informacyjnym dotyczy wszystkich podmiotów publicznych powiązanych ze sprawowaniem jednej z form trójpodziału władzy (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wyd. TNOiK, Toruń 2002, s. 45). W myśl art. 4 ust. 3 ustawy wszystkie te podmioty obowiązane są do udostępnienia informacji publicznej będącej w ich posiadaniu.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach. W świetle powyższego, informacja ta dotyczy wszystkich pracowników organu, którzy biorą udział we wszelkiego rodzaju procedurach decyzyjnych. Odnosi się bowiem wprost do sfery działalności organu i z tego względu ma charakter publiczny. Zwrócić należy uwagę, że w ostatnio powołanym przepisie ustawodawca nie konkretyzuje danych, jakie w odniesieniu do kręgu tych osób objęte mogą być informacją publiczną. Jednocześnie jednak w art. 5 ustawy ogranicza prawo do informacji publicznych z uwagi na określone przepisy i wartości. Z zestawienia tych przepisów wynika, że każda informacja o osobie pełniącej funkcje publiczne stanowi informację publiczną. W odniesieniu do tych osób obniżony został próg dostępności udzielanych informacji. Nie każda informacja podlega natomiast udostępnieniu, a to z uwagi na wyłączenia przewidziane w art. 5 ust. 1 ustawy, w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych i innych informacji ustawowo chronionych. Poza tym, wiadomości, które nie mają związku z pełnieniem funkcji publicznych podlegają ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub przedsiębiorcy, chyba że te osoby zrezygnują z ochrony (por. M. Jaśkowska, op. cit., s. 31).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji określonej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Przepisy ustawy nie przewidują żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej, stąd jej udostępnienie realizowane jest w formie czynności materialno-technicznej. Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy, udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem. Natomiast ustawa przewiduje załatwienie wniosku poprzez wydanie decyzji administracyjnej w przypadku odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzenia postępowania (art. 14 ust. 2 oraz art. 16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1). Z kolei, gdy żądanie strony nie dotyczy informacji publicznej, wniosek podlega załatwieniu poprzez pisemne powiadomienie wnioskodawcy.

Jeśli jednak żądana informacja ma charakter informacji publicznej udostępnianej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot zobowiązany do udzielenia tej informacji pozostaje w bezczynności nie tylko wówczas, gdy w terminie przewidzianym tą ustawą nie podejmuje żadnych czynności, czyli milczy i nie udziela informacji, ale również wówczas, gdy posiadając żądaną informację, udziela informacji nieadekwatnej do treści wniosku, informacji niepełnej lub wymijającej, albo błędnie ocenia żądanie jako niepodlegające ustawie lub też nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia w oparciu o przepis art. 16 lub art. 17 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Innymi słowy, jak trafnie wywiedziono w orzecznictwie, aby można było uznać, że nie zachodzi bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej (także tej, której organ nie posiada), podmiot zobowiązany do jej udzielenia w formie uregulowanej ustawą o dostępie do informacji publicznej powinien wypowiedzieć się w tym przedmiocie. Tylko w takim przypadku uwolni się od zarzutu bezczynności w sprawie. Identycznie powinien postąpić w sytuacji, gdy posiada żądane informacje, lecz z uwagi na ograniczenia dostępu, nie może ich udostępnić (por. wyrok NSA z 17 kwietnia 2013 r., I OSK 3109/12, LEX nr 1368964).

Dodać w tym miejscu jeszcze trzeba, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja fizycznie istnieje, nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy i przy tym nie funkcjonuje w obiegu publicznym, nie ma także do niej innego trybu dostępu (w trybie art. 1 ust. 2 ustawy), co nie pozwala zainteresowanemu zapoznać się z jej treścią inaczej niż wskutek złożenia do odpowiedniego organu wniosku o udzielenie informacji.

W świetle dotychczas powiedzianego skonstatować przyjdzie, że kwestiami istotnymi przy dokonywaniu oceny zasadności skargi na bezczynność w zakresie informacji publicznej jest przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się wobec przedstawionego żądania strony, czyli ustalenie, czy informacje żądane przez skarżącego należą do zakresu pojęcia "informacja publiczna", a ponadto, czy podmiot, do którego żądanie wniesiono, jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej i czy ją posiada, a także czy dopełnił obowiązków w sposób wynikający z przepisów ustawy.

W rozpoznawanej sprawie wniosek Stowarzyszenia został skierowany do Wojewody Opolskiego, będącego bezspornie organem władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czyli podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w trybie tej ustawy.

Zgodzić należy się ze skarżącym Stowarzyszeniem, że treść wniosku z dnia 21 lutego 2014 r. sformułowana została precyzyjnie. Żądanie dotyczyło informacji odnośnie kierunków studiów (ewentualnie wskazania braku wykształcenia wyższego) ścisłego kierownictwa Opolskiego Urzędu Wojewódzkiego oraz osób zajmujących w tym Urzędzie kierownicze stanowiska na wszystkich szczeblach struktury organizacyjnej (departamenty, kancelarie, wydziały, biura i zespoły).

W odpowiedzi na tak sprecyzowany wniosek Wojewoda Opolski pismem z dnia 7 marca 2014 r. poinformował wyłącznie o tym, że Wojewoda, Wicewojewoda oraz Dyrektor Generalny Urzędu i wszyscy dyrektorzy wydziałów posiadają wykształcenie wyższe. W ocenie Sądu, zasadny jest zarzut skargi, że informacje zamieszczone w piśmie stanowiącym odpowiedź na wniosek były informacjami ogólnymi, dotyczącymi jedynie posiadania wykształcenia wyższego przez niektóre z osób wskazanych we wniosku i przy tym zbiorczymi odnośnie dyrektorów wydziałów Urzędu. Istota pytania sprowadzała się natomiast do wskazania kierunków studiów ukończonych zarówno przez Wojewodę, Wicewojewodę oraz Dyrektora Generalnego, jak i przez inne osoby zajmujące stanowiska kierownicze w poszczególnych komórkach organizacyjnych Urzędu, wskazanych przez wnioskodawcę, ewentualnie braku posiadania przez te osoby wykształcenia wyższego. Ta część pytania, stanowiąca meritum żądania, pozostała bezspornie poza treścią udzielonej odpowiedzi.

W ocenie składu orzekającego, nie ulega wątpliwości, że złożony wniosek dotyczył informacji udostępnianej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Informacje co do wykształcenia pracowników terenowego organu administracji rządowej, będących z racji zajmowanego stanowiska funkcjonariuszami publicznymi, są informacją publiczną w rozumieniu ustawy. Zauważyć trzeba, że w odniesieniu do części z tych osób, tj. wojewody, wicewojewody oraz osób zajmujących wyższe stanowiska w służbie cywilnej (dyrektora generalnego urzędu oraz kierujących wydziałem lub komórką równorzędną w urzędzie wojewódzkim), obowiązuje ustawowy cenzus wykształcenia - posiadania tytułu zawodowego magistra lub tytułu równorzędnego, co wynika z przepisów art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 2 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie, a także art. 53 pkt 1 ustawy o służbie cywilnej. Wprawdzie powołane przepisy nie uzależniają możliwości zajmowania stanowiska od posiadania określonego wykształcenia kierunkowego, jednak zważywszy na omówiony już wyżej obowiązek szerokiego rozumienia pojęcia informacji publicznej w świetle przepisów ustawy i Konstytucji RP, jak też zawężenie sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne, należy uznać, że w pojęciu informacji publicznej mieszczą się szeroko rozumiane dane dotyczące wykształcenia tych osób, w tym również kierunków ukończonych przez nie studiów, gdyż są to informacje nierozerwalnie związane z posiadanym wykształceniem. To samo stwierdzenie należy odnieść do innych osób należących do kręgu objętego zakresem przepisu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy, gdyż dane o posiadanym wykształceniu związane są niewątpliwie z zajmowanym stanowiskiem oraz przypisanymi do niego kompetencjami decyzyjnymi. Z tego względu informacje te odnoszą się wprost do sfery działalności organu, co rzutuje na ocenę, że posiadają charakter publiczny.

W realiach rozpoznawanej sprawy, mając na względzie treść wniosku skarżącego z dnia 29 grudnia 2013 r., nie sposób przyjąć, że Wojewoda Opolski nie posiada wiedzy w zakresie informacji publicznej odnośnie wykształcenia własnego, jak i zatrudnionych pracowników. Informacja o kierunku studiów stanowi wszak jeden z niezbędnych elementów treści dyplomu ukończenia studiów, który dokumentuje posiadane wykształcenie, w tym uzyskany tytuł zawodowy. Dokument ten, potwierdzający kwalifikacje zawodowe, jest przedkładany przy ubieganiu się o zatrudnienie (w tym także przy naborze na wyższe stanowiska w służbie cywilnej), a jego odpis albo kopia przechowywane są w aktach osobowych.

Reasumując, wbrew twierdzeniom podnoszonym w odpowiedzi na skargę, w przewidzianym prawem terminie Wojewoda Opolski nie udzielił odpowiedzi na wniosek skarżącego Stowarzyszenia z dnia 21 lutego 2014 r. w zakresie kierunków studiów ukończonych przez wszystkie osoby wskazane we wniosku, jak też odnośnie braku posiadania przez nie wykształcenia wyższego. Organ, w terminie 14 dni, nie odniósł się do tej części żądania w żaden ze sposobów określonych przez ustawę o dostępie do informacji publicznej, tj. nie udostępnił przedmiotowej informacji w formie czynności materialno-technicznej, ani też nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia. Nie udzielił też wnioskodawcy pisemnych wyjaśnień w związku ze złożonym wnioskiem, skoro stał na stanowisku, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej udostępnianej w trybie ustawy.

Z przedstawionych wyżej względów, w ocenie Sądu, Wojewoda Opolski pozostawał w bezczynności zarówno w dacie wniesienia skargi, jak i w dniu wydania niniejszego wyroku. O braku bezczynności można mówić tylko wtedy, gdy rzeczywiście żądana informacja nie jest informacją publiczną lub gdy stanowi wprawdzie informację publiczną, ale nie znajduje się w posiadaniu podmiotu, do którego się o nią zwrócono. W przeciwnym razie skarga na bezczynność jest zasadna, co ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, gdyż - jak wykazano wyżej - w ocenie Sądu błędne jest zarówno twierdzenie organu, że dane, których udostępnienia domagało się skarżące Stowarzyszenie, nie mogą zostać udostępnione w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i pogląd, że informacje o posiadanym wykształceniu, w tym o kierunku studiów ukończonych przez osoby należące do kręgu objętego dyspozycją przepisu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy, nie stanowią informacji publicznej.

W tych okolicznościach koniecznym stało się zobowiązanie Wojewody Opolskiego do rozpatrzenia wniosku skarżącego Stowarzyszenia z dnia 21 lutego 2014 r. O powyższym orzeczono na podstawie art. 149 P.p.s.a.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że w wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność Sąd nie może określić sposobu rozpoznania sprawy, w której dany podmiot pozostaje w bezczynności; nie może bowiem nakazywać temu podmiotowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści. Powtórzyć przyjdzie, że przy rozpoznaniu skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej rola Sądu sprowadza się jedynie do oceny, czy wniosek o udzielenie informacji podlegał rozpatrzeniu w trybie przepisów ustawy oraz czy został w tym trybie załatwiony przez jego adresata. Uwzględnienie skargi może zatem polegać jedynie na zobowiązaniu adresata wniosku do jego załatwienia w sposób zgodny z przepisami ustawy. Sąd nie może natomiast na tym etapie postępowania ingerować w uprawnienia podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji publicznej, w ramach których pozostawiona jest ocena, czy określona informacja publiczna, będąca w posiadaniu tego podmiotu, może być udostępniona, czy też zachodzą podstawy do odmowy jej udostępnienia, jak choćby wynikające z art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Jednocześnie, na podstawie art. 149 § 1 zdanie drugie P.p.s.a., Sąd stwierdził, że bezczynność organu w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem Sądu, rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Dokonując w tym kontekście oceny postępowania Wojewody Opolskiego, Sąd wziął pod uwagę fakt, że nie zignorował on całkowicie wniosku Stowarzyszenia, ale z zachowaniem terminu określonego w art. 13 ust. 1 ustawy udzielił odpowiedzi, pozostając w przekonaniu o prawidłowości podjętych działań, pomimo wadliwej interpretacji niejednoznacznych przepisów ustawy, wymagających dokonywania wykładni. Z tego względu organowi nie można przypisać lekceważącego traktowania skarżącego i obowiązków wynikających z ustawy, a co za tym idzie - naruszenia prawa w sposób rażący.

O kosztach postępowania, obejmujących uiszczony wpis od skargi, rozstrzygnięto na wniosek skarżącego, po myśli art. 200 P.p.s.a. w zw. z 205 § 1 P.p.s.a.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z treści wyroku.



Powered by SoftProdukt